คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [Part 4]
[Part 4]
“นี่ไง...ดูและสูดกลิ่นหอมของมันให้เต็มที่”แจจุงยกแกงกิมจิหม้อเบ้อเร่อเข้ามาเสิร์ฟก่อนจัดแจงตักให้ตัวเองและปล่อยให้หมีนั่นตักเอง
ยุนโฮเมื่อตักแกงกิมจิที่แจจุงสุดแสนจะภูมิใจเข้ามาแล้วร่างสูงค่อยๆตักมันขึ้นมาลิ้มลอง
“เป็นไงล่ะ?”
“ก...ก็อร่อย”ตอบเสียงเบาเหมือนจะไม่ค่อยเชื่อเรื่องรสชาติอาหารกับคนตรงหน้าที่ชื่อแจจุง
“แจจุงซ่ะอย่างอร่อยอยู่แล้ว~!”คนสวยเริ่มชมตัวเองแล้วหัวเราะสยองขวัญ คราวนี้ยุนโฮเริ่มออกอาการซดหน้าด้านๆ
“อร่อย...เห็นทีต้องให้อยู่ทำให้กิน...ชีวิตฉันจะได้กินแต่ของดีๆ”คำพูดลอยๆที่ทำให้แจจุงต้องถึงกับนิ่ง
“ฉันจะอยู่กับนายไปตลอดได้ยังกันล่ะ...”
คราวนี้คนพูดไม่คิดเงยหน้าขึ้นออกมาจากชามแล้วชักสีหน้าเครียดเมื่อเห็นแจจุงทำหน้าเครียดอย่างที่เจ้าตัวไม่ควรจะทำ
“เรื่องบ้าๆนี่จบ...ฉันก็จะไป”
“ถ้ามันไม่จบ...”ร่างสูงย้อนถาม
“ยังไงก็ตาม...เราอยู่ด้วยกันตลอดไม่ได้หรอก...นายก็ต้องมีคนรัก ฉันเองก็ต้องมีคนรักและฉันก็จะไปอยู่กับเขาหรือไม่ก็...”ร่างบางเว้นช่วงไปครู่หนึ่งก่อนต่อ “ฉันอาจจะถูกอสูรนั่นฆ่าตาย บางทีนะ...ฉันอาจจะเบื่อกับชีวิตแบบนี้จนฆ่าตัวตายเองก็ได้”
“อย่าทำแบบข้อหลังแล้วกัน”ยุนโฮสวนก่อนบอกห้วน “อนาคตมันจะเป็นยังไงก็เรื่องของมันเรื่องที่ต้องสนใจคือตอนนี้ต่างหากอีกอย่าง...ถ้าคุณโดนอสูรฆ่าตายก็เท่ากับฉันทำงานพลาดน่ะสิขอร้อง...อย่าแช่งกันได้ไหม”
คำพูดเป็นชุดจากนักล่าหน้าหมีเล่นเอาคนสวยที่คิดมากเรื่องอนาคตต้องเผยรอยยิ้มหวานออกมาอีกครั้ง
“พูดดีๆกะเขาก็เป็นด้วยเหรอนายน่ะ”ยุนโฮแยกเขี้ยวรับทันทีที่คนสวยพูดจบก่อนร่างสูงจะหันไปสนใจแกงกิมจิรสเลิศต่อ
“อ้อ...”ยุนโฮเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งก่อนจะต่อ “คุณนอนที่ห้องนอนด้านซ้ายมือนะ”
“นั่นมันห้องนอนสำหรับแขกไม่ใช่เหรอ?”
“นั่นแหล่ะ...ก็คุณเป็นแขกนี่นา”ยุนโฮบอกอู้อี้เพราะอาหารเต็มปาก แจจุงอมยิ้มขันๆกับท่าทางน่ารักที่เขาไม่เคยเห็นว่าร่างสูงจะมีมุมนี้กับเขาด้วย
“อยู่คนเดียว...แขกมาบ่อยเหรอถึงต้องมีห้องรับแขก”
“ก็ประมาณนั้นแต่แขกแบบคุณนี่เพิ่งจะมีนะ”คำพูดที่เรียกให้แจจุงคิ้วขมวดกันอย่างไม่เข้าใจยุนโฮจึงเฉลยให้ “แบบอยู่นานเป็นพิเศษ”
“บ้า!...”ร่างบางสวนกลับทันทีก่อนเจ้าตัวจะลุกขึ้นเดินเข้าห้องตัวเองไป “ฉันง่วง ล้างจานด้วย!”
