[BTS] อย่า...(kookv,monhope,jinga ft.Jimin)

ลำดับตอนที่ #14 : [SF] Just close your eyes

***กรุณาเปิดเพลงนี้คลอไปเบาๆนะคะ Safe and sound***

JUST CLOSE YOUR EYES

 

สายแล้วๆ เมื่อคืนดันเผลอเล่นเกมส์ดึกไปหน่อย วันนี้เลยตื่นสายเลย งื้ออ โอ๊ะ นั่นม๊าแบคนี่ วันนี้ก้อยังน่ารักเหมือนเดิมเลยแหะ ไม่สงสัยเลยที่ป๊าชานจะหลงขนาดนี้ อิอิ 
 

"ม๊า! วีไปโรงเรียนก่อนนะฮะ จุ๊ฟ!" เข้าไปหอมแก้มคนสวยของบ้านเหมือนทุกเช้า
 

"อ้าวว จ๊ะๆ วีลูก! อย่าวิ่งแบบนั้นสิ! เดี๋ยวล้มนะ  เฮ้ออ เจ้าลูกคนนี้นิ" 

 

"แฮ่กกๆ ย้าาา หวัดดีฮะอาเซฮุน" อาเซฮุน น้องชายของม๊า ที่เป็นอาจารย์สอนภาษาอังกฤษในโรงเรียน หล่อด้วยนะประเด็น
 

"อยู่โรงเรียนเรียกอาจารย์สิ เดะให้วิ่งรอบสนามซะเลยนิ" 
 

"555 คร้าบๆ อาจารย์ ~~ วีไปแล้วนะ จะสายแล้วอ่ะ"
 

"อย่าวิ่งสิเฮ้ยย!!! " ได้แต่ถอนหายใจไล่หลังเจ้าหลานชายตัวแสบหน้าสวยที่วิ่งขึ้นอาคารเรียนไป "ถ้าเป็นอะไรไปนี่ เจ๊แบคเล่นอาตายเลยนะ ไอแสบเอ้ย"

 

 

ครืดด~~
 

"ย้าา คิมแท มาสายนะ!!" โอ๊ะ นั่น ปาร์คจีมิน เพื่อนสนิทของผมตั้งแต่ยังเด็ก ปัจจุบัน ทั้งผมทั้งมันถึงจะ อยู่ม.ปลายปี 2 แล้วหน้าก้อยังเด็กเหมือนเดิม อิอิ
 

"แหะๆ ตื่นสายนะ " นั่งลงที่โต๊ะเรียนตรงกลางที่นั่งประจำของผมข้างๆจีมิน
 

"คุยกับจองกุกจนดึกอ่ะดิ" 
 

"แหะ ปล่าว เมื่อคืนคุยกันแปปเดียวนะ ที่ตื่นสายนะ เล่นเกมส์ดึกตะหาก" 
 

"วี~~~~" นั่นไง พูดปุ๊ปมาป๊ปเลย สุดหล่อของผมม
 

"กุ๊กกี้~~~~" ครับ กุ๊กกี้นะเป็นชื่อที่ผมใช้เรียกจองกุกหละ เป็นชื่อที่ผมเรียกได้คนเดียว ทำไมนะหรอก้อเพราะ มันเป็นชื่อที่แฟนจะใช้เรียกแฟนไเล่าา >///<
 

"มาสายจัง โทรไปหาก้อปิดเครื่อง " จองกุกทำหน้ายู่น้อยๆแล้วนั่งลงที่โต๊ะข้างหน้าต่างข้างโต๊ะผม ^^
 

"ตื่นสาย  แล้วก้อลืมชาตแบตโทรสับหละ" ผมเอียงคอน้อยๆ ให้ดูน่ารักก
 

"คิมแท คน ปญอ" จีมิน -*-
 

ครืดด เสียงประตูห้องเรียนดังขึ้น และมีใครบ้างคนกำลังเข้ามาใครคนนั้นคือ!!

