คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [Part 2] U Know Who?...การปรากฏตัวของคนที่คุณก็รู้ว่าใคร
Prince With Soul...วิญญาณสยอง เจ้าชายแสยง
[Part 2] U Know Who?...การปรากฏตัวของคนที่คุณก็รู้ว่าใคร
“ผีเหรอฮะ!!!”เสียงของหมอผีประจำบ้านแว่วมาแต่ไกล ความไวของจุนซูในด้านผีสางนางไม้นี่ไม่เปลี่ยนเลยจริงๆทีเรื่องอื่นละไม่ค่อยจะรู้เรื่องกะเค้าเลย
ปัง!
ประตูบานใหญ่ถูกเปิดออกอย่างรุนแรงจนคุณชายคิมคนเล็กอ้าปากค้างนึกสงสารประตูห้องตัวเองมาตงิดๆ
จุนซูมองร่างบนเตียงที่ยิ้มหวานมาให้ก่อนหมอผีจะคุ้ยอะไรบางอย่างออกมาจากย่ามเน่าๆของเจ้าตัว
“เจอนี่...สายสิญจน์พันปี!!!”>O<!
“ยังเก็บไว้อีกเหรอจุนซู...พันปีแล้วน่ะ”=[]=”
“ช่างผมเหอะ!” - -“
ร่างบนเตียงมองตาแป๋วแบ๊วจนแทบจะเป็นฮยอกแจภาค 2 อยู่ร่อมร่อด้วยความหมั่นไส้แจจุงจึงสะบัดมือโบกผ่านหัวดงแฮไปอีกรอบ
กี่ทีก็ไม่โดน...โว๊ยรมณ์เสีย
ทันใดนั้น...นางมารร้ายคิม แจ จุง ก็ขยับยิ้มหวานหัวเราะหึๆ ท่าทางประหลาดที่ทำให้คิบอมต้องยืนงงและจุนซูก็เริ่มสวดไล่ผีออกจากร่างแจจุง -*-
มือบางของพี่ชายจับมือแกร่งของคิบอมยกขึ้นมาแล้วเหวี่ยงสะบัดตบหัวดงแฮอย่างแรงแล้วเอามือป้องปากกลั้วหัวเราะโฮะๆด้วยความสะใจ
“โอ๊ยยย!!...คิบอมนายตบหัวฉันทำไม่อ่า~”ดงแฮร้องโอดครวญ
“ไม่ได้ตบนะ” =O=”
“ก็เมื่อกี้มันมือนายชัดๆอ่า!!”
โห...ไอ้วิญญาณนี่มันโง่จริงๆหรือแกล้งโง่ฟ่ะ เห็นชัดๆว่าไอ้พี่ชายตัวดีนั่นมันเอามือผมไปตบอ่ะ
เพี้ยะ!
แจจุงได้ทีเอาอีก จับมือน้องรักแล้วตีเบาๆเข้าให้ที่แก้มผีอย่างหมันไส้
ดงแฮตาโตก่อนจะ..
เพี้ยะ!
ตบเข้าให้ที่แก้มขวาของแจจุงอย่างจัง เจ้าตัวเบิกตาโตก่อนจะเอามือโบกผ่านร่างดงแฮไปมาเหมือนคนเสียสติ
“ทำไมแกตีฉันได้!!”
“ก็ผมอยากทำ”ว่าพลางทำแก้มป่องเลียนแบบเจ้าของห้อง แจจุงเบ้ปากก่อนจะกระทืบเท้าปังๆออกไปจากห้อง จุนซูที่กำลังจมตัวเองสู่คัมภีร์ประหลาดอันเท่าสมุดหน้าเหลืองบ่นงึมงำแล้วเดินออกจากห้องไป
อะไรของพี่แกวะ...
