คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : น้ำแข็งในใจเริ่มละลาย
ฉันนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียงเพราะระเวง=_=ไม่รู้ว่าอเลาดี้จะมาตอนไหน
บอกตามตรงนะฉันชักจะกลัวหมอนั่นขึ้นมาแล้วสิ
ก็อก ก็อกเสียงเคาะประตูใครมาเนี่ย-_-ฉันลุกจากเตียงแล้วเดินไปเปิดประตูห้อง
"ไงยังไม่นอนอีกหรอ"อเลาดี้มองหน้าฉัน
"ก็แค่นอนไม่หลับ"ฉันตอบไป
"ให้ฉันกล่อมไหม"อเลาดี้แสยะยิ้มอย่างชั่วร้าย
"ไม่ต้อง!!"ฉันปฏิเสท
"งั้นก็ไปนอนซะ"อเลาดี้สั่งฉันแต่ฉันเป็นพวกที่ไม่ชอบให้ใครสั่งอยู่แล้ว
"เดี๋ยวค่อยนอนก็ได้พรุ้งนี้วันหยุด"ฉันยักไหล่
"เธอนี่มันเป็นพวกที่ชอบให้บังคับใช่ไหม"อเลาดี้ช้อนร่างฉันขึ้นมา
"นี้ปล่อยฉันนะ"ฉันดิ้นสุดแรง
แล้วอเลาดี้ก็วางฉันลงบนเตียงอ้ากกกลางสังหรฉันบอกว่า
ตายแน่ ตายแน่T^T
"โอเคๆฉันจะนอนแล้ว"ฉันพูดกึ่งข้องร้อง
"ถ้าฉันมาอีกทีต้องเห็นเธอนอนแล้วนะ"พอพูดสิอเลาดี้ก็เดินออกจากห้อง
สมองฉันสั่งว่าต้องนอนต้องนอนT^Tฉันพยายามข่มตานอนให้เร็วที่สุด
เช้าวันต่อมา
แสงแดดอ่อนๆสองมาที่หน้าฉันทำให้แสบตาฉันจึงค่อยลืมตาขึ้นมา
"เช้าแล้วหรอ-_-"ฉันขยี้ตาอย่างงวงเงีย
"ตื่นแล้วหรอคุณหนูขี้เซา"อเลาดี้ยืนผิงกำแพงอยู่ที่มุมห้อง
"อเลาดี้!!"ฉันถอยกรูจนตัวเองตกเตียง
เจ็บหัวชะมัดเลย+_+ฉันลูบหัวตัวเองโอ๊ยเจ็บ
"ซุมซ่ามแบบนี้ไม่สมเป็นเธอเลยนะ"ก็เพราะใครกันเล่าโอ๊ยเจ็บหัวจี้ดๆเลย
"แล้วคุณพ่อกับคุณแม่กลับมารึยัง"
"ถ้ากลับมาแล้วฉันคงไม่มายืนอยู่ตรงนี้หรอก"เออจริงด้วยถ้าคุณพ่อรู้เข้าบ้านเละแน่-_-
"ไปกินอาหารเช้าได้แล้ว"อเลาดี้สั่งฉันเผด็จการสุดๆ-_-
"อืมเดี๋ยวไป"ฉันตอบรับไปขืนตอบไปว่าไม่ฉันก็ซวยน่ะดิT T
"ดีมาก"อเลาดี้ลูบหัวฉันเบาๆแล้วเดินลงไปข้างล่าง
ฉันจึงอาบน้ำแต่งตัวและเดินลงไปที่ห้องครัวก็เห็นอเลาดี้นั่งจิบกาแฟอยู่
"ลงมาแล้วหรอ"อเลาดี้เหลือบมองฉันถ้ายังไม่ลงแล้วจะเห็นฉันไหมเล่า-*-
"อืม"ฉันตอบสั้นๆแล้วเดินไปชงชาให้ตัวเองกิน
"ไม่ดื่มกาแฟหรอ"
"ไม่เอาล่ะฉันไม่ชอบมันขม-x-"ฉันยกชาขึ้นมาดื่มเฮ้ออร่อยกว่ากาแฟตั้งเยอะ
"ไหนว่าวันนี้วันหยุดไงทำยังใส่เครื่องแบบอยู่อีกล่ะ"อเลาดี้พลางมองฉันหัวจรดเท้า
"สำหรับคนอื่นอ่ะนะ- -"ฉันพูดพลางนำถ้วยชาไปล้าง
Midori tanabiku namimori no(นี่เป็นเพลงโรงเรียนามิโมรินะค่ะ)
เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ฉันดังขึ้นอเลาดี้แหล่มองฉันนิดนึง
'mom'เอ๋คุณแม่โทรมา
"สวัสดีค่ะคุณแม่"
[ฮินาระคือแม่จะบอกว่าอย่ามาเกะกะฉันพวกสวะ!!!!]
