คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : :: 1 แมวประหลาด
{ 1 }
แมวประหลาด
“อะไรของมึงวะ”ร่างสูงเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาพูดแย้งเพื่อนของตนที่กึ่งลากกึ่งจูงมาที่บริเวณที่เกลียดที่สุด ‘ชองยุนโฮ’ปรายตามองเพื่อนสนิทของตนอย่างไม่ไว้ใจ ห่านี่เป็นเพื่อนกูมานานนับล้านปีและ ไม่รู้อีกกูเกลียดสัตว์!”ลากกูมานี่ทำไม กูเหม็นเยี่ยวแมว”
“มึงมาเป็นเพื่อนกูเลือกก่อน”’ชเวซีวอน’ตอบกลับด้วยเสียงเซ็ง ๆ ในขณะที่เบิกตาโต ๆ ของตนเองมองหาสัตว์เลี้ยงที่ถูกใจ ใครมันใช้ให้เพื่อนที่ทำงานไซโคเรื่องแมวมาล่ะวะ แม่ง อยากเลี้ยงเลย”ตัวไหนดี”
“เหี้ย กูไม่ให้เลี้ยง!!”ยุนโฮแหกปากตกใจโวยวาย มองไปรอบร้านอย่างผะอืดผะอม เกลียดแมวจะตายห่า”บ้านมึงก็บ้านกู มึงจะเลี้ยงที่ไหน”
“ที่นี่ไม่มีเหี้ยขาย”ซีวอนตอบกลับอย่างใจเย็นพลางมองไปเรื่อย ๆ ทิวแถวกรงบรรจุแมววางเรียงเป็นตับรายล้อมรอบตัว สรรพเสียงเมี้ยว ๆ ของแมวทำให้เขารู้สึกอยากจะจับมากอดทีละตัว”อยากเจอมึงไปส่องกระจก”
“ไอ้...”ยุนโฮคิดคำด่าไม่ออก หน้าหมี ๆ หงิกลงในบัดดล เพียงเพระาเจอสัตว์ที่ตัวเองไม่ค่อยชอบ แค่กูส่องกระจกก็ไม่เจอคนแล้ว กูเจอแต่หมีมองแม่งกลับมาทุกวัน”มึงจะเลี้ยงเหี้ยแมวนี่ที่ไหน ไม่ที่บ้านนะเว้ย”
“แมว ไม่ใช่เหี้ย”
“ควาย!!”
“ไม่ใช่ควาย”ไม่รู้มันโง่จริงรึเปล่าถึงตอบมาแบบนี้ ยุนโฮอยากจะเอากบาลตัวเองโขกกรงแมวตายไปซะตรงนั้น”เลี้ยง ๆ ไปเถอะ แล้วมึงจะรู้ว่าแมวน่ารัก”
“ทำไรไม่เห็นใจ ไอ้เพื่อนทรพี”ยุนโฮกลอกตาเซ็ง ๆ พลางเปลี่ยนใจช่วยมองหาแมวที่เรียบร้อยที่สุด อย่างน้อยจะได้ดูแลง่ายกว่า เพราะท่าทางไอ้ซีวอนจะจริงจังก็คราวนี้แหล่ะ แม่งไม่น่าปล่อยไปมันไปทริปถ่ายรูปสัตว์คราวก่อนเลย กลับมาอีกทีบ้าแมวสุด ๆ
นัยน์ตาคมสะดุดเข้ากับกรงที่ตั้งอยู่หน้าสุด แมวสองตัวนอนนิ่ง ๆ อยู่ในนั้น ต่างจากตัวอื่นที่ดูแอคทีฟมีชีวิตชีวา สองตัวนี้เยี่ยงศพแมว นอนนิ่งสงัดเหมือนโดนยาเบื่อ แมวตัวหนึ่งสีน้ำตาลส้ม ขนฟูจนดูเหมือนก้อนกลม ๆ อีกตัวสีขาว ตาสีฟ้าอื๋อ แค่มองสบตายุนโฮก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่ทำให้รู้สึกแปลก ๆ
ไม่ชอบแฮะ
...
“ไอ้หมี มองอะไรวะ”ซีวอนหันกลับมามองเขาที่ชะงักนิ่งไป ยุนโฮรีบส่ายหน้า ไม่ชอบหน้าแมวสีขาวที่มองตรงมาตัวนั้นเลย ถ้าไอ้ซีวอนเลือกตัวนี้ไป ..ตายห่ะ“เฮ้ย !! นั่นมัน ...”