ตระกูลผมนี่แปลกประหลาดซ่ะจริงๆหมอประจำตระกูลไม่เคยมี มีแต่ไอ้หมอผีบ้าๆบอๆประจำตระกูล
เจ็บป่วยทีต้องถ่อไปโรงพยาบาล...แต่วันไหนที่เป็นโรคที่แปลกประหลาดก็ต้องไปหาจุนซู =O=”
“ทำไมฉันถึงจับนายได้เนี่ยดงแฮ...”ผมหันไปถามร่างเล็กที่นั่งแกว่งขาเล่นบนเตียง
“ดงแฮ...ขออยู่บ้านคิบอม”แต่สิ่งที่ถามไปคนฟังก็ไม่ยอมตอบแถมยังมาขออยู่บ้านหน้าตาเฉย
จะไม่อนุญาตก็ไม่ได้กลัวโดนผีหน้าสวยนี่มันหักคอตาย...และถ้าหากไปขอความช่วยเหลือจากจุนซูมีหวังดงแฮจะโดนจับไปทำอะไรแปลกๆน่ะสิ
นี่ผมไม่ได้เป็นห่วงมันเลยน้า!!
ในขณะที่ผมกำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่นั้นเสียงแบ๊วของหนูฮยอกก็ดังขึ้น
“ป้ารี่อินฮะ...เดี๋ยวผมไปซื้อโซยุก่อนนะฮะ”
“อ้าว...วันก่อนก็เพิ่งซื้อมาสองขวดนี่คะ”
“ผมเอาไปทาขนมปังหมดแล้ว...”^O^
ผมได้แต่ถอนหายใจหน่าย...ขนมปังกับแยมโซยุ ให้ตายเหอะ!
ทันใดนั้นเรื่องที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นเมื่ออยู่ๆท้องฟ้าที่แสนจะสดใสก็กลายสภาพเป็นท้องฟ้าที่มืดครื้มเหมือนฝนจะตก ลมพัดเสียงโหยหวน
อาเพศอะไรฟ่ะ!
หรือว่า...จุนซูมันจะลงอาคมเล่นพิธีอะไรอีก -*-
“ม...มาแล้ว”เสียงหวานสั่นเครือ ผมหันไปมองต้นเสียงดงแฮกำลังนั่งตัวสั่นระริกเหมือนกลัวอะไรสักอย่าง
ใครมา...ใครที่ทำให้ดงแฮกลัวถึงขนาดนี้
บางที...อาจเป็นยมบาล!!!
พิภพมัจจุราช...ใครถึงฆาตดับชีวี...สุวรรณตรวจบัญชีใครทำดีได้ขึ้นสวรรค์~...ใครทำชั่วตกนรกโลกันต์ เฮ้ย...ไม่ใช่เวลามาเล่นนี่เนอะ
สายลมพัดโบกรุนแรงอย่างบ้าคลั่งก่อนบุรุษในชุดคลุมสีดำสนิทจะปรากฏกายขึ้นมาจากความไม่มี ร่างสูงยืนนิ่งอยู่หน้าบ้านตระกูลคิม
นัยน์ตาคู่คมดูเยือกเย็นไร้ความรู้สึก บุรุษลึกลับสะบัดผ้าคลุมและแล้ว...ร่างที่เคยมีก็หายไปในบันดล
“ค..คิบอมดงแฮต้องไปแล้วล่ะ....”
