คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : [Part 18]
[Part 18]
จุนซูกำลังนั่งนิ่งๆอยู่ในห้อง หลังจากที่ตัวเองนั่งดูโทรทัศน์ในห้องนั่งเล่นสบายอารมณ์เมื่อครู่ก็ทำให้เขาสบายใจขึ้นมาหน่อยนึง
คิม จุนซูที่อ่อนแอไม่ยอมรับความจริงคนเดิมได้ตายไปแล้ว
จะเป็นคิม จุนซูคนใหม่...ที่มีแต่หน้ากากที่สวมทับ
อย่าให้ใครล่วงรู้ว่าตัวตนที่แท้จริงนั้นอ่อนแอ
ยิ้ม...ให้กับคนที่ดีด้วยและจงร้ายกับคนที่ร้ายด้วย
แอ๊ดดด...
ประตูห้องถูกเปิดออกด้วยบุคคลที่จุนซูรำคาญที่สุด หลังจากคืนนั้นความรู้สึกดีๆที่มีให้ก็หายไปจนหมด
“เข้ามาทำไม?”ถามด้วยน้ำเสียงเย็นๆอย่างที่ยูชอนไม่ชอบเอาเสียเลย
“บ้านฉัน”สวนทันควันด้วยคำที่เอาแต่ใจและไม่น่าฟังแต่จุนซูก็ไม่สนใจ ถ้าไม่ใช่เพราะว่าสายตาคู่นั้นที่มองมาเหมือนกับสายตาเดียวกันกับแววตาที่มองเขาในคืนนั้น
ความกลัวเบื้องลึกที่ปิดไว้กลับตื่นขึ้นมาจนจุนซูต้องเม้มริมฝีปากแน่น
ควับ!
ยูชอนจับมือจุนซูไว้แน่นแล้วบีบข้อมือขาวจนเป็นรอยแดงจนจุนซูต้องหลุดร้องครางออกมาเบาๆ
“ฉันเกลียดสายตาแบบนี้”ยูชอนบอกเสียงเย็นในขณะที่จุนซูก็ส่งสายตาเกรี้ยวตอบอย่างไม่ลดละ “ไม่น่ารักเอาซ่ะเลย”
“ฉันก็ไม่เคยน่ารักอยู่แล้ว”จุนซูสวนกระด้าง “ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!”
ปึก!
ยูชอนเหวี่ยงตัวจุนซูจนกระแทกเข้ากับโซฟา ร่างบางเม้มริมฝีปากแน่นอย่างเจ็บปวด ยูชอนเลิกคิ้วขึ้นน้อยๆ
“นายก็แค่ของเล่นของฉันอย่าเรื่องมากได้ไหม”บอกพร้อมรอยยิ้มยั่วที่ทำให้สติของจุนซูขาดผึง ร่างเล็กสะบัดมือให้หลุดจากพันธนาการของยูชอนที่ดูเหมือนว่าจะไม่หลุดง่ายๆ จุนซูจ้องตอบไปอย่างแข็งกร้าวก่อนจะโต้วาจาแสบร้อนที่บ่งบอกถึงความอดทนที่ถึงขีดสุด
“ฉันไม่ใช่ของเล่น!...ฉันมีความรู้สึกซึ่งคนไร้หัวใจอย่างนายไม่มีวันเข้าใจ!!!”จุนซูตวาดก่อนจะปิดประโยคด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความสิ้นหวัง “ฉันก็เจ็บเป็นนะยูชอน...”
น้ำเสียงหวานๆที่แสดงถึงความอ่อนแอนั่นทำให้ยูชอนชะงัก นัยน์ตาคู่คมหรี่ลงอย่างไม่เข้าใจ
“นายเคยคิดบ้างไหมว่าฉันอยากมีชีวิตแบบนี้รึเปล่า ฉันเคยต้องการชีวิตแบบนี้บ้างไหม!? ไม่เคยเลย...ฉันไม่เคยต้องการชีวิตที่ไม่ปกติแบบนี้เลยสักครั้งและยิ่งกว่านั้นนายเคยคิดบ้างไหมว่าการกระทำของนายมันจะทำให้ฉันเจ็บปวด!!”จุนซูตวาดใส่ในขณะที่ความอ่อนแอเริ่มไหลเป็นทางทั้งๆที่เคยพร่ำบอกตัวเองว่าจะไม่ร้องไห้
จะไม่อ่อนแอ...
