ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    • ฟอนต์ THSarabunNew
    • ฟอนต์ Sarabun
    • ฟอนต์ Mali
    • ฟอนต์ Trirong
    • ฟอนต์ Maitree
    • ฟอนต์ Taviraj
    • ฟอนต์ Kodchasan
    • ฟอนต์ ChakraPetch
ชีวิตใหม่ของชาย3คน

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

  • อัปเดตล่าสุด 7 มี.ค. 48


                “แม่ฮะ..อย่าทิ้งหมอกไปเลยฮะ แม่ฮะ แม่ ฮือออ แม่ครับ ฮืออ” เด็กน้อยอายุราว 8 ขวบ ผมดำมัน ดูยุ่งเหยิง ร้องตะโกนอย่างสุดเสียง มือไม้พลางฉุดรั้งร่างอันบอบบาง แต่ทว่าดูเย็นชาเอาไว้ ราวกับกลัวว่าร่างนั้นจะหลุดลอยหายไป



    “ปล่อยฉันนะ!!!  แกอย่ามารั้งฉันไว้เลย ตั้งแต่แกเกิดมา ไม่เคยมีอะไรดีดีเข้ามาในชีวิตฉันซักอย่าง แกนะ มันตัวซวย !! ได้ยินมั้ย  บอกให้ปล่อยไง เด็กบ้านี่!” หญิงผู้นั้น พยายามสะบัดมือน้อยๆนั้นให้ออกไป



    “ไม่ฮะแม่!!! หมอกไม่ให้แม่ไป ฮืออ แม่ครับ แม่” เด็กชายคนนั้นยังร้องต่อไปไม่หยุด



    “ นี่! จะปล่อยมั้ย   บอกว่าให้ปล่อยยังงัยเล่า!!!!” หญิงผู้นั้นสะบัดมือจนหลุด แต่ดูเหมือนว่าเด็กชายยังคงไขว่คว้าหามือนั้นต่อไป



    “ คุณคะ! ไปกันเถอะคะ”ร่างนั้นพูดกับ ชายร่างใหญ่ที่เดินเข้ามา เด็กชายร้องโหยหวนเหมือนคนสิ้นสติ น้ำตาอาบแก้ม



    “แม่ฮะ ทำไมฮะแม่ ทำไมไม่เอาหมอกไปด้วยฮะ แม่ฮะ ฮือออ... ฮืออ” เด็กชายคนนั้นนอนร้องไห้มองดูแผ่นหลังของหญิงที่เขาเรียกว่าแม่ และแผ่นหลังใบใหญ่อีกใบที่อยู่เคียงข้างด้วยความทรมานและเจ็บปวด จนกระทั่ง......... ร่างทั้งสองนั้นหายลับตาไป



    “แม่ฮะ แม่!!!!!”





                ที่ห้องสี่เหลี่ยมแห่งหนึ่ง มีชายหนุ่ม ผมมันดำ ได้สะดุ้งตื่นขึ้น ตาเขาเบิกโพลน มีเหงื่อซึมออกมาตามร่างกาย หอบเป็นจังหวะ  ท่าทางตื่นตกใจกับเหตุการณ์ที่เค้าพึ่งฝันถึง มันเหมือนจริงมาก เหมือนซะจนคิดว่านั่นไม่ใช่ฝัน ชายหนุ่มค่อยๆลุกขึ้นออกจากเตียงอย่างช้าๆ



                ((มันไม่แปลกหรอกที่มันจะเหมือนจริง  ในเมื่อมันคือเรื่องจริง)) ชายหนุ่มคิดอย่างลำพัง ตอนนี้ร่างของเขาพิงอยู่กับขอบหน้าต่าง ที่มีแสงสว่างยามเช้าเพียงน้อยนิด สาดส่องลงมา



                ((ฟ้ามืดเหมือนกับวันนั้นเลย.........12ปีแล้ว เห็นจะได้มั้ง))  ชายหนุ่มมองออกไปนอกหน้าต่าง



               กริ๊ง  กริ๊ง กริ๊ง...... ชายหนุ่มหันมาทางต้นเสียงอย่างช้าๆด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย  เมื่อรู้ว่ามันคืออะไร ชายหนุ่มจึงค่อยๆเดินมาปิดมัน    เขาวางนาฬิกาปลุกไว้ในที่เดิม แล้วเดินออกนอกห้องไปยังห้องน้ำ ที่อยู่ทางซ้ายเลยห้องครัวที่อยู่เบื้องหน้าไปอีกนิดหน่อย





