ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter Four
Chapter Four
หลังจากซ้อมเสร็จทั้งสองรอบเพื่อความแม่นยำผมยืนฟังเพลงอยู่คนเดียวขณะที่เสี่ยวลู่ขอตัวไปคุยโทรศัพท์กับพ่อแม่ข้างนอกทุกคนกำลังเก็บของกลับหอกัน ชานยอลผู้แสนรู้จนหูกางไปหมดก็เดินมาโยนน้ำแร่ขวดหนึ่งมาให้
"ไง..วันนี้ทำคะแนนไปเยอะเลยนี่นา~"
"ก็พอๆกับฮยองนั่นแหละน่า"ผมแซวคืนบ้าง ชานยอลเบิกตากว้างอ้าปากหวอ"รุกหนักเลยนะ"
"พูดเรื่องอะไรของนาย-///-?"
"มือไวตล๊อด"ถึงแม้ว่าสายตาของผมจะมั่วแต่จ้องเสี่ยวลู่แต่ตาของผมก็เหลือบไปเห็นพอดีว่าชานยอลกำลังแอบแต๊ะอั๋งแบคฮยอนด้วยการแกล้งเอามือไปวางตรงสะโพกตอนที่เหล่าเมมเบอร์กำลังเล่าเรื่องตลก
แบคฮยอนซื่อเกินไปหรืออะไรผมก็ไม่ทราบไม่รู้หรือไงว่าชานยอลคนโรคจิตกำลังแอบลวมลามผ่านทางสายตาและมือไม้เป็นปลาหมึกอยู่ตลอดเวลา
"ตาดีจังเลยนะ อุซ่าส์เนียนขนาดนั้นแล้ว"
"แน่นอนครับฮยอง"ผมยักคิ้ว ถึงผมจะไม่เห็นแต่พอเปิดโซเชียลเท่านั้นแหละพวกแฟนคลับหูตาสัปปะรดก็จะแซวพวกผมผ่านทางภาษาของตัวเองให้เต็มทามไลน์ไปหมด พวกเค้าจะหูตาดีกันมากๆผมนับถือเลยนะขนาดผมแอบทำอะไรกันแอบลับๆแล้วพวกเขายังรู้เลยอย่างเช่น พวกผมซื้อชุดนอนคู่กัน ไอเทมต่างๆเหมือนกัน รู้สึกดีจังน้า~ที่มีคนใส่ใจขนาดนี้(แถวบ้านเรียก'จับผิด'ค่ะคุณโอเซฮุน)
"ตรงนั้น!! ชักช้ากันจังเลยนะ!จับกลับไหม?!"เสียงทรงพลังของคุณนายปาร์คแทรกกลางป้อง เรดาร์ของผมรับรู้ได้เลยว่าคุณชายปาร์คจะต้องโดนสวดอย่างแน่นอนดูจากสายตาของคุณนายแบคฮยอน ผมแอบหัวเราะเยาะไล่หลังตามไปติดๆ
"นายก็เหมือนกันนั่นแหละเซฮุน! ฉันหิวข้าวจะแย่แล้วนะ-O-!!"
อ้าว? ไหงผมโดนเสี่ยวลู่ดุด้วยล่ะY_Y
ยังไม่ทันที่ผมจะพูดอะไรโต้ตอบเสียงหัวเราะของชานยอลก็ดังขึ้นมาทันที สุภาษิตหัวเราะที่หลังดังกว่าถึงกับแทรกซึมเข้าจิตใจของผมได้ในทันที เสียงหัวเราะดังมาจากข้างหลังผมเลยหันไปมองเห็นจื่อเทาที่เดินอารมณ์ดีมากับซิ่วหมิน
ฮยองเล็กน้อย
"เสี่ยวลู่ก็อย่าไปดุเซฮุนเลยครับ~"
เดี่ยวนะ?! เสี่ยวลู่งั้นเหรอ...!!! จะมากเกินไปแล้วนะนี่ให้เมมเบอร์คนอื่นสกินชิฟขนาดนี้แล้วเหรอและไหนบอกว่า'เสี่ยวลู่'ให้ผมเรียกได้คนเดียวไงล่ะ คนสวยเจ้าชู้เหรอเนี้ย?! เซฮุนคนนี้จะไม่ทนหรอกนะ ผมขว้างขวดน้ำแร่ที่ชานยอลให้ลงพื้นอย่างแรงจนคนรอบข้างตกใจ
"เทาฮยองนั่นแหละหยุดพูดไปเลย!"
"นายเป็นอะไรของนายเนี้ยเซฮุน?"เสี่ยวลู่หันมา มองด้วยสีหน้าสงสัยพร้อมเอื้อมมือจะมาแตะตัวผมแต่ผมสะบัดออก
"ไม่ต้องมาแตะตัวผมด้วย! ผมไม่อยากฟังที่เสี่ยวลู่พูด!!"
"เดี่ยว! เซฮุน!!"
ผมไม่ฟังอะไรจากเสี่ยวลู่ทั้งนั้นเดินจ้ำอ้าวคนรถด้วยสีหน้าบอกบุญไม่รับสุดๆ เหล่าเมมเบอร์ที่มาด้วยต่างก็งงว่าผมเปลี่ยอารมณ์ได้ไวขนาดนี้เลยเหรอ..จะไม่ให้เปลี่ยนได้ไงล่ะ! ก็คนมันโมโหนี่ชอบให้คนอื่นสกินชิฟดีนัก นิสัยไม่ดีเลยเสี่ยวลู่!!
"งอนอะไรลู่หานฮยองมาเหรอเซฮุน"ชานยอลเจ๋อหน้ามาทันที ผมหันไปมองอย่างไม่สบอารมณ์
"ผมไม่ได้งอน อะไรของฮยองเนี้ย"
"ถ้าไม่ได้งอนจะหน้าบูดเป็นตูดขนาดนี้เหรอ"
"ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้นแหละฮะ"ผมยกมือขึ้นกอดอก ไขว่ห้าง"ผมก็แค่โกรธที่จื่อเทาสกินชิฟเสี่ยวลู่"
"แล้วนายก็เดินหนีลู่หานฮยองมาใช่ไหม?"
"ใช่! ผมโมโหมาก"
"ถ้างั้นก็แย่หน่อยนะเซฮุน"น้ำเสียงดูเหมือนจะเป็นห่วงของชานยอลทำให้ผมขมวดคิ้วอย่างสงสัยว่ามีอะไรงั้นเหรอที่แย่ เสี่ยวลู่นั่นแหละจะแย่คนอุซ่าส์เฝ้าถนุถนอม ไม่ปล้ำตั้งแต่วันแรกที่เห็นหน้าก็ดีเท่าไหร่แล้ว!
"พูดอะไรของฮยองเนี้ย-*-"
"นายไม่รู้หรือไงว่าลู่หานจะโกรธมากถ้าใครเดินหนี..."จบคำนั้นผมถึงกับอ้าปากค้าง หัวใจเต้นเบาๆเหมือนจะตาย
งะ..งะ...งานเข้ายาวๆเลยทีนี้เองToT
12/11/2014 อัพแล้วนะ อัพพร้อมกัน2เรื่องเลยไปเที่ยวลำปางมาสนุกมากกก! อิจกันไหม? 555555 บรรยากาศกำลังดีแนะนำให้ไปเที่ยวนะค่ะแล้วก็อย่าลืมมาเม้นท์นิยายของเก๊าด้วยล่ะ ♥♥ ไปล่ะนะ
เจอกันใหม่ตอนหน้า ฮุฮุ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น