“เจออะไร”ยุนโฮถามเสียงเบื่อ ๆ กับความโอเวอร์แอ็คติ้งของซีวอน ร่างสูงของคุณชายรักแมวรีบเดินตรงเข้าไปหากรงที่ยุนโฮมองไว้อย่างไม่ชอบหน้าแมว หนุ่มหมีทำหน้าอยากตายขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นปฏิกิริยาของเพื่อนตัวเองที่ป๊ะเข้ากับแมวเวรนั่นเต็ม ๆ แมวสีส้มหันไปสะกิดอีกตัวให้ขึ้นมาดูคนที่เดินตรงเข้ามาเรื่อย ๆ
พอกูไม่ชอบ .. มึงจะเอาเลยนะ
“มันคือศิลปะ!!”โรคจินตนาการสูงของซีวอนกำเริบอีกแล้ว ดีนะร้านไม่ค่อยมีคน เจ้าของร้านก็ดูแลลูกค้าอยู่อีกฝั่ง ซีวอนถึงได้พร่ำเพ้ออยู่คนเดียวได้ นัยน์ตาโต ๆ จ้องมองแมวสีส้มที่ลืมตาขึ้นมามองอย่างมึน ๆ”มันคือ Felis silvestris catus ที่สวยงามที่สุดเท่าที่เคยพบ ประติมากรรมชั้นยอดด !!”
“หุบปากซะไอ้ม้า กูอาย”หมีเตือนเบา ๆ ด้วยใบหน้ามึนสนิท ซีวอนรีบมองหาเจ้าของร้าน แต่ก็หันไปมองกรงแมวอีกที
มีสองตัว ...
“ยุนโฮ”เรียกโดยไร้คำสร้อยนำหน้าที่หยาบคายแบบนี้แม่งหวังอะไรแหงแซะ”มึงช่วยกูหน่อยดิ่”
“ช่วยเหี้ยอะไร”
“เลี้ยงกะกูหน่อย”
นิ่งสงบ ชองยุนโฮขอไม่ออกความเห็น แต่สายตาของเพื่อนสนิทที่พักอยู่บ้านเดียวกันมานานทำให้ต้องรู้สึกอึดอัดแบบนี้ แล้วพอหันไปมองสองตัวนั้นอีกที สายตาแบบแมวที่จ้องมาก็ทำให้ต้องหันหน้าหนี
..มันแบ๊ว แบ๊วเกินไป ไม่ชอบ
โดยเฉพาะไอ้ตัวขาว ๆ ตาสีฟ้า
“ขอบใจมากเพื่อนรัก กูรู้ว่ามึงเป็นเพื่อนที่ดีที่สุด”ซีวอนยิ้มกว้าง ตบไหล่เพื่อนรักแล้วโบกมือบ๊ายบายแมวอย่างกับจะบอกว่าเดี๋ยวเจอกัน
“ไอ้… !!”
“พี่สาวคร้าบบบบ”ซีวอนวิ่งไปหาเจ้าของร้านเรียบร้อย ยุนโฮมองตามไปแล้วแทบหลั่งน้ำตาเป็นสายเลือด ห้ามไม่ทัน นึกว่าไอ้ซีวอนมันจะถูกใจตัวเดียว ที่ไหนได้ มันคงจะเอาทั้งส้มทั้งขาวนี่เลย เอาไปล่ะชิบหายแน่ บ้านพังหมด
พี่สาวเจ้าของร้านเดินมาไขกรงแล้วส่งให้ซีวอนทั้งสองตัว ร่างสูงรับตัวสีส้มไปแล้วสะบัดหน้ามาทางยุนโฮ เจ้าของร้านเลยส่งตัวสีขาวมาให้ยุนโฮที่ทำหน้าพะอืดพะอม มือใหญ่จับแมวอย่างไม่คุ้นชิน ขนฟูนุ่มมือน่าลูบ แต่สำหรับเขามันน่าขยำ ต่างจากซีวอนที่เริ่มลูบหัวลูบหางแมวอย่างรักใคร่ ตัวสีส้ม ๆ นั่นก็เลียหน้าเลียตาอย่างขี้อ้อน แล้วดูตัวเขา ทำหน้าเหมือนอยากฆ่าแมว
แจจุงจ้องหน้าคนอุ้มอย่างไม่ไว้ใจ ใครหน้าหมี ๆ คนนี้ไม่ชอบแมว เขารู้ แล้วดูสีหน้าตอนที่แตะตัวเขาอีก ยังดีที่ท่าทางมาด้วยกัน ซื้อพวกเขาสองตัวกลับไปด้วยกัน เขาจะได้เกาะฮีชอลไปเรื่อย ๆ แบบนี้ แต่มองหน้าหมีที่อุ้มเขาอยู่นี่ หมั่นไส้จนอยากเอาเล็บไปข่วน
“มันข่วนผม!!”