"เอ้าๆๆ นั่งลงๆ เงียบกันหน่อย จะเรียนคาบแรกกันแล้วนะ เปิดหนังสือหน้าที 117 ด้วย " ทำไมซื้อหวยไม่ถูกบ้างนะ 
 

"หิวข้าวจัง เมื่อเช้ายังไม่ได้กินมาเลยอ่ะ กุ๊กกี้"
 

"อ่า ทนหน่อยนะ เด่วพักเที่ยงจะรีบพาไปกินนะ"
 

"ชั้นก้อหิวนะจองกุก นายจะพาชั้นไปด้วยมั้ย?" จีมิน
 

"ไม่อ่ะ "
 

"5555  หมูน้อยของคิมแทโดนทิ้งซะแล้วว"
 

"เฮ้ย!! สามคนนั้นนะ เมื่อไหร่จะเลิกคุยกันห๊ะ!!" หูยย โหดด อาใครวะ โหดๆๆ
 

"คร้าบบๆ /ประสานเสียง พร้อมเพรียง"

 

 

ครึ่งเรื่องแล้ว ยังไม่ได้แนะนำตัวอะไรกันเลย ขอโทดเคิ้ปป เค้าชื่อ คิมแทฮยองนะตัวเอง หรือจะเรียกวี คิมแท คิมวี แทแท  ก้อได้ตามใจเลย อยู่มอปลายปีสองสถานะ ไม่โสดครับ มีแฟนแล้ว ชื่อจองกุกไง รักแฟนมาก ใครแย่งมีตายนะจ๊ะ ^^  มีเพื่อนสนิทอยุ่สามคนคน ปาร์คจีมินกับ มินยุนกิ แต่หมอนั่นคงไม่ได้โผล่มาในเรื่องนี้เนื่องจากไปหมกตัวอยู่ป่าอเมซอนมาสองอาทิตย์แล้วยังติดต่อไม่ได้ สงสัยปิรันย่าคาบไปกิ นแล้วมั้ง ส่วนอีกคนก้อแฟนผมนี่ไงครับจองกุก    ผมมีพี่ชายน่าตาคล้ายคลึง(?)กับคนในชนเผ่าเมารีอยุ่คนนึงชื่อ คิมนัมจุม สถานะ หายสาปสูญจากบ้านไปตั้งแต่เช้า มันหนีผมมาดรงเรียนก่อนแน่เลย เพราะเมื่อคืนมันทำนาฬิกาตั้งโต๊ะลูกรักผมแตก จอมทำล้ายล้างชัดๆ  ผมกับจองกุกนี่คบกันมาสีปีแล้วหละ อิอิ ทางบ้านรับรู้และยอมรับ ไม่ต้องกัวลว่าจะทำไงไม่ต้องหนีตามกันด้วย ^___^

 

 

Jongkook
 

ผมมองวีที่ทำหน้าอมยิ้มอยุ่ข้างๆ เห็นแล้วรู้สึกหมั่นเขี้ยวจัง อยากจับแก้มยุ้ยๆนั่นมาฟัดสักสองสามที ตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมาจนได้มาคบกันเนี่ย วีก้อยังน่ารักเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลย น่ารักจนมีคนอยากเข้ามารักมากมายทั้งๆที่แฟนอย่างผมนั่งหัวโด่อยุ่ตรงนี่ก้อมิวายหน้าด้านเข้ามาขายขนมจีบ แม่งง
 

"วี" เรียกเบาๆ เพราะเดี๋ยวอาสุดโหดของวีจะได้ยินเอา
 

"ห่ะ?" แล้วดูทำหน้าน่ารักสิ มันน่านัก
 

"เย็นนี้ไปเที่ยวกัน"
 

"อื้ออ ไปดิ"
 

"สองคนนะ"
 

"อื้ออ สองคนนะ"

 

ครับ เป็นอันเข้าใจว่าเย็นนี้ผมกับวีจะไปเที่ยวกัน นานๆครั้งครับนานๆครั้ง 

 

 

 

ตอนเย็น
 

"กลับบ้านดีๆนะจีมินอาา เดี๋ยวคิมแทกลับถึงบ้านเมื่อไหร่ จะโทรไปหานะครับ" ผม
 

"อย่าลืมโทรมาบอกนะ  แล้วก้อจองกุก!! ห้ามพาเพื่อนชั้นกลับบ้านดึกๆนะ" จีมิน
 

"เออน่า ไม่ดึกหรอก เดี๋ยวส่งให้ถึงหน้าห้องเลย" จองกุก
 

"บ้า!" ผม
 

"ท้องก่อนแต่งละงามหน้านะเอ็งงง ไปหละ บายย " จีมิน
 

"ย้าาส์ จีมิน! เดี๋ยวเหอะ"
 

"ถ้าท้องขึ้นมาทำไงอ่ะ"
 

"จองกุก!!"
 

