ไอ้เขี้ยวเงิน ตายเเล้วทะลุมิติ

บทนำ

" เเก่เป็นใครกัน?! " ชายชราตรงหน้าส่งเสียงโรงตะโกนออกมาด้วยอาการหวาดกลัว เขาถูกตามล่า โดยคนตรงหน้าที่กำลังจะฆ่าเขา ภายในบ้านของตัวเอง น่าเเปลกที่ไม่มีใครภายในบ้านของเขาตื่นขึ้นมาเลยซักคน คนตรงหน้าค่อยๆเดินออกมาหาชายชราขึ้นเรื่อยๆ

" เเล้วทำไมต้องบอก?" คนตรงหน้าตอบออกมาด้วยเสียงที่เย็นชาเเละหนาวเย็นราวกลับนํ้าเเข็ง เเละก่อนจะพุ่งมาหาชายชราอย่างรวดเร็ว เขากรีดคอของคนตรงหน้าอย่างรวดเร็ว เเละร่างของคนที่ถูกปาดคอลึกไปถึงกระดูกสันคอตรงหน้าก็ได้ตายลงทันที เขาไม่ทันที่จะร้องออกมาเลย...

"  อืม...." เขาเอามือมาซับเหงือเล็กน้อยเเละมองดูผลงานของตนเองที่คอของชายชรานั้นมีรอยของมีคมปาดจนหัวเกือบหลุดเห็กระดูกคอขาวๆที่มีเลือดเต็มไปหมด เลือดของชายชราไหลนองเต็มพื้น เขาเช็คพื้นที่เเละเก็บหลักฐานที่สามารถส่อมาถึงตัวเองได้ไป

" กลับบ้านอาบนํ้าดีกว่า" เขาพูดออกมาก่อนจะเดินออกไปจากบ้านหลังใหญ่ชของายชราที่ตนได้ลงมือฆ่าไป

2-3นาทีผ่านไป

ภายในคำคืนอันเงียบสงบนี้ ในคืนนี้เป็นคืนที่สงบเเละบรรยกาศเย็นเป็นอย่างมากเย็นซะจนหนาวสุดหัวใจ ภายในหมูบ้านเลยทำให้ดูน่ากลัวเเละดูวังเวงเเปลกๆ ภายในหมูบ้านนี้เป็นหมูบ้านจัดสรรน ที่เป็นหมูบ้านธรรมดาๆของคนทั่วไป

ภายในหมูบ้านนี้มีบ้านอยู่หลายหลังที่มีความสวยงามเเละราคาถูกมากเลยทำให้ผู้คนชอบอาศัยอยู่ที่นี่ เเต่มีบ้านอยู่หลังหนึ่งที่มีขนาดเล็กกว่าบ้านหลังอื่นๆเเต่ก็บ้านก็สวยนะ

ตัวบ้านนั้นเป็นขาดเล็กโทนสีขาวอมฟ้านิดๆที่ดูสบายตา บ้านหลังนี้เป็นบ้านที่ราคาถูกที่สุดเเต่ก็น่าอยู่เหมือนกัน เป็นบ้าน2ชั้น ที่อยู่เเล้วสบายถึงจะไม่เท่าหลังอื่นๆก็เถอะนะ

เเก๊ก! เสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมกับร่างของคนๆ1ที่ได้เดินเข้ามา เขาค่อยๆถอดหมวกที่คลุมหัวออก เผอยให้เห็นหญิงสาวสวยผมสั้นคนหนึ่งที่สาวยเอามากๆ เธอมีใบหน้าที่สวย ปากนิดจมูกหน่อย ดวงตาคมเข็มราวกลับสาวดุ รอยยิ้มที่ทำให้ทั้งชายเเละหญิงหลวไหล ผมของเธอเป็นสีดำเงางาม รูปร่างที่สมส่วน ช่างลงตัวไปเสียหมดของเธอ

ภายในบ้านปรดับตบเเต่งนิดๆหน่อยๆไม่ทีอะไรมากซักเท่าไหลเพราะเจ้าของบ้านไม่ค่อยใช้ของฟุ่มเพือย มักซื้อของที่จำเป็นเป็นส่วนใหญ่ซะมากกว่า

ตืดดดดดด~ เธอกดโทรไปที่เบอร์1 ก่อนที่คนที่เธอโทรไปจะรับสานของเธอ

[บอส คะ ฉันทำงานเสร็จเเล้วคะ ]

[ดีมาก หมาป่า ]

[มีงานต่อไหมคะ?]

