คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : [Part 10]
[Part 10]
“ฮือ...อ...ไม่เอา ฉัน...ไม่หนี”เสียงสะอื้นยังคงปฎิเสธเสียงแข็ง ร่างเล็กของเด็กวัยไม่เกิน 10 ขวบส่ายหน้าไปมาทั้งๆที่น้ำตานั้นนองหน้า ส่วนเด็กอีกคนนั้นก็ทำหน้าเครียดใส่
“บอกให้หนีไปไง!!”
“ม...ไม่หนี ฮือๆ”อีกคนยังร้องไห้ไม่หยุดทั้งๆที่ใจจริงแล้วก็กลัวตัวประหลาดตรงหน้าไม่น้อย
“ถ้านายหนีไปแล้วปล่อยให้ฉันฆ่าตัวประหลาดนี่มันจะง่ายกว่านะ!”เด็กชายบอกเสียงสูง มือไม้ปัดป่ายไปมาแสดงท่าทางประกอบ “ตัวมันใหญ่...นายตัวเล็ก ฉันดูตัวเล็กตัวใหญ่พร้อมกันไม่ได้หรอกนะ!”คำพูดที่ฟังดูงงๆของเด็กวัย 7 ขวบที่พยายามอธิบายแต่ไม่รู้เรื่องทำให้เด็กอีกคนเริ่มขมวดคิ้ว
“ม...ไม่เข้าใจ”
“เอาเป็นว่ารีบๆหนีไป...”
“แล้วจะปลอดภัยไหม?”เสียงหวานถามเสียงอ่อน
“อื้อ...นายจะปลอดภัย”
“ไม่ใช่...หมายถึงฉันกะนาย”คำย้อนที่เรียกความฉงนแก่เด็กชายก่อนเจ้าตัวจะรีบบอกเพราะเจ้าสัตว์ประหลาดที่ว่ากำลังใกล้เข้ามา
“อื้อๆ...ทั้งฉันและนายจะปลอดภัย ดังนั้นนายก็รีบไปได้แล้ว!”
“สัญญานะว่านายจะปลอดภัย”
“เออ!...สัญญาว่าฉันจะปลอดภัยแล้วเราจะได้เจอกันอีก...”เด็กชายตัดบทก่อนจะยื่นแท่งไม้ยาวๆยัดใส่มือคนตัวเล็ก “นี่เป็นคำสัญญา...เราต้องได้เจอกันอีก นายต้องเอามาคืนฉัน”
“ม...ไม้ไอติม?”คนตัวเล็กพึมพำงงๆส่วนอีกคนก็พยักหน้ารับ
“บังเอิญฉันเพิ่งกินหมด...มันสำคัญมากเพราะฉันใช้ฟันแทะไว้กลางไม้มีอันเดียวในโลก”
“งั้น...”เด็กชายตัวเล็กหยิบเศษกระดาษขึ้นมายัดใส่มือเด็กชายอีกคน “โพยข้อสอบวิชาคณิตศาสตร์ ฉันลักลอบเอามา เก็บไว้นะแล้วจะมาเอาคืน”พูดจบคนตัวเล็กก็วิ่งจากไปตามคำตกลงที่ให้ไว้ และเรื่องราวหลังจากนั้นเขาก็ไม่รู้
“อื้อ!!!~”แจจุงสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก ร่างบางยันตัวลุกขึ้นนั่งแล้วขมวดคิ้ว
เกือบลืมไปแล้ว...
ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่ลืมเรื่องนี้ไป...
เรื่องสำคัญ...รักแรกและคำมั่นสัญญา
ทั้งๆที่ไม่เคยลืมเรื่องนี้เลยแม้แต่สักครั้งเดียวและยังเฝ้าตามหาผู้ชายคนนั้นที่ให้คำสัญญาไว้กับเขาและไม้ไอติมที่ตัวเขาเองยังเก็บเอาไว้จนถึงทุกวันนี้
แต่ทำไม...ตั้งแต่เจอยุนโฮ
น่าแปลก...ที่ทำไม...ถึงลืมเรื่องนี้ไปได้?
“ฝันร้ายรึไงคุณ?”เสียงของคนที่ตัวเองบังคับขู่เข็ญให้มานอนเป็นเพื่อนดังขึ้น “รู้ไหม...มีแต่พวกที่ทำบาปทำกรรมไว้เยอะเท่านั้นล่ะถึงจะฝันร้าย”
“ปากเสียได้ตลอดเวลาเลยนะนายน่ะ!”แจจุงบอกเสียงห้วนอย่างหงุดหงิด “อีกอย่างฉันก็ไม่ได้ฝันร้ายสักหน่อย”
“แล้วฝันอะไรกันล่ะที่ทำให้คุณต้องสะดุ้งตื่นกลางดึกแบบนี้น่ะ?”
