ลำดับตอนที่ #17
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : ...FOURTEEN... 100%
ปัง ปัง ปัง!!
เสียงปืนที่ดังขึ้นรัวๆโต้ตอบกันไปมา และไม่นานเมื่อเสียงปืนนั้นเงียบลง ก้อทิ้งไว้เพียงแค่ร่างของสองชายหนุ่มที่นอนสงบนิ่งไม่ไหวติงอยู่บนกองเลือดสีข้นที่เจิ่งนองบนพื้นซีเมนต์หนา ส่งกลิ่นคาวคละคลุ้งไปทั่ว สร้างความตระหนกให้แก่ผู้ที่ขับรถผ่านไปมาไม่น้อย ใกล้ๆกันนั้น ก้อมีรถหรูคันหนึ่งที่เต็มไปด้วยร่องรอยกระสุนปืนเจาะทะลุเหล็กกล้านั่นอย่างนับไม่ถ้วนดับสนิทอยู่ข้างทาง ทั้งคนที่เห็นเหตุการณ์หรือรถที่ขับผ่านไปมานั่นต่างก้อไม่มีใคหยุดดูหรือเข้าช่วยเหลือแต่อย่างใด เมื่อสบเข้ากับดวงตาเกรี้ยวกราดของหนุ่มร่างสูงเพรียว ในชุดสูทสีดำขลับ ที่เข้ากับผิวสีน้ำผึ้งนั้นเป็นอย่างดี ในมือถืออาวุธที่เพิ่งจะส่งวิญญาณสองดวงสู่นรกสีดำขลับอย่างไม่เกรงกลัวกฏหมาย ปลายกระบอกปืนนั้น ยังพอมีควันจางๆลอยอยู่ เมื่อเพิ่งถูกใช้งาน "จองแดฮยอน" พี่ชายคนสนิทของแทฮยอง เดินเข้าไปที่รถหรูคันนั้นอย่างเชื่องช้าด้วยความรู้สึกที่เป็นกังวล มือหนาค่อนข้างไหวสั่นทันทีที่เปิดประตูรถออก
"น นัม นัมจุน..."
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"แปลก"
"อะไรแปลกหรอน้องวี?" จองกุก
"จากข้อมูลของยุนกิ ไอมาร์คมันไม่มีใครหนุนหลังแล้วนี่นา ทำไมถึงกล้าทำอะไรที่เสี่ยงต่อการโดนพวกเราจับได้กันละ?"
"ก้อจริงของแกนะแทฮยอง หรือว่าข้อมูลชั้นผิดพลาดอ่ะ" ยุนกิ
"ไม่น่าจะใช่นะ คนของชั้นก้อบอกว่ามาร์คอยู่กับเด็กนักเรียนคนนึงที่ไปเจอมันเข้าอ่ะ ก้อแค่เด็กธรรมดาๆ"
"แล้วถ้าไม่ใช่เด็กธรรมดาหละน้องวี" จองกุก
"อาจจะเป็นญาติที่เหลือ อยู่ก้อได้" จิน
"ไม่ใช่แน่นอน"
"เออใช่ ชั้นว่าจะถามหลายครั้งหละ เด็กแบมนั่นอยู่ที่ไหน?" ยุนกิ
"เด็กนั่น ล่าสุด คนของชั้นเจอที่โรงพยาบาลอ่ะ ตามเท่าไหร่ก้อไม่เจอเลยไม่ได้สืบต่อ" จีมิน
"แปลก"
"อะไรอีกวะ" จีมิน
"มันแปลก"
"แปลกยังไงหรอวี" จิน
"ไม่รู้สิฮะ แค่รู้สึกว่ามันแปลกๆ"
"...." จิน จองกุก
"ที่แปลกอ่ะมันแกนะแหละไอคุณน้องวี!!!" ยุนกิ จีมิน
"ชั้นแปลกตรงไหน -_-?" อยากจะประสานเสียงซะเหลือเกินว่าทุกตรงนะแหละครัชชช
"ให้ตายเถอะ ปวดแผลชะมัด ฮุ้ย" พอยุนกิบ่นๆ จินฮยองนี่แถบจะถลาเข้าไปหา
"ปวดมากมั้ยยุนกิอา ไหวรึปล่าว ทนได้มั้ย เรียกหมอมั้ย ต้องทานยาเลยรึปล่าว" จิน
"พอๆจินฮยอง หมอเพิ่งออกไปเมื่อกี้ ที่ปวดนะเพราะยุนกิขยับมากเกินไปตะหาก -3-" ยุนกิ
"พักผ่อนได้หละยุนกิ เดี๋ยวจะไม่สบายนะ ไอจิน มงอ่ะ พักบ้างนะเว้ย พวกกูออกไปข้างนอกหละ หลับฝันดีนะยุนกิ ฮยองไปหละ" จองกุก
"ขอบคุณครับจองกุกฮยอง"
"พวกชั้นไปนะแก พักเยอะๆจะได้หายไวๆ เข้าใจ๋ แล้วก้อไม่ต้องกังวลอะไร โอเค้" จีมิน
"เออๆ แล้วแกอะไอแทเลิกทำหน้ามึนได้หละ"
"อ่อ เออ ฝันดีนะ ไปหละ" พูดแค่นั้นมันก้อรีบเดินออกจากห้องไปเลย ไอจีมินก้อเดินตามออกไปแบบงงๆ
"นอนได้แล้วครับจินฮยอง"
"ยุนกิก้อนอนได้แล้วครับ"
"ถ้าฮยองไม่นอน ยุนกิก้อจะไม่นอน -3-"
"นอนๆ นี่ไง อยองนอนแล้ว ยุนกิก้อต้องนอนรู้มั้ยครับ "
"อืม กอดยุนกิหน่อย"
"ครับๆ หลับตาเร็ว"
"จินฮยอง รักนะครับ"
"รักเหมือนกันนะ"
"ไอแท เป็นไรอีก" จีมิน
"แปลก"
"อีกแล้ว เฮ้อ ไอบ้านี่ เลิกคิดได้แล้วนะเว้ย"
"โฮซอกกับนัมจุนฮยองยังไม่กลับมาเลย" ถึงบ้านสองคนนั้นจะไกลแต่นัมจุนฮยองไม่เคยใช้เวลนานขนาดนี้ นี่ไปตั้งแต่เย็น มืดแล้วยังไม่กลับมาเลย
"คงเก็บของยังไม่เสร็จ"
"นี่ จีมิน" จีมินทำหน้าสงสัยเมื่อผมหยุดพูด " มันแปลก จริงๆนะ สังหรณ์ไม่ดีเลยอ่ะ"
"คงไม่เป็นไรหรอกนะแทฮยอง แกอย่าคิดมากได้มั้ย นี่ชั้นพาลใจไม่ดีไปด้วยแล้วเนี่ยย" จีมินทำท่าเง้างอดแล้วจับแขนผมเขย่าไปมาเหมือนเด็กๆ
"ก้อได้ๆ ไปอาบน้ำเหอะ ชั้นจะลงไปรอพวกเขาข้างล่าง"
"เสร็จแล้วเดี๋ยวตามไปนะ" พูดจบก้อวิ่งเข้าห้อง ผม ไป
"ทำอะไรฮะ จองกุก" ในครัวที่คิดว่าจะมีแค่ผมคนเดียวกลับมีคนรักนั่งทำหน้าเครียดอยู่ด้วย
"อ่า พี่ลงมารอไอนัมจุนกับโฮซอกนะ ป่านนี้แล้วยังไม่กลับมาเลย"
"นั่นสิฮะ สองคนนั้นช้าจังเลย อ่ะ!"
