คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : {part 6} Daisy
ธ6
Daisy
ทงเฮมองหน้าคิบอมหลังจากที่คำ ๆ นั้นถูกพูดออกมา รู้สึกเจ็บปวดอย่างน่าประหลาดใจ คิบอมหันหลังกลับและมองไปที่รูปของซอฮยอนอีกครั้ง รอยยิ้มเศร้าผุดขึ้นที่มุมปาก และนัยน์ตาก็เต็มไปด้วยความรู้สึกสูญเสีย จากมุมที่ทงเฮมองเห็น คิบอมขาดความอบอุ่น ดูจากที่พ่อกับแม่ไม่ค่อยอยู่บ้าน พอเจอคนรักที่เหมือนพี่สาวไปด้วยแล้ว เมื่อสูญเสียมันไปก็คงจะรู้สึกแย่มากทีเดียว
สูญเสีย...
ความทรงจำของเขาที่หายไปมีทีท่าว่าจะไม่กลับมาอีกเลย แต่ก็ยังทิ้งผลตกค้างไว้ บางครั้งเขาก็ฝันถึงคน ๆ หนึ่งที่ไม่เห็นหน้า บางทีก็ตื่นมาแล้วพบว่ากำลังร้องไห้ อยากจะได้ความทรงจำกลับคืนแต่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไร ไม่รู้แม้แต่ว่ามันจะกลับมาหรือไม่
แต่มีคนบอกเขาว่าเขาเองก็เคยสูญเสียของสำคัญเหมือนกัน
ร่างบางขยับตัวเข้าไปใกล้คิบอมมากขึ้น ระยะทางระหว่างทั้งสองคนไม่ได้ห่างไกลกันมากมายเลย แต่มีอะไรบางอย่างทิ้งตัวลงมาปิดกั้นเขาทั้งสองคนไว้ เหมือนหมอกบาง ๆ ทำให้ทุกอย่างดูพร่าเลือนไปหมด นิ้วเรียวแตะที่แขนของร่างสูง ก่อนที่เสียงใสของทงเฮจะดังขึ้นแผ่วเบา
“ขอโทษจริง ๆ นะ...”
“ไม่จำเป็น”
คิบอมสวนกลับมาด้วยเสียงที่เบาพอ ๆ กัน เงียบยิ่งกว่าเดิมเสียอีก อึดอัดไปหมด แสงไฟนวลกลางห้องส่องกระทบกับประกายใสของหยาดน้ำที่หางตาของร่างสูง ทงเฮนิ่งไปอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดี
เขาสงสารคิบอม
อยากเห็นคิบอมยิ้ม
ดอกเดซี่ ความหมายของความไร้เดียงสา สีขาวที่สว่างไสว ความสุขในอดีตของคิบอมจากไปแล้ว ไม่มีนางฟ้าสีขาวคนเดิมมานั่งข้าง ๆ และชวนเขาเรื่อยเปื่อยอีกแล้ว ตั้งแต่เธอจากไปเขาก็ได้แต่โทษตัวเองมาตลอด ถึงแม้จะรู้ว่าซอฮยอนไม่อยากให้เขาจมปลักอยู่แบบนี้ แต่มันก็ทำไม่ได้ จะให้ยิ้มได้อย่างไร...
ยิ้มในวันที่ไม่มีเธอ เขาทำไม่ได้
ท้องฟ้าก็ยังเป็นสีฟ้า ดอกเดซี่ยังเป็นสีขาว ทุกอย่างเป็นเหมือนเดิม แต่เขากลับทิ้งตัวเองอยู่กับความทรงจำเก่า ๆ เขามั่นใจว่าจะไม่ให้ใครมาแทนซอฮยอน จะไม่ไปรักใครใหม่อีกเป็นอันขาด
แต่เขากำลังทำผิด
สัมผัสอุ่น ๆ เลื่อนเข้ามาเกาะกุมมือที่เย็นเฉียบ ร่างสูงหันไปมองต้นกำเนิดและพบกับรอยยิ้มที่เจิดจ้าแสบตา ภาพรอบตัวเป็นสีเทา แต่ทงเฮที่เขามองเห็นเป็นสีสันที่สดใส ไม่มีแรงจะปฏิเสธให้ออกห่างไป ทั้ง ๆ ที่ความรู้สึกผิดกำลังคืบคลานเข้ามาเกาะกุมหัวใจ
“จะร้องไห้ไม่มีใครว่าหรอกน่าคิบอม”คำปลอบที่คิบอมอยากเถียงแทบขาดใจว่าเขาไม่ได้ร้องไห้ แต่ความเปียกชื้นตรงขอบตานี่แหล่ะทำให้เขาเถียงไม่ออก นานแล้วที่ไม่มีใครมาปลอบใจแบบนี้”ซอฮยอนก็คงไม่อยากให้นายไม่ร้องไห้หรอกมั้ง...ถ้านายยิ้มเธอจะคิดว่านายดีใจนะ”
“ฉันไม่ได้...”
