[BTS] อย่า...(kookv,monhope,jinga ft.Jimin)

ลำดับตอนที่ #18 : ...FIFTEEN...100%

มาร์คค่อยๆวางร่างที่ไม่ได้สติของจีมินลงตรงหน้าวี  

 

"ไม่เป็นอะไรหรอก แค่เป็นลมนะ รับไปดูแลต่อสิ แทฮยอง...ชั้นนะไม่มีสิทธิ์นั่นอีกแล้วหละ เพราะงั้น ฝากจีมินด้วยนะ" คำพูดที่ชวนให้สงสัยว่าทำไมมาร์คถึงยังอ่อนโยนกับจีมินแบบนี้ ทำให้วีไม่กล้าแม้ที่จะขยับตัวไปไหน

 

ตึง ๆ ๆ เสียงวิ่งของใครสักนที่ใกล้เข้ามานั่นเรียกสติให้วีหันไปมอง

 

".....พี่จองกุก" 

 

"นะ น้องวี แฮ่กๆ อ่า น้องวีครับไม่เป็นไรใช่มั้ย" เสียงหอบที่เป็นผลมากจากการวิ่งขึ้นบันได้มาถึงชั้น 13 

 

"จองกุกอา วีไม่เป็นไรครับ  นี่ โฮซอก ไปอยู่กับจองกุกนะ พาจีมินไป นะโฮซอก" ประโยคแรกที่เรียกชื่อแฟนหนุ่มร่างสูงอย่างห่วงหา ส่วนประโยคหลังหันกลับไปพูดกับเพื่อนสนิทที่กอดตัวเค้าไว้อยู่

 

"ชั้นจะพาจีมินไปตามที่แกบอกมาร์ค" สายตาของวีสอดประสานเข้ากับสายตาของจองกุก รับรู้ได้ถึงความเป็นห่วงและความเชื่อใจที่มีอยู่นั่น  แวบแรกวีแทบจะวิ่งเข้าไปกอด แต่ก้อไม่สามารถทำได้ ถ้าทำแบบนั้น พี่จองกุก อาจไม่ปลอดภัย ตอนนี้เค้ารู้สึกว่ามันง่วงเหลือเกิน ต้องเป็นไอนั่นแน่ๆ แสบนักนะ แบมแบม

 

"โฮซอก รออะไรอยู่ พาจีมินไปสิ" เจโฮปมีสีหน้าลังเล ก่อนจะก้มลงไปพยุงตัวจีมินขึ้นมา เดินมาสักพัก แดฮยอนก้อเป็นคนรับช่วงต่อ 

 

"แทฮยอง ให้ฉัน"

 

"กลับไป ดูแลเจ้าตัวเล็กให้ดี  เข้า ใจมั้ย " ท่าทางที่ดูไม่เป็นปกติของวี ทำให้เจโฮปไม่กล้าที่จะเดินออกไปไหน

 

"น้องวี เป็นอะ  ปัง!" ทันทีที่จองกุกเดินเข้ามาหาวี มาร์คก้อยิงปืนออกไป แต่โชคดีที่ไม่โดน

 

"แทฮยอง!!" 

 

"นะ น้องวี เดี๋ยวพี่เข้าไปหานะครับ น้องวีอย่าเป็นอะไรนะ" ร่างกายของวีหล่นฟุบนั่งลงกับพื้นโดยมีมาร์คล๊อกคอเอาไว้ จ่อปืนที่ขมับขวาของวี

 

"เข้ามาสิ แต่สมองแฟนแกกระจุยแน่  เข้ามาสิ 5555" 

 

"จะ จองกุก ออกไปก่อนนะ พา คนอื่นๆไป ออกไปก่อน เดี๋ยววีตามออกไปนะฮะ..." คำพูดและสีหน้าที่อ่อนแรงของวีทำให้หลายคนอดสงสัยไม่ได้

 

"แต่วี.." จองกุกทำท่าจะพูดแต่ก้อโดนขัด "ไปสิฮะ แดฮยอง ไปสิ !!"

 

"แกรักมันมากหรอวี รักมันมากนักหรอห๊า!!!" มาร์คตะโกนดังลั่น ทำให้ทุกคนไม่กล้าเคลื่อนไหวใดๆทั้งนั้น เกรงจะเป็นอันตรายต่อตัววี

 

"หึ รักสิ รักที่สุดเลย แกเพิ่งจะรู้สินะ อะ โอ้ย! " มาร์คผลักตัววีให้ล้มลงก่อนที่จะลั่นไกออกไป 

 

ปัง!

