100 per.
ผมอึ้งไปนิดหนึ่งกับร่างสูง แล้วผมก็เริ่มจะรู้สึกถึงบรรยากาศที่ไม่ค่อยจะดีแล้วด้วย รู้สึกได้ว่าผมกับเขากำลังจะมีปัญหากัน เป็นจังหวะเดียวกันกับที่เฮียช้างเอากุญแจห้องพักมาให้พอดี ผมเลยรั้งแขนหนาให้เดินตามไปคุยที่ห้องดีกว่า ผมไม่ชอบทะเลาะกับไม้ต่อหน้าคนอื่นเท่าไหร่
“อะไรล่ะ!” เสียงเข้มตวัดถามหลังจากมาถึงที่ห้องแล้ว ผมเงยหน้าพูดกับเขานิ่งๆ
“ไม้ เรพูดด้วยดีๆนะ”
“แล้วอะไรล่ะ....” สีไม้ทำเสียงเรียบๆใส่ผม ผมถอนหายใจเฮือก
“ไม้จะหึง หึงทุกอย่าง ทุกคนที่เข้าใกล้เรเลยหรอ มองก็ไม่ได้ อะไรก็ไม่ได้ แล้วไม้จะให้เรทำยังไง? เรบังคับให้คนอื่นไม่มองไม่ได้หรอกนะ อีกอย่าง ไม้ลืมไปแล้วหรอ ว่าเรก็เป็นผู้ชาย...” ผมพยายามใช้เหตุผลพูดกับเขาดีๆ เพราะผมรู้จักไม้ดี ถ้าเรายังยืนคุยกันตรงนั้น...
เราทะเลาะกันแน่ๆ!
“ไม่ลืม แต่กูก็ไม่ชอบอยู่ดี!!! จะขออะไรก็ขอเหอะ แต่ขอเรื่องนี้ให้ไม่ได้...เงียบไปเลย” มือหนารั้งแขนตัวเองออกจากแขนผม
“ไม้ทำให้เรเหนื่อย”
ผมพูดไปตรงๆ ในเมื่อเขาถนัดจะพูดตรงๆนัก ซึ่งมันได้ผลเกินกว่าที่ผมคาดมาก มากๆเลย เพราะร่างสูงตวัดสายตาคมกริบมองมาแบบโมโห แล้วก็โมโหมาก ผมยืนมองเข้านิ่งๆ มือหนาคว้าเข้าที่แขนผมแล้วออกแรงบีบจนผมนิ่วหน้า
“ไม้เรเจ็บ...”
“ทำไมวะ!! คบกับกูนี่มึงเหนื่อยมากเลยหรอ!!! หา!!!”
“ไม้กำลังหาเรื่องเรนะ” ผมพูดและเริ่มจะขึ้นเสียงบ้าง และนั่นดูเหมือนจะราวกับเทน้ำมันราดรดบนกองไฟให้มันโหมยิ่งกว่าเดิม
“ใครกันแน่ที่หาเรื่องวะเรเวนท์!!!! มึงมาพูดว่ามึงคบกูแล้วเหนื่อย!!! กูฟังแล้วรู้สึกยังไงมึงคิดบ้างไหมฮะ!!!!!!”
“เรพูดกับไม้ดีๆนะ!!! ไม้นั่นแหละ ไม่ฟังเหตุผลเรเลย!!!!” ผมสะบัดมือออกจากแขนเขา ดูเหมือนไม้จะโกรธผมยิ่งกว่าเดิม
“การหึงไปทั่วของไม้!! ไม้เองนั่นแหละจะเดือดร้อน!!! เรเป็นห่วงไม้นั่นแหละ!!! ที่เตือน!!!”
“แล้วกูต้องปล่อยให้ใครหน้าไหนมามองมึงด้วยสายตาโลมเลียแค่ไหนก็ได้อย่างนั้นหรอ!!! มึงห้ามเพราะมึงเป็นห่วง หรือมึงอยากให้เขามองกันแน่!!!”
