คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : {part 4} Hiding
4
Hiding
ร่างสูงเหลือบตามองนาฬิกาเป็นครั้งที่สิบแปดของช่วงเย็นที่ผ่านมานี่ ฮันกยองรู้สึกกระวนกระวายใจอย่างบอกไม่ถูก ปกติถ้าฮยอกแจกลับกับเพื่อนก็ควรจะถึงเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว แต่ทำไมตอนนี้ดึกแล้ว จะสามทุ่มอยู่แล้ว ทำไมฮยอกแจยังไม่กลับมา ร่างสูงส่ายหัว พยายามจดจ่อกับหนังสือสอนทำอาหารในมืออีกครั้งแต่ก็ไม่สำเร็จ เขาถอนหายใจ พอดีกับที่เสียงประตูดังขึ้นพอดี
“กลับมาแล้วคร้าบบ ~~”
“ไปไหนมาน่ะฮยอกแจ?”อีจีอา แม่ของฮยอกแจส่งเสียงทักมาก่อน หล่อนกำลังจัดของอยู่หน้าบ้านจึงได้ยินเสียงประตูเปิดของลูกชายที่กลับเสียดึกดื่นค่ำมืด
“อ่า..วันนี้ไปกับคยูฮยอนฮะ”
“เข้าบ้านไปล้างเนื้อล้างตัวไป ทำอะไรมาก็ไม่รู้เสื้อผ้าหลุดลุ่ย เดินกลับบ้านมาได้ยังไงเนี่ย”
“คร้าบบ..”
ฮันกยองเงี่ยหูฟังบทสนทนา แค่คำว่าเสื้อผ้าหลุดลุ่ยก็ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดได้แล้ว ไม่พอใจขึ้นมาเสียเฉย ๆ เสียงฝีเท้าของฮยอกแจดังเข้ามาใกล้ ฮันกยองรีบคว้าหนังสือทำอาหารเล่มเก่ามาเปิดดู ทำเหมือนเฉยเมย ไม่สนใจน้องชายที่ชอบทำตัวยั่วให้หงุดหงิดบ่อยแบบนี้
“เฮียคร้าบบ”
“อะไร”เขาตอบเสียงนิ่ง ฮยอกแจชะโงกหน้าเข้ามา ยิ้มเห็นเหงือกแดงจนแทบจะกลบรัศมีฟันขาวไปเสียสิ้น
“วันนี้มีอะไรจะพูดกับฮยอกแจเหรอ?”
นั่นเป็นคำสอนของเขาเองว่าให้ฮยอกแจแทนตัวเองด้วยชื่อ เขาว่ามันน่ารักดี อันที่จริงเขาเคยใฝ่ฝันว่าอยากได้น้องสาวซักคนไว้ดูแล แต่คนที่ออกมากลายเป็นน้องชายจอมแสบคนนี้ ยังไงเขาก็หวงอยู่ดี มันก็คงเหมือนกับมีน้องสาวนั่นแหล่ะ
“มานั่งนี่สิ”มือใหญ่ชี้ไปที่พื้นที่โซฟาข้าง ๆ พลางวางหนังสือบังหน้าลงอย่างโล่งอกที่ไม่ต้องถืออีกต่อไป ฮยอกแจเดินมาตามที่เขาบอก แต่กลับไม่ได้นั่งอยู่อีกฟากที่ห่างกันเกือบ ๆ ครึ่งเมตร ร่างบางดันกระโดดมานั่งเบียด แทบจะเกยตักเขาอยู่แล้ว
“อะไรของนายเนี่ย”เขาทำเสียงดุ กลิ่นน้ำฝนชื้น ๆ จากตัวของร่างบางลอยเข้าจมูก ฮยอกแจยิ้มระรื่นและซุกตัวเข้ามาใกล้อีก
“หนาวน้ำฝน”
“ใครให้ไปเล่นล่ะ ..นี่ ทำไมพี่ไม่เคยเห็นโจคยูฮยอนมาก่อน”
ร่างสูงจัดการตัดเข้าเรื่องด้วยใบหน้าเครียดขรึม ร่างบางแอบอมยิ้มอยู่ในใจ เขาว่าแล้วว่ามันต้องเป็นแบบนี้ เขารู้ว่าฮันกยองหวงเขา แต่บางทีเจ้าตัวก็เอ๋อไม่เป็นหลักแหล่ง ปล่อยให้ใครก็ไม่รู้มายุ่มย่ามกับตัวเองประจำจนเขาเองก็หวงไปตาม ๆ กัน
“เพราะผมไม่ให้เห็นไงฮะ”
“อย่ามากวน ฮยอกแจ หมอนั่นเป็นใครที่ไหน ?”ฮันกยองยิงคำถามต่อ ฮยอกแจก้มหน้า ทำเหมือนไม่อยากบอก แต่จริง ๆ แล้วเขาหลบลงไปยิ้มต่างหาก
“น้องข้างบ้านพี่ซองมินฮะ ปีที่ผ่านมาเขาเรียนที่อื่นไง แล้วผมก็ชวนเขามาที่นี่เพราะเคยไปเจอกัน เพื่อนของเพื่อนน่ะ”ร่างบางขยายความยาวยืด ฮันกยองพยักหน้าช้า ๆ ก่อนที่จะต้องร้องดังลั่นบ้านเมื่อฮยอกแจขยับตัวกระโดดทับฮันกยองทั้ง ๆ แบบนั้น อย่างไรก็ตาม อ้อมแขนของร่างสูงก็ตวัดลงมาโอบเอวฮยอกแจไว้โดยอัตโนมัติ มือลูบผมสีน้ำตาลชื้น ๆ ของฮยอกแจไปด้วย
“อุ่นจังเล้ยยย”
“หนักน่าฮยอกแจ”ฮันกยองดุเบา ๆ ถึงแม้ว่าจะแอบดีใจนิด ๆ ก็เถอะ ตอนนี้ฮยอกแจกำลังทับเขาแทบทั้งตัว ใบหน้าหวานซุกลงที่อกของร่างสูงจนเจ้าของรู้สึกเกร็งขึ้นมาฉับพลัน
“ผมก็ทำแบบนี้กับทุกคนแหล่ะ ผมแค่ทำบ่อยหน่อยกับเฮีย แล้วก็คยูฮยอนเท่านั้นเอง”เสียงอู้อี้ตอบกลับมา ฮยอกแจวางหัวพิงร่างของฮันกยองอย่างสบายใจโดยที่ไมได้สังเกตสีหน้าของฮันกยองที่แทบจะผสมระหว่างครึ่งยิ้มครึ่งบึ้ง
มันจะดีมากเลยถ้าไม่มีชื่อของเพื่อนนายติดมาด้วยนะฮยอกแจ !