 

"วี!!!!" 

 

"555 มาร์ค ทำไมหละ ทำไมไม่กล้ายิงชั้นหละวะ ยิงสิ เรื่องทุกอย่างจะได้จบ ยิงซะสิ มาร์ค แกแค้นมากไม่ใช่หรอ คนทีฆ่าแบมแบมคนรักของแก  คนที่เคยช่วยเหลือครอบครัวแกทุกทางให้ได้มายืนตรงจุดนี้!! แล้วยังเป็นคนทำลายทุกอย่างของแกอีก ฆ่าชั้นเซ่!!!" 

 

"นี่มันอะไรกัน...แดฮยอนฮยอง ที่แทพูดมันคืออะไร" 

 

"เอ่อ...มันเป็นเรื่องเมื่อก่อน นานมาแล้วหละ" แดฮยอน

 

"ทำไมต้องเป็นแกวะ แทฮยอง ทำไมคนที่สร้างทุกอย่างให้ชั้นต้องเป็นคนเดียวกับคนที่ทำลายทุกอย่างในชีวิตชั้นด้วย ทำไม!! "

 

"ชั้นเป็นแค่คนที่ยืนมองเฉยๆ แกคิดดูสิมาร์ค ใครกันแน่แกหรือชั้นที่ทำนะ!!  แกทำลายชีวิตตัวแกเองมาร์ค !"

 

 

 

 

 

 

"คริสฮยองงง " เสียงใสของเด็กน้อยวัยสี่ขวบ ที่กำลังวิ่งเข้ามาหาพี่ชายคนโตที่อ้าแขนรออยู่

 

"ว่าไงหื้ม ตัวเล็กของฮยอง ไปซนที่ไหนมา เปื้อนหมดแล้ว" มือหนาค่อยๆปัดเศษฝุ่นเศษใบไม้ที่ติดอยู่ตามเสื้อผ้าของเด็กน้อย   

 

"เจอด้วยหละ!!" 

 

"หื้มม เจอ? เจออะไรฮะ" ร่างสูงอุ้มตัวน้องชายขึ้นขี่หลัง แล้วเดินเข้าบ้านไป

 

"เด็กตัวเล็กๆเหมือนแทแทเลย แต่ว่า..อ่ะ  แบคฮยองงง" ร่างเล็กของแทฮยองร้องเรียกพี่ชายคนรองที่เดินเข้ามาหาก่อนจะโผเข้าอ้อมแขนเล็กๆนั่น

 

"อะไร ไปซนที่ไหนมา วันนี้สามแสบนั้นก้อไม่อยู่นิ หื้ม?"

 

"ไปกับแดแด้กับฮุนนี่มากั๊ฟฟ "รอยยิ้มทะเล้นเปื้อนเต็มใบหน้าหวาน

 

"เค้าเป็นฮยองเรานะเจ้าเปี๊ยก เรียกแบบนั้นได้ไงกันนะ" คริส

 

"ฮุ้ยย  ช่างเถอะ คราวหน้าไว้จะลองเรียกฮยองดูแล้วกัน ฮี่ๆ วันนี้แทแทไปเจอมอมแมมด้วยฮะ เด็กผู้ชายน่ารักมากเลย แต่ก้อมอมแมมมากด้วย -3-"

 

"หืมม ที่ไหนกันครับ แล้วเรารู้จักเค้าหรอ"แบคฮยอน

 

"รู้จักๆ ชื่อมาร์ค ต้วน เป็นคนจีนฮะ เห็นบอกว่าครอบครัวโดนญาติโกงหมดตัว อะไรนี่แหละ แต่ว่าโกงคืออะไรฮะ คริสฮยอง" ดวงตาใสสื่อส่อแววอยากรู้อยากเห็น

 

"โกงนะ เป็นเรื่องที่ไม่ดีนะ ไม่ควรทำ คนโกงนะเป็นคนเลว ถ้าตัวเล็กของฮยองไม่อยากเป็นคนเลวก้อห้ามโกงนะ" คริส

 

