ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ออกจากบ้าน--เสียใจ--น้ำตา
********************************ที่บ้านของเค*************************************************
ในขณะที่บูมและเดียร์ขับรถเข้ามาในบ้าน สร้างความตกใจให้กับเคมาก และทุกคนเพราะเดียร์ไม่เคยพาผู้ชายเข้าบ้านและคนที่ตกใจมากที่สุดคงจะเป็นพ่อแม่เค เพราะท่านทั้งสองยังไม่รู้ว่าเดียร์กับเคเลิกกันแล้ว
\"อ้าวหนูเดียร์กับมาแล้วหรอจ๊ะ แล้วทำไมวันนี้กลับเร็วจัง แล้วนั้นใครหรอจ๊ะ\" แม่ของเคเอยถาม ด้วยความ งง กับเรื่องที่เกิดขึ้น
\"อ๋อ นี่พี่บูมค่ะ เป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียน\" เดียร์พูโจบบูมก็ยกมือไหว้
\"สวัสดีครับ ผมอิสราวุท เรียกผมสั้นว่า บูมก็ได้ครับ ผมพาน้องเดียร์มาเก็บของครับ ขอโทษที่มารบกวนน่ะครับ\" บูมกล่าวอย่างนอบน้อม และสุภาพ
\"หรอจ๊ะ เอ๊ะแล้วมาเก็บของจะไปไหนกันหรอจ๊ะ\" แม่ของเคถามอีกครั้ง
\"หนูหาหอพักได้แล้วค่ะ เลยจะมาเก็บของเพื่อย้ายออก อีกอย่างที่นี่คงไม่อยากให้เดียร์อยู่หรอกค่ะ\" เดียร์พูดพร้อมกับหันไปทางเค เพื่อที่จะให้รู้ว่าคนที่ไม่อยากให้เทออยู่คือ เค นั้นเอง
\"นี้มันเรื่องอะไรกันจ๊ะ ป้าสับสนไปหมดแล้วน่ะจ๊ะ แล้วถ้าแม่หนู่โทรมาป้าจะบอกยังไงล่ะจ๊ะเนี่ย หนูเดียร์อยู่ที่นี่แหละน่ะจ๊ะ อย่าไปเลย มีอะไรก็ค่อยๆพูดค่อยๆจากัน\"
\"อย่าเลยดีกว่าค่ะคุณป้า เรื่องคุณพ่อคุณแม่ เดียร์จะเป็นคนโทรไปบอกท่านเองค่ะคุณป้าไม่ต้องเป็นห่วงน่ะค่ะ เดียร์ขอตัวขึ้นไปเก็บของก่อนน่ะค่ะ\"แล้วเดียร์ก็เดินขึ้นไปบนห้องโดนที่บูมยืนรออยู่ข้างล่างกับเค บูมจึงเริ่มเปิดบทสนทนา
\"นายไม่ว่าอะไรนะเค ถ้าชั้นจะขอเดียร์ไปดูแล เพราะชั้นให้นายไปดูแลแต่นายกลับทิ้งมันไปเหมือนไม่มีค่า ไม่อาใจใส่มัน ชั้นก็ขอทวงคืน\" บูมพูด
\"ชั้น.....ฝากด้วยแล้วกัน ยัยนั้นชอบร้องไห้เวลาที่อยู่กับชั้น เพื่อเวลาที่เทออยู่กับนายอาจจะเลิกร้องก็ได้ ชั้นคงไม่เหมาะจะเป็นเจ้าของหรอก\" เคพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ พร้อมกับมองไปยังภาพที่เดียร์กำลังขนของลงมาจากบ้าน
\"น้องเดียร์ ของมีแค่นี้หรอจ๊ะ ทำไมน้อยจัง\" บูมถามพร้อมกับยกของขึ้นรถซึ่งมีเพียงแค่กระเป๋าใบเดียว
\"ค่ะ ตอนมาเดียร์มาแต่เสื้อผ้า ตอนไปก้ไปแต่เสื้อผ้า กับความรู้สึกดีๆเท่านั้นค่ะ\" เดียร์พูดพร้อมกับสีหน้าเศร้าสร้อย
