คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #55 : ll 39 ll 'This Time'
39
‘This Time’
ร่างบางเดินหน้าต่อเพื่อดันตัวร่างที่สูงกว่าให้ไปติดกับผนัง คิบอมได้แต่ทำอะไรไม่ถูก มือทั้งสองข้างที่ควรจะปัดป้องกลับทำอะไรไม่ได้ ทงเฮสอดลิ้นเข้าสู่ปากของอีกฝ่ายอย่างไม่ชำนาญนัก สัมผัสสาก ๆ จากลิ้นอีกฝ่ายเรียกให้ใบหน้าหวานแดงวูบ แต่ร่างบางก็ไม่ยอมหยุดแค่นั้น
เพราะตั้งใจว่าจะให้มันจบวันนี้ให้ได้
ไม่มีคำว่าอกหัก หรือเสียใจสำหรับเขา...
เรื่องของเขากับคิบอมต้องจบด้วยคำว่าแฮปปี้เอนดิ้งเท่านั้น
มือบางเปลี่ยนไปโอบอีกฝ่ายไว้หลวม ๆ และเอียงหน้าเพื่อองศาที่เหมาะเจาะพอดี คิบอมเองก็ตอบรับโดยไม่ได้ตั้งใจ มือใหญ่ลูบไปตามแผ่นหลังบาง ตั้งแต่ต้นคอไปถึงสะโพกก่อนที่จะวางมือไว้ตรงนั้น ใจหนึ่งก็ร้องประท้วง แต่ใจหนึ่งก็อ่อนไหวไปตามการกระทำ
วันนี้มาแปลกแฮะ
ทงเฮดันหน้าออก สายใส ๆ ติดออกมาเป็นเส้นบอกถึงความเร่าร้อน นัยน์ตาสวยวาววับ ถึงแม้แก้มใสจะแดงนิด ๆ บอกถึงความเขินอาย ...แต่อารมณ์โมโห ปนเขินอาย และความอยากคืนดีก็ดีกันมั่ว ริมฝีปากของทงเฮยังคงอยู่ใกล้อีกฝ่ายแม้ในเวลาพูด บอกได้ว่าถ้าหากคิบอมพูดอะไรไม่ถูกหูเมื่อไหร่...เขาก็พร้อมจะปิดปากด้วยปากของเขาเอง
“หุบปากเลยนะคิบอม..อย่าขัดฉัน”เสียงที่สั่งออกมาดูเอาแต่ใจตัวเอง สมกับอีทงเฮเป็นที่สุด คิบอมที่อ้าปากจะบอกว่ามันไม่ควรปิดปากลงเป็นรอยยิ้มน้อย ๆ แทน ทงเฮบังคับตัวเองให้จ้องไปที่ตาคิบอม ไม่อยากจะมองรอยยิ้มน่าหมั่นไส้นั่น แต่ผลก็ไม่ได้แตกต่างเท่าไหร่นัก...ในเมื่อหัวใจของเขาก็ยังเต้นแรงเหมือนเดิม
“เอาล่ะ...ฉัน มา ง้อ”เน้นสามพยางค์หลังด้วยเสียงหนัก ๆ บ่งบอกได้ว่าเขิน ทงเฮหลบตาแต่ก็บังคับให้ตัวเองกลับมาจ้องด้วยด้วยความกลัวเสียฟอร์ม คิบอมหุบยิ้ม แต่มุมปากก็ยังกระตุกนิด ๆ ใบหน้ากลับกลายเป็นเย็นชาเหมือนเดิมเหมือนจะอยากแกล้งคนง้อ
เสียงนั่นเค้าเรียกง้อที่ไหน
...เหมือนจะมาจับคิมคิบอมไปเชือดเสียล่ะมากกว่า
“บ้านใครเค้าง้อแบบนี้ล่ะ”
เสียงเรียบเย็นเอ่ยถาม ทงเฮกระแทกหน้าผากตัวเองเข้ากับหน้าผากของคิบอมดังโป๊กเป็นการทำโทษ ถึงแม้ตัวเองจะเจ็บเหมือนกันก็เถอะ
“ที่โมกโพก็งี้แหล่ะน่า”
จะบ้านเขาก็เอาเถอะ ตอนนี้ทงเฮโมเมได้ทุกอย่าง
เพื่อให้คิบอมกลับมาดีกัน ?
เขาร้องลั่นคัดค้านในใจด้วยทิฐิความอาย แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาอยากจะง้อเพราะอยากจะอยู่กับคิบอมจริง ๆ...
ไม่ใช่ในฐานะพี่น้อง
แต่เป็นฐานะที่พิเศษกว่านั้นมากนัก
“...จะยกโทษให้มั้ย ?”