"แต่คุณพ่อคุณแม่ของมาร์คเค้าใจดีมากเลย  พรุ่งนี้แทแทพาพวกเค้ามาได้มั้ยฮะ"

 

"อ่า จริงๆมันก้อไม่ควรหรอกนะ แต่เห็นว่าตัวเล็กอยากพามา ก้อได้แล้วกันนะครับ" แบคฮยอน

แล้ววันรุ่งขึ้นวีก้อพาครอบครัวของมาร์คมาที่บ้าน พ่อแม่ของแทฮยองยื่นมือเข้าช่วยเหลือ  จนตั้งตัวได้และเปิดบริษัทคู่ขนานไปกับบริษัทของครอบครัววี  มาร์คไปเรียนต่อต่างประเทศ อยู่ช่วงนึงแล้วก้อกลับมา  ทุกๆคืนวีมักจะได้ยินเสียงของพ่อกับแม่คุยกันเรื่องหุ้นบริษัทที่ถูกโกงไปโดยบริษัทของมาร์ค วีแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องมาตลอดจนวันที่วีอายุ 9 ขวบแม่ของมาร์คพยายามจะฆ่าแม่ของวี แต่ก้อพลาดเพราะพ่อของวีเข้ามาขวางไว้ กระสุนปืนถูกยิงตัดขั้วหัวใจ วียืนมองร่างของพ่อที่ล้มลงไป ตาย ต่อหน้าต่อตา เสียงกรีดร้องของคุณแม่ บวกกับเสียงปืนที่ดังขึ้น ทำให้คนในบ้านรีบวิ่งออกมาทันเห็นเหตุการณ์ที่น่าสะเทือนใจครั้งนี้  แม่ของมาร์คโดนลูกน้องของพ่อจับตัวเอาไว้น้ำตาที่ไหลออกมาไม่ขาดสายของวีนั่นทำให้คนเป็นแม่ใจกระตุก คว้าร่างนั้นเข้ามากอด  วีบอกกับแม่ของเค้าว่า  " อย่าทำเค้านะ อย่าทำร้ายเค้า!! " เสียงวีออกคำสั่งกับลูกน้องของพ่อ  ทุกคนดูเหมือนจะชะงักกับท่าทางที่เปลี่ยนไปของวี  "แม่ฮะ เก็บพวกมันไว้พวกมันโกง คริสฮยองบอกว่าคนโกงนะไม่ดี แล้วมันยังฆ่าพ่อน้องแทอีก มัน เป็นคนเลว แทแทอยากฆ่าพวกมันเอง สั่งคนของเราให้ปล่อยมันไปสิฮะ ให้มันทำงานให้กับเรา นะแม่" วีหันไปพูดกับแม่ของมาร์คที่ยืนตัวสั่นอยู่  "ถ้าคุณทำงานให้เรา เราจะไม่แจ้งตำรวจจับคุณ   ฮึก  เก็บไว้นะแม่ อย่าทำอะไรพวกเค้า อย่าเพิ่งฆ่ามัน อย่าฆ่ามันตอนนี้ มาร์ค แทแทจะฆ่ามันเอง" คำพูดที่ออกมาจากปากลูกคนเล็กนั้น ทำให้คนเป็นแม่  พี่ชายหรือแม้กระทั่งลูกน้องทั้งหลาย อยากจะช๊อกยิ่งกว่า และตั้งแต่วันนั้น วีก้อเปลี่ยนไป จากที่เคยสดใสก้อกลายเป็นนิ่งเงียบ จากที่เคยอ่อนโยนก้อกลายเป็นแข็งกร้าว วีเกลียดการโดนทรยศ ทุกครั้งที่บริษัทของครัวครัววีหรือเจโฮป ชูก้าแม้กระทั่งบริษัทของจีมินมีปัญหาเรื่องโดนโกงหรืออะไร วีจะเป็นคนจัดการทั้งหมด คนเป็นแม่ได้แต่มองลูกชายคนเล็กที่เปลี่ยนไปจนแทบจะเป็นคนละคน วีกำจัดทุกคนที่พยายามทำลายครอบครัวและเพื่อนของเค้า ไม่ว่าจะวิธีไหน  ถ้าไม่ตายก้อหายสาปสูญ หรือไม่ก้อไม่เป็นผู้เป็นคนอีก   ไม่มีใครรู้ว่าวีจัดการกับคนพวกนั้นยังไง 