"หืม อะไรครับ" พี่จองกุกเดินเข้ามากอดผมเอาไว้หลวมๆ
"อึดอัดฮะ" อีกแล้วๆ หัวใจมันเต้นแรงอีกแล้ว
"เป็นห่วง" ห่ะ อารมณ์ไหนเนี่ย "อย่าทำอะไรเสี่ยงๆนะ พี่เป็นห่วงเรามากๆเลย รู้มั้ย"
"ขอบคุณฮะ วีรักจองกุกมากๆนะ" ผมดันอกกว้างนั่นออก ก่อนจะเห็นไปหน้าที่มีริ้วแดงๆของพี่จองกุกอยู่
"อ่ะ อื้อ พ พี่ไปอาบน้ำดีกว่าเนอะ เดี๋ยวลงมาอยู่ด้วย ห้ามหนีหละ"
"อ่า วีออกไปเดินเล่นที่หน้าบ้านนะฮะ อากาศกำลังดีเลย พี่จองกุกอาบน้ำเสรดแล้วตามมานะฮะ"
"คร้าบบบ"
"ฮยอง" ที่จริงแล้วที่ผมเดินออกมาสวนหน้าบ้านเพราะเห็นพี่ชายตัวเองยืนรออยู่แต่ไม่ยอมเข้าไปในบ้าน เลยคิดว่าคงอยากคุยกันแบบส่วนตัวละมั้งเลยออกมา
"นัมจุนกับโฮซอกหายตัวไป"
"ห่ะ!!"
"ตอนฮยองไปถึงเจอใครก้อไม่รู้ยิงรถไอนัมจุนไม่ยั้ง ฮยองเลยยิงพวกมัน แต่พอเดินไปที่รถ ฮยอง ไม่เจอนัมจุนกับโฮซอก"
"...." ผมเงียบอย่างใช้ความคิด สักพักสายตาก้อสะดุดเข้ากับเด็กผู้ชายคนหนุ่งที่มาด้อมๆมองๆอยู่ที่รั้วบ้าน
"เฮ้ย! นั่นใคร" แดฮยอนฮยองวิ่งไปจับตัวเด็กคนนั้นไว้ ก่อนที่เด็กคนนั้นจะยื่นบ้างอย่างมาให้ผม กระดาษ?
"ใครฝากมา"
"ไม่รู้ฮะ พี่ชายคนนั้นน่ากลัวมากเลย ตัวใหญ่ๆ เค้าบอกให้เอามาให้คนที่บ้านนี้ ผมไม่รู้เรื่องนะฮะ ฮึก"
"กลับบ้านซะ ดึกแล้ว อย่าออกมาเดินเพ่นพ่านแถวนี้อีกก" ผมออกคำสั่งให้เจ้าหนูนั่น ก่อนจะเปิดอ่านเนื้อความในกระดาษพร้อมกับแดฮยอนฮยอง
ตึกบริษัทของมาร์ค ชั้น 13 เร็วๆหน่อยก้อดีนะ ไม่งั้นเพื่อนแก สมองกระจุยแน่!!!
"อะไรกันวะ!" แดฮยอนฮยองสบถดังลั่น
"รถฮยองอยู่ไหน" เขาพยักหน้าออกไปข้างนอกบ้าน " ฮยอง ไปกันเถอะ" ผมกับฮยองเดินออกมาเงียบๆโดยที่ไม่บอกใครในบ้าน
"จะไม่บอกจองกุกหน่อยหรอ แทฮยอง" รถคันสวยเคลื่อนตัวไปด้วยความเร็วและเงียบเชียบ
"ไม่บอกจีมินหน่อยหรอแดฮยอนฮยอง" ใช่ว่าผมจะไม่รู้ว่าพี่ชายผมนะชอบจีมิน
"ไอน้องแท เฮ้อ โทรกลับไปหน่อยเถอะ"
"ส่งข้อความได้มั้ย" กลัวว่าถ้าได้ยินเสียงแล้วจะลังเลที่จะไปจัดการเรื่องนี้ให้จบ
"แล้วแต่แก อ่ะนี่ โทสับชั้น เอาไปใช้สิ"
"ขอบคุณนะฮยอง" แดฮยองเอื้อมมือมาลูบหัวผมเบาๆแล้วยิ้มอบอุ่นมาให้
"ทำไม ม"
"อะไรหรอครับ เจโฮปฮยอง "
"ทำไม แกถึงอยู่ที่นี่!! เอานัมจุนไปไว้ที่ไหน แกทำอะไรนัมจุนชั้นห่ะ!! เอาสามีชั้นคืนมานะ!!"
"โอ๊ะ โอ คิดถึงสามีขนาดนั้นเลยหรอครับ แหมๆ ห่างกันนิดเดียวเอง แล้วก้อ ผมนะ ไม่ได้ทำอะไรสามีฮยองหรอกนะฮะ " จำได้ว่าจู่ๆรถที่ผมนั่งมาก้อดับลง แล้วก้อมีใครก้อไม่รู้ มาลากตัวผมกับพี่นัมจุนออกมาจากรถ แล้วก้อไม่รู้อะไรอีกเลย ตื่นขึ้นมาก้อเจอหน้าคนที่ไม่คิดว่าจะได้เจออีก แบมแบม มันยังคบกับไอมาร์คอยู่อีกงั้นหรอ
"แบมแบม แกกำลังทำอะไรอยุ่กันห่ะ!!" ผมตวาดไอเด็กนั่นที่นั่งหน้าระรื่น คลอเคลียอยู่กับผู้ชายคนนึึง ที่เพิ่งเดินเข้ามา
"เสียงดังจังเลยนะครับ ไม่ดีเลยนะ เดี๋ยวก้อโดนอะไรยัดปากเข้าหรอกครับ เจโฮปฮยอง.."
"แก! หึ เอาสิ คนอย่างแกทำได้แค่ดีแต่ปากเท่า นะ เพี้ยะ!!!" รับรู้ถึงกลิ่นคาวเลือดในปาก เฮอะ เอาเรื่องนี่หว่า ไอเด็กนี่
"พูดอีกสิ ชั้นไม่หยุดแค่ตบเดียวแน่!!"
"อย่ามาชักสีหน้ากับชั้นนะไอเด็กเวร!! เหอะ เอาเวลาไปกกกับผัวใหม่มึงเถอะวะ ร่าน!!"
เพี้ยะ เพี้ยะ ชา...บอกได้เลยว่าทั้งเจ็บและก้อชา มือหนักพอๆกับไอแทฮยองเลย ให้ตายสิเด็กคนนี้
"พอ!! อึก อย่า ปล่อยโฮซอกนะ หยุดเซ่!! ไอเวรเอ้ย ปล่อยกู!!" ในระหว่างที่นั่งเฉยให้แบมแบมมันซ้อม สายตาก้อเหลือบไปเห็น คนของมันลากตัวพี่นัมจุนมา
"นะ นัม อึก เจ็บ!!" ลูก มันเตะเข้าที่ท้องผม จุกไปหมด หูผมเริ่มอื้อ ตาก้อเริ่มพร่า เห็นแค่เพียงภาพของพี่นัมจุนที่พยายามสบัดตัวออกจากพวกมัน
"แบมแบม...." ก่อนที่สติของผมจะดับลงไป ก้อได้ยินเสียงที่ผมคุ้นเคย เสียงของคนที่เป็นทั้งเพื่อนและพี่น้อง เสียงของแทฮยอง...
