ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ...ONE...
"จีมิน!! เฮ้ " หลังจากวางสายจากมันผมก็รีบขับรถมาหา
"แทฮยองง ฮือออออออ" ไอเจ้าของชื่อที่ผมเรียกไปตอนแรกนั้นพุ่งตัวเข้ามากอดผมทั้งน้ำตาอย่างแรงจนผมเซ "มันทิ้งชั้นไปแล้ว มันไม่รักชั้นแล้ว มันบอกว่าชั้นเป็นขยะที่ใช้แล้วทิ้ง!!" ขยะที่ใช้แล้วทิ้ง มากไปปะวะ
"ทำไมมันถึงทำแบบนั้นกับแกวะ ไอจีมิน" เจโฮป หรือจองโฮซอก บุคคลที่มีความร่าเริงสนุกสนานติดตัวอยู่ตลอดเวลา
"แบมแบม ไอเด็กนั้น มันทิ้งชั้นไปหาไอเด็กนั้น ฮึกฮือ"
"ใครวะ ชั้นไม่รู้จัก" ผมอยากจะขำไอหน้าตาโง่ๆของมัน แต่ผมก้อไม่มีอารมจิงๆ
"ไอเด็กลูกครึ่งที่น่ารักๆที่โรงเรียนปะวะเปิดเทอมนี่ น่าจะขึ้นปี1แล้ว ยังจะอยู่โรงเรียนเดียวกันอีกอ่อวะ" ชูก้าหรือมินยุนกิ ไอคนตาขีดเดียวทั้งเสียงน่าตาท่าทางที่น่ารักของมันทำให้ใครๆต่างพากันหลงไหลมีแค่พวกผมที่ไม่เคยตกหลุมพลางนั่น เพราะไอนี่มันก้อปีศาจที่อยุ่ในคราบมนุษย์น้อยไรเดียงสานี่แหละ
"ฮืออ ไอก้าา ชั้นทำไรผิดวะ ทำไมต้องทำแบบนี้ ที่ชั้นให้มันไปทุกอย่างมันยังไม่พอรึไง ที่ชั้นทำทุกอย่างให้มันยังไม่ดีหรอ ฮืออ ทำไม รักของกูมันไม่มีค่าหรอวะ ทำไมมันไม่เคยเห็นค่าความรักที่กูให้มันเลย ฮืออ กูเจ็บ!!!" จีมินที่เอาแต่ร้องไห้ซุกหน้าลงไปกับท้องของแทฮยองพูดระบายออกมา ทั้งคำหยาบที่ไม่ค่อยหลุดมาให้ได้ยินก้อออกมาหมด
"ร้องไห้ให้พอนะจีมิน แล้วเมื่อไหร่ที่นายดีขึ้น พวกชั้นจะจัดการให้ แต่ตอนนี้นายระบายออกมาเหอะ พวกชั้นอยู่ตรงนี้แล้ว อยู่ตรงนี้กับนาย ไม่ทิ้งนายไปไหน แน่นอน" วีหรือแทฮยอง บุคคลที่เปรียบเสมือนน้ำที่นิ่งตลอดเวลา ควงตาที่แสนจะมีสเน่ห์นั้นที่ใครๆต่างก้อละลายเมื่อได้สบตานั้นแฝงไว้ด้วยความรู้สึกที่บรรยายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้ ท่าทางที่ไม่ได้ต่างกันกับยุนกิทำให้ไม่ว่าผู้หญิงผู้ชายคนไหนๆก้อตกหลุมรักไปหมด แต่ที่จิงวีก้อแค่ปิศาจน้อยดีๆนี่เอง..
