คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : EP4 : exo’luxion in Bangkok
EP4 : exo’luxion in Bangkok
“กรี๊ดดดดดดดด...ฮือๆๆๆๆ ดีใจมากอะแก
ปกตินั่งอยู่โซนหน้าคอม วันนี้ได้มาเห็นของจริง มันพูดอะไรไม่ออก...ฮือๆ”
คุณได้แต่ฟังเสียงของโบว์ลิ่งที่กำลังโอดครวญอยู่
คงเป็นวันที่เพื่อนของคุณมีความสุขที่สุด เพราะได้มาชมคอนเสิร์ตของเอ็กซ์โซที่เธอฝันมานาน
หลังจากที่คุณและโบว์ลิ่งได้ทำหน้าที่ของสตาฟอย่างเต็มที่
ผู้ใหญ่ใจดีก็เลยให้โอกาสคุณและโบว์ลิ่งได้มานั่งชมคอนเสิร์ตด้วย
เหล่าเอ็กซ์โซทำให้ทุกคนที่อยู่ ณ ที่แห่งนี้มีความสุขมาก
ยกเว้นเพียงแต่คุณที่นั่งทนฟังเสียงกรี๊ด และเพลงที่คุณก็ร้องไม่เป็นเลย
คนอื่นเขาทั้งร้องทั้งเต้นกันอย่างมีความสุข
ส่วนคุณก็เอาแต่นั่งโกรธตัวเองอยู่ที่ทำไมต้องยอมตกลงมาที่นี่ง่ายๆได้
.
.
.
.
ย้อนกลับไปก่อนที่คุณจะมากรุงเทพฯ
.
.
.
‘จะให้ฉันทำอะไร?’
‘ไปกรุงเทพฯกับฉัน’
‘ไม่!
ฉันบอกนายแล้วใช่มั้ยว่าจะไม่ไปกรุงเทพฯเด็ดขาด’ คุณอารมณ์เสียขึ้นมาทันทีกับคำขอร้องของชานยอล
คุณไม่อยากไปกรุงเทพฯเพราะว่าที่นั่นมีแต่ความวุ่นวาย ชีวิตคุณตอนนี้มันก็วุ่นวายมากพออยู่แล้ว
ใครที่ไหนจะเอาความวุ่นวายมาเพิ่มให้ตัวเองกัน
‘แต่เธอต้องไป’ชานยอลพูดเสียงแข็ง
‘บอกว่าไม่ไง’คุณก็ไม่ยอมเหมือนกัน
คำว่า ‘ไม่’คำเดียวเท่านั้นที่อยู่ในหัวของคุณขณะนี้
‘ไปเถอะ(ชื่อคุณ)’
‘คุณน้า...’ คุณเรียกน้าของคุณที่เปิดประตูเข้ามาพร้อมกับเมเนเจอร์ของเอ็กซ์โซ
‘ตอนนี้น้าแจ้งความกับตำรวจเรื่องที่มีคนมาทำร้ายหนูแล้วนะ
แต่ยังจับตัวคนร้ายไม่ได้ น้ากลัวว่าพวกนั้นจะกลับมาทำร้ายหนูอีก
น้าเลยอยากให้หนูหลบไปอยู่ที่อื่นซักพัก’
‘แล้วทำไมต้องให้หนูไปกับพวกเขาด้วยล่ะคะ’
‘ก็การที่เธอไปกับเรา
ฉันก็จะให้เธอไปเป็นสตาฟในคอนเสิร์ต คอยดูแลความสะดวกให้เอ็กซ์โซ
และเธอก็ยังได้ประสบการณ์ในการทำงานไปอีกขั้นนึงเลยนะ’ เมเนเจอร์ชี้แจง
‘นอกจากได้ประสบการณ์แล้ว ก็ยังได้เงินอีกนะ’ ชานยอลสนับสนุนเต็มที่
เขาเป็นคนขอร้องให้น้าของคุณมาช่วยพูดให้คุณยอมไปกรุงเทพฯ
นอกจากเหตุผลที่กลัวว่าคนร้ายจะกลับมาเล่นงานคุณอีกรอบแล้ว
ก็ยังมีเหตุผลมากกว่านั้น เหตุผลที่บอกใครไม่ได้ก็คือ...เขายังทำใจไม่ได้ที่จะไม่ได้เห็นหน้าคุณอีกต่อไปแล้ว
อีกทั้งเวลาที่เขาสังเกตเห็นคนอื่นๆที่มาพักที่นี่สายตาของคนพวกนั้นที่มองคุณอย่างกับจะกัดกินไปทั้งตัว
สายตาแบบนี้ชานยอลไม่ชอบเอาเสียเลย
เขากลัวว่าสักวันคุณคงไม่รอดจากเนื้อมือของผู้ชายแบบนั้น
‘ถ้าอย่างนั้น หนูขอให้โบว์ลิ่งไปกับหนูด้วยได้มั้ยคะ’
‘ได้สิ ไปกันหลายคนจะได้ช่วยกัน’ เมเนเจอร์
‘พอคอนเสิร์ตจบหนูก็จะกลับทันทีเลยนะคะ’
.
.
.
.
.
.
.
.
.
