คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : :: 12 ยุ (100%)
{ 12 }
ยุ
นับจากวันที่ติดประกาศตามหาก็ผ่านมาแล้วสามวัน สามวันเต็ม ๆ ที่ทั้งหมีทั้งม้านั่งซึมกะทือ รอแมวที่หายไป อยากให้มีคนโทรมาซักนิดแต่ก็ไม่มีใครคิดจะเจอแมวสองตัวนั้นให้พวกเขาชื่นใจเลย วัน ๆ หนึ่งก็เลยผ่านไปอย่างเบื่อ ๆ ตื่น ทำงาน กลับบ้าน กินรามยอนประทังชีวิต ดูทีวี นอน บทสนทนาที่เกิดขึ้นระหว่างซีวอนกับยุนโฮก็เป็นเพียงแค่คำถามเกี่ยวกับแมวสองตัวนั่นเท่านั้นเอง ถ้าพวกเขาเคยผ่านัวนที่ยาวนานกว่านี้ ก็คงจะจำไม่ได้เลยซักนิดว่ามันเป็นอย่างไร ในเมื่อสามวันที่เขาอยู่กันแค่สองคนพูดได้ว่ายาวราวกับเป็นปี
อันที่จริงถ้าจะให้พูด ชีวิตของพวกเขาก็เหมือนเมื่อก่อน เหมือนช่วงก่อนสองอาทิตย์ที่แล้ว ไม่มีแมวมาคอยกวนใจ ไม่มีใครมาคอยตะกุยผนังห้องยุนโฮจนต้องเปลี่ยนวอลเปเปอร์ใหม่ทุกสามวัน จนผนังห้องขนาดหนึ่งเมตรคูณครึ่งเมตรมุมหนึ่งของยุนโฮเป็นลายโดดเด่นท่ามกลางผนังห้องเรียบ ๆ ที่เหลือ บาดแผลบนใบหน้ายุนโฮ บนแข้ง บนแขน บนมือที่เกิดจากแมวข่วนหายไป ไม่เหลือแม้กระทั่งรอยแผลเป็นจนคนที่บริษัทบางคนทักว่าหล่อขึ้นนะ
..แต่ที่ส่งผลกระทบอีกแบบคือนิยายของยุนโฮ อันที่จริงเรื่องที่เขาเพิ่งเขียนไปเป็นเกี่ยวกับความรักธรรมดา ๆ ตอนแรกก็โรแมนติก กัดกันทะเลาะกันดี แต่ช่วงหลัง ๆ เริ่มโศกจนปาร์คยูชอนงง เอะอะนางเอกตายเสียแบบนั้น
ส่วนชเวซีวอนก็ไม่ต่างกัน จากภาพพจน์คุณชายยิ้มหวานกลับกลายเป็นคุณชายหน้านิ่งไปเสียแบบนั้น รอยยิ้มที่มักจะมีก็เลือนหายไป ยิ้มบ้าง แต่ก็ไม่มากเท่าเดิม ชีวิตวัน ๆ หนึ่งก็วนอยู่แบบเดิม ไม่มีอะไรมากมายไปกว่านั้น ...
แต่ทั้งยุนโฮและซีวอนรู้สึกเหมือนกัน
เหงา ... เหงามากเสียด้วย
บางทีตอนเลิกงาน ซีวอนก็ชอบขับรถวนรอบ ๆ แถวที่เขาพักอาศัยมันซักสองสามรอบ มองหาแมวสองตัวนั่นบ้าง เพียงแค่เห็นสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าแมวใจเขาก็เต้นด้วยความตื่นเต้น แต่บางที ... สีขาว แต่ไม่ใช่เปอร์เซียฃย สีส้ม แต่เป็นแมวขนเกรียน ๆ ก็ทำเอาใจแป้วไปได้เหมือนกัน แต่ไม่ช้า ก็เหมือนว่าพระเจ้าก็คงจะเห็นใจสองหนุ่ม ถึงได้ส่งนางฟ้ามาช่วยพวกเขาให้หลุดพ้นจากสภาพนี้ซะ
นางฟ้าที่เขาเคยเห็นหน้าอยู่สองรอบถึงสามรอบ
นางฟ้าคนนั้นชื่ออีซองมิน
เย็นวันที่สามของการหายตัวไปของแมวสุดที่รักที่งอนเจ้าของกู่ไม่กลับ ตอนหนึ่งทุ่มที่ยุนโฮกำลังอาบน้ำ ซีวอนนั่งดูซีรี่ส์ช่วงเย็น นั่งกอดหมอนสีแดงที่ฮีชอลติดไว้ในอ้อมแขน โทรศัพท์เครื่องเล็กของคุณชายชเวก็ดังขึ้น มือใหญ่ควานไปข้าง ๆ แล้วหยิบขึ้นมาส่องหน้าจอเพื่อจะได้รู้ว่าใครโทรมา คิ้วเข้มมุ่นเข้าหากันเมื่อเห็นแค่เบอร์ไม่คุ้นตา
“ฮัลโหล?”
(“คุณซีวอนใช่มั้ยครับ?”)เสียงที่ตอบกลับมาดูหวาน ๆ แต่ก็เจือความเป็นผู้ชายอยู่ด้วย(“คุณกำลังตามหาแมวอยู่ใช่มั้ย?”)
แมว...