คิบอมอ้าปากจะเถียง แต่ทงเฮเอานิ้วมาแปะริมฝีปากเพื่อปิดกั้นคำไว้ก่อน นัยน์ตาสดใสที่มองสบตาทำให้คิบอมต้องเงียบและกลายเป็นฝ่ายหลบตาเสียเอง
นั่นสินะ ถ้าเขาไม่ร้องไห้เสียบ้าง เธอคงจะน้อยใจน่าดู
แต่ถ้าเขาไม่ยิ้ม เธอก็คงจะโกรธ
‘ก็แค่ทำแบบที่นายอยากทำนั่นแหล่ะนะคิบอม’
เสียงที่คุ้นเคยบอกมาจากที่ห่างไกล ร่างสูงก้มลงยิ้มกับตัวเอง มือที่กุมอยู่กับร่างบางแน่นขึ้นอย่างไม่รู้ตัว
“เนี่ย..นายยิ้มดูดีออก”
คำชมคำต่อไปตามาพร้อมกับแรงดันจากนิ้วของร่างบางให้คิบอมเงยหน้าขึ้น ร่างสูงหุบยิ้มทันควันเพราะไม่ชอบให้ใครมาชม คิ้วเรียวสวยของทงเฮขมวดมุ่นเมื่อเจอหน้าตูม ๆ ของร่างสูงอีกครั้ง เวลายิ้มออกจะดูดี แต่พอชมปุ๊บก็เลิก..เอ้อ เอาใจยากจริง
“นายทำตัวแบบนี้มาตลอดสินะ หน้าตาก็ดีแต่ทำตัวแบบนี้”เสียงบริภาษแบบเอาแต่ใจทำให้กล้ามเนื้อมุมปากของร่างสูงกระตุกน้อย ๆ อยากจะยิ้มแต่ไม่รู้ทำไมทำไม่ได้ แค่อยากเห็นใบหน้างอน ๆ ของคนตรงหน้านานขึ้น...เท่านั้นเอง
“ยิ้มสิคิบอม ยิ้ม”
เขาได้แต่ทำหน้าเฉยชาใส่คนที่พยายามไซโคให้เขายิ้มด้วยการแสดงตัวอย่างจนรู้สึกเจ็บปากแทน นิ้วมือเล็กจิ้มไปที่มุมปากและยืดออกให้ดูจนสุดท้ายทงเฮล้มเลิกความพยายามที่จะยิ้มแต้ใส่หน้าคิบอมและนอนแผ่ลงไปบนเตียงแทน บรรยากาศแตกต่างจากเมื่อห้านาทีก่อนจากหน้ามือเป็นหลังมือ มือของทั้งสองยังคงเกาะเกี่ยวกันอยู่ คิบอมเองก็ไม่ได้เดือดร้อนขนาดที่จะต้องเอาออกรวดเร็วอะไรขนาดนั้น
“นายอาบน้ำรึยังเนี่ย?”
ทงเฮตั้งข้อสงสัยและกระเด้งตัวขึ้นมาหาคิบอม ใบหน้าหวานเลื่อนเข้ามาใกล้และทำจมูกฟุดฟิดแถว ๆ ใบหน้าของร่างสูง คิบอมขี้เกียจเถียงว่าทงเฮเองก็ไม่ได้อาบน้ำเหมือนกัน แต่น่าแปลก กลิ่นหอมอ่อน ๆ ยังคงหลงเหลืออยู่ในตัวของร่างบาง ร่างสูงเผลอชะงักนิ่งไปเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่
“เหม็น”ทงเฮสรุปให้สั้น ๆ และมันก็ตามมาด้วยแรงผลักเบา ๆ ที่ศีรษะของร่างบาง คิบอมดันหัวคนไม่อาบน้ำออกไปด้วยรอยยิ้ม ทงเฮทำหน้าบูด แต่ก็ต้องรีบหลบตาเมื่อเห็นว่าร่างสูงกำลังปลดกระดุมเสื้อนักเรียนของตนออก“จะทำอะไรน่ะคิบอม !!?”
เสียงหวาด ๆ ของทงเฮทำร่างสูงเร่งมือเข้าไปอีก คิบอมดึงเสื้อเชิ้ตออกและโยนเข้าตะกร้าริมห้องไป แผ่นอกแข็งแกร่งเต็มไปด้วยขุมพลังแห่งหมัดกล้ามปรากฏเข้าสู่สายตาของทงเฮ ร่างบางก้มหน้าหลบพลางพึมพำด้วยความอิจฉา
ทำไมเขาไม่มี ทำไมอีทงเฮมีแต่พุงนะ - -
“เดี๊ยววววววววว !!!”คราวนี้กลายเป็นเสียงสูงที่หลงคีย์สุด ๆ ทงเฮอ้าปากค้างเมื่อคิบอมลุกขึ้นทำท่าจะปลดกางเกงนักเรียนขายาวออก ร่างสูงหันหน้ามามองพลางเลิกคิ้วน้อย ๆ ทงเฮจะอายไปทำไม ผู้ชายด้วยกันแท้ ๆ“ออกไปถอดที่อื่นสิ เห็นใจฉันบ้าง !!”
“เขิน ?”
“จะบ้าเหรอ !!!”
ทงเฮโหยหวนกว่าเดิม ใบหน้าหวานแดงจัด ทั้ง ๆ ที่อีกฝ่ายก็มีในสิ่งที่เขามี แต่ทำไมถึงได้เขินเป็นบ้าเป็นหลังแบบนั้น ยิ่งคิบอมมองมาด้วยสีหน้ายิ้ม ๆ ยิ่งเขินหนักข้อขึ้นเรื่อย ๆ ...ทำไมกันนะ
“นายก็ถอดสิ เดี๋ยวอาบพร้อมกันไปเลย เดี๋ยวนอนดึก”คิบอมแนะนำด้วยคำพูดที่ไม่คิดจะพูดออกมา คำชวนทำให้ทงเฮเบิกตากว้างและอ้าปากค้าง แต่สายตาขำ ๆ ที่มองมาทำให้ร่างเล็กเกิดอาการอยากฮึดสู้กะทันหัน ร่างบางลุกขึ้นยืนก่อนที่จะดึงเสื้อออกจากตัวอย่างเก้ ๆ กัง ๆ
กล้าจริงแฮะ
คิบอมได้แต่คิดอย่างอารมณ์ดี แต่พอเขาโยนผ้าเช็ดตัวใส่หัวทงเฮและเดินตัวปลิวกับบ็อกเซอร์ตัวเดียวเข้าไปหาร่างที่เอาผ้าเช็ดตัวคลุมตัวไว้เหมือนสาวน้อยหวงเนื้อหวงตัว เนื้อผ้านิ่ม ๆ ก็ถูกโยนใส่หน้าเขาซะอย่างนั้น
“ทะลึ่ง !!!”
