[BTS] อย่า...(kookv,monhope,jinga ft.Jimin)

ลำดับตอนที่ #15 : ...TWELVE...100%

'เมื่อเวลา 14.00 น. ของวันนี้ ได้มีรายงานจากทางตำรวจว่า ได้พบศพ ของสามีภรรยาคู่หนึ่ง ที่บริเวณ 'โรงขยะ' ส่วนสาเหตุของการเสียชีวิตคือการกินยาพิษฆ่าตัวตาย คาดว่าน่าจะเสียชีวิตมากว่าสี่ชั่วโมง และประเด็นสำคัญคือ ผู้เสียชีวิตคืออดีตประธานบริษัทส่งออกรายใหญ่ในเกาหลีใต้ที่หายตัวไปทั้งครอบครัวเมื่อสี่ปีที่แล้วหลังจากเกิดการล้มละลายของบริษัทใหญ่และในเครืออย่างเป็นปริศนา ขณะนี้ทางเจ้าหน้าที่ได้กำลังทำการค้นหาตัว 'มาร์ค ต้วน' ลูกชายเพียงคนเดียวที่หายตัวไปพร้อมกัน คาดว่าจะยังมีชีวิตอยู่ที่.. ตึ๊ด!'

 

"บ้าเอ้ย!!! " เสียงสบถดังลั่นก่อนที่จะเป็นเสียงรีโมตทีวีที่โดนขว้างไปกระทบผนังจนไม่เหลือซาก ทำให้แม่บ้านตระกูลปาร์คหลายคนวิ่งมาดูคุณหนูที่น่ารักของตัวเองทันที

 

"ต้ายย คุณหนูจีมิน เกิดอะไรขึ้นคะเนี่ย" 

 

"ไม่มีอะไรครับป้า"

 

"ผมบอกว่าไม่มีอะไรครับ"

 

"เอ่อ ค่ะๆ งั้นป้ากลับไปทำงานต่อนะคะ มีอะไรก้อเรียกป้าได้ตลอดนะคะคุณหนู" โค้งให้อย่างเคารพในตัวของผู้มีพระคุณ ถึงแม้จะเด็กกว่ามากนัก

 

"ผมจะไปบ้านแทสักหน่อย อาจจะกลับดึกนะครับ"

 

"บ้านคุณหนูแทอยองหรอคะ" จีมินพยักหน้ารับเบาๆ สีหน้ายังคงดูหงุดหงิดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน "จะเรียนคุณท่านให้นะคะ"

 

"ขอบคุณครับ" ก้มหัวให้อย่างคนที่ถูกอบรมมาอย่างดี แม้อีกฝ่ายจะมีฐานะต่ำกว่าก้อไม่เคยคิดดูถูกเพียงเพราะชาติกำเนิดหรืออะไร

 

 

 

 

 

 

เป็นปกติที่เวลาเย็นๆแบบนี้รถจะติดเป็นพิเศษ แต่มันจะไม่เป็นปัญหาเลยถ้าเจ้าของแลมโบร์กินีสีแดงคันสวยนี้ไม่ได้อยู่ในโหมดตกมัน(?)แบบนี้เพราะถ้าเป็นปกติเจ้าตัวจะเป็นคนที่ร่าเริงได้ตลอดเวลาจะไม่เคยหงุดหงิดกับเรื่องแบบนี้เลยนะสิ

 

"ติดเชี่ยไรนักหนาวะ!! โถ่เว้ย!" ว้ากดังลั่นจนรถสะเทือน

 

"มาร์ค....." ชื่อที่เคยคุ้นเคยเมื่อหลายปีก่อนถูกเอ่ยออกมาทั้งๆที่แทบจะลืมไปแล้ว 

 

 

 

 

 

"เซฮุนฮยองไปหาพี่ลู่หานที่โรงบาลใช่มั้ย แทฝากนี่ไปให้แบคฮยองด้วยนะฮะ" 

 

"อะไรอ่ะ ทำไมแบคฮยองไม่มาเอาเองอ่ะ" ถามพลางดูดชานมแก้วโตในมือ

 

"ได้ข่าวว่าฮยองจะไปหาแบคฮยองไง แทฝากไปหน่อยไม่ได้อ่อ ใจดำจัง" ตัดพ้อคนเป็นพี่ชายน้อยๆพอเป็นพิธี เรียกร้อยยิ้มอบอุ่นจากพี่ชายตัวดีได้ไม่ยาก

 

"แค่ล้อเล่นเอง ตั้งแต่คบกับไอจองกุกนี่งอนเก่งขึ้นนะแกนะ" รับของจากมือน้องชายมาพลางออกปากแซว

 

"ฮยอง!!"

