ลำดับตอนที่ #16
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ...THIRTEENTH...
"จะเอาตัวนี้"
"ไม่ๆ ตัวนั้นสวยกว่า"
"ตัวนี้"
"ตัวนั้นเหอะนาา"
"วีจะเอาตัวนี้ไง"
"วีอา อย่าดื้อสิ อันนี้ดีกว่าตั้งเยอะ"
"งั้นไม่ต้องเอาแล้ว จบ!!"
ผมรีบโค้งขอโทษพนักงานบริเวณนั้นที่มองมาที่ผมกับวี ก้อเสียงวีเบาซะที่ไหนกันหละ ทายสิครับ ว่าเราเถียงกันเรื่องอะไร ให้ตายสิ ถ้าบอกไปนี่ต้องหัวเราะผมแน่ๆเลยอ่ะ ผผมกับวีเนี่ยอยู่ในโซนตุ๊กตาละครับ ตอนเดินมานะก้อบ่นๆว่าไม่อยากมาแต่พอเห็นตุ๊กตาเจ้าสิงดตหัวฟูนั่นแล้วทิ้งผมเฉยเลย งุ้งงิ้งๆอยากให้ผมซื้อให้แต่ผมขัดใจเค้าไงครับ แหม่ สิงโตเต็มบ้านแล้ว เปิดเป็นพิพิธถภัณฑ์ อนุรักษ์สิงโตได้สบายเลย ผมเลยอยากให้น้องซื้ออย่างอื่นบ้างแต่ก้ออย่างที่เห็นนะแหละครับ เฮ้อ...
"ถอนหายใจทำไม เบื่อหรอฮะ งั้นกลับบ้านกันเถออะฮะ วีเองก้อเบื่อ!" ถอนหายใจยังผิด เลยครับดูสิ ก้อเมื่อวานเรานัดกันไว้ใช่มั้ยละครับ ตอนแรกวีงอแงอยากไปสวนสนุกแต่เพราะว่าฝนมันตกเลย พามาเดินเล่นในห้างแทน แค่นี้เค้าก้อหงุดจะแย่แล้วครับ
"ไม่ใช่ๆ น้องวีเข้าใจผิดแล้วนะ พี่ไม่ได้เบื่อ"
"แล้วถอนหายใจทำไมฮะ" ไอท่ากอดออกแล้วทำปากเชิดนี่มันออกมาแล้วครับ ออกมาเมื่อไหร่ผมนี่ต้องปวดดหัวทั้งวันอ่ะ แต่เอาเถอะ นานๆ(มาก)กว่าจะเห็นมุมแบบนี้ของน้องวี จองกุกยอมม
"เหนื่อยนะ เมื่อวานมีประชุมด่วนด้วย" กว่าจะได้ออกจากห้องประชุมนี่ เกือบเที่ยงคืน เข้าไปตั้งแต่บ่ายสามนะครับ คิดว่าเหนื่อยมั้ยละ
"ประชุมอะไรทำไมเครียดขนาดนั้นฮะ" คนตัวเล็กเดินเข้าออกๆร้านโน้นร้านนี้เป็นว่าเล่น ตั้งแต่พามาถึง
"อ่าา หิวแล้วๆ ไปหาไรกินกันนะครับ"
" --* " ถ้าสายตาน้องวีเป็นใบมีดโกน ผมว่าคอผมคงขาดไปแล้ว
"ก้อจะเดินนั่งกินไปพลางคุยกันไปพลางไงครับ อย่าอารมณ์เสียสิ"
"งั้นวีอยากกินซูชิ" อ่าา
"งั้นไปกินกัน"