การบ้านกำลังจะทับหัวเขา
ทงเฮนั่งหน้านิ่วอยู่แบบนี้มานานเป็นชั่วโมง ตรงหน้ามีกองกระดาษสองสามแผ่นวางอยู่พร้อมกับหนังสือคณิตศาสตร์เล่มหนาทุบหัวหมาตายได้ เขากำลังประสบปัญหาชีวิตใหญ่หลวงอยู่ เพราะเมื่อวานเขาหยุดเรียนเลยต้องมาตามงานแบบนี้ เพราะน้ำฝนบ้านั่นแท้ ๆ นอกจากจะทำให้เขาเข้าห้องพยาบาลตั้งแต่ต้นเทอมแล้ว ยังทำให้เขาต้องหยุดเรียนวันนึงอีก
แต่เขาไม่เข้าใจบทนี้เลย
ทำยังไงดี
“อ๊ากกกกก”ร่างบางร้องโวยวายและฟุบหัวลงกับหนังสือ หลับตาจนรู้สึกว่าเริ่มง่วง แต่พอคิดไปคิดมาว่าการบ้านยังไม่เสร็จ เขาก็ตื่นขึ้นฉับพลันทันทีพร้อมกับความรู้สึกหนาวเย็นเมื่อคิดว่าต้องเจอกับเสียงบ่นของอาจารย์ในวันรุ่งขึ้น”โทรหาซองมินก็ไม่ได้ ซองมินไม่เก่งเลขนี่นา...”
ทงเฮพึมพำชื่อเพื่อนที่น่าจะช่วยได้ แต่ก็ไม่มี เพราะเขาไม่ได้สนิทกับคนอื่นมากมายนัก และซองมินก็ตั้งความหวังไว้กับเขามากเพราะเจ้าตัวเองก็ดองการบ้านเช่นกัน แต่พอคิดไปคิดมา ความคิดก็หยุดลงตรงที่คนคุ้นเคยที่อยู่ห่างไปไม่กี่เมตร
คิมคิบอม...
โดดเรียนเก่ง แต่สอบทีไรได้เต็ม ภายนอกดูงั้น ๆ แต่จริง ๆ แล้วน่าจะช่วยได้
เสียแต่ว่าไม่ค่อยพูดแบบนั้นจะสอนใครเป็นรึเปล่าเถอะ
ทงเฮผิวปาก ก่อนที่จะตัดสินใจยกกระดาษที่เขียนโจทย์ไว้ในมือ มือนึงแง้มประตูห้องมองซ้ายมองขวา ร่างบางรีบจ้ำเดินไปทางทิศที่เป็นห้องของคิบอม มือขาวยกขึ้นเพื่อที่จะเคาะประตูแต่ก็ลังเลชั่ววูบว่าจะถามหรือไม่ถามดี
แต่ก่อนจะได้ตัดสินใจ ประตูสีเข้มหนาหนักนั่นก็เลื่อนออกมาเสียก่อน มันโดนจมูกทงเฮจัง ๆ จนต้องทรุดตัวลงไปนั่งจับดั้งตัวเองที่ทำท่าจะยุบลงไปด้วยแรงเปิดประตูของคิบอม กระดาษที่เขียนโจทย์คณิตศาสตร์ไว้เต็มแผ่นกระจายไปข้าง ๆ ตัว คิบอมยืนเลิกคิ้วอยู่อีกฝั่ง นัยน์ตาก็จ้องมองมาที่คนตัวเล็กที่โอดครวญด้วยความเจ็บปวด
“เจ็บอ้ะ...”
