ตรวนรักร้อยหัวใจ
"เรามาร่วมอวยพรให้พ่อของหนูนะลูก อวยพรให้เขามีความสุข..." เสียงหวานเอ่ยออกมาอย่างเเผ่วเบาบอกกับคนที่อยู่ในท้องที่ยังคงเเบนราบของเธอหลังจากออกมาจากงานหมั้นของผู้ชายที่เธอรักหมดหัวใจ
ผู้เข้าชมรวม
2,702,089
ผู้เข้าชมเดือนนี้
134
ผู้เข้าชมรวม
ข้อมูลเบื้องต้น
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
'สิ่งที่เธอต้องการคือคำว่ารัก ไม่ใช่คำว่ารับผิดชอบ'
'เขาคิดว่าความรักก็เหมือนกับเกมธุรกิจเเละคนที่รักมักเป็นฝ่ายเเพ้ในเกมหัวใจเสมอ'
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
เเนะนำสถานที่เเละตัวละคร
ประเทศไทย : กรุงเทพมหานคร, เกาะมุกอันดา
ภูวิธัช ภัทรธนานนท์ (ภู) (อายุ 33 ปี)
ชายหนุ่มไฮโซที่หญิงสาวต่างหลงใหลคลั่งใคล้กับดวงตาอันทรงเสน่ห์เเละภาพลักษณ์เงียบขรึมน่าค้นหา ผู้หญิงสำหรับเขาคือการเเลกเปลี่ยนความพึงพอใจระหว่างกันโดยไม่มีข้อผูกมัดภายใต้กฏกติกาที่เขาตั้งไว้ เมื่อไหร่ที่กฎถูกละเมิดเมื่อนั้นความสัมพันธ์ทุกอย่างก็จะยุติลงทันที
พีรภา อาชวนันทกุล (วุ้น) (อายุ 27 ปี)
ดาราสาวดาวรุ่งของยุค เพราะความสวยของเธอจึงทำให้มีชายหนุ่มมากมายเข้ามาเพื่อสานสัมพันธ์เเละเสนอสิ่งต่างๆ เพื่อหวังจะได้ครอบครองตัวเธอ หัวใจของเธอไม่เคยเปิดรับผู้ชายคนไหนจนกระทั่งได้พบเขา...คนที่ทำให้เธอยอมทิ้งศักดิ์ศรียอมมอบตัวหรือเเม้กระทั่งหัวใจไปให้เขาจนหมดสิ้นก็เพราะความรักที่มีให้เขาจนหมดหัวใจ
สิ่งที่เธอหวังจากเขาไม่ใช่ทรัพย์สินเงินทองหรือสิ่งของมีค่าเเต่เธอต้องการ...ความรักจากเขาเท่านั้นเป็นสิ่งตอบเเทนเพราะเธอโหยหาสิ่งนี้ที่เด็กกำพร้าอย่างเธอไม่เคยมีมาตลอดชีวิต
พีรธัช ภัทรธนานนท์ (เเพนเตอร์) (อายุ 11 เดือน)
ส้มเช้ง (อายุ 4 เดือน )
"จะร้องทำไมนักหนาฮึ พ่ออุ้มเเค่นี้ร้องเหมือนจะขาดใจ" ภูวิธัชก้มหน้ามองเจ้าตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมเเขนของเขาซึ่งกำลังร้องไห้ปริ่มขาดใจจนน้ำตาเปรอะเปื้อนเเก้มอวบๆ นั่น
"คุณภูคะ คุณส่งลูกมาให้ฉันเถอะนะ คุณไม่สงสารเเกหรือไง" พีรภาขอร้องเขาด้วยน้ำเสียงสั่นรัว ส่งสารลูกน้อยจับใจ
"ลูกร้องไห้เเบบนี้ทุกครั้งที่คนอื่นอุ้มหรือไง " เขาถามเธอต่ออย่างไม่เข้าใจนัก
"เปล่าค่ะ"
"เเล้วทำไม?" คนเป็นพ่อขมวดคิ้วอย่างไม่ชอบใจเมื่อคิดว่าลูกไม่อยากให้เขาอุ้ม
"เเกคงหิวนม คุณส่งลูกมาให้ฉันเถอะนะคะ"
"งั้นคุณเอาขวดนมมา ผมจะป้อนลูกเอง" ภูวิธัชสั่งคนเป็นเเม่ของลูกอย่างเอาเเต่ใจ
"ฉันจะเอาให้คุณได้ยังไงกันในเมื่อลูกกินนมของฉัน"
นิยายเรื่องนี้สงวนสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ (ฉบับเพิ่มเติม) พ.ศ.2558
ไม่อนุญาตให้สแกนหนังสือหรือคัดลอกเนื้อหาส่วนหนึ่งส่วนใดเพื่อสร้างฐานข้อมูลอิเล็กทรอนิกส์
เว้นแต่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของลิขสิทธิ์เท่านั้น
ผลงานอื่นๆ ของ พันธุ์พเยีย ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ พันธุ์พเยีย
ความคิดเห็น