อ้าว เขายังไม่ทันทำอะไรเลยนะ
“ออกไปเล๊ยย ไปอาบน้ำซะไป”
“อาย เขิน ไม่กล้า ป๊อด?”
เขาไล่ออกมาทีละคำเพื่อกวนประสาท ทงเฮเงยหน้าขึ้นมาจากผ้าเช็ดตัวสีขาวและทำหน้าดุใส่ แต่คิบอมเองก็ต้องถอนสายตาออกเหมือนกัน ไหล่บางที่โผล่พ้นผ้าเช็ดตัวออกมาดูน่าทะนุถนอมเหลือเกิน
“บ้านนายสิ งั้นอาบน้ำด้วยกันก็ได้ !!”คำท้าทายที่มาพร้อมรอยยิ้มประหลาด ทั้งสองคนจ้องหน้ากันเหมือนเมื่อหลายนาทีก่อนเพิ่งจะมีเรื่องเคืองกันมา ทงเฮตีปากตัวเองเบา ๆ และหลบตาวูบ
อาบน้ำด้วยกันเนี่ยนะ ?
“อื้อ...เอาสิ”
และคิบอมที่ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ถึงได้พูดคำนั้น ทงเฮลุกขึ้นช้า ๆ ..ก่อนที่จะเดินเข้ามาหาคิบอม
ผลัวะ !!
กางเกงของคิบอมที่กองอยู่กับพื้นถูกร่างบางหยิบขึ้นมาโยนใส่หน้าคิบอม พริบตาที่เนื้อผ้าคลุมใบหน้าของร่างสูง ทงเฮก็รีบเปิดประตูและวิ่งห่อตัวในผ้าเช็ดตัวออกไปจากห้องทันที
“ฉันไปอาบห้องพี่ฮีชอลนะ !!”
คิบอมมองตามประตูที่ยังปิดไม่สนิทดีด้วยรอยยิ้มที่กว้างยิ่งกว่าเดิม ทั้งขำทั้งโกรธ กล้ามเนื้อมุมปากรู้สึกตึงหน่อย ๆ เพราะไม่ได้ฉีกออกกว้างมาซะนานแสนนาน ร่างสูงกึ่งเปลือยเดินไปที่หน้ากระจก มือทั้งสองข้างยกขึ้นอย่างลังเลและจิ้มเข้าไปที่มุมปาก ดึงให้ยืดออกอย่างที่ทงเฮทำ
...
....
“แย่กว่าเดิมอีก”
คิบอมได้แต่บ่นอุบอิบที่หน้าตัวเองกลายเป็นอะไรก็ไม่รู้เมื่อลองยิ้มแบบที่คนตัวเล็กสอน ร่างสูงคว้าผ้าเช็ดตัวและเดินเข้าห้องน้ำไปด้วยสีหน้าเรียบเฉยแบบที่เคย แต่แปลก...ที่มุมปากไม่ได้มีแต่รอยยิ้มนิด ๆ
เขากำลังจะกลับมายิ้มอีกครั้ง?
พอออกมาจากห้องน้ำก็เจอใครบางคนนั่งหน้าตูมอยู่ที่เตียง ร่างสูงเดินผ่านไปอย่างไม่ใส่ใจ ผ้าเช็ดตัวชื้น ๆ ถูกโยนข้ามห้องไปแปะไว้ตรงที่ตาก คิบอมนั่งลงตรงขอบเตียงและทำท่าจะนอนตามปกติ มือใหญ่หยิบผ้าห่มขึ้นมา เอื้อมไปหาสวิชต์ไปที่อยู่ข้างเตียง แต่ก็ชะงักก่อนที่จะได้ปิด
“สนใจกันบ้างสิ”
มือที่นิ่งค้างของคิบอมนั่นแหล่ะคือการสนใจ ทงเฮหันหน้ามามองหน้าคิบอมและทำหน้าบึ้งยิ่งกว่าเดิม ริมฝีปากสีหวานทำปากยื่นปากยาว งอนเสียน่ารักกว่าผู้หญิงอีก
“จะให้นอนยังไงอ่ะคิบอม ฉันไม่นอนพื้นนะ ไม่ชอบ”คำสั่งยืดยาวที่มาให้คิบอมทำให้ร่างสูงต้องถอนหายใจอย่างเซ็ง ๆ มือใหญ่ตบลงที่ข้างตัวและบอกหน้าตาย
“ตรงนี้”
“ไม่เอา ฉันนอนดิ้น”ทงเฮส่ายหัวพรืด ท่าทางจะอยากให้เขาไปนอนพื้นซะมากกว่า
“นอนเหอะน่า”พอจบคำนั้นร่างสูงก็ดึงแขนเล็กไม่สมชายลงมา ทงเฮในชุดนอนลายนีโม่เซตามแรงมานอนปุอยู่ข้าง ๆ คิบอม ร่างสูงอมยิ้มนิด ๆ และเอื้อมมือไปปิดไฟ ไฟสีนวลกลางห้องถูกดับลงจนเห็นเพียงแต่ความมืด
“ถ้าฉันถีบนายห้ามว่านะ”ทงเฮส่งเสียงขึ้นมาอีกครั้ง คิบอมพยักหน้าอย่างอ่อนใจแต่ก็นึกได้ว่าคงมองไม่เห็นในความมืดจึงครางในลำคอตอบรับออกไปแทน อีกฝ่ายเงียบไปพักหนึ่งและถามเสียงเบา ๆ
“เอ่อ..แล้วก็ฉันติดหมอนข้างอ่ะ”
“กี่ขวบแล้วเนี่ย?”