“ชิ่!...ขี้งอนชะมัด”ยุนโฮบ่นอุบและไม่วายที่จะแลบลิ้นไล่หลังใส่คนสวยที่เดินปึงปังเข้าห้องไป
แจจุงทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่ม ใบหน้าสวยซุกลงกับหมอนก่อนจะข่มตาให้หลับลง
เตียงแบบนี้....นุ่มจัง
ไม่เคยได้นอนแบบนี้เลยนะเรา
เป็นแบบนี้...มันก็ดีไปอีกแบบแฮะ
“อยู่ที่นี่แล้วคุณจะปลอดภัย”
เสียงยุนโฮที่ย้ำคำนั้นเป็นพันรอบดังย้อนเข้ามาในหัวทำให้แจจุงต้องระบายยิ้มบางแล้วหลับไปในที่สุด
แอ๊ด....
ประตูห้องถูกเปิดออกอย่างช้าๆร่างสูงเจ้าของบ้านชะโงกเข้ามาดูแล้วก็ถอนหายใจ
ให้ตายสิ
หลับสบายเลยนะ
ยุนโฮยกยิ้มมุมปากก่อนเจ้าตัวจะปิดประตูอย่างเบามือปล่อยให้คนสวยได้นอนหลับสบายบนเตียงนุ่มต่อไป
นานๆทีมีแขกสวยๆแบบนี้มันก็เป็นราศีให้กับบ้านไปอีกแบบแฮะ...
ว่าแต่ว่า...ทำไมวันนี้เวลามันผ่านไปไวจังนะ?
ครืน...
“อื้อ”แจจุงครางเสียงแผ่วพลางเอาซุกหน้าเข้ากับหมอน
ครืน...
แจจุงคว้าหมอนข้างตัวขึ้นมาปิดหู
ครืนนน~!!
เสียงประหลาดทำให้แจจุงต้องลุกขึ้นมานั่งอย่างหัวเสีย ร่างบางบ่นหงุงหงิงตามประสาคนถูกปลุกขึ้นมากลางดึก
พลันสายตาคู่โตก็เหลือบไปเห็นผ้าม่านที่ปลิวสะบัดจนน่ากลัว แจจุงเดินอาดๆลงไปอย่างงัวเงียหวังว่าจะรวบผ้าม่านที่ก่อเสียงน่ารำคาญนี่ให้เร็วที่สุด
แต่แล้วขณะที่ร่างบางกำลังชักผ้าม่านปิดอยู่นั้น ภาพของใครบางคนที่นอกหน้าต่างทำให้มือที่กำลังจะรวบม่านค้างทันควันก่อนเจ้าตัวจะปิดม่านฉับแล้วก้าวเร็วๆขึ้นไปนอนบนเตียงพร้อมทั้งเอาผ้าห่มคลุมตัว
“ทำไมต้องวางอาคมด้วย!! เปิดหน้าต่างให้ฉันเข้าไปเดี๋ยวนี้นะ!!!”เสียงใครบางคนตะโกนลั่นออกมาจากข้างนอกหน้าต่าง แจจุงกำผ้าห่มแน่น
ไม่เป็นไรน่า...
ยุนโฮวางอาคมไว้แล้ว
ไอ้คนนั้นที่ลอยขึ้นมาบนชั้นสองเข้ามาไม่ได้หรอก...
กึงๆๆ...
หน้าต่างเริ่มสั่นเหมือนแผ่นดินไหว แจจุงหลับตาปี๋...
ปลอดภัย...หมอนั่นบอกไว้แล้ว
พรึ่บ!
“เกิดอะไรขึ้น!?”ไฟถูกเปิดให้สว่างพร้อมกับคำถามที่ส่งมา แจจุงโผล่หัวกลมๆออกจากผ้าห่มแล้วชี้ไปทางหน้าต่างอย่างหวาดๆ ยุนโฮขมวดคิ้วก่อนจะเดินออกไปดู
และทันทีที่ร่างสูงเปิดม่านออก
“ให้ฉันเข้าไปเดี๋ยวนี้นะยุนโฮ!!!!”
