ลำดับตอนที่ #35
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #35 : นายคือรักครั้งแรกของฉันงั้นหรอ?
ซ่าาาาาาาาาาาาาาาาาา
ฟ้าฝนช่างเป็นใจให้ฉันจริงๆเลยหลังจากที่ฉันบอกสควอโล่ว่าอยากกลับอิตาลีหมอนั่นก็รีบไปจองตั๋วเครื่องบินทันทีแต่ฉันต้องรีบกลับไปเอากระเป๋าเดินทางก่อนแต่ขณะที่ฉันกำลังจะออกไปฝนก็ดันตกซะก่อน
"ซือจังแม่ว่าอย่าเพิ่งไปจะดีกว่านะฝนตกหนักขนาดนี้"หม่าม้าพูดด้วยสีหน้าที่เป็นห่วง
"ใช่แล้วล่ะบ๊อกฝนตกน่ากลัวจัง>_<"ทิมเบอร์เห็นด้วย
"ไม่ได้หรอค่ะสควอโล่รออยู่งั้นเราไปกันเถอะทิมเบอร์"ฉันกางร่ม
"ก็ได้บ๊อก"ทิมเบอร์ทำหน้าเศร้า
"ช่วยไม่ได้นะถ้าอย่างนั้นว่างๆก็กลับมานะจ๊ะ^-^"หม่าม้ายิ้ม
"ค่ะฝากบอกลาพี่สึนะด้วยนะค่ะ"ฉันพูดพร้อมกับม้วนตัวเดินออกจากบ้านโดยมีทิมเบอร์เดินตามมา
ซู่ ซู่ ซุ่
อ๋าตกหนักเหมือนกันนะเนี่ย
"เอ๋ง เอ๋ง"ทิมเบอร์ร้อง
"นี่กลับไปเป็นลูกหมาเถอะทิมเบอร์"ฉันหันไปพูดกับทิมเบอร์
"ไม่ได้หรอกบ๊อกต้องให้เนโกะกลับเป็นเหมือนเดิมก่อนน่ะบ๊อกT^T"ทิมเบอร์พูด
"งั้นเอ้าฝากดูแลกระเป๋าเดินทางฉันด้วยเธอล่วงหน้าไปก่อนเลย"ฉันยื่นร่มกับกระเป๋าเดินทางให้ให้ทิมเบอร์
"ก็ได้บ๊อก"แล้วทิมเบอร์ก็รีบวิ่งไป
ซ่า ซ่า
ฉันเดินไปพร้อมกับปล่อยให้ตัวเปียกโชกไปกับสายฝนฉันคิดทบทวนเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้นกับฉันตั้งฉันมาอยู่
ที่นี่ชีวิตของฉันก็มีสีสันขึ้นตั้งเยอะถ้าจะจากที่นี่ไปฉันก็คง
"จะไปไหนหรอครับสึนาโกะ"เสียงมุคุโร่นี่
"มุคุโร่"ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองมุคุโร่อย่างช้าๆ"
"ครับตัวเปียกหมดเลยนะครับ"แล้วมุคุโร่ก็ยื่นร่มให้ฉันทำให้ฉันกับมุคุโร่อยู่ใต่ร่มเดียวกัน
"ขอบใจนะมุคุโร่"ฉันยิ้มให้อย่างน้อยหมอนี่ก็พอให้ฉันไว้ใจได้(สึนาโกะเธอคิดดีแล้วหรอที่ไว้ใจหมอนี่//ไรเตอร์)
"ว่าแต่จะไปไหนหรอครับ"มุคุโร่ถาม
"อ๋อฉันจะกลับไปอิตาลีน่ะ"ฉันตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
"แล้วจะกลับมาญี่ปุ่นเมื่อไหร่หรอครับ"มุคุโร่ถามอีก
"ก็กะจะไม่กลับมาญี่ปุ่นแล้วล่ะ"ฉันตอบ
"ระระหรอครับดีเหมือนกันนะครับ"ฉันเคยคิดว่ามุคุโร่เป็นคนเย็นชาไม่ร้องไห้ให้ใครเห็นง่ายๆแต่
"มุคุโร่น้ำตา"แต่ทำไมหมอนี่ต้องมาร้องไห้ให้ฉันเห็นด้วยล่ะ
"งั้นหรอครับ"มุคุโร่หลบหน้าฉัน
"นายเป็นอะไรหรือเปล่า"
"อย่างที่ผมเคยบอกคุณผมน่ะต้องการคุณแต่คุณจากผมไปอย่างนี้ใจร้ายจังนะครับ"
"......"ฉันได้แต่ยืนเงียบ
"คุณสึนาโกะผมขออะไรคุณอย่างหนึ่งได้ไหมครับ"
"อืมขอมาสิ"
"ได้โปรดอย่าจากผมไป"มุคุโร่หันมาพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
"ฉัน"ฉันไม่รู้จะตอบยังไงดี
"ผมขอแค่อย่างเดียวเท่านั่นได้ไหมครับ"
"......."
