ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ...NINE...
Mark's part
"หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ ตึ๊ดด! " เกือบยี่สิบสายแล้วที่เป็นแบบนี้
ทำไมถึงติดต่อแบมแบมไม่ได้กันนะ มัวทำอะไรอยุ่วะ!!
"โถ่เว้ยย หงุดหงิดชะมัด" ทั้งบ้านมีเพียงแค่ผมและลูกน้องไม่กี่คน พ่อกับแม่ก้อติดต่อไม่ได้มาสองสามวันแล้วนี่มันบ้าอะไรกันวะ
"มีเรื่องอะไรให้หงุดหงิดหรอเพื่อนรัก ^_^" ไอเจโฮป เดินเข้ามาในบ้านด้วยท่าทางที่อวดดีนั่นทำให้ผมหงิดหงิดกว่าเดิม
"เข้ามาได้ยังไง" ลูกน้องที่เฝ้าประตูไว้หายไปไหนวะ ทำงานประสาอะไร บอกว่าอย่าให้ใครเข้ามาไง
"เดินมาดิ" จีมิน แฟนเก่าที่ผมเคยคั่วอยุ่พักนึง
"มาทำอะไร ใครให้พวกมึงเข้ามาวะ!!!" ผมถามออกไปเมื่อเห็นไอชูก้ากับไอวีเดินตามเข้ามาทีหลังด้วยท่าทางกวนส้นนั่น
"มาเยี่ยมนายไง มาร์ค " ชูก้าพูดจบก้อหันไปยิ้มกับลูกน้องของผมที่เข้ามาจับตัวมันเอาไว้ "เอ๊ะๆ จะทำอะไรนะครับ หืม ผมแค่ยืนเฉยๆเองนะ ลองเข้ามาอีกสักก้าวมั้ยครับ หืมม?"
"ออกไป" มาร์ค
"จำเป็น?"เจโฮป
"อย่าให้กูพูดซ้ำนะเจโฮป" มาร์ค
"มาร์ค" ผมหันไปตามเสียงเรียกเล็กๆนั่น ที่จำได้ว่าเป็นเสียงของจีมินแน่นอน
"....." มาร์ค
"นาย เคยรักชั้นบ้างรึปล่าว" คำถามที่ถูกส่งออกมาเป็นแค่คำถามง่ายๆแต่ผมเลือกที่จะไม่ตอบ "แล้วนายจะคบกับชั้นทำไม นายทำแบบนั้นทำไมกันมาร์ค?" คำถามยังถูกส่งต่อมาเรื่อยๆแต่ผมก้อไม่คิดจะตอบ "มาร์ค ชั้นจะถาม
นายเป็นครั้งสุดท้าย" ......" นายเคยรักชั้นบ้างรึปล่าว?" ผมทำเพียงแค่ปล่อยให้ความเงียบเข้ามาครอบคลุมบ้านหลังนี้เอาไว้ "ขอบคุณนะ ที่ทำให้มันชัดเจนขึ้น ชั้นจะได้ไม่ลำบากใจหากจะยืนดูเฉยๆ " คำพูดแปลกๆของจีมินไม่ได้ทำให้ผมแปลกใจเลย พวกมันมาที่นี่เพราะอะไรทำไมผมจะไม่รุ้
"ถ้าหมดคำพูดแล้ว ก้อกลับไปได้แล้วมั้ง"
"ถูกจีมินหมดคำพูดแล้ว จากนี้จะเป็นการใช้วิธีการอื่นแทนการพูดจาหละนะ" ชูก้า ตบไหล่จีมินเบาๆแล้วเดินเข้ามาหาผม
"เล่นกับชั้นก่อนได้มั้ย หืม?" ประโยคแรกที่ถูกส่งออกมาจากปากของวีกับน้ำเสียงเย็นๆนั่นยอมรับว่าทำให้ผมขนลุกอยุ่ไม่น้อย
"งั้นพวกเราจะเล่นกับคนอื่นนะ โอเค้" เจโฮป
"มาสนุกกันเถอะ นะ ^_^" จีมินพูดขณะที่กดปลายมีดลงไปตรงช่วงท้องของลูกน้องผมที่ยืนอยู่ตรงนั่น จนมันล้มลงไปจมกองเลือด คนของผมก้อเข้าไปจัดการพวกมัน
"นายเลือกเองนะมาร์ค" ไอวีเดินมาหยุดตรงหน้าผม สีหน้าที่ไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆของมันวูบหนึ่งทำให้ผมกลัว
"เหอะ ตายรึยังละพี่ชายหน้าหวานของมึง"
"พี่แบคฮยอนนะอีกนาน แต่คนตรงนี้นะไม่นานหรอก" พูดจบผมก้อส่งหมัดลุ้นๆออกไปแต่มันเสือกหลบได้
"แน่จริงอย่าเอาแต่หลบดิวะ ไอวี!!!"