Daehyun's part
"มาแล้วหรอฮะ วีฮยอง" รอยยิ้มบริสุทธิ์ถูกส่งมาให้วี ก่อนที่จะหันมามองหน้าผม
"นี่ใครหรอแบมแบม" วี พูดอย่างเรียบเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"อ่อ นี่หรอฮะ เค้าชื่อเจบี เจบีฮะวีฮยอง" คุยกันสบายๆเหมือนไม่มีอะไรเลย บางทีผมก้องงกับน้องชายของผมเหมือนกัน
"เจบี? งั้นหรอ ไม่ใช่อิมแจบอมแล้วสินะ" วีว่าพลางยิ้มเย็นส่งไปให้ ผมแอบสังเกตุเห็นแววตาที่เปลี่ยนมาแข็งกร้าวของแบมก่อนจักลับไปเป็นเหมือนเดิม
"ไม่มีคนที่ชื่ออิมแจบอมอยู่บนโลกนี้แล้วครับ" เจบี
"งั้นหรอ ไม่มีแล้วสินะเจบี"
"ไม่มีคะ ครับ? อึก!" ร่างสูงของเจบี ล้มลงไปกองกับพื้น ของเหลวกลิ่นคาวข้นค่อยๆไหลออกมา เปรอะเปื้อนไปหมด กร่ะทั่งตามใบหน้าของวี มือสวยค่อยๆดึงมีดที่ปักอยู่ที่คอของเจบีออกมา น้องชายผมยังเคลื่อนตัวเร็วเหมือนเดิม หรืออาจจะมากกว่าเดิมอีก ประชิดตัวเจบีได้โดยที่ผมเองยังไม่ทันตั้งตัวด้วยซ้ำ
"เพราะนายบอกว่าอิมแจบอมนะไม่มีอยู่บนโลกนี้แล้ว ชั้นเลยสนองให้นะ " นานแล้วนะที่ผมไม่ได้เห็นน้องชายตัวดีในโหมดนี้นะ แต่เรื่องเจบีนี่ผมว่าผมงงนะ
"นี่มันอะไรกันแทแท" ผมถามวีที่ยืนคร่อมตัวไอเจบีอะไรนั่นอยู่ ในมือถือมีดพกเล่มบางเอาไว้ มีหยดเลือดสีเข้มไหลคั่งอยู่ที่ปลายมีด
"เจบีก้อคืออิมแจบอม ที่ทำให้พี่แจ๊คสัน ลูกน้องคนสนิทของชานฮยองต้องตายไงละครับ"
"เพื่อช่วยไอเด็กนี่ ที่แจ๊คสันต้องจัดการสินะ" ผมว่าผมปะติดปะต่อเรื่องทั้งหมดได้แล้ว วีพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะหันไปยิ้มให้แบมๆที่ยืนหน้าซีดอยู่
"จะ เจ เจบี เจบี ลุกขึ้นมานะ !!!" เด็กแบมนั่นเหมือนจะวิ่งเข้ามาหาเจบีที่นอนแน่นิ่งอยู่ แต่ก้อไม่
"อ่อ แดฮยอนฮยอง ฝากพวกข้างหลังหน่อยได้มั้ยครับ แทอยากคุยกับแบมแบมสักนิด" วีหันมาพูดกับผมทีนึงแล้วปล่อยให้ผมจัดการ เด็กวัยรุ่นเจ็ดแปดคนที่จับไอนัมจุนอยู่ "คนที่นายทำให้เค้านอนกองอยู่กับพื้นนะ เพื่อนรักชั้นนะแบมแบม" วีค่อยๆเดินข้าม ร่างของเจบีที่นิ่งสงบอยู่ เข้าไปหาแบมแบม เช่นเดียวกับที่เด็กนั่นค่อยๆถอยหลังออกไป
"น้อง วี ฮึกก ช่วย ช่วยโฮซอก ช่วยคนรัก ฮยองที ฮึก น้องวี อ่ะ! ไอแดฮยอน"
"มากับกูก่อน ไปอยู่ที่รถเดี๋ยวกูพาไป"
"ไม่เอา ฮึก มึง ม เมียกูอยู่ ตรงนั้นนะ มึง" ผมมองไอนัมจุนคนที่เคยสดใสแต่ตอนนี้ใบหน้ากลับเปื้อนไปด้วยเลือดและน้ำตา เฮ้อ
"งั้นก้ออยู่นี่แหละ นั่งเฉยๆ กูอยู่กับมึงเอง ส่วนเมียมึงนะ อยู่กับไอแท กูเข้าไปสอดมือไม่ได้หรอกวะ อย่าห่วงเลยมึง นั่นเพื่อนรักของน้องกูนะ มึงคิดว่าไอแทจะปล่อยให้เมียมึงเป็นอะไรอ่อวะ" แน่นอน ผมไม่อยากเข้าไปยุ่งตอนที่ไอแทมันเล่นสนุกอยู่หรอกนะ เดี๋ยวศพไม่สวย ส่วนโฮซอกนะ ค่อยหาจังหวะเหมาะๆ เข้าไปพาออกมาแล้วกัน
"ฮึก มึง ฮ โฮซอก!!"
"เลิกร้องไห้ได้มั้ยมึงอ่ะ หน้าตามึงอุบาดมากอ่ะตอนนี้"
"สัส!!" เอ้า ด่ากูอี้กก ไอนี่ คนอุส่าเป็นห่วง
"ว่าไงครับ น้องแบมแบม"
"เอาหละมึง มานั่งดูหนังบู๊กันดีกว่าวะ " ไอนัมจุนมันมองหน้าผมงงๆก่อนที่ผมจะยักคิ้วไปทางแบมแบมกับวีแทน
"ยอง ฮ ยอ ง กะ แก!!!! แกฆ่าเจบี แก!! " ไอนัมจุนดูเหมือนจะตกใจที่อยู่ดีๆแบมแบมก้อพุ่งเข้ามาหาวี
"หึ" วี เบี่ยงตัวหลบ ก่อนที่จะส่งขาเรียวนั่นเตะเข้าไปที่ท้องของแบมแบม
"อุ๊ก!"
"เมื่อกี้ตบหน้าเพื่อนชั้นกี่ที่หรอ แบมแบม ^_^"
"ชะ ชั้น มันชักสีหน้าใส่ชั้นก่อนนะ!!"
"แล้วกระทืบเพื่อนชั้นไปหนักแค่ไหนหรอ แบมแบม" ผมนั่งมองวีที่ค่อยๆนั่งลงไปหน้าเด็กนั่น ก่อนจะส่งมอเรียวสวยนั่นลูบไล้ใบหน้าเด็กนั่นช้าๆ ก่อนจะฟาดมือเรียวลงไปบนหน้านั่นอย่าแรง อยู่สองสามครั้ง
"อึก ปะ ป ล่อย"
"แล้ว เตะท้องเพื่อนชั้นไม่กี่ครั้งหละ หื้มม" มือเรียวของวีบีบแก้มแบมแบมแน่น จนผมเองยังรู้สึกเจ็บแทน
"อะ อึก!!"
"ไม่รู้รึไง หลานชั้นอยู่ในนั้นหนะนะ ^^" รอยยิ้มเชือดคอของวี ทำให้ทั้งผมทั้งนัมจุนที่นั่งอยู่ไกลขนาดนี้ถึงกัสะดุ้ง แล้วคนตรงหน้ามันหละ จะเหลือหรอ
"อะ อื้ออ อ่อย!!"
"อา แดฮยอนฮยองฮะ ช่วยพาโฮซอกไปจากตรงนี้ทีสิ เดี๋ยวจะเจ็บตัวกว่าเดิม" แค่นั้นผมลอบยิ้มก่อนจะค่อยๆเดินเข้าไปอุ้มโฮซอกขึ้นมาเบาๆ แล้วพากลับมาที่ไอนัมจุนนั่งอยู่
"โฮซอก โฮซอกอาา"
"อื้อ พี่ นัมจุน ฮึก ไม่เป็นไรใช่มั้ย ไม่เจ็บตรงไหนนะ"
"โฮซอกอา เรานะแหละ พี่ไม่เป็นไร เรานะแหละ ฮึก!!"