ยุนโฮร้องโวยวายขึ้นมาเมื่อแมวสีขาวขนฟูตัวนี้เอาเล็บมาข่วนแขนเขาแกรก ๆ
“เป็นปกติค่ะ แมวทั่วไปเค้าชอบฝนเล็บตัวเองค่ะ บางทีมันก็เป็นการแสดงความรักเหมือนกัน”คำบอกเล่าที่ว่านั่น ยุนโฮได้แต่พยักหน้ารับไปอย่างแกน ๆ แล้วจ้องมองแมวในอ้อมกอดของตนเองอย่างไม่ชอบใจ
ส่วนคนที่รักแมวจริงจังอย่างซีวอนก็ก้มหน้าเล่นหัวเล่นหางกับแมวสีส้มไป ซีวอนติดนิสัยขี้อ้อน แล้วถ้าอยู่กับอะไรนุ่ม ๆ ก็จะชอบกอดแล้วหน้าถูไถ กับแมวก็เช่นกัน ฮีชอลแอบสะดุ้งนิดหน่อยกับอีกฝ่าย แต่ก็ยอมแต่โดยดี ด้วยเหตุผลที่ว่าเขาชอบให้คนกอด .. แล้วคนกอดก็หน้าตาดี
หน้าตาแบบนี้แฟนสวยแหงแซะ
หาโอกาสกระแซะแฟนมันแทนแล้วกัน
“แล้วพวกผมต้องซื้ออะไรบ้างครับ”ซีวอนไม่สนในใจเพื่อนที่ยังคงก่อสงครามเย็นกับแมว เพียงแต่หันไปถามถึงความจำเป็นในการเลี้ยงต่าง ๆ วึ่งเจ้าของร้านก็อธิบายเกี่ยวกับการอาบน้ำ อาหาร ที่นอน ซีวอนก็ซักถามไปเรื่อย ๆ
“อาหารเม็ดกินง่ายกว่ามั้ยครับ?”ซีวอนเริ่มถามอะไรแปลก ๆ จนฮีชอลเห็นแววนรกมาลาง ๆ แจจุงที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งก็มองหน้าแมวตัวสีส้มอย่างอึน ๆ
...อาหารเม็ด ....
“แนะนำว่าถ้าแมวอายุประมาณนี้อาหารเม็ดหรือกระป๋องก็ได้ค่ะ แต่บางทีก็ให้อย่างอื่นเสริมบ้าง ปล่อยเขาออกไปวิ่งบ้างก็ได้ แล้วก็ให้อยู่ที่เย็น ๆ ขนจะได้ไม่ร่วง แล้วก็หาที่ฝนเล็บไว้ให้เขาด้วยนะคะ ไม่งั้นเขาจะไปข่วนพวกเครื่องเรือนแทน”เสียงคนขายบอกคำพูดที่ทำให้แมวทั้งสองตัวรู้สึกถึงอันตราย
“แล้วอาหารนี่วันละกี่มื้อครับ”ซีวอนดูเอาใจใส่ดีเหมือนกัน แต่ .. เขาไม่ต้องการ อยากจะกินพุลโกกิ อยากจะกินแนงมยอน อยากกินรามยอน อยากกินบิบิมบับ เมี๊ยววววววววว
แจจุงก็รู้สึกอย่างเดียวกัน พวกเขายังไม่ได้กินอะไรซักมื้อตั้งแต่เมื่อเช้า แต่โชคดีเป็นบ้า มาถึงที่ร้านนี่ปุ๊บก็ขายออก การอยู๋ในกรงเล็ก ๆ นี่ไม่ใช่เรื่องดีแม้แต่น้อย
“สองค่ะ เพราะถ้าอ้วนมากรูปร่างจะไม่สวยค่ะ”พี่สาวคนสวยเอื้อมมือมาลูบหัว ฮีชอลก็ยื่นหัวรับอย่างเต็มใจ มือคนสวย ... อ๊าง แจจุงมองด้วยความอิจฉา สองหนุ่มหมีกับซิมบ้ายืนรวบรวมข้าวของอีกซักพักแล้วเดินกลับมาที่รถ มีแมวสองตัวใส่ปลอกคอกันหายกลับมาด้วย สลักป้ายอย่างดี .. แจจุงใส่ปลอกคอสีฟ้า ฮีชอลใส่ปลอกคอสีน้ำตาลเข้ม
“กูไม่อยากเลี้ยง มึงโยนมาให้กูทำไมวะ”ยุนโฮบ่น ก่อนที่จะเปิดประตูหลังแล้วเทแมวในอ้อมแขนลงไป แจจุงรีบตะปบพื้นเพื่อความมั่นคงแล้วหันมองยุนโฮด้วยสายตาอาฆาต ต่างจากฮีชอลที่ถูกปล่อยลงมาอย่างนุ่มนวล แหม ไอ้หมีเวร!!