“มาทำอะไร?”คิบอมถามเสียงเรียบ อดยิ้มขึ้นมาไม่ได้เมื่อเห็นทงเฮทำหน้าบึ้งอยู่บนพื้น แต่พอร่างเล็กเงยหน้าขึ้นมาก็ตีหน้านิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ร่างบางยันตัวขึ้นมาพลางมองค้อนคนเปิดประตูด้วยสายตางอน ๆ
“ถามปัญหา”ทงเฮตอบเสียงสะบัดและยื่นกระดาษให้ คิบอมรับมาอ่าน แต่ยังไม่ทันจะได้ก้มลงมอง กระดาษนั้นก็ถูกยื่นคืนให้เจ้าของ
“นายควรจะเรียนรู้ด้วยตัวเอง”เสียงตอบขรึมเรียกสีหน้าง้ำงอให้หนักข้อยิ่งกว่าเดิม ทงเฮแยกเขี้ยวใส่คิบอม ก่อนที่จะโบกกระดาษใส่หน้าร่างสูง คิบอมกระพริบตา และก่อนที่จะทันรู้สึกตัว เขาก็ถูกทงเฮลากเข้าห้องตัวเองซะแล้ว พร้อมกับกระดาษหนึ่งปึกจากโต๊ะทำงานของร่างสูง ทงเฮรีบนั่งลงข้าง ๆ และเปลี่ยนจากมุกคุณหนูเอาแต่ใจเป็นลูกแมวมาออดอ้อนให้คิบอม
“ช่วยหน่อยนะค้าบบ ~”ลูกแมวทงเฮเอาหัวกลม ๆ มาซุกที่แขนของคิบอม ร่างสูงขยับตัวหนี อยากจะหนีทั้งคนข้าง ๆ ทั้งความรู้สึกแปลกประหลาดในอก คิบอมทำเป็นเมินมองออกไปทางอื่น แต่แค่นั้นก็คงปฏิเสธจองตื๊อแบบทงเฮไม่ได้อยู่ดี
“นะ ๆ ๆ...คิบอม ~”
“จะให้ช่วยอะไร”
ในที่สุดคิบอมก็ยอมแพ้ต่อเสียงอ้อนของทงเฮ เขาส่งเสียงเหนื่อยใจตอบรับ ร่างบางยิ้มแฉ่งและปล่อยมือออกจากแขนของร่างสูงในทันที หันไปหยิบกระดาษจดมาไว้ตรงหน้าและเริ่มยิงปัญหาถามคิบอมอย่างรวดเร็ว
“ข้อนี้...ฉันไม่เข้าใจ”
“ออกจะง่าย”คิบอมบ่นอุบอิบ สะดุ้งน้อย ๆ เมื่อถูกฝ่ามือของทงเฮตีเข้าที่ไหล่ เขาหันไปตีหน้าดุใส่คนที่เริ่มเหิมเกริมขนาดมาตีเขา เมือ่ก่อนยังทำตัวเป็นลูกแมวอยู่เลย”กำเริบนะ”
“ปากนายนี่มันแย่”ทงเฮเองก็สวนกลับไปเหมือนกัน คิบอมถอนหายใจและเริ่มอธิบายโจทย์ให้ทงเฮฟังเท่าที่เขาทำได้ บางทีก็รำคาญที่คนตัวเล็กนี่ไม่ยอมเข้าใจซักที แต่เขาไม่หยุดอธิบายและจากไปอย่างที่ปกติจะทำ
เขากำลังเปลี่ยนแปลง
กำลังจะเป็นเหมือนตอนที่เจอซอฮยอนใหม่ ๆ
เขายิ้มง่ายขึ้น หัวเราะมากขึ้น เมื่อได้เจอคน ๆ นี้
และเขาก็กำลังรู้สึกผิดมากขึ้นเรื่อย ๆ ....
เขากำลังทรยศความรักของเธอคนนั้น กำลังทำให้เธอผิดหวัง ทั้ง ๆ ที่เคยสาบานว่าจะรักซอฮยอนคนเดียว แต่ตอนนี้เขากำลังหวั่นไหว
สิ่งที่ทำได้
คือ’ซ่อน’ความรู้สึกนั้นให้ลึกลงไป ...ลึกลงไปจนมันจะหายไปเอง
“พี่ซองมินนน !!”
เสียงเรียกโหวกเหวกที่ดังมาจากระเบียงทำให้ซองมินต้องหยุดอ่านหนังสือการ์ตูนในมือไปหยิบหูฟังมาใส่แทน เสียงเรียกของคยูฮยอนดังมาหลายรอบแล้ว แต่เขาก็ทำเป็นไม่สนใจ ทำไมต้องไปสนใจหมอนั่นด้วยล่ะ มีเพื่อนก็ไปหาเพื่อนสิ
เอ๊ะ...เขาเป็นอะไรอยู่
ซองมินสะบัดหัวไล่ความรู้สึกหงุดหงิดออกไป พยายามจะใส่ใจกับเนื้องเรื่องบ้า ๆ ของการ์ตูนในมือ สองวันก่อนกับความรู้สึกเพี้ยนพิลึกนี่ สองวันก่อนกับการที่เขาพยายามจะหลบหน้าคยูฮยอน ไม่สบายใจ หงุดหงิด อารมณ์เสีย เซ็ง !!!
“เจ๊ !! วัยทองครอบงำหรือไง !!”