“อ่า...โทษทีดงแฮ”
แจจุงอ้าปากค้างใบ้สิงทันทีเมื่ออยู่ๆร่างสูงก็พึมพำอะไรสองสามทคำแล้วเปิดประตูให้ไอ้คนลอยได้เข้ามาในห้อง
ดงแฮก้าวเข้ามาด้วยท่าทางที่ไม่สบอารมณ์ร่างบางกวาดสายตาที่เปี่ยมไปด้วยเสน่ห์ที่ไม่อาจละสายตาไปได้มามองแจจุงก่อนเจ้าตัวจะเริ่มเหยียดยิ้ม
“กลิ่นเลือดดีนี่...ท่าทางน่าอร่อยเสียด้วย”ไม่ว่าเปล่าดงแฮยังยื่นหน้ามาทำจมูดฟุดฟิดข้างๆแจจุงที่นั่งอยู่บนเตียง คนถูกบอกว่าเลือดน่าอร่อยหน้าซีดลงทันที
“ไม่เอาน่าดงแฮ...”ยุนโฮบอกหน่ายๆ ดงแฮกลั้วหัวเราะเบาๆแล้วโบกมือไล่
“55+ ฉันไม่ยุ่งกับของของนายหรอกยุนโฮ”ดงแฮว่าเสียงหยียวนส่วนคนโดนยัดเยียดของให้ก็แยกเขี้ยวขู่ “หึ...เอาเป็นว่าฉันเลิกกินเลือดมนุษย์แบบสิ้นเปลืองแล้วล่ะ...แวมไพร์ดีๆแบบนี้หายากน้า”
“นายมาที่นี่ทำไม?”
“มาหาคน”ดงแฮตอบอู้อี้ “เห็นไฟห้องรับแขกเปิดอยู่ก็เลยนึกว่าใครบางคนอยู่ที่นี่”
“หมายถึงคิบอม?”ยุนโฮถามดงแฮพยักหน้างุดๆ “ทะเลาะกัน?”
“ก็...ไม่เชิง”ดงแฮว่าพลางหันไปมองแจจุงอีกครั้ง “ขอโทษแล้วกันที่รบกวนเวลานอนของนาย...เอ่อ”
“ค...คิม แจ จุง”อย่างน้อยแจจุงก็รู้จักมารยาทที่จะบอกชื่อตัวเองแม้น้ำเสียงจะติดสั่นๆเพราะคนตรงหน้าไม่ใช่คน
“อื้อ ฉันลี ดง แฮ นะ”ดงแฮยื่นมือขาวซีดมาเป็นเชิงทักทายแบบตะวันตกแจจุงเอื้อมมือเข้าไปจับอย่างกล้าๆกลัวๆ
“ช่วงนี้มาหาบอมบ่อยจังนะ...หมอนั่นไม่ว่ารึไง?”
“หมายถึงยูชอนงั้นเหรอ?”ดงแฮทำหน้าเบ้ทันทีที่พูดชื่อคนคนนี้ “หมอนั่นมีสิทธิอะไรมาว่าฉันกันล่ะ...ของของฉันคือคิบอมไม่ใช่ไอ้ไก่นั่นสักหน่อย”
“หึ...นายอาจจะเป็นของของมันก็ได้”
“ไม่หรอก...ได้ข่าวว่าตอนนี้ท่านชายปาร์คได้ของเล่นใหม่แล้วล่ะ รู้สึกจะน่ารักใช่เล่นจนเจ้าตัวต้องปัดฝุ่นวิชาก้นหีบของตระกูลขึ้นมาใช้”
“ชุบชีวิตคนน่ะเหรอ...หลาย 100 ปีแล้วนะเนี่ยที่มันไม่ได้ใช้วิชานี่”ยุนโฮว่าพลางยกยิ้มตามนิสัย ดงแฮหัวเราะน้อยๆรับก่อนจะโบกมือลาแล้วกระโดดหายวับไปทางหน้าต่าง ยุนโฮปิดหน้าต่างลงเหมือนเดิมก่อนจะหันมาพยักเพยิดให้แจจุงลงไปนอนเหมือนเดิม
“นอนไม่หลับแล้ว”คนสวยว่าเสียงอ่อย ยุนโฮเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม แจจุงค้อนควับเป็นคำตอบ
นี่เมื่อกี้แวมไพร์เข้าห้องยังให้หลับลงงั้นเหรอ?
“นอนนับแกะไปสิ”
“เหอะ!...นายนั่นแหล่ะมานอนเป็นเพื่อนฉัน”ว่าอย่างคนเอาแต่ใจก่อนจะโยนหมอนลงข้างเตียงให้หนึ่งใบ “นอนนั่นแหล่ะ”
“ปกติเค้าต้องให้เจ้าของบ้านนอนบนเตียงไม่ใช่เหรอ?”
“ไม่ใช่!...ปกติเจ้าของบ้านต้องเสียสละให้แขกต่างหาก”แจจุงว่าแว้ดๆ ยุนโฮถอนหายใจหน่ายๆแล้วทำท่าจะเดินออกไป แจจุงรีบลุกจากเตียงแล้วคว้าเอวร่างสูงไว้ “นอนกับฉันสิ!”