คำนี้กระตุ้นจิตสำนึกของซีวอนที่กำลังซึมให้ตื่นเต้นขึ้นมาทันที นัยน์ตาโตขึ้นมาบอกความตื่นเต้น ร่างสูงรีบละล่ำละลักตอบรับเพื่อให้นำไปสู่จุดหมายที่ตนต้องการโดยเร็ว เขาไมได้สังเกตเลยว่าแค่รู้ว่าเกี่ยวกับสองคนนั้น ... หัวใจของเขาก็เต้นแรงด้วยความตื่นเต้น
“ครับ ๆ ใช่แล้วครับ”
(“ผมเพิ่งได้มีโอกาสบอกน่ะครับ เผอิญว่าเจอตั้งแต่ประมาณเมื่อวาน เพิ่งได้ฤกษ์โทรบอกตอนนี้”)
เฮ้ย เจอเมื่อวาน สภาพไหนกันวะ …
ร่างสูงอดจินตนาการไปถึงสองคนสวยในสภาพคืนร่างใหม่ ๆ ไม่ได้ แล้วข้อเท็จจริงอีกอันก็ผุดเข้ามา แล้วซองมินไม่ตกใจตายเลยรึไงถ้าสองคนนั้นกลายร่างเป็นคน แต่เขาก็ถามออกไปไมได้ พิลึกตายชักถ้าถามคำถามประเภทนั้นไป
“ให้ผมไปรับเลยมั้ยครับ?”ซีวอนรีบแจ้งจุดประสงค์ อยากฉกสองคนนั่นกลับมาไว้ที่บ้านจะตายอยู่แล้ว ทนเห็นไอ้ยุนโฮเดินวนเป็นหนูติดจั่นทุกวันไม่ได้ ประสาทจะเสีย
แล้วอีกอย่าง...ไม่มีใครให้กอด
(“ได้ครับ กำลังรออยู่เลย”)วลีนั้นฟังแปลก แต่ซีวอนก็ไม่ใส่ใจ ร่างสูงเดินหากระดาษโน้ตเพื่อจดรายละเอียดที่อยู่ของซองมินด้วยใจที่ตื่นเต้น พอจดเสร็จคุณชายพลังม้าก็เดินไปหยุดหน้าห้องน้ำที่ยุนโฮกำลังใช้อยู่ บนใบหน้าคมมีรอยยิ้มไม่รู้ที่มาระบายเสียเต็มหน้า เสียงน้ำกระทบพื้นดังซ่า ๆ บอกว่าอีกฝ่ายกำลังอาบน้ำอย่างสบายใจ ซีวอนรวบรวมพลังขึ้นมาแล้วพูดออกไปด้วยเสียงที่ค่อนข้างดัง
“มีคนเจอแจจุงกับฮีชอลแล้วเว้ยไอ้เหี้ย”
มีเสียงฝักบัวตกกระทบพื้น แล้วก็เสียงผ้าเช็ดตัวสะบัดพรึ่บ ได้ยินเสียงฝีเท้าโครม ๆ แล้วประตูก็เปิดกว้างจนแทบจะกระแทกหน้าซีวอนที่ยืนรออยู่ ยุนโฮรีบถลันออกมาด้วยสภาพที่ดูไม่จืด บนหัวยังคงมีฟองขาว ๆ ของแชมพูติดอยู่ให้อุจาดตาเล่น กล้ามอก กล้ามแขน กล้ามท้อง อะไรก็ว่าไปยังคงมีหยาดน้ำเกาะพราว แบบที่สาว ๆ เห็นคงเป็นลมไปหลายตลบ แต่เขาเห็น ขอโทษว่ะ กูส่องกระจกถลกเสื้อดูกูก็ยังเห็น เยอะกว่ามึงอีก
“ที่ไหน เมื่อไหร่ ยังไง!?!”ยุนโฮรีบถามด้วยเสียงที่ตื่นเต้น ดีใจยิ่งกว่าถูกหวย ซีวอนอมยิ้ม ไม่ถามมาให้หมดล่ะว่าใคร อะไร ที่ไหน อย่างไร เมื่อไหร่ให้ครบสูตร
“มึงล้างหัวให้สะอาด”นิ้วชี้ไปที่ฟองขาวบนศีรษะยุนโฮ”ใส่เสื้อผ้า แล้วไปรับสองแมวนั่นกลับมาด้วยกันซะ มีคนโทรมาแจ้งเรียบร้อยแล้วว่าเจอ แล้วก็อยู่ที่บ้านเขา...สองคนนั่นคงกำลังรออยู่”
แค่คิดก็ยิ้มได้เสียแล้ว ยุนโฮผลุบเข้าห้องน้ำไปแล้วออกมาภายในสิบวินาที ไม่นานนักทั้งสองคนก็กระโดดขึ้นรถ บนใบหน้าต่างมีรอยยิ้มที่เป็นหลักฐานว่ากำลังมีความสุขประดับกันทั้งคู่ รถคันงามรีบเร่งมุ่งไปถึงจุดหมายด้วยความรู้สึกร่าเริง..
