ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter Five
SQWEEZ
ผมนั่งเครียดมาตลอดทางไม่ว่าจะนั่งหรือพยายามนอนเรื่องที่ชานยอลฮยองพูดก็เข้ามาในหัวผมอยู่นั่นแหละ นั่งขยี้หัวว่าตัวเองทำบ้าอะไรลงไป เมื่อเช้าก็เพิ่งหายโกรธหายงอนผ่านมายังไม่ทันข้ามวัน...ผมทำให้เสี่ยวลู่งอนผมอีกแล้วที่นี่จะเอาอะไรไปง้อละ เริ่มหมดมุขละนะ
"ไม่ต้องเครียดน่า...ลู่หานฮยองอาจจะไม่โกรธก็ได้"แบคฮยอนชะโงกหน้ามาปลอบใจผม
"โกรธสิฮะ ต้องโกรธแน่ๆเลย"ผมบอกเสียงอ่อย แล้วยกมือขึ้นทุบหัวตัวเอง
ทำไมถึงเป็นคนแบบนี้นะเซฮุนโมโห'หึง'ที่ไหร่เหตุผลหายปลิวลมไปซะทุกที เห้อ...เซฮุนเอ๊ย!นิสัยไม่ดีแบบนี้คนสวยเขาจะชอบเราเหรอ เขามีคนดีๆให้เลือกอีกตั้งเยอะแยะ จะยังไงก็เถอะต้องดูสถานการ์ณก่อนคงไม่ถึงขนาดที่จะหนีไปนอนห้องม๊าเลย์เหมือนตอนนั้นนะ เป็นบทเรียนที่ดีสำหรับผมอย่างหนึ่งเลยตอนนั้นเสี่ยวลู่งอนผมมากจริงๆประมาณอาทิตย์กว่าถึงจะกลับมาคุยกัน
เหตุการ์ณมันเป็นแบบนี้ ผม ชานยอลฮยอง คริสฮยอง ไค และเทาพวกเราแอบไปดื่มกันเลี้ยงฉลองเกี่ยวกับอัลบั้มใหม่ที่ยอดวิวดีเกินคาด กลับเข้าหอกันประมาณเกือบตีสามแต่ละคนพยายามย่องเข้าห้องอย่างเงียบเชียบที่สุดแต่ทว่าพอผมแตะลูกบิดประตูปุ๊ปไฟเปิดทันที เห็นแม่คนที่สองกำลังยืนกอดอกเท้าเอวทำตาขวางปากแบะแก้มป่องดูก็รู้ว่าผมจะโดนอะไรบ้าง...ไม่โดนครับ
เสี่ยวลู่แค่คว้าหมอนข้างหนึ่งใบแล้วออกจากห้องไปเลยผมได้แต่ยื่นงงไม่รู้เป็นเพราะฤทธิ์เหล้าหรืออาการของเสี่ยวลู่ นั่งรออยู่บนเตียงประมาณสิบนาทีเสี่ยวลู่ก็ไม่กลับมาผมเลยออกมาตาม สิ่งที่เห็นคือเมมเบอร์ทุกคนที่ไปดื่มกันกำลังนอนขดอยู่บนโซฟาด้วยความยากลำบากยิ่งเฮียคริสต้องลงทุนมานอนกับพื้นสิ่งที่ทุกคนมีติดตัวมาคือ ผ้าห่ม หมอน คาดว่าโดนพวกแม่ๆทั้งหลายไล่ออกมานอนข้างนอก ผมโดนเสี่ยวลู่งอนแบบมากถึงมากที่สุด เวลาผมคุยด้วยก็หันหน้าหนี เวลาซ้อมเสร็จผมเดินไปก็จะเดินหนี ไม่สนใจผมหันไปคุยกับคนอื่นผมเรียกก็ทำเป็นไม่ได้ยิน เมมเบอร์อึดอัดกันอยู่อาทิตย์กว่าผมลงทุนง้อด้วยการสั่งทำผ้าปูที่นอนว่า'ขอโทษนะครับ ดีกันเถอะนะ'กับปอกหมอนสีฟ้าสกีนชื่อผมกับสีชมพูที่สกีนชื่อเสี่ยวลู่