“นี่!!”เสียงแว้ดหวาน ๆ ทำให้คิบอมตัดสินใจพลิกตัวไปมองคนที่นอนข้าง ๆ คิดว่าทงเฮคงนอนหงายอยู่ แต่ที่ไหนได้...ทงเฮเองก็นอนหันมาหน้ามาทางเดียวกับเขา พอหันไปก็เลยได้สบตากันเต็ม ๆ นัยน์ตาสวยเป็นประกายสะท้อนแสงจากหน้าต่างอยู่ในความมืด ดึงดูดสายตาของคิบอมให้ตรึงอยู่กับที่
เงียบกันไปนานจนได้ยินแต่เสียงลมหายใจ ทงเฮจ้องตาคิบอมกลับจนนึกเบื่อจึงได้ถอนหายใจเบา มือเล็กเอื้อมไปกอดคิบอมไว้ ร่างสูงสะดุ้งและขืนตัวหนี แต่มือปลาหมึกอย่างทงเฮก็ไม่หวั่น ขาเรียวเองก็ก่ายตัวคิบอมจนร่างสูงกลายเป็นหมอนข้าง แถมตอนก่ายทงเฮยังซนจนเอาขามาถีบคิบอมเสียอีก
สุดท้ายก็ไม่ใช่ฉากโรแมนติกจนได้
“ดื้อจริง ๆ นายน่ะ”เสียงพึมพำจากคิบอมทำให้ทงเฮที่กำลังงัวเงียปรือตาขึ้นมาอีกนิด จะหลับอยู่แล้วยังมาปลุกอีก
“เงียบน่า ฉันจะนอน”
เสียงหัวเราะต่ำ ๆ ของอีกฝ่ายดังขึ้น ทงเฮปิดเปลือกตาตั้งท่าหลับเต็มที่ จู่ ๆ รับรู้ว่ามีอะไรอุ่น ๆ นุ่ม ๆ มาแตะที่ปาก และสัมผัสนั้นก็จางหายไป
“คยูฮยอนนน ไม่เอา ~~~”
“ไม่เอาอะไรเล่า !!”
“ไปนอนพื้นซะ!!!”
“ไม่นอนนนน !!!”
“แง๊งงงง !!”
เสียงทะเลาะโหวกเหวกของคนสองคนดังลั่นบ้าน ทั้งเสียงแหลม ๆ ของซองมินที่โวยวายใส่น้องชายข้างบ้านของเขาที่ย้ายถิ่นฐานมานอนห้องเขาชั่วคราว
“นี่ สองคนนั้นน่ะ !! เงียบ ๆ หน่อยสิ !!”
เสียงประตูเปิดดังขัดสงครามข้ามเผ่าพันธ์หมาป่า – กระต่าย คุณแม่ของอีซองมินยืนอยู่หน้าประตู ยกมือกอดอก สายตาเตรียมจะเผาผลาญเด็กสองคนให้ไหม้เป็นกระต่ายกับหม่าป่าปิ้ง
“หม่าม๊า ~ คยูฮยอนเบียดเบียนผม ~~”เสียงเล็ก ๆ ที่ถูกดัดของลูกชายแสนน่ารักทำให้คุณนายลีอดยิ้มหน่อย ๆ ไม่ได้ ร่างของเด็กสองคนที่ถูกผ้าห่มกับหมอนฟาดกันไปมายังกองกันอยู่กลางห้อง เด็กชายข้างบ้านสภาพดูไม่ได้มากกว่าหน่อยเพราะซองมินเล่นจับม้วนในผ้าห่มเสียเยิน
เพราะพ่อแม่ของโจคยูฮยอนไปต่างประเทศหรอกนะ แล้วฝากลูกชายสุดแสบไว้กับบ้านเธอ เอามาปล่ยไว้กับซองมินหวังว่าจะช่วยกันดูแล เสื้อผ้าอะไรขนมาพร้อม ที่ไหนได้ กัดกันมากกว่าเดิมอีก
“ทำไมล่ะลูก?”
“ก็ผมจะนอนเตียง แต่คยูฮยอนจะแย่งอ่ะ”ซองมินฟ้อง มือเล็กผลักหัวคยูฮยอนเป็นการระบายอารมณ์เพิ่มเสียอีก
“อ้าว เราเป็นพี่ก็เสียสละให้น้องสิลูก”เธอบอกด้วยเหตุผลที่ดูดีที่สุด แต่ดูไปดูมา ซองมินเหมือนน้องมากกว่าคยูฮยอนอีก อีกคนได้แต่ยิ้มเล็ก ๆ เหมือนกำชัยชนะอย่างผู้เงียบ แต่ซองมินกลับงอแงเหมือนเป็นเด็ก แล้วความสูงอีกที่แตกต่าง
“แง๊งงง !!!”
“ไม่เป็นไรครับคุณแม่ เดี๋ยวผมจัดการเอง”คราวนี้คยูฮยอนบอกด้วยเสียงอ่อนน้อม คุณนายลีได้แต่ยิ้มรับกับมารยาทของคนที่เธอนับเป็นเหมือนลูกชายอีกคน ซองมินตีปากคยูฮยอนอีกทีและสั่งเสียงเขียว
“ใครแม่นาย !!”