                15นาทีผ่านไป    สภาพของชายหนุ่มตอนนี้อยู่ในสภาพที่สามารถออกจากบ้านได้แล้ว  เสื้อเชิ๊ตแขนสั้นตัวใหญ่ กางเกงยีนส์  เครื่องแต่งกายของเด็กมหาลัยทั่วไป เค้าเดินออกจากห้องอย่างรวดเร็ว เพราะเค้าอาจจะรู้สึกตัวแล้วว่า ถ้าเขาไม่รีบ เขาต้องสายแน่!! เขาเดินมาเข็นรถจักรยานให้ออกไปนอกรั้วบริเวณที่ดูจะเหมือนว่าจะเป็นบ้าน พร้อมกับล๊อกย่างเรียบร้อย  ดูจากภายนอกแล้ว บ้านหลังนี้ไม่ได้ใหญ่อะไร เป็นบ้านไม้ชั้นเดียว ถูกทาด้วยสีขาว ข้างหน้าบ้าน มีแผ่นป้ายไม่ใหญ่มากนัก ถูกเขียนไว้ว่า บ้านสีขาว ติดอยู่ แต่ใครจะไปรู้อะไร ว่าสำหรับชายหนุ่มคนนี้ มันกว้างมากขนาดไหน



                เอี๊ยด///// ... เสียงเบรกดังขึ้น ขณะนี้ตัวของเขามาถึงจุดหมายแล้ว เขาถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยอ่อนเมื่อรู้ว่า ยังงัยตอนนี้เขาก็ไม่ได้มาสาย เขาสะพายเป้ไว้ที่หลัง แล้วก้าวเดินต่อไปอย่างเรื่อยเปื่อยเพื่อที่จะไปยังห้องเรียน  ทันใดนั้น..



                “เอ่อออ ขอโทษคะ คุณทำกระเป๋าเงินหล่นรึป่าวคะ” เสียงหญิงสาวแว่วดังขึ้นมา  ทำให้หมอกต้องหยุดเดิน แล้วหันมามองอย่างแปลกใจ  สาวหน้าตาสะสวย ยืนอยู่ข้างหน้าของเค้า



                “อืม...”  หมอกพยักหน้า แล้วเดินเข้าไปหยิบสิ่งของ ของเค้าคืน พร้อมกับยัดมันลงไปในเป้ แทบจะทันทีที่หมอกหันตัวกลับทำท่าจะเดินจากหญิงสาวคนนั้นไป ทำให้หญิงสาว อึ้งกับการกระทำของเขาไปพักใหญ่ ก่อนที่จะเอ่ยปากถาม



                “เดี๋ยวสิคุณ!!!  จะไม่ขอบคุณกันซักคำเลยเหรอ” หญิงสาวจ้องแผ่นหลังของหมอกตาเป็นเขม็ง  หมอกหยุดเดินสักครู่ หันกลับมาข้างหลังเพียงเล็กน้อย เพื่อต้องการจะมองหน้าหญิงคนนั้น แต่ถึงกระนั้น ใบหน้าของหมอกก็ยังคงนิ่งเฉย แล้วหมอกก็เดินจากไป



                “ตาบ้านี่!!! หน้าตาก็ดี มารยาทมีบ้างรึป่าวนะ” หญิงผู้นั้นยังหยุดอยู่กับที่ พร้อมกับมองแผ่นหลังของหมอกต่อไป



                “ผิว !! ทำอะไรอยู่??  จะเข้าเรียนอยู่แล้วนะ  แล้วทำไมหน้าตาเธอถึงเป็นแบบนั้นละ ดูไม่ได้เลย 5555” หญิงสาวร่างท้วมเดินเข้ามาเคียงข้าง  ผิว  ผู้หญิงที่ตอนนี้ทำหน้าเหมือนพรุ่งนี้จะสิ้นโลก



                “นี่ ! อั๋น แกรู้จักผู้ชายคนนั้นรึป่าว ที่ผมสีดำๆอ่ะ สะพายเป้น้ำเงิน คนนั้นนะ  คนนั้น เห็นยัง????”  ผิวถามเพื่อนร่างท้วมของเธออย่างหัวเสีย พร้อมกับยื่นนิ้วมือ ชี้ไปยังแผ่นหลังของชายหนุ่ม ก่อนที่ร่างของชายหนุ่มนั้นจะหายไป



