คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : EP2 : พันกับซึมนีดา
EP2: พันกับซึมนีดา (반갑습니다)
"อ้าว! ชานยอลฮยอง ยังไม่กลับมาอีกเหรอ"ตอนนี้เซฮุนกลับมาจากซื้อชาไข่มุกแล้ว เขาแปลกใจว่าทำไมชานยอลยังไม่กลับ
ที่จริงชานยอลน่าจะกลับมาได้แล้ว
"ยังไม่กลับมาเลย ว่าแต่แกเถอะ
ไปซื้อชาไข่มุกหรือไปผลิตแก้วใส่ชาไข่มุกกันแน่ ไปซะนานเชียว"เฉิน
"โธ่…ฮยอง ผมก็แวะชมนั่นชมนี่บ้างอะ มาพักผ่อนทั้งที"เซฮุน
"ไป...พวกนาย กลับกันได้แล้ว"เมเนเจอร์ที่เพิ่งกลับมาจากซื้อของ ในมือถือถุงใส่ของเยอะแยะมากมาย
รีบเร่งให้ทุกคนกลับรีสอร์ทกัน
"เรายังกลับไม่ได้ครับฮยอง"เลย์บอก
"ทำไมล่ะ"เมเนเจอร์สงสัย
"ก็ชานยอล ยังไม่กลับมาเลยครับฮยอง"ซิ่วหมิน
"แล้วทำไมพวกนายไม่โทร.ตามล่ะ"
"ตอนที่นั่งรถมาที่นี่
ไอ้หยอยมันบอกผมว่ามันไม่พาโทรศัพท์มาครับ"แบคฮยอน
"ผมว่าเราแยกกันตามหา ชานยอลดีกว่า"ดีโอเสนอ แล้วทุกคนก็แบ่งกันไปตามหาชานยอลกัน
"โอ๊ย!!! จอดสิจอด!!!!" คุณกำลังใช้มือเคาะกระจกรถด้านหลัง
เพื่อหวังให้คนที่ขับรถเห็นพวกคุณสองคน คุณทั้งทุบกระจก ทั้งตะโกน
แต่คนขับรถไม่ทราบว่ามีปัญหาทางสายตาและหูหรือเปล่า ไม่รับรู้ในสิ่งที่คุณกระทำเลย
ส่วนผู้ชายที่อยู่ข้างๆคุณก็ไม่ทำอะไรเลย เอาแต่นั่งมองคุณที่กำลังจะลงแดงตาย
"โธ่เว้ย! ไม่ต้องจอดก็ได้ว่ะ เดี๋ยวฉันกระโดดลงไปเองก็ได้!!!"
"เฮ้ย!นี่เธอจะทำไรอะ"ชานยอลถามขึ้นมาอย่างตกใจ
เมื่อเห็นคุณกำลังจะกระโดดลงไปจากรถ
"ก็ในเมื่อรถมันไม่จอด ฉันก็จะลงไปเองไง"
"จะบ้าเหรอ เธอใจเย็นๆก่อนสิ
เดี๋ยวรถก็จอดเองแหละ"
"ตั้งแต่รถออกมาฉันก็ยังไม่เห็นวี่แววว่ารถมันจะจอดเลย...ว่าแต่นายเถอะ
มั่วแต่นั่งเหม่ออยู่ได้ ทำอะไรสักอย่างสิ"
"ทำไมล่ะ ฉันชอบมากเลย
ไม่เคยนั่งรถชมบรรยากาศที่ไทยแบบนี้มาก่อน"
'นายนี่ท่าทางจะเพี้ยน ' คุณคิดในใจ
และในที่สุดรถที่คุณกับชานยอลนั่งมาก็จอดจนได้แต่กว่าจะจอด
ตอนนี้คุณก็อยู่ที่สถานีขนส่งในตัวเมืองแล้ว ซึ่งห่างจาก กรนภารีสอร์ท
เทียบเท่ากับเดินทางจากอำเภอหนึ่งไปยังอำเภอหนึ่งเลย
แต่เหตุการณ์นี้มันก็ทำให้คุณรู้ว่า ผู้ชายที่อยู่กับคุณตลอดเวลา คือคนเกาหลีพักอยู่รีสอร์ทเดียวกับที่คุณทำงานอยู่
และทางเดียวที่คุณกับเขาจะกลับรีสอร์ทได้คือ ต้องจองตั๋วขึ้นรถตู้โดยสารไป
กว่ารถจะออกก็อีกตั้งชั่วโมง คุณเลยทำหน้าที่เจ้าบ้านที่ดีพาคนต่างชาติอย่างชานยอลไปทานอาหารไทย
ชานยอลบอกว่าอยากทานส้มตำ
คุณไม่เข้าใจว่านอกจากส้มตำแล้วไม่มีอย่างอื่นเลยเหรอที่รู้จัก? แต่อย่างไรก็ตามคุณก็คงพาเขาไปทานส้มตำอย่างที่เขาต้องการนั่นแหละ
ระหว่างนั่งทานส้มตำ
“ว่าแต่...เราก็อยู่กันมาทั้งวันแล้ว
ฉันยังไม่รู้จักชื่อเธอเลย เธอชื่ออะไรหรอ” จริงสิ! ตั้งแต่ที่คุณกับเขาเจอกันยังไม่ได้รู้จักชื่อเสียงเรียงนามกันเลย
“ฉันชื่อ
(ชื่อคุณ) แล้วนายล่ะชื่ออะไร”
“เธอไม่รู้จักฉันจริงๆเหรอ?”
