ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ...
"แกว่าไงนะไอ้คริส...แกพูดจริงหรอ" ฉันตกใจ! เมื่อได้ยินสิ่งที่ไอ้เพื่อนโค-ตะ-ระ รวยของฉันพูด...เรื่องที่ฉันได้ยินนั้นไม่ใช่อะไรเรื่องของพี่ชายมันนั้นเอง
ฉันชื่อ ปณาลี หรือเรียกสั้น ๆ ว่า น้ำ ตอนนี้ฉันอยู่คนเดียวพ่อกับแม่ของฉันไม่อยู่แล้วท่านจากฉันไปได้ 1 ปีฉันรู้สึกคิดถึงท่านมาก ๆ และฉันก็มีเพื่อนสนิทที่สุดก็คือ คริส มันเป็นเพื่อนสมัยเด็กจนถึงปัจจุบันที่สนิทที่สุดที่มีอยู่ในตอนนี้...เราสองคนเรียนจบปริญาตรีแล้วมาหมาดๆ แต่ฉันก็ยังหางานทำไม่ได้...ส่วนไอ้คริสหรอ! มันบอกว่ายังไม่อยากทำงานเพราะมันไม่เดือนร้อนเรื่องเงินแต่ฉันนี้ซิ โค ตะ ระ เดือนร้อนเลยเพราะเงินที่อยู่ในธนาคารที่พ่อกับแม่เก็บไว้ให้ก็ค่อยๆ หดหายไปเรื่อยๆแล้ว
และที่ฉันตกใจที่ไอ้คริสมันพูด คือ มันบอกว่าถ้าอยากมีเงินใช้ให้ฉันลองไปพบพี่ชายมัน...เพราะพี่ชายของไอ้คริสมันต้องการหาคนที่จะแต่งงานด้วย (แค่แต่งหลอกๆ) พ่อแม่ของเขาบังคับให้เขาแต่งงานถ้าไม่แต่งจะไม่ให้เขากลับเข้าบ้าน..และพ่อแม่เขากลัวจะไม่มีลูกสะใภ้เลยพยายามหาสาวคนโน้นคนนี้มาให้แต่เขาไม่ชอบแล้วก็เบื่อจนทนไม่ไหว พี่ชายไอ้คริสเลยป่าวประกาศไปว่าเขาจะหาคนมาแต่งงานเองภายใน 2 เดือน ซึ่งตอนนี้ผ่านมา 1 เดือนแล้ว ไอ้คริสมันบอกอีกว่ามันเสนอชื่อและส่งรูปฉันไปแล้ว..และให้ฉันลองไปพบพี่ชายมันดู ถ้าเขาตกลงเขาจะให้เงินเดือนทุก ๆ เดือน...อยู่อย่างไม่ลำบากมีเงินมีทองใช้...
"บ้านแกก็ดูแปลก ๆ ว่ะ ถ้าลูกชายตัวเองไม่แต่งงานจะไม่ให้กลับเข้าบ้าน คนรวยเป็นงี้ทุกคนเปล่าว่ะ" ฉันถามเพราะรู้สึกคนรวยชอบทำอะไรแปลก ๆ มีแต่จะกลัวว่าลูกสะใภ้จะผลาญเงินหวังสมบัติ แต่นี้กับพยายามหาใหญ่
"ไม่รู้เหมือนกันว่ะ...เราเองก็เกือบเหมือนกันแต่เราอ้างว่าเพิ่งเรียนจบ ขอใช้ชีวิตโสดก่อน อายุเรายังน้อยและขอทำงานก่อนเลยรอดตัวไป...น้ำก็ลองไปคิดดูแหละกัน...เราว่ามันเป็นความคิดที่ดีนะ...พี่ชายเราเป็นคนดีแถมหน้าตาดีอีกตังหาก และที่สำคัญเงินแก่ใกล้หมดแล้วนิ" ไม่ค่อยจะชมพี่ชายตัวเองเลยนะไอ้คริส แถมรู้สึกว่าแกจะรู้ดีไปหมดเลย..ฉันก็ไม่เคยบอกว่าเงินใกล้หมดแล้ว มันรู้ได้ไงฟ่ะ ฉันคิดในใจ
"งั้นฉันขอตัวกลับก่อนแล้วกันและจะเก็บไปคิด...เอ่อ...จ่ายค่ากาแฟกับขนมทั้งหลายแหล่ให้ด้วยนะขอบใจไปล่ะ เจอกัน" ฉันรีบลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้ของร้านคอฟฟี่และหันหลังเดินออกไปจากร้าน กลัวไอ้คริสจะเรียกให้มาจ่ายตังค์ในส่วนของตังเองเพราะฉันกินไปหลายอย่างมีแต่แพง ๆ ทั้งนั้น..ช่วยไม่ได้มันอยากพามาร้านแพง ๆ เอง และฉันก็เดินไปขึ้นรถเมล์โดยใช้สมองคิดอย่างหนักว่าจะเอาไงกับขอเสนออันนี้ดี จะตกลงดีไหมหรือไม่ดี 'คิดแล้วปวดหัว' เงินก็จะไม่มีแล้วด้วยทำไมชีวิตฉันถึงเป็นอย่างนี้นะ พ่อจ๋าแม่จ๋าทำไงดี...ช่วยลูกด้วย!
ความคิดเห็น