"หึ อย่าใจร้อนสิ เรายังเล่นกันได้อีกนานเลยหละ"
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Rapmom's part
ทำไมผมรู้สึกปวดหัวแบบนี้วะ! ให้ตายเถอะ นี่มันกี่โมงแล้วฟร่ะ แล้วนี่เหี้ยไร แม่งทำไมพวกผมถึงมานอนอยุ่บนนี่กันหละ จำได้ว่าก่อนจะหลับไปนี่ก้อนั่งกินขนมอยุ่นี่หว่า แล้วก้อตื่นอีกทีก้อเมื่อกี้ เฮ้ย อย่าบอกนะ
"ไอจองกุก แม่งตื่นเว้ย ตื่นเดะ ไอจินเว้ยยยย ตื่นเว้ยยย เห้ยไอพวกหน้าตาดี ตื่นเถอะเฮ้ยยยยย!!!!" ผมหันไปปลุกไอจินกับไอจองกุกที่นอนอยุ่ข้างๆ ไอจินนะปลุกง่ายไม่เหมือนไอจองกุกต่อให้ไฟไหม้ แม่งก้อไม่ตื่น ถีบแม่งเลย
"แหกปากไรวะไอเชี่ยนัมจุน!!! คนจะหลับจะนอน" ไอจองกุกไอเวงงง
"เด็กมึงเล่นพวกกูแล้ววะ"
"ห่ะ เล่นอะไรของเมิงครับ" จองกุก ไอหน้ามึนนน
"อะไรง่านัมจุน คนกำลังง่วงๆ ปลุกทำมายยยย" ไออาการงอแงเป้นตุ๊ดนี่คือร่ะ?
"ยานอนหลับมันคงอยุ่ในขนมกับน้ำที่พวกเรากินเข้าไป"
"ยานอนหลับ?"จองกุก
"เออ ยานอนหลับ ทั้งกูทั้งพวกมึงโดนเด็กวางยานอนหลับไง รู้สึกตัวกันยัง"
"เดี๋ยวนะ นัมจุน น้องจะทำไปทำไมวะ มึงบ้าป่าว คิดมากไปได้" จิน
"...."จองกุก
"ถ้าลงไปข้างล่างแล้วไม่เจอเด็กๆพวกนั้นหละ พวกมึงจะเชื่อกูมั้ย" แรพม่อน พูดแล้วลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องนอนแล้วลงไปข้างล่าง ที่สำคัญพวกเรายังอยู่ที่บ้านของวี "ไม่มีใครอยุ่เลยสักคน เห็นรึยังหละ"
"น้องวี ไปไหน.."จองกุกที่ยืนเงียบๆพูดคนเดียว
พวกผมยืนเงียบๆ เรียบเรียงเรื่องราวที่ผ่านเข้ามาแต่ก้อได้ยินเสียงเหมือนมีคนอยุ่ในครัวเลยเดินเข้าไปดู แต่คนๆนั้นก้อเดินออกมาเสียก่อน
"อ้าวว สวัสดีครับ พวกคุณเป็นใครครับเนี่ย?" ชายผู้เดินออกมาจากห้องครัว หัวสีชมพู ใส่เสื้อยืดคอวีสีขาวกับกางเกงยีนส์รัดรูปสีซีด แล้วผมจะบรรยายทำไม? ถามออกมาทั้งที่ปากยังดูดนมจากกล่องนั่นอยุ่เลย
"อ่ะ เอ่อ พวกผมเป็นเพื่อนแดฮยอนนะครับ คือว่า.."