"ยินดีต้อนรับค่ะ สองท่านใช่มั้ยคะ เชิญทางนี้คะ" ผมเดินตามพนักงานต้อนรับเข้ามาในร้านอาหารญี่ปุ่นชื่อดังร้านนึง เป็นที่นังริมกระจก ด้านในสุดที่ค่อนข้างเป็นส่วนตัวหน่อย ดีๆ
"ขอบคุณครับ"
">//< ยินดีคะ อีกห้านาทีจะมารับเมนูนะคะ"
"สเน่ห์แรงนะฮะพี่จองกุก"
"หึงหรอ น้องวีแอ้มได้คนเดียวจ๊ะ คนอื่นไม่ได้แอ้มพี่หร้อกก "
"หลงตัวเอง"
"หลงตัววีมากกว่า"
"...." อ่าา ช่วยเขิลหน่อยสิ
"เอ่อ มารับเมนูคะ" พนักงานคนเดิมเดินเข้ามาด้วยใบหน้าเขิลอายหน่อยๆเมื่อเห็นผมหันไปยิ้มให้
"ข้าวหน้าปลาไหล โอโคโนมิยากิ ข้าวห่อไข่ ซูชิเซ็ตใหญ่ ซุปมิโสะ เทมปุระเซ้ต ส่วนน้ำดื่ม ขอเป็นชาเขียวร้อนกับน้ำเปล่าครับ" สั่งแบบไม่ต้องใช้เมนูนี่แหละความสามารถของวีเค้าหละ
"ของคุณพี่ชายหละคะ" นี่ผมถูกเข้าใจว่าเป็นพี่ชายหรอ 555
"อ่า ของผมเมื่อกี้น้องวีเค้าสั่งรวมให้แล้วครับ" เมนูเดิมๆที่เรากินทุกครั้ง ไม่มีเบื่อ
"ดูรักน้องชายมากๆเลยนะคะเนี่ยคุณพี่ชาย " อย่าพยายามอ่อยเลยครับเจ้
"อ่า ผมเป้นคนรักครอบครัวนะครับ แล้วคนตรงหน้านี่ก้อไม่ใช่น้องชายหรอกครับ" ผมสังเกตุเห็นน้องวีแอบบกระตุกยิ้มด้วยหละ
"เอ๊ะ!!" พนักงาน
"ครับ คนนี้นะไม่ใช่น้องชาย แต่เป็น ภรรยา ผมเองครับ"
"อะ เอ่ องั้นหรอคะ อ่า สิบนาที เมนูที่สั่งจะมาเสิร์ฟนะคะ" พูดแค่นั้นแล้วก้อเดินจากไป อาา เสียดายจัง นี่ถ้าเป้นเอก่อนคงได้ยาวกว่านี้ แต่ว่าตอนนี้ ผมยาวได้แค่กับคนตรงหน้าคนเดียวเท่านั้นหละครับ
"หึ" แค่นหัวเราะแบบสะใจๆ ที่ผมได้ยินบ่อยๆเวลาที่ผมปฎิเสธคนที่เข้ามาจีบผมแบบนี้ ต่อหน้าเค้า ก้อเป็นซะอย่างนี้ หึงได้น่ารัก หึงแต่ไม่วีน
"ยังไม่แต่งงานกันซะหน่อย ใครเป็นภรรยาพี่ไม่ทราบ"
"ก้อแต่งสิ จะได้เป็นรรยาพี่สักที"
"บ บ้า ใครจะแต่งด้วยเล่า" เขินอะดิ
"น้องวีไง"
"ไม่แต่งหรอก"
"ทำไม" ผมเผลอเสียงแข็งออกไป น้องวีสะดุ้งน้อยๆแล้วหลบสายตาผม
"ก้อยังไม่ได้มาขอ จะแต่งได้ไง" เออ ลืมครับ
"อ่า นั่นสินะ"
"...."