 

"เฮ้ยๆ หน้าแดงวะ 555 อยองไปหละ จุ๊ฟๆ"

 

"เฮ้อ ขับรถดีๆนะครับฮยอง" 

 

"เออ อ้าวจีมินนี่ มาหาแทหรอ อยู่นบ้านแหนะ อ้าว เป้นไรอ่า.." เสียงทักทายของเซฮุนไม่มีผลต่อปาร์คจีมินผู้ที่มีอารมณ์ไม่คุกกรุ่นอยู่ตอนนี้

 

"ว่าไง หมูจีมิน" 

 

"แทฮยอง"

 

"ข่าวนั่นสินะชั้นรู้แล้วนะ ขึ้นไปที่ห้องก่อนเดี๋ยวเอาขนมตามไปให้" ดันหลังเพื่อนสนิทตัวเล็กให้ขึ้นไปข้างบน 

 

 

"ชั้นคิดว่ามันตายแล้ว" พูดพลางเคี้ยวขนมเต็มปากตุ้ยๆ

 

"อ่าห่ะ" ผมนั่งมองเพื่อนตัวเล็กนั่นพูดงึมงัมๆ ถึงจะอารมณืเสียแต่มือก้อหยิบขนมเข้าปากตลอด นี่ไงหละ ถึงได้เป็นหมู

 

"ไหนจะเรื่องพ่อกับแม่ของมันอีก"มือขาวเอื้อมมาหยิบ แกะขนมห่อใหม่ออกมาแกะ กินเร้วแหะ

 

"แล้วแกกังวลอะไรอ่ะ" 

 

"มันกลับมาแล้วนะเว้ยแท ชั้นว่าที่มันหายไปเนี่ย มันต้องไปแอบทำอะไรสักอย่างแน่"

 

"เรื่องนั้นก้อรู้แล้วอ่ะ คนของยุนกิตามสืบเรื่องนี้ตั้งแต่แรกแล้วอ่ะ เครียดไรวะ" 

 

"สืบ?" ก้อใช่นะสิ ยังจะมาทำหน้าหมูงงอีก

 

"เออ สืบ ก้อแกไม่ยอมให้ชั้นจัดการให้จบๆอ่ะ แน่นอนดิว่ามันต้องกลับมาเอาคืน เพราะงั้นชั้นเลยให้ยุนกิตามเรื่องนี้มาตั้งแต่แรกอ่ะ มีแต่แกที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรกับเค้าเลยเนี่ย" พูดจบแล้วเอื้อมมือไปขยี้ผมสีน้ำตาลัน่นแรงๆ พ อให้อีกคนได้หน้ามุ่ยเล่น

 

"ขอโทษนะ ทำให้พวกแกพลอยเดือดร้อนทุกครั้งเลย"

 

"เอาอีกแล้ว" คว้าร่างหมูของจีมินมาไว้ในอ้อมอกอุ่นๆก้อนจะล้มตัวลงนอนบนเตียงที่นั่งอยู่ในท่านั่น แล้วลูบผมลื่นๆนั่นเบาๆ 

 

"ก้อมันจริง ถ้าไม่มีชั้น ก้อคงไม่เป้นแบบนี้" ร่างเล็กค่อยๆกอดตอบแล้วเอาหน้าซุกเอาไว้ที่อกที่ดูเหมือนจะแกร่ง(?)ของคนตัวโตกว่า

 

"แล้วยังไง แกก้อยังเป็นเพื่อนที่ชั้นรัก อยู่ดี  แล้วจะเครียด  เพื่อไรวะ ไอโฮซอก ยุนกิ พวกชั้นก้ออยู่ข้างแกทั้งนั้นนี่หว่าา"

 

"ก้อเครียด...."