"ฮืออ ขอบใจนะ ชั้นรักพวกแกทุกคนเลย ขอบใจนะ ฮึกก ขอแค่วันนี้วันเดียว แค่วันเดียวแล้วชั้นจะกลับมาเหมือนเดิม เป็นจีมินคนสดใสเหมือนเดิมแน่นอน ฮึก ตอนนี้พวกแกอยุ่กับชั้นนะ อย่าทิ้งชั้นไปไหน ฮึก อยุ่กับชั้นแบบนี้นะ" ใช่แล้วจีมินเป็นคนที่สดใสอยุ่ตลอดเวลา ร่าเริงและ น่ารัก น้ำตานะไม่เหมาะกับจีมินจริงๆ พวกเราเชื่อว่าเดี๋ยวนายจะกลัมาเป็นคนเดิมแน่นอน ก้อเราเป็นเพื่อนกันนิ เพื่อนที่ผ่านอะไรมาด้วยกันมากมาย เพื่อนที่ไม่เคยทิ้งกันไปไหน พวกเรา 5 คนที่ตอนนี้เหลือแค่ชั้น จีมิน เจโฮปและชูก้า แค่สี่คน....
"คืนนี้ชั้นจะนอนค้างที่นี้เลยเอามะหมูจี" เจโฮปที่พูดหยอกแบบจริงจังเอามือขยี้หัวจีมินเบาๆเป็นการปลอบใจ
"ข้าวว เดี๋ยวชั้นทำอาหารเย็นให้เอง แทแกอยุ่กับจีมินแล้วกันนะ ส่วนแกไอโฮปไปช่วยชั้นทำข้าวเย็น"
"เออ เดี๋ยวจะช่วยกินเอง" ไอโฮป
"ไปนอนพักกันนะจีมิน เดี่ยวชั้นอยุ่เป็นเพื่อน โอเคมั้ย" แทฮยอง
"อือ "
"แท..." จีมินที่นอนกอดผมอยุ่บนเตียงเรียกชื่อผมด้วยน้ำเสียงอ่อนล้า ผมไม่ชอบเลยที่เกิดเรื่องแบบนี้กับเพื่อนที่ผมรัก
"หืมม ว่าไง ยังไม่หลับอีกฮะ ปวดหัวหรอ" จีมินส่ายหัวดุ๊กดิ๊กอยู่ที่อกของผม
"ป่าว พรุ่งนี้ชั้นจะยิ้มได้เหมือนเดิมแน่นอน นายเชื่อชั้นมั้ย ชั้นจะไม่ร้องไห้ และชั้นก้อจะลืมไอเลวนั้น ลืมแม้กระทั้งความเป็นเพื่อนที่เคยมี ลืมทุกอย่าง ลืมอ้อมกอดอุ่นๆ ลืมสัมผัสที่เคยได้รับ ฮึกก ชั้นจะลืมมันให้หมดไม่ให้เหลือเลย ชั้นจะจำแค่ว่ามันทิ้งชั้นไป จำแค่ว่ามันหันหลังให้พวกเรา ฮึก ชั้นจะจำแค่นั้น!!"