\"แล้วตุ๊กตาหมีตัวที่ชั้นซื้อให้ เหงเทอหวงมาก จะไม่เอามันไปด้วยหรอ\" เคถามเพราะตุ๊กตาตัวนั้นเขาเป็นคนซื้อให้
\"ไม่ค่ะ ทิ้งมันไว้นี้แหละ มันไม่สำคัญอะไรแล้ว ในเมื่อคนที่เขาให้มาเขาไม่ได้รู้สึกอะไร ชั้นก็คงไม่เอามันไปรกห้องหรอกค่ะ\" เดียร์พูดท่าทางที่ดูห่างเหิน
\"งันหรอ มันน่าสงสารจัง ถูกเจ้าของทิ้ง งั้นชั้นก็คงไม่จำเป็นเก็บมันไว้ให้รกบ้านหมือนกัน น้าศรครับ(คนรับใช้)ช่วยเอาต๊กตาหมีที่อยู่บนห้องของคุณคนนี้ไปเผาทิ้งด้วยนะครับ ในเมื่อเขาไม่ต้องการ ก็อย่าเอาไว้ให้รกเลยครับ\"เคพูดด้วยความน้อยใจที่ไม่เห็นสิ่งที่เขาให้สำคัญจึงพูดเพื่อว่าเดียร์จะใจอ่อนเหมือนเดิม ไม่ไปจากเขา หรือไม่ก็วิ่งขึ้นไปเอาตุ๊กตาเพราะขนาดน้าจะเอาไปซักให้ยังไม่ยอม เอาไปซักเองเลย เคจึงลองพูดดู
\"ค่ะ เผาอย่าให้เหลือเลยน่ะค่ะ ถ้าจะให้ดีของทุกอย่างที่เดียร์เคยใช้ก็เผาไปด้วยเลย\" เดียร์พูดด้วยความเสียใจ น้ำตานั้นกำลังจะไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยอยู่แล้ว แต่ก็ยังกัดฟันยิ้มสู้ ส่วนเคเมื่อได้ยินดังนั้นก็โกรธและเริ่มรู้ตัวแล้วว่า เขาเสียเดียร์ไปแล้วจริงๆ
\"ครับเผาเลย เทอก็ออกไปจากบ้านชั้นได้แล้ว ไม่ต้องกลับมาที่นี่อีกน่ะ ไปเลย ไปเส่ ไปปปปปปปปปปปปปปป\" เคไล่เดียร์ด้วยความโกรธแต่ดวงหน้าของเคตอนนี้มันก็เป็นเหมือนดวงหน้าของเดียรืไม่มีผิด น้ำตากำลังจะไหลริน หน้าแดงกร่ำ แผงไปด้วยความน้อยใจอยู่เต็มเปี่ยม
\"เดียร์ไปแน่เค เคไม่ต้องมาไล่เดียร์ก็ได้ เดียรืไปอยู่แล้วเหมือนกัน ในเมื่อคนที่นี่เขาไม่ต้องการ อึก .... ฮือๆๆ.... ลาก่อนค่ะคุณลุงคุณป้า ขอบคุณที่เอ็นดูเดียร์เหมือนลูก ฮือๆ ว่างๆเดียร์จะมาเยี่ยมน่ะค่ะ ฮือๆ \" เดียร์กลั้นน้ำตาไม่อยู่แล้วตอนนี้ ดวงหน้าคู่สวยเต็มไปด้วยน้ำตาที่ไหลลงมาไม่หยุด ก่อนจะเดินขึ้นรถไป ส่วนบูมก็ทำหน้าที่สารถีชั่วคราวขับรถออกไป พอรถของทั้งคู่ลับตา เคถึงกับปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาอย่างไม่มีท่าว่าจะหยุดไหล พ่อกับแม่ได้แต่ยืนงงกลับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น พร้อมกับสงสารลูกชายจับใจ เพราะลูกชายของตนยังไม่เคยร้องไห้แบบนี้มาก่อน ก่อนที่จะพูดในใจว่า
เสียใจ
เจ็บใจ
น้อยใจ
ทำไมเดียร์เทอไม่รักชั้นแล้วใช่ไหม ทำไมถึงต้องไปจากชั้น อภัยให้ชั้นเถอะน่ะ