"คร้าบบบ"

 

 

Game center
 

"จองกุกอา  วีไปเข้าห้องน้ำแปปนึงนะ"
 

"ไปเป็นเพื่อนมั้ย"
 

"ไม่ต้องหรอก ไปคนเดียวก้อได้ครับบ ^^"
 

"รีบกลับมานะ คิดถึง"
 

"อื้อ" >///<

 

 

"คนสวยย สนใจไปกับพวกผมมั้ยครับ" ไอหน้าเหียกนี่ใครวะ
 

"ไม่เป็นไรครับ ผมมากับเพื่อนแล้ว ขอตัวนะครับ"
 

"เพื่อนหรือผัวครับ หืมม" ไอหน้าเหียกนั้นมันขวางหน้าผมเอาไว้ แล้วเอามือสากๆนั่นมาลูบหน้าผม
 

"มากับใครแล้วเกี่ยวอะไรกับคุณหละครับ ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัว" ผมรีบปัดมือของไอหน้าลิงนี่ออกไป มือหยาบไม่พอ ยังเหม็นด้วย อี้
 

"อย่าเล่นตัวไปหน่อยเลยนา  เฮ้ นังนี่" ผมรีบเดินออกมาจากห้องน้ำ ที่มีไอพวกบ้านนั่นอยู่
 

"จองกุกอา กลับกันเถอะ" ผมรีบเดินไปหาจองกุกที่นั่งเล่นเกมส์อยู่ที่เดิม
 

"อา โอเคๆ กลับกันเถอะ" จองกุกมองหน้าผมงงๆก่อนจะตอบตกลงทันทีแล้วทำหน้าบึ้งเมื่อหันไปมองข้างหลังผม พวกมันคงเดินตามมาสินะจองกุกรีบดึงมือผมออกไปจากเกมส์เซนเตอร์     ผู้คนที่กำลังพลุกพล่านเพราะเป้นย่านการค้ากลับไม่ทำให้รู้สึกหงุดหงิดเหมือนทุกที

 

 

 

Jongkook
 

'จองกุกอา กลับกันเถอะ'
 

'อ่า โอเคๆ กลับกันเถอะ'
 

ผมมองวีที่เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยสีหน้าแย่ๆแต่ก้อไม่ได้ถามอะไรออกไป แต่เมื่อเห็นกลุ่มผู้ชายที่เดินออกมาจากห้องน้ำส่งสายตาหื่นๆมาทางวี แล้วเหลือบบมองผมเล็กน้อย ผมก้อรู้ทันทีว่าวีเป็นอะไร คงจะโดนคนพวกนั้นพูดจาแทะโลมมา วีนะ ไม่ชอบเลยจริงๆกับคนแบบนี้ ผมรีบดึงมือวีออกมาจากที่นั่น พอออกมาข้างนอกก้อเห็นว่ามืดแล้ว บรรยากาศก้อหนาวๆเย็นๆ  คิดว่าผมควรจะพาวีกลับบ้านได้แล้ว ก่อนที่จะดึกไปมากกว่านี้  ระหว่างทางที่เดินกลับออกมา ผมสังเกตุเห็นพวกมันยังเดินตามมาด้านหลัง มากันกว่าสิบคน คิดว่าวีเองก้อคงเห้นเหมือนกัน เลยกระชับมือที่จับผมอยู่แน่นขึ้นจนเหงื่อซึมออกมาจนฝ่ามือเราทั้งคู่เริ่มเปียก

 

"ไม่ต้องกลัวนะ  เดินไปเรื่อยๆอย่าหันกลับไปมองพวกมัน" ผมบอกวีที่มีสีหน้าตื่นๆ
 

"จองกุก.."
 

"อือ ชั้นอยู่นี่  ไม่ต้องกลัวนะ" ผมส่งยิ้มไปให้วี
 

"อย่าปล่อยมือนะ"
 

"ไม่ปล่อยหรอก"

 

"หูยยย อิจฉาจัง แฟนสวยดีนะครับ" 
 

"ไปเถอะ" ผมพูดกับวี โดยที่ไม่สนใจไอคนตรงหน้านั้นเลย
 

"เมินกันหรอวะ"
 

"จองกุก วีอยากกลับบ้าน.." 
 