“…แล้วพี่ผิดอะไรล่ะ บอกมาสิ”
คบอมตอบกลับด้วยความไวเหมือนกัน อยากจะฟังทงเฮสาธยายออกมาทั้งหมด...แต่ก็ตามคาด ร่างบางเม้มปากเหมือนไม่อยากพูด คิบอมยิ้มนิด ๆ มือใหญ่ดันไหล่เล็กออก นิ้วเรียวแตะแก้มใสและริมฝีปากเจ่อ ๆ นั่นแผ่วเบา
“งั้น...ผมยังไม่ยกโทษให้แล้วกัน”
“พี่ฮีชอลอ่า ~ คิบอมมันเรื่องมากที่สุดดดดด ~~”
ฮีชอลที่นอนพิงซีวอนอยู่บนโซฟาหันไปมองคนที่นั่งอยู่บนพื้น เอาตุ๊กตาเน่าตัวโปรดมาจับบีบคอเล่นอยู่ที่พื้นด้วยสีหน้าแปลก ๆ ซีวอนขยับมือที่โอบเอวคิมฮีชอลให้เข้าที่ ศรีษะโยกไปตามจังหวะเพลงที่แบ่งหูฟังคนละสายกับฮีชอล
“ลูกฉันทำไรอีกล่ะ?”
“ก็..มันไม่เลิกงอนผมอ้ะ เซ็งที่สุด”
“เซ็งบ้าบอไร ง้อสิง้อ ไอ้บ้า”
ทงเฮทำปากยื่น หันกลับมามองฮีชอลที่พักนี้ตัวติดกับซีวอนมากจนน่าสงสัย นัยน์ตาสวยหรี่ลงมองฮีชอลที่ตีมือซีวอนแบบเขิน ๆ บรรยากาศนั่นทำให้เขารู้สึกหมั่นไส้...
เหมือนเป็นแฟนกันเลยอ่ะ
ไม่หรอกมั้ง ชเวซีวอนออกจะศรัทธาพระเจ้าออกขนาดนั้น ส่วนคิมฮีชอลก็...นะ ยากจะหยุดลงด้วยฝีมือบาทหลวงชเว
...จะว่าไป พี่ฮ๊ชอลก็ไม่ได้รู้นี้ว่าเขางอนอะไรคิบอม ก็คงสาเหตุปกติทั่วไป...
ล่ะมั้ง
“ง้อแล้ว ไม่หายโกรธ”
“แปลกว่ะ ปกติมันต้องหาย...ซีวอนนน อย่าล้วง!!”
คำหลังหันไปแว้ดใส่คนที่ล้วงมือเข้ามาในเสื้อยืดที่ใส่อยู่ ใบหน้าหวานขึ้นสีเข้มจัดทันที ซีวอนทำเป็นไมได้ยิน ทำเป็นหลับตา อินกับเพลง ฮีชอลดึงข้อมือใหญ่ออกทันที
“อุ่นดีออก”
“อุ่นบ้าไร มือนายเย็นจะตาย...บอกแล้วว่าอย่าล้วง!!”
ซีวอนไม่ฟังอะไรทั้งนั้นแหล่ะ ร่างสูงพึมพำเพลงเบา ๆ และยังคงแปะมือไว้ตรงหน้าท้องเรียบเนียนของร่างบางที่นอนหนุนอกเขาอยู่ เขานั่งพิงโซฟาครึ่งตัวและฮีชอลก็แทรกอยู่ตรงกลาง ไม่ยากที่จะล็อกให้ร่างบางไม่หนีไปไหน คิมฮีชอลขยับตัวอย่างยากเย็น ปากก็พึมพำคำบ่นด้วยเสียงต่ำ ๆ จนฟังดูเหมือนเสียงแมลงร้อง
“ไม่รำคาญพี่ฮีชอลบ้างเรอะ ร้องอยู่นั่น”
ทงเฮถามมาลอย ๆ ร่างบางหันกลับไปนั่งบีบคอตุ๊กตาหมีต่อโดยที่หันหลังให้ซีวอนกับฮีชอล ร่างบางถลึงตาใส่ปลาน้อยอารมณ์แปรปรวน
“ไอ้...อ๊ะ..ซีวอน !!”
เสียงสุดท้ายกลายเป็นเสียงตกใจนิด ๆ ใบหน้าหวานร้อนผ่าวยิ่งกว่าไฟ มือใหญ่ของร่างสูงไล้เข้าไปลึกขึ้นเรื่อย ๆ ปลายนิ้วสะกิดยอกอกอย่างแกล้ง ๆ และลากต่ำลงมาที่หน้าท้องเหมือนเดิม ฮีชอลกัดริมฝีปากแน่น สูดลมหายใจอย่างข่มกลั้นอารมณ์
“...เอ้อ...แล้วผมจะทำยังไงล่ะฮะพี่ฮีชอลให้คิบอมหายงอน”
การขอคำปรึกษายังไม่เลิก ซีวอนมองคนถูกขอคำปรึกษาที่ยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเองไว้และส่งสายตาดุ ๆ มาให้เขาก่อนที่จะยิ้มนิด ๆ
“พี่ผิดอะไรก็สารภาพไปเถอะ...ไม่แย่หรอก”
“จริงง่ะ ฉันกำลังรอให้คิบอมมันมาง้อแบบที่แล้ว ๆ นะนั่น”
และความคิดของทงเฮก็ถูกเปิดเผย ฮีชอลทำท่าจะตอบแต่ก็ต้องเอามืออุดปากไว้อีกครั้งเมื่อมือของชเวซีวอนเลื่อนเข้าไปใกล้ขอบกางเกง ทงเฮบีบคอหมีอีกรอบแล้วจับมันทุบ ๆ กับพื้นแก้แค้น
“แบบนั้น...ระวังสายไปนะทงเฮ”เสียงเตือนอย่างดูดีดังมาจากซีวอนอีกครั้ง ทงเฮหันมามองคนที่ยิ้มอ่อนโยนมาให้และตัดสินใจลุกขึ้นยืน
“ไปนะ”
“..ปะ..ไปไหน..”
