ลำดับตอนที่ #19
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : ...SIXTEEN...100%
"วีอาาา จีมินแกล้งชั้นอีกแล้ววว งื้ออ" โฮซอก
"ขี้ฟ้องวะ"จีมิน
"เล่นอะไรเป็นเด็กๆ"ยุนกิ
"แกไม่เด็กเนอะยุนกิ ที่ทำอยู่อ่ะ ไอเกมส์จับผิดภาพอ่ะ ไม่เด็กเล้ยยย" จีมิน
"อย่าเสียงดังสิ เด็กๆ" จิน
"เสียงดังนะดีแล้วพี่จิน ไอวีมันจะได้ลุกมาบ่น"
"...."
"ขอโทษคะ หมดเวลาเยี่ยมแล้วนะคะ" คุณพยาบาล
"ครับๆ จองกุก พวกกูออกไปรอข้างนอกนะ" นัมจุน
"อือ"
"น้องวีครับ นอนนานไปแล้วนะ ตื่นได้แล้วนะครับ คนดี" มือหนายกขึ้นลูบกลุ่มผมนุ่มอย่างอ่อนโยน สองเดือนแล้วที่ คนรักของเขานอนนิ่งอยู่กับเตียงแบบนี้ แม้ไม่ต้องใช้ออกซฺเจนช่วยหายใจแล้วก้อตาม แต่วีก้อยังไม่ยอมฟื้น
"หมดเวลาเยี่ยมแล้ว...พี่ต้องกลับก่อนนะครับ" จุมผิตแผ่วเบาบนหน้าผากใส ก่อนจะเลื่อนลงมาบนเปลือกตาอ่อน ไล้วนที่ปลายจมูกรั้น และกดจูบย้ำๆอยู่บนกลีบปากนุ่ม ก่อนจะผละออกไปด้วยสีเจ็บปวด
"รีบๆตื่นนะครับ คนเก่งของพี่..."
"......พี่รักน้องวีนะครับ"
"จ กุก จองกุก...."
"ปวดหัวมั้ย"
"(--)( --)(--)"
"เจ็บหน้าอกรึปล่าว?"
"(--)( --)(--)"
"คลื่นไส้หละ"
"(--)( --)(--)"
"เป็นใบ้?"
"บ้า"
"ก้อพูดได้ ทำไม่ไม่พูด"
"ปล่าว นี่ฮยอง.."
"อะไร"
"จองกุกหละ"
"เดี๋ยวก้อคงมาแหละชั้นโทรไปบอกแล้ว แกเองก้ออย่าเพิ่งหักโหม นอนพักอีกสักหน่อยเหอะ"
"ไม่เอา อยากเจอ..." เสียงประตูห้องพักที่เปิดเข้ามา
"วี!!"
"พี่จองกุก!"
" --* เออ เชิญตามสบาย ชั้นไปแล้วนะแทฮยอง มีอะไรก้อเรียก เข้าใจมั้ย"
"ฮะ แบคฮยอง"
"จองกุก ชั้นฝากน้องด้วยนะ"
"ครับ"
สายตาทั้งสองคู่สอดประสานกัน โดยที่ไม่มีคำพูดใดๆ ร่างสูงของจองกุกเยื่องย่างมาอย่างช้าๆ รวบตัวของวีเข้ามากอดเอาแทบจมไปกับอกแกร่งนั่นอย่างโหยหา แขนเล็กกอดตอบแน่นไม่แพ้กัน มือหนาลูบไล้เรือนผมยาวนั่น อย่างอ่อนโยน ร่างเล็กผละออกจากอ้อมกอดแกร่งแล้วกระชากคอคนตัวสูงลงมาก่อนจะประกบปากนุ่มของตัวเองลงไป ตอนแรกจองกุกเองก้อตกใจไม่น้อยแต่ก้อจูบตอบไปกับริมฝีปากเล็กๆนั่น ก่อนจะกลายมาเป็นฝ่ายรุกเสียเอง เนิ่นนานกว่าทั่ง
คู่จะผละออกจากกัน ริมฝีปากหนาจูบไล้วนอยู่บนใบหน้าใส อย่างเอาแต่ใจ
"จองกุกอา" เสียงแหบใสของคนในอ้อมกอดเอ่ยท้วงเบาๆเมื่อเริ่มรู้สึกว่าเขาอยากจะทำมากกว่ากอด "ไม่เอานะ" ร่างหนาหยุดการกระทำทุกอย่าง เพียงแค่กอดคนรักเอาไว้หลวมๆ
"พี่คิดถึงวีมากเลยนะ กลัวไปหมดเลย ตอนนั่นวีเลือดออกมาเยอะมาก เยอะจนพี่ทำอะไรไม่ถูก เยอะจนพี่กลัวว่าวีจะไม่มีเลือดอีก 555 พี่นะ เป็นห่วงวี ห่วงจนไม่รุ้ต้องทำแบบไหน ห่วง.."