คำพูดของไม้ทำเอาผมฟิวส์ขาดสะบั้น ฟาดฝ่ามือไปที่ใบหน้าคมๆนั่นอย่างแรง รู้สึกได้ด้วยว่าตอนนี้น้ำตาตัวเองคงไหลพรากแล้ว ไม้อึ้งไปเลย ร่างสูงหันควับกลับมาเหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ก็ชะงักไปเพราะเห็นผมยืนร้องไห้ ร่างสูงเขามารั้งแขนผมไว้แต่ผมสะบัดแล้วผลักเขาออก เป็นครั้งแรกจริงๆที่ผมโกรธไม้มากขนาดนี้!!
เขาดูถูกผม!!! อย่างไม่น่าให้อภัย!!!
ถ้าผมไม่รักเขาขนาดนี้...
รับรองผมบอกเลิกเขาไปตั้งแต่เมื่อกี๊แล้ว!!!
“เรเวนท์ กูจะบอกมึงอีกรอบนะ ว่ากูไม่ชอบทะเลาะกับมึง...อย่ามาทำแบบนี้กับกู...”
“เรื่องของเร!!!!” ผมขึ้นเสียง ทำเอาไม้ชักสีหน้าทันที
“เรื่องของมึงงั้นหรอ? งั้นมาคุยกันใกล้ๆกว่านี้หน่อยดีไหม!!! บนเตียงเลยเป็นไง!!!” มือหนากระชากแขนผมแล้วเหวี่ยงร่างผมลงไปที่เตียง
“ไม้อย่านะ!!!!”
ผมตวาดเขาเสียงดัง!!! แต่ร่างสูงไม่ฟังเสียง มือหนากดแขนสองข้างผมไว้ไม่ให้หนีไปได้ ริมฝีปากสีซีดบดเบียดลงมา อย่างรุนแรงจาบจ้วงและโหดร้าย...
ผมเกลียดเขาที่เป็นแบบนี้...
ทำไมเราต้องทะเลาะกันเพราะเรื่องแบบนี้ทุกครั้ง...
ให้ตายสิ...ผมจะทนไม่ไหวแล้วนะ....
จมูกโด่งซุกไซร้ไปตามซอกคอ มือหนากระชากเสื้อผมอย่างแรง ผมร้องไห้อย่างหนักจนตัวโยน และไม่ต่อสู้เขาอีกแล้ว ไม้ชะงักไป
“พอใจนายหรือยัง....”
ผมถามแล้วผลักร่างสูงออกช้าๆ ลุกขึ้นยืนจะเดินหนี แต่ไม้ดึงผมเข้าไปกอดจากข้างหลังแน่น ใบหน้าคมแนบลงที่ข้างแก้มผม ผมยกมือขึ้นมาปิดหน้าแล้วร้องไห้ เสียงเข้มกระซิบที่ข้างหู
“เร...ไม้ขอโทษ...”
ผมไม่ตอบแต่แค่ยืนร้องไห้ต่อไป นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ทะเลาะกันเรื่องนี้ แต่เป็นครั้งที่แรงที่สุดเลยก็ว่าได้ แล้วผมก็ไม่เคยรู้สึกเสียใจเท่านี้มาก่อน
“เร....ไม้ขอโทษจริงๆ....”
“เลิกพูดเหอะ...นายดูถูกฉัน ดูถูกฉันมากๆเลยสีไม้....ฮือๆๆ นายรักฉันจริงๆหรือไง? เนี่ยหรอ คำว่ารักของนาย...”
“กูขอโทษ....”
“ถ้ามันเป็นขนาดนี้ ฉันว่าบางทีเราควรจะ เลิ....”
ผมว่าจะพูดคำว่าเลิกอยู่แล้วเชียว ถ้าไม่ติดว่าผมได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆข้างหู!!!
ผมไม่ได้ร้องไห้อยู่คนเดียว!!!