“ก็มันน่ารัก”
แจจุงยืดเลยทีเดียว โดนคนหล่อชม
พอรู้ว่าสองคนนี้ชื่อยุนโฮ กับซีวอน คนที่ดูแลฮีชอลชื่อซีวอน ท่าทางจะเป็นเพื่อนสนิทกันเพราะดุจากคำพูดและท่าทางประกอบ แต่ไม่แน่ใจว่าจะมีอะไรเกินเพื่อนรึเปล่า
แจจุงเริ่มวาดภาพประหลาดในหัวซะแล้ว วอนยุน หรือยุนวอนก็ยังไม่แน่ใจ จนฮีชอลพอเดาความคิดน้องชายออกจนต้องเอาตีนสะกิดให้เลิกฟุ้งซ่านถึงเรื่องที่น่ากลัวขั้นสูงสุด
“เหี้ยเอ๊ย แล้วของก็เต็มหลังรถเลย มึงกรุณาจัดการเองเถอะ กูไม่ช่วย”ยุนโฮทำเมินออกนอกหน้าต่างอย่างไม่ใส่ใจ ซีวอนเองก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะรู้ว่ายุนโฮปากแข็ง ถ้าเกลียดจริงจังป่านนี้โยนแมวขาวทิ้งท่อระบายน้ำไปแล้ว
ที่เบาะหลัง แมวสองตัวเริ่มจับกลุ่มคุยกันถึงประเด็นที่เป็นอยู่ แจจุงเลียขนตัวเองแล้วมองไปรอบ ๆ รถ ไม่ต่างอะไรกับฮีชอลที่เริ่มขดตัวจะนอนเพราะแอร์มันเย็น ทั้งสองคนเริ่มทำตัวแมวขึ้นเรื่อย ๆ ตามเวลาที่ผ่านมา
“พี่ฮีชอล ทำไงต่อไปล่ะ”
แจจุงถามด้วยเสียงไม่แน่ใจ ยุนโฮหันมามองเพราะได้ยินแมวร้อง แต่ไม่มีอะไรก็หันกลับไป ฮีชอลลืมตาขึ้นมามองหนึ่งข้างแล้วยักไหล่ อับจนปัญญาในการคิดหาทางออก ใจหนึ่งก็แอบคิดว่ามันคือความฝัน แต่ติดที่ว่าเขาไม่ยอมตื่นเนี่ยล่ะสิ
“ไม่รู้ว่ะ”
“พี่ยังดี พี่ได้คนเลี้ยงดี”พยักเพยิดไปทางซีวอนที่ขับรถอยู่”แล้วผมล่ะ อ้วนลงพุง ปากห้อย เลวร้าย หน้าหมี”ยุนโฮจามเสียงดัง แจจุงหันไปมองแล้วต่อเสียงเบาลง”นิสัยไม่ดี รังแกสัตว์”
“ใครนินทากูวะแม่ง!!”
“ซักคนแหล่ะมึงอ่ะ ศัตรูเยอะจะตาย”ซีวอนตอบกลับมาให้ มือก็ขับรถเลี้ยวซ้ายขวาอย่างชำนาญ ยุนโฮบ่นงึมงำ ๆ แล้วหันไปมองนอกหน้าต่างอีกครั้ง พลางสงสัยว่าสองตัวหลังมันคุยอะไรกันอยู่ แมวสองตัวหันไปมองแล้วกลับมาคุยกันต่ออีกครั้ง
“แล้วบ้านเราล่ะ เสื้อผ้า บลา ๆ”ฮีชอลเริ่มออกความเห็น เขาหมายถึงบ้านที่อยู่ด้วยกันสองคน ฮีชอลกับแจจุงเป็นคนที่ไม่มีพ่อแม่เลี้ยงดู ตอนนี้ก็อยู่กันเองสองคน ยังดีที่เขาไม่ได้เช่าบ้านไว้ แต่ถ้าทิ้งบ้านไปกลัวอะไรจะขึ้น กลัวขโมย กลัวหนูที่แจจุงเกลียดแสนเกลียดจะย้ายอาณานิคมเข้าบ้าน”ทำไงดี”
“ผมไม่รู้ว่าเราจะอยู่ในสภาพบ้า ๆ นี่ไปอีกนานเท่าไหร่”แจจุงตอบเสียงเศร้า คิดถึงหน้าตาตัวเองตอนเป็นคน มันดีกว่าอีแมวหน้าหยิ่งนี่เยอะ ฮีชอลถอนหายใจ ทำให้คนสองคนข้างหน้าหันมามอง
“ซีวอน แมวมึงแปลก ๆ”ยุนโฮออกความเห็น ซีวอนหันมามองแล้วยักไหล่
“ตรงไหน”
“แม่งคุยกันเอง มีถอนหายใจด้วยว่ะ”
“ก็มันแมวเหมือนกัน เพื่อนแมวคุยกันผิดเหี้ยไรวะ”ซีวอนแสดงความเห็นได้ไพเราะเหมือนเดิม ยุนโฮพยักหน้าหงึก ๆ แต่อดรู้สึกแปลก ๆ ไม่ได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น รถจอดลงที่บ้านหลังเดิม ก่อนที่ซีวอนจะขนแมวและอุปกรณ์เข้าบ้านไป แจจุงกับฮีชอลมองไปรอบบ้านด้วยความตื่นเต้น พอจัดของอะไรเสร็จ ซีวอนก็อุ้มฮีชอลหายไป ทิ้งไว้แต่หมีหนึ่งตัวกับแมวขาวอีกหนึ่งตัว ยุนโฮตั้งท่าจะเดินหนี แต่แจจุงก็เดินตาม
...หิวข้าวเว้ย เทอะไรให้กินที
“ตามอะไรนักหนาเล่า !?!”ร่างสูงนามตวาดใส่สัตว์ขนปุยน่ารำคาญที่ตามติดเขามาตั้งแต่ลงจากรถ แมวน้อยพันธุ์เปอร์เซียสีขาวเหลือบมอง ถ้าหากมันเบ้หน้าใส่ได้คงจะทำ แต่อุ้งตีนหน้าก็ยังไม่หยุดสะกิดขาคนตัวสูงกว่าให้หันมาสนใจ”จะบอกอะไรให้ ไม่ชอบแมว!!”