"วีคิดถึงพี่จองกุก อยากอด อยากจูบ อยากอยู่ด้วยกันกับพี่ แบบนี้ อยากให้พี่อยู่กับวี กอดวีเอาไว้แน่นๆ เพราะว่าวีรักพี่ แทฮยองรัก อื้ออ!" อีกครั้งที่ริมฝีปากเล็กนั่นถูกช่วงชิงไป
"อะ แฮ่มม ค่อกๆ แค่กๆ อุ อ้วกกก!! อุ้ย!" เหมือนได้ยินเสียงมารผจญ จองกุกเลยเลิกหยอกลล้อกับริมฝีปากตัวเล็กก่อนจะส่งสายตาพิฆาตไปให้มาร
"แดฮยอนฮยองง " เสียงใสของวีเปล่งออกมาทันทีที่เห้นพี่ชายคนสนิทเดินเข้ามาหา พร้อมรับอ้อมกอดอุ่นนั่นเอาไว้
"ไอตัวแสบของฮยอง เก่งมากก อดทนได้ดีมากเลย " มือหนาขยี้ผมน้องชายให้ยุ่งเหยิง ก่อนจะก้มไปหอมแก้มใสนั่นแรงๆ จนจองกุกเกิดอาการหมั่นไส้
"นี่แทฮยองเชียวนะเออ ^^"
"น้องชายฮยองเลยนะเออ^^"
"ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะครับแดฮยอนฮยอง"
"แทวี~~ " เสียงใสๆของเพื่อนรักทั้งสามคนดังขึ้นพร้อมกับแรงกอดที่โถมเข้ามาพร้อมๆกัน
"จีมิน โฮซอก ยุนกิ อื้อ ที่สุด คิดถึงที่สุดเลย"
"พวกชั้นไม่คิดถึงแกหรอกนะ!!" จีมิน
"เอ๋?"
"พวกชั้นแค่อยากให้แกตื่นมาทำอะไรสนุกๆเหมือนเมื่อก่อนก้อแค่นั้น" ยุนกิ
"แล้วอยากให้แกมาช่วยชั้นเลี้ยงเจ้าตัวเล็กที่จะคลอดออกมานี่ด้วย "โฮซอก
"โฮซอกอาา "
"อย่าลืมคิดชื่อเขาไว้ให้ชั้นพลางๆนะแทฮยอง ลูกของชั้นอยากให้แกตั้งชื่อให้เขานะ" มือนุ่มของโฮซอกเอื้อมไปจับมือบางของวีมาวางไว้บนหน้าท้องนูนของตัวเอง
"ผู้หญิงใช่มั้ย ท่าทางจะเป็นเด็กที่ร่าเริงจริงๆนะ โฮซอก" นัมจุนเดินมาโอบไหล่ภรรยาของเค้าเอาไว้ ".....นัมโซ โตขึ้นหนูต้องเป็นเด็กดีแล้วก้อร่าเริงเยอะนะจ่ะ"
"นัมโซหรอ คิมนัมโซ ลูกของคิมนัมจุน และจองโฮซอก เป็นชื่อทีดีนะ" นัมจุนเอ่ยชมชื่อที่เพื่อนของคนรักตั้งให้ ก่อนจะเอามือไปแนบไว้ที่หน้าท้องนูนเช่นกัน
"แล้วแกอ่ะ ไม่อยากมีแบบไอโฮซอกบ้างหรอแท" จีมิน
".......ไว้แกมีกับแดฮยองเมื่อไหร่ชั้นค่อยมีแล้วกัน"
"ไอเพื่อนเลววว >///<"
"ชั้นว่า เราควรจะให้น้องวีพักนะ เพิ่งจะฟื้นขึ้นมา เดี๋ยวก้อแย่ลงอีก" จองกุกพูดด้วยน้ำเสียงเหวี่ยงๆ ก่อนจะเดินไปผลักนัมจุนและจินออกจากห้องไปท่ามกลางเสียงโวยวาย
"น้องวีจะพัก แต่พี่จองกุก ช่วยอยู่ต่ออีกแปปได้มั้ยฮะ?" วีเหมือนจะรู้ทันว่าคนรักตัวเองนั่นงอลเข้าให้แล้ว จึงออกปากรั้งเอาไว้
"ฮั่นแน่!! อยากจะต่อฉากที่พวกฮยองเข้ามาขัดหรอน้องวี" จิน
"จินฮยองอ่ะ " วีแทบจะขว้างหมอนใบโตไปทางเพื่อนสนิทของพี่ชายเมื่อโดนแซว
"เออ ชั้นไปหละ จองกุก อย่าทำอะไรน้องกูนะเว้ยย" แดฮยอน
"ฮยอง!!"
