[Fic Suju] • So I • ,, Kihae {yaoi}

ลำดับตอนที่ #21 : {part 16} Determinant

16

Determinant

ซองมินนั่งซึมกะทืออยู่ที่โต๊ะตัวเดิม วันนี้เงียบเหงาเข้าขั้นสูงสุดเพราะทงเฮไม่มาโรงเรียน โทรไปถามที่บ้านเมื่อสองวันก่อนก็ได้ข่าวว่าป่วยหนักเข้าโรงพยาบาลไป ตั้งใจจะไปเยี่ยมตอนเย็นวันนี้แต่ก็ติดที่ว่าไม่มีเพื่อนไปด้วย เนื่องจากคนที่เขาขู่เข็ญในหลายเรื่องนั้นวันนี้ต้องไปทำเรื่องหนังสือเดินทางจนไม่ได้เห็นหน้า แล้วฮันกยองก็เกิดอาการเฮิร์ตหนักอะไรก็ไม่รู้ มาเรียนก็ทำตัวเหมือนคนตายซาก ได้ข่าวว่าแม่เลี้ยงตาย แล้วก็หลายวันที่ผ่านมาแทบไม่ได้เห็นหน้าคยูฮยอนเพราะเจ้าตัวมัวแต่เอาตัวหมกในกองเอกสารเดินทางไปต่างประเทศ แม่ของเขาก็บอก ๆ มาเหมือนกันว่าจะให้ไปส่งไหม แต่เขาก็ทำใจแข็งบอกว่าไม่อยากไปส่ง

แล้ว...ท่าทางของฮันกยองก็น่าเป็นห่วง ดูเหมือนจะมีปัญหากับน้องชายที่ชื่อฮยอกแจเสียด้วย

...เฮ้อ

คิมคิบอมที่ปกติจะนั่งทะมึนอยู่ในเงามืดก็หายหัวเหมือนกัน สามวันแล้วที่เพื่อนสนิทของเขาเข้าโรงพยาบาล และสามวันแล้วเช่นกันที่คิบอมไม่ยอมมาเรียนจนอยากจะไปตามหาให้มาเรียน

แต่ที่คิดไม่ตกคือเรื่องของคยูฮยอน...

หงุดหงิดทำไม หงุดหงิดทำไม ทำไมต้องรู้สึกแบบนี้ ทำไมต้องไม่อยากให้คยูฮยอนไป

กลัวว่าอีกฝ่ายจะหายหัวไปมากกว่าหนึ่งปีตามที่เขาบอก แต่ก็ไม่กล้าพูดออกไป ...แล้วเวลาหนึ่งปีนั่นเขาจะทะเลาะกับใคร จะคอยให้ใครมาโวยวาย คยูฮยอนจะไปตอนเดือนสิงหาคม ตอนนี้มันก็ปาเข้าไปปลาย ๆ เดือนมิถุนายนแล้ว หน้าร้อนเริ่มร้อนขึ้นเรื่อย ๆ อากาศน่ารำคาญอย่างแรงเพราะมันเฉอะแฉะ ทำให้เขาหงุดหงิดขึ้นอีก เซ็งเอาโล่

..แล้วเย็นนี้ว่าจะไปเยี่ยมอีทงเฮจะเอาใครไปเป็นเพื่อนดีวะ

“ซองมิน ไม่กลับบ้านเหรอ”เสียงใส ๆ จากเพื่อนร่วมห้องดังขึ้นมาข้างหลัง ซองมินชะโงกหน้าที่ฟุบอยู่บนโต๊ะขึ้นมองจองซูยอนหรือเจสสิก้าที่ส่งเสียงทักมาจากกลุ่มสาว ๆ ที่นั่งทำงานกันอยู่หลังห้อง ได้ข่าวว่าต้องแสดงนิทรรศการวิชาการเหมือนกัน แต่ช่างเถอะ งานห้อง เขาก็แค่ได้ข่าวเท่านั้น

“เดี๋ยวกลับ...”เสียงยังอืดและอึนเพราะง่วง บวกหิว บวกหงุดหงิดไอ้เด็กกวนตีน เจสสิก้าพยักหน้าน้อย ๆ แล้วทำหน้าเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้

“เออใช่...”ซูยอนหันข้อมือมาดูนาฬิกา”น้องคยูฮยอนฝากฉันมาบอกว่าเขาจะมาหานายตอนหกโมง อย่าเพิ่งไปไหน”

“แล้วนี่กี่โมงแล้ว..”

“ห้าโมงห้าสิบ”เสียงฮโยยอนลอยมาไกล ๆ ซองมินหลับตาพริ้มและตัดใจลุกขึ้นยืน

“กลับดีกว่า”

“อ้าว ไม่รอเหรอ”เสียงสาวไหนซักสาวถาม ซองมินทำหน้าเบื่อโลกแล้วส่ายหัว ไม่อยากรอคนใจร้ายคนนั้นนานนักหรอก เห็นหน้าก็กินข้าวไม่ลงแล้ว“ว่าแล้วว่าต้องหนีกลับ”

“ใครว่า”ซองมินหันมาทำหน้าอึนจัดใส่คนที่เหลือ”แค่เบื่อ เห็นหน้าแล้วกินข้าวไม่ลง”

แต่สีหน้าของเหล่าคนกล่าวหากลับดูยิ้ม ๆ เสียแบบนั้น ซองมินรู้สึกร้อนตัวแปลก ๆ จนต้องรีบออกตัวเสียงหลง

“จริง ๆ นะ!!”

“จริงเหรอ?”

คราวนี้เสียงเอาะสะดุ้งตัวแทบลอยติดเพดาน ซองมินดีดตัวหันกลับมามองแล้วทำหน้าเหวอให้คยูฮยอนที่ดันมาก่อนเวลาเสียอีก เสียงหัวเราะจากสาววายทั้งหลายดังครืนจนซองมินต้องหันไปค้อนใส่ หน้าเริ่มแดงเถือกจนรู้สึกอยากจะตัดหัวทิ้ง ยิ่งสบสายตาเข้ากับคยูฮยอนแล้วด้วย...

หงุดหงิดล่ะสิ

หงุดหงิด ใช่ หงุดหงิด..ไม่ได้เขิน ไม่ได้อาย ไม่ได้รู้สึกอะไรซะหน่อยยยยยยย !!!

 “มารับแล้วครับ”คยูฮยอนพูดเสียงเรียบ ๆ แต่ทั้งนัยน์ตาทั้งปากยิ้มร่าเสียจนคนมองแทบจะเขินทะลุโลก ซองมินกัดปากทำหน้ามุ่ยแล้วตั้งใจจะเดินหนีออกไปจากสถานการ์น่ากระอักกระอ่วนใจนี้ คยูฮยอนไม่รั้ง เพียงแต่เดินตามมาด้วยเท่านั้น

“ตามมารับทำไม”ถามเสียงนิ่งแล้วหยุดเดินเมื่อมาถึงใต้ตึกที่แทบไม่มีคน ซองมินหันกลับมามองหน้าคยูฮยอนด้วยสายตาท้าทายอย่างพยายามฝืนเป็นที่สุด”จะไปไหนก็ไปไป๊”

“อีกเกือบสองเดือนจะไปอเมริกาแล้ว...อยากจะทำเวลาที่เหลือให้คุ้มค่า ตั้ง...หนึ่งปีเชียวนะครับ”คยูฮยอนทอดเสียงนุ่มและแฝงความหมายที่ทำให้หัวใจคนฟังเต้นถี่ระรัว”หรือไม่อาจจะมากกว่านั้น”

“ให้มากกว่าสิ แต่งงานมีลูกที่นู่นไปเลย อย่ากลับมานะ!!”รู้นะว่าคำพูดมันดูปัญญาอ่อน ยิ่งพูดยิ่งดูขี้น้อยใจ ซองมินก็เกิดอาการองค์ลงเสียอย่างนั้น

“บอกรึยัง...ผมบอกพี่ไปรึยัง?”คยูฮยอนเดินเข้ามาใกล้ ซองมินก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว”จากกำหนดเดือนสิงหามันเปลี่ยนเป็นวันที่สิบกรกฎาคมแทน”

“หือ อะไรนะ”ซองมินรู้สึกแปลก ๆ คำที่ว่าเวลาเลื่อนขึ้นมาดูไม่ชัดเจนยังไงก็ไม่รู้ ต้องถามซ้ำอีกทีให้แน่ใจ...บางทีเขาอาจจะหูฝาด

“ไปเดือนหน้า”คยูฮยอนย้ำ อมยิ้มน้อย ๆ เมื่อเห็นว่าซองมินดูท่าทางสับสน

“...ก...ก็ดีแล้ว..นี่..”ร่างบางตอบกลับมาอย่างงง ๆ ในใจร้องไชโยแบบขัด ๆ พยายามสั่งให้ดีใจ...แต่ทำไมนะ ทำไมถึงไม่ได้ดีใจไปกับคำว่าไปเร็วขึ้นเลย”เร็ว ๆ ..พรุ่งนี้ก็ดี...จะได้...ไปเลย”

เจ้าตัวไม่ได้รู้หรอกว่าสายตาของตัวเองเศร้าเพียงใด ร่างอวบทำท่าจะเดินหลบไปอีกทางเพื่อซ่อนใบหน้าตัวเองที่จู่ ๆ ก็อยากจะโวยวายให้โลกแตกขึ้นมาเสียดื้อ ๆ คยูฮยอนเองก็ถอนหายใจหนักแล้วคว้าแขนของอีกฝ่ายเข้ามา ตวัดรั้งร่างของคนจอมปากแข็งเข้าสู่อ้อมกอด ซองมินชะงักค้างอย่างทำอะไรไม่ถูก

“ดีใจที่ผมไปขนาดนั้นเชียวเหรอ”คยูฮยอนถามเสียงเศร้า”พี่อยากให้ผมไปจริง ๆ เหรอ?”