ไมได้รู้เล้ย ... ว่าไปถึงจะเจอใครปั่นหัวอีกบ้าง
ช่วงชีวิตนี้เขาเคยผ่านอาการโมโหมาหลายอย่าง ตั้งแต่เด็กก็โมโหพ่อ แม่ เพื่อน พอโต ๆ มาก็มีเรื่องกับใครเขาบ้าง บางทีก็หึงแฟน โกรธบ้าง งอนบ้าง ชีวิตของซีวอนก็มีแค่นี้ เขาเป็นคนอารมณ์ที่ค่อนข้างดี จะให้ถึงจุดเดือดเลยทันทีไม่ได้ง่ายนัก
แต่ตอนนี้ ..เขากำลังเป็นแบบนั้น
สิบนาทีก่อน สองทุ่มพอดี เขาเพิ่งมาถึงบ้านที่ซองมินบอกไว้ เจ้าของเสียงหวานน่ารักนั่นตัวเล็กน่ารักสมกับน้ำเสียง ซองมินเชิญเขาเข้าบ้าน แล้วก็บอกว่าแจจุงอยู่สวนหลังบ้าน แล้วฮีชอลก็อยู่ข้างใน จะเอายังไง จะแยกกันตามหรือไปทีละคน แน่นอนว่าพวกเขาคงต้องเคลียร์ทีละรอบ ทีละคน ยังจำได้ว่าก่อนที่สองแมวจอมแสบจะหนีออกจากบ้านอารมณ์แปรปรวนอย่างไร ก็เลยแยกทางกัน ซองมินเองก็มองนาฬิกาแล้วก็ละล่ำละลักบอกว่าอุ่นกับข้าวทิ้งไว้ เลยชี้ทางให้เขาไปกันเอง
ก็เลยแยกทางกับยุนโฮ ร่างสูงเดินผ่านประตูเข้ามาแล้วมองซ้ายขวา บ้านน่ารักดี สงสัยจะเป็นฝีมือซองมินแต่ง เมื่อกี้ซองมินบอกว่าเดินตรงไปหน่อยก็เจอห้องนั่งเล่น ป่านนี้ฮีชอลน่าจะนั่งเล่นเกมอยู่ตรงนั้นแหล่ะ ซีวอนเดินมองซ้ายมองขวา อารมณ์ยังคงร่าเริงดีอยู่
แต่หัวใจเหมือนจะเป็นน้ำแข็ง เลือดในกายแทบจะหยุดเต้นเมื่อเห็นภาพที่กำลังปรากฏชัดตรงหน้า มีอะไรบางอย่างที่คล้ายกับปีศาจร้ายผุดขึ้นมาในกระเพาะแล้วกรีดร้องด้วยเสียงที่น่าเกลียด กรงเล็บแหลมคมฉีกกระชากอารมณ์ข้างในจนเหวอะหวะ ซีวอนยืนค้างอยู่ตรงนั้น มองภาพเบื้องหน้าด้วยสีหน้าตื่นตะลึง
เจ้าแมวสีส้มของเขา ซินเดอเรลล่าคนน่ารัก กำลังนั่งอยู่กับผู้ชายหัวสีบลอนด์ที่ไหนก็ไม่รู้ เสื้อตัวหลวมโคร่งยาวจนปิดกางเกงขาสั้นที่เจ้าตัวใส่อยู่ ใบหน้าหวานแดงระเรื่อ แน่นอนว่าไอ้ขวดสีเขียวที่กลิ้งอยู่บนพื้นข้างโซฟาคงจะเป็นขวดไวน์บ่มตั้งแต่ร้อยปีก่อนล่ะมั้ง เขาอาจจะไม่ได้โมโหเท่านี้ ถ้าหากว่าผิวขาวที่โผล่พ้นคอเสื้อมีรอยแดง ๆ แต้มอยู่น่ะสิ!
แล้วไอ้ชู้รัก(!?!)ที่กำลังนั่งอยู่กับคนสวยของเขาก็มีทีท่าไม่ใส่ใจเลยเสียด้วย นัยน์ตาสีเข้มเบือนมาทางเขา เหมือนจะผิดสังเกตแฮะ รอยยิ้มประหลาดกับนัยน์ตาแฝงประกายเจ้าเล่ห์ทำให้เขาสะดุดนิด ๆ แต่ตอนนี้ความโกรธมันมากกว่า ฮีชอลหัวเราะคิกคัก นัยน์ตาใสดูหวานเยิ้มแบบคนเมา
“นั่นใครน่ะ คยูฮยอน...หืมม์”ฮีชอลหัวเราะอีกรอบแล้วโถมตัวลงไปซบไหล่อีกฝ่าย ร่างสูงที่ยืนมองอยู่กำหมัดแน่นอย่างโกรธเคือง ไฟโกรธแทบจะเผาผลาญใจจนมอดไหม้ รู้สึกไม่ดีจริง ๆ ไม่ชอบให้ฮีชอลอ้อนคนอื่น ..คนอื่นที่ไม่ใช่เขา
“อ่า ... ก็เจ้าของฮีชอลนั่นแหล่ะครับ”คนที่ชื่อคยูฮยอนพูดเสียงนิ่ม อันที่จริงคยูฮยอนก็ไมได้ล่วงเกินฮีชอลหรอกนะ เจ้าตัวก็แค่นั่งเฉย ๆ แต่คนที่ลามปามน่ะมันลูกแมวของเขา แต่ซีวอนจะบอกว่าฮีชอลไม่ผิด อีกคนน่ะผิด ทำไมล่ะ”เขามาตามแล้วล่ะมั้ง?”