ชั้นขอโทด เดียร์ชั้นผิดไปแล้ว กลับมาอยู่ข้างๆชั้นน่ะ
ชั้นรู้แล้วว่าชั้นขาคเทอไม่ได้ ชั้นรักเทอน่ะเดียร์
ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ซักพักเพลงก็ดังขึ้น(อ่ะนะ แม่งโครตได้บรรยากาศ ใครเปิดว่ะ อ๋อน้าศรนี้เอง เยี่ยมเลยน้าศร )
ความรักของเธอ เสียงที่บอกฉันว่าเธอห่วงใย
มือนั้นของเธอ ที่แตะหน้าผากฉัน วันที่ฉันไม่สบาย
* ทุกๆ ฉากทุกตอนไม่เคยจางหาย แม้จะผ่านเนิ่นนานเท่าไร
และทุกฉากทุกตอน นั้นคอยตอกย้ำสิ่งที่ฉันเป็น ตั้งแต่เสียเธอไป
** ว่าฉันเป็นคนโง่เหนือใครๆ มีรักแท้อยู่ ดูแลไม่ได้
จะรู้ค่ามันก็สายเกินไป ปวดร้าวคิดอยากย้อนเรื่องราวแค่ไหน ได้แต่ฝัน
ต่อจนเหมือนเดิม รูปเมื่อก่อนนั้นที่มันขาดไป
แต่ทางของเรา จะต่อได้อีกไหม หรือว่าฉันต้องทำใจ
เพราะทุกฉากทุกตอนไม่เคยจางหาย แม้จะผ่านเนิ่นนานเท่าไร
และทุกฉากทุกตอน นั้นคอยตอกย้ำสิ่งที่ฉันเป็น ตั้งแต่เสียเธอไป
(ซ้ำ **)
บอกหน่อยที่ไหนพอจะมี ประตูให้ฉันย้อนไปคืนวัน
ที่ฉันมีเธออยู่ จะขอดูแลอีกครั้ง...
ฉันมันคนโง่เหนือใครๆ มีรักแท้อยู่ ดูแลไม่ได้
จะรู้ค่ามันก็สายเกินไป ปวดร้าวคิดอยากย้อนเรื่องราวแค่ไหน ได้แต่ฝัน
อ่ะนะ รักแท้ดูแลไม่ได้ ของโปเตโต้
เหอะๆ
ในขณะที่บูมและเดียร์ขับรถเข้ามาในบ้าน สร้างความตกใจให้กับเคมาก และทุกคนเพราะเดียร์ไม่เคยพาผู้ชายเข้าบ้านและคนที่ตกใจมากที่สุดคงจะเป็นพ่อแม่เค เพราะท่านทั้งสองยังไม่รู้ว่าเดียร์กับเคเลิกกันแล้ว
\"อ้าวหนูเดียร์กับมาแล้วหรอจ๊ะ แล้วทำไมวันนี้กลับเร็วจัง แล้วนั้นใครหรอจ๊ะ\" แม่ของเคเอยถาม ด้วยความ งง กับเรื่องที่เกิดขึ้น
\"อ๋อ นี่พี่บูมค่ะ เป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียน\" เดียร์พูโจบบูมก็ยกมือไหว้
\"สวัสดีครับ ผมอิสราวุท เรียกผมสั้นว่า บูมก็ได้ครับ ผมพาน้องเดียร์มาเก็บของครับ ขอโทษที่มารบกวนน่ะครับ\" บูมกล่าวอย่างนอบน้อม และสุภาพ
\"หรอจ๊ะ เอ๊ะแล้วมาเก็บของจะไปไหนกันหรอจ๊ะ\" แม่ของเคถามอีกครั้ง
\"หนูหาหอพักได้แล้วค่ะ เลยจะมาเก็บของเพื่อย้ายออก อีกอย่างที่นี่คงไม่อยากให้เดียร์อยู่หรอกค่ะ\" เดียร์พูดพร้อมกับหันไปทางเค เพื่อที่จะให้รู้ว่าคนที่ไม่อยากให้เทออยู่คือ เค นั้นเอง
\"นี้มันเรื่องอะไรกันจ๊ะ ป้าสับสนไปหมดแล้วน่ะจ๊ะ แล้วถ้าแม่หนู่โทรมาป้าจะบอกยังไงล่ะจ๊ะเนี่ย หนูเดียร์อยู่ที่นี่แหละน่ะจ๊ะ อย่าไปเลย มีอะไรก็ค่อยๆพูดค่อยๆจากัน\"
