ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : กลับมาแล้ว
"น่าเบื่อจังเลยเนอะโรล-_-"ฉันหันไปพูดกับเม่นน้อยที่อยู่บนไหล่ฉัน
"กูปี้"โรลร้องขึ้นเหมือนจะเห็นด้วย"กลับบ้านกันเถอะ"ฉันหมุดตัวเพือจะเดินกลับบ้าน
"รุ่นพี่ฮะ^_^"โยกรุบังเอิญเดินมาเเจอฉันพอดี
"ไงโยรุ"ฉันทักไป "จะกลับบ้านแล้วหรอฮะ"โยรุถาฉันด้วยน้ำเสียงหวานๆปนน่ารัก
"อะอืม"ฉันถึงกับเหงื่อตกกับความโมเอะของเจ้านี่เลย
"ไปเที่ยวบ้านผมไหมฮะรุ่นพี่^0^"โยรุเกาะแขนฉัน
"ไม่เอาดีกว่าเดี๋ยวกลับบ้านช้า"ฉันพยายามเกะมือของโยรุออกจากแขนของฉัน
"น่านะครับคุณพ่อต้องดีใจแน่ๆเลยครับ"โยรุพยายามอ้อนฉันและสุดท้าย
ณ ปราสาทวองโกเล่
มาจนได้นะเราสงสัยฉันคงไปติดเกราะป้องกันความโมเอะซะแล้ว- -"
"อ้าวฮินาระจังมาเที่ยวหรอจ๊ะ^^"คุณเคียวโกะมาทักฉันด้วยน้ำเสียงที่แสนอ่อนโยน
"เอ่อคือค่ะ"ฉันตอบไป
"แล้วแม่สบายดีรึเปล่าจ๊ะ"คุณเคียวโกะยิ้มพร้อมกับถามฉัน
"ค่ะสบายดี"ฉันตอบอย่างสุภาพ(ถ้าเป็นคนอื่นคือ'อืม'กับ'เออ')
"ฮาฮิว้าวฮินาระจังโตขึ้นเยอะเลยนะค่ะ"ดุณฮารุที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องเข้ามาหาฉัน
"ค่ะคุณฮารุ"ชักอยากกลับบ้านซะแล้ว- -(ไม่ชินเวลามีคนเยอะ)
ตูมมมมมมมมมม
"เสียงอะไรน่ะ"คุณเคียวโกะรีบมองหาต้นเสียง
"น่าจะมาจากชั้นบนนะค่ะ"คุณฮารุมองไปที่ข้างบนชักจะน่าสนุกขึ้นมาแล้วสิ
ฉันรีบวิ่งขึ้นไปบนบันไดโดยไม่สนใจเสียงของคุณเคียวโกะกับคุณฮารุ
ในห้องนี่สินะตุมฉันกระแทกทอนฟาไปที่ประตูอย่างแรง(ชอบจังเลยนะทำลายข้าวของเนี่ย)
ควันอะไรเนี่ยเยอะไปหมดฉันปัดควนที่ขวางตาฉันออกไปให้หมด
ฟึบฉันรู้สึกเหมือนมาอยู่ข้างหลังจึงเอาทอนฟากระแทกไปแต่ก็ไม่โดนอะไร
ใครน่ะไวชะมัดเลยขณะที่ฉันจะขยับตัว
แกรก กุญแจมือนี่!!มันมีคนเอามาใส่ไว้ที่ข้อมืฉันตอนไหนเนี่ย
"ความเร็วใช้ได้แต่ใจร้อนไปหน่อย"มีเสียงหนึ่งดังขึ้น
"นะนายเป็นใคร"ฉันพยายามจะเกะกุญแจมือบ้านี่ออก
"เจ้าของเธอไง"ตอนนี้รู้สึกเหมือนลมหายใจร้อนอยู่ข้างๆหูฉัน
