ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : You'll be my girl forever
แสงแดดยามบ่ายตกกระทบเป็นประกายระยิยระยับบนหน้าต่างบานใหญ่ของคาเฟ่เล็กๆย่านใจกลางเมืองของประเทศเล็กๆแต่จำนวนประชากรไม่เล็ก..ที่นี่...ประเทศไทย..บ้านพ่อบ้านแม่ของคุณเอง คุณมาทำงานpart-timeที่ร้านนี้มาค่อนข้างนานแล้วเพื่อเก็บเงินจ่ายค่าห้องพัก ค่ากิน และก็พวกจิปาถะทั้งหลายแหล่ คุณชอบนั่งมองออกไปนอกหน้าต่างยามบ่ายมองดูผู้คนพลุกพล่านเดินสวนกันไปมา แต่แปลกที่ไม่ค่อยมีใครย่างก้าวเข้ามาในคาเฟ่เล็กแห่งนี้
"ไง เพื่อน! " เสียงที่แสนคุ้นหูปลุกคุณจากห้วงความคิด
"ไง แคท" คุณยิ้มรับเธออย่างเป็นมิตร
"ฉันมีข่าวใหญ่ล่ะ!" แคทบอกน้ำเสียงเคร่งเครียด คุณกำลังตั้งใจฟังสิ่งที่เธอจะพูด "ฉันน่ะนะยอมไร้ยางอายไปขอซื้อตั๋วคอนเสริตนี้มาจากป้าข้างบ้านและได้มาสองใบด้วย แกไปกับฉันนะ!!" แคทเขย่าตัวคุณแล้วหยิบตั๋วออกมาสบัดไปมาให้คุณระทวยเล่นๆ
"ฉันก็อยากไปนะ แต่ว่าฉันรบกวนเรื่องพวกนี้แกบ่อยแล้ว ค่าตั๋วเลดี้ กาก้า ฉันก็ยังไม่ได้คืนแก" คุณบอกปัดเพื่อนสาวสุดที่รักไป ทั้งที่ในใจน่ะ อยากไปจะตาย!!! เพราะอะไรน่ะหรอ...เพราะมันเป็นคอนเสริต One Direction Up all nigth Live in Bangkok น่ะสิ!! กว่าหนุ่มๆเค้าจะโคจรมาไทยนี่ก็ไม่ได้ง่าย คุณต้องไปเทรนในทวิตเตอร์ ไปเต้นแฟลชม็อบ ทุ่มสุดตัวเพราะอยากเจอพวกเค้าซักครั้ง แต่คุณเองก็ไม่ได้รู้อะไรเกี่ยวกับหนุ่มๆนัก เพราะที่รู้ๆส่วนใหญ่ก็ยัยแคททั้งนั้นมาบอกเล่าเก้าสิบ ตัวคุณเองชอบเพลงและคิดว่าพวกเค้าน่ารักเท่านั้น และคุณน่ะหลงแฮรี่สุดๆ ><
"โอกาสแบบนี้ไม่ได้หาได้ง่ายๆนะ งานมันอาทิตย์หน้าแล้วนะ!" ก็จริงอยู่ แต่ยังไงคุณก็เกรงใจเพื่อนสาวจอมรั่วของคุณอยู่ดีแหละน่า
"เอาน่าๆ ไว้พวกเค้ามาคราวหน้าฉันจะไม่พลาดเลย!" คุณให้คำมั่นกับแคท
"ฉันเสียดายแทนแกมากๆนะ แต่ถ้าแกเปลี่ยนใจแกยังบอกฉันได้ทุกเมื่อนะ! ฉันจะเก็บตั๋วไว้ให้" แคทพูดอย่างจริงจังเธอเดินเข้ามาเอามือวางบนไหล่คุณช้าๆ "ฉันจะเก็บภาพตอนหนุ่มถอดเสื้อมาฝากนะ" ยัยหื่นเอ๊ย! คุณปัดมือแคทออกอย่างเอือมๆปนขำ