เมื่อบรรดามารผจญออกไปกันหมดแล้ว แต่จองกุกก้อยังคงนั่งนิ่งอยู่ทีโซฟารับแขกในห้องคนป่วย วีหัวเราะออกมาเบาๆเมื่อเห็นท่าทางของคนรักตัวโตแต่ใจโคตรน้อย
"พี่จองกุก"
"..." ท่าจะอาการหนัก
"พี่จองกุกฮะ"
"..."
"วีเจ็บหน้าอก"
"..."แวบนึงที่แอบเห็นสีหน้าเป็นห่วงที่จองกุกส่งมาให้ ก่อนจะตีหน้านิ่งเหมือนเดิม "พี่รู้ว่าน้องวีไม่ได้เจ็บจริงๆ แค่เรียกร้องความสนใจจากพี่" รู้ทันอีก
"ถ้ารู้แล้วก้อช่วยสนใจวีหน่อยได้มั้ย" ยังคงเงียบ "เฮ้อ... ถ้าเจ้าบ่าวเค้าไม่สนใจแบบนี้ เจ้าสาวอย่างวีคงต้องหาเจ้าบ่าวใหม่แล้วใช่มั้ยเนี่ย"
"วีจะเป็นเจ้าสาวให้ใคร!? .
"เจ้าบ่าวแถวนี้เคยขอใครบางคนแต่งงานเองแล้วก้อลืมเองเนี่ยนะ ไม่ได้เรื่องเล้ยย" วีแกล้งทำหน้าเชิด นั่งกอดอกอยู่บนเตียง ร้อนให้ว่าที่เจ้าบ่าวซื่อบื้อที่เพิ่งจะนึกเรื่องราวออกต้องรีบลุกขึ้นมาง้อ
"ดูรักน้องชายมากๆเลยนะคะเนี่ยคุณพี่ชาย "
"อ่า ผมเป้นคนรักครอบครัวนะครับ แล้วคนตรงหน้านี่ก้อไม่ใช่น้องชายหรอกครับ" ผมสังเกตุเห็นน้องวีแอบบกระตุกยิ้มด้วยหละ
"เอ๊ะ!!" พนักงาน
"ครับ คนนี้นะไม่ใช่น้องชาย แต่เป็น ภรรยา ผมเองครับ"
"อะ เอ่ องั้นหรอคะ อ่า สิบนาที เมนูที่สั่งจะมาเสิร์ฟนะคะ" พูดแค่นั้นแล้วก้อเดินจากไป อาา เสียดายจัง นี่ถ้าเป้นเอก่อนคงได้ยาวกว่านี้ แต่ว่าตอนนี้
ผมยาวได้แค่กับคนตรงหน้าคนเดียวเท่านั้นหละครับ
"หึ" แค่นหัวเราะแบบสะใจๆ ที่ผมได้ยินบ่อยๆเวลาที่ผมปฎิเสธคนที่เข้ามาจีบผมแบบนี้ ต่อหน้าเค้า ก้อเป็นซะอย่างนี้ หึงได้น่ารัก หึงแต่ไม่วีน
"ยังไม่แต่งงานกันซะหน่อย ใครเป็นภรรยาพี่ไม่ทราบ"
"ก้อแต่งสิ จะได้เป็นรรยาพี่สักที"
"บ บ้า ใครจะแต่งด้วยเล่า" เขินอะดิ
"น้องวีไง"
"ไม่แต่งหรอก"
"ทำไม" ผมเผลอเสียงแข็งออกไป น้องวีสะดุ้งน้อยๆแล้วหลบสายตาผม
"ก้อยังไม่ได้มาขอ จะแต่งได้ไง" เออ ลืมครับ
"อ่า นั่นสินะ"
"...."