“ทำอะไรน่ะ..คยูฮยอน ปล่อย”เสียงนั้นดูสั่น..แต่ถ้าเขาคิดไม่ผิด เขินชัด ๆ ซองมินดิ้นให้พองามแล้วหยุดในที่สุด เพราะก็ปฏิเสธไม่ได้เหมือนกันว่าอยากอยู่แบบนี้ไปนาน ๆ ...

“ฟังหน่อยนะ...ขอแค่ครั้งนี้”ร่างสูงกระซิบ นิ้วเรียวปัดหน้าม้าของซองมินที่ตกลงมาปรกลูกตาออกไปด้วยท่าทางอ่อนโยน”ผมรักพี่นะ”

“รู้น่า !!... หะ...หา!!!”ปฏิกิริยารีแอ็คชั่นที่มาด้วยเสียงสะบัดถูกตัดไปอย่างสิ้นเชิงเมื่อรับรู้ว่าไอ้เด็กกวนตีนพูดอะไรออกมา”อย่าตอแหล อย่านะเว้ย...คยูฮยอน ปล๊อยยย”

“ไม่ได้โกหกนะครับ”คยูฮยอนหัวเราะแล้วโอบร่างที่เริ่มดิ้นปัด ๆ ให้แนบกับตัวมากขึ้น ขโมยหอมแก้มใสไปหนึ่งพอให้คนตัวเล็กกว่านิ่งไปอีกรอบแล้วเริ่มพูดต่อ”ผมชอบพี่จริง ๆ ตั้งแต่เด็กแล้ว..ตั้งแต่ห้าปีหกปีที่แล้วนู่น”

“แก่แดด!!!”มีประนามตามมาเสียด้วย ซองมินยอมนิ่งในที่สุด ใจเต้นระรัวอย่างควบคุมไม่ได้ พยายามบอกตัวเองให้รู้สึกขยะแขยงที่โดนเพศเดียวกันมาบอกรัก...เคยรู้สึกแบบนั้นเวลามีคนมาบอก แต่กับคยูฮยอน..ทำไมรู้สึก...ดีใจแบบนี้?

“เขินเหรอ”ร่างสูงละใบหน้าออกมาสบตากับซองมิน ร่างเล็กส่ายหน้าเสียจนหัวแทบหลุด”ไม่เขินก็ไม่เขิน...ป่ะ ไปเยี่ยมพี่ทงเฮคนสวยกัน”

เท่านั้นแหล่ะ คยูฮยอนก็ปล่อยตัวซองมินโดยไม่ได้บอกกล่าวแล้วเดินนำลิ่ว ๆ ไป ซองมินทำปากเบะตามไปทั้ง ๆ ที่หน้ายังแดงไม่หาย ใบหน้าของคยูฮยอนที่เห็น..ดูน่าน้อยใจแทนเหมือนกัน

...ไม่หรอก ทำไมต้องให้มันดีใจด้วยเล่า

เล่นตัวไปเถอะอีซองมิน

เนอะ - -

ข่าวร้ายประเดประดังไม่จบสิ้น ตอนนี้เขาแทบจะไม่มีกะจิตกะใจไปเรียน โทรไปบอกคยูฮยอนนิดหน่อยถึงสถานการณ์ตอนนี้ คยูฮยอนก็ปลอบมั่ว ๆ ไปตามเรื่องแล้วบอกว่าจะมาอยู่เป็นเพื่อนถ้ามีโอกาส แต่โอกาสที่ว่ามันจะตอนไหนกันแน่ ตอนนี้อีฮยอกแจสิ่งอยู่บนเตียงเป็นวันที่สามแล้ว ไม่อยากจะขยับไปไหนด้วยซ้ำ

...แม่เสียชีวิตแล้ว

....พ่อก็เอาแต่กินเหล้า

.....แล้วแม่เขาที่ทรยศทั้งครอบครัว

น่าสงสัยในสายเลือดตัวเองเหลือเกิน กลัวว่ามันจะไม่ใช่ลูกของพ่อที่เคยอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก กลัวว่าจะไม่ใช่สิ่งผูกพันไว้กับพี่ชายที่รักมากที่สุด ตอนนี้ฮยอกแจไม่กล้าไว้ใจใครทั้งนั้น แม้แต่พี่ชายของตัวเอง

...กับแม่ของเขา กับคนที่ฆ่าแม่เขา เขาควรจะเลือกใคร

ควรจะแค้นพี่ชายให้กับแม่มั้ย...?

...กับคนที่เขาพูดได้เต็มปากว่ารัก แต่ตอนนี้ในใจกลับมีความรู้สึกชังขึ้นมาผสม อยากจะให้อีกฝ่ายเจ็บปวดเหมือนที่เขารู้สึก นานแล้วที่ไม่ได้เห็นหน้ากัน อีกฝ่ายอาจจะรู้สึกผิดไม่กล้าสู้หน้า หรือว่าเขาอาจจะหลบหน้าเอง แต่ฮยอกแจก็คิดไม่ออกว่าควรจะทำอะไรดีเมื่อเจอหน้า...

จะทำยังไงดี

ไม่ทันจะขาดคำ เสียงประตูห้องเปิดขึ้น อาจจะเป็นแม่บ้านเอาอาหารขึ้นมาให้ตามปกติ ตอนนี้ญาติของเขาเข้ามาดูแลเรื่องต่าง ๆ ให้ ถึงได้ไม่มีปัญหาเพิ่มมากกว่าที่เป็นอยู่

“เอาไว้ตรงนั้นละครับ..เดี๋ยวผมกินเอง”ฮยอกแจบอกเสียงแหบ ๆ เห็นจากหางตาว่าแม่บ้านวางไว้แล้วออกไปตามเดิม แสยะยิ้มสมเพชตัวเองที่ชอบหวังว่าจะเป็นใครคนนั้น หัวใจเต้นกระตุกทุกทีที่ได้ยินเสียงประตูเปิดขึ้น

ร่างบางถอนหายใจแล้วก้มตัวลงนอน หลับตาลงด้วยความรู้สึกชืดชา หลับตาไปได้ซักพัก ปล่อยใจล่องลอยไปกับภวังค์เสียจนไม่ได้ยินเสียงประตูที่เปิดอีกครั้ง คราวนี้กลับเป็นคนที่ฮยอกแจอยากจะเจอจริง ๆ ฮันกยองเดินเข้ามามองเสี้ยวหน้าน้องชายที่หลับตาพริ้มแล้วถอนหายใจเบา แต่ฉับพลันที่นิ้วมือของอีกฝ่ายแตะเข้ากับผิวของฮยอกแจ ร่างบางลืมตาขึ้นแล้วหันกลับมามองคนแตะด้วยสายตาเย็นยะเยือก

“มาแล้วเหรอ”คำแรกที่ฮยอกแจทักทายส่งมาพร้อมรอยยิ้มที่ดูยังไงก็ประชด”มาฆ่าผมต่อจากแม่เหรอ?”

“ฮยอกแจ....”ร่างสูงครางเสียงเบา ไม่นึกเลยว่าผลลัพธ์จะออกมาในรูปแบบนี้ ฮยอกแจหยัดกายขึ้นนั่งแล้วกระเถิบไปที่อีกฟากของผนัง จงใจทิ้งระยะห่างระหว่างกันให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้”พี่...พี่ไม่ได้...”

“บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าแทนตัวด้วยคำ ๆ นั้นอีก พี่ฮันกยองของผม...เขาตายไปแล้ว”คำพูดต่อมาแทบจะกรีดใจคนฟังให้ขาดวิ่น ฮันกยองยื่นมือออกไปหวังจะสัมผัสตัวอีกฝ่ายโดยไม่รู้ตัว ฮยอกแจยิ้มเย็นชา พอได้เจออีกครั้งก็รับรู้ว่าตัวเองรู้สึกอย่างไร แน่ใจว่ายังรัก แต่ในความรักนั้นก็มีความรู้สึกชิงชังผสมผสาน...