 

"เลิกๆๆ เครียดไปก้อเท่านั้นปะ ถ้ามีปัญหาก้อแก้ แค่นั้นเอง ชั้นอยู่ตรงนี้นะ" ผมดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มเราท้งคู่เอาไว้แล้วเผลอหลับไป

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

"เซฮุนฮยอง น้องวีอ่ะ"

 

"มาดึกจังวะ ข้างบนนู่น อยู่กับจีมินนี่"

 

"ขอบคุณครับ เออ ผมขึ้นไปนะ" ขออนุญาติพี่ชายสุดมึนของเจ้าตัวเล็กก่อนจะเดินขึ้นไปหา

 

"..." ชะงักมือที่กำลังจะเคาะประตูเอาไว้แล้วหัวเราะเบาๆเมื่อเห็นว่าประตุมันปิดไม่สนิท งั้นเข้าไปเลยแล้วกัน

 

"น้องวีครับ" แสงจากโคมไฟหัวเตียงที่คาดว่าเจ้าของห้องคงลืมปิดทำให้มองเห็นคนตัวเล็กท่าทางไร้เดียงสานอนหลับสนิทอย่ใต้ผ้าห่มผืนหนาท่ามกลางอากาศที่เริ่มจะหนาวแล้ว เดินเข้าไปหาแฟนเด็กของตัวเองอย่างเอ็นดูแต่ก้อต้องชะงัก เมื่อเห็นปลายเท้าที่ยื่นออกมานอกผ้าห่มถึงสองคุ่

 

"เจ้าจีมิน..." ค่อยๆดึงผ้าห่มออกเบาๆ เผยให้เห็นสองร่างบางที่กำลังนอนกอดก่ายกันจนแทบจะหลอมรวมเป็นร่างเดียวกันใต้ผ้าห่ม โดยมีหัวสีน้ำตาลของเจ้าเด็กจีมินฝังอยู่ที่หน้าอกเมียเด็ก(?)  ทำผม คิ้วกระตุก

 

"ไอแดฮยอน" เดินออกมาจากห้อ.คนรักแล้วมาเคาะประตูห้องตรงข้ามซึ่งเป็นห้องไอแดฮยอนเพื่อนสนิทผมเบาๆก่อนที่มันจะออกมา

 

"จะสามทุ่มแล้วมึง.."

 

"ขัดจังหวะดูหนังโป๊อ่อวะ" เพราะเป็นเพื่อนกกันมานานทำให้รู้จักสันดานกันดี เพราะมันก้อเหมือนๆกันอ่ะ 555

 

"ไอนี่ มีไรก้อว่ามา หรือจะให้กุไปอุ้มจีมินออกจากอ้อมอกน้องกูวะ กุไม่อยากทำวะ ไม่อยากพรากคนรักกัน" แดฮยอนพูดพร้อมไหวไหล่เบาๆ อย่างกวนตี-น

 

"เออ นานๆครั้งกว่ากูจะได้มาหาน้องมึงนะ" เห็นใจผมเถอะ สองสามเดือนได้เจอกันที เพราะผมต้องไปดูงานที่ฝรั่งเศษเป็นเดือนๆ

 

"ก้อทุกครั้งมึงก้อต้องให้กูไปพาจีมินเมียรักของน้องกูออกมาแทบทุกทีอ่ะ" ดู๊ ดูมันยู่ปาก คิดว่าทำแล้วน่ารักตายแหละ 

 

"แล้วมึงไม่ชอบ?"

 

"เชี่ยไร เออๆ รีบไปดิ กูจะได้นอน" 

 

"หน้าเพื่อนแดงนะครับ ^^" ไอแดฮยอนมันชอบจีมินมาตั้งแต่เด็กแล้วครับ เรื่องนี้นะผมรู้มาตั้งนานแล้วหละ 

 

"ลำบากกูทุกทีอ่ะ" มันค่อยๆแกระแขนของสองร่างบางที่ก่ายเกี่ยวกันไว้ออกเบาๆ แล้วอุ้มจีมินออกไปจากห้อง  ผมเดินตามออกไปล๊อกประตู