ไม้คงรู้แล้ว ว่าผมจะพูดคำว่าเลิก มือหนากอดเอวผมไว้แน่น น้ำตาร่างสูงหยดลงบนไหล่ผม เสียงเข้มที่พยายามห้ามไม่ให้สั่นพูดขึ้น
“กูขอโทษ...เรเวนท์ กูขอโทษ...”
/p>
ผมหันหน้าไปมองเขา ไม้ร้องไห้ ร้องไห้จริงๆ!!!!
“กูขอโทษ....”
ผมนิ่งไปนิดนึง และยังสะอึกสะอื้นอยู่
“อย่าทิ้งกูเลยนะเร....”
แล้วผมก็ใจอ่อนยวบ
ผมยกมือขึ้นกอดคอร่างสูง สีไม้โอบเอวผมไว้แน่นทันที ใบหน้าคมๆซุกอยู่ที่ไหล่ผม ผมกอดเขาตอบ ผมไม่เคยทะเลาะกันขนาดนี้
ไม้ไม่เคยร้องไห้ด้วย ไม่ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมันจะหนักขนาดไหน นี่เป็นสิ่งที่ทำให้ผมทิ้งเขาไม่ลงจริงๆเพราะเขาดูแคร์ผมมากเหลือเกิน ผมลูบเส้นผมสีดำสนิทนั่นเบาๆ ไม้กอดผมแน่นกว่าเดิม ราวกับกลัวว่าจะสูญเสียผมไป
“ไม้...เรยกโทษให้ไม้แล้วนะ...ยกโทษให้หมดแล้ว...”
*
หลังจากวันนั้นที่กลับจากไปเที่ยวทะเล พอเปิดเทอม ก็ดูเหมือนว่า ผมกับสีไม้จะห่างเหินกันมากขึ้น เปล่า เราไม่ได้รักกันน้อยลง แต่เราเรียนหนักมากขึ้นต่างหาก T^T ไม้ไม่ค่อยว่างมารับมาส่งผมเหมือนเดิม ผมเองก็ไม่ค่อยได้รับโทรศัพท์เขา เป็นอย่างนี้มาหลายๆอาทิตย์เข้า ผมก็รู้สึกเหงาขึ้นมา
มีเรื่องแปลกๆด้วย มีเด็กม.ปลายคนหนึ่งตามผมมาได้สองอาทิตย์แล้ว ผมเองก็พยายามไล่ๆเขา เขาดูจะเด็กกว่าผม หลายปี เด็กกว่าลีด้วยปีหนึ่ง ผมไม่ได้พิศวาสคนเด็กกว่า เอ่อ ความจริงผมไม่ได้รักใครนอกจากไม้ต่างห่างล่ะ
“พี่เร....^O^”
นั่นไง มาอีกแล้ว คราวนี้มาหาที่หน้าม.เลยหรอ
เขาชื่อสีชอล์กครับ หมอนี่ทะเล้น น่ารัก นิสัยใช้ได้ แต่พูดตรงและมีแววตาเหมือนไม้ จนบางทีผมยังอึ้ง ทำไมถึงได้เหมือนกันขนาดนี้ก็ไม่รู้
“มาทำไม ไม่ต้องไปส่งพี่หรอก พี่โตแล้วนะ กลับเองได้”
ผมพูดแล้วเดินหนี เหมือนว่าสีชอล์กจะพยายามไปรับไปส่งผม ตอนที่ไม้ทำหน้าที่นี้ไม่ได้ แม้ว่าผมจะปฏิเสธ แต่เด็กคนนี้ก็ยังตามมาเงียบๆอยู่ดี
“พี่เร....ผมไปรับไปส่งพี่ต้องนาน...ไม่ใจอ่อนให้ผมสักนิดเลยหรือไง T^T”
“พี่มีแฟนแล้วนะสีชอล์ก” ผมบอกไปสิบล้านรอบแล้วมั้ง -*-
“...งั้น ถ้าเกิดพี่เรไม่มีผู้ชายคนนั้น คนที่พี่เรชอบ ก็อาจจะเป็นชอล์กใช้หรือเปล่า?”