"555 พี่นัมจุนขี้แยจัง อึก! ไม่เป็นไรหรอกนาา โฮซอกไม่เป็นไร ตัวเล็กก้อไม่เป็นไร นะ" มือหนาของนัมจุนลูบที่หน้าท้องนั่นเบาๆอย่างหวงแหน
"อะ โอ้ยย!!" เสียงที่เรียกความสนใจของพวกเราให้หันไปนั่น เจอกับไอวีที่นอนอยู่ มีแบมแบม คร่อมตัวเอาไว้
"นะ น้องวี แดฮยอน ไปช่วยสิวะ!!"
"ไม่ต้องหรอกครับ ไอแทนะ มันแกล้งอ่อนไปงั้นหละ" ช่ายย น้องผมมันโรคจิต
"อยากฆ่าชั้นหรอ เอ้า นี่ปืนครับ น้องแบม ^^" วียื่นปืนในมือที่ไม่รู้เอามาจากไหนให้แบม
"แก มันรนหาที่ตายเองนะไอวี"
"ห่ะ ชั้นหรอ" ปัง!! "ใครกันแน่ที่รนหาที่ตาย?" วียิงปืนออกไปในช่วงที่แบมยื่นมืออกมาคว้าปืน
"โอ้ยย " กระสุนทะลุมือขวานั่นไปเฉียดเข้ากับพวกแก้มใส จนได้เลือด
"เจ็บมั้ยครับ"
"ฮะ อึก ยะ อย่า"
"เดี๋ยวก้อบอกให้เข้ามา เดี๋ยวก้อบอกอย่า เอาแบบไหนดีหละ หื้มม" วีค่อยลุกเดินเข้าไปหาแบมที่นั่งกุมมือที่โดนยิงของตัวเองเอาไว้
"ขะ ขอโทษ แบม แบมขอโทษ ฮะ ขะ อ้ากกกก"
"ตอนแรกก้อแค่จะมารับตัวเพื่อนชั้นคืน แต่ตอนนี้ชัก อยากเล่นกับนายขึ้นมาแล้วสิ" มีดประจำตระกูลที่วีถืออยู่ถูดกรีดลงไปบนใบหน้าขาวนั่นช้าๆ เป็นทางยาว
"ฮึก อืออ วี ฮยอ ง ฮึก วีฮยอง ไม่เอา แบมเจ็บ พะ อื้อออ อุ๊กก!!" น้ำเสียงอ้อนวอนนั้นขาดตอนเมื่อปลายมีดแหลมถูกกดเข้าไปที่หัวไหล่จนสุด
ฉึก!
"อาา แบบนี้นายคงเจ็บแย่เลยนะ แบม แบม" ผมบอกแล้วไง อย่าทำให้ไอวีฟิวส์ขาดหนะ
"ฮืออ พอแล้ว ฮือ~~" เสียงร้องไห้ที่ฟังดูน่าสงสารไม่ได้ช่วยมีผลให้วีหยุดการกระทำนั้น
"ตอนที่ นัมจุนฮยองขอร้องให้นายหยุดทำร้ายโฮซอก นายหยุดรึปล่าว" คำถามถูกส่งออกมาอย่างใจเย็น ขัดกับคนตอบที่ส่ายหัวพรืด อย่างกลัวเกรง
"ใช่มั้ยหละ ตอนเค้าขอนายไม่เห็นจะหยุด แล้วตอนนี้ชั้นมีเหตุผลอะไรต้องหยุดตามที่นายขอหละ"
"วีน่ากลัวจัง โฮซอกอา " นัมจุน
"จริงๆมันเลิกใช้นิสัยนี้นานมากแล้วนะ ตอนนี้นะ พวกเราอยู่เงียบๆเถอะครับ แล้วนั้นเมื่อกี้แดฮยอนฮยองคุยกับใครครับ?"
"จองกุกนะ มันกำลังตามมา จีมินโดนไอมาร์คหลอกให้ไปหานะ"
"ห่ะ อะไรนะครับ ไอจีมิน ถูกหลอกให้ออกไปหาไอมาร์ค !!!" วีหันมาตามเสียงของโฮซอกก่อนที่จะทำหน้าตกใจ
"แกว่าอะไรนะโฮซอก จีมิน....." วี
"ทะ แทฮยอง เฮ้ยย แทแท " โฮซอกแทบจะวิ่งออกมาไปหาวีเมื่อวีหันกลับไปหาแบมแบมแล้วกดปลายมีดนั่นลงบนหน้าอกข้างซ้ายของเด็กคนนั้นอย่างเร็ว
"กะ กรี้ดด อะ อึ่ก อึก อะ เฮือก!!" ร่างเล็กนั่นกระตุกอยู่สักพักแล้วนิ่งไป บ่งบอกถึงลมหายใจที่หยุดลงเช่นเดียวกัน
"ทะ แท พี่นัมจุน ปล่อย ปล่อยก่อนครับ" โฮซอก ลุกออกจากตัวไอนัมจุนก่อนจะค่อยๆเดินเข้าไปหาวี ผมรีบพยุงตัวไอนัมจุนขึ้นมา
"จีมิน..." จีมิน ผมเองก้อเป็นห่วงและคงไม่มากไม่น้อยไปกว่าวีนักหรอก
"ใจเย็นๆ จีมินไม่เป็นไร ยุนกิก้อสบายดี ชั้นเองก้อโอเค นะ แทฮยอง ใจเย็นนะ" โฮซอกรวบตัววีเข้ามากอด ปลอบ โยกตัวเบาๆ สักพักวีก้อกอดตอบโฮซอก เฮ้ออ เป็นอันว่าปลอดภัย
"มะ มึง น้องวีเป็นอะไร"
"วีนะ เหมือนเป็นคนสองบุคลิกมาตั้งแต่เด็กๆแล้วหละ ถ้าโกรธมากๆนะ ชั้นเอาไม่อยู่หรอกนะ นอกจากโฮซอกก้อมีแค่คริสฮยองกับแบคฮยองเท่านั่นแหละ ที่เอาอยู่นะ"
"แล้วสมมุติว่าถ้าเอาไม่อยู่หละวะ"
"มึงไม่อยากรู้หรอกนัมจุน กุเองยังขยาดเลย" ผมไม่อยากเจอโหมดปีศาจของวีหรอกนะ
"เห" ผมหัวเราะเบาๆเมื่อเห็นน่าเหวอของไอนัมจุน ก่อนจะหันไปสนใจเด็กแบมแบมคนนั้นที่นอนนิ่งอยู่ เฮ้อ หาเรื่องใส่ตัวแท้ๆ
"หวัดดี แทฮยอง...."
"จะ จีมิน มาร์ค" ร่างที่สลบไสลไม่ได้สติของจีมิน ที่มาร์คอุ้มมานั่น ทำให้วีแทบสติหลุดอีกครั้งถ้าไม่มีโฮซอกคอยฉุดเอาไว้
"จีมิน"
"จะไม่ทักทายเพื่อนเก่าอย่างชั้นหรอแทฮยอง"
.
.
.
.
.