“ฝันเห็นหมีบางตัวมันเต้นฮูล่าฮูบน่ะสิ”แจจุงย้อน ยุนโฮเลิกคิ้ว
“ก็ฝันดีน่ะสิ...”
“ดีบ้าอะไรล่ะ ฝันร้ายแบบสยองสุดๆต่างหากล่ะ!...”แจจุงตะคอกอย่างหัวเสีย ยุนโฮผิวปากหวือรับ
“ก็แหม...ปกติหมีมันไม่ไม่เต้นฮูล่าฮูบน่ะสิ นี่ถือว่าคุณโชคดีแบบสุดๆแล้วนะที่เห็นมันเต้น...ผมยังไม่เห็นเลย”และก็ปิดประโยคด้วยน้ำเสียงที่กวนอวัยวะเบื้องล่างแบบสุดๆ
“บ้า!...การที่ฉันฝันเห็นนายเต้นฮูล่าฮูบเนี่ยนะ!”
“โห...นี่คุณคิดถึงฉันจนเก็บไปฝันเลยหรือเนี่ย”ยุนโฮยังไหลได้ต่ออย่างน่าไม่อาย แจจุงบ่นงึมงำในลำคอกับความหน้าด้านของหมี
หงุดหงิด...
แต่...ก็อดขำลึกๆไม่ได้
“บ้าจริงๆเลยนะนายน่ะ”แจจุงบ่นอุบก่อนจะทิ้งตัวลงนอนตามเดิม ยุนโฮขยับยิ้มบางก่อนจะข่มตาหลับ
“อื้อ...แล้วก็ถ้าคุณยังไม่นอนเดี๋ยวคนบ้าคนนี้จะขึ้นไปนอนเป็นเพื่อนบนเตียงนะครับ”
“บ้า!!”แจจุงเหวใส่เป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะคว้าผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปงโดยมีเสียงหมีลอยแว่วมาตามลม
“คำก็บ้า...สองคำก็บ้า โอเคครับ...ฉันมันบ้าแต่คุณก็คุยกับคนบ้ารู้เรื่องนี่นา”
บ้าจริงๆด้วย หมอนั่นมันบ้า!...
นัยน์ตาคู่งามใสแป๋วจ้องผ้าห่มอย่างครุ่นคิดกับความฝันเมื่อครู่
นายตามมาทวงสัญญาจากฉันแล้วงั้นเหรอ?
สัญญา...กับไม้ไอติม
แล้วยุนโฮล่ะ?...
ยุนโฮ?...บ้าไปแล้วคิม แจจุง นายกล้าเอารักแรกของนายมาเทียบกับไอ้หมีบ้านั่นได้ยังไงกัน!
คนสวยถอนหายใจเฮือกก่อนยกผ้าห่มที่ปิดหน้าออกแล้วหันไปมองคนข้างเตียงที่กำลังนอนหลับ เจ้าของคมหน้าดูดีไร้ที่ติอย่างที่แจจุงไม่คิดอยากจะยอมรับกำลังนอนหลับสนิท(รึเปล่า?) แจจุงอมยิ้มน้อยๆก่อนจะเอ่ยถ้อยคำหวานที่ไม่หวังให้คนฟังได้ยิน
“ขอให้ฝันดีนะ...”
.
.
.
.
.
แปลก...
แค่คำ 5 พยางค์ที่เอ่ยออกมาจากปากคนสวย
....ขอให้ฝันดีนะ....
ทำไมถึงได้มีอิทธิพลกับหัวใจมากขนาดนี้ มันเริ่มเต้นรัวกลองไม่เป็นจังหวะให้กับถ้อยคำเสียงหวานทั้งๆที่คนสวยก็ไม่ได้ชมเยินยอเขา ไม่ได้บอกรักเขา ไม่ได้ทำอะไรสักอย่างแค่บอกให้ฝันดีซึ่งใครๆที่ไหนเขาก็ทำได้
นายคงเหนื่อยสินะยุนโฮ...
นายเหนื่อยจนเป็นบ้าไปแล้วจอง ยุนโฮ!!