[ไม่มีเเล้วละ หมาป่าว่างๆก็มาองกรบ้างนะ]

[คะบอส]

[พักร้อนให้สนุกล่ะ]

ติด!เขาก็ตัดสายเธอไป เธอเก็บโทรศัพลงไปที่กระเป๋าของตัวเอง

อ้อ ฉันลืมทักทายไปเลยสวัสดีฉันชื่อ มิสึโนะเคสึ โอคะมิ อายุครบยี่สิบปี ไร้คู่ไร้เเฟน เเล้วตอนเป็นนักฆ่าอันดับ1ขององกร โคสเนมหมาป่า ด้วยเหตุนี้เลยทำให้ร่างกายเเข็งเเรงกว่าชาวบ้านทัวไป  อาชีพบังหน้าคือนักเเข็งรถมอเตอร์ไซร์

" อืม...เหนื่อยจังเเหะ ! " ฉันขยับคอจนได้ยินเสียงก็อบๆ เเละพรางบิดตัวไปมา อย่างขี้เกลียด ก่อนจะหยิบผ้าขนหนูที่อยู่ตรงที่เเหวนประตูนเเละเดินเข้าไปในห้องนํ้าอย่างรวดเร็ว

ซ่า~ !! เสียงนํ้าถูกเปิดออกเธอได้อาบนํ้าชำระร่างกายที่มีเเต่เหงื่อจากการไปทำงานมา เธอค่อยๆเช็ดคาบเลือดของเหยื่อออก

"  อืม สบายตัวจริงๆ " ฉันเอือมมือไปหยิบสบู่ที่มีกลิ่นนํ้าผึ่งเอามาถูตัวเองจนภายในห้องนํ้านั้นมีเเต่กลิ่นนํ้าผึ่งอ่อนๆออบอวนเต็มไปหมด ฉันชอบกลิ่นนํ้าผึ่งที่สุด

ซักพักเธอก็อาบนํ้าเสร็จ เธอออกมาจากห้องนํ้า เเละเมื่อเธอก้าวขาออกมา ร่างของเธอจู่ๆก็โดนตัวอะไรบางอย่างกระเเทกจนล้มลงไปกับพื้นไม่ใช่อะไรหรอหมาเธอเองเเหละ

" โฮ่ง!! " เจ้าหมาไซบิเรี่ยนฮักกี้นอนทับเธอเเละส่ายหางอย่างดีใจที่เจ้านายของตนกลับมาบ้าน เธอลูบหัวมันอย่างอ่อนโยนเเละดันตัวมันให้ลุกขึ้นไป เพราะมันตัวหนักมากเเถมตัวของมันใหญ่มากกก อย่างกะหมาป่าเเหนะ มันลุกออกไปจากตัวเธอ

" ไงวูฟ ไปกินข้าวกัน " ฉันเรียกชื่อมันเเละกอดมันอ่าชอบขนพูๆนี่จักยิ่งกอดยิ่งจับยิ่งฟิน เธอชอบของพูๆที่สุดก่อนจะเดินไปที่โตะทานข้าวเเละหยิบอาหารหมาที่มีเเต่โปรตีนให้มันกัน ส่วนมันก็กินทันที ฉันจะเดินไปที่ห้องเเละใส่เสื้อผ้า

ฉันมองไปรอบๆๆห้องของตน ฉันอยู่คนเดียวเพราะเป็นเด็กกำพร้า เลยต้องหางานทำ ใช่งานนั้นเป็นงานลอบฆ่ากับเเข่งรถก็ถือว่าเงินเดื่อนเยอะอยู่ก็ล้านกว่าๆ

ฉันเดินไปยังตู้เสื้อผ้าที่มีสีดำขาวสภาพดูเก่านิดๆฉันค่อยๆเปิดมันออก ภายในนั้นมีเสื้อหลายเเบบ เเต่มันมักเป็นเเนวเท่ๆ สีสดๆ ไม่ค่อยมีเเนวน่ารักๆเท่าไหล่นัก ฉันมองไปฝั่งที่มีเสื้อที่เป็นชุดนอน มีหลายลายเลยล่ะ

" วันนี้เอาตัวนี้ล่ะกัน " ฉันหยิบชุดนอนลายหมาป่าขึ้นมาใส่ฉันชอบหมาป่ามากเลยล่ะ ถึงขึ้นไปศึกษาพติกรรมของพวกมันอย่างละเอียดยิบเลยล่ะ เห็เเล้วอยากเกิดไปเป็นหมาป่าจังเเหะ555

"วูฟ~ กินข้าวเสร็จยังงง" ฉันเรียกวูฟก่อนจะได้ยินเสียงหอน2ครั้ง เเสดงว่าเสร็จเเล้วเเละมันวิ่งขึ้นมาบนชั้น2 เเละมาที่ห้องของฉัน

" มาๆ นอนได้เเล้ว " ฉับตบมือลงไปที่นอนเบาๆ วูฟมันกระกระโดดขึ้นเตียงเเละนอนไปเลย...