"งั้น" ผมลุกจากเก้าอี้แล้วนั่งคุกเข่าอยู่ข้างๆเก้าอี้น้องวีก่อนจะจับมือเล็กนั่นมากุมเอาไว้ "แต่งงานกับจองกุกได้มั้ยครับ"
"อะ ไม่แต่งได้มั้ย"
"มีคำตอบเดียวคือต้องแต่งครับ"
"นั่นขอหรือบังคับอ่ะ"
"555 แล้ววีจะไม่แต่งหรอ"
"แต่งสิ ไม่แต่งไม่ได้หรอก ภรรยาของจอนจองกุกนะ ต้องเป็นแค่วีเท่านั้นหละ"
"ไม่ใช่วีเท่านั้นนะ" คนตัวเล็กเอียงคอสงสัยน่ารักๆ "ต้องเป็นวีคนเดียวต่างหากครับ"
"เจ้าสาวของพี่ต้องเป็นวีนะ เพราะงั้นวีห้ามไปหาเจ้าบ่าวคนใหม่นะ พี่ไม่ยอมหรอก" อีกครั้งที่อ้อมกอดแสนอบอุ่นนั่นถูกมองให้วี
"นึกออกแล้วหรอฮะ นี่วีคิดว่าจะต้องหาเจ้าบ่าวคนใหม่ซะแล้วนะเนี่ยะ"
"ไม่ต้องหาหรอก เจ้าบ่าวมาเสิร์ฟถึงที่แล้วครับ"
"เป็นอาหารหรอ 5555"
"ปล่าวว เป็นผู้ชายของวี"
".....บ้า" แก้มแดงๆนั่นหันหนีไปอีกทาง
"แต่งงานกับพี่นะวี"
"ก้อเคยบอกไปแล้วนี่"
"ก้ออยากขออีก" คนบ้านี่นิ " แต่งงานกับผมได้มั้ยครับ"
"........ยินดีครับ^^"
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
..
.
.
.
.
.
.
.
.
"ถนอมน้องชายฮยองหน่อยนะ จองกุก" คริส
"ถ้าทะเลาะกัน ก้อค่อยๆคุยกันดีๆนะจ๊ะ" พี่เลย์ภรรยาแสนสวยของคริส
"เราก้ออย่าดื้อกับพี่เค้าให้มากนักนะไอตัวแสบ" คริสหันมาพูดกับน้องชายคนเล็กด้วยสายตาที่ห่วงใย
"อื้อ" วีกอดเอวคริสเอาไว้หลวมๆก่อนจะซบหน้าลงบนท้องแกร่งนั่น เมื่อรับรู้ได้ถึงน้ำหนักจากด้านหลังจึงผละออกก่อนจะหันกลับไปกอดร่างนุ่มนิ่มของพี่ชายคนรองอย่าง แบคฮยอนเอาไว้
"เป็นเด็กดีนะ จากนี้ไปต้องดูแลตัวเองแล้วนะแทฮยองอา" ใบหน้าที่เหมือนกับตัวเองนั่นของคนเป็นพี่ซบลงบนไหล่แคบของน้องชาย พร้อมกำหยาดน้ำตาที่ไหลออกมา "ฮยองรักแกนะ เจ้าน้องบ้า อย่าทำให้จองกุกเป็นห่วงบ่อยๆนะ แทฮยองอา"
"แบคฮยอง น้องแทก้อรักแบคฮยองนะ" ร่างสูงของพี่เขย ปาร์คชานยอล ลูบแก้มนิ่มของวีเบาๆก่อนจะส่งยิ้มอบอุ่นมาให้
"มีอะไรก้ออย่าวู่วามอีกนะเจ้าตัวแสบ" ชานยอลว่าก่อนจะค่อยๆดึงตัวแบคฮยอนออกมา ก่อนจะร้องไห้หนักกว่านี้
"ครับ ชานยอลฮยอง"
"ต่อไปนี้แกคือโลกทั้งใบของจองกุกแล้วนะเออ" เซฮุนว่ากอดจะกอดเค้าเอาไว้
"เซฮุนฮยอง โลกของแทก้อคือจองกุกเหมือนกันฮะ พี่ลู่หานครับ" คนที่ถูกเรียกชื่อหันหน้ามามองยิ้มๆ" ฝากพี่ชายสุดเพี้ยนของแทด้วยนะฮะ"
" ถ้าไอจองกุกมันทำอะไรแก บอกชั้นนะ ชั้นจะไปฆ่ามันให้ โอเค้?" แดฮยอน
"โอเค~~ นี่ฮยอง น้องแทรักฮยองนะ"
"มีหลานให้ชั้นอุ้มไวๆนะไอแทฮยอง" ยุนกิ
"ใช่ๆ รีบๆมีนะ พวกชั้นนะ นำแกไปหมดแล้วเว้ยย" จีมิน