"โหยย เสียงงี้อย่างหวานอ่ะ  อยากได้ยินเสียงตอนครางจังว่าจะเพราะแค่ไหน เนอะ" คำพูดห่ามๆของมันทำให้พวกมันคนอื่นๆส่งเสียงสูดปาก น่าขยะแขยง
 

"จองกุก" เสียงสั่นๆของวีทำให้ใจผมกระตุกวูบ
 

"อื้อ กลับบ้านกันเนอะ ม๊าแบคคงรอแย่แล้ว" วียิ้มออกมาแม้จะเปื้อนไปด้วยความกังวล
 

"อย่าเพิ่งกลับเลยครับคนสวย ไปเล่นกันนะ" ไอหมอนั้นยื่นมือมาหวังจะจับแขนวี แต่ผมก้อปัดมือมันทิ้ง
 

"อย่ายุ่งกับคนของผม"
 

"กูจะยุ่ง เฮ้ย!! จับมันขึ้นรถ" มันกระชากวีออกไปแต่ผมจับมือวีไว้แน่น ทั้งผมทั้งวีโดนจับขึ้นรถ ขับพาไปที่ไหนสักที่นึง
 

"จองกุก ฮืออ" วีร้องเรียกผม แต่ผมกลับทำอะไรไม่ได้เลย พวกมันเอาเชือกมัดมือมัดขาผมเอาไว้ 
 

"เฮ้ยย !! อย่ายุ่งกับวี ปล่อยสิวะ!! ปล่อยกู!" ผมได้แต่ตะโกนบอกให้พวกมันหยุด
 

"ไม่ อย่า ปล่อยชั้น ปล่อยย อื้ออ จองกุก ช่วยวีด้วย ฮืออ ปล่อย!!!" 
 

"ปล่อยแฟนกู!  มึงอยากได้อะไรกูจะหามาให้ ปล่อยแฟนกู!! กูบอกให้มึงปล่อย!!!!" แม้กล่องเสียงผมจะพังเพราะแหกปากตะโกนแบบนี้ผมก้อยอมหากมันทำวีปลอดภัย
 

"พลั้ว!! แม่งไอหน้าหล่อนี่ หุบปากมึงไปได้มั้ยวะ อย่ามาทำพระเอกแถวนี้ มีของดีๆก้อแบ่งๆกันใช้สิ"
 

"ถุ้ย" ผมบ้วนน้ำลายลงบนพื้นพร้อมกลับของเหลวสีแดงที่ปนออกมาเล็กน้อยหลังจากเพื่นของไอนั่นเดินมาตบหน้าผม
 

"วอนชิบหาย เฮ้ย ตุ๊บ! พลั่ก!" 
 

"ม่ายย อย่าทำร้ายจองกุกนะ ขอร้องงฮืออ ปล่อยจองกุกไปนะ ปล่อย ฮึก จองกุก..."
 

"วะ วี...อย่าได้โปรด ยะ อย่าทำร้ายวี ได้โปรด" เสียงตุ๊บตั๊บยังดังต่อเนื่องไม่มีทีท่าว่าจะหยุด  ปนไปกับเสียงร้องไห้ของวี และเสียงครางของไอเลวนั่นที่กำลังทำระอยู่กับร่างของวี น้ำที่ไหลออกมาจากตาคู่สวยนั่นกับเสียงร้องไห้แทบขาดใจ คนฟังอย่างผมเองก้อใจกระตุกเหมือนกันยิ่งเป็นเสียงของวี มันทำให้ผมรู้สึกแย่ แย่ที่ปลอบวีไม่ได้ แย่ที่ต้องเฆ้นวีร้องไห้ แย่ที่ช่วยอะไรวีไม่ได้เลย

"อึก!"
 

"อ๊าส์ รู้สึกดีชะมัด สุดยอดไปเลยนะตัวของเธอนะ วีคนสวย!!" ไอเลวนั่น
 

"อย่ามาเรียกชื่อชั้น!!" วีตะโกนออกไป
 

"หนอย นังตัวดีนี่ เพลี้ยะ!! ชั้นเรียกชื่อแกไม่ได้แกก้อต้องเรียกชื่อชั้น เรียกสิ ชื่อชั้นนะ แจ๊คสัน เรียกสิเว้ย!!" ไอเลวแจ๊คสันมันบีบคอวีแล้วทำรุนแรงกับร่างกายบางๆนั่น ผมกำลังทนไม่ได้ ร่างกายที่เปลือยปล่าวของวี มีแต่บาดแผลและรอยช้ำ
 

"อึก อะ ฮืออ ปล่อย ปล่อย!!! ขอร้องง     ยะ หยุดที ข ขอร้อง ฮึก!! ได้โปรดดด " เหมือนลำคอของผมมันตีบไปหมดส่งเสียงอะไรไม่ได้เลย ถึงอยากจะตะโกนออกไปก้อทำไม่ได้เพราะผ้าที่ปิดปากอยู่นี่ ทำได้แค่นั่งดูวีที่กำลังโดน ข่มขืน ใช่! พวกมันซ้อมจนผมขยับตัวไม่ได้แล้วจับผมมัดไว้กับเก้าอี้  มีหนึ่งคนเสพสุขจนพอใจแล้วก้อส่งต่อให้อีกคน ร่างกายของวีถูกพวกมันทุกคนทำร้าย  คนแล้ว  คนเล่าที่ทำเรื่องทรามๆนั่นกับวี สิ่งที่ผมเห็นทำให้ผมอยากจะตายๆ

ไปซะตอนนี้ 
 

"ไม่ ไม่ ม่ายยยย" วี ขอโทษ...จองกุกขอโทษ วี...
 

