คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : [Part 17]
[Part 17]
กึงๆๆๆ
“อื้อ~”แจจุงครางเสียงแผ่วพลางพลิกตัวหนีแล้วเอาหมอนมาปิดหู
กึงๆๆๆ!
เสียงประหลาดนั่นดังขึ้นอีกเป็นเหตุให้หมีที่กำลังหลับสบายตื่นงัวเงีย ร่างสูงเบ้หน้าก่อนจะออกไปเปิดหน้าต่าง ดงแฮกระโดดเข้ามาในห้องพร้อมรอยยิ้มสดใสในขณะที่อีกคนไม่มีแม้แต่รอยยิ้มแต่หน้ากำลังบูดสุดๆ
“เอาน่า...เช้าแล้วตื่นได้แล้วน่า”ดงแฮว่าก่อนจะทำน้ำเสียงตกใจ “เพิ่งรู้นะเนี่ยว่านายนอนกะแจจุงแถมยังนอนข้างล่างเตียงด้วย”
“พอเลยๆ...มาทำไม รู้ไหมรบกวนการนอนมาก”
“นอนจนอืดแล้วนะ...เมื่อวานมาหาทำไมไม่มีคนอยู่บ้านเลยล่ะ?”ว่าด้วยน้ำเสียงอู้อี้กับการเบะปากหน่อยๆ “บอมบ่นเลยรู้ไหม”
“แล้วฉันจำเป็นต้องให้กุญแจบ้านให้นายด้วยรึเปล่า”เมื่อเริ่มรู้สึกว่าคนตรงหน้าชักจะมาสิงบ่อยก็เลยถามประชด ดงแฮทำหน้ายู่ก่อนจะเดินไปหาแจจุง
“สวยจังแฮะ นายไม่หลงบ้างเหรอ?”เปลี่ยนประเด็นหน้าตาเฉยจนยุนโฮตั้งหลักไม่ทันยิ่งดันมาเป็นเรื่องของคนสวยนี่ที่เมื่อคืนเขาเกือบลักหลับนี่อีก “เออ...เมื่อวานไปไหนมา?”
“ไปหายูชอน”บอกเรียบ ดงแฮขมวดคิ้ว “ของเล่นชิ้นใหม่ของยูชอนคือจุนซูที่เป็นน้องแจจุง”
“โอ้โห...เหมือนโซ่อาหารเลย”
“อะไรของแก...”ยุนโฮชักจะงงๆกับอาการของดงแฮที่นับวันยิ่งติ๊งต๊องเข้าไปทุกที คิบอมเลี้ยงมันดีไปหน่อยล่ะมั้ง
“อื้อ...ไอ้หมีอ้วน”เสียงของแจจุงทำให้ยุนโฮต้องหันไปมอง “ปิดผ้าม่านสิแดดมันส่อง...”
“ตื่นได้แล้วนะครับ”ว่าพร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปกระซิบแผ่วที่ข้างๆหู แจจุงลืมตาขึ้นมากระพริบถี่ๆอย่างงัวเงียก่อนจะบู้ปากพองลมให้อย่างน่ารัก
“ยังง่วงอยู่เลย...”
“เช้าแล้วนะ”คำบอกพร้อมรอยยิ้มเอื่อยส่งให้ แจจุงพยักหน้าหงึกหงักก่อนจะเดินลุกเข้าห้องน้ำไป
“หวานกันจังนะ”เสียงของบุรุษที่สามที่ยืนดูฉากยุนแจเอ่ยขึ้นมา ยุนโฮหันไปมองดงแฮอย่างหงุดหงิด อะไรเล่าหวานอะไรและดูเหมือนดงแฮจะเข้าใจสายตานั่นจึงบอกต่อ “ตื่นได้แล้วนะครับ อิโธ่!...ยุนโฮนายน่ะหลงแจจุงเข้าไปเต็มๆแล้ว”
“หลงบ้าอะไรเล่า!!”