\"อย่าเลยดีกว่าค่ะคุณป้า เรื่องคุณพ่อคุณแม่ เดียร์จะเป็นคนโทรไปบอกท่านเองค่ะคุณป้าไม่ต้องเป็นห่วงน่ะค่ะ เดียร์ขอตัวขึ้นไปเก็บของก่อนน่ะค่ะ\"แล้วเดียร์ก็เดินขึ้นไปบนห้องโดนที่บูมยืนรออยู่ข้างล่างกับเค บูมจึงเริ่มเปิดบทสนทนา
\"นายไม่ว่าอะไรนะเค ถ้าชั้นจะขอเดียร์ไปดูแล เพราะชั้นให้นายไปดูแลแต่นายกลับทิ้งมันไปเหมือนไม่มีค่า ไม่อาใจใส่มัน ชั้นก็ขอทวงคืน\" บูมพูด
\"ชั้น.....ฝากด้วยแล้วกัน ยัยนั้นชอบร้องไห้เวลาที่อยู่กับชั้น เพื่อเวลาที่เทออยู่กับนายอาจจะเลิกร้องก็ได้ ชั้นคงไม่เหมาะจะเป็นเจ้าของหรอก\" เคพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ พร้อมกับมองไปยังภาพที่เดียร์กำลังขนของลงมาจากบ้าน
\"น้องเดียร์ ของมีแค่นี้หรอจ๊ะ ทำไมน้อยจัง\" บูมถามพร้อมกับยกของขึ้นรถซึ่งมีเพียงแค่กระเป๋าใบเดียว
\"ค่ะ ตอนมาเดียร์มาแต่เสื้อผ้า ตอนไปก้ไปแต่เสื้อผ้า กับความรู้สึกดีๆเท่านั้นค่ะ\" เดียร์พูดพร้อมกับสีหน้าเศร้าสร้อย
\"แล้วตุ๊กตาหมีตัวที่ชั้นซื้อให้ เหงเทอหวงมาก จะไม่เอามันไปด้วยหรอ\" เคถามเพราะตุ๊กตาตัวนั้นเขาเป็นคนซื้อให้
\"ไม่ค่ะ ทิ้งมันไว้นี้แหละ มันไม่สำคัญอะไรแล้ว ในเมื่อคนที่เขาให้มาเขาไม่ได้รู้สึกอะไร ชั้นก็คงไม่เอามันไปรกห้องหรอกค่ะ\" เดียร์พูดท่าทางที่ดูห่างเหิน
\"งันหรอ มันน่าสงสารจัง ถูกเจ้าของทิ้ง งั้นชั้นก็คงไม่จำเป็นเก็บมันไว้ให้รกบ้านหมือนกัน น้าศรครับ(คนรับใช้)ช่วยเอาต๊กตาหมีที่อยู่บนห้องของคุณคนนี้ไปเผาทิ้งด้วยนะครับ ในเมื่อเขาไม่ต้องการ ก็อย่าเอาไว้ให้รกเลยครับ\"เคพูดด้วยความน้อยใจที่ไม่เห็นสิ่งที่เขาให้สำคัญจึงพูดเพื่อว่าเดียร์จะใจอ่อนเหมือนเดิม ไม่ไปจากเขา หรือไม่ก็วิ่งขึ้นไปเอาตุ๊กตาเพราะขนาดน้าจะเอาไปซักให้ยังไม่ยอม เอาไปซักเองเลย เคจึงลองพูดดู
\"ค่ะ เผาอย่าให้เหลือเลยน่ะค่ะ ถ้าจะให้ดีของทุกอย่างที่เดียร์เคยใช้ก็เผาไปด้วยเลย\" เดียร์พูดด้วยความเสียใจ น้ำตานั้นกำลังจะไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยอยู่แล้ว แต่ก็ยังกัดฟันยิ้มสู้ ส่วนเคเมื่อได้ยินดังนั้นก็โกรธและเริ่มรู้ตัวแล้วว่า เขาเสียเดียร์ไปแล้วจริงๆ