"จะเครียดหละ ๆ เครียดอีกสองตอน นะตะเองงง เหลือไม่เกินห้าตอนก้อจบแล้วหละคร้าาา แอร้ยยย >///< "
เม้นเถิดจะเกิดผล อิอิ เม้นนะจ๊ะ ที่รักทั้งหลายยย เม้นๆๆๆ
เสียงปืนที่ดังขึ้นรัวๆโต้ตอบกันไปมา และไม่นานเมื่อเสียงปืนนั้นเงียบลง ก้อทิ้งไว้เพียงแค่ร่างของสองชายหนุ่มที่นอนสงบนิ่งไม่ไหวติงอยู่บนกองเลือดสีข้นที่เจิ่งนองบนพื้นซีเมนต์หนา ส่งกลิ่นคาวคละคลุ้งไปทั่ว สร้างความตระหนกให้แก่ผู้ที่ขับรถผ่านไปมาไม่น้อย ใกล้ๆกันนั้น ก้อมีรถหรูคันหนึ่งที่เต็มไปด้วยร่องรอยกระสุนปืนเจาะทะลุเหล็กกล้านั่นอย่างนับไม่ถ้วนดับสนิทอยู่ข้างทาง ทั้งคนที่เห็นเหตุการณ์หรือรถที่ขับผ่านไปมานั่นต่างก้อไม่มีใคหยุดดูหรือเข้าช่วยเหลือแต่อย่างใด เมื่อสบเข้ากับดวงตาเกรี้ยวกราดของหนุ่มร่างสูงเพรียว ในชุดสูทสีดำขลับ ที่เข้ากับผิวสีน้ำผึ้งนั้นเป็นอย่างดี ในมือถืออาวุธที่เพิ่งจะส่งวิญญาณสองดวงสู่นรกสีดำขลับอย่างไม่เกรงกลัวกฏหมาย ปลายกระบอกปืนนั้น ยังพอมีควันจางๆลอยอยู่ เมื่อเพิ่งถูกใช้งาน "จองแดฮยอน" พี่ชายคนสนิทของแทฮยอง เดินเข้าไปที่รถหรูคันนั้นอย่างเชื่องช้าด้วยความรู้สึกที่เป็นกังวล มือหนาค่อนข้างไหวสั่นทันทีที่เปิดประตูรถออก
"น นัม นัมจุน..."
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"แปลก"
"อะไรแปลกหรอน้องวี?" จองกุก
"จากข้อมูลของยุนกิ ไอมาร์คมันไม่มีใครหนุนหลังแล้วนี่นา ทำไมถึงกล้าทำอะไรที่เสี่ยงต่อการโดนพวกเราจับได้กันละ?"
"ก้อจริงของแกนะแทฮยอง หรือว่าข้อมูลชั้นผิดพลาดอ่ะ" ยุนกิ
"ไม่น่าจะใช่นะ คนของชั้นก้อบอกว่ามาร์คอยู่กับเด็กนักเรียนคนนึงที่ไปเจอมันเข้าอ่ะ ก้อแค่เด็กธรรมดาๆ"
"แล้วถ้าไม่ใช่เด็กธรรมดาหละน้องวี" จองกุก
"อาจจะเป็นญาติที่เหลือ อยู่ก้อได้" จิน
"ไม่ใช่แน่นอน"
"เออใช่ ชั้นว่าจะถามหลายครั้งหละ เด็กแบมนั่นอยู่ที่ไหน?" ยุนกิ
"เด็กนั่น ล่าสุด คนของชั้นเจอที่โรงพยาบาลอ่ะ ตามเท่าไหร่ก้อไม่เจอเลยไม่ได้สืบต่อ" จีมิน
"แปลก"
"อะไรอีกวะ" จีมิน
"มันแปลก"
"แปลกยังไงหรอวี" จิน
"ไม่รู้สิฮะ แค่รู้สึกว่ามันแปลกๆ"
"...." จิน จองกุก
"ที่แปลกอ่ะมันแกนะแหละไอคุณน้องวี!!!" ยุนกิ จีมิน
"ชั้นแปลกตรงไหน -_-?" อยากจะประสานเสียงซะเหลือเกินว่าทุกตรงนะแหละครัชชช
"ให้ตายเถอะ ปวดแผลชะมัด ฮุ้ย" พอยุนกิบ่นๆ จินฮยองนี่แถบจะถลาเข้าไปหา
"ปวดมากมั้ยยุนกิอา ไหวรึปล่าว ทนได้มั้ย เรียกหมอมั้ย ต้องทานยาเลยรึปล่าว" จิน
"พอๆจินฮยอง หมอเพิ่งออกไปเมื่อกี้ ที่ปวดนะเพราะยุนกิขยับมากเกินไปตะหาก -3-" ยุนกิ
"พักผ่อนได้หละยุนกิ เดี๋ยวจะไม่สบายนะ ไอจิน มงอ่ะ พักบ้างนะเว้ย พวกกูออกไปข้างนอกหละ หลับฝันดีนะยุนกิ ฮยองไปหละ" จองกุก
"ขอบคุณครับจองกุกฮยอง"
"พวกชั้นไปนะแก พักเยอะๆจะได้หายไวๆ เข้าใจ๋ แล้วก้อไม่ต้องกังวลอะไร โอเค้" จีมิน
"เออๆ แล้วแกอะไอแทเลิกทำหน้ามึนได้หละ"
"อ่อ เออ ฝันดีนะ ไปหละ" พูดแค่นั้นมันก้อรีบเดินออกจากห้องไปเลย ไอจีมินก้อเดินตามออกไปแบบงงๆ
"นอนได้แล้วครับจินฮยอง"
"ยุนกิก้อนอนได้แล้วครับ"
"ถ้าฮยองไม่นอน ยุนกิก้อจะไม่นอน -3-"
"นอนๆ นี่ไง อยองนอนแล้ว ยุนกิก้อต้องนอนรู้มั้ยครับ "
"อืม กอดยุนกิหน่อย"
"ครับๆ หลับตาเร็ว"
"จินฮยอง รักนะครับ"
"รักเหมือนกันนะ"
"ไอแท เป็นไรอีก" จีมิน
"แปลก"
"อีกแล้ว เฮ้อ ไอบ้านี่ เลิกคิดได้แล้วนะเว้ย"
"โฮซอกกับนัมจุนฮยองยังไม่กลับมาเลย" ถึงบ้านสองคนนั้นจะไกลแต่นัมจุนฮยองไม่เคยใช้เวลนานขนาดนี้ นี่ไปตั้งแต่เย็น มืดแล้วยังไม่กลับมาเลย
"คงเก็บของยังไม่เสร็จ"
"นี่ จีมิน" จีมินทำหน้าสงสัยเมื่อผมหยุดพูด " มันแปลก จริงๆนะ สังหรณ์ไม่ดีเลยอ่ะ"
"คงไม่เป็นไรหรอกนะแทฮยอง แกอย่าคิดมากได้มั้ย นี่ชั้นพาลใจไม่ดีไปด้วยแล้วเนี่ยย" จีมินทำท่าเง้างอดแล้วจับแขนผมเขย่าไปมาเหมือนเด็กๆ
"ก้อได้ๆ ไปอาบน้ำเหอะ ชั้นจะลงไปรอพวกเขาข้างล่าง"
"เสร็จแล้วเดี๋ยวตามไปนะ" พูดจบก้อวิ่งเข้าห้อง ผม ไป
"ทำอะไรฮะ จองกุก" ในครัวที่คิดว่าจะมีแค่ผมคนเดียวกลับมีคนรักนั่งทำหน้าเครียดอยู่ด้วย
"อ่า พี่ลงมารอไอนัมจุนกับโฮซอกนะ ป่านนี้แล้วยังไม่กลับมาเลย"
"นั่นสิฮะ สองคนนั้นช้าจังเลย อ่ะ!"