"งั้น" ผมลุกจากเก้าอี้แล้วนั่งคุกเข่าอยู่ข้างๆเก้าอี้น้องวีก่อนจะจับมือเล็กนั่นมากุมเอาไว้ "แต่งงานกับจองกุกได้มั้ยครับ"
"อะ ไม่แต่งได้มั้ย"
"มีคำตอบเดียวคือต้องแต่งครับ"
"นั่นขอหรือบังคับอ่ะ"
"555 แล้ววีจะไม่แต่งหรอ"
"แต่งสิ ไม่แต่งไม่ได้หรอก ภรรยาของจอนจองกุกนะ ต้องเป็นวีคนเดียวหละ"
"ไม่ใช่วีคนเดียวนะนะ" คนตัวเล็กเอียงคอสงสัยน่ารักๆ "ต้องเป็นวีเท่านั้นต่างหากครับ"
"อะ ขอโทษที่รบกวนครับ อาหารมาเสิร์ฟแล้วครับ" คราวนี้เปลี่ยนพนักงาแล้วอ่อ 555
"ขอบคุณนะครับ ภรรยาของผมเค้าหิวจะแย่อยู่แล้ว" ผมปรายตามองพนักงานหนุ่มนั่นเล็กน้อยเมื่อเห็นมันแอบมองน้องวีของผม
"อะ ไม่เป็นไรครับ ทานให้อร่อยนะครับ"
"แกล้ง" ทำปากบุ้ยอีกแล้ว
"ปล่าว ก้อมันมองวีก่อนอ่ะ" ไม่ชอบอ่ะ หึงรู้มั้ยย
"ช่างเค้าสิ ก่ช้อวีมองแค่พี่จองกุกคนเดียวนิ สายตาคนอื่นนะช่างมันเถอะ"
"เขิลอะ"
"กินเข้าไปเลยย"
สักพักที่เรากำลังลังนั่งทานอาหารกันอยู่นั่น ผมรู้สึกว่าวีดูแปลกๆ ดูระแวงยังไงก้อไม่รู้
"พี่จองกุก..."
"ครับ"
"มีคนแอบตามเราอยู่ ตั้งแต่ออกมาจากบ้านแล้ว"
"ห่ะ ใคร"
"ไม่แน่ใจ แต่คิดว่าน่าจะใช่ ม.."
ปัง!!
เสียงปืนดังขึ้นขัดจังหวะการพูดของวี ผมทิ้งเงินเอาไว้รีบพาวีออกจากร้านนั่น ระหว่างนั้นผมก้อรีบพาวีวิ่งออกไปเรื่อยๆ
"ช่วยด้วยครับ มีคนโดนยิง ช่วยด้วยครับ ยุนกิอาา ยุนกิ นี่ฟื้นสิ!! ยุนกิอา ได้ยิพี่มั้ย ช่วยด้วยครับ!!!" ยุนกิงั้นหรอ วีชะงักแล้วสะบัดมือผมทิ้งแล้ววิ่งย้อนกลับไปทางที่มีคนโดนยิง
"ฮะ แฮ่ก จ จิน จินฮยอง ยุน ยุนกิ...." วีค่อยๆทรุดตัวลงนั่งข้างๆกับจินที่กอดยุนกิเอาไว้ในอ้อมแขน
"ไอจิน!!" อย่างที่คิดเลย เสียงเมื่อกี้ต้องเป็นเสียงของไอจินแน่ๆ
"วี วี ช่วยยุนกิด้วย"
"พี่จองกุก ไปเอารถเร็ว!! จินฮยอง พะ พายุนกิไปที่รถ ไปเร็วครับ" ผมรีบวิ่งลงไปตามที่วีบอก ถอยรถออกมาพร้อมกับวีที่เปิดประตูให้จินอุ้มยุนกิขึ้นมาบนรถ
"จินอยองเห้นมั้ยว่าเป็นใคร ใครกันครับที่ยิงยุนกิ จินฮยอง!!"
"น้องวี..." ผมปรามน้องวีเบาๆ เมื่อเห็นเจ้าตัวขึ้นเสียงใส่รุ่นพี่อย่างไอจิน
"น้องวี ฮยอง.."
"ม มาร์ค อึก "
"ยุนกิ!!!"
"ไอมาร์ ค มันยิงกู แท"
"มาร์ค ยุนกิ มึงเข้มแข็งไว้นะ กูอยู่ตรงนี้แล้ว ที่สำคัญนะมึง อย่าทำให้จินฮยองเป็นห่วงกว่านนี้นะเว้ย เดี๋ยวมึงต้องหายดี" คำหยาบที่หลุดออกมาตามสภาพอารมณ์ของวี
"อือ แค่กๆ มึงอย่าผลีผลามนะแท แค่ก ๆ"
"พอแล้ว หยุดพูดได้แล้วนะยุนกิอา"
"จินนา อย่าร้องไห้สิ ผมนะ ไม่เป้นไรหรอกนะ ก้อมีจินอยู่ตรงนี้ทั้งคนแล้วนิ"
"ไม่ร้องแล้วครับ ไม่ร้องงแล้ว ยุนกิ"
"พี่จองกุก..."
