คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : [Part 17] Come Back And Confuse,,...กลับมา...และความสับสน
Prince with Soul...วิญญาณสยอง เจ้าชายแสยง
[Part 17] Come Back And Confuse,,...กลับมา...และความสับสน
"แจจุง..ให้ช่วยอะไรมั้ย?"ร่างสูงของดองวุคเดินเข้ามาในห้องครัวเพื่อมองหาคนที่ตัวเองตั้งใจจะจีบ ร่างบางที่กำลังยืนเหนือหม้อหันมายิ้มให้และปาดเหงื่อออกจากหน้าผาก
"จะเสร็จแล้วล่ะ เออนี่...นายชอบกินอะไรน่ะ ฉันจะได้ทำให้"
ถามออกมาแบบคนมีมารยาท(เคยมีเหรอ?) ดองวุคยิ้มมุมปาก รับรู้กลิ่นไอของคนที่เปลี่ยนสีเป็นหมีสีเหลืองกลืนไปกับผนังห้อง(ยุนจิ้งจก=[]=) ร่างสูงส่ายหน้าและหยิบผ้าเช็ดหน้าสีขาวในกระเป๋าขึ้นมา ย่อตัวลงไปปาดเหงื่อบนใบหน้าสวยของแจจุงออก....ภาพซูมโคลสอัพระยะใกล้ชิดของแจจุงทำเอายมฑูตอย่างเซเว่นหัวใจแทบหยุดเต้น ถึงไม่สวยเลิศเลอเหมือนนางฟ้า แต่ว่ากลับมีเสน่ห์ดึงดูด....
"ไม่ต้องหรอก เห็นฮันกยองบอกว่านายทำอาหารอร่อย"
ฟิ้วววววว~
"ขอบใจนะ มันกำลังจะเข้าตาพอดีเลย"แจจุงยิ้มอีกครั้ง มือกวนของในหม้อครั้งสุดท้ายและเรียกป้ารี่อินเข้ามาจัดโต๊ะ ดองวุคลอบมองคนที่เป็นจิ้งจกมุมห้องอีกครั้ง
"คุณหนูคะ เดี๋ยวป้ายกลงมาเอง"ป้าแก่ๆ(เจ๊รี่อินจับหัวโขกพื้น)รีบตรงเข้าห้ามเมื่อคุณหนูคนสวยกำลังจะยกแกงที่ไม่ได้ปิดฝาลงมาที่โต๊ะ
"ไม่เป็นไรฮะ ผมแข็งแรงออกจะตาย"แจจุงยิ้มหวานและสวมถุงมือขาดๆ แต่ด้วยความอ่อนแอบอบบางของเจ้าหญิงแจจุงแห่งวังหลวง ร่างบางสะดุดฝุ่นบนพื้นและทำแกงกระฉอกออกนอกหม้อ ด้วยความหมั่นไส้ที่หาที่มาได้ของจิ้กจกมุมห้องแกงนั้นกระฉอกหดรดมือทั้งสองข้างของเซเว่นในทันที
"เฮ้ยยยย!!!! ป้ารี่อินฮะ เอาไปก่อนฮะ นี่เซเว่น นายเป็นไรมั่ง!!!"คนสวยโวยวายอย่างตกใจและส่งแกงในมือให้แม่บ้าน เซเว่นยิ้มเอื่อยๆและสะบัดมือที่พองแดงไปมา
"ไปทำแผล เดี๋ยวฉันพันให้"
"มือฉันจะขาดเปล่าเหอะ= ="
"บ้า! ฉันไม่ได้อะไรขนาดนั้น>O<"
"พี่แจ...ได้ทีหวานใหญ่เลยน้า"
คิบอมห้อยหัวลงมาจากเพดานบ้านและฉีกยิ้มให้แจจุง คนสวยหน้าแดงขึ้นมาซะเฉยๆ
"ไอ้น้องบ้า อย่าเฉือก!! ไปเหอะเซเว่น ช่างไอ้แก้มแตกนี่=[]="
แจจุงลากเพื่อนใหม่ไปอีกทางนึง ด้วยสัมผัสของยมฑูตทำให้เขารู้ว่าตอนนี้มีไอทมิฬก่อตัวฟิ้วๆอยู่บนกำแพงห้อง
ตอนแรกก็ไม่คิดจะแย่งจริงจัง...
แค่อยากแกล้งไอ้หมีหน้าเย็นเท่านั้น....
แต่พอเอาเข้าจริงๆ....