แล้วควันก็ค่อยๆหายไป
"ฮินาระจัง0-0"วองโกเล่รุ่น10นี่น่า
"สวัสดีค่ะ"
"มาทำอะไรที่นี่น่ะ"มือขวาวองโกเล่พูดขึ้น
"ได้ยินเสียงดังเลยมา"
"คึหึหึหึเหมือนแม่ไม่มีผิด"มุคุโร่หัวเราะเบาๆ
"เรื่องของฉัน"
"ฮินาระมาอยู่ที่นี่ได้ไง"ผู้พิทักษ์แห่งพิรุณ
"เดินขึ้นมา"
"เธอนี่มันซนสุดขั้วเลยนะ"ผู้ผิทักษ์แห่งอรุณ
"ถ้าไม่ซนมันก็ไม่ฉันสิ"
"...."แรมโบ้ยืนเงียบ
"เมื่อกี้นี่มันอะไร"ฉันถาม
"อย่าเพิ่งถามเลยนะเดี๋ยวฉันจะอธิบายให้ทีหลัง"วองโกเล่ยิ้มบางให้ฉัน
"แต่ฉันต้องการคำตอบ"ฉันตะโกน
"นิสัยเหมือนพ่อเด้ะเลย"มุคุโร่พูด
"หุบปาก!!"ฉันหันไปตะโกนใส่มุคุโร่
"...."เงียบไปเลย
"ใครคือไอ้บ้าที่ใส่กุญแจมือให้ห่ะ"ฉันชูมือทั้งสองข้างที่ถูกใส่กุญแจมือขึ้นมา
"กุญแจมือนี่มันของคุณเคียวยะนี่"วองโกเล่พูดด้วยน้ำเสียงตกใจของพ่องั้นหรอ
"ผมว่าไม่น่าจะใช่นะครับรุ่นที่10น่าจะเป็นของหมอนั่น"มือขวามองหาวองโกเล่
"งั้นฉันจะเอามันออกให้ไหมล่ะ"วองโกเล่อาสา
"ไม่เป็นไรเรื่องแค่นี้เองค่ะ"
ฉันกางแขนออกเพื่อให้โซ่กุญแจมือมันขาด
ปึดขาดแล้ว(แรงเยอะชะมัด)
"งั้นขอตัวนะค่ะ"แล้วฉันก็เดินออกไปหมอนั่นมันใครกันนะช่างเถอะคิดไปก็เสียเวลาเปล่า
ที่ บ้าน
"อูยเจ็บชะมัด"ฉันดูรอยแดงที่ข้อมือทั้งสองข้าง
"เฮ้อถ้าแม่รู้โดนฆ่าแน่เลย"แม่ยิ่งไม่อยากให้ฉันหาเรื่องใส่ตัวซะด้วยซิ
"เจ็บไหม"เสียงที่แสนอบอุ่นและคุ้นเคยที่ฉันรอคอยมาตลอด
ฉันรีบหันไปโดยอัตโนมัติใช่ 'เขา'จริงๆด้วย
"ฟง"ฉันเอ่ยชื่อเขา
"กลับมาแล้วครับ^-^"เขาพูดพร้อมับยิ้มให้อย่างสุภาพ
"นาย"
^-^<ฟง
"กลับมาทำไม-_-"ฉันตอบด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา
"อยากกลับมาไง"ฟงยิ้มร่า
"ไปหาคุณอี้ผิงสิไป๊"ฉันไล่
"ไปมาแล้วครับ"ฟงตอบ
"หรอ"ฉันลากเสียงยาว
"ว่าแต่แขนไปโดนอะไรมาหรอครับ"เขาเดินเข้ามาดูรอยทีแขนฉัน(เร็วมาก)
"ปล่อย"ฉันสบัดแขนแต่ฟงก็ยังไม่ปล่อย
"งั้นเดี๋ยวผมทำแผลให้นะ"ฟงยิ้มทำไมฉันมีภูมิคุ้มกันรอยยิ้มของฟงต่ำขนาดนี้นะ-////-