"ลูกชั้นคงอยกเจอหน้าลูกพวกแกแล้ว รีบๆมีเข้าหละไอแท"โฮซอก
"พวกแกนี่! เฮ้ออ.....ที่ผ่านมา ขอบใจวะ" ร่างของเพื่อนรักที้งสี่คนกอดกันกลมนั่นช่างเป็นภาพที่น่าประทับใจจริงๆ
หัวไหล่กลมกลึงเข้ากับผิวกายเนียนสวย จนอยากจะสร้างรอยบางอย่างเอาไว้ ผมนิ่มถูกมัดรวบยกสูงเหลือไว้เพียงไรผมเล็กน้อยคลอเคลียอยู่กับลำคอระหงส์ แผ่นหลังขาวดูลื่นมือน่าสัมผัส กับช่วงเอวคอดบาง ช่วงล่างถูกพันไว้ด้วยผ้าขนหนูผืนเล็กอย่างหมิ่นเหม่ ท่าทางก้มๆเงยๆค้นเสื้อผ้าในตู้นั่นยิ่งทำให้ความรู้สึกอยากทำลายของจองกุกพุ่งสูงกว่าเดิม แต่ก้อต้องอดทนไว้ เค้าต้องถนอมร่างเล็กนี่ให้ดีที่สุด ต้องเบามือเข้าไว้
"ไม่ต้องหาแล้ว" แต่ร่างกายไปไวกว่าความคิดเสมอ มือหนารวบเอวบางนั่นเข้ามากอด
"ห่ะ อ เอ่อ ปล่อย ปล่อยก่อนฮะ วีจะแต่งตัว อ่ะ!" มือบางพยายามแกะกุมท่อนแขนแกร่งที่อุ้มเค้าขึ้นมาพาดบ่าเอาไว้
"ไม่ต้องแต่งแล้ว ยังไงก้อต้องถอดออกอยู่ดี" เหมือนเป็นตาแก่หื่นๆเลยแหะ
"ไม่อาวววววววว น้องวีจะไปแต่งตัวว ปล่อยวีน้าาา พี่จองกุก ปล่อยๆๆ"
"อย่าดิ้นสิ ตกลงไปไม่รู้ด้วยนะ"
"พี่ จองกุก วีอยากแต่งตัว มันหนาวนะ อ่ะ อื้อ" วีทำได้แค่ทักท้วงในลำคอเมื่อจองกุกก้มลงมาฉกชิงอิสระของริมฝีปากเค้าไปแล้ว มือหนาก้อไม่ยอมอยู่เฉยเล่นซุกซนไปเรื่อย นิ้วเรียวเกี่ยวสะกิดตุ่มสีสวยที่หน้าอก หยอกล้อจนมันเริ่มตอบสนอง มืออีกข้างก้อทำหน้าที่สร้างสัมผัสเสียวซ่านให้คนตัวเล็ก ฝ่ามือใหญ่ลูบไล้ไปทั่วร่างกายของคนรัก มือเล็กพยายามผลักดันไหล่หนาให้ลุกออกไปแต่ก้อไม่เป็นผล
"หอมจัง" จองกุกละริมฝีปากออกมา ไล้ขบเม้มไปที่ติ่งหู แก้มใส คาง ซุกไซร้ซอกคอหอมนั่น ขบเม้มเบาๆฝากรอยสีกุหลาบเอาไว้ แขนเล็กที่เคยผลักไส ตอนนี้กลับจับแน่นที่แขนของคนด้านบน
"อะ อื้อ พ พี่ จ จองกุก ด เดี๋ยว ก่อน นะ อ ่ะ อื้อ" พรมจูบไปทั่วไหล่บางนั่นเรื่อยๆลงมาที่หน้าอกขาว ลากริมฝีปากช่ำของตัวเองลงมาที่หน้าท้องแบนราบ ก่อนที่มือหนาจะกระตุกผ้าเช็ดตัวสีขาวออกอย่างเบามือ และ.......
#ไปมโนกันเอาเอง555 เค้าไม่เคยแต่ง ฉากนั่นจริงๆๆ
#อีกแค่ตอนเดียวแล้วนะคะ
#อ่านแล้วเม้นกันหน่อยนะ เค้าจะได้มีกำลังใจ
#ที่สำคัญ ==> อย่าแบนเค้านะพลีสสสสสส
#ไปมโนกันเอาเอง555 เค้าไม่เคยแต่ง ฉากนั่นจริงๆๆ
#อีกแค่ตอนเดียวแล้วนะคะ
#อ่านแล้วเม้นกันหน่อยนะ เค้าจะได้มีกำลังใจ
#ที่สำคัญ ==> อย่าแบนเค้านะพลีสสสสสส
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น