“ไม่หลงนายก็คงด้านชาเต็มทนแล้วแจจุงน่ะสวยตั้งขนาดนั้น...สรุปนายก็ปกติดีอ่ะนะ”ดงแฮว่าพลางฉีกยิ้มส่ง “คิบอมยังเคยชมแจจุงเลย”
“หมอนั่นอ่ะนะ”พูดด้วยน้ำเสียงกดต่ำเสียจนน่ากลัว ดงแฮหัวเราะเบาๆ
“เห็นม่ะ...หึงออกนอกหน้าเชียว”
“ซ่ะที่ไหนกันเล่า!!...ไม่รู้แหล่ะฉันไปอาบน้ำแล้ว!!”ยุนโฮตัดบทด้วยการคว้าผ้าขนหนูไปที่ห้องของตัวเองก่อนจะปิดประตูดังปัง ดงแฮหัวเราะน้อยๆ
สนุกจริงๆเลยโว้ยย!!
สักพักประตูห้องน้ำที่แจจุงเข้าไปก็เปิดออกมา ร่างบางมองดงแฮที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้อย่างงงๆ
“มาตอนไหนน่ะ?”
“นานแล้ว...ยุนโฮเปิดให้เข้ามาแจจุงหลับอยู่”ดงแฮตอบ แจจุงพยักหน้ารับก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงดงแฮเลยเขยิบเข้ามาใกล้
“แจจุง...ดงแฮขอถามอะไรหน่อยนะ”ว่าพลางฉีกยิ้มจนเห็นคมเขี้ยวจนแจจุงรู้สึกสยองขึ้นมาหน่อยๆก่อนจะพยักหน้ารับเบาๆ ดงแฮจึงเริ่มขบวนการยกคานออกจากยุนโฮทันที
แบบว่าช่วยเพื่อนอ่ะนะ...ยุนโฮนายน่าจะขอบคุณฉันด้วย
“แจจุง...ว่ายุนโฮดีไหม?”คำถามที่ทำให้แจจุงต้องขมวดคิ้วก่อนจะตอบ
“หายังไม่เจอเลยความดีน่ะ”แจจุงบอกแต่เมื่อเห็นดงแฮเริ่มทำหน้าเบะปากเหมือนเด็กขัดใจก็ต้องถอนหายใจ “ก็...ดูจริงจังดีแต่บางเวลาหมอนั่นก็ทำตัวน่าเบื่อแต่ดูแล้วก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร”
“แล้วแจจุงชอบยุนโฮไหม?”คำถามที่สองที่ส่งมาทำให้ร่างบางเหวอก่อนหน้าจะเริ่มแดงขึ้นมาเสียดื้อๆ “ว่าไงล่ะ?...ชอบไหม?”
“ก็ไม่ได้เกลียดอะไร”คำตอบที่ทำให้ดงแฮบู้ปาก
“ไม่กระจ่างเลยแจจุง...ดงแฮอยากให้แจจุงกับยุนโฮคบกันนะ”ดงแฮว่าและด้วยประโยคที่ตรงเสียเหลือเกินทำให้แจจุงต้องหน้าแดงขึ้นไปอีกและจังหวะเดียวกับที่อีกคนออกจากห้องน้ำพอดีและได้ยินประโยคที่ทั้งสองคนคุยกันจนต้องแอบฟัง
รู้สึกอยากรู้คำตอบเหมือนกัน...
ว่าแจจุงจะรู้สึกแบบนั้นกับเขารึเปล่า?
“คบเหรอ?”แจจุงทวนคำนั้นอีกครั้ง นัยน์ตาคู่สวยหมอลงก่อนจะยิ้มระบายตอบ “คงไม่ได้หรอกดงแฮ....ฉันมีคนที่ฉันรักอยู่แล้ว”
“เห?...อะไรกันน่ะ”คนตัวเล็กเริ่มเบ้หน้าแสดงถึงความเสียดาย ในขณะเดียวกันคนที่แอบฟังก็รู้สึกเจ็บอย่างประหลาดกับคำตอบ
เหมือนจบตั้งแต่ยังไม่เริ่มเลยแฮะ...
“เค้าเป็นรักแรกของฉัน...ความจริงแล้วฉันก็ยังไม่ได้เจอเขาตั้งแต่ตอนนั้นนะแต่ฉันก็ตามหาเขามาตลอดเลยล่ะ”
“ไม่เจอ...ก็เริ่มใหม่กับยุนโฮได้นี่”คนตัวเล็กยังไม่ยอมเพราะเขารู้ว่ายุนโฮก็คงชอบแจจุงเหมือนกัน และถ้ามันเป็นแบบนี้ แจจุงปฏิเสธแบบนี้ก็เท่ากับว่าเพื่อนของเขาต้องเสียใจ “ยุนโฮเป็นคนดีนะแจจุง...”