“คุณรู้ไหม...ฉันคิดว่าฉันกำลังไม่สบายล่ะ”ยุนโฮพึมพำขึ้นมาเสียงแผ่ว มือหนายกขึ้นก่ายหน้าผากเหมือนตัวเองตัวร้อนจัดเสียเต็มประดา
....................................................
“ยุนโฮ!!!!!”เสียงหวานแผดเสียงสูงลั่นจนยุนโฮต้องดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดหน้า แจจุงกระชากผ้าห่มนั่นออกอย่างไม่ไยดี “นายจะนอนไปถึงไหนกันน่ะห๊ะ!”
“บ้านฉันนี่....”หมีตอบอู้อี้พลางดึงผ้าห่มกลับ คนสวยเลยนึกอยากกินหมีย่างขึ้นมาเสียดื้อๆ
จะว่าไป...
ก็เป็นเมนูที่ดีทีเดียว
“ยุนโฮ~....วันนี้วันอะไรนายไม่รู้เหรอ?”
“ตามี...ก็ดูปฎิทินสิครับ”หมีตอบมาจากใต้ผ้าห่มและตอนนี้คนสวยก็กำลังเดือด
“ไอ้ยุนโฮ!!!!”
หมีอ้วนพลิกตัวแล้วเอาหมอนข้างปิดหูอย่างน่าถีบเหลือเกินในสายตาคนสวย
“วันนี้เป็นวันสิ้นปีนะ”คราวนี้เสียงหวานตวาดเสียงสูงในต้นประโยคก่อนจะอ่อนลงในท้ายประโยค “ตามธรรมเนียม...เค้าไม่ให้คนนอนตื่นสาย คนนอนตื่นสายแล้วจะโชคร้าย...”
“คุณเป็นห่วงเหรอ?”ยุนโฮที่แจจุงไม่รู้ว่าตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่กำลังจ้องหน้าเขาแล้วขยับยิ้ม
“ป...เปล่าสักหน่อย”คนสวยเชิดหน้าขึ้น “อาหารเย็นหมดแล้วนะ...รีบๆลงไปกินได้แล้ว”ว่าพลางปัดมือไล่
“รู้น่า...คุณอยากไปเที่ยวงานสิ้นปีใช่ไหม?”ยุนโฮถามต่อคราวนี้คนสวยก็พยักหน้าหงึกหงักเบาๆแล้วถามเสียงอู้อี้
“ได้ใช่ไหม?”
“ได้สิครับ...”ยุนโฮยิ้มให้ “แต่คุณต้องอยู่ข้างๆฉันนะ...”ว่าจบร่างสูงก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป แจจุงถอนหายใจเฮือกก่อนร่างบางจะหยิบไม้ไอติมในกระเป๋ากางเกงออกมาดู
นายอยู่ที่ไหนกันนะ?...
ฟึ่บ!
ปังๆๆ!!!
แจจุงถึงกับเหวอเมื่อได้ยินเสียงทุบกระจกจากข้างนอก ร่างบางที่กำลังยืนอยู่ข้างนอกแย้มยิ้มให้แจจุงยิ้มแหยตอบ
“เปิดให้เข้าไปหน่อยสิแจจุง”ดงแฮว่าเสียงดูติดจะอ้อนหน่อยๆ แจจุงจึงเดินเข้าไปเปิดหน้าต่างให้ดงแฮเข้ามา
“ทานอะไรมารึยังล่ะ?”คนสวยถาม ดงแฮฉีกยิ้มกว้าง
“ยัง....หิวด้วย”
ให้ตายสิ...อย่างกับเด็กไม่มีผิด
“ลงไปข้างล่างสิ...ฉันทำอาหารไว้แล้ว”แจจุงชวน ดงแฮยิ้มให้อย่างน่ารักและก็คงจะน่ารักมากกว่านี้ไม่น้อยถ้าเจ้าตัวไม่โชว์เขี้ยวคมนั่น “หวังว่านายคงจะกินได้นะ”
“ดงแฮเป็นแวมไพร์ที่ดีนะ”คนตัวเล็กบอกก่อนต่อ “กินได้ทุกอย่าง...ไม่เลือกหรอก”
แจจุงเหล่ตามามองดงแฮข้างหลังที่กำลังเดินตามมา
ให้ความรู้สึกเหมือนน้องชายไม่มีผิด...
น้องชายงั้นเหรอ?