ดูเหมือนคุณแม่จะกำลังสู้กับใครอยู่เลย
[แม่จะยังไม่กลับบ้านนะ]คุณแม่พุดด้วยน้ำเสียงที่ร้อนรน
"แล้วคุณแม่จะกลับมาเมื่อไหร่ค่ะ"
[สวัสดีฮินาระตอนนี้แม่ของลูกกำลังฟิวล์ขาดอยู่น่ะ]
เสียงของคุณพ่อดังขึ้นมา
[เอาเป็นว่าถ้าหมอนั่นทำอะไรลูกรีบใช้ทอนฟาตะบันหน้ามันเลยนะ]
ถ้าทำได้หนูก็อยากทำนะค่ะT^T
[งั้นแค่นี้ก่อนนะ]แล้วคุณพ่อก็ตัดสายไปคุณพ่อค่ะรีบกลับมานะค่ะT0T
"นี่ไปกันได้หรือยัง"อเลาดี้ที่ดูเหมือนจะยืนรอฉันพูดขึ้น
"ไปไหน"
"โรงเรียนเธอไงไหนบอกว่าไม่หยุด"อเลาดี้เดินนำหน้าฉันไปฉันเคยเอ่ยปากจะ
ชวนหมอนี่ไปด้วยกันตอนไหนเนี่ย= =
ณ โรงเรียนนามิโมริ
ที่ห้องกรรมการคุมกฎ
"ต้องจัดเอกสารพวกนี้ทั้งหมดเลยหรอ"อเลาดี้มองไปที่กองเอกสารที่สูงเท่าภูเขาของฉัน
"อืม"ฉันไปนั่งที่เก้าอี้และเริ่มเลียงเอกสาร
พรึบ
อยู่ๆอเลาดี้ก็เริ่มเรียงเอกสารอีกกองหนึ่งดีเหมื่อนกันจะได้เสร็จเร็วๆ
2 ชั่วโมงผ่านไป
"เสร็จซะที"ฉันเริ่มบิดขี้เกียจที่จริงถ้าฉันทำคนเดียวอย่างต่ำ4ชั่วโมง
"ฉันชักง่วงแล้วสิฮ้าววว"อเลาดี้หาวปากกว้าง
"ก็กลับบ้านไปนอนสิ"เพราะถ้าหมอนี่ไม่อยู่ฉันก็ทำงานได้สบายขึ้นน่ะสิ
อเลาดี้เดินเข้ามาหาฉันแล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
"เจ้านายจะปล่อยให้สัตว์เลี้ยงอยู่คนเดียวได้ยังไงล่ะ"
"นี่!!ฉันชื่อฮินาระหัดเรียกให้ถูกสิ"ฉันพลักคนตรงหน้า
"สัตว์เลี้ยงเริ่มดื้ออีกแล้วนะ"เขากล่าวแล้วดันฉันให้ติดกับผนังกำแพง
"นี่นาย"
"เธอนี่ชอบให้ฉันทำโทษเธออยู่เรื่อยเลยนะ"เขายิ้มมุมปาก
ฉันเบื้อนหน้าหนีเขาทำไมฉันต้องกลัวเขาด้วยนะทอนฟาก็ดันวางไว้อยู่
บนโต๊ะอีกแล้ววันนี้โรงเรียนดันหยุดจึงไม่มีใครอยู่ทำไมเหตุการ์ณมัน
เหมาะเจาะกันขนาดนี้ด้วยนะT^T
"ตัวสั่นเชียวนะ"เขาเอามืออุ่นๆมาแตะที่แก้มฉัน
ฉันสะดุ้งขึ้นมาอ้ากกกกกเจ้าบ้านายจะทำให้ฉันคลั่งตายหรือไงห่ะ!!!
