(NoRitz) Oh...! Yes...รักนี้แหล่ะใช่เลย

ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 5

นี่ผมทำอะไรลงไป แทนที่จะเข้าไปอย่างเป็นมิตร กลายเป็นว่าน้องเค้ามองผม
เป็นไอ้โรคจิตไปแล้วครับ ผมเองก็ทำตัวไม่ถูก เห็นหน้าน้องแล้วผมก็เผลอ
จะเอาตัวกับใจไปใกล้ชิดตลอด สุดท้ายเลยต้องเลือกวิธีโฉดเข้าสู้
สรุปที่ผมทำมาทั้งหมด พัง ครับ พัง บอกได้คำเดียวว่าพัง
น้องต้องเกลียดผมเข้าไส้แน่ๆ ดูสิ่งที่ผมทำลงไปสิ นี่มันเป็นการแสดงความกากโง่ๆ
ของตัวเองออกไปทั้งนั้นเลย  แต่ช่างเถอะ ผมคิดว่าอย่างน้อยความแสบและ
ความไม่ยอมใครของน้อง ต้องทำให้น้องพยายามที่จะมาเจอหน้าผม
คนอย่างน้องต้องเจออย่างพี่โน่ และผมมั่นใจว่าน้องก็ต้องจำชื่อผมได้แม่น
มากกว่าคนอื่นๆ ที่เข้ามาหาน้องแน่ๆ ตอนนี้ก็รอเพียงแค่เวลา
ที่น้องจะเดินเข้ามาในหลุมที่ผมขุดไว้ แค่ให้น้องเดินเข้ามา
เดี๋ยวผมนี่แหล่ะจะดึงน้องให้ตกหลุมของผมเอง แล้วก็จะขุดไว้ลึกๆ
ไม่ให้ขึ้นไปหาใครด้วย ให้อยู่กับผมคนเดียวไปนานๆ ก็ผมหวงของผมนี่นา
ยิ่งวันนี้ได้เห็นหน้าน้องระยะประชิดขนาดนี้ ไม่อยากจะคิดเลยว่าตัวเองพลาด
โอกาสที่จะจีบน้องมาตั้งเทอมกว่าได้ยังไง เสียดายเวลาจริงๆ

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

 “ไอ้ริทโว๊ยยยย ไอ้ริท ” มาแล้วก็เสียงดังเชียวครับเพื่อนผม
“อะไรครับ เซน เซนจะเสียงดังไปไหนครับ จำได้ว่าห้องเรามันก็แค่เนี้ย
ตะโกนอย่างกับอยู่ในวังเลยนะครับคุณเพื่อน”

ว่าแต่เซนมันหอบอะไรมาเยอะแยะเลย ยังไม่ทันจะอ้าปากถาม
ก็เหมือนกับมันมีญาณหยั่งรู้ได้ “เอ้า...ของฝาก” ผมยืนเกาหัวพร้อมทำหน้างงๆ
สื่อว่าของฝากนี้มาจากใคร หรือว่าเซนไปไหนมา ทำไมถึงมีของฝาก

“เอ้าๆ งงเข้าไปๆ พอดีเมื่อวันก่อนน่ะ ที่เราไปงานบ้านพี่กัน แล้วก็ได้กินบัวลอยไข่หวาน
อร่อยมากกกก แม่พี่กันเขาเป็นคนทำ พอได้ยินเราชม ท่านก็เลยให้พี่กันเอามาฝากอ่ะ
ลองชิมดูสิ ” แหม เห็นเราทำหน้างงนิดงงหน่อย ตอบมาซะยาวเลย อย่างนี้ต้องแซวสักหน่อย

“หรอครับ เพื่อนเซน คุณแม่หรือว่าแม่ย่าให้มาล่ะ แหมๆ นี่ขนาดยังไม่ได้ดองกัน
ยังรักสะใภ้ขนาดนี้ ท่าทางแต่งไปเนี่ย ท่านรักท่านหลงตายเลยนะ”

โป๊ก...ดูมัน เอะอะก็ใช้กำลัง เห็นผมเป็นคนตัวเล็ก บอบบาง สู้ไม่ได้ล่ะ เอากำลังเข้าข่มขู่ตลอด
ผมว่าผมควรจะเลิกแซวและหันมากินบัวลอยไข่หว๊านหวานของแม่พี่กันเค้า ก่อนที่ไอ้เซนมันจะเปลี่ยนใจ
ไม่ให้ผมได้กินดีกว่านะ