“เจ้านาย ..ซีวอนน่ะเหรอ”ยังดีที่จำได้ ซีวอนก้าวเข้ามาใกล้อีกหนึ่งก้าว แต่เขายังไม่พูดอะไร ดูเหมือนพิษความโกรธจะแล่นขึ้นหัวเสียจนพูดอะไรไม่ออก”ไม่กลับหรอก ไม่กลับแล้ว อยู่กับคยูฮยอนที่นี่ดีกว่า”
เหมือนได้ยินอะไรบางอย่างแตกกระจายอยู่ในหัว คนกำลังจะถูกแมวทิ้งกำมือจนเส้นเลือดขึ้น คยูฮยอนเลิกคิ้วเหมือนกับอยากถามว่า’จะเอายังไงดีล่ะ’ ซึ่งก็อยากจะเอาเท้ายันโครมให้กระเด็นออกไปเหลือเกิน ไอ้สีหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาวแบบนั้น เคยมีใครบอกมั้ยว่ามันน่าถีบมาก ๆ เชี่ยเอ๊ย แล้วนี่กำลังหึงใช่มั้ย เข้าใจแล้วว่าฮีชอลรู้สึกยังไงตอนสามสี่วันก่อน
แต่มันคนละแบบกันนะเว้ย ของเขาแค่โดนมือ แต่นี่ ...
ถ้าคนเรามีลูกกันผ่านผิวหนังได้เขาคงต้องนั่งเลี้ยงลูกให้ฮีชอลแล้วล่ะมั้ง !
อยากตะโกนบอกดัง ๆ ว่าเขาหึง เขาหึงเว้ย หึงงงงง !!!
“ปล่อย...”คำแรกที่เขาจะพูดออกมาคือคำนี้ ในหัวยังคงได้ยินเสียงเปรี๊ยะ ๆ ของเส้นประสาทที่ขาดไปแล้วสามในห้า”ปล่อยฮีชอลซะ”
“ผมไม่ได้ยึดเขาไว้ซักหน่อยนี่ครับคุณซีวอน”คยูฮยอนตอบกลับมา แน่นอน ไอ้เวรนี่พูดถูก”เขายึดผมไว้แทน อ้าว ..อย่าซนสิครับฮีชอล”
“หนาวน่ะ...”ฮีชอลที่เบือนหน้ามามองซีวอนหันหลับไป ไม่มีทีท่าจะสนใจเขาเลยแม้แต่น้อย ศีรษะที่ปกคลุมไปด้วยเส้นผมสีส้มสวย ส่วนโคนผมเริ่มเป็นสีเข้มซุกลงไปที่ไหล่ของอีกฝ่าย”ไม่น่าใส่กางเกงขาสั้นเลย”
“ก็บอกแล้ว...”คยูฮยอนกระซิบเสียงแผ่ว แต่วินาทีต่อมาก็ต้องอึ้งไปเหมือนกันเมื่อคนเมาอย่างฮีชอลกดร่างเขาแนบลงกับโซฟา ยอมรับว่าเขามีซองมินอยู่แล้ว แต่มาเล่นแบบนี้ ... เขาไม่ใช่พระอิฐพระปูนที่ไหนนะถึงจะรู้สึกเฉยชาตลอดเวลา ใจสั่นและหวั่นไหว...เฮ้ย พูดได้แค่คำนี้
“นี่...”เสียงหวานพึมพำแผ่วเบา ก่อนที่จะโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ มีเสียงจานแตกดังเปรื่องมาจากอีกมุม คราวนี้แจ็คพ็อตซ้ำสอง ใบหน้าซีวอนดูเหมือนพร้อมจะฆ่าคน พอมองไปที่ต้นเหตุจานแตกก็พบว่านั่นคือซองมิน ใบหน้าของตุ๊กตาตัวสวยนิ่งขึงจนน่ากลัว
ชิบหายแล้วมั้ยล่ะ ...
ไม่ได้ห่วงว่าจะโดนซีวอนเชือด เขาเป็นนักเวท เอาตัวรอดจากมนุษย์ธรรมดาน่ะสบายอยู่แล้ว แต่ว่าการจะเอาตัวรอดจากตุ๊กตาตัวเล็กนี่..ยากลำบาก กว่าจะงอนง้อ กว่าจะขอคืนดี ลำบากแค่ไหน?