กับคนที่หลงรัก และคนที่ฆ่าแม่ของเขา ไม่สิ...สาเหตุที่ทำให้แม่ของเขาตายมันก็คน ๆ เดียวกัน

แล้วจะให้ทำอย่างไรได้ ก็ได้แต่มองอีกฝ่ายที่ทำสีหน้าสำนึกผิดเจียนตายแบบนั้น

ดีแล้ว สำนึกผิดให้ได้ เจ็บให้เท่ากับเขา

“พี่ขอโทษนะ...”ฮันกยองพูดอะไรไม่ได้นอกจากคำ ๆ เดิมที่เขารู้ว่ามันน่ารำคาญ สายตาเย็นชาที่ถูกส่งมาทำให้เขารู้สึกผิดมากขึ้นเป็นเท่าตัว อันที่จริง...เขาไม่ได้แน่ใจเลยว่าตัวเองรู้สึกแบบไหน จะรักหรือจะเกลียดคนตรงหน้าดี

กับสายเลือดของผู้หญิงสองหน้าคนนั้น และอดีตที่เป็นน้องชายที่รักกันมากที่สุด

สายสัมพันธ์ที่เคยคิดว่าเหนียวแน่นขาดสะบั้นออกภายในเวลาไม่กี่นาทีที่เขาพูดเรื่องของอีจีอาออกมา ฮยอกแจเองก็รับรู้มันด้วยความเจ็บปวด นอกจากแม่ตัวเองตายแล้วยังต้องมารับรู้เรื่องราวแบบนี้ ...แล้วตอนนี้พ่อก็ไม่ทำอะไรนอกจากเที่ยวเตร่ดับทุกข์ภายนอก จนทั้งบ้านแทบไม่เหลือใคร

“พูดเข้าไปเถอะ คุณก็พูด...ได้แค่นี้”ฮยอกแจหัวเราะขื่น ๆ แล้วเลื่อนตัวออกมาจากเตียง น้ำตาเริ่มรินไหลออกมาอีกครั้งทั้ง ๆ ที่คิดว่าไม่มีให้ร้องอีกแล้ว ร่างบางทำท่าจะลุกออกไปแต่ก็โดนคว้าข้อมือไว้”ปล่อยผม”

“ยกโทษให้พี่ได้ไหม”ฮันกยองก้มหน้าพูดเสียงเบา ซึมซับสัมผัสของอีกฝ่ายที่ไม่เหมือนเคย ร่างบางเม้มปาก นัยน์ตาใสอ่อนแสงลงเหมือนจะยินยอม...แต่ใบหน้าของแม่ที่จากไปก็วาบเข้ามาในความคิดอีกครั้ง รวมถึงคำพูดของฮันกยองที่เคยต่อว่าแม่ของตนด้วย

“ปล่อย...ผมจะไปหาคยูฮยอน”พูดชื่อของอีกคนโดยไม่ได้ยั้งคิดว่าจะพูดออกมาทำไม ตอนนี้เพื่อนที่รู้ไส้กันมานานคงเป็นคนที่ให้พักพิงได้ดีที่สุด แต่มือที่กำรอบข้อมือบางกลับรัดแน่นขึ้นอีกวูบโดยไม่ได้ตั้งใจ ฮันกยองพยายามข่มกลั้นความรู้สึกโกรธที่วูบขึ้นมาเหมือนสัตว์ประหลาดน่าเกลียดน่ากลัว ในท้องดูร้อนเป็นไฟเมื่อได้ยินฮยอกแจเอ่ยถึงคนอื่น

น้องชายที่เมื่อก่อนมีเรื่องอะไรจะวิ่งมาหา ให้เขาเป็นที่พักพิง ที่ปรึกษาได้ทุกเวลา กลายเป็นความเคยชินไปเสียแล้วที่จะต้องเห็นใบหน้าของอีกฝ่ายมีรอยยิ้มหรือน้ำตา...แต่ตอนนี้ ทุกอย่างไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป คำว่าพี่น้องถูกกางกั้นลงด้วยความบ้าของเขาเพียงเรื่องเดียว

“...ทำไม ทำไมต้องคยูฮยอน”เสียงของเขาต่ำลงจนแทบจะกลืนหายไปกับความเงียบ ฮยอกแจเลิกคิ้วแล้วสะบัดมือออกอย่างแรงเพื่อให้อีกฝ่ายปล่อย แต่ฮันกยองก็ไม่ยอมปล่อยง่าย ๆ แถมยังเพิ่มแรงจนคนตัวเล็กต้องนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด

“จำไม่ได้เหรอ...คนของผมก็ต้องเป็นคนของผมสิ?”คำพูดกำกวมที่ร่างบางตั้ใจพูดเพื่อเพียงจะดูสีหน้าของอีกฝ่าย ฮันกยองหน้าตึงขึ้นทันควัน รู้สึกฉุนแปลก ๆ ...ความรู้สึกหวงน้องชายเล่นงานไม่ถูกเวลาอีกครั้ง ฮยอกแจสะบัดข้อมืออีกครั้งแต่ก็เสียหลักเพราะอีกฝ่ายรั้งร่างเข้าสู่อ้อมกอดอย่างแรง ฮยอกจแอดรู้สึกเขินวูบไม่ได้แต่ก็ยังคงทิฐิ สีหน้าไม่ได้เปลี่ยนไปด้วยซ้ำ หากเป็นเมื่อก่อนเขาอาจจะอายในฐานะน้องชายที่หลงรักพี่ของตัวเอง แต่ตอนนี้มันไม่ใช่อีกแล้ว

ฮันกยองกับฮยอกแจ

เป็นได้แค่คนแปลกหน้าของกันและกัน

“พูดอะไรน่ะคิดบ้างไหม...”ฮันกยองกระซิบเสียงต่ำดังเคยพลางฉุดลากให้อีกฝ่ายนั่งลงไปบนเตียง ฮยอกแจเสียหลักตามอีกฝ่ายอย่างขัดขืนอะไรไม่ได้ ร่างถูกผลักนอนลงไปกับเตียงแล้วเข่าของร่างสูงก็กดขาทั้งสองไว้จนขยับดิ้นไปไหนไม่ได้ ฮยอกแจมองเข้าไปในนัยน์ตาของฮันกยองแล้วตกใจ...ทำไมความโกรธถึงได้เพิ่มขึ้นมารวดเร็วแบบนี้”คิดไหมว่ามันจะทำให้คนฟังรู้สึกยังไง”

“แล้วคุณคิดไหมล่ะ...ว่าจะฆ่าใครแล้วคนนั้นรู้สึกยังไง”สรรพนามที่เปลี่ยนแปลงกระตุ้นให้ร่างสูงรู้สึกเดือดดาลจนแทบคุมไม่อยู่ ฮยอกแจจ้องตาสู้อย่างไม่ยอมแพ้ถึงแม้ขาและแขนจะถูกตรึงไว้จนไม่มีทางหนีไปไหนรอด”ปล่อยผม”

“แล้วจะปล่อยทำไมล่ะ?”ย้อนกลับมาแล้วโน้มหน้าลงไปใกล้ แววตาถือดีจากฮยอกแจที่เขาไม่เคยได้รับทำเอาสติขาดผึง ในหูมีแต่เสียงหวีดก้องจนแทบไม่ได้ยินอะไร ฮยอกแจดิ้นรนหนีอีกฝ่ายเมื่อรับรู้ว่าฮันกยองต้องการจะทำอะไร สัมผัสหยาบกระด้างเคลื่อนไปทั่วลำคอขาว ทั้งเม้มกัดจนรู้สึกเจ็บ ข้อมือแดงช้ำเพราะถูกแรงกดที่มากเกินไป

“พี่ฮันกยอง..ปล่อยผมเดี๋ยวนี้!!”อารามตกใจทำให้หลุดชื่อเก่าที่ไม่อยากจะเรียกออกมา รู้สึกวูบวาบไปทั่วทั้งตัว ฮันกยองไม่ยอมหยุดง่าย ๆ เพียงแต่ยังคงรุกรานต่อไปด้วยความรู้สึกที่เก็บซ่อนตัวอยู่ในก้นบึ้งมานานแสนนาน ความปรารถนาบวกกับความโกรธแค้นแสดงตัวออกมาเล่นงานฮยอกแจจนได้ ร่างสูงดึงให้ฮยอกแจลุกขึ้นนั่งทับตักตัวเองแล้วปล่อยมือ กดศีรษะอีกฝ่ายให้แนบชิดเข้ามาแล้วบดจูบแรง ๆ จุมพิตที่เต็มไปด้วยความกรุ่นโกรธและความต้องการ ฮยอกแจทุบหลังพี่ชายแรง ๆ เหมือนต้องการจะเตือนสติ

ลิ้นอุ่นตวัดเก็บความหวานทั่วริมฝีปากอีกฝ่ายด้วยความเร่าร้อนจนร่างบางหายใจไม่ทัน พยายามจะหนีออกมาเท่าไหร่อีกฝ่ายก็ยิ่งบังคับกดดันให้เขาถูกตรึงไว้ด้วยแรงมหาศาลจากอีกฝ่าย แตกต่างกันเหลือเกิน ฮันกยองที่เป็นนักกีฬา กับเขาที่แทบจะไม่ทำอะไรเลยทำให้ไม่มีแรงจะไปขัดขืนอะไร น้ำตาไหลรินจากนัยน์ตาสวย ที่เคยคิดไว้...จูบที่เขาจะให้ฮันกยองต้องไม่เป็นแบบนี้ แต่ตอนนี้ทุกอย่างแทบจะแตกหักกันไปแล้ว