"อ่าห่ะ ทราบแล้ว ยังไงต่ออ่ะ" ดูๆมันครับ ยืนกินนมได้กวนโอ้ยมากครัชช
"วีอยู่ไหนครับ คุณพอจะรู้มั้ย" จองกุก
"อ่าห่ะ ก่อนถามแนะนำชื่อก่อนเดะ อยากรู้จัก ได้มั้ยครับ ^3^" ไอหัวชมพู
"เอ่ออ ผมชื่อนัมจุน คิมนัมจุน ส่วนคนนี้ชื่อคิมซอกจิน แล้วก้อคนเมื่อกี้จอนจองกุกครับ แล้วคุณ"
"เซฮุน โอเซฮุน" แน่นอนว่าเขาตอบทั้งที่ผมยังถามไม่จบ "เป็นลูกพี่ลูกน้องกับวี เป้นแฟนลูหาน อ่อเป็นคนน่าตาดี แค่นี้หละมั้ง" เอ่ออ
"วีอยู่ไหน" จองกุก ถาม เซฮุนมองมายิ้มๆแล้วก้อเดินกลับเข้าไปในครัวแล้วกลับออกมาพร้อมกล่องนมกล่องใหม่ = =
"อยู่เกาหลีนี่หละ ตอบแล้วนะ ถ้าเป็นเพื่อนแดฮยอนก้อแสดงว่าเป็นน้องชั้นสิ คราวหน้าก้ออย่าทำหน้าตาดุๆใส่พี่สิครับน้องจองกุก ^_^ เอาหละ งั้นพี่โอเซคนนี้ไปนะ พอดีนั่นลูลู่ไว้ เดี๋ยวสาย บรั้ยยย" และแล้วก้อหายไปกับสายลมพร้อมทิ้งคำตอบที่ทำให้ไอจองกุกคนนี้เดือดได้
"เอ่อ จองกุก ใจเย็นๆนะเออ" จินที่เข้าไปทำตัวมุ้งมิ้งใส่
"บ้านไอเด็กมาร์คนั่น อยุ่ที่ไหน"
.
.
.
.
"วี!! พอเถอะ พอก่อนนะ แค่นี้แหละ พอแล้ว มันรู้แล้วหละ นะวี ปล่อยมันเถอะนะวี" จีมินที่ยืนมองผมที่กำลังกระชากแขนไอมาร์คที่นอนกองอยุ่ที่พื้นด้วยสภาพที่แย่ๆวิ่งเข้ามาจับแขนผมเอาไว้
"จีมิน" ผมรู้ว่ามันยังทำใจไม่ได้ แต่มันกำลังทำให้ผมโกรธนะ
" จีมิน ปล่อยแขนไอวี มึงรู้จักไอวีดีจีมิน ปล่อยมัน!" เป็นไอเจโฮปที่ตะโกนมาบอกให้จีมินปล่อยแขนผม
"วี นะ แทฮยอง ขอร้อง ปล่อยมันไปนะ แท..."น้ำเสียงอ่อนแรงของมันทำให้ผมใจอ่อน
"แกเคยพูดอะไรไว้ก่อนหน้านี้ ลืมแล้วหรอจีมิน?" วี
"แทฮยอง...ขอแค่ครั้งนี้ นะ ปล่อยมันไปได้มั้ย" จีมินกอดแขนผมเอาไว้แน่น ถ้าสังเกตุดีๆก้อจะเห็นน้ำตาที่รื้นขึ้นมาจนเกือบจะไหลนั่น
"แทฮยอง!!!!" เป็นยุนกิที่วิ่งเข้ามาจับแขนอีกข้างของผมเอาไว้
"ฮึกก ขอโทษ ขะ ฮึก ขอโทษ นะ ฮึก แท" จีมินที่ทรุดลงไปกับพื้น เอาแต่พูดขอโทษๆ ทั้งๆที่มันไม่ได้ผิดทั้งที่คนผิดคือไอมาร์ค แต่เพราะความรักสินะ มันถึงเป็นแบบนี้