"กูปี้"โรลร้องขึ้นเหมือนจะเห็นด้วย"กลับบ้านกันเถอะ"ฉันหมุดตัวเพือจะเดินกลับบ้าน
"รุ่นพี่ฮะ^_^"โยกรุบังเอิญเดินมาเเจอฉันพอดี
"ไงโยรุ"ฉันทักไป "จะกลับบ้านแล้วหรอฮะ"โยรุถาฉันด้วยน้ำเสียงหวานๆปนน่ารัก
"อะอืม"ฉันถึงกับเหงื่อตกกับความโมเอะของเจ้านี่เลย
"ไปเที่ยวบ้านผมไหมฮะรุ่นพี่^0^"โยรุเกาะแขนฉัน
"ไม่เอาดีกว่าเดี๋ยวกลับบ้านช้า"ฉันพยายามเกะมือของโยรุออกจากแขนของฉัน
"น่านะครับคุณพ่อต้องดีใจแน่ๆเลยครับ"โยรุพยายามอ้อนฉันและสุดท้าย
ณ ปราสาทวองโกเล่
มาจนได้นะเราสงสัยฉันคงไปติดเกราะป้องกันความโมเอะซะแล้ว- -"
"อ้าวฮินาระจังมาเที่ยวหรอจ๊ะ^^"คุณเคียวโกะมาทักฉันด้วยน้ำเสียงที่แสนอ่อนโยน
"เอ่อคือค่ะ"ฉันตอบไป
"แล้วแม่สบายดีรึเปล่าจ๊ะ"คุณเคียวโกะยิ้มพร้อมกับถามฉัน
"ค่ะสบายดี"ฉันตอบอย่างสุภาพ(ถ้าเป็นคนอื่นคือ'อืม'กับ'เออ')
"ฮาฮิว้าวฮินาระจังโตขึ้นเยอะเลยนะค่ะ"ดุณฮารุที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องเข้ามาหาฉัน
"ค่ะคุณฮารุ"ชักอยากกลับบ้านซะแล้ว- -(ไม่ชินเวลามีคนเยอะ)
ตูมมมมมมมมมม
"เสียงอะไรน่ะ"คุณเคียวโกะรีบมองหาต้นเสียง
"น่าจะมาจากชั้นบนนะค่ะ"คุณฮารุมองไปที่ข้างบนชักจะน่าสนุกขึ้นมาแล้วสิ
ฉันรีบวิ่งขึ้นไปบนบันไดโดยไม่สนใจเสียงของคุณเคียวโกะกับคุณฮารุ
ในห้องนี่สินะตุมฉันกระแทกทอนฟาไปที่ประตูอย่างแรง(ชอบจังเลยนะทำลายข้าวของเนี่ย)
ควันอะไรเนี่ยเยอะไปหมดฉันปัดควนที่ขวางตาฉันออกไปให้หมด
ฟึบฉันรู้สึกเหมือนมาอยู่ข้างหลังจึงเอาทอนฟากระแทกไปแต่ก็ไม่โดนอะไร
ใครน่ะไวชะมัดเลยขณะที่ฉันจะขยับตัว
แกรก กุญแจมือนี่!!มันมีคนเอามาใส่ไว้ที่ข้อมืฉันตอนไหนเนี่ย
"ความเร็วใช้ได้แต่ใจร้อนไปหน่อย"มีเสียงหนึ่งดังขึ้น
"นะนายเป็นใคร"ฉันพยายามจะเกะกุญแจมือบ้านี่ออก
"เจ้าของเธอไง"ตอนนี้รู้สึกเหมือนลมหายใจร้อนอยู่ข้างๆหูฉัน
แล้วควันก็ค่อยๆหายไป
"ฮินาระจัง0-0"วองโกเล่รุ่น10นี่น่า
"สวัสดีค่ะ"