ครางนี้ฮีชอลเป็นฝ่ายถาม เสียงถามมานั่นติดจะสั่น แต่ร่างบางก็ไม่ได้ใส่ใจ ทงเฮเอานิ้วแตะปากและทำหน้าครุ่นคิด
“ผมว่าผมออกไปกินข้าวข้างนอกดีกว่า”
“ไปไหนก็ไปเลย..ระวังคิมคิบอมมันไม่ง้อนะครับพี่”
ซีวอนไล่ที่ เหมือนกับอยากให้เขาไปจริงจัง ทงเฮเชิดหน้าก่อนที่จะเดินลงส้นออกจากห้องอย่างไม่ไยดี...
“ล็อกให้ด้วยนะครับ”
“เออ !”
ร่างบางกดล็อกให้ก่อนที่จะปิดประตูห้องนั่งเล่นดังปัง เท้าย่ำออกมาได้ซักสองสามก้าวก็นึกขึ้นได้
ซีวอนจะให้ล็อกทำไมวะ ?
“ไม่ดีหรอก ตังค์ยิ่งไม่มี จน ๆ กันอยู่”
เสียงบ่นพึมพำกับตัวเองของทงเฮดังขึ้น ร่างบางตอนนี้เดินอยู่ที่ห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่โดยที่ใส่ผ้าปิดปากแสดงว่าตัวว่าเป็นหวัดสีฟ้าเหลือง เดปฟ้า รองเท้าเหลือง เหมือนกับตั้งใจจะโปรโมทอะไรซักอย่าง...เสื้อกันหนาวสีเทามีฮู้ดก็ยังเป็นที่นิยมด้วยกลัวคนจะเห็น ทงเฮยืนด้อม ๆ มอง ๆ อยู่หน้าร้านขายของกุ๊กกิ๊กที่ประดับด้วยโทนสีหวานแหววไปทั้งร้าน
เขากำลังมองตุ๊กตาและบรรดาของน่ารัก ๆ ทั้งหลาย ถึงแม้จะแอบถูกเซ้นส์เขา..แต่มันก็ยังหวานแหววเกินไป
ที่สำคัญ แพง
ถ้าเกิดจะง้อสาวต้องซื้อแบบนี้...แต่ถ้าง้อหนุ่ม..
ให้ตายเถอะ
ทงเฮเลียริมฝีปากตัวเองอย่างครุ่นคิด เท่าที่ผ่านมา เวลาจะง้ออะไรแฟนสาว ของพวกนี้แหล่ะช่วยได้ แต่ถ้าเป็นเขา เอาตุ๊กตามาง้อก็คงไม่ชอบ รกบ้าน
พนันได้ว่าคิบอมก็คิดแบบนี้
ร่างบางถอนหายใจเฮือกและก้าวออกไปจากตรงนั้น ในหัวก็คิดหาทางไปเรื่อย ๆ ถึงแม้จะแอบอายเป็นบางทีก็เถอะ ...
แต่ก็นะ เขาผิดมาตั้งแต่ต้นเรื่องแล้วนี่นา จะหลวมตัวมาง้อก็ไม่เป็นไรหรอก
ไม่มีใครรู้...มั้ง
ทงเฮเดินวนเวียนไปมาได้ราว ๆ ชั่วโมงกว่า ๆ ความรู้สึกเบื่อก็ชนะ ไม่มีอะไรจะเอาไปประกอบฉากได้ซักอย่าง เขาเลยตัดสินใจกลับ สิ่งที่ได้มาก็มีแต่ของกินเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่านั้น ร่างบางเดินไปขึ้นรถเมล์ ไม่นานนักก็กลับมาถึงที่หอพัก
มือเรียวแนบเข้ากับกระจกลิฟท์เพื่อมองภายนอก ภาพพื้นดินที่ทิ้งตัวห่างออกไปทุกทีทำให้ร่างบางรู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย นัยน์ตาสวยหลับลงและลืมขึ้นเมื่อได้ยินเสียงบอกว่าเขาถึงชั้นสิบสองแล้ว ประตูลิฟท์เปิดออก ร่างบางเงยหน้าเล็กน้อยและก้าวเท้าออกไป แต่ก็ต้องอ้าปากค้าง
“พี่ทงเฮ !?!”
“คิบอม !!”
คิบอมที่ทำท่าจะก้าวเข้ามาในลิฟท์อ้าปากค้าง จังหวะเดียวกับที่ทงเฮกำลังจะออกไปพอดี ร่างบางตั้งสติก่อนที่จะจับแขนของคิบอมไว้ รีบกระชากเข้ามาในลิฟท์อย่างรวดเร็วและกดปุ่มปิดถี่ ๆ ร่างสูงเบิกตากว้าง ก่อนที่จะแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มขำ ๆ
“….คิบอม วันนี้ต้องจบ ฉันจะเคลียร์แล้ว !!”