"ไม่เป็นไร พี่ไม่เป็นไรครับ อย่าห่วงเลย"
ผมพยายามขับรถให้เร็วและปลอดภัยที่ที่สุดจนถึงโรงพยาบาล ดีนะที่วันนี้รถไม่ติดเท่าไหร่ ตอนนี้พวกผมนั่งคอยยุนกิที่เพิ่งจะเข้าห้องผ่าตัดไป น้องวีลุกออกไปโทรศัพย์หาใครสักคน ซึ่งผมคาดว่าจะเป็นจีมิน หรือไม่ก้อเจโฮปนะแหละ
ครืดด ครืดด
เสียงโทรศัพท์ที่สั่นอยู่ในกางเกงของผม ทำให้ผมต้องละสายตาไปจากวี แล้วกดรับสายที่โทรมา สายของไอนัมจุน
"เออ"
(รับสายได้เชี่ยมากครับเพื่อนกุก)
"มีไรวะ"
(กุกลับมาเกาหลีหละ มึงอยู่ไหนวะ นี่กุอยุ่โรงบาลโซลนะเว้ย พาเมียมาหาหมอ เมียแพ้ท้อง อะ โอ้ยย พี่เจ็บนาโฮซอกอา )
"โรงบาลโซล? งั้นมึงเดินมาหากูที่ห้องผ่าตัดที่สิ"
(ห้องผ่าตัด? ใครเป็นอะไรวะมึง)
"ยุนกิ"
(ยุนกิเป็นอะไร!! จองกุกฮยอง!! ยุนกิเป็นอะไร // โฮซฮกอา ใจเย็นๆ ท้องอยู่นะ ใจเย็นครับๆ มาๆพี่คุยเอง เออ จองกุก เดี๋ยวกูรีบไป)
"อือ" แค่นั้นไอนัมจุนก้อวางสายผมไป
"ไอจิน" ผมเรียกเพื่อนที่เอาแต่นั่งมองไปสีแดงหน้าห้องผ่าตัดด้วยอาการร้อนรนอย่างครั้งนั้น ครั้งที่แม่ของมันโดนรถชน มันก้อนั่งรอแม่ของมันออกมาจากห้องผ่าตัดแบบนี้เหมือนกัน
"จองกุก กู.." ผมเดินเข้ามาโอบไหล่มันเอาไว้ เพื่อนผมคนนี้กำลังอ่อนแอ ปกติไอจินก้อไม่ได้เข้มแข็งอะไรหรอก แต่พอมียุนกิ มันก้อดีขึ้นมาก เข้มแข็งแต่ก้ออ่อนโยนไปในเวลาเดียวกัน
"ยุนกิเข้มแข็งจะตาย ไม่เป็นไรหรอกมึง เดี๋ยวน้องก้ออกมา" อีกไม่กี่เดือนพวกมันก้อจะแต่งงานกันอยู่แล้ว
"แม่กูก้อเข้มแข็ง..." ผมรู้ว่ามันหมายถึงอะไร ใช่แม่มันก้อเข้มแข็งแต่ ก้อยังแพ้กับบาดแผล จนเสียชีวิต...
