คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : R.O.S.
จู่แสงจ้า ก็เข้ามาแยงตาฉัน โอ๊ย แสงบ้าอะไรเนี่ยแสบตาชะมัด ในที่สุดความพยายามอย่างสูงของฉันในการที่จะลืมตาขึ้นมาก็เป็นอันสำเร็จ ลืมตาได้ แต่ยังเห็นภาพเบลอๆเหมือนคนเมาขี้ตา พอตาโฟกัสได้ก็รู้สึกแสบตาอีก เห็นเงาอะไรก็ไม่รู้รางๆ กรี๊ด!! คนหรือผีเนี่ย?! 0^0
สักพักถึงได้รู้ว่าตัวเองลอยคออยู่ในน้ำเพราะเห็นน้ำมันลดระดับลงเรื่อยๆจนถึงแห้งขอดหายวับไปกับตา แถมอยู่ในน้ำไม่พอ ฉันถูกขังอยู่ในตู้กระจกทรงกระบอกอีกต่างหาก ฉันไม่ใช่นางงามตู้กระจกนะยะ แว้ดๆๆ โอย แต่รู้สึกหมดแรงเป็นบ้าเลยแฮะ
“ขอบใจมากเลยนะ ที่เหลือเดี๋ยวฉันจัดการเองได้ ไม่เป็นไรแล้วล่ะ” มีเสียงคนอื่น เสียงใครกันนะ เพราะจังแถมฟังแล้วรู้สึกอบอุ่นเป็นบ้าเลยด้วย รู้สึกได้เลยว่าตัวเองถูกยกออกมาจากตู้บ้านั่น แล้วก็มาทรุดอยู่ที่พื้นตรงหน้าตู้นี่แหละ (ทำไมชีวิตฉันถึงเป็นแบบนี้ สวรรค์แกล้งกันใช่มั้ย??) ทรุด! นี่ฉันคนนี้ถึงกับลงไปทรุดแทบเท้าใครก็ไม่รู้ แต่ภาพที่ฉันเห็นอยู่ในตอนนี้ก็คือ รองเท้า!! ฉันต้องทรุดแทบเท้าใครจริงๆแน่เพราะเงยหน้าก็เริ่มเห็นขา แต่ขาสวยเป็นบ้าเลยแสดงว่าเป็นคนหุ่นดีจริง(แอบอิจฉา T0T) ก่อนที่ฉันจะต้องแหงนหน้าแบบสุดๆ คนที่ยืนอยู่หน้าฉันเมื่อกี้ ก็คุกเข่าลงมาหาฉัน พอเห็นหน้าชัดๆ ต้องบอกคำเดียวจริงๆ ว่าผู้หญิงคนนี้สวยมาก แทนที่จะเป็นการยิ้มในเชิงเยาะเย้ย เธอคนนี้กลับมอบรอยยิ้มที่อบอุ่นมากให้ฉัน J (กินใจฉันมากเลย ยิ้มนี้ อบอุ่นด้วย >o<) แล้วเธอที่แสนสวยคนนั้นก็เอื้อมมือไปหยิบผ้าขนหนูมาให้ฉัน “เช็ดตัวซะสิจะได้แต่งตัว เสื้อผ้าอยู่ที่โต๊ะนะ” เธอพูดจบแล้วก็ลุกขึ้นยืนรอ แน่นอนว่าฉันใช้เวลาไม่นานเท่าไร (ไม่เกินครึ่งชั่วโมงแน่นอนเพราะถ้าเกินก็ไม่รู้จะว่าไง =_=;) “เสร็จแล้วหรอ” เธอถาม ถึงจะรู้สึกดียังไงแต่ไอ้ถามโดยไม่หันมามองน่ะ ฉันถือว่าหยามกันนะยะ หนอย ! อย่าคิดนะว่าหล่อนสวยแล้วจะทำอะไรตามใจก็ได้น่ะ กรี๊ด!!!! ช้านรับไม่ด้ายยยยยย “เสร็จน่ะเสร็จแล้ว แล้วผ้าปิดที่ตาแล้วพันรอบหัวฉันนี่มันอะไรกันยะ?” ไม่สบอารมณ์ด้วยแล้วนะ “พูดจาแบบไม่เกรงใจใครเหมือนเดิมเลยนะ เธอนี่” แน่ะ พูดเหมือนกับว่าเคยรู้จักกันมาก่อนงั้นแหละฉันยังไม่รู้จักเธอเลยนะ แล้วเธอคนนั้นไม่พูดเปล่ายังเอามือมาสะบัดผมอีกแหนะ จะมากเกินไปแล้วนะ “ถามจริงๆเลยนะว่าเธอแกล้งหรือว่าจำไม่ได้จริงๆน่ะ แอชลิน แองเจิ้ลมิน” ห้ะ แอชลิน แองเจิ้ลมินงั้นหรอ ชื่อนั้นรู้สึกคุ้นๆไงไม่รู้สิ แต่มันเป็นชื่อใครหว่า =^=? จู่ๆก็เหมือนคลื่นอัดกระแทก ร่วงอีกแล้วฉัน ยัยหน้าสวยก็มาประคองฉัน เอ๊ะ! เธอจะเอาไงแน่?