เสียงหวานใส่ซะเต็มเหนี่ยว นัยน์ตามีรอยจริงจัง ลิฟท์ก็คาอยู่แบบนั้น คงเพราะไม่มีใครกดเรียกเลยล่ะมั้ง มันถึงได้เป็นใจแบบนี้
“ว่ามาเลยครับ”
เสียงเรียบนุ่มนั่นยังคงความเย็นชาได้อย่างดี ทงเฮเบ้ปาก รู้สึกอยากจะจับคิบอมทำให้เหมือนตุ๊กตาหมีตัวนั้น ตัวที่นุ่นไหลไปกองที่ตัวหมดเพราะเขาบีบ ๆ มันซะแย่ ร่างบางเลียปาก อาการนั้นก็บอกชัดว่ารู้สึกตื่นเต้น อากาศที่หนาว ๆ อยู่มันกลับทำให้เขาเหงื่อออกซะเฉย ๆ
“ฉันขอโทษนะ…อ๊ะ”
เสียงลิฟท์เปิดดังขึ้น พอทงเฮหันไปมองก็พบว่ามันคือชั้นสิบสองที่เขาตั้งใจจะลงไปนั่นแหล่ะ และโดยไม่ให้ทันตั้งตัวอีกครั้ง คิบอมจับต้นแขนของทงเฮก่อนที่จะดึงร่างบางให้เข้าไปตามทางเดินอย่างรวดเร็ว
“คิบอมอ๊า !!”
“ก็ในลิฟท์มันแคบ”
“อะไรแคบ ! นายจะทำอะไรกับฉันในนั้นเล่า...เฮ้ย”
ร่างบางหลุดปากอะไรบางอย่างออกมาและรีบเอามืออุด ใบหน้าหวานขึ้นสีระเรื่อเมื่อนึกถึงอะไร ๆ ที่คิดว่าคิบอมจะทำ ร่างสูงคลี่ยิ้มกว้างและถามเสียงเรียบเหมือนเดิม
“แล้วพี่ว่าผมจะทำอะไรกับพี่ล่ะ?”
“เป่ายิ้งฉุบ !”
ทงเฮรีบตอบ ก่อนที่จะเอามืออุดปากไว้อีกรอบเพราะรู้สึกว่าคำตอบมันช่างน่าอายเหลือเกิน หัวใจมันเต้นดังตึกตักจนเขาแทบไม่ได้ยินเสียงอะไรอื่นอีก ร่างบางรีบดึงมือของตัวเองออกจากการเกาะกุมออก และเปลี่ยนเป็นผู้คว้ามือไปแทน ทั้งสองคนยืนประจันหน้ากันอยู่ตรงทางเดินโดยที่ไม่กลัวว่าจะมีใครมาขัดจังหวะ ใบหน้าของคิบอมดูอมยิ้มแบบที่ปิดไม่มิดอีกต่อไป ส่วนทงเฮเองก็หน้าแดงฉุดไม่อยู่
...เห็นคิบอมเป็นแบบนี้ เขากำลังมีความหวังในใจ
จากที่เคยคิดไปเองต่าง ๆ นานาว่ามันอาจจะจบลงไม่ดี
ตอนนี้อุปสรรคอย่างเดียวคือตัวเขาสินะ
“ขอโทษนะ...คิบอม ขอโทษ”
ทุกอย่างเงียบ ทงเฮรู้สึกใจหายแปลก ๆ แต่ร่างบางยังคงรวบรวมความกล้าพูดต่อไปอย่างเด็ดเดี่ยว อยากจะคว้ามือคิบอมมากุมไว้เพื่อให้มั่นใจว่าจะไม่หายไปไหน..แต่กลัวว่ามันจะเหมือนฉากพระเอกง้อนางเอกมากเกินไป เลยอยู่แบบนี้ดีกว่า
“ขอโทษที่เอาแต่ใจ ขอโทษที่แกล้งนายตลอด ขอโทษที่ทำไม่ดีกับนาย”
ยิ่งพูด ภาพเก่า ๆ ยิ่งไหลเข้าหัว ภาพของคิบอมที่มีแต่ความเจ็บปวดกับการกระทำงี่เง่าของเขา ยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้นทุกที นัยน์ตาของทงเฮตวัดขึ้นไปจ้องหน้าคิบอมเร็ว ๆ เพื่อทดสอบปฏิกิริยา แต่ยังไม่ทันเห็นอะไรก็กลับมาจ้องพื้นต่อตามเดิม ใบหน้าร้อนวาบขึ้นมาอีกครั้ง
“…คิบอม คืนดีกันนะ”
จริง ๆ อยากจะพูดให้นานกว่านี้ แต่กลัวว่ามันจะน่ารำคาญ รีบตัดสู่บทเร็วที่สุดก่อนที่จะบังคับตัวเองให้เงยหน้าขึ้นมามองใบหน้าของคิบอม
แต่ทุกอย่างก็ยังไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง สายตาที่มองมากลับเย็นชาดั่งปกติ ทงเฮรู้สึกวาบ ๆ ในหัวใจ ทั้งอาย ทั้งเสียใจผสมกัน น้ำตาเริ่มไหลขึ้นมาเอ่ออย่างคนขี้แย...