"รักมันมากรึไงวะไอจองกุกนั่น แม่งเอ้ย!!  ถ้ารักมันมากนักหละก้อ.." ไอแจ๊คสันหยุดทำเรื่องบ้าๆนั่นกับวีแล้วฉุดวีขึ้นมาจากพื้นอย่างแรง ขาเล็กๆของวี

กำลังสั่น  "ถ้ารักมันมาก..." ไอแจ๊คสันเอาปืนออกมาแล้วหันมาทางผม ลูกน้องของมันทำหน้าตาเลิ่กลั่ก " ก้อวิ่งไปบังมันไว้สิ" 
 

"ยะ อย่านะ อย่าทำจองกุกนะ!!" วี สะบัดมือของไอแจ๊คสันออกอย่างแรงแล้ววิ่งมาหาผม
 

"สาม" 
 

"อื้ออ" ผมส่ายหน้าทั้งน้ำตาที่เห็นวีวิ่งมา
 

"สอง" 
 

"ฮึก อื้ออ อ" ทำได้เพียงส่งเสียงอู้อี้นี่ผ่านผ้าปิดปากนี่ออกไป 
 

"จองกุก!!"
 

"หนึ่ง"
 

"อื้อ!!!"
 

"ปังง!!"  ล้มลง.........ร่างกายของวีที่ร่วงลงไปกองกับพื้นทันทีที่เสียงปืนดังขึ้น
 

"อื้ออ" ผมดิ้นอย่างแรงจนเก้าอี้ล้มลง อยากจะเข้าไปหาวี อยากเข้าไปเอาร่างนั่นมาโอบกอด ก้อทำไมได้... คนพวกนั่นหนีกันออกไปตอนที่แจ๊คสันยิงวี หน้าแจ๊คสันตอนนี้กำลังซีดและดูเหมือนกำลังสับสน ตกใจกับสิ่งที่ตัวเองทำ แล้ววิ่งหายออกไปอีกคน แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ผมสนใจ วีต่างหาก 
 

"อื้ออ" ผมพยายามดิ ้นแรงๆเพื่อให้เข้าใกล้วี
 

"จะ เจ็บจัง" วี ที่พยายามจะลุกขึ้นมาหาผม ส่งเสียงออกมา 
 

ตุ๊บ! ลุกเดินได้ไม่กี่ก้าวก้อล้มลงไป ผมนอนมองดูภาพนั่นด้วยใจที่ใกล้จะแหลกสลายเต็มที ล้มแล้วก้อลุกขึ้นมา 
 

"เจ็บมากมั้ย จองกุก.." วีถามผมแล้วแกะผ้าปิดปากนี่ออกให้
 

"ไม่เท่าวีหรอก อย่าพยายามขยับสิวี ตัวเองโป๊อยู่นะ " ผมพยายามพูดติดตลก เพื่อที่จะปลอบใจคนตรงหน้า มือสั่นๆของวีเอื้อมมาแกะเชือกที่มัดขาผมไว้แน่น
 

"ฮึกก อีกแปปเดียวก้อแกะเชือกออกหมดแล้วนะ ;D" มุมปากเป็นสี่เหลี่ยมเมื่อวียิ้มออกมา ยิ้มออกมาทั้งที่กำลังจะไม่ไหว
 

"วี...." วีพยายามใช้มือเล็กนั่นแก้เชือกที่มัดมือผมไว้ จนสำเร็จ
 

"เรียบร้อยแล้ว เห็นมั้ย คราวนี้เราก้อกอดกันได้แล้วนะจองกุก" ร่างกายของผมเป้นอิสระ ผมค่อยๆรวบร่างเล็กเข้ามากอดเอาไว้ 
 

"ขอโทษ ฮึกจองกุกขอโทษที่ช่วยอะไรไม่ได้เลย..."ฝังหน้าลงกับไหล่เล็กที่กำลังสั่นน้อยๆ เพราะอากาศที่หนาวเหน็บและร่างกายที่ปราศจากเสื้อผ้าสักชิ้นผมถอดโค้ทตัวหนาสวมให้วี
 