ข้าไม่อยากปล่อยมืออกจากเจ้าหญิงคนสวยนี่แล้วสินะยุนโฮ^ ^
"คิบอมมี่~ กินข้าวววว=O="ร่างคิบอมที่เป็นคนเดินเข้ามาหาคิบอมผีในครัว"พี่แจล่ะ?"
"พาพี่ดองวุคทำแผล~"
"นายเชียร์ใคร?"
คำถามที่ไม่ได้เกรงใจจิ้กจกสีเหลืองดังขึ้น คิบอมตีลังกาสามตลบและทำหน้าคิด
"ฉันเชียร์พี่ดองวุค^O^"
"เหรอบอมบี้...."
"ฉันเลือกสิ่งที่ดีกว่าให้พี่แจจุงนี่นา พี่ดองวุคชอบดูแลคนอื่น พี่แจจุงชอบให้คนอื่นดูแล แถมสองคนนี้ดูจะเข้ากันได้ดีด้วย~"
"ดีกว่าหมีเงียบบางตัวใช่มั้ยบอม?"
"อื้อ!!^O^"
ทำไม....
ดงแฮกับคิบอมออกไปแล้ว แต่เขายังคงอยู่ในห้องสีเหลืองสดใสนี่....คาถาพรางตาหายไปจากตัว เผยให้เห็นร่างสูงที่ยืนพิงกำแพงด้วยสายตาว่างเปล่า...
ข้าไม่เจ็บปวดไม่ใช่เหรอ....
ทำไมถึงทั้งเจ็บใจ ทั้งชิงชังแบบนี้นะ?
ข้าไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ....
___________________________________
"อ้าวดองวุค นายไปกัดกับหมามาเหรอ=[]="
ฮันกยองทักเมื่อทุกคนมาถึงโต๊ะครบหมดแล้ว ข้าววันนี้ออกแนวเหลือบรุ้งนิดๆเพราะคาถาบริกรรมไม่เสร็จ ยุนโฮนั่งริมโต๊ะ...ไอทะมึนแผ่ออกมาจนข้าวแถวๆนั้นกลายเป็นสีดำไปจนหมด ดองวุคยิ้มเอื่อยๆและหันหน้าไปหาแจจุง
"เพราะคนนี้ไง ยกแกงแล้วอยากเล่นสงกรานต์ของไทยขึ้นมาซะดื้อๆ"
"ไม่ใช่นะ!>O<"
"อ่า...สงกรานต์...มันคืออะไรอ่ะฮะ?...."
ฮยอกแจทำหน้าแบ๊วๆและกอดโชยุขวดใหญ่แน่น ฮันกยองถอนหายใจและฉวยโอกาสจิ้มแก้มนิ่มๆของไก่แบ๊วเบาๆ
"แน่ใจนะว่านายจบประถมมาแล้ว เอ้า! นี่มันตะเกียบ นายเอามาทานข้าวทำไมน่ะ= =;;"
"ผมเอามาเปิดขวดโชยุ=O="
=[]=........
คู่รักเพี้ยนนรก!!!
"ตลก!! มาให้พี่ลงโทษซะโดยดี"
ฮันกยองเอื้อมตัวไปหยิบตะเกียบออกและวางช้อนส้อมลงไป ไม่ลืมที่จะหอมแก้มคนตัวเล็กไปทีนึง ดงแฮอ้าปากค้าง...ก่อนที่คิบอม(ที่ดงแฮสิงอยู่)จะหันไปมองคิบอมและหน้าแดง
"จุนซู ข้าทำกับเจ้าแบบนั้นได้มั้ยอ่ะ=[]="
เสียงยูชอนที่ตอนนี้ยังคงตัวเท่าหัวแม่โป้งเหมือนเดิมแต่นั่งอยู่บนข้าวสีม่วงที่จุนซูทำเอาใจโดยเฉพาะดังขึ้น หมอผีหน้าแดงแปร๊ดขึ้นมากะทันหันและบริกรรมคาถาสั้นๆอีกบท ไหสว่างวาบและทั้งข้าวทั้งคนก็หายไปอยู่ในไห
"ข้าผิดอะไรอีกกกกก!!!!"
"บ้านนายตลกดีนะ= =;;"
ดองวุคออกความเห็นในขณะที่แจจุงกำลังก้มหน้าก้มตากินข้าว มือบวมๆ(ที่จริงยมฑูตรักษาได้)พยายามจับช้อนขึ้นมากินแต่มันก็หล่นทุกครั้งไป
"ฉันอยากกินกับข้าวนายจัง=[]="
"กินสิ...เออใช่! นายกินไม่ได้นี่นา เอ่อ...."
