[fic reborn]ค้นหัวใจยัยน่ารัก2

ลำดับตอนที่ #10 : รักในแบบของฉัน

"ฮ้าวววว-0-"ฉันตื่นขึ้นมารับแสงอรุณ(?)ในยามเย็นฉันหลับไปตอนไหนเนี่ย-__-

โครกกกกก

หิวข้าวแล้วด้วย-_-

ฉันเดินลงไปข้างล่างอย่างงวงเงีย

ติ้ง ต่อง

ใครมากอดออดหน้าบ้านเนี่ย-_-ฉันเดินตรงไปที่ประตูบ้านแล้วเปิดออกมา

"สวัสดีครับ^-^"อยากปิดประตูจังเลย

"ฟะฟง"

"ใครมาน่ะ"และแล้วตัวอันตรายก็เสด็จมา

"อ้าวคุณน่ะเอง^^"ฟงก็ยังยิ้มแย้มผิดกับอเลาดี้ที่หน้าบึ้งตึง

"อ้าวนายน่ะเอง"อเลาดี้ทักกลับ

โครกกกกกกกก

ทั้งสองหันมามองฉันทำไมไม่เคยเห็นคนหิวจนท้องร้องรึไง-////-

"หิวงั้นหรอ/ครับ"คนทั้งสองพูดพร้อมกันฉันไม่ตอบและเดินเชิดหน้าเข้าบ้าน

สุดท้ายฉันก็ต้องมานั่งกินขนมแก้หิวข้าวก็ฉันทำกับข้าวไม่เป็นนี่หน่าเฮ้อยังไงก็หิวอยู่ดี

"เอ้าเอาไปสิครับ"ฟงยื้นซาลาเปาให้ฉัน

"คือขอบใจนะ"ฉสุดท้ายฉันก็รับซาลาเปาของฟงมากินอร่อยแฮะ

"อร่อยไหมครับ"ฟงถามพร้อมกับลูบหัวฉันอย่างเอ็นดูู

"อืม"ฉันพยักหน้า

"นี่ฮินาระกินนี่ไหม"อยู่ๆอเลาดี้ก็ยื้นซูชิมาให้ฉัน

"แค่นี้ฉันก็อิ่มแล้วล่ะ"ฉันปฏิเสทไปแต่

"อยากโดนอีกหรอ"ฉันรีบยัดซาลาเปาเข้าปากแล้วยัดซูชิเข้าไปตาม

10นาทีผ่านไป

โอ๊ยอิ่มชะมัดเลยทีหลังฉันจไมท้องร้องตอนสองคนนี้อยู่อีกแล้ว

"หมดธุระแล้วก็กลับไปสิ"อเลาดี้ไล่ฟง

"คุณไม่ใช่เจ้าของบ้านมาไล่ผมแบบนี้มันเสียมารยาทนะครับ"ฟงเถียงกลับ

"บ้านของยัยนี้มันก็เหมือนกับบ้านของฉันนั่นแหล่ะ"เฮ้ยพูดงี้ได้ไง

"งั้นบ้านหลังนี้ก็เป็นของผมด้วยน่ะสิเนอะ"ขอร้องล่ะถ้าจะเถียงกันก็ช่วยอย่าเอาฉันเป็นตัวกลางได้ไหม

"พอซะที"ฉันลุกขึ้นมา

"ฉันจะไปอ่านหนังสือห้ามตามมาฉันต้องใช้สมาธิ"ฉันพูดดักคอทั้งสองคน

ปัง!!!

เสียงปิดประตูห้องฉันเดินเข้ามาในห้องวันนี้มันวันอะไรเนี่ยทำไมฉันถึงได้ซวยขนาดนี้

ทั้งโดนชกจูบแรกทั้งถูกเจ้าสองตัวอันตรายอ้างสิทธิ์เป็นเจ้าของเฮ้อซวยชะมัดอ่านหนังสือดีกว่า