"อยากกลับบ้านจัง ป่านนี้ ม๊าแบคกับป๊าชานคงเป็นห่วงแย่แล้วหละ ลุงเทากับป้าซูโฮเองก้อคงห่วงจองกุกไม่น้อยเลยนะ ฮึฮึ กลับไปคงโดนบ่นแน่ๆ" 
 

"พอแล้ววี ไม่ต้องพูดแล้วนะ กลับบ้านกันนะ กลับไปบ้านกลับไปให้ป๊ากับม๊าบ่นกันนะวี" แม้ร่างกายของผมจะแย่แค่ไหนก้อคงไม่เท่าวี ผมอุ้มร่างเล็กขึ้นมาไว้ในอ้อมแขนของ หน้าวีซีดลงเรื่อยๆเพราะเสียเลือดเยอะ 
 

"จองกุก....."  ผมเดินออกมาจากสถานที่บ้าๆนั่น ไม่รู้ว่าที่นี้ที่ไหน ไม่รู้ว่าคนพวกนั่นเป็นใครและต้องการอะไรถึงทำแบบนี้
 

"จองกุกอาา" มือเล็กถูกส่งขึ้นมาจับแก้มผมเอาไว้ แสดงท่าทีออดอ้อน เหมือนเคย..
 

"ครับ" 
 

"รักจองกุกนะ วีรักจองกุกที่สุดเลยรู้มั้ย" ผมก้มมองใบหน้าที่มีคราบน้ำตาแต่ก้อเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม ถึงแม้จะไม่สดใสเหมือนทุกที
 

"รักวี จองกุกรักวี ฮึก รักที่สุด ระ รักมากๆเลยนะ รู้มั้ย รักวีที่สุดฮืออ วี.." ผมค่อยๆนั่งลงพิงกับกำแพงของสถานที่ที่เพิ่งออกมา ผมเดินไม่ไหว  วีเองก้อเริ่มจะไม่ไหว ริมฝีปากไร้สีเลือดนั่น กำลังยิ้มให้ผมทั้งๆที่ ไม่ใช่เวลายิ้มเลย
 

"อย่าร้องไห้สิ คนดีของวี ไม่ร้องนะครับ  นะ.." มือเล็กเช็ดน้ำตาออกจากไบหน้าของผม ผมกุมมือนั่นไว้แนบกับแก้ม
 

"วี ฮึก!  อย่าเป็นอะไรนะวี อยู่กับจองกุกนะ" ผมคลำหาโทรศัพท์มือถือที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงออกมาแล้วกดโทรออกไปยังเบอร์ที่คุ้นเคย ผมควรจะใช้มันตั้งนานแล้ว เพียงแต่ผมไม่มีโอกาศ

 

"แม่!!" ผมตะโกนออกไปเมื่อปลายสายรับโทรศัพท์
 

(จองกุก อยู่ไหนแล้วลูกจะมืดแล้วนะ พาน้องวีกลับบ้านได้แล้ว)
 

"แม่ มารับผมที มาช่วยผมกับวีที"
 

(เกิดอะไรขึ้นจองกุก ลูกอยู่ที่ไหน!!)
 

"ไม่รู้ ผมไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน มาหาผมทีเถอะ ได้โปรดดฮึกก มะ มาเร็วๆสิแม่ ฮืออ" 
 

(แม่จะรีบไป ลูกอย่าปิดเครื่องนะ)
 

"รีบมา ฮือ ได้โปรด รีบมาหาผมทีนะแม่..." ตึ๊ด!!
 

"เราจะโดนแม่ดุมั้ยจองกุก"เสียงที่เคยใสกลับฟังดูอ้อนล้า
 

"คงจะโดนบ่นหูชาแน่ๆ ฮึก วี ทำไมถึงยังยิ้มได้อยู่เล่า!!" ผมกอดร่างเล็กแน่น จนสัมผัสได้ว่าโค้ทตัวหนาของผมเปียกชุ่มไปด้วยเลือดของวี
 

"อย่าตะโกนสิ เดี๋ยวจะเจ็บคอนะ" วีกอดตอบผมแน่น "ที่ยังยิ้มได้อยู่นะ เพราะยังได้เห้นหน้าจองกุกไง"
 

"วี....รักนะ ฮะ ฮึก รัก"
 