แหม .. พอเพื่อนมึงไปสันดานออกเลยนะ
แจจุงนึกด่าอยู่ในใจ แมวน้อยแทบจะหลั่งน้ำตาเป็นสายเลือด ร่างสูงเพียรพยายามที่จะไม่สนใจเล็บคม ๆ ที่ข่วนลงมาตามขากางเกง ยุนโฮคนนี้ไม่ชอบแมว ถึงไม่ได้เกลียดมากแต่ก็ไม่เคยมีความคิดจะเลี้ยงล่ะวะ!! (แต่ตอนนี้ต้องเลี้ยง เพราะเพื่อนเลว) ยุนโฮคว้าผ้าเช็ดตัวที่แขวนอยู่ท่ามกลางห้องรก ๆ ข้าง ๆ ปฏิทินเหล้า แล้วเอาเท้าเขี่ยแมวไปอีกทีนึง
งี๊ด ดดด ...
แมวน้อยส่งเสียงแมว ๆ ที่ดูอ้อนวอน แต่จริง ๆ แล้วคือคำด่ามากมายที่ไม่ได้สามารถเปิดเผยได้ ณ ที่นี้ เล็บคมตะกุยลงไปบนประตูห้องน้ำของเจ้าของห้องอย่างมันมือ ร่างเล็กขนปุยเลิกตะกุยเมื่อพอใจแล้วก้มลงขดตัวอยู่หน้าห้องน้ำ
เมี๊ยว ววว ...
ร้องครวญครางขึ้นมาอีกหนแล้วมองตัวเองในกระจก ที่มองตอบกลับมาไม่ใช่หนุ่มหน้าสวยร่างผอมบาง ผมสีปลอนด์ขาวแบบไอ้ขนนุ่ม ๆ นี่ แต่กลับเป็นแมวหน้าบาน ๆ ขนฟูเสียแบบนั้น แจจุงตะปบแก้มตัวเองอย่างไม่พอใจ ตอนแรกยังคิดด้วยซ้ำว่าตัวเองฝันไป แต่ไป ๆ มา ๆ ดันไม่ยอมตื่น ยังค้างอยู่ร่างแมวแบบนี้ แล้วมันเพราะอะไร ... วะ
“เงียบหน่อยสิเว้ย!!”เสียงคนในห้องน้ำตะโกนไล่แมวที่เพิ่มระดับเสียงร้องโวยวาย แจจุงเงียบเสียงแล้วทำหน้าบูดใส่ประตูห้องน้ำ ร่างเล็กลุกขึ้นยืนแล้วสะบัดขนหางฟูฟ่องไปมา ในสมองที่ยังคงตรรกะแบบคนวิ่งเร็วปรื๋อ หาทางว่ามันจะเป็นอย่างไรต่อไป
ถ้าพวกเขาออกไปข้างนอก ถึงจะหาคนเลี้ยงได้ แต่ก็ต้องลำบาก
...ถ้าอยู่กับชเวซีวอนและชองยุนโฮนี่ ก็อาจจะหาทางแก้ปัญหา กลับคืนสู่ร่างที่แสนหล่อเหลาร่างเดิมได้ เพราะอะไรก็ไม่รู้ แต่ก็ลอง ๆ ไปก่อน ประเด็นหลักคือ .. ถ้าออกไปอยู่กันสองตัวจะไม่มีข้าวกิน
แจจุงกระโดดขึ้นโต๊ะทำงานของเจ้าของห้องขึ้นเพื่อจะลองสืบประวัติดู อุ้งตีนเขี่ยกรอบรูปออกมาดู มีภาพถ่ายที่ท่าทางจะเป็นของยุนโฮ กองกระดาษเขียนงานของยุนโฮวางเต็มไปหมด แมวน้อยเขี่ยกระดาษออกมาอีกแผ่นแล้วก้มหน้าก้มตาอ่านข้อมูลบนนั้น ไม่ได้ยินเสียงเปิดประตูห้องน้ำที่เปิดออก
บอกทีว่าเขาฝันไป
เขากำลังเห็นอีแมวขนฟูตัวเดิม นั่งอ่านเอกสารอยู่บนโต๊ะทำงานของเขา !!
ร่างสูงที่ไม่มีอะไรปกปิดตัวเดินออกมาจากห้องน้ำทั้ง ๆ ที่ยังไม่ได้ใส่ผ้าเช็ดตัว ทำหน้าอึ้งสนิทกับภาพแมวอ่านหนังสือ เสียงฝีเท้าที่ดังขึ้นทำให้แจจุงหันไปมอง รูม่านตาแมวขยายกว้างเมื่อได้เห็นภาพที่น่าตกตะลึง ร่างเล็กขนฟูทำหลังโก่งแล้วถอยหลังอย่างลนลาน
“เมี้ยว ๆ ๆ !! (ใส่เสื้อผ้าซะ !!)”