“คยูฮยอน...”เสียงนั้นฟังเหมือนละเมอ และวินาทีต่อมาก็เกิดสิ่งไม่คาดคิดขึ้น ริมฝีปากอุ่นนุ่มก้มลงมาแตะเขา คยูฮยอนเองก็เผลอตอบรับไปเสียด้วย แน่นอนว่าสิ่งที่เกิดตามมาก็ยิ่งกว่าพายุบุกเสียอีก
ซีวอนรีบก้าวไปเข้าไป นัยน์ตาคมถลึงมองอีกฝ่ายด้วยความโมโหสุดขีด เขาโมโห เขาโกรธจนแทบทนไม่ไหว เมื่อครู่ยืนนิ่งได้ซักพักก็รู้สึกตัว ในใจร้อนรนจนแทบบ้า เขากำลังหึง พูดไม่ถูกแฮะ ที่แน่ ๆ เขาอยากจะต่อยไอ้หมอนี่ซักหมัด รู้แหล่ะว่าฮีชอลเป็นคนทำ แต่เขาก็จะโยนความผิดให้ไอ้หน้าหื่นนี่ซะ แล้วใบหน้าสวยของซองมินที่ยืนนิ่งอยู่ข้างหลังก็น่าจะอธิบายอะไรได้ดีอีกต่างหาก มือใหญ่ดึงฮีชอลออกจากตัวอีกฝ่ายแล้วดึงให้ยืนขึ้น ก่อนที่จะก้าวจากไปพร้อมกับเอาฮีชอลออกไปด้วย ร่างบางเดินโซเซเล็กน้อยเพราะความเมา แต่ท่าทางจะหาเรื่องซีวอนต่อได้แหง ๆ
“สนุกล่ะสิครับ”เสียงหวานของซองมินดังขึ้นพร้อมกับเจ้าตัวที่เดินมาหยุดมองเขา สายตาที่เย็นยะเยือกนั่นทำให้เขาฉุนขึ้นมานิด ๆ มันดู..ไม่ใส่ใจจนเขารู้สึกแปลก ๆ ซองมินเก็บขวดไวน์ออกไปแล้วทำท่าจะเดินเอามันไปไว้ที่เดิม แต่คยูฮยอนก็ดึงชายเสื้ออีกฝ่ายไว้
“หึงเหรอ?”
“ไม่นี่ครับ ผมไม่มีสิทธิ์”ซองมินตอบเสียงเรียบ”ผมกับคุณเป็นแค่ตุ๊กตากับเจ้านาย ..แล้วจะรู้สึกอะไรไปทำไม”
วรรคหลังมันทำให้คยูฮยอนใจหาย ...
แม้แต่ความรู้สึกก็ยังไม่มีให้ เขาไม่ชอบคำนี้
“ไม่หึงก็ดี”แต่เขาก็ง้อไม่เป็น คยูฮยอนง้อใครไม่เป็น ร่างสูงยักไหล่ด้วยสีหน้าท่าทางไม่ใส่ใจเลยแม้แต่น้อย
”ดีแล้วครับ”ซองมินก้มหัวลงต่ำเหมือนกับจะเคารพ”แล้ววันหลังผมจะได้ทำใจกับเรื่องสนุกของคุณว่าไม่ต้องสนใจอีก”
“ปั่นหัวคนอื่นเล่นมันก็สนุก แต่เห็นนายเป็นแบบนี้มันก็สนุกกว่านะซองมิน”เสียงเยือกเย็นของอีกฝ่ายดังขึ้น คยูฮยอนกำลังโกรธ...โกรธเพราะคำว่าไม่สนใจของซองมิน เขาไม่ชอบให้มันเป็นแบบนี้เลย แล้วยิ่งท่าทีไม่ใส่ใจนั่นอีก”นายกำลังหึง”
“ผมบอกคุณกี่ครั้งแล้วว่าผมไม่มีสิทธิ์ทำอะไรที่เกินฐานะของตัวเอง”จนถึงตอนนี้ความรู้สึกที่วูบไหวในใจของซองมินยังคงถูกเก็บซ่อน นัยน์ตาใสเหมือนตุ๊กตาแก้วเคลือบแสนงามยังคงมีแต่ความเฉยชา”ผมเองก็มีชีวิตของผม ...ถึงแม้มันจะไปจากเงาของคุณไม่ได้ก็เถอะ”
“แน่นอนว่านายจะไปไหนไม่ได้”
“ผมก็คิดแบบนั้น ถึงแม้บางทีผมจะอยากไป ..มันก็เป็นได้แค่ความฝันลม ๆ แล้ง ๆ”รอยยิ้มหวานนั่นดูเหมือนเดิม แต่คำพูดต่างหากที่ไม่เหมือนเดิม ทำไมมีแต่นักเวทที่เป็นเจ้าของตุ๊กตาที่รู้สึกแบบนี้นะ คำพูดที่ว่าจะไป อยากจะไป แต่ละคำกำลังทำร้ายเขา
“อยากจะไปมั้ยล่ะ?”