“พี่ชาย..ทำไม..”สุดท้ายก็หลุดออกมาจนได้ ฮยอกแจหอบหายใจถี่รัวแล้วก็ยังไม่เลิกดิ้น ฮันกยองไม่ตอบ เพียงแต่ควานมือเข้าไปตามเสื้อตัวบางที่อีกฝ่ายใส่อย่างขาดสติ ความปรารถนาเคลื่อนตัวจากส่วนที่ถูกปิดตายมายังสมอง บดบังทุกอย่างที่เกี่ยวกับความรู้สึกผิดชอบชั่วดี ทั้งความสมควรทั้งหลาย...ที่ว่าเขากับฮยอกแจเป็นผู้ชาย และเขาทั้งสองเป็นพี่น้องกัน ร่างบางสะดุ้งเมื่อฮันกยองใช้มือใหญ่ลูบไปตามส่วนต่าง ๆ ด้วยความย่ามใจ น้ำตาไหลออกมาเรื่อย ๆ ด้วยความรู้สึกเจ็บแปลบในอก ฮันกยองแทบไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าทำอะไรอยู่ เพียงแต่ตอบสนองตัวเองไปเรื่อย ๆ เท่านั้น

“ฮยอกแจ...”เสียงของน้องชายเป็นเพียงสิ่งที่ฮันกยองครางออกมาเบา ๆ ด้วยซุ่มเสียงที่เหม่อลอย ผิวเนียนละเอียดของอีกฝ่ายแทบจะถูกฮันกยองสำรวจจนหมดสิ้น รอยรักแดงช้ำเกลื่อนต้นคอและแผ่นอกสีขาวน้ำนม ฮยอกแจได้แต่หลับตานิ่ง...ด้วยความรู้สึกชิงชังตัวเองที่ผสมเข้ามาอีกที

ทำไมต้องพอใจ ... ทำไมต้องรู้สึกดี ทั้ง ๆ ที่อีกฝ่ายก็มีความผิดถึงขนาดนั้น

พี่ชาย..พี่ชายกลับมาได้ไหม?

“พี่ฮันกยอง...อย่านะ”ร่างบางกระซิบเสียงแผ่ว นัยน์ตาสวยเบิกโพลงอย่างตื่นตระหนกเมื่อมือของอีกฝ่ายรุกเข้ามาถึงส่วนล่าง ร่างบางหดตัวเข้าหากันโดยอัตโนมัติเพื่อปกป้องตัวเอง มือที่เป็นอิสระพยายามยื้อยุดให้ฮันกยองเอามือออกไป

ร่างสูงหยุดทุกอย่างแล้วเงยหน้าขึ้นมาสบตากับฮยอกแจ สายตาอ่อนโยนเหมือนกับเมื่อก่อนที่เป็นพี่ฮันกยองที่แสนดี ชั่ววินาทีนั้น ฮยอกแจรู้สึกเหมือนข้อพิพาททุกกรณีของทั้งสองไม่เคยเกิดขึ้นเลย แต่สุดท้ายร่างสูงก็ยิ้มเย็นออกมา

“ในเมื่อไม่ใช่พี่น้อง..แล้วจะให้หยุดทำไมล่ะ?”

คำถามย้อนกลับทำให้ฮยอกแจรู้สึกเหมือนอะไรบางอย่างแตกสลายลงไป ทิ้งผ่านตัวของเขาไปแล้วกระจายหายไปในอากาศว่างเปล่า น้ำตาไหลรินออกมาเมื่อได้ยินคำพูดที่ไม่เคยคิดว่าจะได้ยินจากคน ๆ นี้ สุดท้าย...เส้นแบ่งเขตของคำว่าพี่น้องที่เคยมีก็หายไป และถูกแทนที่ด้วยคำว่าคนแปลกหน้าที่รักและชิงชังกันมากที่สุด

ซองมินเปิดประตูห้องพักผู้ป่วยเข้ามาแล้วชะโงกหน้ามองข้างในอย่างระมัดระวัง คยูฮยอนเดินตามหลังมาไกล ๆ โดยที่หยุดรอจังหวะทุกครั้งจะได้ไม่เป็นการลุกล้ำมากเกินไป ตลอดทางที่มาโรงพยาบาลแทบไม่มีบทสนทนาของทั้งสองคนเลยด้วยซ้ำ ด้วยความรู้สึกอยากเล่นตัวของอีกคนหนึ่ง บวกกับความรู้สึกอึมครึมที่โดนปฏิเสธโดยไร้คำพูดยืนยัน

“ทงเฮ...”เรียกแผ่วเบาไปที่ผู้ช่วยที่นอนนิ่งอยู่ ประตูห้องน้ำที่อยู่อีกฟากเปิดออกจนซองมินอดสะดุ้งไม่ได้ ร่างสูงที่เดินออกมาก็เป็นอีกคนที่ไม่ได้พบนานพอ ๆ กับคนป่วย”อ้าว...คิบอม”

ร่างสูงพยักหน้าให้แล้วเดินออกข้างนอกเหมือนกับไม่อยากจะรบกวน ร่างบางมองใบหน้าอิดโรยของคิบอมอย่างจับผิด นัยน์ตาของร่างสูงดูแปลก ๆ เป็นสีแดงก่ำเหมือนแพ้อะไรซักอย่าง ซองมินเดินเข้าไปนั่งข้าง ๆ ทงเฮแล้วมองใบหน้าซีดขาวของเพื่อนอย่างเศร้า ๆ

“เป็นอะไรของนายว้า ~~ ตื่น ๆ มาเหอะ แล้วจะได้ไปเรียนด้วยกัน”ซองมินพูดเสียงเซ็ง ๆ แต่ก็เต็มไปด้วยความคิดถึงอีกฝ่าย และโดยไม่ทันตั้งตัว ทงเฮลืมตาขึ้นมองหน้าซองมิน”ตื่นไวดีนะ”

ทงเฮอ้าปากเหมือนอยากจะสื่อสารอะไร นัยน์ตาหวานดูยังทิ้งร่องรอยตื่นตกใจไว้เสมอ มือบางคว้ามือของเพื่อนสนิทมาจับไว้เหมือนอยากจะสื่ออะไร ซองมินขมวดคิ้วกับอาการของทงเฮ...เขาก็ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นอะไร ทำไมหนักถึงขั้นจะพูดไม่ได้

“พี่คนสวยเขาช็อคครับ...ตกใจจนพูดไม่ได้ ถูกใช่ไหมฮะพี่ซึงยอน”เสียงของคยูฮยอนดังขึ้นลอย ๆ ซองมินหันควับไปดูคยูฮยอนที่เดินยิ้มหน้าบานมากับนางพยาบาลคนสวย ซองมินอดรู้สึกเคืองใจไม่ได้ มีอย่างไร บอกรักเมื่อชั่วโมงก่อนชั่วโมงนี้เดินยิ้มหน้าบานกับคนอื่น”อ่ะ ขนม วางให้ด้วย”

ยื่นขนมที่แบกมาให้ซองมินที่วางกระแทกลงบนโต๊ะข้างเตียง คยูฮยอนเดินไปคุยกับนางพยาบาลเรื่องอาการของทงเฮและเรื่องคนเฝ้าไข้แก้มป่อง ๆ ต่อด้วยความอยากรู้อยากเห็น ทิ้งให้ซองมินสะบัดหน้างอนอยู่คนเดียว

“แกอ่ะ...หนีมานอนสบายที่นี่”พอหาคนพูดด้วยไม่ได้ก็ก้มลงไล่เอากับอีทงเฮ ทงเฮก็ได้แต่อ้าปากพะงาบ ๆ อย่างไม่มีเสียง หายช็อคแล้ว..แต่ไม่รู้ทำไมว่าอาการยังตกค้าง เขาจำวิธีการออกเสียงไม่ได้จนไม่สามารถสื่อสารออกมาได้เลย”พูดสิ พอแกไม่พูดมันเงียบอ้ะ!!”