พอคนแมนเดินเข้าตกใจเล็กน้อยจากนั้นก็อมยิ้มแก้มตุ่ยผมซึ่งแอบอยู่ในห้องน้ำถ่ายรูปไว้ภาพสองภาพเผื่อความชื่นใจจากนั้นก็แฮปปี้เอ็นดิ้งแต่ปัจจุบันคงไม่T-T
'จะง้อยังไงดีเนี้ย'
ผมคิดในใจอย่างปลงตก ทางตันไปไหนไม่รอด...ไมน่าเลยเราY-Y ขณะที่ผมยังคิดอะไรไม่ออกรถตู้ของบริษัทก็แล่นมาจอดที่หน้าหอของพวกเราอย่างรวดเร็ว เมมเบอร์แต่ละคนรีบลงจากรถเพราะอยากพักผ่อนเร็วๆ ถ้าเป็นเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้ผมคงจะรีบกระโดดลงจากรถแล้ววิ่งไปซื้อชานมไข่มุกแถวๆหอแต่ตอนนี้ไม่ใช่ 'ตอนนี้คือตอนดราม่า' ชานยอลหันมองมามองผมที่ทำตัวเอื่อยๆแล้วก็กวักมือเรียกผมเลยพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเดิมตามเข้าไปข้างใน
สิ่งแรกที่ผมมองหาคือเสี่ยวลู่แต่กลับไม่มี ไม่เห็นใบหน้ากลมๆกับแก้มป่องๆนั่นเลย แม้แต่เสียงก็ไม่มี อะไรกันเนี้ยยยย?!งอนจนหลบหน้าผมไปแล้วหรือไง!! สติเริ่มแตกเข้าไปทุกทีเลยครับตอนนี้ โอ๊ยยยยยย! ยากยิ่งกว่าข้อสอบGATPATก็ง้อเสี่ยวลู่นี่แหละ ฮืออออ~
จึ้กๆ
ผมหันไปมองคนที่สะกิดตาขวางทันที คนอารมณ์บ่จอยอยู่ฮู้บ่นิ? สะกิดอยู่ได้ เฉินเฉินยิ้มแห้งๆให้ผมแล้วกระซิบบอก
"หาลู่หานฮยองอยู่เหรอ"ผมหยักหน้ารับ ยกมือขึ้นกอดอก
"เห็นเดินไปเข้าห้องน้ำ หน้าเครียดเชียว~"
"จริงอะ ToT"หน้าเครียดเลยอ่อ? ไม่รอดซะมั้งคืนนี้ นอนนอกห้องแน่ๆ เตรียมตีสนิทยุงได้เลย
แกร๊ก!
เสียงเปิดประตูเข้ามาทำให้ผมผวาหน้าซีดทันที ร่างบอบบางยิ่งกว่าผ้าอนามัยโซฟีของเสี่ยวลู่เดินเข้ามา เรานั่งล้อมวงกันเพื่อกินไก่ที่ไคสั่งมาผมกับเสี่ยวลู่นั่งคนละฝั่ง เราสองคนไม่ได้สบตากันเลยระหว่างกินแต่บรรยากาศไม่ได้มาคุเหมือนอย่างตอนนั้น เรียกแรงกายแรงใจผมขึ้นมา2%หลังจากกินเสร็จซูโฮฮยองก็ชวนทุกคนไปดูหนังตลกที่ซื้อมาเมื่อวานก่อนแต่ผมปฏิเสธเพราะกำลังเครียด ไม่มีอารมณ์ตลกตอนนี้ ผมเลี่ยงเดินเข้าห้องนั่งเล่นที่เสี่ยวลู่กำลังดูโทรศัพท์อยู่ทว่าตอนกำลังจะเดินผ่านไป ชานยอลกลับทักผมขึ้นมาเสียงดัง
"อ้าว?! เซฮุน!"เขาชูถุงป็อปคอร์นห่อใหญ่ขึ้นมา"ไม่ไปดูหนังด้วยกันเหรอ?"
"ไม่ฮะ ผมปวดหัวอยากพักผ่อน"
"เห็นบ่นว่าเจ็บข้อเท้าไม่ใช่เหรอ?" ฮะ! ผมเนี้ยนะเจ็บข้อเท้า? ไม่มีสักหน่อยเดินได้ปกติ ผมกำลังอ้าปากปฏิเสธแต่ชานยอลกลับเอามือมาปิดปาก
มันเป็นแผนเหรอเนี้ย?! ไอ้พวกฮยองบ้า!!