ทำไม?....ได้แต่ตั้งคำถามไว้ในใจเพราะตอนนี้ท่าทางของดงแฮไม่น่าจะให้คำตอบได้เลย
“รู้ตัวแล้วสินะ....”เสียงเย็นยะเยือกดังขึ้นมาจากด้านหลังทำให้ผมต้องรีบหันไปมอง
บุรุษในเสื้อคลุมกับเคียวยาวโค้ง
ร้อนตายชัก...สะเออะมาใส่เสื้อคลุม = =”
บ้ารึเปล่าวะ...ถือเคียวเดินแบบนี้...ตำรวจไม่จับนี่ก็บุญโขแล้ว - -“
นัยน์ตาเรียวตวัดฉับมาพร้อมเคียวที่จ่อหน้า
“อย่าให้รู้นะว่าแอบด่า” - -+++
“นายเป็นใคร...?”แกล้งถามไปแบบนั้นล่ะความจริงด่าไปเป็นชุดแล้วเห็นแก่เคียวในมือหมีหรอกนะ =O=”
“จุง ยุน โฮ...ยมฑูต”
“อ้อ...ขี้ฑูต มาทำไม...ใครในบ้านผมจะตายเหรอ...ผมแนะนำรับตัวพี่ชายผมไปเหอะ”ยุนโฮขมวดคิ้วก่อนจะชี้เคียวไปทางข้างหลัง
“ส่งตัววิญญาณนั่นมาให้ฉัน”
“ขึ้นบ้านคนอื่นไม่พอ...ยังจะมาเอาคนในบ้านคนอื่นไปอีก ขโมยยย~”แลบลิ้นปลิ้นตาใส่มันเล็กน้อยก่อนจะฉุดไอ้วิญญาณตัวดีออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว
ปึงๆๆ
“คุณหนูคะอย่าวิ่ง!!”
“ป้ารี่อิน...ผมขอโทษฮะ ผมจำเป็น” ^ ^”
“แกจะวิ่งทำไมเนี่ย!! ...น...นั่นมัน”แจจุงเปิดประตูห้องมาหมายด่าแต่เมื่อเห็นคิบอมลากดงแฮวิ่งโดยมีไอ้มนุษย์ผ้าคลุมถือเคียวยาวโค้งวิ่งไล่ตามทำให้คนเป็นพี่ชายอดวิ่งตามไม่ได้ “หยุดเดี๋ยวนี้น้า~!!!”
คุณแม่นมได้แต่มองภาพเบื้องหน้าอย่างงงๆ...คุณหนูแจวิ่งตามคุณหนูคิบอมทำไม? - -“
แท้จริงแล้วมันอนาถกว่านั้น...
คนจูงผีวิ่งหนียมทูตโดยมีคนวิ่งไล่ตามมาอีกที -*-
“พี่จุนซู!!!!”คราวนี้ร้องเรียกหาหมอผีประจำบ้านที่ดูเหมือนจะมีประโยชน์ขึ้นมาทันตา
“จุนซูรับจ๊อบที่อื่น...จับผีลงหม้อไม่อยู่เฟ้ยย!”เสียงหลอนๆไกลๆดังขึ้นทำให้ผมอึ้งไปนิดๆ
“อ้ะ...พี่แจวิ่งทำไมอ่ะ”
“เออ!!...แล้วเมื่อไหร่แกจะหยุดวิ่ง ไอ้ผ้าคลุมนี่มันจะได้หยุด ฉันเหนื่อยยย~”
“ผมหยุดไม่ได้...เดี๋ยวโดนจับได้”
“เออ...แล้วจะวิ่งไปถึงไหนกันล่ะ!!!”
ยุนโฮยมทูตผู้โชคร้ายเริ่มปวดหัวกับการตะโกนโต้ตอบไปมาระหว่างสองพี่น้องที่คนหนึ่งวิ่งอยู่หน้าเขาส่วนอีกคนวิ่งไล่บี้มาติดๆ
ไอ้ที่เขาต้องการน่ะมันก็แค่วิญญาณตรงหน้าไม่ใช่ไอ้พี่น้องสองคนนี่สักหน่อยย!!
“นายจะวิ่งตามน้องฉันทำไมห๊า!!!”