 

 

 

 

"ทำไมไม่ถามตัวเองวะมาร์ค ฆ่าพ่อ ชั้นคนเดียวไม่พอรึไง ทำไมต้องพยายามทำลายชีวิตชั้นด้วย!!!" วีตะโกนจนหอบตัวโยน ใบหน้าเริ่มซีดเซียว

 

"แกมันมีทุกอย่างพร้อมแล้วนี่ในชีวิต แกมีพร้อมทุกอย่างแต่ชั้นไม่!!! ชั้นไม่เคยมีอะไรสักอย่าง ไม่มีอะไรสู้แกได้เลย" มาร์คยกมือขึ้นกุมหัวตัวเองราวกับคนเสียสติ 

 

"ทำไมต้องสู้ด้วยวะ! มาร์ค  เราเคยเป็นเพื่อนกันไม่ใช่รึไง " 

 

"แกนะคิดไปเอง ชั้นไม่เคยเห็นแกเป็นเพื่อน แกมันน่าสมเพศที่เอาขยะอย่างชั้นมาเป็นเพื่อน แกมันง่ายเองแทฮยอง ไว้ใจชั้นง่ายเกิน!! มันเป็นแผนตั้งแต่แรกแล้ว ชั้นไม่อยากเป็นเพื่อนแก ไม่อยากเป็นเพื่อนพวกแกสักคน ไม่อยากเป็น!!!"

 

"มะ มาร์ค" จีมิน ที่ได้สติแล้วยืนอยู่ในวงแขนของแดฮยอน คนที่เฝ้ามองอย่างพวกเขาทำได้แค่กำหมัดแน่น 

 

"ชั้นจะเข้าไปช่วยวี" จองกุก

 

"อย่าไป..." เสียงที่อ่อนแรงของแดฮยอน ทำให้จองกุกหันมองอย่างสงสัย 

 

"ทำแบบนั้น วีจะเสี่ยงนะ"

 

"กูเป็นห่วง นั่นคนที่กูรักนะแดฮยอน"

 

"วีก้อน้องชายกูเหมือนกันจองกุก กูก้ออยากช่วย"

 

"ตื่นแล้วหรอจีมิน ^_^ ปวดหัวรึปล่าว รอก่อนนะ จะรีบจัดการให้เสร็จนายจะได้กลับไปบ้าน...เก่าไปพร้อมหับไอแทฮยอง" มาร์ค

 

"อย่ายุ่งกับเพื่อนชั้นอีกมาร์ค!!"  วีพุ่งตัวเข้าไปหามาร์คอย่างเร็ว แล้วเตะที่ข้อมืออของมาร์คจนปืนกระเด็นออกไปไกล  จองกุกรีบวิ่งมาเก็บปืนเอาไว้แดฮยอนกับจีมิน ช่วยกันพาโฮซอกและนัมจุนลงกลับไปที่รถ  

 

"โถ่เว้ย ไอแทฮยอง!"  มาร์คต่อยเข้าที่ท้องของวี ทั้งคู่แลกหมัดกันอย่างไม่มีใครยอมใคร จองกุกที่คอยโอกาสเหมาะๆ เล็กปืนไปที่มาร์ค แต่เป็นเพราะตัวเค้าไม่ได้ถนัดเรื่องพวกนี้มากมายนัก ลูกปืนเลยไม่ตรงเป้าที่ตั้งไว้

 

"ไอเชี่ยจองกุก มึงจะฆ่าน้องกูรึไง เอามานี่!!" แดฮยอนกลับขึ้นมาคนเดียวแล้วแย่งปืนไปจากจองกุก

 

"คนอื่นหละ" 

 

"กูให้จีมินพาสองคนนั่นกลับไปให้หมอที่บ้านดูก่อนนะ โฮซอกท้องอยู่ มันอันตราย" 

 

"แกไม่ได้อ่อนปวกเปียกอย่างงี้นิแทฮยอง ออมมือหรอวะ ดูถูกกันอีกแล้วใช่มั้ย!!!" มาร์ค

 

"ไม่ใช่!! แฮ่กๆ ฮา ไม่" ปากที่ซีดจนเกือบจะเป็นสีม่วงคล้ำนั่น ทำให้แดฮยอนที่สังเกตุเห็นนั้นเป็นห่วง

 