ทงเฮยักไหล่แล้วนอนลงไปตามเดิม สายตากลับไปเหม่อลอยเหมือนเก่า ซองมินหันซ้ายหันขวาหาคนที่ออกไปก่อนที่พวกเขาจะเข้ามาไม่ถึงเสี้ยวนาที

“แล้ว...คิบอมล่ะ”

ทงเฮส่ายหัวแล้วก้มหน้านิ่ง ความทรงจำที่ยังกลับมาไม่ครบถ้วนของเมื่อปีก่อนยังทิ้งพิษตกค้างไว้ในตัว จำได้เลา ๆ ว่าคิบอมทำอะไรซักอย่าง..แล้วยุนอาคือใคร เขาจำไม่ได้ จำได้แค่ผูกพัน..ผูกพันมาก ๆ เท่านั้นเอง รู้สึกปวดหัวจี๊ด ๆ จนส่ายหน้าแล้วเอื้อมมือไปปิดปากซองมินไม่ให้พูดถึงคนหน้านิ่งที่ชอบมานั่งทำหน้าทะมึนเฝ้าไข้เขาในวันสองวันที่ผ่านมา

“ไม่อยากให้พูดเหรอ...เอ้อ..เมื่อไหร่จะกลับไปอ่ะ ไม่มีใครให้ลอกการบ้าน”

ตรงไปตรงมาที่สุด ทงเฮยิ้มออกมาเมื่อได้ฟังจุดประสงค์ที่แท้จริงของอีซองมินผู้ห่วงใยสวัสดิภาพทงเฮด้วยสาเหตุนี้ ร่างบางส่ายหัวเป็นทำนองว่าไม่รู้ นิ้วเรียวชี้ไปที่หลังซองมินเหมือนอยากจะให้ดูอะไรซักอย่าง นัยน์ตาใสวิบวับเป็นเชิงล้อ

พอซองมินหันไป หน้าหวานก็บึ้งตึงลงโดยถนัดเมื่อเห็นสาวอีกคนเดินเข้ามาร่วมวงคุยกับคยูฮยอนข้างนอก จากยัยซึงยอน ๆ อะไรก็มาอีกคนจนเขารู้สึกหมั่นไส้ พอหันกลับมามองทงเฮก็โดนทำหน้าล้อเลียนใส่จนได้รู้ว่า ถึงแม้จะพูดไม่ได้ก็ยังกวนประสาทได้ที่หนึ่งอยู่ดี

“ไม่อยู่แล้วก็ได้...พูดได้เร็ว ๆ นะ”ซองมินทำหน้าชิชะในลำคอเป็นเชิงงอนให้ทงเฮได้ขำเล่น ร่างบางที่สื่อสารไม่ได้ถึงได้กลับมานอนซุกตัวอยู่กับผ้าห่มต่อ พยายามออกเสียงในลำคอเหมือนทุกวันที่พยายามทำแต่ทำไม่ได้เสียที แรงกดโหวง ๆ ในช่องคอบอกว่ากล่องเสียงเขาพยายามแล้ว...แต่ก็ทำไม่ได้

เข้าใจความรู้สึกคนพิการขึ้นมาถนัดก็ตอนนี้นี่แหล่ะ

เสียงประตูเปิดดังขึ้น คราวนี้อีทงเฮรู้ว่าเป็นใครเพราะเจ้าตัวเดินมาเงียบ ๆ ไร้เสียงเฮฮาเหมือนอีซองมินที่เดินทะเลาะกับน้องชายข้างบ้านไปนู่นแล้ว ร่างบางพลิกตัวกลับมามองหน้าคิบอม รู้สึกสะกิดใจเหมือนกับทุกครั้งที่มองเข้าไปในนัยน์ตาคม มันแดงก่ำจนน่าเป็นห่วง แล้วคิบอมก็คอยขยี้มันทุกครั้ง

“ไหน...วันนี้เป็นไงบ้าง”เสียงอ่อนโยนของคนที่มีความรู้สึกผิดคั่งค้างในใจดังขึ้น ทงเฮยิ้มหวานให้อีกฝ่ายแล้วส่ายหัวปฏิเสธ พยายามเท่าไหร่ก็ยังไม่ได้ แต่แพทย์บอกว่าประมาณเกือบ ๆ หนึ่งอาทิตย์ รอให้ทุกอย่างเข้าที่แล้วทงเฮจะพูดได้เหมือนเดิม นี่มันเพิ่งสามวันเอง”ปวดหัวมั้ย?”

ทงเฮส่ายหน้า ร่างสูงหลับตาเมื่อเห็นภาพซ้อนของทงเฮ ไม่รู้ทำไมว่าพักนี้ดวงตามีปัญหาบ่อยนักจนน่ารำคาญ บางทีภาพก็เบลอหรือซ้อน เคืองตาจนเขากลัวว่าจะเป็นอาการที่ตาของเขารับนัยน์ตาจากยุนอาไม่ได้ ทั้ง ๆ ที่ช่วงนี้ก็มาตรวจกับแพทย์บ้างตามที่นัด ทงเฮยื่นหน้าเข้ามาใกล้...แล้วจับแก้มของเขาอย่างสงสัย ตาใสจ้องเข้ามาที่อีกฝ่ายเพื่อหาอาการผิดปกติ ถึงแม้ทงเฮจะไม่มีเสียงสดใสไว้สื่อความคิดตอนนี้ แต่ใบหน้าที่จริงใจนั้นก็ทำให้คิบอมรู้สึกแปลก ๆ ได้เหมือนทุกที

“ทำไม..?”ถามออกมาเบา ๆ เพื่อให้อีกฝ่ายออกไปห่าง ๆ ทงเฮส่ายหัวแล้วขมวดคิ้วที่เห็นว่ารอยกระจกตาของคิบอมดูแปลก ๆ เส้นเลือดนูนจนน่ากลัว นัยน์ตาที่คุ้นเคยดวงนี้ดูเศร้าอย่างไรชอบกล

เหมือนมีใครบางคนมองผ่านออกมา...

ใครบางคนที่ไม่ใช่คิมคิบอม

================================================

The fact of this chapter is …. There’s some NC between hanhyuk ~

ลิ้งค์มีพาสเวิร์ด คือ hanhyuk38 เน้อ เอ็นซีที่สั้น ๆ หึหึ

http://www.mediafire.com/?f3jlztndynf

ทดสอบ ทดสอบ จะมีใครโวยวายกะมินบ้าง

เปิดจองแล้วน้า คือแต่งใกล้จะจบแล้ว เหลือแค่สเป อาจจะลงตอนจบของเรื่องนี้ช่วงปลาย ๆ มีนา แต่จะจัดส่งช่วงปลายกุมภาเน้อ

หลาย ๆ คนอ่านตอนที่แล้วอาจจะคิดว่าไรท์เตอร์นั้นมีปมหลังอะไรเกี่ยวกับความรักรึเปล่า(หรือแค้นใครมารึเปล่า) ตอบให้ว่าไม่มี แฟนไม่เคยมี = =aaaaaa

ความคิดเห็นที่ 389

สามี~~ อยากอ่านปราถนา แต่งให้จบไวๆ นะเคอะ 55 / จะรีบไปแต่งแล้ว 55
ชอบกว่า คยูมิน ณ ไวท์เลิฟ อีกนะขอบอก...เพราะมันคือสิ่งที่พี่ต้องการให้เป็นใช่มั้ย / เพราะมันจิต !!
เนื่องจากตัวเองไม่มีความพยายามในการแต่ง เลยใช้มีนเป็นเครื่องมือแต่งแทน?! / นั่นดิ่ ก็ว่า .. ทำไมตัวเองแต่งจิตขึ้น ๆ ...
กร๊าก > < คิคิคิ มีนจะรับความจิตจากพี่ไป เชื่อเถอะ! ฮ่า ๆ / osmosis สินะ

Name : +melodia+< My.iD > [ IP : 124.120.72.178 ]
Email / Msn: - ส่งข้อความลับ
วันที่: 30 มกราคม 2553 / 14:21

ความคิดเห็นที่ 388 (จากตอนที่ 19)

มาอ่านแล้ววว วันนี้มันมาซะเช้า(?) - - / จะสิบโมงแล้วนะ .. = =vv
ยังไม่ได้อาบนํ้า แห กตาตื่นมาก็เปิดคอมทันที (แต่แปรงฟันเเล้วนะ - -+) ฮ่าๆ / ตอนที่พี่กำลังนั่งตอบอยู่นี่ สภาพพี่เหมือนโพดเป๊ะ
เป็นหวัด ตอนนี้นั่งแสบจมูกมาก T T / อันนี้ไม่ 55

ไม่อยากจะอะไรเลยนะ.. แต่แม่ฮยอกตายแล้ว ตายแล้วววว ! ย้าาาาาา / ดีใจเหรอ
เหมือนจะดีใจนะ แต่ไม่รู้สิ มันเดาอารมณ์ตัวเองไม่ถูกแฮะ คึคึคึคึ / = =aaaaa
สงสารฮยอกกับพ่อเหมือนกัน แล้วมันก็สงสารป๋ามากๆๆๆๆๆๆ T T / ทำไมล๊า สะใจดีออก 55
ฮยอกแจพูดแบบนั้นเเล้วอ่ะ มันก็เสียใจอยู่นะ เป็นใครไม่เสียใจบ้าง
ทำไมพี่มีนต้องให้ฮยอกมาได้ยินด้วยยยย (กรีดร้องงง โฮกกกกกก T[]T) / just a destiny .. control by me
เดี๋ยวมันจะไม่รันทดใช่มั้ยล่ะ ??? เเงงงงงงงงงงงง้ / ใช่ ~~~