“เดี๋ยวซักวันผมจะมาสมัครเป็นลูกเขยครับ”
คำพูดที่หญิงวัยกลางคนที่ได้แต่ขำพรืดเมื่อเห็นซองมินอ้าปากค้าง คยูฮยอนพูดออกมาด้วยสีหน้าเรียบ ๆ
“ได้เลยจ้ะ แม่ยินดีต้อนรับ”
“แง๊งงงงงงง !!!”สุดท้ายก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากโวยวายเสียงแหลม คยูฮยอนยกหมอนขึ้นมากดปิดปากซองมินและก้มหัวให้คุณแม่ในอนาคตเป็นการบอกลา เมื่อแม่ของซองมินออกไปแล้วถึงได้ปล่อยออก ร่างสูงก้มลงไปหาซองมินอีกครั้งพร้อมกับหอมแก้มใส ๆ นั่นอย่างหมั่นเขี้ยว
“ฉันโวยวายเพราะเรื่องนี้แหล่ะ”เสียงบ่นอุบอิบจากคนไม่กล้าร้องเพราะโดนหมอนอุดปากดังขึ้น ร่างสูงหัวเราะน้อย ๆ มือใหญ่ก็ลูบหัวซองมินเบา ๆ
จะรับมือพี่ชายคนนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย เขาไม่ชอบทำร้ายคนตัวเล็กกว่าอยู่แล้ว ศึกเมื่อครู่ก็ได้แต่รับแรงตีของกระต่ายป่านี่ฝ่ายเดียวทั้งนั้น
เขาชอบโต้กลับด้วยวิธีอื่นมากกว่า วิธีแบบนั้นรอทีหลังแล้วกัน
“หัวเด็ดตีนขาดเหอะ อีกสองอาทิตย์นอนพื้นไป ไม่นอนพื้นก็ไปนอนในกรง”ซองมินชี้ไปข้างล่าง กรงที่เคยใช้เลี้ยงหมาถูกนำมาเป็นตัวเลือกให้คยูฮยอนไปนอนเสียอย่างงั้น ร่างสูงส่ายหัวและบีบจมูกซองมินเป็นเชิงแกล้ง
“ผมไม่ทำอะไรพี่หรอกน่า”
“ไม่ได้กลัวเรื่องนั้นนะ !!”ใบหน้าหวานขึ้นสีระเรื่อยิ่งกว่าที่เคย หมอนอิงอีกอันถูกปาใส่หน้าของคยูฮยอนจนคนถูกประทุษร้ายเซ”อึดอัด !!”
“คร้าบผม...”คยูฮยอนตอบรับ ลากผ้าเนื้อหนาที่ใช้ปูนอนมาปูข้างๆ เตียงซองมิน”อย่านอนละเมอลงมากอดผมตอนกลางคืนแล้วกัน”
“ตอนเช้าฉันจะเหยียบนาย !!”คำประกาศิตพร้อมกับร่างบางที่ตวัดผ้าห่มคลุมตัวแล้วนอนคลุมโปง”ปิดไฟด้วย !”
“อ้าว ใช้ผมอ่ะ”
“เออเด่ะ หรือจะนอนหน้าบ้าน !!”
สั่งสุดท้ายและปิดเปลือกตาเป็นสัญญาณว่าจะเลิกเถียง คยูฮยอนเดินไปปิดไฟ ล้มตัวลงนอน สายตาเหลือบมองขึ้นไปบนเตียงสีชมพู มองโครงร่างของใครบางคนที่โผล่พ้นความมืดออกมา รอยยิ้มวาดบาง ๆ ที่ริมฝีปาก
นอนไม่หลับ
เขานอนกระสับกระส่ายอยู่ในความมืด ทำอะไรไม่ได้นอกจากกลั้นลมหายใจและพยายามทำให้เกิดเสียงดังน้อยที่สุด ในหัวเต้นโครมครามเพราะไม่รู้ว่าสิ่งที่ได้รับก่อนนอนคืออะไร
ทำไมทงเฮถึงนอนไม่หลับกันนะ
คนที่ควรจะพะวักพะวงนอนไม่หลับกลับกลายเป็นเขา แต่คนที่นอนสบายใจดันเป็นคิบอม หรือว่าเขามันไม่น่ารักพอเลยนะ คิบอมถึงได้นอนเฉยแบบนี้
คิดกันไปใหญ่ ความมั่นใจก็ลดลงไปเรื่อย ๆ แล้วยิ่งเขาเป็นคนคิดมาก...
ไอ้สัมผัสที่ได้รับมันคืออะไร ?
นิ้วเหรอ หรือเป็นผ้าห่ม หรือเป็นหมอน แล้วจะแตะปากเขาทำไม อุ่น ๆ แบบนั้น...ถ้าเขาเผลอไปโดนเองทำไมมันถึงมีลมหายใจด้วยล่ะ
หรือจะเป็นปาก...
ปากใครล่ะเฟ้ย
ทงเฮขยับแขนกลับมา หุบขากลับมา ไม่อยากนอนกอดคนฉวยโอกาสนี่อีก หัวกลม ๆ ซุกเข้าไปที่ตำแหน่งใต้คางคิบอมเพราะไม่อยากจ้องหน้าคนหลับ ยิ่งจ้องก็ยิ่งเขิน หัวใจเต้นตึก ๆ กลบเสียงรอบข้าง จากอารมณ์ง่วง ๆ เมื่อครู่กลับกลายเป็นตื่นเต้นขึ้นมาแทน
รู้งี้นอนพื้นดีกว่าเยอะ
..ก็ดีนะ
ทงเฮทำท่าจะเลื่อนตัวเองออกไปนอนพื้น เพราะไม่เช่นนั้นตอนเช้าอาจจะยังนอนไม่หลับก็เป็นได้ แต่ไป ๆ มา ๆ ก่อนที่จะได้หลบออกไปนอนพื้นให้ทรมานเล่น คิบอมก็ส่งเสียงพึมพำอะไรซักอย่างแล้วฟาดแขนมาทับตัวเขาไว้แน่น
“..ฮะ...เฮ้ย”
ทงเฮอุทานเสียงเบา นัยน์ตาสวยเบิกโพลง ไหนว่าคุณชายคิมเค้านอนไม่ดิ้นไงเล่า แล้วยังมากอดเขาไว้แน่นอีก อันที่จริงคืนนี้ดูสลับไปหมด แทนที่คิบอมจะนอนไม่หลับเพราะหวั่นไหวกับเขากลายเป็นเขาเองซะงั้น แถมคนที่ละเมอกอดก็กลายเป็นคิบอมแทน อะไรกันเนี่ย
“ปล่อยนะเว้ย..นอนดิ้นทำไมเนี่ย”เขาบ่นอุบอิบ พยายามดิ้นกระดึ๊บออกจากอ้อมแขนที่รัดแน่น แต่ก็จนใจ แสงจากนาฬิกาพรายน้ำบนโต๊ะทำงานแสดงตัวเลข 01:29 ให้รู้ตัวว่าเขานอนไม่หลับมาเป็นชั่วโมงแล้ว พรุ่งนี้เตรียมนอนในห้องเรียนได้เลย
“..ซอฮยอน..”