“ฉันรู้ดงแฮ...แต่ฉันทำแบบนั้นไม่ได้”
“ดงแฮถามจริงๆนะ....แจจุงชอบยุนโฮรึเปล่า?”คำถามที่ทำให้ร่างบางชะงักไปก่อนจะตอบ
“รักไม่ได้...”คำตอบเรียบที่คนแอบฟังได้แต่ถอนหายใจราวกับตัวเองนั้นเหนื่อยเหลือเกิน ส่วนดงแฮก็ยังคงรุกอยู่แบบนั้น
“แจจุงรู้ไหมว่ายุนโฮไม่เคยดีกับใครเท่าแจจุงเลยนะ...ยุนโฮเวลาอยู่กับแจจุงน่ะน่ารักมากเลย ใครๆเค้าก็มองว่ายุนโฮกับแจจุงน่ะเหมาะสมเลยคนอ่านยังบอกว่างั้นเลยนะ”ดงแฮยังไม่หยุด ร่างเล็กยังคงสารธยายต่อไป แจจุงจึงลุกขึ้นพร้อมๆกับดึงดงแฮขึ้นด้วย
“พอแล้วน่าดงแฮ...เดี๋ยวลงไปข้างล่างช่วยฉันทำอาหารดีกว่า”แจจุงว่า ดงแฮเริ่มเบ้หน้าอย่างขัดใจ ดูท่าว่ายุนโฮคงต้องอยู่บนคานต่อไป
ดงแฮไม่ปลื้มม!!
และทันทีที่เปิดประตูออกมา ยุนโฮยังคงยืนอยู่ตรงนั้นร่างสูงส่งยิ้มให้แจจุงน้อยๆในขณะเดียวกันแจจุงก็ก้มหน้างุดแล้วลากดงแฮให้ตามมาส่วนดงแฮที่โดนลากก็ขมวดคิ้วมองยุนโฮ
หมอนั่นมายืนฟังแน่เลย...
ยุนโฮ...
“ดงแฮ...หยิบผักให้หน่อยสิ”แจจุงว่าพลางยื่นมือไปรับผักซึ่งก็ตามคำขอผักก็มาวางบนมือ “ขอบใจนะ...แล้วก็ดงแฮช่วยตอกไข่ให้ด้วยสิ”
“กี่ฟองล่ะ?”เสียงทุ้มที่ถามออกไปทำให้แจจุงต้องหันมามองต้นเสียงก่อนจะมุ่นคิ้ว
“ดงแฮไปไหน?...”
“หมอนั่นบอกปวดฉี่เลยไปเข้าห้องน้ำ”ยุนโฮบอกเรียบขณะที่หยิบถ้วยออกมา “ว่าไงล่ะกี่ฟอง?”
“เป็นอะไรรึเปล่า?...ดูซึมๆนะ”แต่คำถามที่ควรจะได้รับคำตอบกลับเป็นว่าเป็นฝ่ายถูกถามเสียเอง แจจุงเอียงคอน้อยๆให้ยุนโฮที่วันนี้ดูแปลกๆไป
“เหอะ...ฉันเนี่ยนะจะเป็นไร”ยุนโฮถามเสียงขันๆที่เจ้าตัวสร้างมันขึ้น “ตกลงเอากี่ฟองแจจุง”
“สามฟอง...ตอกแล้วใส่โซยุด้วยเดี๋ยวฉันทำต่อเอง”แจจุงบอกก่อนจะเดินเข้าไปหายุนโฮแล้วเอามือแตะหน้าผากจนร่างสูงสะดุ้ง “ก็ไม่ได้เป็นไข้นี่นา...แต่ดูเหมือนไม่สบายแฮะ”
พอเถอะแจจุง...นายอาจจะเป็นคนที่ชอบเป็นห่วงคนอื่น
แต่บางทีนายรู้ไหมว่ามันมากเกินไป
มากเกินไปสำหรับฉันที่ดูเหมือนจะรักนายเข้าแล้ว รักคนที่เคยพร่ำบอกตัวเองว่าไม่มีทางรัก
ถ้านายไม่ได้มีความรู้สึกอะไรให้เลย...ก็อยากให้นายช่วยทำดีกับฉันให้น้อยลงเถอะนะ
“เปล่า...ฉันไม่ได้เป็นอะไร”ยุนโฮบอกเสียงเรียบก่อนจะรีบตอกไข่ใส่โซยุ “แจจุง...ฉันไปรอทานข้าวเลยละกัน”
“บ้ารึเปล่า!”แจจุงโวยลั่น “นายจะให้ฉันยืนทำคนเดียวเนี่ยนะ!”