1ชั่วโมงผ่านไป

ฉันเดินลงไปข้างล่างเพื่อดูว่าฟงไปรึยัง

"ฟี้ ฟี้"บังเอิญว่าเขายังไม่ไปแล้วเขายังมานอนที่โซฟาซะอีกฉันจึงไปหาผ้าห่มมาให้ฟง

หมอนี่นอนหลับแบบไม่รู้เรื่องอะไรเลยนะ

"เธอชอบเขาอยู่สินะ"อเลาดี้ยืนพิงกำแพงแล้วจ้องมาที่ฉัน

"เปล่าซะหน่อย"ฉันเดินผ่านอเลาดี้ไปราวกับว่าเขาไม่มีตัวตน

"เธอโกหกฉันไม่ได้หรอกนะ"เขาพูดขึ้น

"ฉันไม่ได้โกหก"ฉันขึ้นเสียงแล้วหันไปประจันหน้ากับเขา

"หึทำไมเธอต้องยอมหลีกทางให้เขาด้วยล่ะ"อเลาดี้จ้องหน้าฉันนิ่งเขารู้ได้ยังไง

"ทำไมเธอต้องยอมเสียหมอนั่นไปทั้งที่ไม่อยากล่ะ"

"หยุดนะ!!"

"แล้วทำไมเธอถึงยอมโกหกตัวเองเพื่อเขาด้วยล่ะ"

"บอกให้หยุดพูดไงเล่า"น้ำตาของฉันเริ่มอ่อล้นออกมาฉันไม่เคยแสดงความอ่อนแอ

ให้ใครเห็นมาก่อนเลยแต่ตอนฉันแสดงมันออกมาให้เขาได้เห็นหมดแล้ว

หมับ

เขากอดฉันไว้ในอ้อมแขน

"นาย!!"ฉันพยายามจะพลักเขาออกไป

"จะร้องก็ร้องออกมาเลย"

"!!!!!"

"ถึงแม้ฉันจะไม่สามารถเข้าไปแทรกระหว่างเขากับเธอได้"

"...."

"แต่ฉันขอเป็นที่ระบายให้เธอได้ไหม"

"..."เขากำลังจะพูดอะไรฉันไม่เข้าใจ

"ฉัน.."เขากระซิบที่ข้างหูฉันอย่างแผ่วเบา

"รักเธอนะ"เอ๋อะไรนะอเลาดี้รักฉันเป็ไปไม่ได้น่า

"นาย"

"เธอยังไม่ต้องตอบฉันมาก็ได้ว่ารักฉันรึเปล่า"

"...."

"ฉันขอรักเธอแบบนี้ไปเลื่อยๆได้ไหม"ฉันได้แต่ตัวแข็งทื้อไปกับคำพูดของอเลาดี้

"ได้ไหมฮินาระ"

"นายมันเป็นคนฉวยโอกาศมาบอรักฉันในตอนที่ฉันอ่อนแอ"

"...."

"นายรู้ไหมว่ามันทำให้ฉันสับสน"

"ขอโทษ"เขาเอ่ยขอโทษเบาๆแล้วยอมคลายกอดให้ฉัน

"ฉันไปนอนนะ"

ฟึบ

อเลาดี้อุ้มฉันขึ้นมาอะไรน่ะ

"เดี๋ยวฉันไปส่ง"

"ไม่เอา"แต่เขาก็ยังอุ้มฉันขึ้นไปฉันยอมรับว่าเขาเป็นตัวอันตรายจริงๆเลย

ฟุบ

เขาวางฉันลงบนเตียงเบาๆแล้วขึ้นคร่อมฉัน

"นายจะทำอะไรน่ะ"ให้ตายสิเรี้ยวแรงฉันหายไปไหนหมด

"มัดจำไว้ก่อนไง"

"อื้ออออ"เจ้าตัวอันตรายปิดปากฉันด้วยริบฝีปากของเขาอีกครั้งเขาเริ่มทำการบดขยี้ฉัน
ด้วยจูบที่แสนอ่อนหวานแต่แฝงไว้ด้วยความร้ายกาจร่างสูงไม่ยอมปล่อยให้ฉันพักหายใจ
จนฉันรู้สึกเหมือนจะขาดใจตายฉันแพ้เขาราบคราบเมื่อเขารู้สึกว่าฉันหายใจไม่ออกจึง
ยอมถอนริบฝีปากออก

"แฮกๆ"ฉันหอบหายใจทันที

"หวานจังนะ"

"....."

"ฉันชักเริ่มชอบของหวานขึ้นมาแล้วสิ"แล้วเขาก็ยอมเดินออกไปจากห้องของฉัน

กร้ากกกกกกกฉันแพ้เขาได้ยังไงเนี่ยจูบแรกของฉันT^Tต่อไปนี้ฉันจะไม่เข้าใกล้ผู้ชายคนนี้อีกแล้ว!!!



............................................................................................................................................................................................................................................................

ถ้าสั้นไปขอโทษด้วยนะTT^TT