"หืม อะไรครับ" พี่จองกุกเดินเข้ามากอดผมเอาไว้หลวมๆ
"อึดอัดฮะ" อีกแล้วๆ หัวใจมันเต้นแรงอีกแล้ว
"เป็นห่วง" ห่ะ อารมณ์ไหนเนี่ย "อย่าทำอะไรเสี่ยงๆนะ พี่เป็นห่วงเรามากๆเลย รู้มั้ย"
"ขอบคุณฮะ วีรักจองกุกมากๆนะ" ผมดันอกกว้างนั่นออก ก่อนจะเห็นไปหน้าที่มีริ้วแดงๆของพี่จองกุกอยู่
"อ่ะ อื้อ พ พี่ไปอาบน้ำดีกว่าเนอะ เดี๋ยวลงมาอยู่ด้วย ห้ามหนีหละ"
"อ่า วีออกไปเดินเล่นที่หน้าบ้านนะฮะ อากาศกำลังดีเลย พี่จองกุกอาบน้ำเสรดแล้วตามมานะฮะ"
"คร้าบบบ"
"ฮยอง" ที่จริงแล้วที่ผมเดินออกมาสวนหน้าบ้านเพราะเห็นพี่ชายตัวเองยืนรออยู่แต่ไม่ยอมเข้าไปในบ้าน เลยคิดว่าคงอยากคุยกันแบบส่วนตัวละมั้งเลยออกมา
"นัมจุนกับโฮซอกหายตัวไป"
"ห่ะ!!"
"ตอนฮยองไปถึงเจอใครก้อไม่รู้ยิงรถไอนัมจุนไม่ยั้ง ฮยองเลยยิงพวกมัน แต่พอเดินไปที่รถ ฮยอง ไม่เจอนัมจุนกับโฮซอก"
"...." ผมเงียบอย่างใช้ความคิด สักพักสายตาก้อสะดุดเข้ากับเด็กผู้ชายคนหนุ่งที่มาด้อมๆมองๆอยู่ที่รั้วบ้าน
"เฮ้ย! นั่นใคร" แดฮยอนฮยองวิ่งไปจับตัวเด็กคนนั้นไว้ ก่อนที่เด็กคนนั้นจะยื่นบ้างอย่างมาให้ผม กระดาษ?
"ใครฝากมา"
"ไม่รู้ฮะ พี่ชายคนนั้นน่ากลัวมากเลย ตัวใหญ่ๆ เค้าบอกให้เอามาให้คนที่บ้านนี้ ผมไม่รู้เรื่องนะฮะ ฮึก"
"กลับบ้านซะ ดึกแล้ว อย่าออกมาเดินเพ่นพ่านแถวนี้อีกก" ผมออกคำสั่งให้เจ้าหนูนั่น ก่อนจะเปิดอ่านเนื้อความในกระดาษพร้อมกับแดฮยอนฮยอง
ตึกบริษัทของมาร์ค ชั้น 13 เร็วๆหน่อยก้อดีนะ ไม่งั้นเพื่อนแก สมองกระจุยแน่!!!
"อะไรกันวะ!" แดฮยอนฮยองสบถดังลั่น
"รถฮยองอยู่ไหน" เขาพยักหน้าออกไปข้างนอกบ้าน " ฮยอง ไปกันเถอะ" ผมกับฮยองเดินออกมาเงียบๆโดยที่ไม่บอกใครในบ้าน
"จะไม่บอกจองกุกหน่อยหรอ แทฮยอง" รถคันสวยเคลื่อนตัวไปด้วยความเร็วและเงียบเชียบ
"ไม่บอกจีมินหน่อยหรอแดฮยอนฮยอง" ใช่ว่าผมจะไม่รู้ว่าพี่ชายผมนะชอบจีมิน
"ไอน้องแท เฮ้อ โทรกลับไปหน่อยเถอะ"
"ส่งข้อความได้มั้ย" กลัวว่าถ้าได้ยินเสียงแล้วจะลังเลที่จะไปจัดการเรื่องนี้ให้จบ
"แล้วแต่แก อ่ะนี่ โทสับชั้น เอาไปใช้สิ"
"ขอบคุณนะฮยอง" แดฮยองเอื้อมมือมาลูบหัวผมเบาๆแล้วยิ้มอบอุ่นมาให้
"ทำไม ม"
"อะไรหรอครับ เจโฮปฮยอง "
"ทำไม แกถึงอยู่ที่นี่!! เอานัมจุนไปไว้ที่ไหน แกทำอะไรนัมจุนชั้นห่ะ!! เอาสามีชั้นคืนมานะ!!"
"โอ๊ะ โอ คิดถึงสามีขนาดนั้นเลยหรอครับ แหมๆ ห่างกันนิดเดียวเอง แล้วก้อ ผมนะ ไม่ได้ทำอะไรสามีฮยองหรอกนะฮะ " จำได้ว่าจู่ๆรถที่ผมนั่งมาก้อดับลง แล้วก้อมีใครก้อไม่รู้ มาลากตัวผมกับพี่นัมจุนออกมาจากรถ แล้วก้อไม่รู้อะไรอีกเลย ตื่นขึ้นมาก้อเจอหน้าคนที่ไม่คิดว่าจะได้เจออีก แบมแบม มันยังคบกับไอมาร์คอยู่อีกงั้นหรอ
"แบมแบม แกกำลังทำอะไรอยุ่กันห่ะ!!" ผมตวาดไอเด็กนั่นที่นั่งหน้าระรื่น คลอเคลียอยู่กับผู้ชายคนนึึง ที่เพิ่งเดินเข้ามา
"เสียงดังจังเลยนะครับ ไม่ดีเลยนะ เดี๋ยวก้อโดนอะไรยัดปากเข้าหรอกครับ เจโฮปฮยอง.."
"แก! หึ เอาสิ คนอย่างแกทำได้แค่ดีแต่ปากเท่า นะ เพี้ยะ!!!" รับรู้ถึงกลิ่นคาวเลือดในปาก เฮอะ เอาเรื่องนี่หว่า ไอเด็กนี่
"พูดอีกสิ ชั้นไม่หยุดแค่ตบเดียวแน่!!"
"อย่ามาชักสีหน้ากับชั้นนะไอเด็กเวร!! เหอะ เอาเวลาไปกกกับผัวใหม่มึงเถอะวะ ร่าน!!"
เพี้ยะ เพี้ยะ ชา...บอกได้เลยว่าทั้งเจ็บและก้อชา มือหนักพอๆกับไอแทฮยองเลย ให้ตายสิเด็กคนนี้
"พอ!! อึก อย่า ปล่อยโฮซอกนะ หยุดเซ่!! ไอเวรเอ้ย ปล่อยกู!!" ในระหว่างที่นั่งเฉยให้แบมแบมมันซ้อม สายตาก้อเหลือบไปเห็น คนของมันลากตัวพี่นัมจุนมา
"นะ นัม อึก เจ็บ!!" ลูก มันเตะเข้าที่ท้องผม จุกไปหมด หูผมเริ่มอื้อ ตาก้อเริ่มพร่า เห็นแค่เพียงภาพของพี่นัมจุนที่พยายามสบัดตัวออกจากพวกมัน
"แบมแบม...." ก่อนที่สติของผมจะดับลงไป ก้อได้ยินเสียงที่ผมคุ้นเคย เสียงของคนที่เป็นทั้งเพื่อนและพี่น้อง เสียงของแทฮยอง...