แล้วอีกอย่างนะ มาได้ยินจากปากพี่ชายตัวเองซะด้วย เจ็บจื๊ดๆๆ
เจ้าชู้คนนั้นก็ยังจะมาอีกนะ แม่ตบกลิ้งเลยนี่ ! -0-; / let you do that 55
พี่ฮยอกแจวิ่งไปแล้ว เฮียตามน้องเลยน้า เดี๋ยวมันจะไปไกล ~ / ไปไหนล่ะ 55
สงสารเหอะ จริงๆ นะ พี่มีนอ่าาาาาาาาาาาาาาาาา T T / พี่สะใจอยู่นะรู้มั้ย 555

สุดท้ายแล้ว ท้ายที่สุดแล้ว ป๋ากับฮยอกไม่ใช่พี่น้องกันทางสายเลือด ? / นั่นไง หึหึ
อย่างนี้แหละน้า ว่าแล้วๆ คึคึคึคึคึคึคึคึคึคึคึคึคึคึ (มันเยอะไปไหน ? - -)
ฮยอกให้อภัยพี่ชายได้มั้ย ? โพดคิดว่าคงอีกนานใช่มะๆ ? ฮ่าๆๆ / อีกนานเหรอ ไม่บอกหรอก จะบอกแค่ว่าเรื่องนี้จะจบช่วงประมาณตอนที่ยี่สิบกว่า ๆ
ตอนนี้มันบีบหัวใจมากๆ ทั้งฮันฮยอกและคิเฮ !!

ความจำหมวยมันกลับมาแล้วตอนนี้พี่ทงเฮก็พูดไม่ได้ซะงั้น ! / ดีนะไม่ทำิอย่างอื่นไม่ได้ไปด้วย
สงสารคิม คิบอมมมมมม เหมือนกำลังจะรักหรอ ? ช่างเหอะ - - / ไม่บอก
แล้วไหนจะเรื่องลูกตาอีกอ่ะ ชอกชํ้าจริงๆ ผู้ชายคนนี้ T T / อ่าน ๆ ไปมาอาจจะคิดว่าพี่มีปมนะ 55
ตาที่พี่เค้ามองอยู่ทุกวัน มันกับไม่ใช่ของตัวเอง
แต่เป็นของของคนที่ทงเฮรักก่อนควาจำเสื่อม ย้าาาาาาาาาาาาาา ! / เป็นเรื่องรันทดมาก ...
อย่าเอามือไปควักมันออกมานะพี่ เง้อออออออออออออออ -o-; / ไม่มือหรอก

พี่คิบอมอย่าคิดมากน้า พี่ทงเฮเค้าอาาจะไม่เป็นอะไรมาก / ไม่มีทาง 5555555
รีบๆ ทำให้เฮจัง(เฮจังหรอ ? น่ารักดีเนอะ คึคึคึ)พูดได้เร็วๆ น้า / เฮจัง น่ารักนะ ..แต่พี่ชอบเรียกเฮเตี้ยมากกว่า 555
อย่างนี้แหละเค้าเรียกว่าเริ่มชอบเริ่มรักแล้วล่ะมั้ง คิิดว่าอย่างนั้นนะ
พอเปิดใจแล้วนะ แต่ดันมามีเรื่องแบบนี้อีกอ่า T T / สะใจ๊

ซีว๊อนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน !
พอใจหรือยังอ่า ช็อกจนพูดไม่ได้แล้วเนี่ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ / กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก / อ้าว
(อะไรของโพดมันอ่ะ ?! - -)

เจ๊เอาอีกแล้วครับท่าน ตอนนี้กำลังจะทำบางสิ่งบางอย่าง !! / ทำอะไร !!
เพื่อน้องเจ๊ทำได้ หรือว่าต้องการแบบนั้นจริงๆ - - ไม่หรอกเนอะๆๆ คึคึคึคึ / อย่าเดาคุณนายเค้าถูกเด้
ซีวอนมันก็เป็นแบบนั้นแหละ ระวังไว้เถอะ !!
จะตกหลุมรักตุ๊กตาหน้าสวยคนนี้จนหัวทิ่มเลย !!!! หึคึคึคึคึคึ -*- /หึหึ

แต่ตอนนี้มันเศร้ามากจริงๆ นะ มีแต่คนเศร้ากันทั้งนั้นเลยอ่ะ  / สะใจ *-*
เยี่ยมมมมมมมมมมมม !! (ตกลงโพดมันจะเศร้าหรือดีใจ ? *0*) ฮ่าๆๆๆ

พี่มีนโพดล้อเล่นนะๆ ไม่ต้องลดหรอก โหยยยยยยย ! เกรงใจจริงๆ นะ ~ / ลดไปสิบบาทเนี่ยนะ =[]=!
แต่ต้องเก็บเงินรอก่อนล่ะคึ แล้วก็มีผู้ชายในเมือง(บอยอิน - -)เมื่อไหร่จะมา - - / พี่ก็รอผู้ชายในเมืองเหมือนกัน
เดี๋ยวจะเอาเงินไปใช้ให้หมดเเล้ว แง๊งงงง -3- / TwT
คิดถึงพี่มีนเหมือนกันนนนนน อยากจะเจอเหมือนกันนนนน !! / กร๊าซซซ ไปงานกีฬาสีเอลฟ์รึเปล่าาาา พี่ไปน้า
อย่างที่โพดบอก ถ้าพี่มีนเจอเค้าอย่าตกใจไป คนหรืออีที ฮ่าๆๆ จริงๆ นะ / 555
คิดถึงงงงงงงง จุ๊บๆ

Name : ,,MINPOADZ [ IP : 58.9.128.176 ]
Email / Msn: -
วันที่: 30 มกราคม 2553 / 09:47

ความคิดเห็นที่ 386 (จากตอนที่ 19)

โอยยยยยยยยยย วิกฤต ๆ
ตอนนี้มันขมขื่นได้อีก รันทดได้อี๊ก ~! / สะใจ ..ยิ่งนัก เอิงเอย
สงสารคิเฮอ๊าาาา 
หมวยช๊อคจนพูดไม่ด๊ายยยยยยยยยย ทำไมเป็นแบบเน้ TT^TT / อาการหนะักแล้ว = =!
แต่ตอนนี้สงสารบอมบอมสุด ๆ ยิ่งตอนอยู่ที่สุสานนี่แบบว่าเศ้ราโฮก ๆ / รอตอนหลัง ๆ
เริ่มจะมีความสุขอันน้อยนิดมันก้หลุดลอยไปอีกแล้ว / ระวังจะหลุดไปหมดเลย 555
มันเป็นเรื่องที่ไม่ได้ตั้งใจจะให้เกิดซะหน่อยนี่นา  คิบอม~ไม่เป็นไรนะ TT^TT
ฮยอคจี้ก้แซดอย่างรุนแรง พี่ชาย... / แซดยังน้อยเกิ๊น ดูตอนนี้เถอะ 55
จะมีคำนี้หลุดออกมาจากปากไก่น้อยอีกมั้ย
ทั้งรักทั้งชัง เศร้าใจวุ้ย ซุนคยูจัดแบบฮา ๆ มาให้ที !! / เสียใจ สาวน้อยซันซันไม่มีบทให้ฮาแล้ว ยกเว้นในเล่ม 555

Name : [v]anila`< My.iD > [ IP : 210.1.21.132 ]
Email / Msn: vanila.ii(แอท)hotmail.com ส่งข้อความลับ
วันที่: 28 มกราคม 2553 / 11:13

ความคิดเห็นที่ 385 (จากตอนที่ 19)

อ่านแล้วเริ่มรู้สึกว่าป๋าจิตอ่ะมีน-*- / อ่านตอนนี้ดิ่ 5555

น่ากลัววววว สงสารไก่น้อยของเรา(?)/ ของเค้า !-3-

ปลาของเรา(??)พูดไม่ได้!!! แล้วตี๋จะไปคุยกะใครล่ะเนี่ยยยยย / กับตัวเอง .. ตอนหน้าระหวังหมวยให้ดี ๆ 5555

อย่าให้เศร้ามากกนะมีน หัวใจเราจะวายได้ TT^TT / ก็ Y อยู่แล้ว = =

อยากปิดเทอมเร็วๆจังเลยยย / แต่ต้องสอบก่อน - -

มีนสู้ๆนะจ้ะ งานเราก็เยอะเหมือนกันเลยTT^TT

---

PS.  Super Junior 3rd album!!!! Sorry Sorry

Name : @_minto_@< My.iD > [ IP : 58.8.29.180 ]
Email / Msn: - ส่งข้อความลับ
วันที่: 27 มกราคม 2553 / 22:09

ความคิดเห็นที่ 384 (จากตอนที่ 19)