=== 23/11/2557 สวัสดีReadderผู้น่ารักเรามาอัพฟิคแล้วค้า อย่าลืมติดตามกันนะว่าเซฮุนของพวกเราง้อลู่หารยังไง ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ♥♥ ดูแลสุขภาพกันด้วยเริ่มหนาวแล้ว
ผมนั่งเครียดมาตลอดทางไม่ว่าจะนั่งหรือพยายามนอนเรื่องที่ชานยอลฮยองพูดก็เข้ามาในหัวผมอยู่นั่นแหละ นั่งขยี้หัวว่าตัวเองทำบ้าอะไรลงไป เมื่อเช้าก็เพิ่งหายโกรธหายงอนผ่านมายังไม่ทันข้ามวัน...ผมทำให้เสี่ยวลู่งอนผมอีกแล้วที่นี่จะเอาอะไรไปง้อละ เริ่มหมดมุขละนะ
"ไม่ต้องเครียดน่า...ลู่หานฮยองอาจจะไม่โกรธก็ได้"แบคฮยอนชะโงกหน้ามาปลอบใจผม
"โกรธสิฮะ ต้องโกรธแน่ๆเลย"ผมบอกเสียงอ่อย แล้วยกมือขึ้นทุบหัวตัวเอง
ทำไมถึงเป็นคนแบบนี้นะเซฮุนโมโห'หึง'ที่ไหร่เหตุผลหายปลิวลมไปซะทุกที เห้อ...เซฮุนเอ๊ย!นิสัยไม่ดีแบบนี้คนสวยเขาจะชอบเราเหรอ เขามีคนดีๆให้เลือกอีกตั้งเยอะแยะ จะยังไงก็เถอะต้องดูสถานการ์ณก่อนคงไม่ถึงขนาดที่จะหนีไปนอนห้องม๊าเลย์เหมือนตอนนั้นนะ เป็นบทเรียนที่ดีสำหรับผมอย่างหนึ่งเลยตอนนั้นเสี่ยวลู่งอนผมมากจริงๆประมาณอาทิตย์กว่าถึงจะกลับมาคุยกัน
เหตุการ์ณมันเป็นแบบนี้ ผม ชานยอลฮยอง คริสฮยอง ไค และเทาพวกเราแอบไปดื่มกันเลี้ยงฉลองเกี่ยวกับอัลบั้มใหม่ที่ยอดวิวดีเกินคาด กลับเข้าหอกันประมาณเกือบตีสามแต่ละคนพยายามย่องเข้าห้องอย่างเงียบเชียบที่สุดแต่ทว่าพอผมแตะลูกบิดประตูปุ๊ปไฟเปิดทันที เห็นแม่คนที่สองกำลังยืนกอดอกเท้าเอวทำตาขวางปากแบะแก้มป่องดูก็รู้ว่าผมจะโดนอะไรบ้าง...ไม่โดนครับ
เสี่ยวลู่แค่คว้าหมอนข้างหนึ่งใบแล้วออกจากห้องไปเลยผมได้แต่ยื่นงงไม่รู้เป็นเพราะฤทธิ์เหล้าหรืออาการของเสี่ยวลู่ นั่งรออยู่บนเตียงประมาณสิบนาทีเสี่ยวลู่ก็ไม่กลับมาผมเลยออกมาตาม สิ่งที่เห็นคือเมมเบอร์ทุกคนที่ไปดื่มกันกำลังนอนขดอยู่บนโซฟาด้วยความยากลำบากยิ่งเฮียคริสต้องลงทุนมานอนกับพื้นสิ่งที่ทุกคนมีติดตัวมาคือ ผ้าห่ม หมอน คาดว่าโดนพวกแม่ๆทั้งหลายไล่ออกมานอนข้างนอก ผมโดนเสี่ยวลู่งอนแบบมากถึงมากที่สุด เวลาผมคุยด้วยก็หันหน้าหนี เวลาซ้อมเสร็จผมเดินไปก็จะเดินหนี ไม่สนใจผมหันไปคุยกับคนอื่นผมเรียกก็ทำเป็นไม่ได้ยิน เมมเบอร์อึดอัดกันอยู่อาทิตย์กว่าผมลงทุนง้อด้วยการสั่งทำผ้าปูที่นอนว่า'ขอโทษนะครับ ดีกันเถอะนะ'กับปอกหมอนสีฟ้าสกีนชื่อผมกับสีชมพูที่สกีนชื่อเสี่ยวลู่
พอคนแมนเดินเข้าตกใจเล็กน้อยจากนั้นก็อมยิ้มแก้มตุ่ยผมซึ่งแอบอยู่ในห้องน้ำถ่ายรูปไว้ภาพสองภาพเผื่อความชื่นใจจากนั้นก็แฮปปี้เอ็นดิ้งแต่ปัจจุบันคงไม่T-T