แต่ก็ไม่มีแม้แต่คำปลอบจากคิบอม
“คิบอม...พูดอะไรหน่อยสิ”
เสียงไม่ได้แข็งกระด้างอีกต่อไป แต่มันเต็มไปด้วยการอ้อนวอนและขอร้อง มือยื่นออกไปคว้าชายเสื้อของคิบอมไว้ ร่างสูงมองใบหน้าที่ทำเหมือนจะร้องไห้อยู่รอมร่อด้วยสีหน้าชั่งใจ
เวลาผ่านไปเหมือนจะนานแสนนาน แต่ความจริงมันเพียงไม่กี่วินาที ริมฝีปากของทงเฮถูกเม้มเข้าจนกลายเป็นเส้นตรง คิบอมมองใบหน้าของอีกฝ่ายก่อนที่จะถอนหายใจเบา นิ้วเรียวที่กุมเสื้อของร่างสูงไว้เกร็งนิด ๆ เหมือนกำลังลุ้น
คืนดีกันได้ไหม
กลับมาได้ไหม...
ในใจของร่างเล็กร่ำร้องแต่แบบนี้ แต่ก็พูดอะไรออกมาไม่ได้ ในลำคอไม่มีเสียง..สถานการณ์ที่น่าอึดอัดทั้งหมดได้ดูดเสียงของเขาไปเสียสิ้น รู้สึกว่างโหวงจริง ๆ ในวันเวลาที่ไม่มีคิบอม ที่ผ่านมาความรู้สึกนั้นไม่เคยแสดงออกมาอย่างแท้จริง ทุกอย่างถูกกลบฝังด้วยคำว่าทิฐิที่เขาสร้าง
และสุดท้ายมันก็ย้อนกลับมาทำร้ายเขา
...อีทงเฮคนนี้ถึงได้รู้...รู้ว่าคิมคิบอมมีค่ามากแค่ไหน
และคิมคิบอมก็จ้องกลับเข้ามาในตาของร่างบางที่มีแววเว้าวอน คิบอมกระตุยิ้มให้นิดหน่อยก่อนที่จะใช้แรงเพียงน้อยนิดปัดมือของทงเฮให้หลุดออก...ร่างสูงหันหลังให้ก่อนที่จะเดินไปตามทางเดินอย่างไม่ไยดี
ทงเฮค้างมือไว้แบบนั้น ใบหน้าหวานซีดไร้สีเลือด เข้าใจแล้วว่าความเจ็บปวดตอนที่โดนปฏิเสธมันเป็นแบบนี้ ที่ผ่านมาเขาต้องทำให้คิบอมรู้สึกแบบนี้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งกันนะ...แล้วเขาทำลงไปได้ยังไง
สมน้ำหน้า อีทงเฮ
อยากจะให้เวลามันสายไปเอง
เขาเคยคิดว่าเขารับไม่ได้เรื่องผู้ชายรักกับผู้ชาย คิดแบบนั้นมาตลอด
แต่พอมาเจอกับคน ๆ นี้...มันทำให้เขาเปลี่ยนไป
ร่างบางทรุดลงช้า ๆ มือที่หดเข้ามาหาตัวนั้นดูลำบากเหลือเกินในการแบกรับมัน น้ำตาจากที่ไหนก็ไม่รู้หลั่งไหลเต็มสองตา ทงเฮยกมือขึ้นปิดปากกลั้นเสียงสะอื้นที่กำลังเกิดขึ้น โลกทั้งใบกลายเป็นสีเทา ม่านน้ำตากำลังกางกั้นไม่ให้เขาเห็นแม้แต่ภาพเบื้องหน้าด้วยซ้ำ
“คิบอม...กลับมานะ”
เสียงเรียกชื่อสั่นครือ เล็บจิกลงไปในเนื้อเนื่องจากเจ้าตัวใช้มือนั้นปิดหน้าตัวเองไว้ ทงเฮกล้ำกลืนน้ำตาก่อนที่จะเอานิ้วปิดปาก นัยน์ตาเบิกกว้าง ร่างกายพยายามฝืนลุกขึ้นยืนอีกครั้งถึงแม้ทุกส่วนจะกรีดร้องประท้วง ทงเฮเดินโซเซตามหลังคิบอมไปด้วยอย่างไม่ยอมแพ้
เรื่องอะไรเขาต้องร้องไห้แล้วถอย ??
บอกแล้ว ถ้าเรื่องของเขาไม่จบด้วยคำว่าแฮปปี้เอนดิ้ง มันก็ต้องไม่จบ !!
มือบางผลักเข้าที่ประตูที่ถูกอ้าค้างไว้ แผ่นหลังของคิบอมหายไปไว ๆ ในห้องที่เขาจำได้ว่าเป็นห้อง...ห้องของเขา ? ร่างบางปาดน้ำตาทิ้งพร้อมกับกึ่งเดินกึ่งวิ่งให้ทัน ในใจสับสนไปหมด มีทั้งความคิดเสียใจ อยากจะด่าคิบอม หวั่นกลัว เคอะเขิน ผสมปนเปกันมั่ว ร่างบางบิดลูกบิดประตูห้องของเขาที่ตอนนี้พี่ชินดงยังคงไม่กลับมาออก ก่อนที่จะเขม้นตามองในห้องที่ไม่มีใครเลย
...อะไรเนี่ย
“นายอยู่ไหน ?”