ระหว่างที่ผมกินนั้น ผมก็เล่าเรื่องที่ผมเจอเมื่อวานให้เซนฟัง ดูท่ามันจะไม่ค่อยตื่นเต้นเท่าไหร่เลยแฮะ
ปกติรายนี้ถ้าเห็นว่ามีใครมารังแกผมแล้วล่ะก็ เซนออกโรงตลอด นี่ทำไมไม่มีปฏิกิริยาใดๆ จากเซนเลยล่ะ
แปลกๆ แฮะ “แล้ว...แล้วพี่เขาเป็นไงล่ะ ดูดีไหม ” อ้าวว...ไอ้นี่ ดูมันถาม “จะว่าดูดีไหมหรอ ก็พอดูได้อ่ะ
แต่นิสัยแย่ว่ะ กากโคตรๆ นึกแล้วก็อยากตั๊นหน้าจริงๆ คนอะไรไม่มีมารยาท รู้ไหมว่าเขาเรียกริทว่าน้องเตี้ยด้วยอ่ะเซน โคตรแค้น” ได้พูดแล้วก็พูดยาวเลยล่ะครับตามประสาคนขี้บ่น

“หรอๆ เออๆ เดี๋ยวเซนไปล้างชามก่อนนะ เป็นไงอร่อยไหม ” ทำไมเซนมันต้องทำตัวเด๋อๆ ด๋าๆ ด้วยเนี่ย
แปลกคน สงสัยมันจะกินบัวลอยไข่หวานจนเบลอ

“เออ  วันหลังมึงก็ทำอาหารไปฝากแม่พี่กันเขาด้วยสิ แม่ย่าเขาจะได้ยิ่งปลื้ม เสน่ห์ปลายจวักมึงอ่ะ
เอาพี่กันกับแม่อยู่หมัดแน่ๆ ” ขอแซวมันหน่อยแล้วกันครับ

“ไอ้ริท มึงนี่ เห็นกูไม่เถียง มึงก็ลามปามกูใหญ่เลยนะ กูบอกว่ากูเห็นว่าพี่เขาเป็นคนดี ก็แค่นั้น
คบไว้ก็ไม่เสียหายอะไรนี่หว่า มึงนี่ก็แซวกูไม่เลิก เดี๋ยวถ้ากูเจอพี่คนนั้นของมึง จะขอกอดสักทีสองที
อย่างน้อยก็ทำให้มึงได้เจอคู่ปรับที่สมน้ำสมเนื้อ ” เอาเข้าไป นี่นอกจากจะไม่ช่วยแล้วยังเห็นดีเห็นงาม
ตามไปอีก ผมว่าผมเลิกเถียงกับมันดีกว่าครับ ดูเหมือนจะเสียเปรียบยังไงชอบกล

“ว่าแต่มึงอ่ะ จะสมัครรึเปล่าไอ้ชมรมอะไรของพี่โฉดแกเนี้ย เฮ้ย..ลองดูดิ่วะ ไม่เสียหายหรอกมึง
อย่างน้อยมึงก็จะได้ตั้นหน้าพี่เค้าง่ายๆ หน่อย” ที่เซนพูดมันก็ถูกนะ การจะตั้นพ่อเสือก็ต้องเข้าถ้ำเสือ
ให้ได้ก่อน ผมเห็นเซนมันอมยิ้ม มันคิดอะไรหรือเปล่าเนี่ย ทำหน้าเหมือนมีแผน พอเราถามก็ไม่ตอบ

“เออ ดูก่อนว่ะเซน กูก็ไม่รู้ว่าจะเข้าดีมั้ย ชมรมตอนนี้ที่กูอยู่งานก็โคตรจะเยอะอยู่แล้ว
ไหนจะโปรเจคละครที่ใกล้จะถึงแล้วอีก กูว่ากูจะลงละครด้วยว่ะปีนี้ พี่พีทเค้ามาพูดเปรยๆ
ว่าอยากให้ไปช่วย กูว่าก็ดีเหมือนกัน ช่วยพี่เค้าแล้วก็จะได้รู้งานด้วย แต่พูดแล้วกูก็อดเปลกใจไม่ได้เหมือนกัน
เอาอะไรมองวะว่ากูเหมาะกับชมรมดนตรี กูพูดปกติ เสียงยังเพี้ยนเลย เครื่องดนตรีกูก็เล่นเป็นแต่ฉิ่งกับฉาบ
เอาสมองส่วนไหนพิจารณากูวะ  อีกอย่างปกติก็เห็นคนแย่งกันสมัครเข้าอยู่แล้ว
ไม่เห็นต้องมาแจกใบปลงใบปลิวอะไรเลย หรือว่าปีนี้พี่โฉดเป็นคนคุม คนถึงหายหมดขนาดนี้ ถึงขนาดต้องเร่
แจกใบปลิวเชิญชวนคนเข้าชมรม ”

เซนนั่งฟังเพื่อนตัวเองพูดจนอ้าปากค้าง “โอโห...มึง มึงคิดอะไรอยู่รึเปล่าวะ คิดได้เป็นฉากๆ เลยนะมึง
คืนที่ผ่านมาทั้งคืนมึงนอนหลับมั้ยเนี่ย” อะไรของมันอยู่ดีๆ ก็เปลี่ยนมาเป็นเรื่องนอนซะงั้น

