[fic reborn]ค้นหัวใจยัยน่ารัก2

ลำดับตอนที่ #5 : อเลาดี้

"นี่ฟงฉันบอกว่าไม่มีอะไรก็ไม่มีอะไรสิเลิกตามฉันมาได้แล้ว!!"

ฉันหันไปตวาดใส่บุคคลที่เดินลอยหน้าลอยตาตามฉันมาเขามองฉันพร้อมกับรอยยิ้ม
ที่สามารถกระชากใจสาวๆได้ทุกคนยกเว้นฉัน!!

"ผมไม่ได้เดินตามคุณมาซะหน่อย"ฉันอยากจะบอกว่าผู้ชายคนนี้หน้าหนาจริงๆ-*-

"ก็เห็นๆอยู่ว่านายเดินตามฉันมา"ฉันเถียงกลับโดยไม่เกรงใจคนที่อายุมากกว่าฉันเลย

"ไหนล่ะครับหลักฐาน^^"เขายิ้มให้ฉัน

"ชิ!!"ฉันสะบัดหน้าหนีฟงแล้วเดินตรงไปที่ร้านหนังสือที่ฉันเข้าประจำฉันเหลือบมองไปข้างหลัง
เขาไม่ได้ตามฉันมาจริงๆด้วยเฮ้อฉันถอนหายใจอย่างโล่งอก

"อ้าวคุณหนูวันนี้ทำไมมาช้าจังเลยล่ะครับ"คุณลุงร้านหนังสือที่กำลังอ่านหนังสือก็เงยหน้าขึ้นมาทักฉัน

"พอดีมีเรื่องนิดหน่อยน่ะคะ^^"ฉันพูดพร้อมกับยิ้มให้อย่างเป็นมิตรคุณลุงยิ้มกลับแล้วก้มหน้าอ่านหนังสือต่อ

ร้านหนังสือร้านนี้เป็นที่ที่ฉันชอบที่สุดเพราะมันทั้งเงียบและสงบกว่าที่อื่นเมื่อฉันเดินตรวจดูความเรียบ
ร้อบของเมืองนี้เสร็จก็ชอบแวะมาที่นี่แหละ

ตุบ

ฉันเดินไปชนกับร่างสูงที่กำลังอ่านหนังสืออยู่หนังสือกฎหมาย?ฉันคิดอยู่ในใจร่างสูงหันมามองฉัน
เขาสวมเสือคลุมสีดำแขนยาวทับเสื้อเชิ้ดข้างในแล้วฉันก็ต้องชะงัดเมื่อเห็นหน้าเขา

"คุณพ่อ"ฉันเผลออุทานขึ้นมาคิ้วเขาขมวดเล็กน้อยแย่แล้วทักคนผิด

"เอ่อโทษทีฉันทักคนผิดน่ะ"และฉันก็เดินผ่านเขาไปแต่

หมับ

เขาจับแขนของฉันอย่างเบามือแล้วมองฉันฉันจึงรีบสะบัดมือออก

"มีอะไร"ฉันถามฉันด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

"จำฉันไม่ได้หรอ"เขาถาม

"?"ใครเนี่ยฉันรู้สึกว่าเพิ่งเจอเขาเป็นครั้งแรกเอง

"เจ้านายของเธอไง"เขาพูดด้วยหน้าเสียงและสีหน้าที่เย็นชา

"เอ๋"คำพูดนี้คุ้นๆนะฉันนึกย้อนเรื่องที่เพิ่งเกิดกับฉันเมื่อกี้นี้

'นายเป็นใคร'

'เจ้านายของเธอไง'

จำได้แล้ว!!หมอนั่นน่ะเองเขายืนกอดอกมองฉันแล้วหัวเราะในรำคอ

"หึหึ"ฉันนรีบตวัดแววตาคู่สวยมองไปที่เขาฉันยิ่งเป็นคนที่แค้นใครแล้วไม่ยกโทษให้ง่ายๆซะด้วย
โดยเฉพาะต้นเหตุที่ทำให้ฉันแผลที่ข้อมือฉันยกทอนฟาอาวุทคู่ใจฉันขึ้นมา

"ในนี้จะดีหรอ"เขาพูดพร้อมกับมองไปที่ทอนฟาของฉัน

"ยังไงซะที่นี้ก็ถิ่นฉันถึงมีใครเห็นก็ไม่เสียหายหรอ"แทนที่เขาจะร้อนรนเขากลับยืนอ่านหนังสือหน้าตาเฉย