"กลับบ้านเถอะ ชั้นง่วง" วี
Suga's part
ถ้าผมเข้าไปยึดแขนไอแทฮยองไม่ทัน ไอจีมินคงเลือดกลบปากแน่ ถึงจะรักจะสนิทกันมากแค่ไหนถ้าเข้าไปยุ่งกับไอแทตอนที่มันกำลังเล่นโกรธใครอยู่เป็นต้องได้เจ็บตัวกันทุกครั้ง ไม่ใช่ว่าไม่เคยโดนพวกเราทั้งสี่คนก้อเป็นแบบนี้กันหมด แค่ไอแทนะอันตรายที่สุด หลังจากที่ไอแทยอมปล่อยไอมาร์คตามที่จีมินขอ พวกเราก้อกลับบ้านทันที ทิ้งไว้แค่คฤหาสที่เละเทะไม่เหลือชิ้นดี คนเจ็บ คนใกล้ตายและคนปางตายอย่างไอมาร์คไว้ข้างหลัง การทำอะไรครึ่งๆกลางๆแบบนี้แน่นอนว่าต้องมีผลกับอนาคตชัวสักวันนึงไอมาร์คต้องเอาคืนแน่ ระหว่างทางกลับบ้านบนรถที่ไอเจโฮปเป็นคนขับ ไม่มีใครส่งเสียงอะไรออกมาเลยจนกระทั่งไอแทพูดบางอย่างออกมานะแหละ
"ช่างมันเถอะ ถือว่าคราวนี้แค่เตือนแล้วกันนะ เลิกคิดมากแล้วนอนซะ จีมิน"
"ชั้นขอโทษ" จีมิน
"พอเหอะนาา เหนียวตัวจะแย่ กลับไปอาบน้ำกันเหอะ เฮ้ยวี นอนบ้านแกนะ" เจโฮปพูดทำลายความอึดอัด
"เอาดิ ไม่ได้นอนด้วยกันนานแล้วนะ" หน้าไอวีตอนพูดนี่มีรอยยิ้มบางๆให้ได้เห็นกันเป็นอันว่ามันอารมณ์ดีแล้ว เล่นด้วยได้
"ไอแท" จีมิน
"เออ"
"ไม่โกรธหรอวะ" จีมิน
"โกรธ" หน้าจีมินสลดทันทีที่ได้ยินคำตอบ "แต่ช่างมันถ้าชั้นเป็นนายก้อไม่รู้ว่าจะทำใจได้มั้ยเหมือนกัน"
"ขอบคุณนะ" จีมิน
"ช่างเหอะ วันหลังก้อให้พวกชั้นนั่งเครื่องบินฟรีซักสิบครั้งดิ ถือเป็นการตอบแทน" แน่หละ ไอจีมินคงไม่สะท้านกับเรื่องแค่นี้ก้อมันนะลูกเจ้าของสายการบินชื่อดังเชียวนะ
"ร้อยครั้งยังได้เลย" บรรยากาศที่เปลี่ยนไปทำให้รู้สึกดีขึ้น
"เออ กลับไปนี่พวกรุ่นพี่จะตื่นกันยังวะ" ถ้าตื่นนี้ชิบหายเลยนะ ผมเห็นไอวีทำหน้าคิดหนักเลย
"ขออย่าเพิ่งตื่นเลยย " วี
ผมก้อภาวนาให้เป็นแบบนั้นนะ อย่าเพิ่งตื่นกันเลยนะครับรุ่นพี่
ลืมกันหรือยังเอิงเอย เค้าขอโทษที่อัพช้านะตัวเทออ ไม่โกรธเค้าน้าาาา ><
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น