“บ...อุ๊บ”ซองมินเกือบแหกปากตอบไปแล้วว่า’บ้านแกสิ!!’แต่หยุดไว้ทัน ร่างบางกดเพิ่มระดับเสียงเพลงจนแทบจะตัดขาดจากโลกภายนอกไปเสียหมด ถึงตอนนี้เอาแรดมาวิ่งเล่นเขาก็แทบไม่ได้ยิน เขาถึงได้ไม่ได้ยินเสียงประตูระเบียงที่กำลังเลื่อนเปิด
คยูฮยอนทอดสายตามองคนที่นอนอ่านการ์ตูนบนพื้นห้องละมีหูฟังเสียบคาหูอยู่ด้วยสีหน้าหมั่นไส้แกมขำ ๆ เขาตะโกนเรียกคอแทบแตกไม่ยอมมาหา หรือตอบรับให้รู้ว่าได้ยิน ตั้งแต่วันนั้นที่ฮยอกแจเอาเขาไปใช้ ซองมินก็เป็นแบบนี้ หลบหน้า โทรไปก็ไม่รับ หนักเข้าก็ปิดเครื่องหนี ไม่รู้งอนอะไรอีก
คนปากแข็งก็แบบนี้แหล่ะ
ร่างสูงพยายามเลาะเข้าด้านหลัง ซองมินหัวเราะก๊ากเมื่อถึงตอนที่มันตลกในการ์ตูนจนเขาถึงกับตกใจ เสียงหัวเราะมันออกจะสะท้านฟ้าซะขนาดนั้น และคยูฮยอนก็ย่องไปอยู่ด้านหลังได้สำเร็จ คยูฮยอนย่อตัวลงช้า ๆ ก่อนที่จะตะครุบตัวลงกอดซองมินไว้เต็ม ๆ
“อ๊ากกกกกกก !!”เสียงโวยวายของร่างบางแสบแก้วหู ซองมินพยายามพลิกตัวกลับด้านเพื่อมองว่าใครกันที่เข้ามาหาเขาถึงในห้อง ประตูระเบียงเปิดไว้ แล้วเขาก็มองไม่เห็นว่าใครกำลังกอดเขา”หยุดนะเจ้าโจรใจบาป !!!”
หูฟังกับการ์ตูนถูกดึงออกไปจากมือของเขา ซองมินแหกปากต่อไป หลับหูหลับตาโวยวายโดยหวังว่าใครซักคนจะมาช่วย แต่โชคไม่ดี ตอนนี้แม่ของเขายังไม่กลับบ้าน บางทีอาจจะมีใครได้ยินเสียงเขาก็ได้ แต่ก่อนที่จะได้ออกแรงดิ้น โจรใจบาปของเขาก็พลิกตัวเขาให้หงายขึ้น ก่อนที่ใบหน้าคุ้น ๆ จะตามมาจ้องในระยะประชิด
“ไอ้เด็กบ้า !!”พอเห็นว่าเป็นใคร เท่านั้นแหล่ะซองมินก็โวยวายเหมือนคนสติเสีย คยูฮยอนขำก๊ากอย่างไม่อายใคร”เข้ามาทำห้อยอะไรฟะ !!!”
“ก็ผมเรียกแล้วพี่ไม่ตอบ”คยูฮยอนตอบหน้าซื่อ ทิ้งน้ำหนักลงทับตัวคนข้างใต้เต็ม ๆ ซองมินแหกปากโวยวายต่ออย่างตั้งใจว่าจะทำให้ประสาทการได้ยินของคยูฮยอนพังไปเลย
“แล้วจะมาทับฉันทำบ้าอะไรเล่า แง่งงง !!!”
“หน๊าวหนาว”คนทับหลับตาพริ้ม ก่อนที่จะกลิ้งตัวให้ซองมินเป็นฝ่ายขึ้นไปนอนทับเสียเอง แน่นอนว่ามันหนาวเพราะซองมินเล่นเปิดแอร์เย็นฉ่ำเต็มที่ อ้อมแขนของร่างสูงรัดแน่นจนแทบขยับไปไหนไม่ได้อีกเลย ร่างบางเงียบเสียงลงเพราะใบหน้าของเขาชะโงกเข้ามาใกล้อีกฝ่ายมากเกินไปแล้ว
แล้วนี่มันอะไร
ทำไมเสียงหัวใจของเขามันเต้นดังแบบนี้ ทำไมมันหวั่นไหวแบบนี้
เวลาเงียบ ๆ ไม่แสบหูผ่านไปสามสี่วินาที ก่อนที่คยูฮยอนจะเริ่มเปิดศึกขึ้นมาอีกครั้ง มือใหญ่จากที่เคยประสานกอดคนตัวเล็กกว่าไว้แน่นเปลี่ยนตำแหน่งไปตะปบเอวของซองมินแทน ร่างบางสะดุ้งสุดตัวและร้องเสียงหลง
“ไอ้บ้า!!”
“ลดน้ำหนักเถอะครับ ผมว่าพี่ควรจะลดเอวได้แล้ว”คยูฮยอนหลับตาพริ้ม มือก็ลูบเอวของซองมินเบา ๆ ร่างบางขยับหนี ใบหน้าหวานแดงระเรื่อ มือที่แนบข้างตัวไว้ถูกดึงขึ้นมาตีไหล่ของคยูฮยอนแรง ๆ ให้สะใจตัวเอง
“ไอ้โรคจิต!!”