 

"หลับลึกจังนะ ถ้าโดนลักหลับขึ้นมานี่ไม่รู้ด้วยนะ" ผมเอนตัวลงบนเตียงของวี ก้มลงไปจูบเรือนผมนุ่มๆนั่นทีนึง ก่อนจะได้กลิ่นกลิ่นแชมพูที่ไม่คุ้นเอาซะเลย

 

"เปลี่ยนแชมพูอีกแล้ว" 

 

จูบไล้ลงมาจากเรือนผมนุ่มนั่นถึงหน้าผากเหม่งน้อยๆ จูบซบลงที่เปลือกตาเบา กัดจะกัดปลายจมูกโด่งรั้นนั่น จนตัวเล็กร้องครางอื้ออึงออกมามือก้อปัดป่ายไปทั่วเมื่อโดนขัดจังหวะการนอน แต่ก้อยังไม่ยอมตื่น  ผมได้แต่หัวเราะเบาๆกับท่าทางแบบเด็กน้อยนี่ กลิ่นหอมอ่อนๆเจนอดไม่ได้ที่จะต้องก้มลงไปหอมแก้มนวลนั่นแรงๆ ก่อนจะจูบเบาๆลงบนกลีบปากนุ่ม ย้ำๆอยู่อย่างนั้นไม่ได้รุกล้ำแต่อย่างใด 

 

"อื้อ จีมินอา หยุดเล่นนะ" ชื่อที่ออกมาจากปากคนตัวเล็กกลับไม่ใช่ชื่อผม

 

"ใครอนุญาติให้ครางชื่อคนอื่น หืม?" ถามออกไปแต่ไม่ได้ต้องการคำตอบ เพียงแค่กดจูนเน้นๆลงบนปากเล็กๆนั่น ก่อนจะบีบแก้มนุ่นนั่นแรงๆเพื่อให้อ้าปากออกสักนิดก่อนจะส่งลิ้นร้อนเข้าไปสำรวจโพรงปากหวานนั่น เรียวลิ้นกวาดไปทั่ว อย่างร้อนแรง จนเจ้าตัวเล็กเริ่มจูบตอบทั้งๆที่ยังไม่ตื่น

 

"อื้มม" ส่งเสียงครางในลำคอเมื่อผมหยอกล้อกับลิ้นเล็กแรงขึ้น กัดปากแดงๆนั้น คาดว่าพรุ่งนี้น่าจะช้ำหน่อยๆ 

 

"อ่ะ อือ อองอุก!!" ตื่นซะแล้ว เฮ้ออ

 

"อื้อ อ่อยอะ!! (อื้อ ปล่อยนะ!!)" ผมพละออกจากปากหวานๆนั่นเมื่อมือเล็กส่งค้อนน้อยๆแต่หนักมาที่ไหล่ผม

 

"ลงโทษ.."

 

"อะ อะไร ลวนลามคนอื่นไปทั่วเลยนะ แล้วนี้มันใช่เวลามั้ย กี่โมงกี่ยามแล้วห่ะ!!" ตัวเล็กลุกขึ้นมานั่งแว้ดๆใส่ผม กับหน้าแดงๆนั่น

 

"ทำเรื่องแบบนี้ก้อต้องเวลนี้สิ แล้ววนลามคนอื่นที่ไหนกัน ที่แฟนจองกุกนะ ผมมีสิทธิ์ แล้วก้อลงโทษที่กล้าเรียกชื่อคนอื่นเวลานอน" ผมส่งสายตาเย็นๆไปให้ สายตาที่ใครๆต่างก้อกลัว แต่  ยกเว้นน้องวีนี่หละครับ ที่ไม่เคยสะทกสะท้านอะไรเลย

 

"ไม่ต้องทำตาดุเลยนะ วีไม่กลัวหรอก แล้วนี่จีมินไปไหนฮะ แดฮยอนฮยองมาอุ้มไปอีกแล้วใช่มั้ย" 

 

"...." น้อยใจวะ กลับมาหาทั้งที ถามถึงแต่คนอื่น ถึงผมจะรู้สึกผิดนิดๆก้อเถอะที่ไปกวนเวลานอนคนตัวเล็กเข้า เลยทำให้หงุดหงิด เป้นแบบนี้ทุกที เวลานอนไม่พอเค้าก้อจะปวดหัวแล้วก้อหงุดหงิดง่ายเสมอ