"หรือแทจะโดนพิษวะ" แดฮยอน

 

"อะไรนะ พิษอะไร!!" จองกุก

 

"แบม ฮา แบมแบม มันฉีดพิษ แค่กๆ เข้ามา" วีพยายามที่จะพูดทั้งๆที่แทบจะหมดแรง ฝืนหนังตาที่หนักอึ้ง

 

"แต่แกก้อฆ่าแบมแบมนี่แทฮยอง แกฆ่าเค้า!!!" มาร์คพุ่งตัวเข้าไปบีบคอวีอีกครั้ง  

 

ปัง ปัง  เสียงปืนที่ดังขึ้นจากมือของแดฮยอน ตรงเข้าเป้าอย่างแม่นยำ เลือดค่อยๆไหลออกมาจากแผ่นหลังของมาร์ค

 

"ไอแดฮยอน..." จองกุก 

 

"นั่นน้องกู..."สีหน้าเกรี้ยวกราดของแดฮยอนที่ไม่ค่อยจะได้เห็นกันบ่อยๆ

 

"อึ่ก! สุดท้าย มันก้อจบแบบนี้  สินะ" วีค่อยๆกอดร่างของมาร์คเอาไว้ก่อนจะทรุดลงไปพร้อมๆกัน  

 

ปัง

 

"อึก ม มาร์ค กะ แก" 

 

"น้องวี!!!" จองกุกกับแดฮยอนวิ่งเข้ามาหา วีที่นั่งอยู่แต่ก้อเหมือนจะไม่ทัน เมื่อมาร์คหยิบปืนของวีที่ตกอยู่ใกล้ๆกันนั้น จ่อยิงเข้าที่หน้าอกของวี

 

มีดในมือของแดฮยอนถูกปาดไปตรงลำคอแกร่งของมาร์ค จนเลือดไหลออกมาเหมือนก๊อกแตก จองกุกรีบอุ้มวีขึ้นมาแนบอก แล้ววิ่งออกไปทันที

 

 

"เร็วกว่านี้ได้มั้ยวะไอแดฮยอน ช่วยเร็วกว่านี้ที" เสียงร้อนรนของเพื่อนรัก ถูกส่งออกมาซ้ำๆ "วี วีจะแย่แล้วนะ มึง เลือดออกเต็มไปหมด มึง"

 

"เงียบซักทีเถอะวะจองกุก กูก้อห่วงวีไม่แพ้มึงหรอกเว้ย!!" เสียงรถที่เบรคกระทันหันที่หน้าโรงพยาบาล ทำให้หลายคนแตกตื่น แต่เมื่อจองกุกอุ้มร่างของวีลงมาจากรถ เจ้าหน้าที่พยาบาลก้อรีบกุลีกุจอเข้ามารับร่างนั่นไว้ก่อนจะพาเข้าห้องฉุกเฉินไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"พี่มินซอก แทฮยองเป็นยังไงบ้างครับ น้องปลอดภัยใช่มั้ย" ทันทีที่ คิมมินซอก เพื่อนที่เป็นหมอของแบคฮยอนออกมาจากห้องฉุกเฉิน แดฮยอนก้อรีบเข้าไปถามอาการของน้องชายทันที เช่นเดียวกันกับจองกุก

 

"แดฮยอน เจ้าแทนะยังไม่พ้นขีดอันตรายร้อยเปอร์เซ็นต์หรอกนะ   กระสุนปืนนะทะลุปอดออกไป แต่ก้อดีแล้วเพราะถ้ามันฝังอยู่น้องคงไม่รอดแล้ว แล้วก้อพิษงูในร่างกายของเจ้าแทนะ ลามไปเร็วมาก จริงๆพี่ไม่รับปากว่าน้องจะฟื้นทันที เพราะพิษของงูชนิดนี้มันจะเข้าไปทำลายระบบโลหิตของร่างกายทั้งหมด อาการของน้องเนี่ยมีเลือดออกตามจมูกและปากด้วย เป็นผลจากพิษงูที่ ก่อให้เกิดแตกตัวของเส้นเลือดฝอยนะ ทำให้การหมุนเวียนเลือดนี่ขาดช่วงไปการฟอกเลือดก้อหยุดชะงัก มีโอกาสเสี่ยงสูงที่จะทำให้เกิดหัวใจวายได้นะ แต่ตอนนี้พี่ฉีดเซรุ่มแก้พิษงูให้แล้วและก้อยังต้องดูแลอย่างใกล้ชิดด้วย ที่เหลือก้อภาวนาให้หัวใจของน้องเต้นจังหวะนี้ไปเรื่อยๆแล้วกัน เพราะพี่เองแล้วก้อทีมแพทย์เนี่ย เต็มที่อยู่แล้ว"