เสียงละเมอจากคนนอนดิ้นดังขึ้นเหนือหัวทงเฮ ร่างบางเงยหน้าขึ้นมองและแลบลิ้นใส่อย่างหมั่นไส้ ถึงแม้ในใจจะรู้สึกวูบไหวนิด ๆ แต่เขาก็ปัดมันทิ้งออกไป ทงเฮยันตัวขึ้นมาจนใบหน้าอยู่ในระดับเดียวกับคิบอม รู้สึกเอียน ๆ เหมือนกันที่ได้มานอนในอ้อมกอดผู้ชายแบบนี้ แปลกนะ ผู้ชายกับผู้ชายนอนกอดกันแน่น
แต่มันก็ไม่ได้น่าขยะแขยงอะไรนี่นา...
เขาก็เคยทำแบบนี้ออกบ่อยไป
“ละเมออะไรอีกล่ะไอ้แก้มป่องเอ๊ย”บ่นเบา ๆ และพยายามขยับมือที่ซุกอยู่ระหว่างตัวเขาขึ้นมาจิ้มแก้มคิบอม หยุ่น ๆ นิ่ม ๆ เหมือนปลาหมึกสดเปี๊ยบ
“อืม...”
คิบอมส่งเสียงออกมาอีกนิดหน่อย อ้อมแขนแข็งแรงรวบตัวเขามาใกล้มากขึ้น จากชื่อที่พึมพำออกมาเมื่อครู่ชวนให้สงสัยว่าเคยนอนกอดแฟนแบบนี้รึเปล่า หรือคุณชายคิมเป็นพวกขาดความอบอุ่นกันแน่ ทงเฮถอนหายใจอย่างจนใจ มือบางเลื่อนไปโอบตัวอีกฝ่ายให้เหมือนหมอนข้างและพยายามจะข่มตาหลับเหมือนเดิม
แต่ท่าทางจะไม่ได้ผล
ลมหายใจอุ่น ๆ ใกล้เข้ามาจนได้รับบริเวณแก้ม ชวนสงสัยว่าคิบอมละเมอออกมาขนาดไหน แต่ว่าอีทงเฮก็ไม่ยอมลืมตาขึ้นมาดูเสียดื้อ ๆ ใจเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ ตามลำดับวินาทีที่ผ่านไปจนกลายเป็นอัตราเร่งที่น่ากลัวของพาราโบลา รู้สึกว่าแก้มร้อนระเรื่อขึ้นมาทันที ร่างบางพร่ำบอกตัวเองว่ามันไม่มีอะไร...จนหัวใจเจ้ากรรมเริ่มสงบลงนั่นแหล่ะ
คิบอม หยุดละเมอ ฉันอยากนอน
คำสั่งในใจที่พูดไปคงไร้ผล เขาอยากง่วง อยากนอน แต่ท่าทางจะไม่ได้ช่วยอะไรถ้าคิบอมยังคงทำบ้า ๆ อยู่แบบนี้ ทงเฮตัดสินใจลืมตาขึ้นและหาทางแกะตัวเองโดยไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะตื่นหรือไม่ก็ตาม แต่เมื่อเปลือกตาถูกเปิดขึ้น สีนิลใสของตาใครบางคนก็ลอยเด่นอยู่เบื้องหน้า
แทบหยุดหายใจ
ริมฝีปากบางที่อ้าออกเพื่อเตรียมปลุกคนจอมละเมอกลับอ้าค้างไว้แบบนั้น สีรัตติกาลในนัยน์ตาของอีกฝ่ายดูราวหลุมลึกที่จะฉุดเขาให้ตกลงไป สมองขาวโพลน ไร้ความคิดที่จะมาปลุกสติให้ตื่น แต่กว่าจะรู้ตัวอีกที ใบหน้าของใครอีกคนก็ใกล้เข้ามามากขึ้นเรื่อย ๆ พร้อมกับสัมผัสที่ริมฝีปาก ทงเฮชะงักนิ่งไป ในสมองร้องต่อต้านกันเอง แต่สุดท้าย...เมื่อถูกรุกรานหนักเข้าเรื่อย ๆ ก็ต้องยอมใจอ่อนจนได้
นาฬิกาปลุกดังจนน่าปวดหัว คิบอมได้แต่ขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิด มือใหญ่เอื้อมไปกดปิด ยังไม่เช้าเท่าไหร่ แดดของฤดูใบไม้ผลิไม่ได้จัดเท่าฤดูร้อน ร่างสูงยันตัวเองขึ้นจากที่นอนพลางขยี้ตา แปลกใจนิด ๆ เมื่อพบว่าทงเฮลุกไปจากเตียงแล้ว
นี่มันก็เช้ากว่าปกติแล้วนะ ไหงทงเฮถึงหายไปก่นหน้านั้นได้
พอกวดสายตาไปรอบห้องถึงได้รู้คำตอบ ร่างเล็ก ๆ ที่ล่าถอยไปอยู่ริมห้อง นั่งสัปหงกอยู่กับที่ แขนเล็กโอบรอบเข่าและพิงศีรษะไว้ ท่านอนน่าสงสาร แต่เขาก็ไม่เข้าใจว่าอีทงเฮจะล่าถอยลงไปทำไม เมื่อคืนเขาก็หลับเป็นตายทั้งคืน ไม่ได้ถูกคนที่อ้างตัวว่านอนดิ้นถีบให้ตื่นเลยซักครั้ง
คิบอมลงจากเตียง มือก็ปัดผ้าห่มให้พ้นทาง ร่างสูงเข้าไปนั่งยอง ๆ ข้างตัวคนหลับ มือก็สะกิดเบา ๆ ให้ทงเฮตื่น เขาไม่ถนัดพูด ถ้าจะปลุกด้วยเสียงก็เกรงว่าจะออกมาเป็นหลับลึกยิ่งกว่าเดิม ดีที่ทงเฮตื่นง่าย ร่างบางถึงได้กระเด้งตัวขึ้นมามองหน้าคิบอมแบบนั้น
“คิ..บอม..”
