(NoRitz) Oh...! Yes...รักนี้แหล่ะใช่เลย

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2

“เซน มึงเสร็จยังเนี่ย กูหิวจนจะกินควายได้เป็นตัวแล้วนะเว้ย...ไอ้พ่อครัวเกาหลี”
ดูมัน ดูมัน ทีตอนนี้ล่ะเรียกเราเป็นพ่อครัวเกาหลีเชียว ช้านิดช้าหน่อย เดี๋ยวเถอะมึง
ไอ้ริทเด๋วมึงอดแดกแน่

“แหกปากเข้าไป  หุบปากเก็บน้ำลายไว้ย่อยเมนูอันโอชะของกูดีกว่า หรือว่ามึงอยาก
ชิมรสเลือดก่อนดี ไอ้คุณชายริท” เห็นเรากัดกันอย่างนี้แต่ความจริงผมก็รักมันมากนะครับ
และผมก็คิดว่ามันเองก็คงคิดไม่ต่างกันกับผมหรอกเราสองคนเรียนอยู่คณะเดียวกันนี่แหล่ะ
นิเทศศาสตร์ ศาตร์แห่งการแสดง พวกผมเพิ่งอยู่ปีหนึ่ง ยังสบายๆ อยู่ ไม่ค่อยมีการมีงานอะไร
มากมายเท่าไหร่  วันๆ พวกผมก็กินๆ นอนๆ อยู่ในห้องที่ผมแบ่งกันเช่ากับไอ้ริทอยู่นี่แหล่ะครับ

“เซนครับ กูแดกวันนี้นะครับเพื่อน มึงอย่าอะไรมากได้ไหม ตอนนี้ตากูเริ่มลายแล้ว
แล้วถ้ากูหิวจนชักขึ้นมา กูว่าตีนกูเนี่ย อาจจะไปแปะอยู่ที่ก้นมึงโดยไม่รู้ตัวนะ”
ไอ้เซนมันชอบทำกับข้าวเป็นชีวิตจิตใจ เห็นมันห้าวๆ แบบนี้เนี่ย แต่ฝีมือมันทำอาหาร
โคตรพ่อโคตรแม่อร่อยเลยครับ แต่ว่าวันนี้ผมหิวจนกระเพาะจะบดล้ำไส้ผมหมดท้องอยู่แล้ว
มึงช่วยทำอะไรที่ง่ายๆ เร็วๆ หน่อยไม่ได้รึไง เมนูห่าเหวอะไรเกาหลีของมึงกูไม่เอาแล้ว
กูขอไข่เจียวง่ายๆ แค่เนี้ย”

“เออๆ กูรู้ ถ้ามึงรอไม่ได้ มึงแดกน้ำเปล่ากลั้วท้องไปก่อนไหม กูขอเวลาสองนาที
พร้อมเสริฟครับคุณเพื่อน” ถึงผมจะบ่นมันยังไง แต่ผมก็ยังรอมันทำให้กินอยู่ดีนั่นแหล่ะครับ
คุณอาจจะไม่เข้าใจแต่อยากให้รู้ว่าฝีมือเซนมันเทพจริงๆ ขอซูฮก  ไม่งั้นคงไม่มีหนุ่มๆ ตามมา
ขอชิมฝีมือคุณเพื่อนเซนเช้า สาย บ่าย เย็น หรอกครับ

จะว่าไปแล้ว ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่า ทำไมใครๆ เขาถึงบอกว่าพวกเราหน้าหวาน น่ารัก
แล้วชีวิตนี้ใครมันจะคิดว่าผู้ชายที่ห้าวอย่างผมกับเซน จะกลายเป็นหนุ่มฮอต แต่จะดีมาก
ถ้ามันจะฮอตแต่เฉพาะในหมู่ผู้หญิง แต่นี่ผู้ชายเกือบครึ่งมหาลัย มันมีปัญหากับสายตา
กันหมดแล้วหรือไง ถึงเห็นว่าพวกผมน่ารัก คำนี้เนี่ยเขาเอาไว้ใช้กับผู้หญิงมากกว่า
อย่างผมอ่ะขอเป็นคำจำกัดความ หล่อทะเล้น หล่อเท่ๆ มันยังน่าภูมิใจกว่าเยอะเลย 
กับอีแค่พวกผมตัวเล็กกว่ามาตรฐานชายไทยไปหน่อย หน้าหวานไปนิด
แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าพวกผมจะยอมให้ใครมาชมว่าน่ารักได้ง่ายๆ ซะหน่อย