แมวโวยวาย ใครเล่าจะฟังออก ยิ่งอุ้งตีนเล็ก ๆ ที่ยกขึ้นปิดตานั่นอีก ทำให้ยุนโฮรู้สึกพิลึกกับแมวประหลาดนี่เข้าไปอีกมากมายเลยทีเดียว ร่างสูงขมวดคิ้วเข้มแล้วเดินเขามาใกล้แมวที่นั่งปิดตาอยู่มุมห้อง มือใหญ่อุ้มมันขึ้นมาด้วยความรู้สึกที่เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นเอ็นดูทีละน้อย แจจุงในร่างแมวคงจะหน้าแดง .. แต่ติดที่ว่าขนแมวมันหนาจนมองไม่เห็น ยุนโฮอุ้มมันขึ้นมา ผิวกายเปียกชื้นจากการอาบน้ำแล้วกลิ่นสะอาด ๆ แบบผู้ชายรักสุขภาพทำให้แมวดิ้นพราด ๆ
“เมี๊ยวว !! (เอาฉันลงไป !!!)”
“ร้องมากนะเนี่ย”ยุนโฮเขย่าแมวเล่น เรียกเสียงครวญครางจากแมวจอมปลอม”ถ้าเลิกร้องจะเลี้ยงนะ”
ได้ผล คิมแจจุงหุบปากแล้วก้มหน้างุด ๆ ด้วยความเขินเจ้านายตัวเอง ถ้าเลี้ยงก็ดี เลี้ยงดี ๆ ด้วย เอาแบบอีกตัวที่เจ้านายโอ๋ ยุนโฮอมยิ้มอย่างถูกใจ ท่าทางเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ จากที่ตอนแรกรำคาญ แต่ไป ๆ มา ๆ กลับชอบแมวตัวนี้เข้าเสียแล้ว ร่างสูงลูบขนฟูนุ่มจนแจจุงทำหน้าตาพอใจ บิดขี้เกียจอีกทีหนึ่งจนดูสมจริงสมจัง ยุนโฮมองแมวแล้วนึกอะไรขึ้นมาได้ ร่างสูงผลุนผลันออกจากห้องไปหาซีวอนที่อยู่ห้องข้าง ๆ ร่างสูงกำลังเก็บภาพแมวสีส้มด้วยกล้องรุ่นไฮโซล้านแปด แจจุงที่เดินตามมาถึงกับขำเมื่อเห็นหน้าเซ็ง ๆ ของฮีชอล
“มึง เรียกแมวว่าไงดีวะ”
“ตัวนั้นของมึง มึงตั้งชื่อไป ตัวนี้กูตั้งแล้ว”ซีวอนพยักเพยิดไปทางแมวสีส้ม ยุนโฮเบ้หน้า”ตั้งให้มั้ย”
แจจุงรีบเออออ เพราะถ้าให้ไอ้คนครึ่ง ๆ กลาง ๆ อย่างยุนโฮตั้งให้นี่มีหวังดับสนิท
“ตัวนี้ชื่อซินเดอเรลล่า”ซีวอนชี้ไปทางแมวขนปุยสีส้มของตัวเอง ฮีชอลมองมาที่แจจุงอย่างเชิด ๆ ชื่อไฮโซมากกกกก”ตัวนั้น ...”
“ชื่อฟูแล้วกัน”ยุนโฮรู้สึกหมั่นไส้ถึงได้ตัดบทใส่ แล้วเรียกแจจุงด้วยชื่อที่น่าเกลียดจนเจ้าตัวรับไม่ได้ ฮีชอลขำแบบแมว ๆ ทันทีอย่างสะใจ แจจุงอ้าปากค้างแล้วหันไปมองหน้ายุนโฮ
เมี๊ยวววววว
เล็บคมข่วนแกรก ๆ จนเจ้าของยกขาหนีเล็บ ไม่เจ็บมาก แต่มันแสบ ๆ คัน ๆ
“อะไรวะไอ้ฟู”
“ไม่เอาชื่อนี้โว้ยยยย!!”แจจุงโหยหวนเสียงแหลมแล้ววิ่งเข้าห้องยุนโฮไปทำหน้าแมวจิตตกข้างในห้อง อุ้งตีนคม ๆ ข่วนผนังห้องยุนโฮอย่างมันมือ ทำไมเขาถึงชอบข่วนก็ไม่รู้ รู้แต่สนุกดี ยุนโฮที่เดินตามเข้ามาถึงกับเหวอกับวอลเปเปอร์ห้องตัวเองที่เริ่มเป็นรอย
“ไม่ข่วนสิวะไอ้ฟู!!”เรียกเจ้าตัวขนฟูเสียงหลง แจจุงทำหน้าเชิดแล้วข่วนต่ออย่างมันมือ ร่างสูงร้องโวยวายแต่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไร เลยกุมหัวด้วยความเหนื่อยใจแล้วเดินออกไปหาซีวอนอีกรอบ”มึง แมวหิว”
“รู้ได้ไง”ซีวอนหันมามองแล้วอุ้มซินเดอเรลล่าสีส้มขึ้นมาแนบอก ฮีชอลแลบลิ้นเลียแผลบ ๆ ที่ใบหน้าหล่อเหลา ซีวอนกอดแมวแสนรักไปอีกที ร่างสูงยกนาฬิกาขึ้นดูเวลาแล้วบ่นพึมพำออกมา”สาด นี่จะหกโมงแล้ว”
