คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4
วันนี้มันเป็นวันอะไรกันเนี่ย ชีวิตผมเจอแต่เรื่องวุ่นวายไม่จบไม่สิ้น ตอนเช้ามีรุ่นพี่คณะแพทย์
เข้ามาทำความรู้จัก ยังไม่ทันรู้จักกันดีตอนเย็นก็ดันมีผู้หญิงหน้าตาน่ารักแต่นิสัยไม่ยักน่ารักเหมือนหน้าตา
มาถึงก็มากล่าวหาว่าผม ทำให้ผู้ชายของเธอไขว้เขว ถึงกับเลิกกับเธอ พระเจ้า...ชีวิตเรืองฤทธิ์ต้องโดน
คนกล่าวหาโดยที่ตัวเองยังไม่รู้ตัวเลยว่าทำอะไรผิด ยังไม่หมด ระหว่างทางกลับห้อง ดันมีผู้ชายตัวเล็กๆ
หน้าตาเจี๋ยมเจี้ยม เดินเข้ามาหาผม บอกว่าขอฝากเนื้อฝากตัวแล้วก็ขอเข้ากลุ่มกับผม กลุ่มที่มีเซนกับผม
สองคนเนี่ยนะ แถมยังนั่งคุกเข่า อย่างกับจะให้ผมสอนวิทยายุทธ์ให้ นี่มันวันอะไรเนี่ย
ทำไมถึงมีแต่คนแปลกๆ วนเวียนเข้ามาในชีวิตของผม ถ้าเจออีกคนนึงวันนี้คงเป็นวันที่ผมต้องสติแตกแน่ๆ
“น้องครับ สนใจเข้าร่วมประกวดร้องเพลงมั้ย ของชมรมดนตรีนะ วันนี้เริ่มเปิดรับสมัครวันแรก”
ผมมองหน้าคนถาม พร้อมแอบหมั่นไส้เล็กน้อย คนอะไรสูง ขาว ตี๋ ดูดีได้อีก เห็นแล้วก็รู้สึก
น้อยเนื้อต่ำใจตัวเอง ทำไมผมต้องเกิดมาเป็นผู้ชายตัวเล็ก ผมก็อยากสูงบ้างอะไรบ้าง
มัวแต่คิดไปไกล จนคนที่พูดเชิญชวน เอาหน้ามาแทบจะชนหน้าผม
“เฮ้ย...ทำไรวะ ” ปฏิบัติการมือไม้ไวกลับเข้าสู่ร่างตามเดิม ยังไม่ทันจะเอามือชกไปที่หน้าหล่อๆ ครับ
ด้วยความใกล้ก็ทำให้ผมได้เห็นและต้องยอมรับว่าไอ้ผู้ชายคนนี้มันดูดีจริงๆ
มองเพลินจนเค้าคงรู้ตัวแล้ว ถึงได้เอาหน้าหล่อๆ ของตัวเองมาใกล้ผมซะรูขุมขนจะชนกัน
“โอ๊ะ โอ พูดเพราะๆ สิครับน้อง หน้าตาก็น่ารัก ทำไมมือไว ปากไวจังครับ” อย่าว่าแต่คนที่ว่าผม
มือไวปากไวเลย เจ้าตัวก็ใช่จะย่อยซะทีไหน ผมง้างหมัดไม่ทันถึงหน้าคนพูด มือใหญ่ก็รวบมือ
ของผมไปเรียบร้อย จะมีอะไรขายหน้ากว่านี้อีกไหม ตัวเล็กมือก็ยังเล็กอีก ดูท่าแล้ว
ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นผู้หญิงที่กำลังถูกผู้ชายหน้าตาดีรังแกอยู่จังเลย
“ปล่อย...” ผมทำหน้าตาเอาเรื่องใส่ หวังว่าจะทำให้พี่เค้ากลัวบ้าง อย่างน้อยเค้าก็ควรจะรู้ว่า
ไม่มีสิทธิ์ที่จะมาจับมือถือแขนผมง่ายๆ ต่อให้คนๆ นั้นจะหน้าตาดีขนาดไหนก็เหอะ
“ขอโทษทีครับ น้องริท พอดีว่ามันเป็นไปโดยอัติโนมัติ ไม่งั้นพี่เกรงว่าเครื่องหน้าของพี่
คงอยู่ไม่ครบทุกชิ้น ก็เลยต้องจับไว้ก่อนเพื่อความปลอดภัย ”
กวนตีนครับ บอกได้คำเดียว วันนี้ผมยิ่งแต่หงุดหงิดอยู่ด้วย เดี๋ยวจะเหวี่ยงโดยไม่สนว่าใครเป็นใคร
ว่าแต่...เมื่อกี้ผมได้ยินเค้าเรียกผมว่าน้องริท หมอนี้รู้จักผมได้ยังไงเนี่ย
“น้องริทหรอ เราเคยรู้จักกันด้วยหรอครับ พี่โฉด” ผมบอกว่าวันนี้ผมอารมณ์ไม่ดี
ไม่ไว้หน้าใครที่ไหนทั้งนั้นล่ะครับ
“พี่ไม่ได้ชื่อโฉดครับ พี่ชื่อ ภาคิน คำวิลัยศักดิ์ ถ้าอยากเรียกสั้นๆ ก็เรียกพี่ว่าโตโน่ละกัน
จำไว้ให้ดีๆ นะครับ เผื่อคราวหน้าจะเปลี่ยนนามสกุลจะได้เขียนถูก”
นี่มันหยามกันชัดๆ ผมกำลังตั้งท่าจะด่าไอ้พี่โฉด พี่โฉดเค้าก็ให้กระดาษแผ่นหนึ่ง ผมรับกระดาษ
ที่ไอ้พี่บ้าส่งมาให้ ซักพักก็เห็นพี่เค้าวิ่ง อะไรของเค้าครับเนี่ย
เดินกลับขึ้นมาบนห้องในสภาพที่ตัวเองแทบจะไม่อยากส่องกระจก ล้มตัวลงนอนบนเตียง
หมดแรง พร้อมกับถามตัวเองว่าวันนี้มันเป็นวันบ้าอะไร ทำไมผมต้องมาเจอคนแปลกๆ
ยิ่งรายหลังเนี่ยเข้าขั้นโรคจิตมาก
ผมกำลังจะโยนไอ้กระดาษที่ไอ้พี่โฉดให้ลงถังขยะ แต่สายตาก็ตวัดเห็นข้อความที่เจ้าตัว
ต้องการสื่อสารกับผม
“อยากรู้นักว่าเด็กนิเทศที่เขาว่าเจ๋งเนี่ย จะสู้เด็กชมรมดนตรีได้รึเปล่า ถ้าแน่จริงก็มาลองดูกันซักตั้ง”
นี่มันเป็นสาสน์ที่ส่งมาท้าทายผมอย่างนั้นหรือ ยิ่งคิดยิ่งโมโหแล้วข้อความต่อมาก็ทำให้ผมฟิวล์ขาด
และคิดว่ายังไงก็แล้วแต่ ผมต้องตามหาไอ้คนที่มันมาดูถูกผมคนนี้ให้ได้ พ่อจะสับให้เละคามือเลย
“หวังว่าเราคงจะได้พบกันเร็วๆ นี้นะ น้องเตี้ย” นี่พี่เค้าเรียกผมว่าน้องเตี้ย มันน่ามั้ยล่ะครับ
ต่อให้ผมรู้ว่าผมตัวเล็กจริง แต่ว่าเค้าก็ไม่มีสิทธิ์มาว่าผมว่าเตี้ยนะ
ความคิดเห็น