"ตอบผมมาซิครับ"
"ขอโทษนะมุคุโร่"ฉันตอบปฏิเสทมุคุโร่แล้วรีบเดินออกจากบริเวณนั้นทันที
ตุบ
อ๊ะ0-0อยู่มุคุโร่ก็เข้ามากอดฉันจากข้างหลัง
"ผมน่ะรักคุณนะครับสึนาโกะ"
"เอ๋"
"ความรู้สึกมันเกิดขึ้นจริงๆนะครับ"
"มุคุโร่"
"อย่าไปเชื่อหมอนั่นสึนาโกะ"เสียงฮิบารินี่
"ฮิบาริ"อยู่ๆภาพที่ฮิบาริกระทำกับฉันเมื่อกี้นี้มันก็ผุดขึ้นมาหันที
"โห้ไงครับคุณฮิบาริ เคียวยะ"มุคุโร่ทักฮิบาริแต่ฮิบาริไม่สนใจไปดึงแขนฉันมา
"ปล่อยฉันนะ"ฉันพยายามสบัดมือออกมาแต่ฮิบาริกลับกำแน่นมากกว่าเดิมแล้วก็พาฉันเดินไปจากมุคุโร่ทันที
"ปล่อยฉันสิฮิบาริ"ฉันทั้งเกะทั้งสบัดก็ไม่ออกมือหมอนี่เนี่ยวชะมัดเลย
"ฉันเจ็บนะ"แล้วฮิบาริก็ยอมปล่อยแล้วหันมาดูรอยที่มือฉัน
"เจ็บงั้นหรอมากไหม?"
"มากซิเจ้าบ้าแขนคนนะถ้าฉันแขนหลุดออกมาใครจะรับผิดชอบห่ะ"
"ขอโทษแล้วกัน"
"ขอโทษแล้วรอยที่มือฉันจะหายไหมล่ะ"
"...."
"ช่างเถอะฉันไปล่ะ"
ฟึบ
แล้วฮิบาริก็เอาเสื้อมาคลุมตัวฉัน
ตึก ตัก ตึก ตัก ทำไมฉันต้องทำไมฉันต้องใจเต้นกับหมอนี่ด้วยนะ-///-
"เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก"ทำไมคำพูดนี่มันคุ้นๆจัง
'นี่เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก'
"ฮิบารินายเคยไปอิตาลีสักครั้งหนึ่งไหม"ฉันถามขึ้นเพราะนึกอะไรขึ้นได้
"รู้สึกจะเคยนะ"เคยด้วย
"แล้วนายเคยรู้จักเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่นไหม"
"อืมรักแรกของฉันเองทำไมเธอถึงรู้"รักแรกงั้น
"จะเจ้าชาย"ฉันอึ้งกะก็หมอนี่เป็นรักแรกของฉันเมื่อสมัยเด็กนี่น่า0o0
"เธอคือเด็กคนนั้นอย่างนั้นหรอ"ฮิบาริถาม
มะไม่จริงน่า0A0
ด้านสควอโล่
"โว้ยยยยยยยยยยยยฝนตกทำให้เครื่องบินออกไม่ได้งั้นหรอ"
"ใจเย็นๆน่าบ๊อกใจเย็นTT"
....................................................................................................................................................................................................