“ให้ข้าวกินได้แล้วมั้ง”ยุนโฮแนะ บางทีถ้าแมวได้กินข้าวอาจจะเลิกข่วนห้องก็ได้ วอลเปเปอร์สีเขียวในห้องเริ่มลอกออกมาจะครบแผ่นอยู่แล้ว ซีวอนพยักหน้าแล้วอุ้มแมวที่ทำหน้าแปลก ๆ ออกไป ฮีชอลไม่อยากจะคิดว่าตัวเองได้กินอาหารแมวแล้วจะเกิดอะไรขึ้น ชั่วชีวิตที่ผ่านมากินแต่อาหารคน”ไอ้ฟูหิวตายแล้ว ไปนั่งข่วนห้องกูเล่น”
“หิวยังครับลูก”ซีวอนเริ่มอีกแล้ว ไอ้นิสัยโอ๋แมวแบบเวร ๆ เนี่ย ฮีชอลกลอกตาไปมาแล้วซุกไปกับอ้อมกอดของซีวอนอย่างเอาใจ ผู้ชายไรวะ .. แม่งถ้ามีแฟนคงเทคแคร์ดีชิบหาย ตะกี้เข้าห้องมันมาก็พบว่ามันโสดอยู่ ...โคตรพ่อโคตรแม่แปลก แล้วถ้ามีลูกคงโดนโอ๋น่าดู”อยากกินอะไร”
“อยากกินพุลโกกิ”ฮีชอลตอบ แจจุงเงยหน้าขึ้นมองแล้วรีบแย้ง
“อยากกินพิซซ่า”
สองคนที่เป็นคนจริง ๆ ก็ฟังไม่ออกตามเคย ซีวอนลูบหัวลูบหลังแล้วอุ้มแจจุงขึ้นมากอดด้วยอีกตัว แมวตัวสีขาวก็รีบซุกหาความอบอุ่นที่หมีอีกตัวไม่เคยมอบให้ ยุนโฮมองภาพนั้นอย่างเซ็ง ๆ ทีเขาข่วนเอา ๆ ทีไอ้คุณซีวอนมันนะอ้อนเชียว
กรรมอะไรของยอดชายนายชองยุนโฮวะ มีแฟนแล้วแฟนก็ทิ้งมานับสิบ พอริจะ(โดนบังคับ)เลี้ยงแมว แมวก็เมิน มีเพื่อนก็ชั่วช้าบังคับเลี้ยงสัตว์ อะไรกัน ชีวิตเปรียบเช่นโศกนาฏกรรมชัด ๆ
ซีวอนวางแมวสองตัวไว้มุมห้องแล้วเดินไปทำอะไรหงุบหงิบกับอาหาร ฮีชอลเขี่ยแจจุงอย่างตื่น ๆ ในชะตาชีวิตที่โหดร้ายขึ้นทุกวัน เห็นอาหารแมวเม็ด ๆ ถูกเทออกมาในชามสีแดงกับสีขาวแล้วรู้สึกคลื่นไส้ยังไงก็ไม่รู้ ให้ตายก็ไม่อยากกิน
“พี่ฮีชอล ทำไงดี”แจจุงกระซิบถามแล้วเดินถอยหลัง แต่ก็ไม่รู้จะหนีไปเพื่ออะไร”ผมไม่อยากกินอาหารแมว”
“ฉันก็เหมือนกัน”ฮีชอลขู่ฟ่อ ๆ กลับไปแล้วพองขนเมื่อซีวอนเดินเอาอาหารมาให้ นัยน์ตาคมมองสองแมวที่ทำหน้าเกร็ง ๆ”เฮ้ย ฉันไม่กินนะ”
“ผมก็เหมือนกัน”แจจุงตอบกลับแล้วโดดข้ามซีวอนไปข้างหลังทันที แมวสีขาววิ่งไปซุกที่หลังผ้าม่านอย่างแมวที่กำลังหวาดกลัว ฮีชอลก็กระโจนพรึ่บขึ้นไปบนโซฟาแล้วมุดหลบหลังหมอน ยุนโฮมองภาพนั้นอย่างงง ๆ มีที่ไหน แมวบ้าอะไรกลัวอาหารแมว - -
“ไอ้ฟูกับซินมึงเป็นอะไรวะ”เจ้าของแมวขนฟูถามด้วยเสียงงง ๆ คนรักแมวตัวจริงก็ได้แต่ส่ายหัว แปลกแฮะแมวสองตัวนี้ ปกติมีแต่กระดี๊กระด๊าจะกิน”แมวพิลึก”
“นายสิพิลึก!!”แจจุงโวยวายกลับมาเป็นเสียงแมว ซีวอนลุกขึ้นไปหาตัวที่นอนขดอยู่หลังหมอนอิงแล้วรีบอุ้มขึ้นมา ฮีชอลตกใจเอาเล็บข่วนแกรก ๆ จนเสียแขนเป็นรอยแดง
“ข่วนพ่อทำไมวะลูก”ซีวอนแอบสบถใส่แมวเล็กน้อย ฮีชอลหดอุ้งตีนแล้วนิ่ง ปากเม้มแน่นอย่างแน่วแน่ว่าจะไม่กินอะไรเด็ดขาด ยกเว้นจะได้กินของที่อยากกินจริง ๆ ทำแบบนี้แล้วพานนึกไปถึงเรื่องอาบน้ำ แล้วเขาจะอาบน้ำยังไง แล้วเรื่องห้องน้ำห้องท่าอีก การเป็นคนแล้วจุติเป็นแมวแล้วมันไม่ง่ายเลย ได้ยินเสียงร้องโอ๊ยดังลั่นมาจากข้างหลังจนต้องหันไปดู เห็นยุนโฮกระโดดเหยง ๆ เพราะโดนแจจุงข่วนเสียจนเลือดซิบ ไม่ใช่แค่รอยแดง
“ข่วนทำไมวะ!!”