คิบอม ดงแฮ ยุนโฮ แจจุงเริ่มพากันวิ่งรอบต้นไม้ประจำตระกูลที่อยู่มานานนับร้อยปีทำให้มันมีผ้าเจ็ดสีพันอยู่
“ไม่ได้วิ่งตามแค่ต้องการวิญญาณนั่น!!!”เสียงที่ตวาดกลับมาอย่างเกรี้ยวกราดทำให้รู้ว่ายมทูตนั่นมันหัวเสียแค่ไหน
“แกปล่อยดงแฮดิ่...แล้วทีนี้แกจะวิ่งไปไหนก็ได้”แจจุงตวาดใส่น้องชายในแทบจะทันที คิบอมยังคงวิ่งรอบต้นไม้โดยมีคนอื่นๆวิ่งตาม - -“
และแล้วยมทูตที่ดันบ้าไปวิ่งรอบต้นไม้ก็หยุดกึกเหมือนเพิ่งคิดอะไรออก ยุนโฮยืนนิ่งก่อนหันหลังกลับทำให้แจจุงที่วิ่งตามมาถึงกับเบรกไม่ทัน
และคิบอมกับดงแฮก็วิ่งมายืนตรงหน้า...
“อ๊ากกกก!!!”คิบอมหันหลังกลับวิ่งรอบต้นไม้ต่อ
ยุนโฮหันหน้าไปอีกด้านและคิบอมกับดงแฮก็วิ่งมาหยุดตรงหน้า
“อ๊ากกก!!”
โป๊ก!
แจจุงเขกกบาลน้องชายไปหนึ่งที...
“บ้าป่ะ วิ่งรอบต้นไม้ให้มันกลับมาที่เดิม”
หมับ!
ยุนโฮกระชากแขนดงแฮมาแล้วคิบอมก็ดึงกลับ ยุนโฮก็กระชากต่อคิบอมก็ดึงกลับ
แจจุงมองดงแฮที่เริ่มน้ำตาเล็ด นึกอยากจะช่วยอยู่หรอกแต่ติดตรงที่ว่าจับตัวดงแฮไม่ได้ กร๊ากกก (นี่แจจะไปช่วยทึ้งด๊องว่างั้น - -“)
“พอได้แล้ว!!”ว่าพลางเข้าไปตีกบาลไอ้หมี 1 ทีกะว่ามันคงผ่านหวืดเหมือนกับที่ทำกะดงแฮแต่ทว่า
โป๊ก!!
ยุนโฮหันมาทำตาขวางกะแจจุง ใบหน้าใต้ผ้าคลุมที่เห็นแต่ลูกตาทำให้แจจุงต้องรีบไปเกาะน้องชาย
คิบอมเห็นได้ทีพลักพี่ชายใส่ยุนโฮทันทีและก็เป็นจังหวะพอดีที่ทำให้แจจุงเข้าสู่อ้อมอกยมมี่ผู้เย็นชา
“เอาพี่ผมแลกกับวิญญาณนี่!”
แจจุงทำตาโตกับคำพูดที่ได้ยินนึกไม่ถึงว่าน้องบังเกิดเกล้าจะกล้าแลกพี่ชายแท้ๆกับผี
“ไอ้น้องเวร ฉันเห็นแกมาตั้งแต่เท้าแกยังเท่าฝาหอย ฉันเลี้ยงแกมาตั้งแต่เกิด...นอกจากแกจะไม่เคยช่วยฉัน นายยังกล้าขายฉันให้กับขี้ฑูตงี่เง่านี่ด้วยเหรอ!!!!”
ฟิ้ววว~
ว่าแล้วลมก็พัดมา ทำให้ผ้าคลุมของยมฑูตจุงยุนโฮเปิดออก แจจุงได้เห็นหน้าอันหล่อเหลาของยุนโฮเต็มๆเลยเปลี่ยนคำพูดฉับพลัน
"ไปก็ได้=3="
"=[]=..............."<---คิบอม
"=w="<-------ดงแฮ
"= =............"<------ยุนโฮ
"งั้นก็ไป"ยุนโฮพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาและลากแจจุงที่ยืนเคลิ้มกับความหล่อของยุนโฮออกไป ทิ้งน้องทรยศไว้ลำพังกับวิญญาณน่ารักๆอย่างดงแฮ
_____________________
อะฮ้าลาล้า~
ลงสองตอนเรียกน้ำย่อย= =
ความคิดเห็น