คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : [Part 16]
[Part 16]
“ไอ้หมีบ้า!...ไม่เอาละฉันจะนอนแล้ว!!”ว่าเสร็จก็คลุมโปง ยุนโฮหัวเราะเบาๆช่วงนี้ไม่รู้เป็นอะไรทำไมเขาถึงชอบยั่วคนสวยนักก็ไม่รู้
ไม่รู้สึกโกรธแม้ว่าแจจุงจะกำลังด่าตรงกันข้ามกับรู้สึกอยากให้คนสวยใช้เสียงหวานๆนั่นด่าเขาต่อไปด้วยซ้ำ
อยากเห็นใบหน้าหวานๆที่งอง้ำที่ดูกี่ทีก็ไม่น่าเบื่อแม้จะต้องง้อแต่ก็ไม่เคยรู้สึกเบื่อที่ต้องง้อ รู้สึกเหมือนคนบ้าแต่ก็รู้สึกดีดูงี่เง่าแต่ยุนโฮก็อยากที่จะทำ
ฮ่ะๆ....ทำตัวเหมือนตัวเองกำลังตกหลุมรักคนสวยตรงหน้า
คิดแล้วก็ต้องอมยิ้ม....เขาชอบคนแบบนี้จริงๆนะเหรอ
คนที่ไม่มีอะไรดีนอกจากสวยอย่างแจจุงน่ะนะ?
คงไม่ล่ะมั้ง.....นะ
ยุนโฮถอนหายใจเฮือกก่อนจะหันไปมองคนสวยที่นอนอยู่บนเตียง คนอะไรไม่รู้ทั้งๆที่บ้านเขาเองแท้ๆยังไล่เขามานอนข้างล่างแล้วตัวเองก็นอนบนเตียง
แต่ก็แปลกที่ยุนโฮไม่กลับไปนอนที่ห้องตัวเอง
ร่างสูงลุกขึ้นยืนเพื่อจะไปปิดไฟ ยุนโฮมองหน้าแจจุงที่หลับตาพริ้มอยู่บนเตียง ลมหายใจที่เป็นจังหวะเนิบนาบกับหน้าอกที่กระเพื่อมขึ้นลงเป็นจังหวะบ่งบอกว่าเจ้าของร่างได้เข้าสู่ห้วงนิทราไปเรียบร้อยแล้ว
แจจุงตอนหลับนี่น่ารักกว่าตอนตื่นเป็นไหนๆแฮะ
อย่างน้อยก็ไม่ดื้อ...
ยุนโฮก้มตัวลงไปดูแจจุงใกล้ๆอย่างไม่รู้ตัวและไม่รู้ว่าเป็นเวลานานเท่าไหร่แล้วที่เขาเอาแต่มองใบหน้าสวยของแจจุง
“เด็กดื้อ...”พึมพำเบาๆก่อนต่อ “เอาแต่ใจ...”บรรยายสรรพคุณของร่างบางด้วยรอยยิ้มก่อนจะก้มตัวลงเข้าไปใกล้ร่างบางใบหน้าที่อยู่ใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆทำให้ยุนโฮใจเต้นไม่เป็นกระส่ำ
ใช่ว่าจะไม่เคยมีความรัก....
แต่เขาก็ดันทำตัวเหมือนคนมีความรักครั้งแรก ทำตัวงี่เง่าให้คนสวยนี่ ยุนโฮหยุดริมฝีปากไว้ที่ริมฝีปากสีเชอร์รี่น่าจูบความรู้สึกดีชั่วตีกันให้วุ่น
อย่างน้อยแจจุงก็กำลังหลับ....นี่เขากำลังลักหลับอยู่ใช่ไหมเนี่ย?
ดูเป็นคนโรคจิตยังไงไม่รู้แฮะ....
ยุนโฮเลื่อนริมฝีปากที่กำลังจะถือโอกาสสัมผัสริมฝีปากอุ่นไปประทับบนหน้าผากนวลแทน กลิ่นหอมจางๆที่มากจากผิวเนียนละเอียดนั่นทำให้ยุนโฮเคลิ้ม ร่างสูงลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก้าวสวบๆเข้าไปปิดไฟทันทีเพราะกลัวว่าเขาอาจจะทำอะไรที่มันเกินเลยไปกว่านี้
แจจุงนี่ยั่วเป็นบ้าเลยแฮะ!!
ยุนโฮยกหมอนข้างขึ้นไปปิดหน้าปล่อยให้คนแกล้งหลับเมื่อครู่ได้แต่หน้าแดงอยู่ในความมืด แจจุงยกมือขึ้นมาปิดหน้าด้วยความอายพักนี้เหมือนตัวเองทำตัวเป็นผู้หญิงมากขึ้นทุกทียังไงไม่รู้
อ๊ากก ยิ่งคิดก็ยิ่งเขิน....