มุคุโร่:ไรเตอร์เมเล่นแรงไปหน่อยรึเปล่าครับ^^*
ไรเตอร์เม:เล่นอะไรแรง
มุคุโร่:ก็ที่ให้ผมออกมาแค่แปบเดียวนี่ครับ
ไรเตอร์เม:เอาน่าอย่าบ่นนักเลยขนาดรีบอร์นที่แทบไม่ได้ออกมาเลยยังไม่เห็นบ่นเลย
มุคุโร่:ได้ยินมาว่าเค้าคิดจะมาเก็บคุณด้วยนะครับ
ไรเตอร์เม:เฮ้ยจริงดิมิน่าช่วงนี้ทำไมรู้สึกเสียวสันหลังวูบวาว
มุคุโร่:ไม่ใช่แค่อัลโกบาเลโน่เท่านั่นนะที่จะเก็บคุณ
ไรเตอร์เม:เฮ้ยหยุดนะถ้าฉันตายก็ไม่มีใครมาแต่งต่อนะ
มุคุโร่:ไม่เป็นไรครับเรื่องนั่นผมฝากไว้กับไรเตอร์นัทแล้ว
ไรเตอร์นัท:โชคดีนะเพื่อน
ไรเตอร์เม:เฮ้ยไม่นะหยุดนะอ้ากกกกกก(ตายอย่างอนาด)
ไรเตอร์นัท:ใครก็ได้เรียกรถพยาบาลให้ที-_-
เนโกะ:ตอนหน้ามีหนูด้วยล่ะเมี้ยว
ฟ้าฝนช่างเป็นใจให้ฉันจริงๆเลยหลังจากที่ฉันบอกสควอโล่ว่าอยากกลับอิตาลีหมอนั่นก็รีบไปจองตั๋วเครื่องบินทันทีแต่ฉันต้องรีบกลับไปเอากระเป๋าเดินทางก่อนแต่ขณะที่ฉันกำลังจะออกไปฝนก็ดันตกซะก่อน
"ซือจังแม่ว่าอย่าเพิ่งไปจะดีกว่านะฝนตกหนักขนาดนี้"หม่าม้าพูดด้วยสีหน้าที่เป็นห่วง
"ใช่แล้วล่ะบ๊อกฝนตกน่ากลัวจัง>_<"ทิมเบอร์เห็นด้วย
"ไม่ได้หรอค่ะสควอโล่รออยู่งั้นเราไปกันเถอะทิมเบอร์"ฉันกางร่ม
"ก็ได้บ๊อก"ทิมเบอร์ทำหน้าเศร้า
"ช่วยไม่ได้นะถ้าอย่างนั้นว่างๆก็กลับมานะจ๊ะ^-^"หม่าม้ายิ้ม
"ค่ะฝากบอกลาพี่สึนะด้วยนะค่ะ"ฉันพูดพร้อมกับม้วนตัวเดินออกจากบ้านโดยมีทิมเบอร์เดินตามมา
ซู่ ซู่ ซุ่
อ๋าตกหนักเหมือนกันนะเนี่ย
"เอ๋ง เอ๋ง"ทิมเบอร์ร้อง
"นี่กลับไปเป็นลูกหมาเถอะทิมเบอร์"ฉันหันไปพูดกับทิมเบอร์
"ไม่ได้หรอกบ๊อกต้องให้เนโกะกลับเป็นเหมือนเดิมก่อนน่ะบ๊อกT^T"ทิมเบอร์พูด
"งั้นเอ้าฝากดูแลกระเป๋าเดินทางฉันด้วยเธอล่วงหน้าไปก่อนเลย"ฉันยื่นร่มกับกระเป๋าเดินทางให้ให้ทิมเบอร์
"ก็ได้บ๊อก"แล้วทิมเบอร์ก็รีบวิ่งไป
ซ่า ซ่า
ฉันเดินไปพร้อมกับปล่อยให้ตัวเปียกโชกไปกับสายฝนฉันคิดทบทวนเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้นกับฉันตั้งฉันมาอยู่
ที่นี่ชีวิตของฉันก็มีสีสันขึ้นตั้งเยอะถ้าจะจากที่นี่ไปฉันก็คง