เสียงเล็กแอบสั่น ในขณะที่มือหนึ่งก็จับประตูแง้มไว้ ในห้องของเขาก็ไม่ได้กว้างนักหรอก...จะไปไหนได้ ทงเฮก้าวเท้าเข้าไปและปิดประตูลง ห้องยังคงว่างเปล่าและไม่มีอะไรตอบกลับมา น้ำตาที่แห้งไปได้หน่อยหนึ่งกลับไหลลงมาอีก
...สาสมแล้วมั้งทงเฮ
ไม่แปลกหรอกที่คิบอมจะไม่ยกโทษให้
...คิบอม กลับมานะ..
ฉันบอกให้กลับมาหาฉัน...
ไม่ได้ยินรึไง ?
“...กลับมานะ ไอ้บ้าเอ๊ย...ฉันขอโทษ”เสียงพึมพำดังขึ้นเรื่อย ๆ จนกลายเป็นเสียงสะอื้น ทงเฮยกมือขึ้นปิดหน้าและพร่ำพูดอยู่คนเดียว หวังลม ๆ แล้ง ๆ ว่าคิบอมจะเข้าใจเขาเสียที”..ไอ้บ้า ฉันจะบอกว่ารักจะไม่อยู่ฟังรึไงเล่า...”
น้ำตายังคงไหลลงมาเรื่อย ๆ ในขณะที่ทงเฮก็เริ่มปวดตา ทั้งปวดใจไปด้วย เหนื่อยเหมือนกันที่ต้องมาทำแบบนี้ แต่พอนึกถึงตอนที่คิบอมเป็นแบบเขาบ้างก็ทำให้ความรู้สึกผิดเข้ามาเป็นแรงขับเคลื่อนเหมือนกัน เขายังทำให้คิบอมเสียใจมาตั้งนาน..แล้วเขาจะยอมล้มเลิกเพราะเรื่องแค่นี้มันอาจจะดูแย่สุด ๆ
เพื่อคิบอม ท่องไว้นะอีทงเฮ
ลูกผู้ชายฆ่าได้….ฝังให้ด้วย - -
“จริงเหรอครับ ?”
จู่ ๆ เสียงทุ้มที่คุ้นเคยก็โผล่พรวดเข้ามาจากด้านหลัง ทงเฮสะดุ้งเฮือก ความรู้สึกชาแปลก ๆ แล่นวาบตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า
“พี่พูดจริงรึเปล่า..?”
คำถามยังคงถูกส่งมาเรื่อย ๆ พร้อมกับอ้อมกอดที่เข้ามาแบบดื้อ ๆ ทงเฮกระตุกวาบก่อนที่จะโอบแขนเข้าหาตัวโดยอัตโนมัติ ร่างสูงเป่าลมร้อน ๆ ที่หูของร่างบางเป็นการหยอกล้อ ความอบอุ่นที่ได้เรียกให้หัวใจสองดวงที่มีเพียงผิวกายกางกั้นเต้นถี่รัว
“รักผม..จริงมั้ย ?”
“คิบอม...”
ทงเฮคราง ก่อนที่จะก้มมองพื้นเพราะเขินขนาดหนัก เสียงตุบ ๆ ของหัวใจดังก้องทั่วหัว หน้าร้อนไปหมด...รู้สึกตื้อ ๆ ตัน ๆ อยู่ในหัว เรียบเรียงอะไรไม่ถูก สัมผัสที่โอบล้อมอยู่รอบกายอุ่นเสียจนไม่อยากจะจากไปไหน แต่ก็ไม่อยากเชื่อว่ามันกำลังจะเกิดขึ้นจริง
และดีใจ...มากด้วย
“..ตอบมาสิครับ”
สิ้นเสียงนั่น คิบอมก็ยื่นปากมาสัมผัสเบา ๆ ที่แก้มนุ่ม กลิ่นกายหอม ๆ แทบจะทำให้ร่างสูงเตลิดไปไกล หมดมาดเย็นชาข้างนอกนั่นสิ้นเชิง ทงเฮกำมือแน่นก่อนที่จะตอบเสียงแผ่ว
“...อื้อ”
“ดัง ๆ สิครับ”
คิบอมยังคงบอกให้ทงเฮเร่งเสียง ร่างบางก้มหน้างุด ความรู้สึกในเมื่อครู่ที่เป็นความเจ็บปวดถูกกำจัดหายไปจนไม่น่าเชื่อว่ามันกำลังสมานตัวด้วยความเร็วขึ้นสูงสุด มือบางจับเข้าที่ข้อมือของใครอีกคนและแกะออก คิบอมปล่อยตามโดยง่าย..และทงเฮก็หันหลังมาเอามือโอบรอบคอคิบอม ใบหน้าแดง ๆ ปรากฎเข้าสู่สายตาของคิบอม
คิบอมกำลังยิ้มกว้าง กว้างเสียจนน่ากลัวว่าแก้มป่อง ๆ นั่นจะแตก นัยน์ตาคมพราวระริกอย่างเจ้าเล่ห์ ส่วนทงเฮก็หน้าแดงระเรื่อ แต่นัยน์ตาใสเต็มไปด้วยความดีใจ ไม่มีอาการหลอกลวงหรือสิง่ใดที่จะเป็นสัญญาณของความขัดแย้ง
“ฉัน รัก นาย ชัดมั้ย ?”