 

"พี่จองกุก" ตาคู่นั่นดูอ่อนลงเมื่อผมเงียบไป

 

"..." ก้อเลือกที่จะเงียบมันต่อนี่หละ

 

"โกรธมั้ย?" มือบางนั่นเอื้อมมาจับมือผมวางไว้บนหน้าตักนุ่ม

 

"นิดหน่อย" 

 

"ไม่ขอโทษนะ" คำนี้อ่ะ ถ้าไม่ใช่เรื่องใหญ่จริงๆน้องวีจะไม่ค่อยพูดมันออกมาเลยครับ เค้าบอกว่าพูดบ่อยๆมันก้อเหมือนกับแค่พูดให้ตัวเองพ้นผิดดูรับผิดชอบกับการกระทำของตัวเองแต่ไม่ได้รู้สึกจากใจจริงๆ

 

"อือ" น้อยใจวะ

 

"กลับมาเมื่อไหร่ครับ" ร่างเล็กดึงให้ผมนอนลงกับเตียงก่อนจะดึงแขนผมไปหนุนเอาไว้ต่างหมอน

 

"เมื่อกี้เลย" เหนื่อยๆกลับมาว่าจะให้แฟนปลอบซะหน่อย เซ็งเลย

 

"เหนื่อยมั้ยครับ" 

 

"หายแล้ว แค่เห้นหน้าวีพี่ก้อหายเหนื่อยแล้วครับ" หันไปกอดร่างเล็กเอาไว้หลวมๆ

 

"นอนพักนะครับ ดึกแล้ว" วาแล้วก้อยื่นปากเล็กๆนั่นมาจุบคางผมเบาๆ เหมือนอย่างเคย

 

"อืม ฝันดีนะครับแทฮยอง" กดจูบลงบนหน้าผากมล ก่อนจะหลับตาลง

 

"ฝันดีครับจองกุก" วีขยับซุกเข้ามา เป็นอย่างนี้เสมอ ตั้งแต่คบกันมาจนเรียนจบมอปลายยันมหาลัยนี่ก้อผ่านมาห้าปีแล้ว ได้รู้จักนิสัยหลายๆอย่างที่ไม่ค่อยได้เห็นนักของวีมาก้อเยอะ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน เพลย์บอยตัวพ่ออย่างผมยังคบอยู่กับเด็กน้อยคนนี้ได้นานขนาดนี้ คงเป้นเพราะชอบหละมั้งชอบที่จะอยู่กับเด็กคนนี้ ชอบทุกๆอย่างที่เป็นแทฮยอง และชอบที่จะมีแทฮยองคนนี้เป้นคนรักคนเดียวของผม...

 

 

..................................................................................50%......................................................................................

 

"อรุณสวัสดิ์ครับ" กดจูบแผ่วเบาลงบนหน้าผากมลของคนในอ้อมกอด ที่พยายามซุกตัวเข้ามาเมื่อโดนรบกวนการนอนจากตนตัวโตกว่า

"อื้อ" 

"เจ็ดโมงแล้ว" เวลามาตรฐานของบ้านที่จะต้องลงไปกินข้าวเช้าตอนแปดโมง เพราะจะได้อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาก่อนที่แบคฮยอนฮยองกับ
ชานยอลฮยองจะออกไปทำงาน 

"อื้อ" ยังไม่ยอมตื่นอีก

"น้องวีตื่นได้แล้วครับ"

"อื้อ" เด็กคนนี้!!!