ให้ตายเหอะ...เอาแต่ใจขั้นสุดยอดแบบนี้เพิ่งเคยเห็น
แถมยังเป็นผู้ชายอีกต่างหาก...
“วันเดียว.....ก็ได้”ร่างบางต่อเสียงแผ่วเหมือนจะอ้อนวอน ยุนโฮแกะมือกาวของแจจุงออกแล้วเดินไปนอนลงข้างเตียงอย่างจำนน
“วันเดียวนะ...ปิดไฟด้วยแจจุง”
“เหอะ!”ร่างบางส่งเสียงไม่พอใจก่อนจะเดินกระแทกส้นเท้าตึงๆไปปิดไฟตามที่ร่างสูงสั่ง “วันนี้วันเดียวเท่านั้นนะ!”
“โหย...ผมล่ะดีใจเหมือนถูกล๊อตเตอร์รี่รางวัลที่ 1 เลยล่ะ”อีกคนกวนกลับทั้งๆที่ร่างนั้นมุดหายไปในผ้าห่มไปแล้ว
“นายมัน....โธ่เว้ย!”คนสวยส่งเสียงงึมงำเหมือนจะเล่นของ ร่างบางทิ้งตัวลงบนหมอนนุ่มอย่างหงุดหงิดไม่ทันไรอีกคนที่ลากมานอนเป็นเพื่อนก็เริ่มส่งเสียงกรน
ไอ้บ้าเอ๊ย!
เสียงกรนอย่างกับโรงสีข้าวแล้วฉันจะหลับลงไหมเนี่ย!
ร่างบางบู้ปากพองลมก่อนนัยน์ตาคู่สวยที่ทอแววดุมาทั้งวันจะเริ่มอ่อนลง
จุนซู...
นายอยู่ไหนกันนะ แล้วตอนนี้นายมองดูพี่จากที่ไหนด้วยรึเปล่า?
หรือว่านายอยู่ข้างนอก...ยุนโฮวางอาคมไว้เลยเข้ามาไม่ได้?
คนสวยขยับยิ้มบางแล้วหันตัวพลิกเป็นนอนตะแคงพลางคว้าหมอนขึ้นมาปิดหน้าเพื่อไม่ให้ส่งเสียงสะอื้นออกไปให้ใครได้ยิน
ไม่อยากให้ใครรับรู้ความอ่อนแอของตนเอง
หยาดน้ำตาที่ไหลออกมาเป็นสายจนหมอนนุ่มชุ่มไปด้วยน้ำตา เสียงสะอื้นที่ถูกหมอนใบโตปิดเสียงจนได้ยินเพียงเสียงเบาๆแต่ก็ไม่รอดพ้นการได้ยินของผู้ร่วมห้อง
เขาหลับซ่ะที่ไหน?
จอง ยุน โฮ ไม่ได้หลับแค่แกล้งหลับตัดความรำคาญ
ร่างสูงถอนหายใจเฮือกใหญ่กับเสียงสะอื้นที่แจจุงพยามยามปิดกั้นก่อนเจ้าตัวจะแกล้งทำเป็นละเมอ
“อื้อ~...ยัยแม่มด แจจุงคุณมันโหดเหี้ยมอำมหิต~”
เสียงละเมอพร้อมกรนต่อท้ายทำให้คนมีชื่อในบทละเมอหันขวับไปมองต้นเสียงด้วยนัยน์ตาขวางที่ติดจะแดงๆแล้วปาหมอนใบโตที่วางอยู่ข้างๆใส่อย่างไม่สบอารมณ์
“นายมันแย่ที่สุดยุนโฮ!”บอกด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกอารมณ์บูดได้เป็นอย่างดี แจจุงดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปงทำเสียงปึงปังแล้วเริ่มข่มตาหลับในที่สุด
ส่วนคนหวังดีที่แกล้งหลับแถมยังเพิ่งโดนหมอนลอบทำร้ายก็ได้แต่ทำหน้าหมีเซ็งโลกอยู่ในความมืด
------------------------------
[...M@Y Talk...]
ริกมินไหมอ่ะเหรอ
อ่านะ...คงไม่หรอกนะแต่ว่ามินก็แอบชอบใครบางคนอยู่ดี
(ความลับ)
เอาเป็นว่าเม้นซ่ะ ต้องการกำลังใจ TT^TT
ปล.ยุนแจเหมาทั้งตอนเลยแฮะ ซึ่งเรื่องนี้เราคาดว่าหลายคนชอบยูซู (เพราะเราชอบ = =)
ความคิดเห็น