“ถ้ารู้จะถามป่ะล่ะ…บอกมาเร็วๆสิ”
“โอเคๆ
ฉันชื่อชานยอล ชานยอลเอ็กซ์โซน่ะ รู้จักมั้ย? ”
‘เอ็กซ์โซเหรอ
เอ็กซ์โซๆๆ’คำว่าเอ็กซ์โซมันคุ้นหูคุณมาก
เหมือนเคยได้ยินบ่อยๆ
ใช่แล้ว!!! เอ็กซ์โซ!!! คำนี้ที่คุณเคยได้ยินจากปากของโบว์ลิ่งบ่อยๆ แต่เอ๊ะ
ทำไมชื่อชานยอลมันไม่คุ้นสำหรับคุณเลยล่ะ
“ไม่จริง นายโกหก นายไม่ใช่เอ็กซ์โซ คนที่เป็นเอ็กซ์โซชื่อดีโอไม่ใช่เหรอ
“ก็เอ็กซ์โซเขามีหลายคนไง”ชานยอลชี้แจงให้คุณได้เข้าใจ
“ฉันไม่เชื่อ
เพื่อนฉันบอกว่าเอ็กซ์โซดังจะตาย ถ้านายเป็นเอ็กซ์โซจริง คงไม่มาอยู่ที่นี่หรอก”
“ก็...”
‘เธอนี่มันซื่อบื้อจริงๆ’ชานยอลคิดในใจ แต่ถ้าเอาจริงๆก็คงไม่แปลก ก็ที่นี่ไม่มีใครรู้จักพวกเขาเลย
“เอางี้
พอกลับรีสอร์ทไปเธอก็จะรู้เอง แล้วถ้าเอ็กซ์โซมีหลายคนอย่างที่ฉันบอกจริง เธอต้องทำตามคำสั่งฉันหนึ่งอย่าง
ตกลงนะ”
“ก็ได้
คนอย่าง(ชื่อคุณ)กล้ารับคำท้าอยู่แล้ว”
“เตรียมตัวรับบทลงโทษได้เลย”
“ว่าไงนะ?” คุณถามเพราะเขาพูดเบามาก
“เปล๊า
กินต่อเถอะ” ชานยอลตั้งหน้าตั้งตากินส้มตำต่อไป
“ฉันว่าเรารีบไปกันเถอะ
ใกล้เวลาที่รถจะออกแล้ว” คุณกับชานยอลรีบเดินไปที่รถ
ระหว่างเดินไปจู่ๆชานยอลก็มาจับมือของคุณเอาไว้
คุณหันหน้าไปขมวดคิ้วใส่เขาด้วยความสงสัย
“กลัวหลงอะ”
“กลัวหลง?...กลัวหลงนักใช่มั้ย???”
คุณใช้ศอกของตัวเองกระทุ้งไปที่ท้องของชานยอลอย่างแรง “จำไว้นะ อย่ามายุ่งกับคนอย่างฉัน มิฉะนั้นจะโดนหนักกว่านี้แน่”
‘ยัยตัวแสบ
ฉันชักจะชอบเธอเข้าแล้วสิ!’