ยุนโฮจูบหน้าผากเรา...หมอนั่นคิดอะไรกับเขารึเปล่านะ?
คิดแล้วคนสวยก็หน้าแดงขึ้นมาอีกระลอก รอยยิ้มหวานๆระบายบนดวงหน้าสวยเมื่อแอบคิดเข้าข้างตัวเองว่าไอ้หมีอ้วนมันจะชอบเขาแต่แล้วเมื่อภาพความทรงจำในวัยเยาว์แทรกเข้ารอยยิ้มเมื่อครู่ก็หายไปเหลือไว้เพียงหยาดน้ำตาที่เริ่มคลอบนดวงตาคู่สวย
ฉ...ฉันขอโทษยุนโฮ...
_____________________________
ปัง!!!
“เสียมารยาทที่สุด!”จุนซูขึ้นเสียงห้วนแต่ยูชอนก็ไม่สนใจ ไม่สิเรียกว่าไม่เคยสนใจมาตั้งแต่ต้นเลยดีกว่ามั้ง “นายเข้ามาทำไม?!”
คำถามมีเพียงรอยยิ้มของยูชอนเท่านั้นที่เป็นคำตอบแต่มันก็เป็นรอยยิ้มที่ไม่น่าไว้ใจ จุนซูเขยิบตัวถอยหนีตามสัญาชาตญาณยอมรับว่าที่ยูชอนเข้ามาครั้งนี้มันต้องมีอะไรแน่ๆ
หมอนี่ชอบทำตัวเหมือนผู้หญิงประจำเดือนมาไม่ปกติเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายเหมือนคนเบนโล
“อะไรงั้นเหรอ...?”ยูชอนว่าเสียงเย็นเยียบ “ก็มาทำให้นายเป็นของฉันยังไงล่ะ...ชางมินมันจะได้รู้แล้วก็เลิกมายุ่งสักที!!!”ไม่ว่าเปล่าแขนแกร่งยังโอบตัวจุนซูเข้ามากอดอย่างรุนแรง
จะเรียกได้ว่ากอดได้รึเปล่าในเมื่อรัดแน่นเสียจนคนถูกกอดเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวดก่อนร่างทั้งร่างของจุนซูจะถูกอุ้มขึ้นเตียง
ร่างเล็กขัดขืนสุดชีวิตเป็นครั้งแรกที่จุนซูกลัวยูชอนจนตัวสั่น จุนซูเริ่มแหกปากร้องยูชอนจึงประกบปากเข้ากับริมฝีปากเย็นซีดของจุนซูโดยที่จุนซูได้แต่เบิกตากว้างด้วยความตกใจ สองมือเล็กปัดป่ายไปมาเพื่อหาทางหนีก่อนจะเริ่มหมดแรงนัยน์ตาคู่กลมปรือลงน้อยๆ
ทั้งๆที่มันไม่ควร...
ตัณหาราคะที่ผุดขึ้นมาอย่างไม่น่าให้อภัยกับรสจูบของยูชอนที่ดีจนเหลือเชื่อ
ลิ้นร้อนไล้โลมดูดดุนควานหาความหอมหวานในโพรงปากของจุนซูไปทั่ว สองลิ้นเกี่ยวกระหวัดกันจนแทบจะหลอมเป็นลิ้นเดียว ลิ้นของจุนซูดูเหมือนจะพยามยามที่จะต่อต้านสุดท้ายก็เป็นไปตามจังหวะเพลิงรักที่ถูกไฟโหมแรงจนได้
ยูชอนเริ่มไล้เลียที่บริเวณเนินอกขาวจนจุนซูต้องหลุดเสียงครางหวานออกมาอย่างน่าละอาย ในที่สุดน้ำตาใสๆเริ่มไหลออกมาจากดวงตาสีนิล
รู้สึกว่าตัวเองไร้ค่า...
“อ้ะ...”เสียงครางที่หลุดออกไปที่ทำให้ยิ่งรังเกียจตัวเอง
รังเกียจทุกอย่างที่เป็นตัวเอง ตัวเองที่ควบคุมไม่ได้...
“ย...ยูชอน อ้ะ.....ขอร้องอย่า อ้า....ทำแบบนี้ อ้ะ!”จุนซูไม่เคยนึกเกลียดตัวเองเท่านี้มาก่อนเลยจริงๆ คำร้องขอวิงวอนที่ส่งไปยังหยุดส่งเสียงน่าอายออกไปไม่ได้ ยูชอนยิ้มในขณะที่กำลังแกะเสื้อจุนซู
“ดูเหมือนร่างกายของนายจะจริงใจกว่าปากของนายนะ”คำพูดที่ทำให้จุนซูเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนที่ยูชอนจะลากลิ้นร้อนดูดดุนที่ส่วนที่ไวต่อความรู้สึกโดยที่จุนซูต้องเม้มริมฝีปากแน่นด้วยความเสียวซ่าน
ยูชอนฉันขอร้อง...