"นี่"เขากระซิบที่ข้างหูฉันโอ๊ยอย่าขุดดินหนีจังเลยโว๊ยยยย
"ขอชิมสักคำได้ไหม"แล้วเขาก็กัดที่หูฉันอะอ้ากกกก@/////@
"นี่ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ"ฉันพยายามพลักเขาออกไป
"ยังไม่ทันได้ชิมเลยนะจะปล่อยไปได้ยังไงล่ะ"เขามองตรงมาที่ฉัน
"นายง่วงนอนไม่ใช่หรอไปนอนสิ"ฉันพยายามหาข้ออ้างให้เขาปล่อยฉัน
"ตอนนี้หิวมากกว่า"เขาตอบแล้วมองหน้าฉันราวกับว่าอยากจะกินฉัน
"มะไม่เอานะออกไปสิ"ฉันพยายามจะพลักเขาออกไป
"รังเกียจฉันงั้นหรอ"เขาถามฉันด้วยสีหน้าที่เจ็บปวดทำไมนะฉันอยากจะตอบไปว่าใช่
แต่แววตาคู่สวยของเขาสะกดไม่ให้ฉันพูดอะไรฉันยอมรับว่าเขาดูเป็นคนที่หน้าตาดีคนหนึ่ง
ใบหน้าเรียวสวยได้รูปจมูกโด่งริบฝีปากสีแดงอ่อนๆเมื่อเขาเห็นว่าฉันไม่ตอบจึงเริ่มทำการ
บดขยี้ริมฝีปากฉันด้วยริมฝีปากของเขาแต่ครั้งนี้มันดูอ่อนโยนกว่าครั้งก่อนๆมือของเขา
จับแขนทั้งสองข้างของฉันชูขึ้นเหนือศีรษะมือของเขาเริ่มอยู่ไม่สุขเขาเริ่มปลดกระดุมเสื้อฉัน
แต่ฉันไม่ยอมฉันเริ่มรู้สึกตัวแล้วว่ามันจะเริ่มเลยเถิดไปกันใหญ่แล้วฉันกัดไปที่ริมฝีปากของเขา
แรงแต่เขากลับไม่ยอมละริมฝีจากฉันเขาลืมตาขึ้นมามองฉันเหมือนจะเริ่มรู้สึกตัวว่าทำอะไรลงไป
เขายอมถอนริมฝีปากออกแต่
"ขอกินเลยได้ไหม"ขณะที่ฉันจะตอบเขากลับกัดไปที่ซอกคอของฉันจนเป็นรอยแดง
"อเลาดี้...หยุดก่อน"เขาชะงัดและยอมปล่อยฉันออกไป
ฉันเพิ่งรู้นะว่ากระดุมฉันถูกปลดออกมาหมดแล้ว
"...."ฉันจ้องหน้าเขา
"...."เขาจ้องหน้าฉัน
ความเงียบเริ่มปกคลุมห้อง
"คือขอโทษฉันที่เผลออยากกินเธอขึ้นมา"อเลาดี้เบื้อนหน้าหนีฉัน
"ถ้าฉันไม่เตือนก็ไม่หยุดใช่ม่ะ-_-"ฉันส่ายหน้าเบาๆ
"เอ้า"อเลาดี้โยนเสื้อเชิ้ดของเขามาให้ฉัน
"เอ๋"
"เอาไวว้ปิดรอยนั้นไง"ถ้ามองไม่ผิดนะฉันแอบเห็นเขาหน้าแดงด้วย
"อะอืม"ทั้งที่ฉันไม่ใช่ผู้หญิงใจง่ายแต่ทำไมฉันต้องมาใจเต้นกับเขาด้วยนะ
อีกอย่างฉันเองก็ไม่อยากชอบคนสองคนในเวลาเดียวกันด้วย
..............................................................................................................................................................................
ความคิดเห็น