"ไม่ตื่นพี่ปล้ำนะ" จริงจังครับจริงจัง

"อื้อ  เฮ้ยย" รีบลุกเชียวนะ

"ยอมตื่นแล้วหรอ คิดว่าจะให้ปล้ำจริงๆ" 

"บ บ้าหรอจองกุก วียังง่วงอยู่เลย อ่ะงื้อ"

"อย่าขยี้แรงแบบนั้นสิเดี๋ยวก้เจ็บตาหรอกน้องวี" ผมดึงมือเล็กที่ขยี้ตาตัวเองอยู่ออกเบาๆ มันดูน่ารัก ผมยุ่งไม่เป็นทรง กับตาที่ยังปรือๆอยู่ ช่างดูลงตัวไปซะหมด "เอางี้เดี๋ยงพี่อาบน้ำก่อนเสร็จแล้วจะออกมาปลุกนะครับ"

" (- -)(_ _)(- -)" พยักหน้ารับ

"ครับๆ นอนต่อนะ"





"ฮยอง  ฮยองฮะ  แดฮยอนฮยอง!!!  อื้อ  ลุกหน่อยสิฮะ ผมหนักนะ ฮยอง!!" เมื่อคืนจำได้ว่านอนอยู่กับไอแท แต่ไหงตื่นมาเจออหมีดำนอนกอดอยู่แบบนี้หละ คงไม่พ้นไอพี่จองกุกกลับมาเมื่อคืนสินะ  เป็นงี้ตลอดหละ ถ้าพี่จองกุกเจอพบกับแทนอนด้วยกันนะ เป้นต้องให้แดฮยอนฮยองมาอุ้มผมไปนอนที่อื่นทุกที - -*

"จีมินอา"

"ตื่นแล้วก้อลุกสิฮะ ผมหนักนะ" แขนข้างนึงสิบโลรึไงฟร่ะ!!

"หนาว กอดหน่อย" ว่าแล้วก้อดึงตัวผมเข้าไปกอดเอาไว้กับแผงอกกำยำนั่น 

"อื้ออ ปล่อยน้าาา  ไม่เอา จะกลับบ้านแล้วว >3<"

"อีกแปปนะ" เสียงอ้อนๆที่ไม่ค่อยยจะได้ฟัง ทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ

"เสียงดัง" ดังจนหนวกหูไปหมดละ

"หืม?"

"ใจฮยอง เสียงดังมากเลย" ใช่ครับ หน้าผมซุกอยู่ที่หน้าอกฮยองจนได้ยินเสียงหัวใจที่เต้น แรงและดังมาก

"อ่อ อืื้อ คงดังจริงๆนะแหละ" พูดแล้วคลายอ้อมกอดออกให้ผมเป้นอิสระ แล้วพลิกตัวนนอนหันหลังให้ผมแทน

"กลับบ้านขับรถดีๆนะจีมิน ฮยองเป็นห่วง"

"อ อื้ม งั้น.. ผมกลับก่อนนะครับ ขอโทษที่ต้องมานอนเบียดกับฮยองอีกแล้วด้วยนะครับ" ผมลุกออกจากเตียงแล้วเดินออกไป




"จริงๆ ฮยองอยากให้นายมานอนเบียดฮยองอย่างนี้ตลอดไปเลยนะจีมินอา" พูดออกไปเค้าก้อไม่ได้ยินมันหรอกไอแดฮยอน....






แอ๊ดด 

ผมเปิดประตูเข้ามาในห้องตรงข้ามที่เป็นห้องนอนของไอแท ได้ยินเสียงอาบน้ำ คาดว่าจะเป็นพี่จองกุก เพราะว่าบนเตียงก้อมีไอแทนอนอยู่คนเดียว บางทีผมก้อคิดนะ เมื่อไหร่จะแต่งงานกันวะคู่นี้ ไอเจโฮปโน่นก้อท้องไปสองเดือนหละ กับใครก้อไม่ต้องสงสัย นัมจุนฮยองนั่นไง มาลงเอยกันตอนไหนก้อไม่รู้ เรียนจบปุ้บท้องปั๊ป เฮ้ย แต่งงานปั๊ป

"แทงี่" ผมค่อยๆน่งลงบนเตียงไอแท แล้วก้มลงไปเรียกมันเบาๆ

"อืม จีมินอา" ไอแทหันมาหาผมยกมือขึ้นมาทาบกับแก้มผม

"กลับบ้านก่อนนะ" ผมก้มลงไปจนจมูกของเราชนกัน ไอแทยิ้มแล้วหลับตาลง

"ไม่อยู่กินข้าวเช้าด้วยกันหรอ" มันถามทั้งที่ยังหลับตา

"เมื่อคืนออกมาค้างก้อไม่ได้บอกที่บ้านไว้นะ " แขนข้างนึงของผมวางไว้ข้างตัวของไอแท อีกข้างก้อทาบทับไว้บนมือของมันที่แนบแก้มผมไว้ ถ้าพี่จองกุกเปิดประตูออกมาอาจคิดว่าผมกับไอแทจูบกันอยู่ก้อได้
 