คำบอกรักที่เก็บไว้นานถูกเผยออกมาโดยไม่มีการอมพะนำอย่างที่เคย คำพูดนั่นล่องลอยอยู๋ในอากาศเหมือนกับไม่หายไป ไม่น่าเชื่อว่าจะพูดคำนั้นออกไปจริง ๆ ต่างจากการบอกรักกันแบบพี่น้องแบบที่เคยทำ...แต่คราวนี้ เขาอยากให้คิบอมเข้าใจถึงความรู้สึกของเขาจริง ๆ
อยากจะให้รู้ว่าที่ผ่านมาเขารู้สึกผิดแค่ไหน
...เขาพูดจริง ๆ นะ
ไม่งั้นไม่ทนสบตาแบบนี้หรอก เขินจะตายอยู่แล้ว
“ตอบสิ...”
คำเรียกร้องส่งมาอีกครั้ง ร่างสูงก้มหน้ามาจนเกือบชิดกับใบหน้าหวาน ลมหายใจร้อน ๆ เป่ารดกัน เสียงหัวใจของอีกฝ่ายผสานไปกับเสียงหัวใจของตัวเอง ทงเฮอยากจะหลบสายตาคู่นี้เหลือเกิน สายตาที่ทำให้เขารู้สึกเหมือนถูกแผดเผา...แต่เขาก็ยังมองมันต่อไป ทุกอย่างถูกสื่อให้กันด้วยคำพูดที่เอ่ยออกมา
“ชัดครับ”
รอยยิ้มเต็มสองแก้มถูกส่งให้กันและกัน คำพูดมากมายอยากจะบอกกล่าวให้อีกฝ่ายรับรู้...แต่ทุกอย่างมันล้นไปหมด ไม่รู้จะทำอย่างไรให้อีกฝ่ายได้รู้สึกถึงทั้งหมดของตน คิบอมมองใบหน้าที่เขารักมานานแสนนานและยิ้มกว้าง ยิ้มที่มักจะถูกมอบให้ทงเฮเสมอไม่ว่ายามไหน
มันจบแล้วใช่ไหม มันกำลังจะจบแล้ว
ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้กล้าได้ขนาดนี้ กล้าที่จะพูดคำว่ารักกับคิบอม ทั้ง ๆ ที่เมื่อก่อนเขาก็ปากแข็งแบบง้างไม่ออก แต่กับตอนนี้...เขากลับยอมพูดออกมาจนหมด นี่สินะคือความรู้สึกที่เปลี่ยนไป หรือไม่ก็รู้ตัวทัน ถ้าหากเขารอนานมากกว่านี้ ทิฐิสูงกว่านี้ ไม่แน่อาจจะกลายเป็นต่างคนต่างไปเลยก็ได้
การประชดไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้น
ถ้าหากเขายังงี่เง่า หาใครคนโน้นคนนี้มายั่วคิบอม คิบอมอาจจะคิดว่าเขาไม่ได้ชอบหรือหึง อาจจะปล่อยเขาไปเลยก็ได้ ร่างสูงเป็นคนที่ส่วนใหญ่ไม่สนใจใครซักเท่าไหร่ ดังนั้นการที่จะทำเมินใส่เขาก็ง่าย และสุดท้ายความรู้สึกก็จะต่อไม่ติดเอาเข้าจริง ๆ
“แล้วนายล่ะ?...”
ทงเฮกระซิบอยู่ข้างหูคิบอม เสียงของเขาดูเขินอายเหมือนสาวน้อยซะงั้น ทั้ง ๆ ที่ไม่อยากให้มันออกมาเป็นแบบนี้..แต่พออยู่กับคิบอมมันกลับกลายเป็นสภาพคล้าย ๆ แบบนี้ ร่างบางโอบรอบคอคิบอมแน่นเข้าและเอนหัวลงซบกับไหล่ของคิบอม ร่างสูงโอบเอวของคนที่แปรเปลี่ยนเป็นคนขี้อ้อนภายในเวลาสั้น ๆ ริมฝีปากจรดลงกับกลุ่มผม แทบจะติดกับขมับ..และเอ่ยคำพูดที่ไม่รู้ว่าพูดมากี่ครั้งให้ทงเฮฟัง ทั้งต่อหน้าและลับหลัง
“...รักมากที่สุด”
“ขอฟังอีกทีนะ...”
“รักพี่มากที่สุด..คิมคิบอมรักอีทงเฮ รัก รัก รัก...รักมากที่สุดเลย”
คิบอมทวนคำซ้ำ แต่ละพยางค์ประทับน้ำหนักลงในหัวใจจนแจ่มชัด สีเทาในภาพรอบตัวหายไป ทุกอย่างสดใสไปหมด อยากจะตะโกนออกมาดัง ๆ ว่าเขาเพิ่งได้อะไรมา สองร่างยืนซึมซับความอบอุ่นอยู่นานจนเหมือนไม่เคยพอ
...ในที่สุด มันก็จบลง
จบลงด้วยคำที่เขาบอกได้ว่าตอนนี้มันคือคำว่า’ความสุข’
ทงเฮผละใบหน้าออกมาเล็กน้อย ใบหน้าใสที่แต่งแต้งด้วยรอยยิ้มนั้นมองไปที่ใบหน้าของคิบอม แก้มที่ปกติบวมอยู่แล้วยิ่งพองจนแทบจะแตกเมื่อรอยยิ้มกว้างถูกประดับประดาเต็มใบหน้า นิ้วเรียวเกลี่ยที่มุมปากเหมือนถูกสะกดด้วยเวทมนตร์ลึกลับ
....อยากสัมผัสให้มากกว่านี้
อยากจะสัมผัสกันด้วยความรักทั้งสองฝ่าย...