Daehyun's part
"มาแล้วหรอฮะ วีฮยอง" รอยยิ้มบริสุทธิ์ถูกส่งมาให้วี ก่อนที่จะหันมามองหน้าผม
"นี่ใครหรอแบมแบม" วี พูดอย่างเรียบเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"อ่อ นี่หรอฮะ เค้าชื่อเจบี เจบีฮะวีฮยอง" คุยกันสบายๆเหมือนไม่มีอะไรเลย บางทีผมก้องงกับน้องชายของผมเหมือนกัน
"เจบี? งั้นหรอ ไม่ใช่อิมแจบอมแล้วสินะ" วีว่าพลางยิ้มเย็นส่งไปให้ ผมแอบสังเกตุเห็นแววตาที่เปลี่ยนมาแข็งกร้าวของแบมก่อนจักลับไปเป็นเหมือนเดิม
"ไม่มีคนที่ชื่ออิมแจบอมอยู่บนโลกนี้แล้วครับ" เจบี
"งั้นหรอ ไม่มีแล้วสินะเจบี"
"ไม่มีคะ ครับ? อึก!" ร่างสูงของเจบี ล้มลงไปกองกับพื้น ของเหลวกลิ่นคาวข้นค่อยๆไหลออกมา เปรอะเปื้อนไปหมด กร่ะทั่งตามใบหน้าของวี มือสวยค่อยๆดึงมีดที่ปักอยู่ที่คอของเจบีออกมา น้องชายผมยังเคลื่อนตัวเร็วเหมือนเดิม หรืออาจจะมากกว่าเดิมอีก ประชิดตัวเจบีได้โดยที่ผมเองยังไม่ทันตั้งตัวด้วยซ้ำ
"เพราะนายบอกว่าอิมแจบอมนะไม่มีอยู่บนโลกนี้แล้ว ชั้นเลยสนองให้นะ " นานแล้วนะที่ผมไม่ได้เห็นน้องชายตัวดีในโหมดนี้นะ แต่เรื่องเจบีนี่ผมว่าผมงงนะ
"นี่มันอะไรกันแทแท" ผมถามวีที่ยืนคร่อมตัวไอเจบีอะไรนั่นอยู่ ในมือถือมีดพกเล่มบางเอาไว้ มีหยดเลือดสีเข้มไหลคั่งอยู่ที่ปลายมีด
"เจบีก้อคืออิมแจบอม ที่ทำให้พี่แจ๊คสัน ลูกน้องคนสนิทของชานฮยองต้องตายไงละครับ"
"เพื่อช่วยไอเด็กนี่ ที่แจ๊คสันต้องจัดการสินะ" ผมว่าผมปะติดปะต่อเรื่องทั้งหมดได้แล้ว วีพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะหันไปยิ้มให้แบมๆที่ยืนหน้าซีดอยู่
"จะ เจ เจบี เจบี ลุกขึ้นมานะ !!!" เด็กแบมนั่นเหมือนจะวิ่งเข้ามาหาเจบีที่นอนแน่นิ่งอยู่ แต่ก้อไม่
"อ่อ แดฮยอนฮยอง ฝากพวกข้างหลังหน่อยได้มั้ยครับ แทอยากคุยกับแบมแบมสักนิด" วีหันมาพูดกับผมทีนึงแล้วปล่อยให้ผมจัดการ เด็กวัยรุ่นเจ็ดแปดคนที่จับไอนัมจุนอยู่ "คนที่นายทำให้เค้านอนกองอยู่กับพื้นนะ เพื่อนรักชั้นนะแบมแบม" วีค่อยๆเดินข้าม ร่างของเจบีที่นิ่งสงบอยู่ เข้าไปหาแบมแบม เช่นเดียวกับที่เด็กนั่นค่อยๆถอยหลังออกไป
"น้อง วี ฮึกก ช่วย ช่วยโฮซอก ช่วยคนรัก ฮยองที ฮึก น้องวี อ่ะ! ไอแดฮยอน"
"มากับกูก่อน ไปอยู่ที่รถเดี๋ยวกูพาไป"
"ไม่เอา ฮึก มึง ม เมียกูอยู่ ตรงนั้นนะ มึง" ผมมองไอนัมจุนคนที่เคยสดใสแต่ตอนนี้ใบหน้ากลับเปื้อนไปด้วยเลือดและน้ำตา เฮ้อ
"งั้นก้ออยู่นี่แหละ นั่งเฉยๆ กูอยู่กับมึงเอง ส่วนเมียมึงนะ อยู่กับไอแท กูเข้าไปสอดมือไม่ได้หรอกวะ อย่าห่วงเลยมึง นั่นเพื่อนรักของน้องกูนะ มึงคิดว่าไอแทจะปล่อยให้เมียมึงเป็นอะไรอ่อวะ" แน่นอน ผมไม่อยากเข้าไปยุ่งตอนที่ไอแทมันเล่นสนุกอยู่หรอกนะ เดี๋ยวศพไม่สวย ส่วนโฮซอกนะ ค่อยหาจังหวะเหมาะๆ เข้าไปพาออกมาแล้วกัน
"ฮึก มึง ฮ โฮซอก!!"
"เลิกร้องไห้ได้มั้ยมึงอ่ะ หน้าตามึงอุบาดมากอ่ะตอนนี้"
"สัส!!" เอ้า ด่ากูอี้กก ไอนี่ คนอุส่าเป็นห่วง
"ว่าไงครับ น้องแบมแบม"
"เอาหละมึง มานั่งดูหนังบู๊กันดีกว่าวะ " ไอนัมจุนมันมองหน้าผมงงๆก่อนที่ผมจะยักคิ้วไปทางแบมแบมกับวีแทน
"ยอง ฮ ยอ ง กะ แก!!!! แกฆ่าเจบี แก!! " ไอนัมจุนดูเหมือนจะตกใจที่อยู่ดีๆแบมแบมก้อพุ่งเข้ามาหาวี
"หึ" วี เบี่ยงตัวหลบ ก่อนที่จะส่งขาเรียวนั่นเตะเข้าไปที่ท้องของแบมแบม
"อุ๊ก!"
"เมื่อกี้ตบหน้าเพื่อนชั้นกี่ที่หรอ แบมแบม ^_^"
"ชะ ชั้น มันชักสีหน้าใส่ชั้นก่อนนะ!!"
"แล้วกระทืบเพื่อนชั้นไปหนักแค่ไหนหรอ แบมแบม" ผมนั่งมองวีที่ค่อยๆนั่งลงไปหน้าเด็กนั่น ก่อนจะส่งมอเรียวสวยนั่นลูบไล้ใบหน้าเด็กนั่นช้าๆ ก่อนจะฟาดมือเรียวลงไปบนหน้านั่นอย่าแรง อยู่สองสามครั้ง
"อึก ปะ ป ล่อย"
"แล้ว เตะท้องเพื่อนชั้นไม่กี่ครั้งหละ หื้มม" มือเรียวของวีบีบแก้มแบมแบมแน่น จนผมเองยังรู้สึกเจ็บแทน
"อะ อึก!!"
"ไม่รู้รึไง หลานชั้นอยู่ในนั้นหนะนะ ^^" รอยยิ้มเชือดคอของวี ทำให้ทั้งผมทั้งนัมจุนที่นั่งอยู่ไกลขนาดนี้ถึงกัสะดุ้ง แล้วคนตรงหน้ามันหละ จะเหลือหรอ
"อะ อื้ออ อ่อย!!"
"อา แดฮยอนฮยองฮะ ช่วยพาโฮซอกไปจากตรงนี้ทีสิ เดี๋ยวจะเจ็บตัวกว่าเดิม" แค่นั้นผมลอบยิ้มก่อนจะค่อยๆเดินเข้าไปอุ้มโฮซอกขึ้นมาเบาๆ แล้วพากลับมาที่ไอนัมจุนนั่งอยู่
"โฮซอก โฮซอกอาา"
"อื้อ พี่ นัมจุน ฮึก ไม่เป็นไรใช่มั้ย ไม่เจ็บตรงไหนนะ"
"โฮซอกอา เรานะแหละ พี่ไม่เป็นไร เรานะแหละ ฮึก!!"