เดี๋ยวดีเดี๋ยวก็แปลก ช่างมันเถอะ ตอนนี้เห็นอะไรแปลกๆ คล้ายกับประเภทพวกความทรงจำ(อันเรือนรางแถมโผล่มาแวบเดียวอีกตังหาก) ฉันหันไปหาผู้หญิงคนนั้น “แอชลิน แองเจิ้ลมิน!! ชื่อของใครกัน?” ฉันถามกลับไป เธอทำหน้าสงสัยแล้วก็ตอบว่า “ชื่อของเธอไง” ตูมมมม!!! รู้สึกเหมือนตกทะเลเลยอ่า “ห้ะ ! ชื่อของฉัน ไม่มีทางฉันไม่ได้ชื่อนั้นแน่ เพราะว่าชื่อของฉันคือ..... ชื่อของฉันคือ...........” พอตอนท้ายๆนี่เสียงฉันอ่อนลง เพราะพยายามนึกอยู่ แล้วฉันชื่ออะไรล่ะเนี่ย “แล้วสรุปชื่อของเธอคือ?” ยัยนั่นถามทวนซ้ำอีกครั้ง แล้วสรุปฉันเป็นใครกันเนี่ย จู่ๆ ใบหน้าที่ดูสดใสเมื่อกี้นี้ของยัยนั่นก็กลายเป็นออกแนวเศร้า “เธอจำฉันไม่ได้จริงๆสินะ แอชลิน” คำพูดของเธอทำให้ฉันรู้สึกถึงความรู้สึกเศร้าใจของเธอจริงๆ แต่ฉันสับสนอยู่นี่นา
ปังงงงง!!! เสียงประตูเปิด ใครมาอีกหล่ะ??
“โซฟี!!!!” เสียงที่เล็กกว่าดังขึ้น “แอชลิน เขากลับมาแล้วใช่มั้ยแล้วเขาอยู่ที่ไหน” เด็กหญิงอายุประมาณ 12 ขวบ เดินเข้ามาแล้วถาม สรุปว่ายัยหน้าสวยที่นั่งอยู่กับฉัน ชื่อโซฟีเรอะ คุ้นๆแฮะ แล้วจู่ๆ ยัยนั่นก็ส่ายหัวเป็นคำตอบและกระซิบกระซาบอะไรสักอย่างกับเด็กที่มาใหม่ เด็กน้อยทำตาโต อ้าปากหวอไปเลย แล้วจากนั้นก็พยักหน้าหงึกๆ แล้ววิ่งออกไป โอ้ยยยยย อยากรู้ เมื่อกี้เธอพูดไรอ่า นินทาฉันรึเปล่าก็ไม่รู้ T^T
ผ่านไป 5 นาที
มีผู้หญิงที่สวย(อีกแล้ว)มายืนอยู่ตรงหน้าของฉัน เพิ่มอีกสองคน ตอนนี้คงพอเดาได้แล้วว่าคนที่ชื่อโซฟีอะไรนั่น บอกให้เด็กคนเมื่อกี้ไปตามสองคนนี้มาแหงๆ เอ้า ! เอาเข้าไป คุณเธอทั้งสี่ สุมหัวจับกลุ่มคุยกัน แถมปรายตามามองที่ฉันเป็นระยะอีก โอ้ยยย!!! จะคุยอะไรกันนักหนาคะ แต่ฉันได้ยินแว่วมาบ้างนะ
“การฟื้นฟูร่างกายมันผิดพลาดหรอ”
“ก็ไม่นี่ทุกขั้นตอนก็เรียบร้อยดีทุกอย่างนี่นา หรือว่าสมองจะได้รับการกระทบกระเทือน”
“ไม่นะ ! เราจะมาสูญเสียมือหนึ่งอย่างแอชลินไม่ได้นะ”
เอากันเข้าไป แต่เอ๊ะ ! มือหนึ่งเลยงั้นหรอ เอ ชักงงแล้วนะ -^-?แล้วทันใดในบัดดลสายตา 8 คู่ก็จับจ้องมาที่ช้านนนนน อ๊ากกกกกกก!!!! 0_o
“ท่าทางจะจำไม่ได้จริงๆด้วยสิ” เสียงหนึ่งในนั้นดังขึ้น
ผู้หญิงแสนสวยที่ดูท่าทางแล้วจะโตกว่าอีกคนกับโซฟี เดินมาหาฉัน ยิ้มให้แล้วยื่นมือมาด้านหน้า
“ฉันชื่อ เมลิน่า เซลิคจ้ะ J”