“ทุกทีคุณก็ทำคนเดียว”ยุนโฮเถียง
“แล้วนายจะใจร้ายแบบนั้นจริงเหรอ...อย่างน้อยก็ยืนอยู่เป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ”บอกด้วยน้ำเสียงออดอ้อน ยุนโฮถอนหายใจและในจังหวะเดียวกันดงแฮก็เดินเข้ามา
“แจจุง...ดงแฮอยู่เป็นเพื่อนเองนะ”ดงแฮบอกเสียงใส ยุนโฮมองดงแฮอย่างขอบใจก่อนจะขยับรอยยิ้มบางส่งให้แล้วพยักหน้าเนิบๆแล้วเดินออกไป
“หมีนี่ขี้เกียจจริงเลย...ดูสิรอแต่กิน”แจจุงบ่นอุบเมื่อหมีย้ายตูดออกไปจากห้องครัว ดงแฮมองแจจุงก่อนจะมองตามที่ยุนโฮเพิงเดินออกไป
“ดงแฮว่ายุนโฮคงมีเรื่องให้คิดเยอะแยะ...บางทีอาจจะเหนื่อยจนอยากอยู่คนเดียว”
“เรื่องอะไรล่ะ...จะว่าไปหมอนั่นก็ดูแปลกๆนะ”แจจุงถามต่อ ดงแฮยิ้มก่อนจะตอบ
“อาจจะเป็นเรื่องงาน...เห็นบอมบอกว่าที่สำนักงานยุ่ง”ดงแฮโกหกคำโต แจจุงพยักหน้ารับก่อนจะหันไปสนใจเรื่องอาหารต่อ
“งั้นก็ต้องทำอร่อยๆ...หมอนั่นจะได้เลิกเครียด”
“แจจุง....”ดงแฮเรียกร่างบางเสียงอ่อน “ถ้าเกิดว่า...ยุนโฮรักนายล่ะ?”
“บ้าเปล่า”แจจุงสวนทันควันแต่ก็อดหน้าแดงไม่ได้ “ทำไมวันนี้นายถึงถามแต่อะไรแปลกๆนะ”
“นั่นสิ...แต่ถ้ามันเป็นเรื่องสมมติ ยุนโฮเกิดรักแจจุงแต่แจจุงไม่รักยุนโฮ....ยุนโฮรู้เรื่องนี้เข้าจนเอาไปคิดมากจนต้องเจ็บข้างในนี้”ดงแฮว่าพลางทุบที่หน้าอกตัวเอง “ถ้าเป็นแบบนั้นล่ะ?”
“มันก็แค่เรื่องสมมติ...เป็นไปไม่ได้หรอก”
“นั่นสินะ”
คำพูดของดงแฮทำให้แจจุงต้องขมวดคิ้ว ร่างบางอดคิดตามไม่ได้ว่าถ้าเกิดว่าเป็นแบบนั้นจริงๆจะเป็นยังไง
141
จะเป็นยังไงกันนะ?
____________________________________
[...M@Y Talk...]
555 ด๊องน่ารักดี
คห.141 ใช่ๆๆ เจอรูปดงบัง >O<!
หลงช้าง อิยะฮ่ะฮ่าๆ.....มีเพลงช้างทุกภาษาเลยเนอะ ^^
สำหรับพาทนี้....ด๊องน่ารักจริงๆ หมี....ก็นะ บู้~!
เม้นกันเถิดด.....สาธุ
ความคิดเห็น