"ฝากด้วยแล้วกันนะ" คุณพูดปนหัวเราะรับมุกยัยแคท
"งั้นฉันไปนะ วันนี้ต้องไปกินข้าวกับแม่อ่ะ แล้วเจอกันน๊าา" แคทโบกมือให้คุณ คุณโบกมือตอบเธอพลางดูนาฬิกา 'อีกสิบนาทีก็เลิกงานแล้ว หิวข้าวจังเลย' คุณคิดในใจ
-ติ๊ด ติ๊ด-
เสียงกริ่งเตือนเวลาเลิกงานของคุณดังขึ้น คุณเก็บของแล้วออกจากร้านทันทีแบบที่ทำประจำตอนเลิกงาน เมื่อเดินออกมาจากร้านคุณก็ตรงไปที่ร้านฟาสต์ฟูดทันที(ด้วยความหิว)
"ชีสเบอร์เกอร์อันนึงค่ะ" คุณตรงไปสั่งทันที
"ค่ะ ซักครู่ค่ะ" พนักงานรับออร์เดอร์ของคุณแล้วหันไปรับออร์เดอร์จากฝรั่งคนข้างๆคุณด้วย "สะ..สั่งได้เลยนะคะ" พนักงานรับออร์เดอร์อย่างตะกุกตะกัก เหมือนจะตื่นเต้น คงเพราะไม่เคยคุยกับฝรั่งล่ะมั้ง คุณหันไปหาฝรั่งคนนั้น เค้าสูงกว่าคุณนิดหน่อย ผมบลอนด์ ผิวขาว แต่งตัวดูวัยรุ่น เสื้อยืดสีขาว ยีนส์เอวต่ำ สวมแว่นดำกับหมวกสีแดง รองเท้าแนวสตรีทบอย ดูดีเหมือนกันนี่ คุณคิด
"ชีสเบอร์เกอร์5 โค๊ก5 เฟร้นฟรายจัมโบ้5ครับ" นายผมบลอนด์สั่งอาหาร คุณคิดในใจ ตัวก็แค่นี้ กินเยอะชะมัดเลย
"เอ่อ...พี่คะเค้าพูดว่าอะไรนะหนูฟังไม่ทัน" พนักงานถามคุณท่าทาง งงๆ
"ชีสเบอร์5 โค๊ก5 เฟร้นฟรายจัมโบ้5น่ะ" พนักงานยิ้มขอบคุณแล้วกดออร์เดอร์ทันที
"ผมพูดเร็วไปรึเปล่าน่ะ?" นายผมบลอนด์ถามคุณ
"คงงั้นมั้งคะ เธออาจจะไม่คุ้นกับสำเนียงของคุณน่ะ" คุณตอบพร้อมยิ้มรับ
"งั้นหรอครับ " นายผมบลอนด์ยิ้มให้คุณ เค้าหันหน้าไปถอดแว่นออก คุณรู้สึกคุ้นกับรอยยิ้มนั้นมากยิ่งคุยยิ่งคุ้น เค้าเป็นใครนะ คุณคิดในใจ "แดดแรงมากเลยนะ ไม่มีแว่นนี่แสบตาแย่เลย" นายผมบลอนด์พูดพร้อมยื่นมือไปรับอาหารแล้วจึงหันมาหาคุณ คุณเองก็กำลังหยิบอาหารที่สั่งพร้อมตอบเค้า
"ก็เป็นอย่างนี้ทุกวันแหละค่ะ เมืองไทยนี่ค...." ยังไม่ทันจะพูดจบประโยคคุณก็ต้องชะงักเมื่อเงยหน้าขึ้นมาสบตาสีฟ้าใสๆนั่น คนที่คุณคิดว่าคุ้นแสนคุ้น "ไนออล...ไนออล ฮอแรน!" นั่นแหละคือคำตอบ คนที่คุณกำลังคุยด้วยเค้าเป็นหนึ่งในสมาชิกบอยแบนด์ที่คุณกำลังปลื้มมากๆ!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น