คำถามนั้นติดตามมาด้วยคววามเงียบกริบที่น่ากลัวที่สุดเท่าที่เคยเจอ ซองมินหลับตา แก้วตาสีสวยดูสั่นไหวเพียงชั่ววินาทีและมันก็เลือนหายไป ร่างบางกำขวดไวน์เปล่าในมือแน่นแล้วเดินออกไปโดยไร้คำตอบให้กับคนถามเมื่อครู่ คยูฮยอนนั่งอยู่ที่เดิม ไม่คิดจะพูดอะไรอีก
ตุ๊กตาตัวนี้ชักจะเอาใหญ่
...แต่เขาก็ทิ้งไม่ลง
สายตาของร่างสูงไหววูบด้วยความรู้สึกโดดเดี่ยวในใจ หูได้ยินเสียงโวยวายของแจจุงที่น่าจะถูกดึงกลับบ้านไปแล้วเรียบร้อย ใครจะคิดว่าไอ้แผนมอมเหล้าสาวจะให้ผลดีได้ขนาดนี้ ตอนเห็นหน้าซีวอนก็พูดได้ว่ามันเป็นเรื่องสนุก แต่ไม่คิดว่าซองมินจะมาเห็นตอนฉากเลยเถิด
ช่างมันเถอะ
ยังไงคยูฮยอนคนนี้ก็ง้อคนไม่เป็นอยู่แล้ว
ต้องย้อนกลับไปอีกที ก่อนที่สองหนุ่มคนทำแมวหายจะเยื้องย่างมาถึงบ้านของคยูฮยอน แจจุงที่กำลังนอนดูทีวีอยู่ก็โดนไอ้เด็กกวนตีนที่ทำศึกกันมาตลอดสามวันที่ผ่านมาลากไปไหนซักที่ โดยที่บอกไว้ว่าเป็นความลับไว้ก่อน แจจุงก็เซ็งเป็นนะเว้ย แค่นีก็ทะเลาะกับชางมินจะตายอยู่แล้ว เด็กบ้าอะไรเห็นแก่กินนรก แถมกวนตีน ฉลาด แต่ดันเอาความฉลาดไปใช้ในทางที่ผิดซะงั้น แล้วพอรู้ว่ามันเป็นพ่อมดด้วย ..มันก็ไม่ยอมกลับร่างหมาอีกเลย พอเข้าต้องกลายเป็นแมวมันก็คอยวิ่งไล่ให้เสียชาติแมวซะงั้น ไอ้เด็กเวร
“จะพาไปไหนวะ”แจจุงถามเสียงเบื่อหน่าย ชางมินไม่ตอบเพียงแต่ออกแรงลากมือคนสวยให้เดินตาม”ปากมีไว้ให้พูดก็ได้น่าชางมิน”
“ใจร้อนจังเลยแจจุงอา~”ยังคงทำเสียงได้น่าถีบ แจจุงมองท้องฟ้าสีดำสนิท ยังดีที่อากาศเย็นพอสมควร กลิ่นหญ้าชื้น ๆ ลอยเข้าจมูกจนต้องเบ้หน้า”มานี่หน่อย ๆ”
“อะไรของนาย”ร่างบางย่นจมูกแล้วเดินไปใกล้ ๆ ชางมินที่ยืนอยู่ตรงใกล้ ๆ กับสวนหลังบ้าน เงาของต้นไม้ใหญ่ทอดทับลงมาบนร่างของพวกเขาสองคนจนบริเวณรอบ ๆ มืดมัวจนน่าขนลุก”แล้วจะให้ทำอะไร?”
“รอ”คำตอบพยางค์เดียวทำให้แจจุงรู้สึกหงุดหงิดอีกแล้ว
“รอใคร รออะไร?”
“รอไปเหอะ”ชางมินไม่ยอมตอบเสียแบบนั้น คนที่ต้องมารอถึงกับมึน แจจุงเลยมองไปรอบ ๆ เพื่อหาอะไรที่น่าจะปาใส่ชางมินได้บ้าง หูแว่วเสียงรถยนต์จอดหน้าบ้านแต่ก็ไม่ได้คิดอะไร แต่ไอ้ที่คิดอะไรก็มาให้ได้จังหวะพอดีเป๊ะ อะไรดำ ๆ สี่ขา หางยาวขยับอยู่ตรงแปลงดอกไม้สีชมพู นัยน์ตาสวยเบิกกว้างด้วยความตกใจ
“แจจุง...เป็นอะไรไปน่ะ”ชางมินหันไปมองคนสวยที่ยืนตัวแข็งอยู่ตรงนั้น พอมอง ๆ ไปก็เจอสิ่งมีชีวิตสี่ขา มีหู มีตา หนูตัวเล็ก ๆ หนึ่งตัว สงสัยจะหลุดมาจากที่อื่น ปกติซองมินไม่เคยให้ไอ้พวกนี้หลุดรอดนี่หว่า แล้วมันมาจากไหนกัน
ยุนโฮมาแล้วสินะ ก็ต้องเริ่มยั่วโมโหให้ยุนโฮหึง ยุยงให้แตกคอกัน ... หึหึ
“ชางมิน ... อ่ะ...”แจจุงยังคงยืนอยู่ที่เดิม ใบหน้าหวานส่อความกลัวสุดขั้วหัวใจ เวรเอ๊ย ชิบหาย หนู หมู หมา หมี กา ไก่ นกกระจอกเทศ หนู หนู หนู!!”หนู...”
“นั่นก็หนูไงแจจุง มานี่ ๆ”ชางมินรีบกวักมือให้แจจุงเดินมา เพราะตอนนี้น่าจะได้เวลาที่ซองมินจะส่งยุนโฮมาหาแจจุงที่ตรงนี้แล้ว ต้องเล่นให้ยุนโฮโกรธแจจุง หึงแจจุงให้ได้ แต่คนสวยยังคงนิ่ง”มานี่เด้!!”
“อ๊ายยยยยยยยยยยย!!!!”คราวนี้คนที่ชางมินเรียกถึงกับสลัดมาดคนสวยแสนหยิ่งออก จากที่ว่ามานี่หน่อยคงไม่ได้ใช้เพราะแจจุงเล่นกระโดดกอดชางมินมันทั้งตัวจนไอ้เด็กกวนตีนเซล้มไป ดีนะที่ซองมินเก็บกองปุ๋ยคอกไปหมดแล้ว ไม่งั้นอาจจะมีแจ็กพ็อต ตอนนี้ชางมินเลยนอนหงายหลังทับอยู่บนหญ้าเปล่า ๆ แล้วมีแจจุงโวยวาย”หนู !!!”