"ยุนกิต้องไม่เป็นอะไรฮะจินอยอง" วีเดินกลับมาตอนไหนก้อไม่รู้ แต่น้ำเสียงนุ่มนั่นก้อคงทำให้ไอจินสบายใจขึ้นอีกนิด "ยุนกิมันถึกจะตาย เดี๋ยวก้อลุกขึ้นมาวิ่งไล่ผมแล้วหละ" รอยยิ้มที่อบอุ่นของวี รอยยิ้มที่ผมตกหลุมรัก
"อือ ยุนกิจะต้องไม่เป้นอะไร"
"แทฮยองอา แทฮยอง แท!!!" เสียงโวยวายที่ดังมาตามทางเดินทำให้ผมต้องหันไปมอง โฮซอกที่วิ่งไม่ได้เพราะท้องอยู่นั่นกำลังเดินเร็ว โดยมีไอนัมจุนระวังอยู่ข้างๆตลอดเวลา
"โฮซอกอ่า ช้าๆหน่อยครับ ช้าหน่อยนะ" นัมจุน
"เพื่อนนผมจะเป็นจะตายยังไม่รู้ จะให้ผมช้าได้ยังไงห่ะ"
"ฟังนัมจุนฮยองบ้างก้อได้โฮซอก นายไม่ได้ตัวคนเดียวแล้วนะ"
"อะ แทฮยองอา" เชื่อแล้วละครับว่าน้องวีนี่เป็นบุคคลที่เพื่อนๆเคารพและเกรงใจ สาเหตุอะไรผมยังไม่อยากเจอตอนนี้หรอกฮะ 555
"ไม่ต้องเลย เดินช้าๆนะแหละ เดินมาเร็วก้อใช่ว่ายุนกิจะออกมาเร็วซะหน่อย"
"นะครับ เดินช้าๆนะโฮซอกอาา"
"อะ อื้อ ช้าๆ ช้าๆ " แต่เหมือนคำว่าช้าๆของโฮซอกคงจะเป้นการเดินแบบย่องเบาแทนสินะ 555
ครืด
เสียงเปิดประตุของหมดที่ออกมาพร้อมกับไฟสีแดงหน้าห้องผ่าตัดที่ดับลง เรียกความสนใจของพวกเราทุกคนไว้ได้
"ยุนกิ ยุนกิเป็นไงบ้างครับหมอ"
"อ่า คุณเป็นญาติคนไข้สินะครับ คนไข้ปลอดภัยแล้ว อีกสักพักก้อย้ายไปห้องส่วนตัวได้เลยครับ "
"ฮา ขอบคุณมากนะครับหมอ ขอบคุณจริงๆ"
"ไม่เป็นไรครับ มันเป็นหน้าที่ที่หมอต้องทำอยู่แล้ว อ่อ คนไข้อาจจะฟื้ยตอนเช้านะครับเพราะผมให้ยานอนหลับไปด้วย เพราะเขาคงจะปวดแผลเวลาตื่นนะ"
"ครับ ขอบคุณอีกครังนะครับ" แค่นั้นแล้วหมอก้อเดินออกไป
"เห็นมั้ยวีบอกแล้ว อย่างยุนกินะ ถึกจะตาย"
"555 ขอบคุณนะวี ถ้าตอนนั้นไม่เจอวี ฮยองคงทำอะไรไม่ถูกแน่"
"ไม่เป้นไรครับ ยุนกินะเป็นคนสำคัญของพวกผมเหมือนกัน"
"ยุนกิออกมาแล้ว ไปกันๆ ไอจินไอนัมจุน"
"โฮซอกไปกันเถอะ เดี๋ยวมีเรื่องต้องคุยกันนะ"
ยุนกิที่นอนหลับอยู่บนเตียงขาวสะอาด กับวีและโฮซอกที่นั่งอยู่ที่โซฟา ส่วนผม ไอจินแล้วก้อไอนัมจุนก้อนั่งอยู่ที่โต๊ะรับรองภายในห้อง
"จีมินรู้รึยัง"
"รู้แล้ว กำลังตามมา"
" พลั่ก! ยุนกิ เป็นไงมั้ง เฮ้ย ยุนกิ ไอแท ไอโฮป ยุนกิเป้นไงบ้างวะ" จีมินที่เปิดประตูหรือเรียกว่าถีบดีเข้ามาในห้องแล้วก้อระล่ำระลั่กถามอาการของคนบนเตียง
"ปลอดภัยแล้ว กระสุนไม่ได้โดนจุดสำคัญโดยตรง แค่เสียเลือดเยอะไปหน่อย" วีเป็นคนตอบให้ ก่อนที่จีมินจะเดินเข้าไไปหายุนกิที่เตียง ลูบใบหน้านั่นแผ่วเบา
"มาร์คใช่มั้ย?" จีมิน
"อือ ยุนกิบอกอย่างนั้น" น้องวี "เออน่า ทำหน้าแบบนั้นอีกแล้ว มานั่งนี่มา " น้องวีกับโฮซอกดึงจีมินมานั่งระหว่างพวกเขา
"เหมือนหมูเลยนะ ไอหมูจี~~" โฮซอก
"แกอ่ะหมูไอโฮซอก ดูพุงสิ"
"ชั้นท้องเว้ย!!"