"ไม่ร้องสิ ไม่ร้องนะครับคนเก่งของวี วีอยู่ตรงนี้นะ อยู่กับจองกุกตรงนี้วียังไม่ได้ไปไหน อย่าร้องไห้สิ วีไม่อยากเห็นจองกุกร้องไห้" วีจับหัวผมโยกไปมาเบาๆเหมือนโอ๋เด็กเล็กๆ
 

"อยู่กับจองกุกนะวี อย่าไปไหนนะ อย่าทิ้งจองกุกได้มั้ย"
 

"จองกุก สักวันนึงเราจะต้องได้พบกันอีกแน่นอน ร่างกายวีอยู่ตรงนี้ รักของวีอยู่ตรงนี้ หัวใจของวีอยู่ตรงนี้ กับจองกุก...วีนะไม่ได้ทิ้งจองกุกไปไหน"
 

"อย่าพูดเหมือนกับจะตายได้มั้ยวี..ฮึก อย่าพูดเหมือนสั่งเสียได้มั้ย ฮะ ยะ พูดแบบนี้" ผมรู้ดีว่าร่างเล็กตรงนี้ไม่ไหวแล้ว รู้ดีว่าความหวังของผมมันเหลือน้อยแต่ผมก้อยังอยากยืดเวลาออกไปสักนิด ให้ผมได้อยู่กับวีอีกสักนิด
 

"ไม่พูดแล้วก้อได้ หยุดร้องก่อนสิ"
 

"ไม่ร้องแล้ว วีอย่าพูดแบบนั้นอีกนะ อีกแค่แปปเดียว เดี๋ยวจะได้กลับบ้านแล้ว.." อีกแค่แปปเดียว อยู่กับผมนะ อย่าเพิ่งทิ้งผมไปนะ

"อึ่ก!! แค่กๆ" วีไอแล้วกระอักเลือดออกมาเต็มไปหมด

"วี...."
 

"อื้อ นี่ ระหว่างรอแม่จองกุกนะ  ร้องเพลงให้วีฟังหน่อยได้มั้ย" อีกแล้ว อีกแล้วที่รอยยิ้มนั่นถูกส่งมาให้ผม รอยยิ้มที่ผมหลงรัก รอยยิ้มที่เคยสดใสกว่านี้
 

"อยากฟังเพลงหรอ" วีพยักหน้าเบาๆ บรรยากาศรอบตัวกำลังเย็นลง เพราะอากาศหนาว "เพลงอะไรดีหละ" ผมยิ้มให้คนในอ้อมกอด 
 

"เพลงที่จองกุกอยากร้องให้วีฟัง...วีชอบเวลาที่จองกุกร้องเพลง ความสุขมันแสดงออกมาทางสีหน้า"  ความสุขหรอ "วีอยากเห็นสีหน้าแบบนั้นของจองกุก"

 

I remember tears streaming down your face

When I said, I'll never let you go
 

ฉันจำน้ำตาที่ไหลรินอาบแก้มของเธอได้

ตอนที่ฉันบอกว่า ฉันจะไม่มีวันทิ้งเธอไป
 

When all those shadows almost killed your light

I remember you said, Don't leave me here alone

 

และเมื่อเงามืดนั้นเกือบทำลายแสงสว่างของเธอจนหมดสิ้น

เธอบอกฉันว่า อย่าจากฉันไปเลย

But all that's dead and gone and passed tonight
 

แต่ทุกๆอย่างที่ตายจากไปแล้วมันจะผ่านพ้นไปในคืนนี้ทั้งหมด

 

      วีค่อยๆซุกตัวลงกับอกของผม ดวงตาเรียวรีกำลังคลอไปด้วยน้ำใสๆ

 

Just  close your eyes

The sun is going down
 

แค่เพียงหลับตาลง

ดวงตะวันกำลังจะลับขอบฟ้าไป
 

You'll be alright

No one can hurt you now
 

เธอจะต้องปลอดภัย

ไม่มีใครทำร้ายเธอได้แล้ว
 

Come morning light

You and I'll be safe and sound
 

แสงสว่างยามรุ่งอรุณจะสาดส่องลงมา

แล้วเธอกับฉัน เราจะปลอดภัยไปด้วยกัน

              

 

           ตาใสคู่นั้นกำลังปิดลง รอยยิ้มยังไม่จางหายไปจากใบหน้าร่างเล็ก หยดน้ำใสๆไหลรินลงมาจากหางตา

 

Just  close your eyes

 

แค่หลับตาลง

You'll be alright
 

เธอจะต้องไม่เป็นอะไร
 

Come morning light

 

แสงสว่างยามรุ่งอรุณส่องลงมา

You and I'll be safe and sound...
 