“ตื่นเถอะ”
“อ๊ากกก !!!”
เขาขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ แค่ทักทายสองคำแรกของวันนี้ ทงเฮเล่นร้องซะเหมือนของแปลก แต่พอพิศดูดี ๆ ด้วยสายตาของคนเพิ่งตื่น ริมฝีปากของคนตัวเล็กกลับมารอยบวมช้ำบางอย่าง ไม่ใช่ว่าช้ำแบบโดยทำร้าย หรือกัดปากตัวเอง ปากแดง ๆ นั่นกลับบวมเจ่อจนผิดสังเกต
“ปากนายเป็นอะไร?”
นั่นไง เขาเผลอแสดงความห่วงใยอีกแล้ว ทงเฮส่ายหัวดิก พยายามขยับตัวหนี ดูลุกลี้ลุกลนจนน่าสงสัย
“มันบวม ๆ นะ...”
คิบอมยื่นมือออกไป ปลายนิ้วแตะกับปากเจ่อ ๆ ของอีกฝ่าย แก้มใสของทงเฮขึ้นสีระเรื่อจนมองเห็นภายในระยะแปดสิบเมตร คิบอมเขี่ยริมฝีปากอิ่มเบาบาง เหมือนจะแกล้งหยอกเล่น เห็นสีหน้าเหวอ ๆ ปนเขินของทงเฮแล้วอดที่จะขำไม่ได้
“...จำไม่ได้เหรอ”
แต่คำตอบที่ออกมาไม่ใช่คำตอบอย่างที่คิด กลายเป็นคำถามเสียได้ คิบอมมุ่นหัวคิ้วนิด ๆ จำอะไร..เขาทำอะไรลงไปเมื่อคืน ?
ทงเฮอาจจะงับหัวเขา หรือเขาอาจจะนอนดิ้นจนมือไปฟาดปากคนตัวเล็กนี่เข้า
อยู่กับทงเฮ อะไรที่เป็นไปไม่ได้ก็เป็นไปแล้ว
ดูอย่างที่เขายิ้มหรือหัวเราะนี่แหล่ะ โคตรของโคตรอิมพอสสิเบิ้ล
“จำ..อะไร?”
“คิบอมบ้า !!!”
และแรงที่ปกติต้านกลับได้ของทงเฮก็ตรงมาทำเอาซะเขาล้มก้มจ้ำเบ้า คนตัวเล็กเดินลิ่ว ๆ เข้าห้องน้ำไปเฉย ใบหน้าหวานดูผิดหวังนิด ๆ ..ปนกับความโกรธ คิบอมได้แต่มุ่นหัวคิ้วอย่างเซ็ง ๆอยู่ ๆ ก็โดนโกรธซะงั้น
แต่ช่างเถอะ แล้วเขาจะแก้ไขความเข้าใจผิดนี่ไปทำไมล่ะ
สายตามองตามประตูห้องน้ำที่ถูกกระแทกดังปังคิบอมอดนึกถึงความฝันเมื่อคืนไม่ได้ ตอนแรก ๆ ก็ไม่ปะติดปะต่ออยู่หรอก แต่ช่วงสุดท้ายของความฝันนี่สิที่แปลกเอามาก ๆ
ใบหน้าของทงเฮยังคงตรึงอยู่ในความทรงจำ สัมผัสหวานละมุนจากปากนิ่ม ๆ เล็ก ๆ ดูเหมือนจริงเสียจนไม่น่าเชื่อ ร่างสูงยกมือแตะปากตัวเองอย่างใจลอย ก่อนที่จะส่ายหัวด้วยความสับสน
“บ้า บ้า บ้าที่สุด!!”
เสียงเล็กพึมพำอยู่คนเดียวในห้องน้ำ เสียงหยดน้ำที่ตกกระทบพื้นคงจะดังกลบคำพูดของเขาจนหมด ทงเฮหลับตาเพื่อกันยาสระผมไหลเข้า มือถูกยกขึ้นไปแตะปากที่ถูกคนขี้ลืมรุกรานเสียจนทงเฮแทบบ้า สัมผัสที่ยังเหลือคงค้างจากเมื่อคืนร้อนวูบขึ้นมาในความรู้สึก
“จำ..อะไร?”
ดูแน่ะ มาจูบคนอื่นแล้วลืมซะอย่างนั้น !!
มือบางทุบปั้ก ๆ เข้ากับกำแพงอย่างมีโมโห หรือว่าคิบอมจะละเมอ แต่คนบ้าอะไรละเมอได้เป็นวรรคเป็นเวรขนาดนั้น แถม..เอ่อ จูบเก่งเป็นบ้า ทำเอาคนที่เคยมีประสบการณ์มานิด ๆ หน่อย ๆ อย่างเขาแพ้ ยอมโอนอ่อนตามไปอย่างช่วยไม่ได้ แรก ๆ ก็ปฏิเสธอยู่หรอก แต่พอปลายลิ้นสัมผัสเข้ากับลิ้นของอีกฝ่ายที่กดลงมาหนัก ๆ ตัวก็อ่อนวูบ ยินยอมให้อีกฝ่ายรุกรานตามใจชอบ
ควรจะขยะแขยงนะ ควรจะรังเกียจนะ
แต่ทำไมนะทงเฮ...ทำไมนะ ทำถึงได้โหยหาสัมผัสนั้นอีก ?