“เฮ้ยแจจุงงง”ชางมินไม่รู้จะทำยังไง แต่แม่ง...หนักชิบหายวายวอด เขาจุกจนแทบลุกไม่ขึ้น ไหงแกล้งหมีคราวนี้อุปสรรคเยอะชิบหาย”ลุก ผมจุก!”
“ลุกก็ได้ ลุก ๆ”แจจุงกุลีกุจอลุก ชางมินยันตัวลุกขึ้นแล้วปัดเศษดินออกจากตัวได้วินาทีเดียว แจจุงก็ดึงไปเป็นโล่ ..โล่กันหนู”ชางมินเอามันออกไปนะ เอามันออกไปให้หน่อย ๆ”
“เอ่อ ผมไม่ใช่นักจับหนูนะแจจุง”ชางมินบ่นพึมพำ แต่ก็ยอมทำตามให้ แสงสีฟ้าขาววาบขึ้นแล้วสิ่งมีชีวิตที่แจจุงเกลียดและกลัวมากที่สุดก็หายไปจากสายตา”ไปแล้วครับ”
“ขอบใจนะชางมิน”คนขี้กลัวร้องออกมาด้วยเสียงที่ดีใจสุดกู่แล้วดึงชางมินเข้ามากอดด้วยอารามปลื้มอกปลื้มใจ ชางมินถึงกับชะงัก เนื้อตัวอุ่น ๆ กับกลิ่นหอมจากแจจุงเล่นเอาซะหมาเคลิ้ม...”ฉันรักนาย แอร๊ยยย”
ไม่เลิกส่งเสียงแปลก ๆ ออกมา ชางมินตั้งใจจะแกะอีกฝ่ายออกแต่ก็หันไปเจอของดีพอดี ยุนโฮที่ยืนอยู่ตรงทางเข้าสวน ข้าง ๆ มีจอบหนึ่งอันวางอยู่ดูเป็นลางร้าย คนหน้าหมีกำลังยืนจ้องมาทางเขาด้วยสีหน้าช็อกค้าง แจจุงยังคงกอดต่อไปโดยที่เจ้าตัวไม่ได้คิดอะไรมากมายไปกว่านั้นเลย ชางมินยิ้ม ยิ้มด้วยความรู้สึกสะใจเป็นที่สุด
สนุกจริง ๆ ด้วยกับการปั่นหัวคน คิ~♥
เห็นหน้ายุนโฮแบบนั้นยิ่งสะใจ โห มันดีมากเลยล่ะขอบอกเวลาทำให้คนสองคนที่มีคดีกันมาก่อนเข้าใจผิดกันไปใหญ่ คนนึงก็ทำตัวซึนเดเระ คนนึงก็ซึนเดเระ ! แล้วเวลาที่จะปรับความเข้าใจก็จะยากนรก ยากสาดดด ประเภทที่ว่าต้องง้อกันสามสิบตลบเชียว มันสะใจดีจริง ๆ นะเนี่ย
แล้วก็...ชางมินเป็นคนชอบของสวย ๆ งาม ๆ
เวลาเห็นคนเสียของสวย ๆ นั่นไป แล้วมันมาหาเขาเพื่อเอาคืนนี่มันก็สะใจ เขาสามารถเล่นตัว หรือกลั่นแกล้งให้รู้สึกต้องการคืนมากกว่าเดิมอีกสามสิบแปดเท่าตัว สะใจจริง ๆ นะ รับประกันด้วยเกียรติของชิมชางมินเลย
“แจจุง”หมีเริ่มคำราม คนที่กำลังกอดชางมินแน่นอย่างเป็นที่พึ่งก็หันกลับไป พอสบตากันก็นิ่ง โห ละครสูตรเด็ดแท้ ๆ เดี๋ยวแจจุงจะงอนสินะ แล้วก็ยุนโฮจะเดินเข้ามาต่อยเขา ละครน้ำเน่าชัด ๆ”กลับบ้าน”
ตามแมวหรือเมียวะแม่ง หืมมม
“ไม่กลับ”แจจุงเล่นตัว
“งั้นปล่อยมือ”ยุนโฮสั่งเสียงเฉียบ เยี่ยมจริง ๆ ดูมาดเป็นพระเอกผู้ยิ่งใหญ่ แจจุงเองก็กระชับมือแน่นอีกจนคนถูกกอดยิ้มค้าง ชิบหาย ถ้าไอ้หมีมันเอาจอบข้างตัวมันฟาดหัวเขาขึ้นมาก็แย่สิ สมองอันมีค่าของเขาจะไหลเลอะเทอะพื้นหมด”ปล่อยมือจากไอ้หมอนั่นซะ”
“ไม่ปล่อย!!”
ยุนโฮเองคงเห็นว่าแจจุงคงไม่ปล่อยจริง ๆ ก็เลยจ้องหน้าชางมินแทน ร่างสูงยิ้มระรื่นกลับไป แม่สอนไว้ว่ายิ้มเยอะ ๆ ผู้ใหญ่จะได้รัก ชางมินเลยยิ้ม ยิ้มแบบนั้นนั่นแหล่ะ จากที่หมีจะรักกลายเป็นหมีจะถีบเอาน่ะสิ แม่ง ยิ้มอยู่นั่นแหล่ะ แจจุงก็กอดชางมินแน่น ไม่ยอมหันมามองเขาเลยแม้แต่น้อย
เคืองเว้ย เคืองมาก!!