"ไม่ต้องรีบร้อนขนาดนั้นก้อได้ สักวันนายจะลืมมันได้เองจีมิน อาจจะต้องใช้เวลาสักพัก เดี๋ยวนายก้อลืมเองนะ อย่าฝืนหัวใจตัวเองให้ลืมมันเลย ทำแบบนั้นไปก้อไม่มีประโยชน์หรอกนะ จีมิน พวกชั้นนะรักนายรู้มั้ย เพราะงั้นนะ นายไม่ต้องไปสนใจคนที่ไม่รักนายคนนั้นแล้วนะ ยังมีอีกหลายคนที่รักนายนะ ทั้งชั้น โฮซอก ยุนกิ พ่อแม่ชั้น พ่อแม่นาย พ่อแม่ยุนกิและเจโฮป พวกเราทุกคนรักนายนะ"
"อือ ชั้นไม่ได้ฝืนนะ ชั้นทำได้แน่นอนเชื่อชั้นสิ แท ชั้นนะไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น ชั้นนะอยากจะยิ้มและหัวเราะกับพวกนายเหมือนเด ิม..เพราะงั้นนะชั้นจะดีขึ้น"
"อือ แล้วพวกชั้นจะรอนะจีมิน" พูดจบก้อหลับไปเพราะความเหนื่อยล้าจากการร้อองไห้มาหลายชั่วโมง ผมเช็ดน้ำตาที่แก้มของจีมินออกเบาๆ ดวงตาที่แดงก่ำนั้น ทำให้ผมกลัวว่าจีมินจะไข้ขึ้นซะเหลือเกิน
"หลับไปแล้วหละ ร้องไห้หนักแบบนั้นชั้นว่าเดี๋ยวมันก้อไม่สบายอีก" แทฮยอง
"ชั้นทำโจ๊กกระดูกหมูไว้แล้วหละ ไม่เป็นไรหรอก ไอโฮซอกก้ออกไปซื้อยามาเตรียมไว้แล้วด้วย" ยุนกิ
"จะให้ชั้นจัดยาเตรียมไว้ให้เลยมะ เดียวมันตื่นมาจะได้กินเลยไง"
"ทำเลยก้อได้ แล้วเดี๋ยวมาคุยกันหน่อย" ทั้งแทฮยอง ยุนกิและโฮซอกต่างก้อเห็นถึงสายตาที่เปลี่ยนไปของกันและกัน สายตาที่ดูแข็งกร้าวขึ้น สายตาที่ไม่มีใครนอกจากพวกเขาเห็น สายตาที่มีต่อคนที่หันหลังให้กับความเป็นเพื่อนที่พวกเขาไว้ใจ สายตาที่มีต่อคนที่ทำให้เพื่อนของพวกเขาเจ็บปวด
"พรุ่งนี้จีมินก้อจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม และอีกสองอาทิตย์พวกเราก้อจะเปิดเทอม" โฮซอก
"ใช่จีมินจะกลับมาเป็นคนเดิม เปิดเทอมแล้วพวกเราก้อจะเจอไอมาร์คกับเด็กแบมแบมนั้นเดินคู่กันเหมือนที่เคยทำกับจีมินของพวกเรา" ยุนกิ
"ใช่ พอเปิดเทอมจีมินก้อจะไม่เหลืออะไรที่เกี่ยวกับไอมาร์คให้รู้สึกแย่ไปกว่าวันนี้" แทฮยอง
"แล้ว เมื่อจีมินหายดี ไอมาร์คกับเด็กนั่นรักกันมากเท่าที่ควร..." โฮซอกที่นั่งอยุ่กับพื้นพรม พูดให้คิดพลางนั่งหมุนบางอย่างในมือเล่นอยู่กับโต๊ะกระจก
"เมื่อพวกมันรักกันมากๆ เรื่องสนุกๆก้อจะเกิดขึ้นสินะ..." ยุนกิที่นั่งอยุ่บนโซฟาเงยหน้ามองดูเพดานแล้วยิ้มมุมปากน้อยๆเหมือนคนที่ีคิดอะไรสนุกๆได้
"แล้วพอถึงตอนนั้น เราจะเริ่มจากไหนดีหละ?? " แทฮยองที่นอนหนุกตักยุนกิถามออกมา พลางเลื่อนดูเมลในโทรศัพท์เครื่องหรู