==============================================
ขอโทษ ขอโทษที่ช้ามาก เพราะคอนนั่นแหล่ะ (โบ้ย คึคึ)
ไม่ได้อยู่บ้านกันเลย พอตื่นก็อาบน้ำออกจากบ้าน กลับมาก็นอน ติด ๆ กันสามวันรวด แถลง คอน คอน เหนื่อย แต่สุขใจ น่ารักเกินไปแล้ว (เลียนแบบกี้)
อื้มมม คึคึ
บอมร้ายนะเนี่ย 55
มาแอบละเมอจูบเค้าแล้วลืมอีก ฮ่า ๆ ๆ
ตอนหน้า...มีตัวละครอีกคนออกแล้ว ~ จะเป็นใครรอดูอีกที >w<
Super Show II …. สองวันที่สวยงามที่สุดในความคิดของไรท์เตอร์
Shining Star สวยงามทั้งสองวัน ไรท์เตอร์เป็นสตาฟโปรเจ็คทั้งสองวันเลย วันแรกโซน R2 วันที่ 2 D1 แถวหน้าสุด เดินแจกชีทอย่างเมา ๆ แหกปากถามว่าใครไม่มีชีทโปรเจ็คบ้าง ~~ 55
โซไอวันแรกฟี้ TwT แต่วันที่ 2 ดีใจมากเลย ดีใจมาก ๆ ที่มันสำเร็จ อย่างน้อยเราก็ได้ทำให้ทุกคนรู้ว่าเอลฟ์รักเอสเจมากแค่ไหน แล้วก็...คิมคิบอม คิมยองอุน ได้ยินเถอะนะ มีเอลฟ์บอกว่าพี่ทั้งสองคนมา อ๊าก น้ำตาไหล TwT
แต่...เตือนไว้หน่อย งานหน้า คอนหน้า อย่าลืม อูรีนึนเอลพึเยโยกันนะ ~
รักเอลฟ์ รักซูเปอร์จูเนียร์
รักพี่ทึกตู้ม ๆ นางฟ้าไร้ปีกที่ยัดซะบึ้ม รักคุณฮี คนสวยในชุดกี่เพ้ากับบ็อกเซอร์แดง ๆ รักป๋าฮันที่โซโล่และแด๊นซ์ได้เท่สุดจิต ได้สบตาป๋าด้วย TwT
รักพี่เย่ที่ 107 สีหน้าสุดยอดฮา เห็นพี่เย่แง ๆ แล้วน้ำตาจะไหลตาม พี่ยองอุนที่โผล่มานิดหน่อยแต่ก็ทำให้กรี๊ดได้เสมอ รักพี่ดงฮีที่หนอนได้น่ารัก นับหนึ่งถึงสิบได้น่ารักมาก รู้หน่อยนะว่าคน ๆ นี้กรี๊ดให้พี่เสมอ
รักซองมิ้นคนงามที่ทำผมเหมือนพระเอกหนังจีน ขอบคุณที่คยูมินให้ได้เห็น TwT รักฮยอกแจคนสวยที่กรีดตาซะอึ้ง ฮยอก ฉันเห็นเธอวิ่งมานะ ส่วนยัยหมวยทงเฮ เต้นซะยั่ว กลัวคิมคิไม่เห็นเหรอจ๊ะ
รักหล่อเทพชเวกับแอฟโฟร่สีแดงแปร๊ด ไม่เคยคิดฝันว่าจะได้เห็นพุงเสี่ยแบบนี้ ถอดเสื้อฉีกเสื้อ 55 รักรยองกี้ที่แด๊นตรงแถว ๆ E ได้กระจายมาก ฮาแบบไม่ไหวแล้ว เมียงูก็ด้วย
คิมคิบอม คนที่ให้ใจไปทั้งใจ เห็นภาพหลอนมันทั้งคอน รัก รัก รัก รัก
สุดท้าย คยูฮยอนที่โผล่มาซะตกใจ ใต้ที่นั่งพอดี คยู แล้วที่วิ่งมาตรงนั้นฉันเห็นนะ ไม่ไหวแล้ว ยิ้มให้ทำไม แล้วเอากล้องไปถ่ายแบบนั้นก็ยิ่งละลายนะรู้มั้ย TwT
คนสุดท้าย รักเอลฟ์นะ รักเอลฟ์หลาย ๆ คนที่ใจดี น่ารัก สวย (555) ทุกคนมีใจหนึ่งเดียวกัน น่ารักจริง ๆ ~~
| ||||
| ||||
Name : นู๋ตูน ^0^< My.iD > [ IP : 125.27.115.152 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : Fan_Yaoi< My.iD > [ IP : 125.24.241.227 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : ,, MINPOADZ [ IP : 58.9.126.151 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : ,, MINPOADZ [ IP : 58.9.126.151 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : -mylove++mysuju-< My.iD > [ IP : 125.27.2.157 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : -mylove++mysuju-< My.iD > [ IP : 125.27.2.157 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : -mylove++mysuju-< My.iD > [ IP : 125.27.2.157 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : -mylove++mysuju-< My.iD > [ IP : 125.27.2.157 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : -mylove++mysuju-< My.iD > [ IP : 125.27.2.157 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : -mylove++mysuju-< My.iD > [ IP : 125.27.2.157 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : FUKTONG♥< My.iD > [ IP : 202.57.134.249 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : เอมิลี่ [ IP : 58.8.238.156 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : อิงฟ้า_yunyu< My.iD > [ IP : 202.28.68.202 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : อิงฟ้า_yunyu< My.iD > [ IP : 202.28.68.202 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : อิงฟ้า_yunyu< My.iD > [ IP : 202.28.68.202 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : fish [ IP : 61.91.188.65 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : o_MoSs_o< My.iD > [ IP : 202.29.37.41 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : @_minto_@< My.iD > [ IP : 58.8.28.113 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : oio [ IP : 110.49.142.69 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : Clier [ IP : 124.121.217.239 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : chiwawa_jk< My.iD > [ IP : 58.9.224.155 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : นักอ่านในเงามืด [ IP : 113.53.132.224 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : นักอ่านในเงามืด (คนเดิม) [ IP : 113.53.132.224 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : ~sand~< My.iD > [ IP : 222.123.203.218 ] | ||||
ความคิดเห็น