“อ...อย่าทำแบบนั้น”คำขอร้องที่ไร้ประโยชน์ ยูชอนยังคงทำตามตัณหาของตัวเองต่อไปร่างเล็กได้แต่ตอบสนองความต้องการต่อไปในขณะที่ใบหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตา เสียงหวานยังคงครางต่อไปในขณะที่ความอ่อนแอกำลังเข้าครอบคลุม
รู้สึกท้อ
ความอ่อนแอที่ทำให้อ่อนล้า น้ำตามากมายพรั่งพรูเสียจนเจ้าของใบหน้าหวานน่ารักเละเทะไปด้วยทางน้ำตา
รังเกียจตัวเองเหลือเกิน....
เกลียด....
เกลียด....
เกลียดทุกอย่าง...
-----------------------------------
จุนซูยันตัวขึ้นมาจากเตียง ห้องของเขาเงียบและมีแค่เพียงตัวเขาคนเดียว
ฝันรึเปล่านะ?
ฝันร้าย...
จุนซูค่อยๆยืนขึ้นความเจ็บที่แล่นขึ้นมาทำให้ร่างบางเบ้หน้า จุนซูก้มตัวลงมาและเมื่อผิวเขาขาวการสังเกตเห็นรอยสีกุหลาบนี่มันก็ไม่ใช่เรื่องยากเลยสักนิด
รอยแดงที่แสดงความเป็นเจ้าของนี่ทำให้ทุกอย่างย้ำชัดว่าเรื่องเมื่อคืนมันคือความจริง
จุนซูทรุดตัวลงนั่นกับเตียง หยาดน้ำตาที่แห้งเหือดไปแล้วไหลรินลงมาอีกครั้งก่อนเจ้าตัวจะปาดมันทิ้ง
ไม่เอาแล้ว....
ไม่อยากร้องไห้อีกแล้ว
ไม่อยากมีน้ำตา...
ไม่อยากเป็นคนอ่อนแอ...
น้ำตาเป็นสัญลักษณ์ของคนอ่อนแอ...
จุนซูไม่อยากเป็นคนอ่อนแอให้ใครรังแกอีกแล้ว..
หยุดร้องไห้เสียที...
-----------------------------------
“โหย...พี่ยูชอนอ่า”เสียงชางมินโวยวายดังขึ้นตามด้วยเสียงหัวเราะของยูชอนในห้องนั่งเล่น จุนซูจึงเดินเข้าไป “อะไรอ่าพี่...รายการสำหรับเด็กหกขวบชัดๆผมไม่ดูหรอก...”
“ก็นายยังเด็ก...”ยูชอนตอบเรียบ ชางมินบ่นจิ๊จ๊ะในลำคอก่อนจะหันไปทักคนมาใหม่เสียงดี๊ด๊าที่ทำให้ยูชอนอดหมันไส้ไม่ได้
“ตื่นแล้วแล้วเหรอฮะ...มาดูโทรทัศน์ด้วยกันสิ”จุนซูยิ้มตอบกับคำชวนก่อนจะค่อยๆเดินมานั่งที่โซฟาข้างๆชางมิน “ผมว่าจุนซูเดินแปลกๆ”
“แปลกที่ไหน...นี่ท่าเดินแจ๊ค สแปโรว์เลยนะ”ร่างเล็กบอกพร้อมรอยยิ้มน้อยๆส่งให้ ชางมินมุ่นหัวคิ้วก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง
“หิวไหมฮะ...เดี๋ยวผมไปเอาข้าวเช้ามาให้”ว่าแล้วเด็กโย่งก็ปลีกตัวออกไปปล่อยให้เหลือเพียงแค่ยูชอนกับจุนซูสองคน
อย่าคิดว่าเรื่องแค่นี้จะปิดชางมินได้นะ
ผมรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นแค่ผมเห็นท่าเดินของพี่จุนซุผมก็รู้แล้วแต่ในขณะเดียวกันมันก็รู้สึกจี๊ดเนอะ
“เจ็บไหมล่ะนั่น...”น้ำเสียงเรียบดังขึ้น จุนซูหัวเราะเหอะๆรับ
“ไม่มากเท่าความรู้สึกหรอกนะ”ร่างเล็กว่าทั้งๆที่ไม่หันมามองหน้าคนถาม สายตายังคงจ้องรายการการ์ตูนปัญญาอ่อนสำหรับเด็กหกขวบราวกับมันน่าสนุกหรือเป็นรายการโปรดอยู่แบบนั้น
“แต่ดูร่างกายนายก็มีความสุขดีนี่”ยูชอนสวนต่ออย่างไม่หยีหระ
“แล้วฉัน...ต้องขอบคุณนายด้วยรึเปล่า?”คำสวนที่ประชดประชันเต็มที่ทำให้ยูชอนต้องหันไปมองจุนซู ร่างเล็กยังคงนิ่งจนยูชอนต้องขมวดคิ้ว
รู้สึกไปเองรึเปล่าว่าจุนซูเปลี่ยนไป?