ที่แท้ก็ไม่ใช่พี่น้องกันจริงๆ / ถูกแล้นนน

แต่ก็ต้องเสียคนที่รักไปเพราะตนเองเป็นสาเหตุ

คุ้มหรือเปล่านะฮันคยองที่ทำแบบนี้ / ไม่เลย แต่ตอนนี้ถือว่าคุ้ม หึหึ

พาร์ทนี้เศร้าจังเลย ดงแฮช็อคพูดไม่ได้

แถมอาจจะความจำเสื่อมชั่วคราวอีก / อาจจะนะ ... ~~

สงสารคิบอมไม่ใช่ความผิดของตัวเองก็เหมือนต้องรับผิดชอบไป

Name : เอมิลี่ [ IP : 58.8.115.216 ]
Email / Msn: -
วันที่: 27 มกราคม 2553 / 21:06

ความคิดเห็นที่ 383 (จากตอนที่ 19)

หวัดดีค่า
อยากบอกว่านี่เป็นฟิค Y เรื่องแรกที่อ่าน / อ๊าย จริงอ้ะ
และก็อยากบอกว่า หนุกมากกกกกก!!!! นั่งอ่านจนดึกดื่น หนุกเกิ๊น++ / อ๊างงงง

สงสารบอมสุดที่รักจับใจ ไม่เป็นไรบอม เดี๋ยวด๊องก็จะเข้าใจนายเอง มันต้องใช้เวลา / เวลาเยอะด้วยแหล่ะ หึหึ
สะใจวอนแล้วใช่มั้ยเนี่ย เขาจะแตกกันอ่า / โหย .. ทำไมวอนกลายเป็นคนเลวไปเลยล่ะ 5555
รันทดสุดจิต ด๊องพูดไม่ได้ อาไรกันเนี่ย!! หายเร็วๆนะด๊อง / มันยังไม่พอแค่นี้ิ - -!

ฮยอกใจร้ายอะ น่าจะรอฟังป๋าฮันแก้ตัวก่อน / ไม่ทันแล้ว –w-
ไม่เป็นไรหรอกเนอะฮัน เดี๋ยวฮยอกก็จะรู้ความจริงเอง ว่านายไม่ได้ตั้งใจ(แต่เจตนา)ล้อเล่น / =[]= !!!
สรุปว่าฮันกะฮยอกไม่ใช่พี่น้องกันใช่มั้ย??
ดึเลย อย่างนี้ต้องจับปล้ำ 55+ / สมใจแล้วนะ 555

น่าสงสารพี่ฉ่อยเหมือนกันนะ ที่ด๊องไม่ยอมหันมามองเลย / สะใจดีออก =w=
แต่อย่างนี้แหละดีแล้ว เพราะว่า มันต้องเป็น 'วอนซิน' เท่านั้น กร๊ากๆๆ (บ้าไปแล้วเรา) / ตอกย้ำซ้ำ ๆ ให้ช้อยรู้ตัว ..
วอนอะ ทำไมเห็นฮีชอลเป็นตุ๊กตาล่ะ (แต่ก็รู้น้า ว่าแอบหลงอยู่ อิอิ)
ฮีชอลก็สู้ๆนะ วอนเค้าเริ่มหลงแล้ว ถึงขนาดมีหลุดหื่นมานิดหน่อย --* / 555

ทำไมมินปากแข็งจังอะ?? / สะใจคนแต่ง 5
ถ้ามันทำให้ตัวเองเจ็บก็อย่าทำเลย เพราะคยูก็เจ็บเหมือนกัน / ระวังตอนสุดท้าย
พูดมาเถอะแค่คำเดียว 'ฉันไม่อยากให้นายไป' / พูดยากนะคำนี้
แค่นี้ก็จบ จะได้รักกันซะที หลังจากที่กัดกันมาทั้งเรื่อง 55 / มันง่ายไป๊ !! = =

แต่งต่อไปเรื่อยๆนะคะ ไรเตอร์ จะรออ่านอย่างใจจดใจจ่อ
สู้ๆๆ!!

Name : Yok-- [ IP : 202.149.25.241 ]
Email / Msn: -
วันที่: 26 มกราคม 2553 / 22:23

ความคิดเห็นที่ 382 (จากตอนที่ 19)

น้ำตาท่วม..... / *-*

อาไร้ มันจะรันทดได้ขนาดนี้ / ก็ ... หึหึ

แต่ละคน เฮ้ออออ มีเรื่องหนักใจกันทุกคน / อ๊างงงงงงงงงง

Name : superman [ IP : 124.157.146.37 ]
Email / Msn: -
วันที่: 26 มกราคม 2553 / 21:54

ความคิดเห็นที่ 381 (จากตอนที่ 19)

เครียดอย่างแรง / หลัง ๆ หนักกว่านี้อีกนะ - -

แง้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

Name : +"NAMKHENG"+< My.iD > [ IP : 58.8.30.51 ]
Email / Msn: - ส่งข้อความลับ
วันที่: 26 มกราคม 2553 / 21:07

ความคิดเห็นที่ 380 (จากตอนที่ 19)

สงสารด๊อง สงสารบอม / สงารตัวเองที่หลงมาอ่านของไรท์เตอร์จิตผิดปกติด้วยสิ =w=

ทุกเรื่องมันเป็นอุบัติเหตุ

เข้าใจกันเร็วๆ นะ อย่าโทษตัวเองเลย

Name : PUKUCHAN [ IP : 124.120.114.114 ]
Email / Msn: -
วันที่: 26 มกราคม 2553 / 19:25

ความคิดเห็นที่ 379 (จากตอนที่ 19)

น่าสงสารอ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

อยากร้องไห้

TT / ร้องไห้ด้วย เอ้า

จะเปนไงต่อไปอ่า / อาจจะไม่หักมุมมากหรอก ..เนอะ

Name : Lop [ IP : 110.168.69.136 ]
Email / Msn: -
วันที่: 26 มกราคม 2553 / 19:24

ความคิดเห็นที่ 376 (จากตอนที่ 19)

เศร้าจัง
อัพต่อเร็ว ๆ น้า

Name : memo [ IP : 114.128.115.229 ]
Email / Msn: lettlememo(แอท)gmail.com
วันที่: 26 มกราคม 2553 / 11:05

ความคิดเห็นที่ 375 (จากตอนที่ 19)

สงสารบอมอ่ะ อย่าคิดทำอะไรไม่ดีนะบอม / อะไรไม่ดีนั่นคืออะไร๊
 
ยุนอา คงจะดีใจที่บอมดูแลด๊องแทนเธอได้ / หึหึ

ให้เวลาด๊องก่อนนะ มันเป็นเรื่องใหญ่ที่ต้อง

ใช้เวลาทำใจ อย่าเพิ่งท้อนะบอม อดทนไว้ / ท้อแล้วเกิดอะไรดี หึหึ

วอน แกดูผลงานของแกซิ สะใจมั๊ยล่ะทีนี้ / ระวังวอนจะแก้แค้นคนอ่านทุกคนนะ = =bbbbbbbb

ด๊องช๊อคจนพูดไม่ได้แล้ว ไหนจะจิตใจของด๊องอีก / หึหึ

ทำอะไรไม่คิดนะ ไอ่สิงโตบ้า แล้วนี่เจ๊ชั้น

ต้องยอมไปเป็นตุ๊กตาให้แก เพื่อน้องชายอีกล่ะสิเนี่ย

ระวังเหอะ แกจะหลงรักตุ๊กตาแสนสวยหัวทิ่ม / หัวทิ่มหัวตำเลยแหล่ะ กร๊ากๆ

---

PS.  ~~ Belive in Superjunior ~~

Name : love_simcin< My.iD > [ IP : 58.8.134.133 ]
Email / Msn: love_simcin(แอท)hotmail.com ส่งข้อความลับ
วันที่: 26 มกราคม 2553 / 08:47

ความคิดเห็นที่ 373 (จากตอนที่ 19)

ง่า สงสารบอม ด็องที่สุดเลย
ทำไมมันถึงรันทดจังค่ะ ด็องช็อคจนพูดไม่ได้ / เพราะพล็อต + อำนาจมืด !! - -
แค่สูญเสียค.ทรงจำ ก็เศร้าแล้ว เง้อๆๆๆๆ
แล้วนี่เมื่อจะได้รักกันล่ะคร่า ไรเตอร์ / อื้ม ... ตอบยากจัง คิ
T_TTTTT

Name : ing [ IP : 58.8.100.113 ]
Email / Msn: -
วันที่: 25 มกราคม 2553 / 23:36

ความคิดเห็นที่ 372 (จากตอนที่ 19)

งืออออ อ T^T
ตอนนี้เศร้าง่า ...