เนี่ยแหละ สิ่งที่หมอนี่เหมือนไม้จนผมยังตกใจ เขาชอบพูดตรงๆ แถมแววตาจริงจังนั่น ถึงสีชอล์กจะดูขี้เล่นกว่า แต่เขาหนักแน่นเหมือนกันไม่มีผิด ผมยิ้มให้สีชอล์ก
“ความรักมันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกนะเด็กน้อย ^ ^”
“ผมไม่ใช่เด็กน้อยนะโว้ย!”
“เรเวนท์.....ไอ้ชอล์ก...นี่มึง”
เสียงเข้มๆเรียกทำเอาผมหันไปกลับมอง ไม้มายืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เขารู้จักสีชอล์กได้ยังไง? แต่อะไรก็ไม่ใช่ประเด็นเท่ากับสีชอล์กยกมือขึ้นไหว้ไม้ ผมมองอย่างอึ้งๆ ก่อนจะเบิกตากว้างกับประโยคต่อมาที่สีชอล์กพูดกับไม้
“หวัดดีครับเฮีย แม่ให้ผมถามเฮียว่าเฮียจะไม่กลับไปแดกข้าวที่บ้านอีกแล้วใช่ไหม เฮียจะนอนคอนโดไปตลอดชีวิตเลยไหม สีน้ำจะได้เหลือพี่ชายคนเดียว =_=”
“เร รอไม้แป็บนึง ไอ้ชอล์กมึงมาเคลียกับกูเดี๋ยวนี้เลย...”
“ไปเคลียที่บ้านสิ...ผมไม่คุยกับเฮียตรงนี้แน่ ไม่อยากต่อยกับเฮีย...”
สีชอล์กทำหน้านิ่งจนผมอึ้งอีกรอบ เมื่อกี๊เขายังทำท่ากระดี๊กระด๊าใส่ไม้อยู่เลย!!! จากคำพูดที่สงคนคุยกัน ทำให้ผมรู้ว่าสีชอล์กเป็นน้องชายของไม้! ทำไมผมโง่แบบนี้ T^T ผมหน้าจะรู้ตั้งแต่ได้ยินชื่อเขาแล้วนะ ก็ไม้เคยบอกว่ามีน้องชายสองคนชื่อสีชอล์กกับสีน้ำ
“เร...ไม้กลับนะ”
เหมือนไม้จะโกรธๆ หน้าผมเสียหน่อยๆ พอร่างสูงเห็นผมทำอย่างนั้น มือหน้าเลยรั้งท้ายทอยผมเข้าไปแล้วกดจูบลงมาที่ริมฝีปากผมเบาๆ เล่นเอาผมอึ้งเลย
“กูไม่ได้โกรธมึงนะ...แค่ต้องเคลียกับน้องชาย นิดหน่อย”
SEE-MAI PART
ผมกับน้องชายคนรองที่มีความสูงไล่เลี่ยกันกลับมาบ้านด้วยอารมณ์ที่ไม่อยากจะมองหน้ามันเท่าไหร่ มีอย่างที่ไหนมาจีบเมียของกู ซึ่งกูเป็นพี่ชายของมึงฮะ!! ไอ้น้องเวร!!!
ผมลากแขนไอ้ชอล์กเข้าบ้าน มันสะบัดออกแล้วเดินข้าบ้านไป สีน้ำกำลังนั่งดูทีวีอยู่ พอเห็นผม ร่างเล็กๆก็วิ่งเข้ามากอดที่กลางลำตัว แล้วเขย่งปลายเท้าขึ้นหอมแก้ม
“น้ำ เดี๋ยวพี่มาคุยด้วย ดูทีวีไปก่อนนะคะ”
ผมลูบหัวน้องชายคนเล็กอย่างรักใคร่ แล้วไปลากคอเสื้อไอ้สีชอล์กมาเคลีย
“มึงไม่รู้หรือไง ว่าเรเขาจะมาเป็นพี่สะใภ้มึง” ผมถามมันตรงๆ
“รู้...” มันตอบหน้านิ่งๆ เล่นเอาเส้นสติผมขาดผึง
“แล้วมึงยังจีบเนี่ยนะ ให้ตายเหอะ กูเป็นพี่ชายมึงนะสีชอล์ก!!!” ผมกระชากคอเสื้อมันอย่างโมโห สีชอล์กปัดมือแล้วผลักร่างผมจนกระเด็น
“เฮียรู้ไหม...ว่าผมก็ชอบพี่เรเหมือนกัน...”