ไม่อ่อนแอให้ใครรังแก...
แต่ก็ทำไม่ได้...
“ฉันเจ็บ!....ฉันเหนื่อย....นายเคยรับรู้บ้างรึเปล่า”จุนซูยังคงพูดต่อไปไม่หยุดเมื่อได้พูดออกไปแล้วก็รู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอแต่มันก็หยุดไม่ได้
นายเคยรู้บ้างไหมว่าฉันท้อ...
สิ้นหวัง...
เหนื่อยขนาดไหนนายไม่เคยรู้...
“ฉันต้องร้องไห้เกือบทุกคืน...ร้องไห้จนรู้สึกเกลียดตัวเอง รู้สึกว่าตัวเองน่าสมเพช”จุนซูเริ่มบอกเสียงอ่อนลงจนยูชอนรู้สึกสับสน นัยน์ตาคู่คมจับจ้องไปยังร่างเล็กที่เหมือนจะระเบิดความรู้สึกออกมาด้วยความรู้สึกที่ตัวเขาไม่อาจจะเข้าใจ “นายทำให้ฉันกลายเป็นคนอ่อนแอ ไร้ค่า ต่ำค่าจนไม่อยากจะอยู่บนโลกนี้อีกต่อไป”
ฉันไม่อยากจะอยู่อีกแล้ว โลกใบนี้ไม่ที่ให้สำคหรับคนอย่างฉัน
โลกเน่าๆใบนี้น่ะ
ทำไมถึงต้องให้ชีวิตฉันขึ้นมาด้วย
ยูชอนเงียบและปล่อยมือจากจุนซูที่ตอนนี้ไม่มีแรงต่อต้านแล้วเนื่องจากอาการร้องไห้และอาการหอบจากการร้องไห้และความเหนื่อยอ่อนที่รุมล้อม
“นายไม่เคยพูดดีๆกับฉัน ไม่เคยทำดีกับฉัน”จุนซูบอกเสียงอ่อน “วาจานาย สายตานายที่มองฉัน ฉันเกลียดมัน...”
เกลียด...เกลียดทุกอย่างที่นายทำกับฉัน
นายทำร้ายฉัน ทำให้ฉันกลายเป็นคนอ่อนแออย่างไม่เคยเป็น
ยูชอนนิ่ง ไม่รู้จะทำตัวยังไงในช่วงเวลานี้ที่ร่างเล็กระบายทุกอย่างออกมาแม้ว่าส่วนลึกจะสั่งให้เขารวบตัวร่างเล็กเข้ามากอดแต่เขาก็ทำไม่ได้
รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นฝ่ายผิดทั้งๆที่คิดว่าถูกมาโดยตลอด
จุนซูเงยหน้าขึ้นมามองยูชอน ดวงตาคู่สวยที่คลอไปด้วยหยาดน้ำตาช้อนมองสบกับนัยน์ตาที่เต็มไปด้วยความไม่เข้าใจก่อนริมฝีปากซีดจะเอ่ยประโยคที่ทำให้ยูชอนรู้สึกเหมือนมีมีดมากรีดแล้วย้ำซ้ำตรงที่ก้อนเนื้อด้านซ้าย
“ฉันเกลียดนาย...”
ช่วงเวลาเนิ่นนานเหมือนจุนซูค่อยๆพูดคำนั้นช้าๆลากยาน เหมือนเวลาถูกหยุดเอาไว้และเหมือนว่ายูชอนจะลืมหายใจหรือลืมวิธีการหายใจไปครู่หนึ่ง
แม้จะได้ยินคำนี้จนชินแต่นี้เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกเหมือนกับว่า
มันคือความรู้สึกของจุนซูจริงๆ
ความชิงชัง ความเกลียดที่มาจากความโกรธแค้น
“แต่ว่า...ฉันเหนื่อยแล้วยูชอน”จุนซูพึมพำขึ้นมาเสียงแผ่ว “ฉันไม่อยากทำอะไรแล้ว ไม่อยากที่จะมีความรู้สึกอะไรทั้งนั้น ทั้งความรู้สึกเจ็บ ท้อ สิ้นหวัง และอ่อนแอ”
ฉันรู้สึกมันมามากพอแล้ว...