“บอกแล้วว่าอย่ากินเยอะ”คราวนี้ร่างสูงเปลี่ยนเป็นกอดหมับอีกครั้ง เนื้อตัวของซองมินนุ่มนิ่มน่ากอด เหมือนกำลังฟัดกับตุ๊กตาตัวใหญ่ ๆ เลยแฮะ”แต่ผมก็ชอบนะ นิ่ม ๆ แบบนี้น่ากอดดีออก”
“อ..ไอ้...”จากที่คิดด่า ซองมินถึงกับพูดไม่ออก คำพูดแบบนี้ได้ผลยิ่งกว่าเอาฟักทองมาอุดปากเขาเสียอีก หัวใจเต้นตึกตักจนน่ากลัวกับคำชมเรื่อย ๆ ของคยูฮยอน ซองมินนิ่งอย่างจนปัญญาได้พักนึง ทั้งห้องมีแต่เสียงเครื่องปรับอากาศทำงานดังหึ่ง ๆ ไม่มีใครยอมพูดอะไรออกมา
“ขอกอดนาน ๆ นะ”เสียงงึมงำดังมาจากร่างสูง ซองมินได้แต่เงียบ ไม่ขัดขืนอะไร ร่างสูงซุกหน้าลงกับไหล่ของร่างบาง ลมหายใจร้อนเป่ารดผิวเนื้อเนียนที่พ้นเสื้อออกมาจนร่างบางรู้สึกหวิวเหมือนจะเป็นลม หวั่นไหวอย่างที่สุด ใจเต้นแรงจนแทบกลายเป็นความรู้สึกเจ็บปวด ก้อนเนื้อที่เขาควบคุมไม่ได้เหมือนถูกจับกระแทกกับซี่โครงอย่างรุนแรง
“หลบหน้าผมทำไมเหรอ”คำถามเรื่อย ๆ ถูกส่งมาเหมือนกำลังพูดถึงลมฟ้าอากาศ ร่างบางตัดสินใจที่จะเงียบไม่ตอบ เพราะไม่รู้จะตอบไปว่าอะไร คยูเห็นแบบนั้นถึงได้เงยหน้าขึ้นมามองนัยน์ตาของซองมินแทน ร่างบางตัวแข็งทื่อเมื่อเห็นอีกฝ่ายเข้ามาใกล้ขนาดนั้น ใกล้ขนาดที่ผ่านมาไม่เคยเป็นมาก่อน ความร้อนวิ่งจากบริเวณที่แตะกันไหลพล่านไปทั่วใบหน้า ลามไปถึงลำคอ แรงดึงดูดจากอีกฝ่ายทำให้วองมินไม่สามารถเบือนหน้าหนีไปไหนได้เลย
“ตอบสิครับ”อีกฝ่ายเริ่มรุกหนักขึ้น ปลายจมูกของร่างสูงแตะเบา ๆ ที่แก้มของคนที่ได้แต่ตัวแข็งทื่อ ซองมินสะดุ้งเฮือก ริมฝีปากบางอ้าออกและตอบอย่างรวดเร็วด้วยน้ำเสียงสั่น ๆ
“ไม่ได้หลบซะหน่อย.. คิดไปเอง”
“ผมไม่ได้คิดไปเองนะ”คยูฮยอนกระซิบตอบกลับมา”วันนี้เป็นวันแรกที่พี่พูดกับผม”
“บอกแล้วว่านายคิดไปเอง”ซองมินยืนยันคำเดิม หัวใจของเขาเริ่มสงบลงบ้างแล้ว อย่างน้อยก็ไม่ได้เต้นจนบ้าคลั่งแบบนาทีก่อนก็แล้วกัน
“ครับ..ผมคิดไปเองก็ได้”คยูฮยอนตอบรับเบา ๆ ก่อนที่จะลุกขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัว อ้อมกอดอบอุ่นกลายเป็นอากาศเย็น ๆ เข้ามาโอบล้อมแทนที่ ซองมินก้มหน้า เขารู้สึกเสียดาย หรือไม่ก็อยากจะได้รับสัมผัสนั้นอีกครั้ง ไม่รู้ทำไม
“พี่หนีผมเก่งมากเลยนะ ตอนนั้นที่ผมจะไปเข้าโรงเรียนเดียวกับพี่แล้วพี่ปิดเงียบทัน ผมเลยชวดแทนน่ะ”คยูฮยอนพูดเสียงเบา ในขณะที่เดินดูกรอบรูปของซองมินที่วางไว้บนโต๊ะทำงาน มีรูปของเขาสองคนอยู่หนึ่งรูป รูปนั้นซองมินอยู่ในชุดสีชมพูทั้งตัว และเขาก็อยู่ในชุดเขียวทั้งตัวเช่นกัน”ดูรูปนี้สิ ตอนนั้นพี่เหมือนเด็กผู้หญิง”
“รูปไหน”ซองมินลุกขึ้นมาเพื่อที่จะดู รูปพวกนี้เขาตั้งไว้เฉย ๆ ไม่ได้ดูอะไรบ่อยมากมาย พอจ้องลงไปในภาพถ่ายที่สีซีดจางเพราะกาลเวลา เขาก็เห็นว่าเขาเหมือนเด็กผู้หญิงจริง ๆ นั่นแหล่ะ”แล้วนายล่ะ เมื่อก่อนออกจะเป็นเด็กดี ทำไมตอนนี้แก่แดด”
“แก่แดดที่ไหน เค้าเรียกสมกับวัย”
คยูฮยอนเถียง มือก็หยิบอัลบั้มภาพที่ซุกอยู่ข้างใต้ขึ้นมาเปิด ๆ ดูไปด้วย ร่างบางไม่ได้ทักท้วงอะไรเพราะคุ้นกันมาตั้งแต่เด็ก เพียงแต่เกาะไหล่คยูฮยอนดูภาพไปด้วยกัน
“ภาพนี้ทำไมพี่ทำกับผมแบบนี้เนี่ย”ภาพที่คยูฮยอนเปิดดูรูปที่ร่างสูงกำลังร้องไห้โยเยโดยมีซองมินกำลังดึงหูคนร้องอยู่ ร่างบางหลุดขำก๊ากออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ
“ก็นายแหกปากน่ารำคาญ”
“พี่ง้องแง้งกว่าตั้งเยอะ”คยูฮยอนบ่นอุบอิบ แต่ทันทีทันใด ร่างสูงวางอัลบั้มรูปภาพลงแล้วหันไปหาซองมินอย่างรวดเร็ว”งั้นผมจะเอาคืน !”