ทั้งป๋าฮัน ฮยอก หมวยน้อย แล้วก็ตี๋แก้มบวม / ระวังรันทดหนักกว่าเดิม

Name : JangJA+ [ IP : 125.26.117.72 ]
Email / Msn: -
วันที่: 25 มกราคม 2553 / 22:01

ความคิดเห็นที่ 371 (จากตอนที่ 19)

น้ำตาท่วมเลยเรา T  T / หวังไว้แบบนี้แหล่ะ !! 555

Name : 030 [ IP : 114.128.13.21 ]
Email / Msn: -
วันที่: 25 มกราคม 2553 / 21:34

ความคิดเห็นที่ 370 (จากตอนที่ 19)

หดหู่หวะมีน / มีนสดใสไม่ไหวแล้ว 555
ตอนนี้ไม่รู้จะสงสารใครดี
น่าสงสารไปหมดเลยทุกคน = = / แม่เจ้า ขนาดนั้น 555

ฮยอกแจเสียแม่ไป
แล้วยังมารับรู้เรื่องราวหลังฉากอีก / ต้องรู้สิ ถ้าไม่รู้ก็ไม่น้ำเน่า ไม่สะใจเราหรอก ฮิ้ว
คราวนี้ความสัมพันธ์พี่น้องแตกหักแน่เลย
ดูฮยอกแจจะโกรธเข้าขั้นสุดๆ / แล้วก็ .. คึคึ

ส่วนคิบอมกะทงเฮ
ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้นะ
ชอคจนพูดไม่ได้ แถมยังจำอดีตได้อีก / ยั๊ง ยั๊ง ต้องร๊อให้พีคนรกก่อน
เจ็บปวดซ้ำซ้อนเพราะมารู้ว่าคู่กรณีคือคิบอม / รู้แล้วลืม
สงสารคิบอมดอ้ะ พอเปิดใจรับเค้าเข้ามาแล้วก็ต้องเจ็บปวดอีก / บางที ... มีนอาจจะมีอดีตที่น่าเจ็บปวดเกี่ยวกบัควาารักก็ได้นะ 555555
ทั้งที่ตัวเองก็รู้สึกผิด แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เลยตอนนี้ / ควักลูกตา = =b

ปล*เรื่องมันไม่พันแล้วนะพี่ว่า พี่คิดว่ามันขึ้นหลักหมื่นแล้ว
แล้วอีกสักพักคงขึ้นหลักแสน จบเรื่อง เรื่องขึ้นหลักล้านพอดี (มุขอะไรของป้าหน่ะ) 5555 / ในห้องเรียนมีนจะมีป้ายวางอยู่สามอัน เอาไว้ชู้ ป้ายนั้นมีตัวอักษรเขียนว่า แป้กตัวใหญ่ ๆ แล้วก็มีคำว่า Banned อยู๋ข้างใต้

ขอชูให้ - -…..

Name : Clier [ IP : 124.121.132.26 ]
Email / Msn: -
วันที่: 25 มกราคม 2553 / 21:17

ความคิดเห็นที่ 368 (จากตอนที่ 19)

โฮกกกกฮ๊ากกก
ตอนนี้คงเป็นตอนที่จี๊ดจนน้ำตาแทบไหลที่สุดเท่าที่อ่านฟิคนี้มา / ระวังจะมากกว่าีนี้
(อ่านตอนต่อไปบ่อน้ำตาแตกแน่เลยอ่ะ -[]-) / เลือดกำเดาต่างหาก ...

เจ็บมั้ย?...ฮยอกแจ
เจ็บมั้ย?...พี่ฮัน
เรื่องทุกอย่างเลวร้ายลงทุกที... ทุกที... / เดี๋ยวจะมีกว่านี้ด้วย !!
อ่า... ทำไมฮยอกต้องเข้ามาได้ยินด้วยล่ะ(ไรเตอร์อ่ะ!! -)3- ) / just a plot 55
พี่ชายสุดที่รักฆ่าแม่ตัวเอง / เคาไม่ตั้งใจนะ .. งี๊ด
แถมรู้จากปากพี่ชายเองด้วย... เจ็บชะมัด / ไม่มากหรอก หึหึ
ให้อภัยพี่ชายได้มั้ย?...ฮยอกแจ
แต่... ฮยอกไม่ใช่น้องพี่ฮันหรอ? คึคึ
แบบนี้ต้องตามง้อแล้วจับปล้ำ!!! ฮ่าๆ (หัวเราะอย่างสะใจ) / นั่นไง ได้ตามใจขอแล้ว 55
ฮันฮยอกจะเป็นอย่างไรต่อไป... เดาไม่ออก -*- / นั่นดิ่ 555

ชีวอน ไอตัวต้นเหตุ -*- / 5555555555555
ยิ่งคิดยิ่งแค้นนนน ย๊ากกก
ไหนว่ารักด๊องนักหนา
ใกล้พี่สาวคนสวยนิดหน่อยถึงกับหลุดหื่นอ่ะ!! / เค้าเรียกว่า ..เอ่อ ..มันคนละคนกั๊น
สงสารพี่ฮีชอลจริงจริ๊ง...
มารักไอคุณชายหื่น ชั่ว(?) แบบนี้ได้ไงกัน!! / กร๊ากกกกก
ต้องยอมพลีกายให้ชายช้อยอีกแล้วหรือคะพี่?
คึคึ รอ NC ~ / ไม่มีหรอก ยกเว้นจะคึุก (ซึ่งตอนนี้ไรท์เตอร์เหี่ยวเฉา - -)
ช๊อบบบบบบบบบบบ><

มาคุ... มาคุสุดๆสำหรับคิเฮ / หึหึ
อีทงเฮ...
ไม่คิดว่าเรื่องจะเลวร้ายขนาดนี้ / อ้าว ทำไมมองโลกในแง่ดีกันจัง *-*
ช็อกจนพูดไม่ได้... / ดีนะ .. หึหึ
ทำไมปลาน้อยที่แสนน่ารักสดใสต้องมาเจอกับเรื่องแบบนี้ด้วยนะ / เพราะไรท์เตอร์แค้นหมวย
สิ่งที่อยากลืม...กลับจำ (ต้องโทษตาชเวแท้ๆ) / กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
รู้นะคะว่าพี่เจ็บปวด
รู้นะคะว่าพี่โกรธคิมคิบอม
แต่...ให้อภัยพี่คิบอมได้มั้ยคะ? / ไม่ได้ !! (อ้าว)
พ่อแก้มป่องก็ไม่อยากให้เรื่องเป็นแบบนี้หรอก / อาจจะเป็นมากกว่านี้
สิ่งที่เจอมาก็เจ็บจะแย่แล้ว
คิมคิบอม...
อย่าสับสนในตัวเองอีกเลย / ไม่ไหวหรอก เลิกสับสนมันก็ยากเกินไป 555
รักหมวยเข้าแล้วล่ะ
รีบรู้ใจตัวเองแล้วรีบง้อหมวยซะ! / หา
แล้วจับปล้ำ!! (เอิ่ม.. ไม่เกี่ยว - -*) / คำนี้ ... ตอนหน้ามีลุ้นนะเออ
อ่า....จะมีอะไรเลวร้ายตามมาอีกนะ?
อยากให้เรื่องนี้ไม่มีโชคร้ายยยย > / กร๊า่กกกกกกกกกกกก

Name : นักอ่านในเงามืด [ IP : 125.27.218.115 ]
Email / Msn: -
วันที่: 25 มกราคม 2553 / 20:49

ความคิดเห็นที่ 366 (จากตอนที่ 19)

เง้ออออ ตอนนี้ บีบหัวใจ คิดว่าฮันก็คงจะเสียใจไม่ได้ต่างกัน / ทำไม เห็นคำว่าบีบใจ น้ำตาไหล รันทด รวดร้าวของเหล่าคนอ่านแล้วไรท์เตอร์สะใจจังนะ - -
เพียงแต่ฮันเป็นคนแรกที่เห็น ก็คงรู้สึกโกรธ เกลียดมากที่ตัวเองกับพ่อ กับน้อง(?)โดนหลอก
แต่ในเมื่อ พ่อรู้อยู่แล้ว... ฮันจะรู้สึกยังไงนะ  แล้วไหนจะฮยอกที่มาได้ยินเข้าพอดี / ก็รันท๊ด ~~
ยังไงคนนั้นก็แม่ฮยอกนะ เฮ้อ~ เรื่องบานปลาย / ระวังจะมากกว่านั้น หึหึ

สงสารหมวยนะ ที่ต้องร้องไห้ เสียใจ  / ... เหรอ คึคึ
แต่ตอนนี้สงสารคิบอมมากกว่า  คนที่ตัวเองรักตายเพราะตัวเอง / ซับซ้อน ซ่อนเงื่อน
พอเริ่มจะดีขึ้น มีรักครั้งใหม่ ก็ปรากฎว่าคนที่ตัวเองรักไม่ปกติอยู่ทุกวันนี้
ก็เพราะเหตุการณ์นั้น หนำซ้ำ ลูกกะตาที่ใช้มองอยู่ทุกวัน ก็ยัง ................ เฮ้ออออออออออออออออ~ / ควักมันออกมา =w=

อย่าควักลูกตาออกมานะบอมมมมม เสียใจก็รู้
แต่สงสารคนอ่านบ้างเหอะ  ถ้าหมวยช็อคจนพูดไม่ได้  แล้วบอมจะมาช็อคจนมองไม่เห็น/ รันทดไปแล้ว = =bbbbbb
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!  T^T ไม่น๊า ไรเตอร์

Name : ~sand~< My.iD > [ IP : 112.142.174.243 ]
Email / Msn: - ส่งข้อความลับ
วันที่: 25 มกราคม 2553 / 20:25