“ฉันจะยืนยันคำพูดของฉันนะ..คิบอม”
ร่างสูงเงียบ อ้อมกอดอบอุ่นนั่นรัดเสียแน่น ริมฝีปากของร่างสูงเผยอออกเล็ก ๆ เหมือนจะรู้ล่วงหน้าว่าอีทงเฮจะทำอะไร ทงเฮยิ้มบาง เสียงใสเอ่ยออกมาอีกครั้ง…ก่อนที่ริมฝีปากของทั้งสองคนจะสัมผัสกัน…อบอุ่น อ่อนโยน ให้สมกับที่รอคอยกันมานานแสนนาน
“ฉันรักนาย”
รักที่เต็มไปด้วยทิฐิ
...เหมือนกับสีขาว ยิ่งขาวจัดจ้าเท่าไหร่ยิ่งบดบังสายตา
อย่างน้อยตอนนี้ ความรักของเขาก็กำลังกลับเป็นสีขาวอย่างช้า ๆ
...อุปสรรคกำลังหายไป อย่างน้อยเขาก็คิดแบบนั้น
“อีทงเฮรักคิมคิบอมที่สุดเลย”
เสียงใสเอ่ยข้างหูอีกครั้ง คิบอมยิ้มน้อย ๆ ไหล่ของเขารองรับศรีษะของอีทงเฮให้นอนซบอยู่แบบนี้ มือของทั้งคู่ประสานกันไว้แนบแน่นเพื่อส่งต่อความอบอุ่นให้กันและกัน
“สัญญานะ...จะไม่ทิ้งกันไปไหน ฉันกับนายจะอยู่ด้วยกันตลอดไป”
คำขอที่อาจจะมาจากการกระทำของตัวเองในอดีตทำให้คิบอมยิ้มน้อย ๆ ร่างสูงประทับริมฝีปากที่ขมับของร่างบางเบา ๆ ความรู้สึกเป็นสุขอาบอิ่มทั่วใจ...และมันก็กำลังทำให้บาดแผลในใจของเขาหายไป ความรักที่มากมายจากอีทงเฮไม่ได้ทำให้เขาผิดหวัง...ไม่ผิดหวังที่เขามีความหวังมาตลอดว่าทงเฮอาจจะรักเขาบ้าง ไม่ผิดหวังกับการรอคอย ถึงแม้มันจะเจ็บปวดบ้าง...แต่ผลลัพธ์ที่ออกมาก็เกินจะพอ
“ตลอดไปครับ...สัญญา”
ผมรักพี่...รัก...รักที่สุดเลย
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาสายไปหน่อย ยุ่งมากกกกกกกกกก
ที่จริงตอนนี้กำลังกินข้าวไข่เจียวอยู่หน้าคอมที่ร.ร. = =’’
รีบ ๆ โอนเงินกันมานะค้าบบบ **
เพราะไม่มีทุนเอาไปจ่าย 55
นัดรับวันแรกที่สยามนะฮะ วันที่ 22 สิงหาคม ที่แมคโดนัลด์สยามพารากอนชั้นล่างนะฮะ ~
(คือสั่งฟิคไว้เรื่องนึง จะไปเอาพอดีเลยแหล่ะ แหะ ๆ)
เวลาประมาณ 12.30 ถึงเวลาประมาณ 17.00นะค้าบ
ตอนหน้าก็คล้าย ๆ บทส่งท้าย ~
ตอบคอมเม้น..เอ่อ..ไม่ไหวแล้ว ถ้าตอบก็ตายแน่ TT”!!
กรี๊ดดดดดดดดดดดด
และ...ก็ขอเลื่อนเวลาการจองเป็นภายในวันที่ 15 นี้แล้วกันนะ จะได้สรุปยอดถูกกกก ขอเลื่อนน TT !!
| ||||
| ||||
Name : ••]:: JanG ::[••< My.iD > [ IP : 118.172.175.3 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : LuvDong [ IP : 124.157.225.44 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : อิ อิ< My.iD > [ IP : 114.128.125.148 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : Fanglim< My.iD > [ IP : 125.24.99.10 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : @_minto_@< My.iD > [ IP : 58.8.26.140 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : Jihwan_SJ< My.iD > [ IP : 125.25.47.193 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : THE.SLAM< My.iD > [ IP : 222.123.175.153 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : nuexii< My.iD > [ IP : 222.123.223.181 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : :: jomyung ::< My.iD > [ IP : 58.9.109.170 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : Hermosa< My.iD > [ IP : 124.120.51.25 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : Please>>> [ IP : 125.26.186.231 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : kaguya< My.iD > [ IP : 124.121.227.135 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : Clier [ IP : 124.121.125.10 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : :: jomyung ::< My.iD > [ IP : 58.9.109.170 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : KH~ [ IP : 118.172.23.219 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : <<ยอลเซมยอง* Suju>>< My.iD > [ IP : 114.128.162.48 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : ii *z< My.iD > [ IP : 202.28.78.93 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : KiiGai_LUCKY< My.iD > [ IP : 203.172.132.138 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : KiiGai_LUCKY< My.iD > [ IP : 61.7.252.138 ] | ||||
ความคิดเห็น