“อะไรของนาย !!”
มือของร่างสูงตรงเข้าจี้เอวของซองมิน ร่างบางเริ่มโวยวายแล้วบิดตัวเหมือนไส้เดือนดิ้นได้ไปรอบ ๆ ห้อง คยูฮยอนเองก็ตามไปไม่หยุดเพื่อที่จะได้แกล้งซองมินต่อ
อยากหยุดเวลานี้ไว้นาน ๆ ไม่ให้ไปไหน
แต่สิ่งที่พวกเขาทำได้ คือซ่อนความรู้สึกว่าในคำว่า ‘พี่น้อง’
“แล้วก็จากสูตรนี้นะ ค่า x ก็จะออกมาเป็นแบบนี้ แล้วก็หา a”มือใหญ่กดปากกาตวัดลงไปที่ตัวเลขติดทศนิยมเยอะ ๆ น่าเวียนหัว ทงเฮพยักหน้าตามแบบคนที่เพิ่งบรรลุความน่าจะเป็นทางคณิตศาสตร์ ถึงแม้จะอึน ๆ มาบ้างเล็กน้อย แต่น่าแปลกที่คิบอมช่วยได้เยอะมากๆ
ในที่สุดก็จบข้อสุดท้ายที่ทงเฮสงสัย ร่างบางรวบดินสอไว้ให้เรียบร้อย มือก็ถือกระดาษขึ้นมาเตรียมตัวกลับ รอยยิ้มหวาดวาดมาให้คิบอมเป็นการขอบคุณที่ยอมสละเวลานอนอันมีค่ามาสอนเขาที่ง่อยคณิตอย่างรุนแรงแบบนี้
“ขอบใจนะคิบอม ~ ”
ร่างสูงพยักหน้าให้เบา ๆ ยกมือขึ้นขยี้ตาอย่างเหนื่อยอ่อน สอนทงเฮมาเป็นชั่วโมงจนตนนี้เริ่มดึก จะห้าทุ่มแล้วแต่เขายังไม่ได้นอน คิบอมนั่งทบทวนว่าเมื่อวานอนกี่โมงก็ต้องพบว่าที่ผ่านมา ก่อนนอนเขาต้องนึกถึงคนที่จากไปเสมอ บางทีก็กินเวลาเป็นชั่วโมง แต่ท่าทางวันนี้จะไม่ได้ทำ
มันเหนื่อยกับทงเฮ จริง ๆ นะ - -
พอหันไปหาเจ้าตัวปัญหา ทงเฮก็ยังนั่งยิ้มระรื่นอยู่กับที่ไม่ขยับไปไหน คิบอมเลิกคิ้วและสะบัดหน้าไปทางประตู สื่อความหมายไปเป็นนัย ๆ ว่า’ทำไมไม่กลับห้อง’ แต่คนรับสารยังเฉยอยู่ดี
“กลับห้องสิ”คิบอมพูดขึ้นมาอย่างเสียไม่ได้ เมื่อก่อนเขาพูดวันละคำ แต่ตอนนี้ พอมีทงเฮกลายเป็นว่าเขาต้องพูดจนเมื่อยปาก ทงเฮทำหน้าบูดเหมือนเขาพูดอะไรผิดกาลเทศะ ร่างบางสั่นหัวเบา ๆ และลุกขึ้นยืน กระดาษการบ้านถูกวางไว้บนโต๊ะของคิบอม ตามด้วยแรงกอดที่แขนของร่างสูงรู้สึกได้ทันที ความอุ่นวาบเข้ามา แต่ไม่รู้ทำไม...หน้าของเขาถึงร้อนไปด้วย
“คืนนี้นอนด้วยเด่ะ”
น้ำเสียงหาเรื่องทำให้คิบอมเกือบหลุดยิ้ม มันไม่ใช่คำขอร้อง ไม่ใช่คำอ้อน แต่คราวนี้กลับมาเป็นเสียงคำสั่ง พยายามจะทำให้ดูขึงขัง มือที่เกาะคิบอมอยู่แน่นหนึบจนดูท่าว่าจะแกะไม่ออกง่าย ๆ คิบอมดึงแขนออกด้วยท่าทางที่พยายามไม่ให้ดุ แต่เป็นการปฏิเสธอย่างนิ่ม ๆ ให้คนตัวเล็กรับรู้
“นะ นอนด้วยดิ่”
“ห้องตัวเองมีไม่นอน”คิบอมเองก็ตอบกลับไปประโยคนึง เพราะถ้าไม่พูดอย่างเคย ดูท่าทางคืนนี้เขาคงแกะทงเฮไม่หลุดแน่ ๆ จากเวลาสั้น ๆ ไม่ถึงอาทิตย์ที่เจอกับทงเฮทำให้เขารู้ว่าความเงียบไม่ใช่สิ่งที่จะจัดการกับคน ๆ นี้ได้เลย
“ไม่รู้ ไม่นอน หมอนข้างซักอยู่”เหตุผลที่ยกขึ้นมาต่อทำให้คิบอมเลิกคิ้วสูง ทงเฮติดหมอนข้างและชอบนอนดิ้นแน่ ๆ ถึงได้ทำแบบนี้ แต่จริง ๆ ก็น่าจะหาอย่างอื่นมากอดแทนได้ รู้สึกเหมือนน้ำท่วมปากยังไงไม่รู้ รู้สึกว่าถ้าหากปฏิเสธออกไปคงโดนค้อนไปวงใหญ่แน่ ๆ จะยกหมอนข้างให้..