"จะไปไหนหรอครับสึนาโกะ"เสียงมุคุโร่นี่
"มุคุโร่"ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองมุคุโร่อย่างช้าๆ"
"ครับตัวเปียกหมดเลยนะครับ"แล้วมุคุโร่ก็ยื่นร่มให้ฉันทำให้ฉันกับมุคุโร่อยู่ใต่ร่มเดียวกัน
"ขอบใจนะมุคุโร่"ฉันยิ้มให้อย่างน้อยหมอนี่ก็พอให้ฉันไว้ใจได้(สึนาโกะเธอคิดดีแล้วหรอที่ไว้ใจหมอนี่//ไรเตอร์)
"ว่าแต่จะไปไหนหรอครับ"มุคุโร่ถาม
"อ๋อฉันจะกลับไปอิตาลีน่ะ"ฉันตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
"แล้วจะกลับมาญี่ปุ่นเมื่อไหร่หรอครับ"มุคุโร่ถามอีก
"ก็กะจะไม่กลับมาญี่ปุ่นแล้วล่ะ"ฉันตอบ
"ระระหรอครับดีเหมือนกันนะครับ"ฉันเคยคิดว่ามุคุโร่เป็นคนเย็นชาไม่ร้องไห้ให้ใครเห็นง่ายๆแต่
"มุคุโร่น้ำตา"แต่ทำไมหมอนี่ต้องมาร้องไห้ให้ฉันเห็นด้วยล่ะ
"งั้นหรอครับ"มุคุโร่หลบหน้าฉัน
"นายเป็นอะไรหรือเปล่า"
"อย่างที่ผมเคยบอกคุณผมน่ะต้องการคุณแต่คุณจากผมไปอย่างนี้ใจร้ายจังนะครับ"
"......"ฉันได้แต่ยืนเงียบ
"คุณสึนาโกะผมขออะไรคุณอย่างหนึ่งได้ไหมครับ"
"อืมขอมาสิ"
"ได้โปรดอย่าจากผมไป"มุคุโร่หันมาพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
"ฉัน"ฉันไม่รู้จะตอบยังไงดี
"ผมขอแค่อย่างเดียวเท่านั่นได้ไหมครับ"
"......."
"ตอบผมมาซิครับ"
"ขอโทษนะมุคุโร่"ฉันตอบปฏิเสทมุคุโร่แล้วรีบเดินออกจากบริเวณนั้นทันที
ตุบ
อ๊ะ0-0อยู่มุคุโร่ก็เข้ามากอดฉันจากข้างหลัง
"ผมน่ะรักคุณนะครับสึนาโกะ"
"เอ๋"
"ความรู้สึกมันเกิดขึ้นจริงๆนะครับ"
"มุคุโร่"
"อย่าไปเชื่อหมอนั่นสึนาโกะ"เสียงฮิบารินี่
"ฮิบาริ"อยู่ๆภาพที่ฮิบาริกระทำกับฉันเมื่อกี้นี้มันก็ผุดขึ้นมาหันที
"โห้ไงครับคุณฮิบาริ เคียวยะ"มุคุโร่ทักฮิบาริแต่ฮิบาริไม่สนใจไปดึงแขนฉันมา
"ปล่อยฉันนะ"ฉันพยายามสบัดมือออกมาแต่ฮิบาริกลับกำแน่นมากกว่าเดิมแล้วก็พาฉันเดินไปจากมุคุโร่ทันที
"ปล่อยฉันสิฮิบาริ"ฉันทั้งเกะทั้งสบัดก็ไม่ออกมือหมอนี่เนี่ยวชะมัดเลย
"ฉันเจ็บนะ"แล้วฮิบาริก็ยอมปล่อยแล้วหันมาดูรอยที่มือฉัน
"เจ็บงั้นหรอมากไหม?"