\"ครับเผาเลย เทอก็ออกไปจากบ้านชั้นได้แล้ว ไม่ต้องกลับมาที่นี่อีกน่ะ ไปเลย ไปเส่ ไปปปปปปปปปปปปปปป\" เคไล่เดียร์ด้วยความโกรธแต่ดวงหน้าของเคตอนนี้มันก็เป็นเหมือนดวงหน้าของเดียรืไม่มีผิด น้ำตากำลังจะไหลริน หน้าแดงกร่ำ แผงไปด้วยความน้อยใจอยู่เต็มเปี่ยม
\"เดียร์ไปแน่เค เคไม่ต้องมาไล่เดียร์ก็ได้ เดียรืไปอยู่แล้วเหมือนกัน ในเมื่อคนที่นี่เขาไม่ต้องการ อึก .... ฮือๆๆ.... ลาก่อนค่ะคุณลุงคุณป้า ขอบคุณที่เอ็นดูเดียร์เหมือนลูก ฮือๆ ว่างๆเดียร์จะมาเยี่ยมน่ะค่ะ ฮือๆ \" เดียร์กลั้นน้ำตาไม่อยู่แล้วตอนนี้ ดวงหน้าคู่สวยเต็มไปด้วยน้ำตาที่ไหลลงมาไม่หยุด ก่อนจะเดินขึ้นรถไป ส่วนบูมก็ทำหน้าที่สารถีชั่วคราวขับรถออกไป พอรถของทั้งคู่ลับตา เคถึงกับปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาอย่างไม่มีท่าว่าจะหยุดไหล พ่อกับแม่ได้แต่ยืนงงกลับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น พร้อมกับสงสารลูกชายจับใจ เพราะลูกชายของตนยังไม่เคยร้องไห้แบบนี้มาก่อน ก่อนที่จะพูดในใจว่า
เสียใจ
เจ็บใจ
น้อยใจ
ทำไมเดียร์เทอไม่รักชั้นแล้วใช่ไหม ทำไมถึงต้องไปจากชั้น อภัยให้ชั้นเถอะน่ะ
ชั้นขอโทด เดียร์ชั้นผิดไปแล้ว กลับมาอยู่ข้างๆชั้นน่ะ
ชั้นรู้แล้วว่าชั้นขาคเทอไม่ได้ ชั้นรักเทอน่ะเดียร์
ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ซักพักเพลงก็ดังขึ้น(อ่ะนะ แม่งโครตได้บรรยากาศ ใครเปิดว่ะ อ๋อน้าศรนี้เอง เยี่ยมเลยน้าศร )
ความรักของเธอ เสียงที่บอกฉันว่าเธอห่วงใย
มือนั้นของเธอ ที่แตะหน้าผากฉัน วันที่ฉันไม่สบาย
* ทุกๆ ฉากทุกตอนไม่เคยจางหาย แม้จะผ่านเนิ่นนานเท่าไร
และทุกฉากทุกตอน นั้นคอยตอกย้ำสิ่งที่ฉันเป็น ตั้งแต่เสียเธอไป
** ว่าฉันเป็นคนโง่เหนือใครๆ มีรักแท้อยู่ ดูแลไม่ได้
จะรู้ค่ามันก็สายเกินไป ปวดร้าวคิดอยากย้อนเรื่องราวแค่ไหน ได้แต่ฝัน
ต่อจนเหมือนเดิม รูปเมื่อก่อนนั้นที่มันขาดไป
แต่ทางของเรา จะต่อได้อีกไหม หรือว่าฉันต้องทำใจ
เพราะทุกฉากทุกตอนไม่เคยจางหาย แม้จะผ่านเนิ่นนานเท่าไร
และทุกฉากทุกตอน นั้นคอยตอกย้ำสิ่งที่ฉันเป็น ตั้งแต่เสียเธอไป
(ซ้ำ **)
บอกหน่อยที่ไหนพอจะมี ประตูให้ฉันย้อนไปคืนวัน
ที่ฉันมีเธออยู่ จะขอดูแลอีกครั้ง...
ฉันมันคนโง่เหนือใครๆ มีรักแท้อยู่ ดูแลไม่ได้
จะรู้ค่ามันก็สายเกินไป ปวดร้าวคิดอยากย้อนเรื่องราวแค่ไหน ได้แต่ฝัน
อ่ะนะ รักแท้ดูแลไม่ได้ ของโปเตโต้
เหอะๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น