"นี่นาย!!"ฉันตะโกนลั่นเพื่อเรียกเขาให้มาสนใจคนตรงหน้าแล้วเขาก็หันมาจริงๆเขาเก็บหนังสือเข้าชั้นพร้อม
กับเดินมาฉัน

"ฮ้าวววววว"หาวแล้วเอามือปิดปากอย่างหลวมๆ

"จะดูถูกกันเกินไปแล้วนะ"ฉันพุ่งเข้าไปหาเขาแต่เขาเบี่ยงตัวหลบทันเขาดึงแขนฉันที่ถือทอนฟามาใกล้ตัว
ทำให้ร่างบางของฉันถูกร่างสูงกอดเอาไว้ไม่ไปไหน

"ที่มีกฎว่าห้ามไม่ให้ใช้เสียงและพกอาวุท"เขาพูดขึ้นขณะที่ฉันกำลังพยามยามดิ้นออกมาจากอ้อมมแขนเขา
นอกจากพ่อกับแม่ฉันไม่เคยให้ใครกอดฉันเลยนะ

"ขอโทษนะครับ"เสียงสุภาพๆนี่มันฟงหรอ

"พอดีเธอคนนี้เป็นของผมของคืนด้วยครับ"

"แต่เธอเป็นสัตว์เลี้ยงของฉัน"เขากอดฉันแน่นขึ้นอีกโว๊ยยยยยฉันไม่ของใครทั้งนั่นแหละเฟ้ย!!

"ไหนล่ะครับหลักฐาน"มามุขนี้อีกแล้ว-_-

"....."เขาเงียบไปพร้อมกับจับตัวฉันหมุดไปให้ฝ่ายตรงข้ามดู

"....."ฝ่ายตรงข้ามถึงกับเงียบเฮ้ยเกิดอะไรเนี่ยฉันสำรวจตัวเองพร้อมกับมองไปที่สิ่งผิดปกติ

"เฮ้ยยยย"ฉันตกใจกับปลอกคอที่แขวนอยู่ที่คอฉันมันมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย

"เห็นรึยัง"เขามองหน้าฟงนิ่ง

"เกิดอะไรขึ้นหรอครับอ้าว!คุณอเลาดี้"คุณลุงที่เพิ่งเดินเข้ามาทักร่างสูง

อเลาดี้ชื่อแปลกชะมัดเลยทั้งสอง(ฟงกับอเลาดี้)มองหน้าฉันราวกับจะบอกว่า
'จัดการให้หน่อยสิ'สุดท้ายก็ไม่พ้นฉันใช่ม่ะ

ณ ที่บ้าน

ฉันจัดการอธิบายให้คุณลุงร้านหนังสือฟังว่าฟงกำลังตามหาฉันอยู่ก็เลยตกใจที่เห็นฉันอยู่กับอเลาดี้คิดว่าอเลาดี้คิดจะลักพาตัวฉันไปเลยมีเรื่องกันนิดหน่อย(จริงๆนะ)ก็เลยรอดออกมาฟงขอตัวกลับก่อนเพราะมีเรื่องที่ต้องทำอีกเยอะ

"ฟี้ ฟี้"แต่ที่ฉันหงุดหงิดที่สุดคือตัวเจ้าปัญหามานอนอยู่บนเตียงฉันอย่างสบายอารมณ์

"นี่นายนี่มันเตียงฉันนะ"ฉันเขย่าตัวเขาแรงๆ

"....."ไม่ตื่นเดี๋ยวปัดเอาทอนฟามาฟาดซะนี่-*-

"เฮ้ย"จู่ๆเขาก็ดึงฉันลงบนเตียงแล้วคร่อมฉันไว้

"...."เขาจ้องหน้าฉันนิ่ง

"ปล่อยซิ"ฉันดิ้นไปทั่วแต่ทว่าแขนถูกอเลาดี้รวบไว้ด้วยมือข้างเดียวเจ้าบ้าจะทำอะไรฉัน

"เธอเป็นสัตว์เลี้ยงฉันงั้นลองทำให้เจ้านายพอใจสิ"

"!!!!!"

.........................................................................................................................................................................................................................................

กลับมาแล้วจ้าช่วงนี้อาจจะมาอัพให้ไม่เยอะเพราะต้องมาอัพประมาน

เที่ยงคืนกว่าๆ(เนื่องจากไรเตอร์ติดเกมส์มากไปหน่อย-.,-)แต่จะมาอัพให้

ทุกวันนะพระเอกของเราอาจจะมีการเปลี่ยนแปลงด้วยนะค่ะหึหึหึ