 “ได้เวลาอาหารแล้วมึง โม่ๆๆๆ” เสียงไอ้เซนครับ ตะโกนซะกูไม่อยากกินเลย
มึงเห็นกูเป็นหมาขนาดที่เรียกโม่ๆๆๆ แถมยังยกจานกระดก ปานเรียกไอ้ด่างที่บ้าน
มากินข้าวไปได้ ไอ้เพื่อนเลว แต่ผมก็ระลิกระลี้เข้าไปกิน พร้อมกับทำเสียง
“โฮ่งๆ แฮ่ๆ โอ๊ยย...หอมจังเลย อยากกินเป็นที่สุด ขอบคุณเจ้านายมากครับ แผลบๆ”
ผมแกล้งเข้าไปจะเลียมัน จะแหย่มันซะหน่อย  ดันไม่สนใจผมรีบปลดผ้ากันเปื้อนแล้วล้างมือ
วันนี้คุณเพื่อนผมมีนัดกับว่าที่แฟนมัน “มึง ให้อาหารกูแล้วก็ออกจากบ้าน เดี๋ยวกูก็น้อยใจ
กลายเป็นหมาหงอยหรอก...” ผมพูดพร้อมกับทำหน้างอนเป็นหมาหงอย เลยโดนมันเขก
“ โป๊ก” เข้าให้ “ มึง กินเข้าไปเลย  มัวแต่เล่นอยู่นั่น ของอร่อยกูชืดหมด เดี๋ยวกูจะรีบไปรีบกลับ
มึงเอาอะไรมั้ย เดี๋ยวกูซื้อเข้ามาให้” ไอ้เซน มันเป็นคนใจดีครับ คอยเทคแคร์ผม จนบางทีผมก็กลัว
ว่าผมจะเป็นง่อย อะไรๆ มันก็ทำให้ จนผมชักจะติดเป็นนิสัยแล้ว “ไม่ต้องหรอก มึงแค่เอาหัวใจมึงกลับมา
ด้วยก็พอ กลับมาทีไรกูเห็นมึงเอากลับมาไม่ครบซักที เอาไปฝากไว้กับพี่กัน ระวังเหอะมึง....”

ผมก็พูดไปอย่างนั้นแหล่ะครับไม่ได้มีอะไรแอบแฝง แหย่มันเล่น ถ้าไม่ใช่พี่กัน ก็ไม่เคยจะเห็นมัน
ยอมไปไหนมาไหนกับผู้ชายคนอื่นยกเว้นผม  คงจะเป็นเพราะพี่กันเค้าเป็นคนสุภาพเรียบร้อย ขี้อายนิดๆ
ขี้อ้อนหน่อยๆ  รายนี้ค่อยๆ เข้ามาแบบช้าๆ ได้พร้าเล่มงามครับ ชอบชวนไอ้เซนไปทำกับข้าวกิน
ชวนไปทำบุญบ้าง เรียกว่าหาแต่สิ่งดีๆ มาให้เพื่อนผมน่ะครับ วันนี้ก็เห็นว่าชวนเซนไปกินข้าวข้างนอก
เดี๋ยวนี้ถี่เหลือเกินครับ บางทีก็ไปที่ห้องพี่แกบ้าง บ้างก็บ้านพี่แก บางทีก็มากินกับพวกผมที่ห้องนี้
แต่คนนี้ผมก็ให้ผ่านนะ ไม่งั้นคงไม่ปล่อยเพื่อนให้ไปไหนต่อไหนหรอกครับ เห็นพวกผมหยอกกันแรงๆ
แบบนี้แต่ก็ห่วงกันมากๆ นะครับ 

“ตลอดอ่ะมึง ไหนว่ามึงไม่คิดอะไร เจอคนสุภาพเข้าหน่อย ง่อยเปลี้ยไปไหนไม่เป็นเชียวนะมึง”
ผ้ากันเปื้อนลอยหวือข้ามหัวผม ดีนะที่ผมพยายามป้องกันจานอาหารของผมไว้ได้ ไม่งั้นมีเคือง

“กูบอกมึงรึยังว่ากูคิด กูก็แค่เห็นพี่เค้าเป็นคนดี ไม่มีพิษไม่มีภัย น่าคบหาคนหนึ่ง
ทำไมมึงมีปัญหาอะไรรึเปล่า ว่าแต่มึงเหอะ คนเข้ามาเยอะแยะเนี่ย ไม่คิดจะคบกับใครเลยหรอมึง
รอฟ้าส่งคนที่ใช่มาให้อยู่รึไง ไอ้คุณริท รอรัก” อูย...ใครจะไปกล้ามีปัญหาครับ ขนาดแค่ทัก
ผ้ากันเปื้อนยังลอยหวือเฉียดหัวผม ถ้าผมลองมีปัญหา ผมว่าคงโดนกระทะ ครก สาก
อุปกรณ์ที่คุ้นเคยมือของเซนฟาดหัวเข้าให้ซักวันแน่ๆ ส่วนไอ้เรื่องรอรักเนี่ย มันก็ไม่เชิงหรอกครับ
ผมก็แค่รู้สึกว่าคนที่เข้ามามันยังไม่ใช่ แต่ถ้าถามว่าคนแบบไหนที่ใช่ ผมก็ตอบไม่ได้อยู่ดี
ของแบบนี้ต้องเห็นถึงจะรู้ครับ “กูขี้เกียจพูดกับมึงแล้ว เดี๋ยวกูมา วันนี้ที่บ้านพี่เขามีงาน
ก็เลยชวนกูไป ว่าแต่มึงเหอะ กูชวนไปก็ไม่ไป มีนัดกับหนุ่มคณะไหนรึเปล่า” ดูมันทักผม มันน่านัก
“เซน มึงหุบปากบางๆ ของมึงไปเลยนะ ไม่งั้นมึงกินข้าวบ้านพี่กันไม่อร่อยแน่ ” ผมพูดจบก็เป็นจังหวะ
ที่มันแวบออกจากห้องไปเรียบร้อยแล้ว ใครจะอยากไปเป็นก.ข.ค.บ้างครับ แหม..ผมก็พอจะดูออกหรอน่า
ว่าคนไหนที่เพื่อนผมมันถูกอกถูกใจ