ยุนโฮก้าวเข้ามาจนชางมินยิ้มซีด ชิบหาย กล้ามแขนยุนโฮยังกะข้าวต้มมัด
“แจจุงครับ...”ชางมินรีบกระซิบใส่คนตัวเล็กที่ยืนกอดเขาแน่น”ผมขอโทษ แต่ผมยังห่วงตัวเองอยู่นะ”
“ชางมิน อะไรนะ...เหวยยยย”แจจุงเงยหน้าขึ้นมาถามแล้วร้องลั่นเมื่อแสงสว่างวาบขึ้น ชางมินหายไป ทิ้งไว้เพียงหมาน้อยพันธ์มอลทีสสีขาวที่วิ่งหายลับไป เสียงเห่าเหมือนอยากจะเยาะเย้ยยุนโฮทำเอาหมีปรี๊ดขึ้นสมอง
ทั้งสองคนยืนจ้องหน้ากันอยู่แบบนั้น แล้วยุนโฮก็เชิดปากขึ้น สะบัดหน้าใส่แจจุงแล้วเดินออกไปจากบริเวณนั้น แจจุงทำหน้าเหวอ อะไรกันวะ ฝ่ายงอนมันต้องเป็นเขาไม่ใช่เหรอไงวะ ไอ้หมีบ้า !!
แจจุงเม้มปาก แต่เห็นแบบนี้ พี่ชายของเขาคงจะโดนซีวอนลากตัวกลับบ้านไปตามเคยเลยต้องเดินกระทืบเท้าตามยุนโฮไปอย่างเซ็ง ๆ อะไรว๊า ทำไมถึงเป็นฝ่ายต้องง้อเนี่ย !!
ทั้ง ๆ ที่เขาควรจะงอนชัด ๆ !!!
แจจุงเซ็ง !!!
+++++++++++++++++++++
กลับมาแล้วหลังจากที่แม่ออกจากร.พ.เรียบร้อย มาเท่านี้ก่อน เข็นเครียดไม่ขึ้น...=A=
แม่มีนโอเคและ ใส่เฝือกไปอีกเดือนนึง - -
ตอนแรกไปร.พ. หมอเย็บให้แล้วบอกให้กลับบ้าน แม่มีนสงสัยว่าทำไมนิ้วกลางขยับไม่ได้ ดึงแล้วลงไปนอนแบะ เลยยืนยันจะขอให้เอกซเรย์ พอทำแล้วไม่เห็นอะไร หมอก็ กลับบ้านเถอะ แม่ก็ยืนยัน เป็นที่เอ็นแน่นอน เค้าเลยแอดมิด ผ่าตัดใหญ่
..ผลปรากฏ แม่มีนเอ็นขาดห้าเส้น ... =[]= ผ่าเปิดมือเพื่อดึงเอ็นที่หดตัวมาต่อกันใหม่
ห้าเส้น ! ห้าเส้นนะเว้ย !! หมอบ้า ถ้าแม่ฉันไม่เถียง กลับบ้านมาเอ็นคงหดลงไปที่ข้อศอกแล้วมั้ง - -bb
ตอนนี้ทิ้งระเบิดไว้วอนซิน ให้ทายว่ากลับบ้านแล้วเกิดอะไร คิคิ
ตอนต่อไปก็คงจะรู้กัน อิยะฮะฮะฮ่า
มอเตอร์โชว์ใกล้เข้ามาแล้ว พร้อมจะไป สู้เว้ย =w=
อูรีนึน เอลพึเยโย อย่าลืมกันนะ(เว้ย) เพลง Thank you , HBD วอนฮยอก
มีระเบียบ ฟังสตาฟ ขอร้องเถอะ เตรียมสติไปเยอะ ๆ แล้วก็ไม่อยากให้ไปนอนค้างกันนะ
อย่าเอาแต่ใจตัวเองกันมากนัก ถ้าเราพลาดทำเรื่องแย่ ๆ เอสเจจะไม่ได้มาอีกเลย
อยากให้เราพอใจคราวนี้ ..แต่ไม่มีคราวหน้าให้พอใจ วิ่งตาม ทุบกระจก จิกข่วน เชิญ !!
ถ้าอยากเป็นเมียเด็กแว้นก่อนเห็นเอสเจก็ไปนอนค้างตรงนั้นเถอะ เปลี่ยวนรก
อนึ่ง ใครซื้อ 7Sins ไปบอกหน่อยรู้สึกยังไงพออ่านจบ 55
+++++++++++++++++++++++++++++
ร้อยละ ..ร้อยแล้ว
พรุ่งนี้แล้วสินะที่จะได้ไปมอเตอร์โชว์ ฮือ
อูรีนึนเอลพึเยโย
มีคนถามว่า ... ฟิคนี้เป็นแฟนตาซี ?
ไม่รู้สิ โรแมนติกแฟนตาซีแล้วกัน 5555
พี่ซ็องขอคยูซิน คิคิ
เดี๋ยวก็มี๊ มันไม่จบแค่นี้หรอก 5555
ความคิดเห็น