 

"ขอบคุณมากเลยนะครับพี่มินซอก ขอบคุณจริงๆ" แดฮยอนเมื่อได้ฟังอาการของน้องชายที่ยังไม่พ้นขีดอันตรายนั้นถึงกับทรุด จองกุกเองก้อเอาแต่นิ่งเงียบ

 

"พี่ต้องงดเยี่ยมก่อนนะ เดี๋ยวจะย้ายเจ้าแทไปที่ห้อง ICU ต้องรออาการน้องดีขึ้นกว่านี้ พี่ถึงจะให้เข้าเยี่ยม พวกเรานะไปพักเถอะ " มินซอก

 

"พี่จะไม่ถามหรอว่าทำไม" แดฮยอน

 

"พี่จะไม่ถามหรอกนะ แดฮยอน  ถ้าเราอยากเล่าก้อเล่ามาเถอะ แต่ถ้าไม่มีอะไร พี่ขอตัวนะ" 

 

"ขอบคุณครับพี่" แดฮยอน

 

"วีจะต้องไม่เป็นอะไรใช่มั้ยวะแดฮยอน"

 

"ต้องไม่เป็นอะไรสิ เจ้าแทนะเข้มแข็งจะตาย เดี๋ยวก้อตื่นมาให้มึงชื่นชมแล้วจองกุก" 

 

"วีจะต้องปลอดภัยสินะ " ภาพของจองกุกที่นั่งหมดแรงอยู่ที่เก้าอี้หน้าห้องฉุกเฉิน เนื้อตัวเต็มไปด้วยเลือด ยิ่งทำให้จิตใจหดหู่

 

"มึงกลับไปที่บ้านก่อนดีกว่าจองกุก  เดี๋ยวกูไปส่ง"

 

"กูอยากอยู่กับวี" 

 

"ถ้ามึงเป็นอะไรขึ้นมาอีกคน วีเค้าจะดีใจหรอวะจองกุก คิดหน่อยสิ กลับบ้านไปพักสักแป๊ปก้อยังดี แล้วเดี๋ยวกูพามาอีก"

 

"แต่วี"

 

"น้องไม่ฟื้นในสองสามชั่วโมงนี่หรอกจองกุก กลับบ้านไปกับกูเดี๋ยวนี้ไอเชี่ย"





เท้าสองคู่ที่ก้าวเดินอย่างเชื่องช้า  ราวกับว่า ไม่อยากเคลื่อนไหว

แฮ่กๆ ตึงๆๆๆ  

"นี่ ! แดฮยอนอา  เดี๋ยวก่อน!!" พี่มินซอก?

"ครับพี่?"

" ใจเย็นๆนะแดฮยอนอา" สีหน้าลำบากใจของพี่มินซอกทำให้รู้สึกแย่พิกล  " เมื่อกี้น้องช็อก คือ ภาวะออกซิเจนในเลือดไม่เพียงพอ เพราะระบบหมุนเวียนเลือดในตัวน้องที่รวนไปหมดจากพิษงู "

"อะไรนะครับ?" จองกุกเผลอขึ้นเสียงอย่างลืมตัวเมื่อได้ยินอาการล่าสุดของคนรัก

"ค คือ ตอนนี้น้องปลอดภัยแล้ว แต่ว่าโอกาสที่น้องจะไม่ฟื้นมี ถึง80% พี่ขอโทษจริงๆนะ แต่ว่า ทางโรงพยาบาลมีแพทย์ที่เชี่ยวชาญเรื่องพิษอยู่แค่ไม่กี่คน หนึ่งในนั่นก้อเจ้าแบคพี่ชายเรากับลู่หานพี่สะใภ้เรานะแหละ เพราะงั้นนะแดฮยอน ตามพี่ชายนายกลับมา กลับมาเพิ่มโอกาสฟื้นให้เจ้าแทเพิ่มซัก 30% ก้อยังดี ตอนนี้พี่ทำได้แค่หน่วงเวลาเท่านั้นแหละ นะแดฮยอน"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ตลอดทางกลับบ้านมีเพียงแค่เสียงของแอร์และเครื่องยนต์ให้ได้ยิน ไม่มีคำพูดปลอบใจ หรืออะไรทั้งสิ้น กระทั่งตัวรถจอดลงที่หน้าบ้าน ก่อนที่ร่างสูงจส่งกุญแจรถให้ลูกน้องรับไปต่อ  ตาเรียวมองตามหลังเพื่อนสนิทที่เดินดุ่มๆเข้าไปในบ้านอย่างเลื่อนลอย 