“เมลิน่า” โอ้ยยย!!!เอาอีกแล้วมีภาพเข้ามาในหัวอีกแล้ว แล้วผู้หญิงอีกคนที่ยืนอยู่ข้างโซฟีก็เดินเข้ามาดูเหมือนจะเข้ามาเพื่อแนะนำตัวแต่ฉันตัดบท
“เพอร์นิต้า คลาร์กใช่มั้ย”ฉันตะโกนออกไปแล้ว ผู้หญิงนั้นชะงักอย่างงงๆก่อนจะยิ้มแล้วเอามือมาลูบผมฉันอย่างเอ็นดู “อ้าว! จำได้นี่ แบบนี้โซฟีกับคุณเมลิน่าโกรธฉันตายเลยสิเนี่ย”เธอพูดและหัวเราะเบาๆ
“ก็จริงๆแล้วก็พอจำได้แต่มันเรือนรางน่ะค่ะ”
“ตายจริง!กลายเป็นเด็กที่มีมารยาทมากพิธีไปตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย”เสียงเมลิน่าแทรกขึ้น อะไรกัน ฉันแย่ขนาดนั้นเลยหรอ “แล้วฉันล่ะแอชลิน” สาวน้อยคนนั้นยื่นหน้ามาหาฉันแต่ฉันนึกอะไรไม่ออกเลยได้แต่ส่ายหัว( ._.) (._. )
เธอทำหน้าผิดหวังซึ่งฉันก็รู้สึกผิดมากด้วยแล้วโซฟีก็เดินตรงเข้ามาปลอบฉัน แล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน “ไม่แปลกหรอกที่เธอจะจำไม่ได้นั่นมันเมื่อสามปีก่อนหน้า ไอริสเขายังไม่ได้อยู่นี่ เธอเจอกันน้อยมากน่ะ”อ้อ เด็กน้อยน่ารักชื่อไอริส
“นี่ ไอริสแล้วเธอมาทำอะไรที่นี่ล่ะ”
“สายลับพิเศษรุ่นเยาวชน”
“แล้วเข้ามาได้ยังไง”
ที่ได้รับมาคือความเงียบ แล้วเพอร์นิต้าก็พูดขึ้น “ก็ไอริสน่ะมีความสามารถและที่สำคัญเธอเป็นหลานสาวสุดที่รักของเมลิน่าไง”
“ละ...หลานสาวหรอ ????” อะไรกัน เมลิน่าแก่ขนาดมีหลานแล้วหรอเนี่ย 0_o
“อย่าทำหน้าตกใจขนาดนั้นสิ ลูกของพี่สาวฉันน่ะ-_-^”
“อ้อ!ค่ะ” น่าจะน่ะนะ แต่ ตกใจจริงๆนะเนี่ย หลานเลยเรอะ!!
เราห้าคนเดินไปเรื่อยๆตามทางเดิน สถานที่แห่งนี้ยังคงเป็นเหมือนเดิม เหมือนเมื่อก่อนไม่ค่อยมีอะไรเปลี่นยแปลงไป เราเดินผ่านห้องซ้อมต่างๆ อาทิ ห้องซ้อมศิลปะการต่อสู้ ห้องซ้อมการใช้อาวุธ ห้องฝึกลอบเข้าที่ต่างๆ โดยห้องนี้ ทางองค์กรจึงตั้งระบบป้องกันความปลอดภัยสูงสุด เพราะฉะนั้น ฉันบอกคำเดียวเลย ยากมหาโหดเลยแหละ -_-; เอ้า ! ตอนนี้ความจำกลับมาครบถ้วนแล้ว ฉันจะแนะนำทุกคนให้รู้จักนะคะ นักอ่านที่น่ารักทุกคน คนแรกก็คือฉันเอง แอชลิน แองเจิ้ลมิน ฉันสัญชาติ เยอรมันค่า ^^
โซฟี โซซาเวียร์ เธอสัญชาติ อเมริกันและเพอร์นิต้า คลาร์ก สัญชาติ อเมริกันเหมือนกัน
ส่วนบอสใหญ่อย่างเมลิน่า เซลิค และสาวน้อยน่ารักอย่าง ไอริส เซลิค (นามสกุลเดียวกันน่ะ) สัญชาติ อังกฤษ-ตุรกีคร้า ^o^ ส่วนทีมที่เรียกว่าทีมคู่แข่ง เอาเป็นว่าไว้เดี๋ยวคุยรายละเอียดทีหลังนะ ฉันถึงห้องพัก แล้ว ขอนอนก่อนนะ บาย ^^
ความคิดเห็น