"อย่าคิดมาก" ผมรู้ว่ามันห่วงผม แต่ผมก้อห่วงมันเช่นกัน 

"อืม" จมูกของเรายังชนกันอยู่อย่างนั้น มันเป็นเรื่องงปกติ เพราะพวกเราสี่คนก้อสนิทกันมากเหมือนพี่น้อง แล้วก้อทำอย่างนี้มาตั้งแต่ยังเด็ก

"อะ แฮ่ม!!" นั่นไง ตัวปัญหา  "อรุณสวัสดิ์จีมิน "

"อรุณสวัสดิ์ครับพี่จองกุก  อ่า ไอแท ชั้นกลับก่อนนะ อ่ะ!" จู่ๆไอแทก้อดึงผมลงมากอดเอาไว้

"อย่าคิดมาก อย่ากังวนชั้นอยู่ตรงนี้นะ รักแกเสมอนะ จีมิน" ผมผละออกมาก่อนจะลูกผมมันเบาๆ

"ขอบใจ  รักแกเหมือนกันวะแทฮยอง" ผมหันไปลาพี่จองกุกแล้วออกจากห้้องไป


"อิจฉานะ" อะไรของเค้า

"ฮะ?" ผมที่แต่งตัวเสร็จก้อเห็นพี่จองกุกนั่งหน้าบึ้งอยู่บนเตียง

"..." ไม่ตอบ สงสัยจะนอยด์

"เฮ้ออนั่นจีมินนะฮะ" คงไม่มีเรื่องไหนที่จะทำให้พี่จองกุกคนร่าเริงนี่นั่งหน้าบูกเป็นตูดเป็ดได้เท่าเรื่องจีมินแล้วหละ

"(- -) ( --)" หันมามองหน้าผมทีนึงแล้วเมินไปทางอื่น ต้องง้อสินะ

"นี่ จองกุกอา" ผมเดินมานั่งข้างๆคนขี้งอน " เงียบ ยังเงียบอีก " จองกุกอา วีกับจีมินก้อเป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้วนา" ยังจะเงียบ

"( --) (-*-)" 

"จะว่าไป เราไม่ได้จูบกันก้อนานแล้วนะฮะ" ผมก้มหน้ามองตักตัวเอง นี่ถ้าตั้งจฟังนี่คงได้ยินเสียงดังควับ ตอนจองกุกหันมามองหน้าผมสินะ

"นานแล้ว" เสียงแผ่วเบาของพี่จองกุกมาพร้อมกับมือที่เชยคางผมขึ้นมา 

"ถ้าจูบแล้ว หายงอลวีนะ" ริมฝีปากหนายิ้มกระตุกจนผมชักหวั่นใจกับจอมเจ้าเล่ห์ตรงหน้า ก่อนที่หน้าของทั้งสองจะค่อยๆเลื่อนเข้ามาจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆที่เป่ารดใบหน้าอยู่

"ไม่รู้สิ"...............................




บนโต๊ะอาหารที่ไร้เสียงพูดคุยหรือแม้กระทั่งเสียงช้อนกระทบจาน จากมารยาทที่ถูกฝึกมาอย่างดีของทุกคนบนโต๊ะอาหาร มันเป็นเสมือนกฏของบ้านหลังนี้ น้อยครั้งที่จะเปิดปากคุยกันเวลาทายอาหาร

"ฮยองกับชานยอลจะต้องไปดูงานของคุณพ่อคุณแม่ที่ต่างประเทศ วันพรุ่งนี้ พวกแกอยู่กันได้ใช่มั้ย" แบคฮยอนฮยองพูดขึ้นมาเมื่อรวบช้อนเรียบร้อยแล้วด้วยสีหน้าเครียดๆ