ก็น่าจะได้นะ
“ไม่เอา จะกอดคิบอม”พูดขึ้นเหมือนรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไร คิบอมมองตาทงเฮและหลบตาอย่างรวดเร็ว รู้สึกวูบวาบแปลก ๆ ตั้งแต่เริ่มรู้ความ เขาก็นอนคนเดียวมาตลอด แม้แต่ฮีชอลก็ยังไม่เคยมานอนกับเขาถึงแม้เจ้าตัวจะอยากก็เถอะ แล้วทงเฮเป็นใครกันถึงมาทำแบบนี้
ทำไมถึงมีอิทธิพลกับใจเขามากขนาดนี้
ร่างบางเห็นคิบอมนิ่งไปก็ยิ้มนิด ๆ มือเล็กคลายออกและทำท่าจะลุกขึ้น คิบอมหันมามองหน้าเหมือนกับทำอะไรไม่ถูก ทงเฮหัวเราะเบา ๆ ขำกับความตะกุกตะกักของคิบอม
“จะบ้าเหรอ ฉันไม่ได้เด็กขนาดนั้นซะหน่อย ล้อเล่นน่า”
“ล้อเล่น ?”
เสียงของคิบอมสูงขึ้นนิด ๆ เหมือนจะเสียดาย ใบหน้าหวานแดงระเรื่อเมื่อฟังแบบนั้น ทงเฮก้มหน้าเพื่อหลบสายตาที่มองมา รู้แล้วว่าไม่น่าเล่นกับคิบอมเลย ทำอะไรไปแต่ละอย่าง...คนที่สุดท้ายเขินเสียเองก็เขาเสียอย่างนั้น
ถ้ารู้ว่าเล่นแล้วทำให้ใจเขาเต้นแบบนี้คงจะไม่ทำ
หรือ..เขาอาจจะทำก็ได้...มั้งนะ
แต่ถ้าแลกกับสีหน้าที่เปลี่ยนแปลงไปบ้างก็ดีแค่ไหนแล้ว ได้เห็นรอยยิ้มของคิบอมก็ดีใจ เพราะสิ่งที่เขาสัญญาไว้กับตนเองคือทำให้คิบอมกลับมาสดใสได้เหมือนเก่า
ไม่รู้ทำไมเขาถึงทำ ทั้ง ๆ ที่เป็นผู้ชายเหมือนกัน ทั้ง ๆ ที่เป็นเพศเดียวกัน อีกฝ่ายไม่ได้น่ารักอ้อนแอ้นซะที่ไหน แต่เขากลับอยากเป็นฝ่ายที่ทำให้คิบอมยิ้ม อยากทำให้คิบอมมีความสุข
แต่มีบางสิ่ง..บางสิ่งที่ไกลเหลือเกิน หากแต่คุ้นเคยบอกให้เขาทำ เขารู้สึกคุ้นเคยกับคิบอม เหมือนกับเคยเห็นนัยน์ตาคู่นั้นที่ไหนมาก่อนซักที แต่นึกไม่ออก สงสัยมันจะอยู่ในความทรงจำของเขาที่หายไป
ส่วนที่หายไปก็มีอยู่ช่วงปีก่อนจนถึงปัจจุบัน เขาเองก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดีถึงได้ถูกส่งมาเรียนที่นี่ แต่บางทีก็มีเรื่องแปลก ๆ เขาตื่นขึ้นมาจากความฝันที่มีใบหน้าของผู้หญิงคนหนึ่งเลือนราง เสียงกรีดร้องห่างไกล และนัยน์ตาที่เป็นของคิบอม
“ก็...อย่าบอกนะว่าเสียดาย ฮ่า ๆ”ทงเฮทำเป็นพูดเล่นกลบเกลื่อนความเขินทั้งหมดของตัวเอง คิบอมไม่พูดอะไร เพียงแต่ลุกขึ้นมาจับไหล่ของทงเฮ และใช้แรงเบา ๆ ดันอีกฝ่ายให้ออกไปจากห้อง ทงเฮผวาถอยไปนิดหน่อยแต่ก็ยอมแต่โดยดี เพราะว่าเขาเองก็รู้ตัวว่ามารบกวนคิบอมมากไปหน่อยแล้ว
“เงียบเถอะน่า ไปนอนไป”คิบอมพูดเสียงต่ำ อุบอิบเหมือนกำลังเขิน บนแก้มป่อง ๆ นั่น ถ้าหากทงเฮตาไม่ฝาด เหมือนกับมีสีแดงเรื่อแต้มนิด ๆ เท่านั้นเอง ทงเฮก็ไม่สามารถอุบยิ้มไว้คนเดียวได้อีกต่อไป รอยยิ้มหวานวาดขึ้นทั่วใบหน้าจนทำให้ใบหน้าใสดูกระจ่างขึ้นเป็นเท่าตัว คิบอมก็คงได้รับผลกระทบนี้เช่นกัน ร่างสูงเสมองไปทางอื่ที่ไม่ใช่ใบหน้าของทงเฮ นิ้วเรียวยื่นมาจิ้มหน้าผากของทงเฮเบา ๆ เป็นการไล่
“นอน”
“ใจร้าย”
“อื้อ”
ร่างบางทำหน้างอ แต่ก็ยอมล่าถอยกลับไปข้างนอกจนได้ ก่อนที่คิบอมจะงับประตูเพื่อปิดห้อง ทงเฮก็พูดขึ้นมาเบา ๆ ซะก่อน
“ฝันดีนะ”
แน่นอนว่าก็เป็นแบบเดิม ชายแก้มป่องไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่ยิ้มบาง ๆ ยิ้มที่ทำให้ทงเฮรู้สึกดีเพียงแค่ได้มอง ร่างบางรีบดึงประตูปิดด้วยตัวเองก่อนที่จะเดินออกมาสองสามก้าว หลังบางแนบเข้ากับผนังก่อนที่จะไถลตัวลงมานั่งกับพื้น มือเล็กกุมไปที่หน้าอกข้างซ้าย สัมผัสหัวใจที่เต้นถี่รัวอย่างควบคุมไม่ได้