"มากซิเจ้าบ้าแขนคนนะถ้าฉันแขนหลุดออกมาใครจะรับผิดชอบห่ะ"
"ขอโทษแล้วกัน"
"ขอโทษแล้วรอยที่มือฉันจะหายไหมล่ะ"
"...."
"ช่างเถอะฉันไปล่ะ"
ฟึบ
แล้วฮิบาริก็เอาเสื้อมาคลุมตัวฉัน
ตึก ตัก ตึก ตัก ทำไมฉันต้องทำไมฉันต้องใจเต้นกับหมอนี่ด้วยนะ-///-
"เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก"ทำไมคำพูดนี่มันคุ้นๆจัง
'นี่เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก'
"ฮิบารินายเคยไปอิตาลีสักครั้งหนึ่งไหม"ฉันถามขึ้นเพราะนึกอะไรขึ้นได้
"รู้สึกจะเคยนะ"เคยด้วย
"แล้วนายเคยรู้จักเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่นไหม"
"อืมรักแรกของฉันเองทำไมเธอถึงรู้"รักแรกงั้น
"จะเจ้าชาย"ฉันอึ้งกะก็หมอนี่เป็นรักแรกของฉันเมื่อสมัยเด็กนี่น่า0o0
"เธอคือเด็กคนนั้นอย่างนั้นหรอ"ฮิบาริถาม
มะไม่จริงน่า0A0
ด้านสควอโล่
"โว้ยยยยยยยยยยยยฝนตกทำให้เครื่องบินออกไม่ได้งั้นหรอ"
"ใจเย็นๆน่าบ๊อกใจเย็นTT"
....................................................................................................................................................................................................
มุคุโร่:ไรเตอร์เมเล่นแรงไปหน่อยรึเปล่าครับ^^*
ไรเตอร์เม:เล่นอะไรแรง
มุคุโร่:ก็ที่ให้ผมออกมาแค่แปบเดียวนี่ครับ
ไรเตอร์เม:เอาน่าอย่าบ่นนักเลยขนาดรีบอร์นที่แทบไม่ได้ออกมาเลยยังไม่เห็นบ่นเลย
มุคุโร่:ได้ยินมาว่าเค้าคิดจะมาเก็บคุณด้วยนะครับ
ไรเตอร์เม:เฮ้ยจริงดิมิน่าช่วงนี้ทำไมรู้สึกเสียวสันหลังวูบวาว
มุคุโร่:ไม่ใช่แค่อัลโกบาเลโน่เท่านั่นนะที่จะเก็บคุณ
ไรเตอร์เม:เฮ้ยหยุดนะถ้าฉันตายก็ไม่มีใครมาแต่งต่อนะ
มุคุโร่:ไม่เป็นไรครับเรื่องนั่นผมฝากไว้กับไรเตอร์นัทแล้ว
ไรเตอร์นัท:โชคดีนะเพื่อน
ไรเตอร์เม:เฮ้ยไม่นะหยุดนะอ้ากกกกกก(ตายอย่างอนาด)
ไรเตอร์นัท:ใครก็ได้เรียกรถพยาบาลให้ที-_-
เนโกะ:ตอนหน้ามีหนูด้วยล่ะเมี้ยว
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น