'จะง้อยังไงดีเนี้ย'
ผมคิดในใจอย่างปลงตก ทางตันไปไหนไม่รอด...ไมน่าเลยเราY-Y ขณะที่ผมยังคิดอะไรไม่ออกรถตู้ของบริษัทก็แล่นมาจอดที่หน้าหอของพวกเราอย่างรวดเร็ว เมมเบอร์แต่ละคนรีบลงจากรถเพราะอยากพักผ่อนเร็วๆ ถ้าเป็นเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้ผมคงจะรีบกระโดดลงจากรถแล้ววิ่งไปซื้อชานมไข่มุกแถวๆหอแต่ตอนนี้ไม่ใช่ 'ตอนนี้คือตอนดราม่า' ชานยอลหันมองมามองผมที่ทำตัวเอื่อยๆแล้วก็กวักมือเรียกผมเลยพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเดิมตามเข้าไปข้างใน
สิ่งแรกที่ผมมองหาคือเสี่ยวลู่แต่กลับไม่มี ไม่เห็นใบหน้ากลมๆกับแก้มป่องๆนั่นเลย แม้แต่เสียงก็ไม่มี อะไรกันเนี้ยยยย?!งอนจนหลบหน้าผมไปแล้วหรือไง!! สติเริ่มแตกเข้าไปทุกทีเลยครับตอนนี้ โอ๊ยยยยยย! ยากยิ่งกว่าข้อสอบGATPATก็ง้อเสี่ยวลู่นี่แหละ ฮืออออ~
จึ้กๆ
ผมหันไปมองคนที่สะกิดตาขวางทันที คนอารมณ์บ่จอยอยู่ฮู้บ่นิ? สะกิดอยู่ได้ เฉินเฉินยิ้มแห้งๆให้ผมแล้วกระซิบบอก
"หาลู่หานฮยองอยู่เหรอ"ผมหยักหน้ารับ ยกมือขึ้นกอดอก
"เห็นเดินไปเข้าห้องน้ำ หน้าเครียดเชียว~"
"จริงอะ ToT"หน้าเครียดเลยอ่อ? ไม่รอดซะมั้งคืนนี้ นอนนอกห้องแน่ๆ เตรียมตีสนิทยุงได้เลย
แกร๊ก!
เสียงเปิดประตูเข้ามาทำให้ผมผวาหน้าซีดทันที ร่างบอบบางยิ่งกว่าผ้าอนามัยโซฟีของเสี่ยวลู่เดินเข้ามา เรานั่งล้อมวงกันเพื่อกินไก่ที่ไคสั่งมาผมกับเสี่ยวลู่นั่งคนละฝั่ง เราสองคนไม่ได้สบตากันเลยระหว่างกินแต่บรรยากาศไม่ได้มาคุเหมือนอย่างตอนนั้น เรียกแรงกายแรงใจผมขึ้นมา2%หลังจากกินเสร็จซูโฮฮยองก็ชวนทุกคนไปดูหนังตลกที่ซื้อมาเมื่อวานก่อนแต่ผมปฏิเสธเพราะกำลังเครียด ไม่มีอารมณ์ตลกตอนนี้ ผมเลี่ยงเดินเข้าห้องนั่งเล่นที่เสี่ยวลู่กำลังดูโทรศัพท์อยู่ทว่าตอนกำลังจะเดินผ่านไป ชานยอลกลับทักผมขึ้นมาเสียงดัง
"อ้าว?! เซฮุน!"เขาชูถุงป็อปคอร์นห่อใหญ่ขึ้นมา"ไม่ไปดูหนังด้วยกันเหรอ?"
"ไม่ฮะ ผมปวดหัวอยากพักผ่อน"
"เห็นบ่นว่าเจ็บข้อเท้าไม่ใช่เหรอ?" ฮะ! ผมเนี้ยนะเจ็บข้อเท้า? ไม่มีสักหน่อยเดินได้ปกติ ผมกำลังอ้าปากปฏิเสธแต่ชานยอลกลับเอามือมาปิดปาก
มันเป็นแผนเหรอเนี้ย?! ไอ้พวกฮยองบ้า!!
=== 23/11/2557 สวัสดีReadderผู้น่ารักเรามาอัพฟิคแล้วค้า อย่าลืมติดตามกันนะว่าเซฮุนของพวกเราง้อลู่หารยังไง ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ♥♥ ดูแลสุขภาพกันด้วยเริ่มหนาวแล้ว
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น