                “อ๋อ รู้จัก  อยู่ศิลปกรรมปี3  ชื่อหมอกนะ  ก็เป็นที่รู้จักในหมู่สาวๆเยอะนะ  เห็นคนในคณะชอบบอกว่าเขานะไม่ค่อยจะถูกกับเพศตรงข้ามสักเท่าไหร่ แล้วก็เป็นคนที่เงียบเกินไป เงียบจนน่ากลัวเลยมั้ง?  รู้สึกว่า จะมีอดีตฝังใจไรทำนองนี้แหละ ทำไมอยู่ดีๆมาถามฉันละ  เอ....หรือว่า แกจะปิ๊งเขา!!!” อั๋นตอบกลับมาเป็นชุด พร้อมกับ ยิงคำถามเป็นสลุดกับเพื่อนสาวของเธอ



               “เฮอะ เฮอะ ปิ๊งเหรอ!! ไม่มีทางแน่ๆ แกรู้มั้ย? ฉันละอุตส่าห์เก็บกระเป๋าให้  ขอบคุณซักคำยังไม่มีเลย  พอเดินมาเอากระเป๋าเสร็จก็เดินไปเลย ฉันนี่ งงนะ  หน้าตาก็ดี แต่ไม่ได้เข้ากับนิสัยเลย ”  ผิวเล่าให้เพื่อนฟังในลักษณะที่เรียกว่าตะคอก เพราะเธอกำลังเริ่มหัวเสียเพิ่มขึ้นกับคำว่า ปิ๊ง ของเพื่อนเธอ



               “5555  ก็ฉันบอกแกแล้วงัยว่าเขารักสันโดษ โอ๊ย!! อย่ามัวแต่บ่นเลย จะเข้าเรียนแล้ว ไปกันเถอะเร็ว” อั๋นพูดกับผิว พร้อมกับพยายามจะฉุดดึงเธอให้เดินอย่างฉับไว  ผิวยอมทำตามแต่โดยดี แล้วทั้งสองก็หายขึ้นตึกไป อย่างรวดเร็ว





.............................





               หมดสิ้นกับการเรียนของวันนี้  หมอกรีบเดินไปที่ลานจอดรถนักศึกษาทั่วไป เขาปั่นมันออกไปนอกรั้วมหาลัยอย่างเร่งรีบ เมื่อรู้ว่า ขณะนี้เป็นเวลาเท่าไหร่แล้ว



               เอี๊ยด///... เสียงเบรกดังขึ้นในตรอกซอยเล็กๆ และเต็มไปด้วยผู้คน  ภายหน้าของหมอกตอนนี้ ดูเหมือนจะเป็นด้านหลังของร้านอาหารจีนแห่งหนึ่ง ที่ดูจะสับสนวุ่นวาย  มีคนมากหน้าหลายตากำลังวุ่นวายกับการหยิบจับอาหารต่างๆ เพื่อจะนำไปให้ลูกค้า  ดูพอสังเกตก็น่าจะรู้ว่าร้านนี้ก็มีชื่อเสียงอยู่ เพราะจำนวนคน และจานที่มีอยู่นั้น ไม่ใช่น้อยๆเลย  หมอกก้าวออกจากจักรยานอย่างรีบเร่ง เพื่อที่จะก้าวเดินเข้าไปในร้านแห่งนี้



               “ขอโทษครับที่มาสาย” หมอกตะโกนพอให้ทุกคนรับรู้ทั่วกัน



               “มาก็ดีแล้ว มาช่วยกันหน่อย เอาอันนี้ไปเสร์ฟที่โต๊ะ 10 ที แล้วเดี๋ยวกลับมาล้างจานต่อนะ ล้างไม่ทันแล้ว” ชายวัยกลางคน ที่อยู่หน้าเตา หันหน้าที่ดูมันหยอง แต่ก็แฝงไปด้วยความอบอุ่น มามองหมอกด้วยเวลาเพียงน้อยนิดเพื่อต้องการให้หมอกทำตามที่เขาสั่ง





1ชั่วโมงผ่านไป...