“มึงว่าไงนะ?”
“พี่เรอาจจะจำไม่ได้แล้ว แต่ตอนม.สองผมไปนัดบอร์ด คนที่เพื่อนผมนัดมาให้เจอคือพี่เร กับเพื่อนพี่เรอีกสองคน ตอนนั้นพี่เรยังใส่กางเกงน้ำงินอยู่เลย! ผมเจอพี่เรก่อนเฮียอีก! แต่พี่เรเขาจำผมไม่ได้ ตอนนั้นผมเตี้ยกว่าพี่เร...แต่ตอนนี้ผมสูงเกือบเท่าพี่แล้ว...”
“แต่เรเขาเป็นเมียกูแล้วนะ พูดให้ชัดๆสิ ว่ามึงจะแย่งแฟนพี่ชายตัวเอง!!!” ผมตวาดลั่น ความโมโหทำเอายั้งฝ่ามือไม่อยู่แล้วซัดหน้าน้องชายจนล้มคว่ำสีชอล์กลุกขึ้นแล้วซัดหน้าผมกลับอย่างไม่กลัว!!!
“ผัวะ!!! ผมไม่ได้ทำอย่างนั้นซักหน่อย!!! แล้วเฮียปล่อยให้พี่เรเหงาต้องเกือบเดือน ถ้าเฮียดูแลหมาๆแบบนี้ เฮียยกให้ผมดีกว่า!!! ผมไม่แคร์เรื่องพี่เรเขาจะเป็นเมียพี่หรือเปล่า ถ้าพี่ยังปล่อยให้เขากลับบ้านดึกๆคนเดียว ผมไปส่งเขาก็ไม่เห็นแปลกเลย!! ไม่แปลกซักนิด!!!”
“ถ้ามึงไม่เลิกยุ่งกับเรเวนท์นะ มึงกับกูขาดกันเห็นๆแน่ สีชอล์ก...”
“ผมถอยก็ได้....ผมรู้ว่ายังไงพี่เรก็เลือกเฮีย....ถ้าเฮียคิดว่า...เฮียดูแลเขาได้ดีกว่าผม...”
“ฮึก....ฮือๆๆๆๆ...”
เปล่านะ ผมไม่ได้ร้องไห้ =_= ไอ้ชอล์กก็ไม่ได้ร้อง...
โน่น สีน้ำ มายืนแอบดูตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แถมตอนนี้น้องร้องไห้ลั่นบ้านแล้ว น้องชายคนเล็กผมครับ แสบ ขี้วีน ขี้ระแวง โวยวาย แต่เซ็นซิทีฟ เพิ่งจะขึ้นม.สองเอง
“น้ำ....” ไอ้ชอล์กดูจะตกใจ ผมเองก็ขยี้หัวตัวเองอย่างหงุดหงิดเช่นกัน
ถ้าน้ำร้องไห้ล่ะเรื่องใหญ่เลยผมขอบอก =_= น้ำชี้มือเรียวๆมาที่หน้าผม...
“ฮือๆๆๆ เฮียใจร้าย!!!”
น่าน! กูผิดอีก... สงสัยคงจะเห็นช็อตที่ผมชกไอ้ชอล์กจนกระเด็นน่ะสิ! ก็มันหน้าไหมล่ะ!!!