จนไม่อยากที่จะรับรู้และรู้สึกอะไรอีกแล้ว
“เลิกยุ่งกับฉันได้ไหม...ปล่อยฉันบ้างได้ไหม”
ยูชอนนิ่งงันกับคำร้องขอทั้งๆที่ภายในมันกู่ร้องก้องว่าไม่ได้ แต่ในเวลานี้จุนซูคงไม่ต้องการคำนั้น ยูชอนรู้สึกอึดอัด รู้สึกเจ็บจนเจ้าตัวต้องตัดสินใจถามออกไป
ถามในสิ่งที่ความรู้สึกต้องการ
ให้หัวใจเป็นตัวกำหนด...
“นายชอบชางมินรึเปล่า?”คำถามที่ทำให้จุนซูต้องมุ่นหัวคิ้ว “ตอบฉันสิ...นายรู้สึกยังไงกับชางมิน?”
ใช่...ความรู้สึกน่ารังเกียจที่เรียกว่าความรักรึเปล่า
ตอบฉันมาสิ
“ชางมิน...เขาคือคนเดียวที่นี่ที่ทำให้ที่นี่มันยังน่าอยู่”จุนซูตอบเสียงแผ่ว “เขาปกป้องฉันและอยู่ข้างฉันเสมอเวลาที่รู้สึกแย่ความรู้สึกที่มีคงไม่มากกว่าคำว่าขอบคุณ”
“นายรักชางมินรึเปล่า?”คำถามต่อมาที่ทำให้จุนซูต้องมองหน้ายูชอนนิ่งก่อนจะตอบ
“ไม่...ชางมินเป็นคนดีแต่ฉันไม่ได้มีความรู้สึกนั่นให้เลยนอกจากความรู้สึกดีๆของมิตรภาพ”คำตอบที่ทำให้ยูชอนต้องคลี่รอยยิ้มบางออกมา รอยยิ้มเดียวกับที่จุนซูรู้สึกว่าก้อนเนื้อที่ไม่ทำงานแล้วกลับทำงานขึ้นมาอีกครั้ง
คงจะจริง...ที่ชางมินบอกว่าเขามองโลกในแง่ร้าย
ไม่ยอมเปิดใจให้กว้าง...เอาแต่เรื่องร้ายๆของตัวเองมาเป็นตัวกำหนดทางเดิน
จนทำลายสิ่งสวยงามนั่นลงไปกับมือ...
“อืม...งั้นฉันจะไม่ยุ่งกับนายแล้วจุนซู”ยูชอนว่าพลางลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วยิ้มให้เป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินออกจากห้องไปทิ้งให้ความเงียบค่อยๆโรยตัวอย่างแช่มช้าให้แต่ละฝ่ายทบทวนคิดในสิ่งที่เกิดขึ้นลำพัง
ไม่ยุ่ง...
ดีแล้วนี่
แต่ลึกๆมันก็อดใจหายไม่ได้จริงๆ
-----------------------------------
“จุนซู...ผมว่าวันนี้จุนซูดูแปลกๆนะ”ชางมินทักร่างเล็กในขณะที่ทานอาหารเช้าก่อนเจ้าตัวจะหันไปถามกับพี่ตัวเอง “พี่ทำอะไรจุนซูอ่ะ?”
“โห...อย่าพาลสิ”ยูชอนด่าให้ ร่างสูงยังคงสนใจกับอาหารตรงหน้าต่อแม้มันจะไม่ได้น่ากินเลยสักนิด “ไม่ได้ทำอะไรนายนี่มองฉันเป็นนักเลงไปได้”
“ก็พี่ชอบทำ”ชางมินแย้งกลับอู้อี้ก่อนจะหันไปสนใจจุนซูต่อ “จุนซูเป็นอะไรรึเปล่า?”
“ป...เปล่านี่แค่รู้สึกมึนๆนิดหน่อย”ร่างบางชี้แจงก่อนจะมอบรอยยิ้มให้ตบท้าย “ไม่เป็นไรหรอกเมื่อคืนอาจจะนอนดึกไปหน่อย”
“แน่นะ?”ถามย้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจเมื่อได้รอยยิ้มน่ารักที่ตอบกลับมาก็ทำให้ชางมินเจริญอาหารเป็นปกติจนยูชอนอดหมันไส้ขึ้นมาไม่ได้
“ให้มันน้อยๆหน่อยเหอะ”ยูชอนแขวะชางมินยิ้มเผล่ส่งจนยูชอนเริ่มขยี้หัวของเจ้าเด็กโย่งอย่างหมันไส้
ชางมิน...นายเป็นเด็กดี
ดีจนฉันหมันไส้เลยล่ะ...