               ทุกอย่างในร้านดูผิดถนัดกับเมื่อชั่วโมงที่แล้ว งานทุกอย่างเสร็จสิ้นลง ตอนนี้ทุกอย่างในร้านกลับเข้าที่อย่างเป็นระเบียบ จานชามที่เคยวางสูงเป็นกอง บัดนี้มันกลับไปอยู่ในลังอย่างสะอาด ทุกคนในร้านต่างพากันเหนื่อยหอบ



               “ วันนี้ก็ช่วยๆกันอีกวัน ขอบใจมาก เจอกันพรุ่งนี้ละกันนะ  กลับบ้านดีๆละทุกคน แล้วอย่าลืมว่า อย่ามาสายละ!! อืมม แยกย้ายได้”  ชายหน้าเตาคนนั้นตะโกนออกมาท่ามกลางผู้คนที่ดูเหน็ดเหนื่อยเรียงรายล้อมรอบ



               “ครับ เฮียเจ๋ง” ทุกคนตอบรับ รวมไปถึงหมอกด้วย  หมอกเดินออกนอกร้านด้วยอาการที่ปวดเมื่อยล้าไปทั้งตัว เขาเข็นจักรยานที่จอดทิ้งไว้ให้ตั้งตรงเข้าที่ จับเป้ที่วางไว้ให้มันขึ้นมาอยู่บนหลัง แล้วเขาก็ปั่นมันออกไป โดยที่ไม่รู้เลยว่า อีกไม่กี่นาที จะมีบางสิ่งบางอย่างที่เปลี่ยนแปลงชีวิตของเขาไปตอลดชีวิต



               หมอกเลี้ยวเข้าซอยบ้านสีขาว เช่นเดียวกับที่ทุกๆคืนเขาได้ทำ



               ((ทำไมวันนี้มันถึงได้ช่างยาวนานอย่างนี้นะ)) หมอกบ่นกับตัวเองเบาๆ นี่เขาแทบจะหลับคาจักรยานได้แล้วนะ  



               ((อีกนิดเดียวเท่านั้นๆ อีกนิดเดียว)) หมอกคิด หน้าบ้านหมอกตอนนี้อยู่แค่เอื้อมก็จะถึงแล้ว แต่!! ...



               “เฮ้ยย  ใครมานอนตรงนั้นนะ” หมอกตะโกนเสียงดัง  



“หลบไป!!” หมอกตะโกนอีกครั้ง แต่ก็ไม่มีท่าทีว่าร่างที่ไร้สติที่อยู่ข้างหน้าเขานั้นจะขยับเขยื้อน หมอกเริ่มหน้าเสีย กดเบรกสุดแรง และรีบเอาขายันพื้นไว้เพื่อทรงตัว ก่อนที่เขาจะต้องล้มลงกับพื้น



             “แฮ่ก แฮ่ก อะไรกันวะเนี่ย?” หมอกก้าวลงจักรยานของเค้า แล้วรีบเดินตรงไปที่ร่างนั่น หมอกดูอย่างพิจารณา  สิ่งที่อยู่ตรงหน้าของเขา คือ..



             “เด็กเหรอวะ ????”



             _____________________________________________________________________



**นิยายเรื่องนี้ไม่ได้พูดถึงการเริ่มต้นของรักแต่จะพูดถึงเส้นทางการเดินทางของรักในหลายมุมและหลายความหมายต่างหาก**

ติดตามเรื่องนี้
เก็บเข้าคอลเล็กชัน

ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

loading
กำลังโหลด...

อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

loading
กำลังโหลด...

ความคิดเห็น

กำลังโหลด...

ความคิดเห็น

กำลังโหลด...
×
แทรกรูปจากแกลเลอรี่ - Dek-D.com
L o a d i n g . . .
x
เรียงตาม:
ใหม่ล่าสุด
ใหม่ล่าสุด
เก่าที่สุด
ที่กำหนดไว้
*การลบรูปจาก Gallery จะส่งผลให้ภาพที่เคยถูกนำไปใช้ถูกลบไปด้วย

< Back
แทรกรูปโดย URL
กรุณาใส่ URL ที่ขึ้นต้นด้วย
http:// หรือ https://
กำลังโหลด...
ไม่สามารถโหลดรูปภาพนี้ได้
*เมื่อแทรกรูปเป็นการยืนยันว่ารูปที่ใช้เป็นของตัวเอง หรือได้รับอนุญาตจากเจ้าของ และลงเครดิตเจ้าของรูปแล้วเท่านั้น
< Back
สร้างโฟลเดอร์ใหม่
< Back
ครอปรูปภาพ
Picture
px
px
ครอปรูปภาพ
Picture