ทงเฮกำลังใจเต้นแรง...
ทงเฮกำลังหวั่นไหว...
ทำยังไงดีนะ..
----------------------------------------------------------------------------------------
ตายและ คยูมินเริ่มเด่นเกิน - -;;
กี้มันน่ารักดีนะแบบนี้ ส่วนบอมก็เย็นชาอย่างกวนทีน ป๋าก็เอ๋อ ๆ ฮยอกก็ร้าย ฟิกแบบนี้ดีกรีความจิตตกแรก ๆ จะน้อยกว่าเรื่องที่แล้วนิดนึง หึหึหึ
เพิ่งกลับมาบ้านหลังจากกีฬาสี ไรท์เตอร์อยู่สีม่วง มีหน้าที่ไม่ทำอะไรเลยนอกจากแบ่งห้องแอร์ให้น้องพาเหรดซ้อม = =
เหนื่อยนรก แบบ ตอนสุดท้ายที่รับรางวัลแล้วเฮฮฮฮฮ แม่เจ้า วิ่งข้ามสนามสุดยอด - -
ตอนนี้จบแล้วกีฬาสี เหลือเรียนคาบเก้ากับการบ้านที่หมักหมม
แถมโปรเจค 7SINS เข้าไป..ชีวิตฉัน ตายยยย TOT
7SINS จะจบไปเรื่องนึงแล้ว เรื่องอิจฉา ฮันฮยอก อาจจะลงเมื่อเรื่องที่ปลอดความอันตรายเสร็จหมด *-*
รักทุกคนนนนนนนนนนนนนน
ป.ล. เมื่อไหร่จะถึงคอน และตอนนี้คิดถึงคิมคิและคิมยองอุนสุดใจ TOT
ประกาศหาอำนาจมืด
คุณอยู่ไหน หากไม่มาเราจะเริ่มอัพอืดลงนะเออ 5555
คนอ่านทุกคน เรียกร้องหาเค้านะ ถึงจะทำให้อัพเร็วขึ้นแต่ความรันทดสลดจิตจะเพิ่มขึ้น 5555
| ||||
| ||||
Name : snowtears< My.iD > [ IP : 58.8.186.90 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : lovesuper junior< My.iD > [ IP : 222.123.183.238 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : ได้แค่แอบรัก< My.iD > [ IP : 125.26.234.89 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : ได้แค่แอบรัก< My.iD > [ IP : 125.26.234.89 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : ได้แค่แอบรัก< My.iD > [ IP : 125.26.234.89 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : ได้แค่แอบรัก< My.iD > [ IP : 125.26.234.89 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : KiiGai_LUCKY< My.iD > [ IP : 125.24.173.152 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : KeNgIIZ< My.iD > [ IP : 124.120.214.179 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : @_minto_@< My.iD > [ IP : 58.8.25.250 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : TungkhaoW< My.iD > [ IP : 124.122.238.80 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : FUKTONG♥< My.iD > [ IP : 110.49.72.206 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : อิ อิ< My.iD > [ IP : 125.26.100.102 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : ,,MINPOADZ [ IP : 58.9.122.94 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : wonderful [ IP : 124.122.35.231 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : ~sand~< My.iD > [ IP : 222.123.200.158 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : SungEun~< My.iD > [ IP : 114.128.54.227 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : DH_kihae< My.iD > [ IP : 114.128.184.243 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : I-Gift< My.iD > [ IP : 124.121.247.85 ] | ||||
ความคิดเห็น