___________________________________
แจจุงเดินออกไปส่งดงแฮหน้าบ้านที่คิบอมมารอรับ ร่างบางโบกมือให้ดงแฮในขณะที่เจ้าตัวเล็กนั่นโบกมือหยอยๆส่งมาให้พร้อมรอยยิ้ม
ดงแฮนี่น่ารักจริงๆแฮะ...
“นี่คิบอม...ดูแลดงแฮให้ดีๆนะ”แจจุงป้องปากตะโกน คิบอมเหวอไปนิดก่อนจะพยักหน้าให้อย่างเก้อๆ
“แจจุงก็ต้องดูแลยุนโฮด้วยสิ!”ดงแฮเถียงกลับ
“วันนี้นายเอาแต่พูดอะไรงี่เง่านะ”แจจุงว่ากลับก่อนเสียงทุ้มด้านหลังจะทำให้สะดุ้ง
“เรื่องของฉันมันงี่เง่าเสมอเลยนะ”
“ย...ยุนโฮ เอ่อ ใช่สิ...นายมันงี่เง่าเสมอล่ะ”แจจุงเถียงกลับ ยุนโฮพยักหน้าเนิบๆก่อนที่แจจุงจะเดินเข้าบ้านไป
“คุณ...มีรักแรกใช่ไหม”คำถามลอยๆของยุนโฮทำให้แจจุงหยุดเดินไปครู่ ร่างบางเงียบก่อนจะตอบ
“อื้อ...ดงแฮเล่าให้ฟังรึไง”
“เปล่า...ได้ยิน”
“น่าเกลียด...ฟังคนอื่นเขาพูด”
“ก็คุณอยากพูดเสียงดังทำไม”ยุนโฮยังไหลได้ต่อแต่ถ้าเป็นในเวลาปกติแจจุงคงอยากซัดสักเปรี้ยงแต่ตอนนี้ดวงตาของยุนโฮที่มองมายังเขา
มันดูแปลกไป...
“รักเขามากเลยเหรอ?”
“ก็...มาก”แจจุงตอบตะกุกตะกัก “นายถามทำไม”
“รู้สึกเหนื่อยๆนิดหน่อยน่ะ”ยุนโฮว่าพลางเปิดประตูเข้าห้องไปโดยมีแจจุงวิ่งตามเข้ามาติดๆ ร่างบางขมวดคิ้ว
“ไม่สบายเหรอ...หรือว่าเครียดเรื่องงาน มีอะไรให้ฉันช่วยไหม?”
มีสิ...
ช่วยออกห่างจากฉันสักพักได้ไหม
ให้คนโง่อย่างฉัน...อยู่คนเดียวสักพักเถอะนะ
“ไม่มีหรอก...ขอบใจ”
“นายนี่ดื้อจริงเลย...ยิ้มสิ”แจจุงว่าพลางเอามือเข้ามาตบแก้มยุนโฮเบาๆก่อนจะดึงแก้มนั่นไปมา “หมีหนังเหนียวเป็นอะไร....ไป.....อุ๊บ!”
_________________________________
[...M@Y Talk...]
คิม จุนซูที่อ่อนแอไม่ยอมรับความจริงคนเดิมได้ตายไปแล้ว
จะเป็นคิม จุนซูคนใหม่...ที่มีแต่หน้ากากที่สวมทับ
ถ้าเป็นฟิคเก่ามันอาจจะเป็นแบบนี้
คิม จุนซูที่อ่อนแอไม่ยอมรับความจริงคนเดิมได้ตายไปแล้ว
จะเป็นคิม จุนซูคนใหม่...ที่ไฉไลกว่าเดิม อิยะฮ่ะฮ่าๆ =[]=
เรื่องที่ไปเจอ...ดงบังเอสเจ ^^
ก็รู้สึกดีน้า ดีใจมากๆเลย เที่ยวสงกรานต์ให้สนุกนะทุกท่าน อาทิตย์หน้าเค้าไปนครนายกล่ะ ตอนแรกจะไปเชียงใหม่
ไปนครนายกแทน ไปโหลดโค้ดกีอัสดู ฮ่ะๆ ลูลูช~ ><!
เม้นนะคะ -3-
ความคิดเห็น