ตอนนี้ทางฝั่งของเมมเบอร์คนอื่นๆ
กำลังวุ่นวายกันมาก หลังจากที่ทุกคนแยกย้ายกันตามหาชานยอลกันที่ตลาด แล้วก็ไม่เจอ
เมเนเจอร์เลยตัดสินใจพาทุกๆคนกลับมาที่รีสอร์ทกันก่อน พวกเขากลัวว่าถ้าชานยอลเป็นอะไรไป
เหล่าแฟนคลับต้องเป็นห่วงกันมากแน่ๆ
“นู่นไง
ชานยอลมาแล้ว” ดีโอตาดีก่อนเพื่อน
เจอชานยอลที่กำลังเดินเข้ามาก่อน
“อ้าว...บทจะเจอก็เจอง่ายซะงั้น” แบคฮยอน
“นายไปไหนมาชานยอล...แล้วนี่ใคร?”
เมเนเจอร์เห็นคุณมากับชานยอลเลยถามด้วยความสงสัย
“ฉันชื่อ....”
“ยัย(ชื่อคุณ)
แกไปไหนมา กลับมาซะดึกเลย รู้มั้ยว่าที่นี่เขาเป็นห่วงแกขนาดไหน ตกลงแกไปหนะ....”คุณยังไม่ทันจะบอกว่าคุณชื่ออะไร
โบว์ลิ่งเพื่อนของคุณที่เดินมาพร้อมกับพี่ศรก็เอ่ยถามคุณมาซะก่อน
แต่พอสายตาโบว์ลิ่งหันไปมองคนที่อยู่รอบข้างคุณถึงกับชะงัก เพราะคนเหล่านั้นเป็นคนที่เธอคอยติดตามผลงานมาตลอด และต้องตกใจมากกว่านั้น เมื่อรู้ว่าตัวเองยืนอยู่ข้างดีโอคนที่เธอปลื้มมากๆ
“ซาวาดดี่ค่าบ”ดีโอกล่าวทักทายและส่งยิ้มให้โบว์ลิ่ง
ทำให้ตอนนี้เพื่อนของคุณยื่นนิ่งกลายเป็นหินไปแล้ว
“ไปไหนมา
พี่โทรหาหลายครั้งก็ไม่รับ” พี่ศรพูดกับคุณ
“สงสัยโทรศัพท์ตั้งปิดเสียงไว้น่ะ”
คุณบอกพี่ศร
“ตกลงมันเรื่องอะไรกันเนี่ย
ผมงงไปหมดแล้ว” ไค
“ใช่ๆ”
เมมเบอร์คนอื่นๆก็คิดเหมือนไค
“เอาเป็นว่าพรุ่งนี้ฉันจะเล่าให้ฟังก็แล้วกัน
ตอนนี้ดึกมากแล้วเราแยกย้ายไปนอนกันดีกว่า” ชานยอล
เหล่าเอ็กซ์โซและเมเนเจอร์แยกย้ายกันไปนอน
แต่ก่อนที่ชานยอลจะไปเขาก็หันมาพูดบางอย่างกับคุณ
“อย่าลืมที่เราตกลงไว้นะ
เธอต้องทำตามคำสั่งฉัน” แล้วเขาก็เดินตามหลังคนอื่นๆไป
คุณจำสิ่งที่คุณสองคนตกลงกันไว้ได้
คุณได้แต่โกรธตัวเองที่ไม่น่าไปรับคำท้าของเขาเลย
“เขาไปกันหมดแล้ว
เลิกแข็งเป็นหินได้แล้ว”คุณหันไปบอกเพื่อนของคุณที่ตอนนี้ยังแข็งเป็นหินอยู่เหมือนเดิม
“ทำไมแกไม่บอกฉันบ้างล่ะ
ว่าเอ็กซ์โซจะมาพักที่นี่” โบว์ลิ่งถามคุณ
“ก็ใครจะไปรู้ล่ะ
ว่าเป็นเอ็กซ์โซอ่ะ แล้วทำไมแกไม่บอกฉันบ้างล่ะ ว่าเอ็กซ์โซมีหลายคนอะ”
‘พรุ่งนี้นายนั่นจะให้เราทำอะไรนะ
จะแกล้งเรารึเปล่า?’คุณคิดในใจ
ความคิดเห็น