กลับมายังปัจจุบัน พอคอนเสิร์ตจบคุณก็รีบลากตัวของโบว์ลิ่งให้กลับไปยังที่พักทันที
“โอ๊ยยย อะไรของแกเนี้ย จะรีบอะไรนักหนา
ฉันยังไม่ได้บอกลาดีโออปป้าเลยนะ” เสียงเพื่อนของคุณบ่นเมื่อมาถึงห้องพัก
“ก็เราต้องมาเก็บของเตรียมตัวที่จะกลับพรุ่งนี้ไง”
“โห ต้องกลับแล้วเหรอ ไม่อยากกลับเลยอ่า”
“ทำไมล่ะ ฉันอยากกลับใจจะขาดแล้วนะ” คุณอยากกลับบ้านมากๆอยากให้เวลาในคืนนี้ผ่านไปเร็วๆ เพราะเรื่องระหว่างคุณกับเขาคนนั้นจะได้จบไปสักที
คำสั่งของเขาก็ทำตามไปหมดแล้ว ถ้าไม่มีเขาชีวิตของคุณคงจะดีขึ้น
.
.
.
.
.
ณ สนามบินสุวรรณภูมิ
ตอนนี้คุณและโบว์ลิ่งก็เตรียมที่จะกลับบ้านกันแล้ว
วันนี้ที่สนามบินคนเยอะมาก เพราะเหล่าเอ็กซ์โซก็จะกลับเกาหลีในวันนี้เหมือนกัน
Rrrrrrrrrr (เสียงโทรศัพท์ของคุณ)
“มีอะไรเหรอพี่ศร” คุณกรอกเสียงหาปลายสาย
‘ใกล้กลับแล้วยัง?’ พี่ศรถามคุณ
“กำลังจะขึ้นเครื่องแล้วล่ะ”
‘แล้วพี่จะรอนะ’
“อ๊ะ...” คุณคุยโทรศัพท์กับพี่ศรอยู่ดีๆจู่ๆ
ชานยอล ก็ดึงโทรศัพท์ไปจากคุณหน้าตาเฉย
“เอามาเดี๋ยวนี้นะ” คุณพยายามแย่งโทรศัพท์คืนจากชานยอล
แต่ด้วยความที่เขาสูงเกินไปหรือคุณเตี้ยเกินไปก็ไม่รู้ มันยากมากที่จะเอาคืนกลับมา
“ผมว่าคุณไม่ต้องรอให้เสียเวลา
ยังไงน้องสาวของคุณเขาก็ไม่กลับไปหรอก”
‘นายเป็นใคร แล้วพูดอะไรฉันฟังไม่รู้เรื่อง…’พี่ศรที่ได้ยินจากปลายไม่เข้าใจที่ชานยอลพูด แล้วชานยอลก็ไม่ปล่อยให้พี่ศรพูดอีกต่อไป
เขาตัดสินใจวางสายจากพี่ศรทันที
“นายพูดอะไรของนาย” คุณเองก็ไม่ต่างจากพี่ศร
นี่เขาพูดอะไรของเขา?
.
.
.
“ฉันจะพาเธอไปเกาหลีด้วย”
“ไปเกาหลี!!!!! นายจะบ้าเหรอ
ให้ฉันไปเกาหลีเนี้ยนะ ฉันไม่ไป”
“เธอนี่ดื้อจริงๆเลย ฉันบอกให้ไปก็ต้องไป”
“ทำไมฉันต้องทำตามคำสั่งนายด้วยล่ะ
ในเมื่อฉันทำไปแล้ว...อีกอย่าง ถ้าฉันจะไป ฉันก็ไม่ได้เตรียมอะไรไว้เลย
ไหนจะพาสปอร์ตอีก ถ้ามีฉันคงไปนานแล้ว” คุณพูดข้ออ้างมาสารพัดเพื่อให้คุณไม่ต้องไปเกาหลี
“โบว์ลิ่ง…” ชานยอลเรียกชื่อคนที่ยืนอยู่ข้างๆคุณ
“เอ่อ...พวกข้าวของแล้วก็พาสปอร์ตฉันเตรียมไว้หมดแล้วล่ะ”
โบว์ลิ่งบอกคุณ
“อะไรนะ! อย่าบอกนะว่าเรื่องทั้งหมดแกรู้หมดแล้ว”
“ฉันขอโทษนะแก แต่...คือฉันอยากไปอะมันคือความฝันของฉัน
เรื่องนี้น้ากรก็รู้แล้วด้วยนะ ท่านก็อยากให้เราไป อยากให้แกพักผ่อนบ้าง”
“แต่ฉัน...”
“ไม่มีเวลาแล้วล่ะ เรารีบไปกันเถอะ” ชานยอลคว้ามือคุณแล้วลากให้ไปขึ้นเครื่องบินทันที
ส่วนโบว์ลิ่งก็ตามคุณไปติดๆด้วยความรู้สึกผิดที่ไม่ได้บอกคุณเรื่องนี้เพราะชานยอลสั่งห้ามกลัวว่าคุณรู้แล้วจะไม่ยอม
แต่เธอก็รู้สึกดีใจมากกว่าที่จะได้ไปเกาหลี
ได้อยู่ใกล้ชิดกับดีโอที่เป็นเทพบุตรในดวงใจของเธอ
ความคิดเห็น