“ไม่กิน!!”
แจจุงโวยวายออกมาแล้ววิ่งปรู๊ดเข้าไปที่ห้องครัว มุดลงไปใต้โต๊ะอาหารแล้วโก่งตัว ทำขนฟูแล้วขู่ฟ่อ ๆ ยุนโฮกัดฟันกรอด ๆ แล้วซับเลือดที่แขนอย่างขุ่นเคืองใจ แมวแสบมาก แมวแสบจริง ๆ - -
“ยุนโฮ ..อ้าว เว้ยเฮ้ย!!!!”ซีวอนโวยวายอีกคนเมื่อซินเดอเรลล่าขนฟูทำแสบไปอีกตัว ฮ๊ชอลข่วนมือซีวอนที่จับอยู่แล้วรีบตะกายลงจากตัก หวังจะไปตั้งทัพกับแจจุง แต่ซีวอนย่อมเหนือชั้นกว่ายุนโฮแน่นอน มือใหญ่รั้งแมวสีส้มให้อยู่นิ่งในอุ้งมือแล้วตีไปเบา ๆ ที่ตำแหน่งลำตัวจนฮีชอลร้องแง๊วอย่างไม่พอใจ สายแมวตวัดขึ้นมองค้อนเจ้านายอย่างงอน ๆ
“ออกมาสิวะไอ้ฟู”เสียงยุนโฮกล่อมแมวดังมาจากไกล ๆ ซีวอนมองตามไปแล้วหันกลับมามองแมวตัวเองที่ทำมาเป็นจ้องตาเหมือนอยากจะขออะไรซักอย่าง ซีวองจ้องตาสีเข้ม นั่นกลับ เหมือนเขาจะพบว่าตัวเองรู้สึกแปลก ๆ กับแมวตัวนี้ เหมือนมีใครบางคนที่เป็นคนจริง ๆ ไม่ใช่แมวจ้องหน้าเขาอยู่ เสียงนาฬิกาผ่านไปดังเรื่อย ๆ ในความเงียบ ได้ยินเสียงยุนโฮจับแมวสำเร็จ คนหน้าหมีรีบเดินเข้าห้องไปพร้อมกับแบกแมวในมือไปด้วย แจจุงร้องครวญคราง มือก็ข่วนยุนโฮอย่างเมามันติดลมบน
เรื่องมันก็เพราะอาหารแมวนิดเดียว นิดเดียวจริง ๆ
สุดท้ายยุนโฮก็ต้องลงไปปล้ำกับแมวบนเตียง โดยการพยายามจะเอาผ้าห่มห่อแมวนั่น เพื่อที่จะสั่งสอนเสียบ้าง ไอ้ฟูของคนหน้าหมีสู้อย่างเอาเป็นเอาตาย แมวตัวน้อยดิ้นหลุดจากซากผ้าห่มเน่า ๆ มาตะปบเจ้าของไว้ ยุนโฮนอนอยู่บนเตียง พังพาบแล้วมีแมวเกาะอยู่บนตัว ต่างฝ่ายต่างรอเชิงกันว่าจะทำอย่างไรต่อไป
เข็มนาฬิกาเลื่อนมาครบหกโมงพอดีจนดังกริ๊กเบา ๆ ในความเงียบ ทุกอย่างเหมือนกับถูกแช่แข็งไว้ แจจุงกับฮีชอลหลับตาลงเหมือนถูกแรงกดดันบีบบังคับให้ทำในสิ่งที่ไม่ได้ตั้งใจจะทำ
และทันใดนั้น ... สิ่งประหลาดมหัศจรรย์ก็เกิดขึ้น !?!
== = = = == =========== = = = =
ตอนแรก ลำบากยากเข็ญมากกว่าจะได้มันออกมาแบบนี้ 555
มันรั่วน้อยลง เหตุผลน้อยลงไปด้วย แต่ช่างเถอะ เรื่องนี้แต่งเอามัน สะใจพิลึก
สารภาพตามตรงว่าแรงบันดาลใจมาจากเพลง Bo peep Bo peep เมื่อหลายเดือนที่แล้ว คึกคิดพล็อตแต่ดองงงง
สวัสดีทุกคน =]
เอามาอัพ เรื่องนี้แรก ๆ จะอืดนะเออเพราะว่าไรท์เตอร์ขอไปหมกอยู่กับโซไอก่อน TOT
ความคิดเห็น