ผมตรงเข้าไปหาน้ำแล้วค้อมตัวลงเช็ดน้ำตาให้น้องชายย่างอ่อนโยน
“น้ำ...พวกพี่แค่....แค่” ผมหันไปมองหน้าไอ้สีชอล์กจอมกะล่อน มันเองก็ไม่อยากให้น้ำเสียใจเช่นกัน ผมทะเลาะกันทีไร น้ำร้องไห้เป็นบ้าเป็นหลังทุกที =_=
“เอ่อ เฮียแค่ให้เฮียไม้ช่วยซ้อมละครเวทีเฉยๆเว้ย! แบบว่า มีต่อย มีซีนแอ็คชั่น =[]= มันเนียนมากใช่ไหม น้ำถึงกับร้องไห้”
“จริงหรอเฮีย TOT”
“เอ่อ...จริงจ๊ะ...=_=;” ผมตอบเสียงค่อย ไอ้สีชอล์กยิ้มยียวนกวนตีนมาให้ผม ถ้าผมจะโกรธกัน ผมต่อยกันก็หายครับ =_=
“น้ำหิวหรือยังอ่ะ เดี๋ยวเฮียพาไปกินข้าวข้างนอก แต่ห้ามบอกแม่นะว่าซ้อมละครต่อยกันเมื่อกี๊ เดี๋ยวไว้ได้แสดงเมื่อไหร่ พี่จะเซอร์ไพรซ์แม่เอง ^O^” ไอ้ชอล์กยังกะล่อนต่อไป
“หิวแล้วฮะ ^O^”
“งั้นไปกินข้าวกันดีกว่า เฮียไม้เขาบอกจะเลี้ยงอาหารญี่ปุ่นด้วย” ไอ้ชอล์กยักคิ้วใส่ผม ผมขมวดคิ้วทันที
“กูพูดตอนไหน -*-++”
“ถ้าเฮียไม่เลี้ยง เรื่องพี่เรเป็นโมฆะ ^O^”
“เออ!!! ก็ได้!!! ไปๆๆ อย่าให้ถึงทีกูนะ =_=+++” ผมชี้หน้าไอ้น้องชายเวรๆอย่างคาดโทษ ไอ้ชอล์กทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ใส่ผม มันวิ่งดุ๊กๆ ไปหาน้ำแล้วโอบเอวน้องไว้ ก่อนจะใช้มืออีกข้างจับมือเล็กๆนั่นไว้ด้วย มันพูดกับน้ำด้วยเสียงน่ารัก
“น้ำอยากได้รองเท้าคู่ใหม่ใช่ป่ะ เดี๋ยวพาไปชี้ เฮียจะซื้อให้ทุกคู่เลย ^O^”
“ค๊าบ ^O^”
อย่างหนึ่งที่ผมกับสีชอล์กมีเหมือนกันคือ...
ผมรักและหวงน้องชายคนเล็กน่ะ มากๆเลยด้วย
ใครจะมาเป็นแฟนน้ำต้องลำบากหน่อยล่ะ =_=++++
RAVEN PART
หลังจากวันนั้นที่ไม้หายไปกับน้องชาย ผมก็กลับบ้านเองตามปรกติ เหมือนผมกับเขาห่างๆกันไป ผมรู้แย่นิดๆ ไม่มีไม้จากที่ไม่เคยรู้สึกถึงคำว่า ‘เหงา’ แต่ตอนนี้รู้สึกเต็มๆ
“เรเวนท์ นั่นสีไม้นี่” เพื่อนในห้องชี้ไปที่ไม้ที่กำลังเดินเหมือนหาใครอยู่ที่สนาม ตอนที่ผมกำลังจะลงจากตึก
“หานายอยู่แน่เลยอ่ะเร เรียกสิ”
“ลงไปเจอข้างล่างดีกว่า”
ผมพูดตัดบทแล้วรีบวิ่งลงไปข้างล่าง ไม้ยืนหันหลังอยู่ ผมวิ่งไปสะกิดเขา ร่างสูงหันมาแล้วยิ้มมุมปากให้ผม
*
ผมกับไม้มานั่งกันอยู่ที่บ้านของผม ลีไวน์ไม่อยู่ ส่วนแม่ผมก็เหมือนเดิมเข้าวัดเข้าวา ผมสองคนนั่งอยู่บนโซฟาที่หน้าทีวี ผมขยับตัวยุกยิกเมื่อไม้ไม่พูดอะไรเลยร่างสูงยกมือขึ้นลูบท้ายทอยเหมือนรู้สึกประหม่า
“คุยกันสักหน่อยดีไหมเร...”