"โฮซอกอา อย่าพูดเสียงดังเดียวลูกตกใจนะ" ไอนัมจุนไอเห่อ
"เออ ท้องแล้วไง ก้อเหมือนหมูอ่ะ"
"อย่ามาว่าลูกชั้นนะ"
"เออ ยอม เพราะหลานหรอกนะ บุ้ยย"
"นี่ ตอนแรกชั้นสงสัยว่ามีคนตามชั้นกับพี่จองกุกมาตลอดวันนี้ คิดว่าจะลงมือกับชั้น แต่ที่ไหนได้ไปลงมือกับยุนกิ" น้องวี
"นับว่าฉลาดไม่เบา ที่เลือกเล่นงาน ยุนกิก่อน"
"ทำไมครับน้องโฮซอก" จินที่นั่งเงียบมานานเอ่ยถามขึ้น นั่นสิทำไมหละ
"ก้อเพราะคนที่รับมือแทฮยองได้ดีที่สุดเวลาน๊อตหลุดคือ ยุนกิไงครับจินฮยอง ไม่แปลกที่มันจะเลือกลงมือกับคนที่เล่นยากๆอย่างยุนกิก่อน"
"มันก้อคงกำจัดตัวยากทีสุดรองจากไอแทก่อนสินะ จะได้ไม่ลำบากเวลาจัดการไอแทคนเดียว อืม ถือว่าฉลาดดีนิ " จีมิน
"แต่ก้อคิดผิดไปหน่อย เพราะปกติไอแทมันก้อไม่ได้ลงมือพร้อมพวกเรายุ่แล้วนิ เรื่องลงมือคนเดียวนะงานถนัดแกไม่ใช่รึไงแทฮยอง " โฮซอก
"ก้อนั่นสินะ " ใบหน้าครุ่นคิดของน้องวีกับคำพูดต่างๆของน้องๆทำให้ผมรู้สึกกังวลขึ้นไปอีก
"แล้วคนต่อไปก้อคงจะเป็นชั้น" โฮซอกพูดแล้วยิ้มออกมาอย่างสบายใจทั้งที่ ไม่ใช่เรื่องที่ควรจะสบายใจเลยด้วยซ้ำ.....
"มันก้อคงกำจัดตัวยากทีสุดรองจากไอแทก่อนสินะ จะได้ไม่ลำบากเวลาจัดการไอแทคนเดียว อืม ถือว่าฉลาดดีนิ " จีมิน
"แต่ก้อคิดผิดไปหน่อย เพราะปกติไอแทมันก้อไม่ได้ลงมือพร้อมพวกเรายุ่แล้วนิ เรื่องลงมือคนเดียวนะงานถนัดแกไม่ใช่รึไงแทฮยอง " โฮซอก
"ก้อนั่นสินะ " ใบหน้าครุ่นคิดของน้องวีกับคำพูดต่างๆของน้องๆทำให้ผมรู้สึกกังวลขึ้นไปอีก
"แล้วคนต่อไปก้อคงจะเป็นชั้น" โฮซอกพูดแล้วยิ้มออกมาอย่างสบายใจทั้งที่ ไม่ใช่เรื่องที่ควรจะสบายใจเลยด้วยซ้ำ.....
________________________________
ที่รักก เม้นเป็นยาวิเศษ ยาชูกำลังใจเค้านะ T^T
ตอนต่อไปนี่มาม่าสองห่อแถมใส่ไข่ให้ด้วยย พิเศษเลย
มอบแด่รีดเดอร์ผู้น่ารักทุกคน ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น