"จองกุกฮยอง" จีมิน

"...." จองกุก

"แทฮยองหละครับ?" จีมิน

"....ขอโทษ ฮยองขอโทษนะจีมิน" จองกุก

"มะ หมายความว่าไง แทฮยองอยู่ไหน แล้วเลือดนี่มันอะไรกัน อะไรกัน!!" เสียงโวยวายของจีมินเรียกให้คนทั้งบ้าน ยกเว้นเพียงแต่ยุนกิที่ยังขยับตัวลำบาก วิ่งเข้ามาอย่างตกอกตกใจ

"จีมิน เกิดอะไรขึ้นหนะ เป็นอะไร ไอจองกุก!!" นัมจุน

"พูดอะไรซักคำสิ ฮยอง พูดอะไรหน่อย อย่าเงียบแบบนี้ ฮึก ..นะ ฮ ยอง ฮึก ฮยอง...." จีมินจับแขนของจองกุกเอาไว้ เขย่ามันแรงๆราวกับว่าต้องการปลุกคนที่ยืนหลับไหลอยู่ตรงหน้า 

"จองกุกฮย อง เลือด ข ของใคร ครับ จองกุกฮยอง?" โฮซอก ยืนนิ่งในอ้อมแขนของผู้เป็นสามี มือบางกำเสื้อของเพื่อนสามีเอาไว้แน่น ราวกับว่าถ้ามันเป็นลูกไก่ตัวน้อยก้อคงแหลกคามือไปแล้ว   

"แดฮยอน มันเกิดอะไรขึ้นวะมึง ช่วย มึงช่วยตอบพวกกูเถอะวะแดฮยอน" น้ำเสียงที่เคยมั่นคงสั่นจนเห็นได้ชัดของนัมจุน เอ่ยถามคนที่เพิ่งเดินเข้ามา อย่างคาดหวังคำตอบ

"80%" 

"อะไร มันคืออะไรฮะฮยอง ฮึก!" จีมิน เดินช้าๆเข้ามาหาแดฮยอนที่ยืนนิ่งอยู่ ใบหน้าน่ารักนั่นเต็มไปด้วยน้ำตา

"80% ที่แทฮยอง จะต้องกลายเป็นเจ้าชายนิทรา  แทฮยองอาจจะไม่ตื่นขึ้นมาอีก !" น้ำเสียงที่พยายามควบคุมไม่ให้มันสั่นนั่น ดูอ่อนแอเหลือเกิน ราวกับว่าถูกสะกดนิ่งด้วยคำพูดนั่น ทุกอย่างดูเงียบไปหมด มีเพียงเสียงสะอื้นไห้เบาๆจากโฮซอก ที่ซุกตัวอยู่ที่อกของนัมจุน  แดฮยอนรวบตัวจีมินเข้ามากอดเอาไว้ จนรับรู้ได้ถึงความเปียกชื้นบนเสื้อของเขา 

"จองกุก..." จิน เดินมากอดเพื่อนรักของเขาไว้เบาๆก่อนที่คนโดนกอดจะตอบกลับด้วยเสียงร้องไห้ ที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน เสียงที่ฟังแล้วอยากจะร้องไห้ตาม มันช่างหดหู่และปวดร้าวจนเปรียบไม่ได้














"แย่แล้วคะหมอ  ออกซิเจนในเลือดคนไข้ต่ำลงอีกแล้วคะ!! หมอคะ"

"หมอคะ ความดันของของไข้หายไป หมอคะ หมอมินซอก!!!"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

อีกสองตอนจบ หรือสาม เอาสองนะแหละ 5555  
เม้นกันหน่อยนะคนดี~~~