“เรื่องอะไรล่ะ?” ผมถามแล้วหันไปมองหน้าเขา
“มึงรู้สึกไหม ว่าเราห่างกัน...มึงห่างกูไป...”
“นายคิดงั้นหรอ...” ผมถามเขาโดยไม่มองหน้า
“เออ กูคิดอย่างนั้นแหละ กูพูดกับมึงตรงๆนะเรเวนท์...ถ้าวันนั้นการทะเลาะกันที่ทะเล มันทำให้มึงรู้สึกไม่ดีกับกูมากขนาดนั้นจริงๆ...”
“....” ผมหันไปมองใบหน้าคมๆนั่น
“กูรู้นะ...ว่ามึงอยากพูดคำว่าเลิก....”
“ใช่...ฉันหมายถึงตอนนั้น....ไม่ใช่ตอนนี้” ผมพูดเมื่อเห็นไม้ดูจะเครียดๆ
“เราจะเลิกกันก็ได้นะ...” คำพูดต่อมาของเขาทำให้ผมอึ้งจนพูดไม่ออก
“ไม้...ทำไม...” ผมจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ไม้ก็สวนกลับมา
“แต่ให้โอกาส....กูจีบมึงใหม่อีกทีได้หรือเปล่าล่ะ?”
“...สีไม้...” ผมครางชื่อเขาอย่างอึ้งๆ
“เราเริ่มต้นใหม่ได้ใช่ไหม?...ใช่ไหมเรเวนท์.....” มือหนาทาบลงบนใบหน้าผม นิ้วชี้ยาวๆเกลี่ยผมที่ปรกหน้าผมออกไป
“ไม่...เราไม่ต้องเริ่มต้นใหม่หรอก...ฉันยังรักนาย ฉันยังเหมือนเดิม แต่ที่เราดูห่างๆกัน ไม่ใช่เพราะวันนั้นที่ไม้ทะเลาะกับเรหรอกนะ แต่เป็นเพราะว่า เรเรียนหนักขึ้นต่างหากล่ะ...” ผมยิ้มให้เขา ร่างสูงดึงผมเข้าไปกอดไว้ ผมก็กอดเอวเข้าไว้แน่นเช่นกัน นานๆผมสองคนจะทะเลาะกันสักที
หวังว่าการทะเลาะกันจะทำให้เรารักกันมากขึ้นนะ....
*
ไม้เริ่มคุยกับผมจริงจังเรื่องการช่วยสอนผมเล่นกลองหลายๆสเต็ป เขาแค่จับมือผมอีกทีแล้วเริ่มตีกลอง ไม้เสียงแขนไปข้างหนึ่งตอนที่ใช้แขนรับไม้หน้าสามที่โดนฟาดลงมา แขนเขาข้างนั้นจึงใช้งานหนักไม่ได้ เขาถึงได้เล่นกลองไม่ได้อีก....
นี่คือเหตุผลที่ผมรักผู้ชายคนนี้มากขนาดนี้ ไม่เห็นต้องคิดเลยว่าต่อไปนี้ไม้จะทำตัวยังไง...