เธอและฉันจะปลอดภัยไปด้วยกัน

 

 "ฮึก!! วี วี ึก อือ วี ตื่นสิ วี ฮืออ" ไม่มีแล้ว ลมหายใจอุ่นๆ หายไปแล้ว ไม่เหลือแล้ว วี จากผมไปแล้ว

"รักวีนะ ตื่นมาฟังสิ วี รักวีนะ รัก รัก รัก รักวีที่สุด!!!"

"ตื่นสิวี........ฮึก ตื่น  นะวี ขอร้อง..."

 

 

 

 

 

 

 

 

 ก๊อกๆ
 

"พี่เข้าไปนะจองกุก" เจโฮปพี่ชายคนเดียวของจองกุก เดินเข้าไปในห้องที่มีน้องชายนอนอยู่  ตั้งแต่เกิดเรื่องเจ้าตัวก้อไม่เหมือนเดิมจากคนที่เคยสดใส กลับกายเป็นคนที่เฉยชาเหมือนไม่มีความรู้สึก บางครั้งก้อร้องไห้ออกมา บางครั้งก้อยิ้ม หัวเราะร่า เหมือนคนบ้า

น้องชายคนเดิมของเค้าหายไปแล้ว วันนั้นแม่กับพ่อของน้องวีมาหาพ่อแม่ผมที่บ้านตามประสาเพื่อนสนิท พอได้รับสายจากจองกุกก้อรีบออกไปตามหา โดยจับสัญญาณโทรศัพท์ พวกผมเจอจองกุกนั่งก้มหน้ากอดวีเอาไว้แล้วร้องเพลงพลางสะอึกสะอื้น เมื่อเข้าไปใกล้ๆ

น้าแบคก้อทรุดลงไปร้องไห้กับพูด ถลาเข้ากอดวีกับจองกุกทั้นที ครอบครัวของวีร้องไห้น้ำตาแทบเป็นสายเลือด เมื่อต้องเห้นว่า เด็กน้อยของพวกเขาไม่อยู่อีกแล้ว....นี่ก้อผ่านมาสองเดือนแล้วกับการจากไปของวี พ่อแม่ของวีไอนัมจุนพี่ชายวีที่เป้นเพื่อนกับผม เพื่อนๆของวี

รวมทั้งครอบครัวของผมเริ่มทำใจได้ มีแค่คนเดียวที่แย่ลงทุกวันๆ
 

"จองกุก ตื่นเถอะ เย็นแล้วลงไปกินข้าวกัน" ผมค่อยๆนั่งลงไปที่เตียง ปัดผมที่บังหน้าบังตาน้องชายออกเล็กน้อย
 

"..."
 

"จองกุก"  แปลก  ร่างกายเย็นเฉียบของน้องชายทำผมใจกระตุก
 

"..."
 

"จองกุก!!  ไม่นะ พ่อ!!! แม่!!! จองกุก ตื่น เฮ้ อย่ามาล้อพี่เล่นแบบนี้นะ จองกุก!!!"
 

"เกิดอะไรขึ้นโฮซอก!!" เทา
 

"พ่อ  น้อง..." ผมหันไปบอกพ่อทั้งน้ำตา 
 

"จองกุก...." พ่อเทาทรุดลงกับพื้นเมื่อเห็นว่าลูกชายคนเล็กของเขา ไม่หายใจแล้ว
 

"เสียงดังอะไร  กัน จองกุก!! ม่ายยย" พ่อค่อยๆคว้าร่างขาวของแม่มากอดเอาไว้ แม่ร้องไห้สะอื้นตัวโยน ภาพที่เห็น มันช่างกรีดหัวใจเค้าเหลือเกิน น้องชายที่เค้ารัก น้องชายคนเดียวของเค้า 
 

"ฮึก จองกุก ตื่นมาได้มั้ย ฮือ อะ จะ จองกุก ฮึก..."

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Just close your eyes......

เพียงแค่วีหลับตาลง แล้วจองกุกจะไปหาวีเอง....











>>>>คือที่จริง คิดฟิคหลักไม่ออกอ่าตัวเองงงง  เอา sf ไปอ่านกันก่อนเนอะๆ<<<<
>>ดีไม่ดียังไงก้อ ฝากด้วยนะคะ ติชมตามสบายเบยย  เพราะเค้ากินเม้นเป็นอาหารหลัก<<

                                 รักนะคะรีดเดอร์ทั้งหลายยยย ชู๊ปปป

เม้นกันสักนิด จิตไรต์จะแจ่มใสนะคะ ^_^