“อะไรของมึงครับเพื่อนเซน กูก็นอนหลับของกูเป็นปกติ มึงอ่ะไม่สบายรึเปล่า”
“เปล่า กูก็เห็นว่ามึงอ่ะพูดเยอะ จนคิดว่ามึงเอาเวลาทั้งคืนมานั่งวิเคราะห์ชมรมดนตรีกับชมรมการแสดงของมึง
โอ้โห พูดซะอย่างกับร่างพรบ.เลยนะมึง”
 
“เออๆ กูก็แค่คิดดูว่ามันมีปมอะไรรึเปล่าว่ะ พักนี้กูเจอแต่เรื่องแปลกๆ บางทีกูว่ากูควรจะทำบุญล้างซวยซะบ้าง
มึงไปกับกูมั้ยเซน”
 
“มึงไปเหอะ เอาบุญมาฝากกูด้วยแล้วกัน ”

“ฝากลมได้ลมนะมึง เซน ว่าแต่วันนี้มึงจะออกไปไหนอีกเนี่ย พักนี้ปล่อยกูอยู่ห้องคนเดียวตลอดนะมึง
มีแฟนแล้วลืมเพื่อน จำไว้เลย” พูดไปก็เห็นมันใส่แจ็กเก็ตไป วันนี้เซนคงมีนัดอีกตามเคย ตามประสาข้าวใหม่ปลามัน

“หยุดเลย หยุดเลยมึง ลามปามกูอีกแล้ว กูรู้ว่ามึงคิดอะไร เลิกคิดเลยนะ วันนี้กูมีงานที่คณะ อาจจะกลับดึกหน่อย ช่วงนี้ก็หาอะไรกินไปก่อน เดี๋ยวก่อนกลับกูจะแวะซื้อเพ็ดดีกรีมาให้มึงแล้วกัน”

“เซน มึงไปเหอะ ไม่ต้องเอาอะไรมาฝากกูด้วย กูเคือง” แหย่มันไปอย่างนั้นแหล่ะครับ ดูมันพูดเข้า ริทไม่ใช่หมานะเอ้อ ทุกวันนี้ผมว่าผมเริ่มจะกลายเป็นสัตว์เลี้ยงของเซนมันไปแล้วนะครับเนี่ย

วันนี้ผมมีเรียนตอนบ่าย นอนเล่นอีกซักพัก ค่อยอาบน้ำอาบท่าเตรียมตัวไปเรียน
การเรียนมหาวิทยาลัยมันก็ดีแบบนี้แหล่ะครับ เรียนเช้าบ้าง เรียนบ่ายบ้าง บางวันก็ไม่มีเรียน
สุขใจยิ่งกว่าอะไร กิจกรรมหลักคือเล่นไพ่ แต่ผมไม่ใช่คนติดการพนันนะครับ ก็แค่เล่นกันกับเพื่อนๆ ขำๆ
ว่าแล้วก็ไม่ได้เล่นนานเลยนะเนี่ย ชักจะคันไม้คันมือขึ้นมาแล้วสิ คิดเรื่องเล่นได้ซักพักก็ต้องเปลี่ยนมาเป็น
เรื่องอาหารเพราะว่าท้องร้อง วันนี้พ่อครัวไม่อยู่ อาบน้ำแต่งตัวออกไปเรียนเลยดีกว่า เดี๋ยวค่อยไปหาข้าวกินที่มหาลัย

เปิดประตูออกไปก็เจอน้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋แขวนอยู่ที่ลูกบิดประตู ไอ้เซนมันคงกลัวว่าเพื่อนจะไม่มีอะไรกิน
สงสัยได้แวะเข้ามา เลยมาส่งส่วย ดีเหมือนกันกินน้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋รองท้องไปก่อน ผมเดินกลับเข้ามาในห้อง
พร้อมกับเทน้ำเต้าหู้ใส่แก้ว ก่อนที่จะเห็นกระดาษที่แนบมากับถุง

“กินเยอะๆ นะครับ น้องเตี้ย เผื่อความสูงจะเพิ่มขึ้น” มือสั่นเลยครับ ไม่ต้องเดาก็รู้ว่ามันเป็นลายมือไอ้พี่โฉดแน่ๆ 
ไม่กงไม่กินมันแล้ว ใครจะไปกินลง เผลอๆ ไอ้พี่โฉดใส่อะไรเข้าไปอีก โอ๊ย ทำไมผมต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้
ด้วยเนี่ย ความสุขสงบในชีวิตของนายเรืองฤทธิ์ต้องถูกสั่นคลอนด้วยความกากของพี่โฉดๆ คนหนึ่ง
นึกแล้วมันก็ยิ่งแค้น ยิ่งแค้นก็ยิ่งอยากเจอหน้า อยากเข้าไปตั้นหน้า คนอะไรเนี่ย บ้าๆๆๆๆ ที่สุด โมโหโว๊ย