ผมจะไม่มีวันขอเลิกกับเขาอีก จนกว่า....เขาจะทิ้งผมเอง
ร่างสูงดูมีความสุขมากเวลาสัมผัสกับเครื่องดนตรี ไม้กดไหล่ผมให้นั่งลงที่เก้าอี้หน้าเปียโนหลังหนึ่ง หลังจากที่ผมกับเขาซ้อมกลองเสร็จแล้ว ร่างสูงยืนอยู่ข้างหลังผมแล้วค้อมตัวลงมา ใบหน้าคมๆแนบอยู่ข้างแก้มผม มือหนากดลงที่เปียโนเป็นจังหวะเพลงที่ผม...ก็เคยได้ยิน ผมรู้จักเพลงนี้
เสียงทุ้มๆเปล่งขึ้นมา
“อยู่คนเดียวมานานกับความเหงาใจ วันเวลาผ่านไปก็นานแสนนาน ในหัวใจฉันเองก็ยังต้องการ ใครสักคนที่มาดูแลและห่วงใย...”
‘กูชอบมึง งั้นกูจีบมึงแล้วกันนะ!’
“จนวันหนึ่งที่เธอนั้นผ่านเข้ามาความอ่อนล้าที่มีก็จางหายไป คงเป็นเธอที่ทำให้ฉันเป็นคนใหม่ เธอคือหัวใจ ของฉันตั้งแต่นี้...”
‘กูจำได้ว่าหัวใจกูมันหยุดเต้นไปตั้งนานแล้วนะ!!! มึงมีสิทธิ์อะไรมาทำให้มันเต้นได้อีกครั้งวะ!!!’
“เธอคือคนที่ฉันตามหามาแสนนาน....”
‘ก็ถึงขั้นที่ว่าบางทีกูอาจจะชอบเขาเยอะ...เยอะจนบางทีมันอาจจะเลยคำว่าชอบไปแล้วก็ได้ว่ะ’
“และคือคนที่ฉันใฝ่ฝัน ในหัวใจ....”
‘ผู้ชายที่ไหนเขาจะกล้าเรียกผู้ชายด้วยกันว่าเมียวะ ถ้าเขาไม่รักอ่ะ...’
“แม้ชีวิตของฉันตอนนี้ จะเป็นเช่นไร แต่อยากให้รับรู้เอาไว้....” ร่างสูงเว้นจังหวะและยิ้มมุมปาก ใบหน้าคมแนบข้างแก้มใกล้กว่าเดิม..
“อยากบอกว่ารัก รักเธอเหลือเกิน แม้วันคืน ล่วงเลยพ้นเป็นปี...”
‘ที่เรียกว่าเมีย ไม่ได้ดูถูก...เรียกว่ามึงเป็นเมีย ก็เพราะคิดว่ามึงเป็นเมียจริงๆนั่นแหละ ไม่ได้มาตามเพราะอยากรับผิดชอบ มาเดินตามเพราะอยากให้มึงสนใจ อยากให้มึงรักต่างหาก ชัดพอไหมมึง!!!’
“แต่คืนนี้...อยากบอกเธอนะคนดี...อยากให้เธอ เชื่อฉันคนนี้...”
‘กูรักมึงจบป่ะ!!!’
“ฉันรักเธอ....”
นิ้วยาวๆนั่นไล่ไปตามเปียโนอย่างไพเราะ ไม้หยุดเล่นแล้ว แต่ผมก็ยังไม่หยุดเขิน -//////////- มือหนากอดผมจากข้างหลังแน่น เสียงเข้มพูดข้างๆหู
“ถ้าวันนั้นกูพูดจาไม่ดี ทำให้มึงรู้สึกไม่ดี กูขอโทษ....กูจะไม่ทำอย่างนั้นอีกแล้ว...งั้นช่วยลืมๆที่กูทำไม่ดีกับมึงที...ถึงกูจะปากหมาอย่างนี้...แต่กูรักเมียที่สุดในโลกเลยนะเว้ย J”
“....อือ -////-”
กลับไปหน้าหลักของบทความ
แจ้งเนื้อหาในตอนไม่เหมาะสม
ตอนก่อนหน้า | 
] [ 
บันทึกเป็น Favorite ] [ 
[ IP : 118.172.93.79 ] 
ส่งข้อความลับ
งั้นกูจีบ
ความคิดเห็น