"แจจุง หิวอ่า..=w="
บวกกับโรคแพ้ความหล่อ สายตาอ้อนๆทำให้แจจุงหยิบช้อนขึ้นมาและตักข้าวขึ้นมา
"นายบอกมา นายอยากกินอะไร~"
"แกงกิมจิ^O^!"
แจจุงเล็งสิ่งที่น่ากินที่สุดในหม้อเพื่อตักขึ้นมา แต่ว่า...
แกร๊ง!
"ยะ...ยุนโฮ=[]="
"ข้าจะกิน"
แจจุงทำหน้าเหวอมองยุนโฮที่แย่งกับข้าวของเพื่อนเขาไปซะดื้อๆ
"ไม่เป็นไร...เอ้า! กิน"
แจจุงเอามือจับคางของดองวุคไปด้วย ด้วยความเคยชินที่เมื่อก่อนต้องป้อนข้าวคิบอมประจำ(ก๊ากๆ) ยุนโฮทำหน้าบูดสนิทและกระแทกช้อน
"พี่เป็นอะไรอ่ะ=[]="
คิบอมสะกิดคนอารมณ์เสีย ยุนโฮตวัดตาจิกใส่และเงียบต่อ
"พี่ยุนโฮ...หึงเหรอ?"
ฮยอกแจถามด้วยใบหน้าแบ๊วสนิท แต่คำถามทำเอาทั้งโต๊ะช็อกค้าง
"ข้า...= ="
หมีน้ำแข็งตะกุกตะกักเป็นครั้งแรกของชีวิต
"ข้า...เอ่อ....ข้าเห็นมด เลยเอาช้อนวางทับมด=[]="
ข้ออ้างมั่วๆสุ่มๆทำให้หลายๆคนยิ้มขำหมีน้ำแข็ง ยกเว้นแจจุงที่ป้อนข้าวเพื่อนต่ออย่างเอาใจ(ก็จะยืนหนังสือวายเค้า แล้วก็ทำมือเค้าเจ็บอีกตะหาก= =;;)
หลายนาทีผ่านไปด้วยความเงียบเชียบ จะมีเสียงฮันกยองลวนลามฮยอกแจ...เสียงคิบอมเถียงกับดงแฮ เสียงโวยวายของกุมารทองในไหขัดเป็นระยะๆให้ได้รำคาญหูเล่น ไอเย็นยิ่งจับผ่านห้องอาหารจนตอนนี้แทบจะกลายเป็นแอนตาร์กติกาไปแล้ว...
"เอาล่ะ อิ่มยังเว่น^O^"
"อื้อ! นายทำอร่อยมากเลยล่ะ"
"เอ้า! ฮัน กลับบ้าน แกน่ะกลับไปเลย ไอ้บอม แกอาบน้ำ..ไม่สิ ด๊อง อาบน้ำซะ! หมี! นายขึ้นไปจัดห้องฉันที-0-"
บงการคนอื่นอย่างเคยชินและรวบรวมจานบนโต๊ะมากองรวมๆกัน ทั้งหมดแยกย้ายกันไปทำตามที่แจจุงสั่ง....ลมหนาวพัดมาอีกระลอกเมื่อยุนโฮขยับตัวลุกอย่างเงียบงัน
"เซเว่น....บ๊ายบาย พรุ่งนี้เอาหนังสือวายมาให้ฉันด้วยนะ!>[]<"
แจจุงก้าวออกไปข้างหน้า ตั้งใจจะไปส่งเซเว่นที่หน้าบ้าน..แต่ด้วยความบังเอิญ ทำให้ลมหนาวของยุนพัดแจให้ลอยไปตกอยู่ในอ้อมกอดของดองวุคพอดีเป๊ะ
"แจจุง ไม่ต้องไปส่งก็ได้ นายซุ่มซ่ามออกขนาดนี้ เดี๋ยวนายก็ทำอะไรพังอีกล่ะ= ="
"ง่ะ.....เออๆ บ๊ายบาย!"
พอผละตัวออกมาได้แล้วแจจุงก็โปรยยิ้มหวานและยกมือบ๊ายบายใส่ ทิ้งให้หมีน้ำแข็งจุดเดือดระเบิด
ฟิ้ววววว~!!!
โครม!!!