“ถ้าตามมารยาทล่ะก็ใช่...”ยูชอนบอกต่อ จุนซูแค่นเสียงหัวเราะ
“ทั้งๆที่ฉันไม่เต็มใจเนี่ยนะยูชอน...ตลกรึเปล่า การขืนใจนี่ฉันยังต้องขอบคุณอีกเหรอ...ถ้านายพูดเพื่อหาเรื่องฉันก็หยุดสักทีเถอะ รำคาญ!”ว่าพลางจบประโยคด้วยเสียงสูงที่ตวาดใส่จนยูชอนหน้าชา
ร่างสูงเข้าประชิดตัวจุนซูทันที มือแกร่งบีบข้อมือเล็กไว้อย่างแรงแต่จุนซูก็ทำเพียงแค่ยกคิ้วกวนประสาทเขา
“เมื่อคืนยังไม่เข็ดใช่ไหม?!”
“อยากทำอะไรก็ทำเลยสิ...ยังไงฉันก็ไม่มีอะไรจะเสียอยู่แล้วนี่!!”จุนซูขึ้นเสียงกร้าว นัยน์ตาคู่นั้นทอแววกร้าวถือดีเสียจนยูชอนยังแปลกใจ
“ต่ำค่า...จริงๆนะ”ยูชอนกรีดยิ้มให้จุนซู ร่างเล็กชาวาบนัยน์ตาประกายกล้างส่งไปให้ยูชอนอย่างไม่ลดละแต่ในขณะเดียวกันหัวใจมันก็อดร่ำร้องไม่ได้
ถึงจะไม่ได้มีน้ำตาก็ไม่ได้แปลว่าไม่ขมขื่น
หากหัวใจภายในนั่นกำลังร้องไห้...
สุดท้ายเขาก็เป็นได้แค่...คนอ่อนแอ
“นี่ผมเอามาให้แล้ว...วันนี้มีไข่ดาวกะขนมปังฮะ”ชางมินวิ่งเข้ามาพร้อมถาดอาหาร ยูชอนหันไปมองจานที่ชางมินถือแล้วยื่นให้จุนซูอย่างหงุดหงิด
“ทำไมฉันถึงได้กินแค่ไส้กรอกไหม้ๆล่ะ?”
“ก็อันนี้ผมเก็บไว้ให้จุนซู”ว่าพร้อมส่งรอยยิ้มน่าเกลียดให้ยูชอน ร่างสูงจิ๊ปากอย่างขัดใจก่อนจะกดหัวชางมินให้หันไปดูโทรทัศน์
“ดูรายการนี้ต่อไปเลยไอ้เด็กบ้า”ว่าอย่างหงุดหงิด ชางมินเบ้หน้าเมื่อถูกคนเป็นพี่หาว่าเป็นเด็ก คนตัวสูงบ่นงึมงำแต่ในขณะเดียวกันที่ความคิดมันไม่ได้อยู่ที่หน้าจอโทรทัศน์นั่นเลย
หัวใจที่เต้นไปตามจังหวะคนน่ารักข้างๆนั้นสงบลงไม่ได้สักที
ทั้งๆที่รู้ว่าไม่ควร....ทั้งๆที่รู้ว่าตัวเองกำลังผิด
เมื่อไหร่กันที่ความรู้สึกสงสารมันเปลี่ยนกลับกลายเป็นความรู้สึกอื่น
แต่เมื่อหน้าของยูชอนแวบเข้ามาในความคิดทำให้เขาต้องขยับยิ้มบาง
ผมทรยศพี่ไม่ได้...
แม้นั่นจะหมายถึง...ความเจ็บปวดของผมเองก็ตาม...
___________________________
[...M@Y Talk...]
ป๊าดดดด!!! ฉันทำอะไรกะจุนซ์ลงไป๊!!!
เอาเถอะตอนนี้อยู่โหมดหลงจุนซ์ รักจุนซ์ แกล้งจุนซ์ - -"
แต่มินๆ...สงสารแฮะ - -" โธ่ๆ....ฉันจะทำไงกะมินดี โฮฮฮฮ....
เบื่อปาร์คสุดโค่ยยยยยยยย =[]="
เม้นกันบ้างนะ T^T
อ่า....กล่องคอมเมนท์ขึ้นยังอ่า? T^T
โทษทีเหมือนว่าเราจะไปปิดกล่องเม้นอ่ะ ฮ่ะๆๆๆ
ความคิดเห็น