"555 พี่นัมจุนขี้แยจัง อึก! ไม่เป็นไรหรอกนาา โฮซอกไม่เป็นไร ตัวเล็กก้อไม่เป็นไร นะ" มือหนาของนัมจุนลูบที่หน้าท้องนั่นเบาๆอย่างหวงแหน
"อะ โอ้ยย!!" เสียงที่เรียกความสนใจของพวกเราให้หันไปนั่น เจอกับไอวีที่นอนอยู่ มีแบมแบม คร่อมตัวเอาไว้
"นะ น้องวี แดฮยอน ไปช่วยสิวะ!!"
"ไม่ต้องหรอกครับ ไอแทนะ มันแกล้งอ่อนไปงั้นหละ" ช่ายย น้องผมมันโรคจิต
"อยากฆ่าชั้นหรอ เอ้า นี่ปืนครับ น้องแบม ^^" วียื่นปืนในมือที่ไม่รู้เอามาจากไหนให้แบม
"แก มันรนหาที่ตายเองนะไอวี"
"ห่ะ ชั้นหรอ" ปัง!! "ใครกันแน่ที่รนหาที่ตาย?" วียิงปืนออกไปในช่วงที่แบมยื่นมืออกมาคว้าปืน
"โอ้ยย " กระสุนทะลุมือขวานั่นไปเฉียดเข้ากับพวกแก้มใส จนได้เลือด
"เจ็บมั้ยครับ"
"ฮะ อึก ยะ อย่า"
"เดี๋ยวก้อบอกให้เข้ามา เดี๋ยวก้อบอกอย่า เอาแบบไหนดีหละ หื้มม" วีค่อยลุกเดินเข้าไปหาแบมที่นั่งกุมมือที่โดนยิงของตัวเองเอาไว้
"ขะ ขอโทษ แบม แบมขอโทษ ฮะ ขะ อ้ากกกก"
"ตอนแรกก้อแค่จะมารับตัวเพื่อนชั้นคืน แต่ตอนนี้ชัก อยากเล่นกับนายขึ้นมาแล้วสิ" มีดประจำตระกูลที่วีถืออยู่ถูดกรีดลงไปบนใบหน้าขาวนั่นช้าๆ เป็นทางยาว
"ฮึก อืออ วี ฮยอ ง ฮึก วีฮยอง ไม่เอา แบมเจ็บ พะ อื้อออ อุ๊กก!!" น้ำเสียงอ้อนวอนนั้นขาดตอนเมื่อปลายมีดแหลมถูกกดเข้าไปที่หัวไหล่จนสุด
ฉึก!
"อาา แบบนี้นายคงเจ็บแย่เลยนะ แบม แบม" ผมบอกแล้วไง อย่าทำให้ไอวีฟิวส์ขาดหนะ
"ฮืออ พอแล้ว ฮือ~~" เสียงร้องไห้ที่ฟังดูน่าสงสารไม่ได้ช่วยมีผลให้วีหยุดการกระทำนั้น
"ตอนที่ นัมจุนฮยองขอร้องให้นายหยุดทำร้ายโฮซอก นายหยุดรึปล่าว" คำถามถูกส่งออกมาอย่างใจเย็น ขัดกับคนตอบที่ส่ายหัวพรืด อย่างกลัวเกรง
"ใช่มั้ยหละ ตอนเค้าขอนายไม่เห็นจะหยุด แล้วตอนนี้ชั้นมีเหตุผลอะไรต้องหยุดตามที่นายขอหละ"
"วีน่ากลัวจัง โฮซอกอา " นัมจุน
"จริงๆมันเลิกใช้นิสัยนี้นานมากแล้วนะ ตอนนี้นะ พวกเราอยู่เงียบๆเถอะครับ แล้วนั้นเมื่อกี้แดฮยอนฮยองคุยกับใครครับ?"
"จองกุกนะ มันกำลังตามมา จีมินโดนไอมาร์คหลอกให้ไปหานะ"
"ห่ะ อะไรนะครับ ไอจีมิน ถูกหลอกให้ออกไปหาไอมาร์ค !!!" วีหันมาตามเสียงของโฮซอกก่อนที่จะทำหน้าตกใจ
"แกว่าอะไรนะโฮซอก จีมิน....." วี
"ทะ แทฮยอง เฮ้ยย แทแท " โฮซอกแทบจะวิ่งออกมาไปหาวีเมื่อวีหันกลับไปหาแบมแบมแล้วกดปลายมีดนั่นลงบนหน้าอกข้างซ้ายของเด็กคนนั้นอย่างเร็ว
"กะ กรี้ดด อะ อึ่ก อึก อะ เฮือก!!" ร่างเล็กนั่นกระตุกอยู่สักพักแล้วนิ่งไป บ่งบอกถึงลมหายใจที่หยุดลงเช่นเดียวกัน
"ทะ แท พี่นัมจุน ปล่อย ปล่อยก่อนครับ" โฮซอก ลุกออกจากตัวไอนัมจุนก่อนจะค่อยๆเดินเข้าไปหาวี ผมรีบพยุงตัวไอนัมจุนขึ้นมา
"จีมิน..." จีมิน ผมเองก้อเป็นห่วงและคงไม่มากไม่น้อยไปกว่าวีนักหรอก
"ใจเย็นๆ จีมินไม่เป็นไร ยุนกิก้อสบายดี ชั้นเองก้อโอเค นะ แทฮยอง ใจเย็นนะ" โฮซอกรวบตัววีเข้ามากอด ปลอบ โยกตัวเบาๆ สักพักวีก้อกอดตอบโฮซอก เฮ้ออ เป็นอันว่าปลอดภัย
"มะ มึง น้องวีเป็นอะไร"
"วีนะ เหมือนเป็นคนสองบุคลิกมาตั้งแต่เด็กๆแล้วหละ ถ้าโกรธมากๆนะ ชั้นเอาไม่อยู่หรอกนะ นอกจากโฮซอกก้อมีแค่คริสฮยองกับแบคฮยองเท่านั่นแหละ ที่เอาอยู่นะ"
"แล้วสมมุติว่าถ้าเอาไม่อยู่หละวะ"
"มึงไม่อยากรู้หรอกนัมจุน กุเองยังขยาดเลย" ผมไม่อยากเจอโหมดปีศาจของวีหรอกนะ
"เห" ผมหัวเราะเบาๆเมื่อเห็นน่าเหวอของไอนัมจุน ก่อนจะหันไปสนใจเด็กแบมแบมคนนั้นที่นอนนิ่งอยู่ เฮ้อ หาเรื่องใส่ตัวแท้ๆ
"หวัดดี แทฮยอง...."
"จะ จีมิน มาร์ค" ร่างที่สลบไสลไม่ได้สติของจีมิน ที่มาร์คอุ้มมานั่น ทำให้วีแทบสติหลุดอีกครั้งถ้าไม่มีโฮซอกคอยฉุดเอาไว้
"จีมิน"
"จะไม่ทักทายเพื่อนเก่าอย่างชั้นหรอแทฮยอง"
.
.
.
.
.
"จะเครียดหละ ๆ เครียดอีกสองตอน นะตะเองงง เหลือไม่เกินห้าตอนก้อจบแล้วหละคร้าาา แอร้ยยย >///< "
เม้นเถิดจะเกิดผล อิอิ เม้นนะจ๊ะ ที่รักทั้งหลายยย เม้นๆๆๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น