ลมในห้องรุนแรงขึ้นเหมือนพายุนาร์กีสบุก ฮันกยองที่เก็บข้าวเก็บของอยู่ร้องเหวอที่คว้าฮยอกแจที่กำลังเช็ดโชยุมากอด(ไม่ทิ้งลายนะแกคะ-*-) ยุนโฮทำหน้าเย็นชา
"ลมอะไรเนี่ยยยยย~!!!!=[]="
เสียงแจจุงดังขึ้น เจ้าตวกำลังยึดโซฟาไว้เต็มที่ ร่างบางๆของแจจุงกำลังจะลอยไปตามแรงลมอยู่แล้ว!!>O<
"เฮ้ยยยยย~!!!!=[]="
ดงแฮวิ่งเข้ามาในห้องนั่งเล่นก็ต้องเหวอ เพราะลมหนักๆซัดไปติดผนัง พอลมเปลี่ยนทิศ...ดงแฮก็ถลาไปหาคิบอมที่ลอยอยู่แถวๆพรม
"บอมบี้!!!!~"
"เหอ....เย้ยยย!!!=O="
อนิจจา...
คิบอมจุ๊บกับคิบอมพอดีนี่......
= =;;;
ปากของคิบอมประทับกับดงแฮที่ถลามาพอดีเป๊ะ ความนุ่มนิ่มที่ร่างของคิบอมรู้สึกได้...ทำให้เขาเตลิดเปิดเปิง...รู้สึกเหมือนตัวเองพุ่งผ่านความมืดมิดไปสู่จุดหมายอีกแห่ง มือของคิบอมที่ตอนนี้กลับมามีเนื้อหนังเหมือนเดิมยึดศีรษะผีดงแฮเข้ามาชิดกับหัวตัวเองและทำตามใจต้องการ...แต่ไม่ได้ล่วงเกินจนกลายเป็นละลาบละล้วง...จูบครั้งนี้เป็นเพียงแค่สัมผัสที่ริมฝีปากเท่านั้น..
.
ทำไมถึงอยากทะนุถนอม...
เขาเอง...ก็ไม่ใช่ว่าไม่เคยผ่านผู้หญิง...
"ไอ้ด๋อยยยย!!! มาอีโรติกกันกลางพายุ!!! ยุนโฮ นายหยุดพายุนี่สิ!!"
เสียงแจจุงที่ดังขึ้นปลุกสติของคนหนึ่งผีหนึ่งให้กลับสู่สภาพเดิม ดงแฮยกมือปิดปากหน้าแดงก่ำและลอยหนีออกไปนอกห้อง คิบอมเองก็ไม่พูดไม่จากแต่เดินออกไปจากห้องเฉย
"ไอ้น้องบ้า! อ้าว...ไอ้ฮันก็ไปแล้ววว พวกแกทิ้งฉันไว้กับไอ้หมีน้ำแข็งนี่!! เซเว่นช่วยฉันที~"
ร้องวลีสุดท้ายออกมาเล่นๆแต่ทำให้ลมหยุดนิ่งขึ้นมาซะงั้น แจจุงปล่อยมือออกจากโซฟาอย่างงงๆ และกวาดตาไปรอบๆห้องที่รกรุงรังด้วยลมพายุ
"ยุนโฮ...=[]=lll นายทำอะไร๊!!!!"
"ไม่อยากอยู่กับข้าขนาดนั้น"
แต่คำตอบที่ออกมาคือประโยคที่แจจุงต้องเลิกคิ้ว
"อะไรของนาย?"
"ไม่รู้"
"= =++++"
"ข้าไม่เข้าใจ....ทำไมนะ"
ว่าแล้วยุนโฮก็เดินออกจากห้องไป ทิ้งให้แจจุงยืนงงอยู่คนเดียว....
"ยุนโฮ...."
ฉันไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองเลย....
นายหึงฉันเหรอ?....
หรือนายไม่ชอบฉันขนาดนั้น???
อะไรกันนะ.....
หนึ่งคน...หนึ่งยมฑูต ที่ยังไม่เข้าใจตัวเองซะที
_____________________________________
[Mean Talks:]
ยุนน่าหมั่นไส้ ไอ้หมีอืด=[]=
ว่าแต่บองโรคจิตแล้ว ก๊ากๆๆๆ
คราวนี้มีนปั่นเร็วมากเลยเนอะ? สงสัยเมื่อวานเล่นผีเหรียญมั้ง-*-
(สี่รอบไม่มาซักรอบ หายกลัวแล้ว=[]=)
ป.ล.เม้นนนน ไม่งั้นหนูจะให้ผีเหรียญไปหลอกนะ=[]=
ความคิดเห็น