"ไม่เป็นไรหรอกน่า พวกชั้นโตแล้วนะฮยองง" เสียงของลูกพี่ลูกน้องตัวแสบของผมโพล่งขึ้น

"แกนะแหละตัวดี ไอเซฮุน!" อันนี้ผมเห็นด้วยนะ

"ยิ้มไรไอน้องแท อยากโดนอ่อ "

"ปล่าวนิฮยอง มั่ว"

"เซฮุน อย่าหาเรื่องน้อง" แดฮยอนฮยองสุดเท่

"แกก้อน้องชั้นนะเว้ย เรียกชั้นว่าฮยองเซ่!"

"....." สมน้ำหน้าโดนแดฮยองเมินเลยย 555

"เซฮุน เงียบๆหน่อย" 

"ครับ" กลัวเมียนี่หว่าเซฮุนฮยองงง  พ อพี่ลู่หานสั่งหละทำตามทันทีเชียวว

"ชั้นเองก้อต้องไปกับแบคฮยอนแล้วก้อชานยอลเหมือนกัน นายอยู่ได้ใช่มั้ย"  พี่ลู่เองก้อต้องไปด้วยนิเนอะ ก้อพี่ลู่หานกับชานยอลฮยองนะอยู่ฝ่ายกฏหมายของบริษัทนิเนอะ

"ไปด้วย!!!" ว่าแหละ ห่างไม่เคยได้

"ไม่ได้น่าเซฮุน" พี่ลู่หาน

"พี่ท้องอยู่นะ ผมเป็นสามี ก้อต้องไปดูแลภรรยาสิ" 

"ให้เซฮุนไปด้วยนะ ลู่หาน" แบคฮยอนฮยอง

"ไม่ต้องก้อได้นี่หน่า ชั้นดูแลตัวเองได้นะแบค" 

"เหอะนา ให้เซฮุนไปช่วยดูแลอีกแรงไงลู่" ชานยอลฮยองก้อพูดขึ้นมาหลังจากเงียบไปนาน

"พี่ไม่อยากให้ผมไปหรอ" หน้าเนียนได้อีกคะเซฮุนฮยอง

"ก้อได้ๆ ไปด้วยกัน" ใจอ่อนตามเคยเลยพี่ลู่หานเอ้ยย

"แดฮยอน งั้นระหว่างนี้แกต้องเข้าบริษัทด้วยนะ"

"รู้แล้วนา ท่านประธานนนนนนแบคฮยอนน"

"เออ จองกุก นายจะกลับฝรั่งเศษเมื่อไหร่" แบคฮยอนฮยองถามจองกุกที่นั่งเงียบมาตลอด

"คราวนี้คงอยู่ยาวแล้วหละครับ เพราะพ่อหาคนดูแลใหม่ได้แล้วครับ"

"อ่อ งั้นก้อดี ฮยองฝากแทด้วยนะ"

"แน่นอนครับ ^_^"

"วันนี้จองกุกจะไปไหนมั้ยฮะ" ผมหันไปถามพี่จองกุกที่นั่งอยู่ข้างๆกัน

"อ่า วันนี้ต้องกลับไปที่บ้านใหญ่ก่อนนะครับ น้องวีอยากไปไหนรึปล่าว"

"ไม่ได้อยากไปไหนฮะ" แค่อยากอยู่ด้วยกัน

"งั้นพรุ่งนี้ไปเที่ยวกันนะ" 

"จริงนะ"

"คร้าบบบ"

"อย่าสวีทกันบนโต๊ะอาหารไอจองกุก" แดฮยอนฮยองงอ่า

"โหยย อิจฉาว่างั้น?" คำพูดของพี่จองกุก ทำเอาคนทั้งโตีะ หัวเราะลั่น มีเพียงแววตาเป็นห่วงน้อยๆที่ผมเข้าใจได้ดีของแบคฮยองที่ส่งมาให้ผม

"อิจฉาโพ่งงง  ดว้ย ไปดีกว่า ไม่อยากโดนมดกัดเว้ย ฮึ่ย!!" 







ตอนหน้ากินมาม่ากันนะทุกโคนนนนนนน  ไรต์กลับมาแล้ววว