" ไอ้หมาขี้เซาเอ่ย~ " ฉัยยิ้มเเละนอนกอดมันเเละหลับไปทันทีโดยที่ไม่รู้เลยว่าข้างนอกนั้นเกิดเรื่องวุ่นวายขึ้น

ข้างนอก บ้านของคนที่ฆ่าไป

รถตำรวจวิ่งเข้ามาล้อมรอบบ้านของมหาเศรษฐีชายชราผู้มีชื่อเสียง บ้านของเขามีขนาดใหญ่ทากเเละเป็นบ้านที่อยู่ใจกลางเมืองเเถวๆนี้มีสถานที่พักผ่อนหย่อนใจของชาวเมือง เเต่บัดนี้บ้านของเขาได้กลายเป็นบ้านคดีฆ่าตกรรมที่โหดร้ายทารุนสุดๆ เมื่อไม่นานมานี้มีร่างของมหาเศรษฐีได้ตายลงอย่างอนาดด้วยสถาพสพถูกของมีคมปาดคอคนหัวเกือยหลุด เเละคนในบ้านต่างตอบเสียงเป็นเสียงเดียวกันเลยว่า ไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย เเละคนที่อยู่เเถวๆนี้ก็ด้วยเช่นกัน ทางตำรวจก็ตรวจหาหลักฐานอะไรที่จะส่อไปถึงตัวคนร้ายได้เลย เป็นคดีปริศนา ภายในบ้าน....ของมหาเศรษฐี

" หรือว่าจะเป็นคนภายในบ้านผู้ตายหรือเปล่าคับผู้มวด? " ลูกน้องนคนหนึ่งหันไปถามผู้มวด

" น่าจะเป็นไปได้...เเต่ถ้าเราจะเอาผิดใครก็ต้องมีหลักฐานก่อน" ผู้มวดตอบออกมาด้วยสีกน้าที่เครียด น่าปวดหัวจริงๆ

เฮลิคอปเตอร์ของนักข่าวบินโฉบข้ามไปอีกฟากเพื่อบันทึกภาพเเละบรรยากาศสถานการปัจจุบัน เป็นบ้านที่มีขนาดใหญมาก มีทั้งระบบรักษาความปรอดภัยที่ดีเยี่ยม เเต่ทำไมคนร้ายถึงเข้ามาฆ่ากันได้กันนะ? นักข่าวได้จอดลงเเต่ก็ไม่สามารถเข้าไปข้างในได้เพราะตำรวจได้ปิดทางเข้าออกไว้

"รายงานสถานการณ์ล่าสุด ฆ่าตกีที่ได้เข้าไปฆ่ามหาเศรษฐี​ ผู้ที่รวยที่สุดของโลก เขาถูกฆ่าตายอย่างโหดเหียม เเละมางตำรวจไม่อาจจะหาหลังฐานของคนร้ายได้เลย " ผู้สื่อข่าวสาวในตอนนี้เธอกำลังยืนอยู่ข้างนอกโดยมีตำรวจบางคนกันเธอไม่ให้เจ้าไป เธอพยายามที่จะเข้าไปเพื่อที่จะถ่ายภาพสถานที่เกิดเหตุ

" เจ้าไปไม่ได้นะคับ" เจ้าหน้าที่ตำรวจคนหนึ่งพยายามที่จะกันนักข่าวสาวอยากสุดความสามารถ

" ไม่ปล่อยฉันเข้าไปนะ !" เธอตะโกนอออกมาเธอพยายามที่จะเข้าไปอีกครั้งเเต่ก็ไม่ได้ผล

"ไม่ไหวคับผู้มวด" เจ้าหน้าที่วิ่งเข้ามาเพราะกันไม่ไหวเเล้ว

"ไม่เป็นไรคุณไปพักผ่อนเถอะ" ผู้มวดบอก

"คับ" เเละเดินจากไป

คำคืนนี้ก็ฝ่านไปด้วยความเคลียดของผู้คนต่างๆโดยที่ตัวการของเรื่องทั้งหมดได้นอนสบายใจเฉบอย่างสบายอกสบายใจอย่างไมีทุดร้อนอยู่ที่บ้านของตัวเองกับเจ้าหมาสุดรัก

จบ-_-