"เริ่มจากไหนไว้ถามคนที่อยุ่บนเตียงแล้วกัน ว่าแต่แท ผมนายยาวแล้วนะ จะไม่ตัดหรอ" โฮซอกที่ละสายตาจากของเล่นในมือหันมาสนใจผมของแทฮยองแทน
"ยังไม่อยากตัดนะ แล้วยุนกิว่าไงอ่ะ ถ้าปล่อยให้มันยาวแบบนี้ไปอีกสักพัก" แทฮยองจับผมตัวเองเล่น
"ผมด้านหน้ามันยาวมากแล้วนะ ถ้าไม่ตัดมันจะทำให้นายรำคาญนะแท" ยุนกิเสนอ
"แล้วมันก้อจะยาวจนปิดตาของนายเลยนะ ตาที่สวยๆของนายคนอื่นๆก้อจะมองไม่เห็น..."โฮซอก
"ตัดให้ทีสิ โฮซอก" แทฮยองยอมให้โฮซอกตัดผมให้
"แล้วคราวนี้จะเอาแบบไหนหละ" โฮซอกเดินไปหยิบกรรไกรตัดผมที่วางอยุ่หน้าทีวี
"แล้วแต่นายเลย" แทฮยองที่ลุกออกไปยืนหน้ากระจกห้องน้ำในครัว อย่างว่าง่าย แค่กับพวกเรา
"อ่าหะ"
ยุนกินั่งมองโฮซอกที่กำลังตัดผมด้านหน้าของแทฮยองออก ทั้งๆที่เมื่อก่อนจะมีอีกคนที่ต้องตัดผมด้านหน้าที่ยาวเร็วตั้งสองคน ตอนนี้เหลือแค่คนเดียว เขาเองก้อรุ้สึกแย่ไม่แพ้จีมินและยุนกิเองก้อเชื่อว่าทุกคนก้อต้องรุ้สึกแบบเดียวกัน มาร์คนะเป็นเพื่อนกับพวกเรามานาน แต่ช่วงหลังๆมานี่มาร์คชอบทะเลาะกับพวกเราบ่อยๆ หาเรื่องที่จะตีตัวออกห่างพวกเราทั้งหมด ใช่ว่าพวกเราจะไม่รุ้ว่าเพราะอะไร แต่แค่ไม่พูด..พวกผมนะชินกับการโดนหักหลังแต่แค่ไม่อยากชินกับการโดนเพื่อนหักหลังเป็นครั้งที่สามแค่นั้นเอง ครอบครัวของพวกเรานะ ไม่ได้ทำอาชีพผิดกฎหมาย แต่มันก้อไม่ได้ถูกต้องไปซะหมด ง่ายๆยังไงก้อยังอยุ่ในโลกใต้ดิน เหมือนทำงานในโลกมืด
พวกเราเคยมีกันเจ็ดคน สองคนแรกก้อหักหลังพวกผม ตอนนี้พวกมันเป็นยังไงนอกจากพวกผมก้อไม่มีใครรุ้ พวกเราไม่เคยคิดว่าจะมีวันนี้อีกครั้งวันที่เพื่อนรักกลับกลายมาเป็นคนทรยศ เพราะอาชีพของครอบครัวทำให้ต้องแข่งขันและระแวงระวังกันอยุ่ตลอดเวลา แต่ไม่ใช่สำหรับครอบครัวของผม แทฮยอง จีมินและโฮซอก เพราะความสัมพันธ์ที่ดีของพ่อแม่ที่มีกันมาตั้งแต่แรกอยุ่แล้ว แต่จากนี้คงไม่ต้องระแวงระวังคนรอบข้างอีกแล้วก้อในเมื่อพวกเรานะ เป็นเหมือนครอบครัวเดียวกัน คบกันมาตั้งแต่เกิดเลยมั้ง ต่างกันอีกสามคนที่ทรยศพวกเขา เพราะความสัมพันธ์ที่ต่างกัน ถึงจะรุ้จักและสนิทกันมานานก้อไม่เท่าคนที่อยุ่ด้วยกันมาตั้งแต่เกิดหรอก ส่วนเรื่องของคนที่หันหลังให้กับพวกเราคนล่าสุดนี่ คงต้องรอให้คนที่เจ้บหนักที่สุดตัดสินใจเองหละมั้งว่าจะจัดการยังไง......
>>>>>>>>>>>>>>>เม้นกันบ้างนะเออ<<<<<<<<<<<<<<<<
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น