"มาทำอะไรที่นี่น่ะ"มือขวาวองโกเล่พูดขึ้น
"ได้ยินเสียงดังเลยมา"
"คึหึหึหึเหมือนแม่ไม่มีผิด"มุคุโร่หัวเราะเบาๆ
"เรื่องของฉัน"
"ฮินาระมาอยู่ที่นี่ได้ไง"ผู้พิทักษ์แห่งพิรุณ
"เดินขึ้นมา"
"เธอนี่มันซนสุดขั้วเลยนะ"ผู้ผิทักษ์แห่งอรุณ
"ถ้าไม่ซนมันก็ไม่ฉันสิ"
"...."แรมโบ้ยืนเงียบ
"เมื่อกี้นี่มันอะไร"ฉันถาม
"อย่าเพิ่งถามเลยนะเดี๋ยวฉันจะอธิบายให้ทีหลัง"วองโกเล่ยิ้มบางให้ฉัน
"แต่ฉันต้องการคำตอบ"ฉันตะโกน
"นิสัยเหมือนพ่อเด้ะเลย"มุคุโร่พูด
"หุบปาก!!"ฉันหันไปตะโกนใส่มุคุโร่
"...."เงียบไปเลย
"ใครคือไอ้บ้าที่ใส่กุญแจมือให้ห่ะ"ฉันชูมือทั้งสองข้างที่ถูกใส่กุญแจมือขึ้นมา
"กุญแจมือนี่มันของคุณเคียวยะนี่"วองโกเล่พูดด้วยน้ำเสียงตกใจของพ่องั้นหรอ
"ผมว่าไม่น่าจะใช่นะครับรุ่นที่10น่าจะเป็นของหมอนั่น"มือขวามองหาวองโกเล่
"งั้นฉันจะเอามันออกให้ไหมล่ะ"วองโกเล่อาสา
"ไม่เป็นไรเรื่องแค่นี้เองค่ะ"
ฉันกางแขนออกเพื่อให้โซ่กุญแจมือมันขาด
ปึดขาดแล้ว(แรงเยอะชะมัด)
"งั้นขอตัวนะค่ะ"แล้วฉันก็เดินออกไปหมอนั่นมันใครกันนะช่างเถอะคิดไปก็เสียเวลาเปล่า
ที่ บ้าน
"อูยเจ็บชะมัด"ฉันดูรอยแดงที่ข้อมือทั้งสองข้าง
"เฮ้อถ้าแม่รู้โดนฆ่าแน่เลย"แม่ยิ่งไม่อยากให้ฉันหาเรื่องใส่ตัวซะด้วยซิ
"เจ็บไหม"เสียงที่แสนอบอุ่นและคุ้นเคยที่ฉันรอคอยมาตลอด
ฉันรีบหันไปโดยอัตโนมัติใช่ 'เขา'จริงๆด้วย
"ฟง"ฉันเอ่ยชื่อเขา
"กลับมาแล้วครับ^-^"เขาพูดพร้อมับยิ้มให้อย่างสุภาพ
"นาย"
^-^<ฟง
"กลับมาทำไม-_-"ฉันตอบด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา
"อยากกลับมาไง"ฟงยิ้มร่า
"ไปหาคุณอี้ผิงสิไป๊"ฉันไล่
"ไปมาแล้วครับ"ฟงตอบ
"หรอ"ฉันลากเสียงยาว
"ว่าแต่แขนไปโดนอะไรมาหรอครับ"เขาเดินเข้ามาดูรอยทีแขนฉัน(เร็วมาก)
"ปล่อย"ฉันสบัดแขนแต่ฟงก็ยังไม่ปล่อย
"งั้นเดี๋ยวผมทำแผลให้นะ"ฟงยิ้มทำไมฉันมีภูมิคุ้มกันรอยยิ้มของฟงต่ำขนาดนี้นะ-////-
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น