“นี่แจจุง...ทำเองหมดเลยเหรอ?”ดงแฮเรียกแจจุงที่กำลังจมตัวเองสู่ห้วงคิดให้หันกลับมา ร่างบางพยักหน้าให้น้อยๆ “กินได้รึยังอ่ะ?...หรือต้องรอคนข้างบนก่อน”ว่าพลางบุ้ยใบ้ไปข้างบนที่มีหมีตัวอ้วนกำลังชักช้าอยู่
“ก็ดงแฮเป็นแวมไพร์ที่ดีไม่ใช่เหรอ?”แจจุงยิ้มถาม ดงแฮพยักหน้าหงึก “งั้นดงแฮก็ต้องรอทุกคนกินข้าวพร้อมกันนะ”
ดงแฮหัวเราะเบาๆอย่างชอบใจจังหวะเดียวกับที่ยุนโฮกำลังเดินลงมา
“ฉันก็เลวได้นะ...ถ้าจะให้รอหมีอ้วนนั่น”ดงแฮว่าขบขันและแจจุงก็เห็นด้วย ยุนโฮมุ่ยหน้าลงเมื่อเห็นดงแฮอยู่ที่โต๊ะอาหารด้วย
“ทะเลาะกับคิบอมมาอีกรึไง?”
“ปากเสียเสมอเลยนายอ่ะ”ดงแฮสวนกลับ “ฉันกับแก้มป่องยังรักกันดีอยู่”
“งั้น....มาทำไม”ยุนโฮส่งคำถามต่อก่อนจะดัก “บอกไว้ก่อนเลยนะว่าวันนี้ฉันกับแจจุงจะออกไปงานสิ้นปีกัน”
“ฉันไปด้วย”ถ้อยคำเรียบๆที่ทำให้ยุนโฮต้องขมวดคิ้วขึ้นมากกว่าเดิม
ไหนมันบอกว่าไม่ได้ทะเลาะกับไอ้บอมมาวะ?
“อ้อ...แต่ฉันจะไปกับคิบอมนะ เดี๋ยวคิบอมจะมารับที่บ้านนี้”ดงแฮแจกแจงเสียงใส
สรุป...เดี๋ยวไอ้บอมมันจะมาบ้านเขางั้นเหอะ
เอ๋....
“ว่าไงนะ! ไอ้ป่องจะมาเรอะ!”ยุนโฮทะลึ่งพรึ่งพรวดถาม ดงแฮเบ้หน้า
“กินข้าวอยู่อย่าพูดเสียงดังสิ...”
“แล้วคิบอมทำไมอ่ะยุน”แจจุงถามบ้างโดยมีดงแฮนั่งรอคำตอบอยู่เหมือนกัน
“มันชอบกวนทีนฉัน...”หมีตอบแผ่วเล่นเอาคนสวยสองคนอดหัวเราะไม่ได้ “ฉันหมันไส้มันนี่”
“ที่เขาดีกว่านายทุกอย่างอ่ะเหรอ?”แจจุงต่อให้ ยุนโฮหันขวับมาค้อนวงโตให้แต่คนสวยก็ยังเฉยแถมยังยิ้มให้อย่างไม่รู้สึกรู้สา
หมีจ๋อย......
เมื่อเรียกร้องความสนใจไม่ได้ผล...
“แจจุงอ่า....”
_______________________________
“ชางมิน...”เสียงทุ้มเรียกจอมเวทย์หนุ่มที่กำลังจมตัวเองกับตำราเฉกเช่นทุกวัน ผู้ถูกเรียกเงยหน้าขึ้นมาแล้วขยับแว่นกรอบดำให้เข้าที่
“ว่าไงฮะ”
“จุนซู...”ยังพูดไม่ทันจบประโยคดีคนตัวสูงก็ชิ่งตอบคำถามให้ก่อนเหมือนจะรู้ว่าคนตรงหน้าจะถามอะไรต่อ
“ไม่รู้ฮะ...อาจจะอยู่ที่ห้องล่ะมั้ง”
“ไม่รู้งั้นเหรอ?...”ยูชอนกดเสียงต่ำ ชางมินเลิกคิ้ว “เปล่าหรอก...เห็นทุกทีอยู่ด้วยกันเท่านั้นล่ะ”
ชางมินถอนหายใจ
“ก็พี่ทำตัวให้เค้าไม่อยากอยู่ใกล้นี่นา...”ชางมินว่าก่อนจะเสนอต่อ “วันนี้เป็นสิ้นปี...คืนนี้พี่ก็ชวนเขาไปเที่ยวหน่อยเป็นไง...ตอนกลางคืนไม่เป็นไรหรอก”
“ก็ดี...”คำรับสั้นๆที่ทำให้ชางมินยิ้มบางๆมองตามยูชอนที่เดินออกไป
มันคงจะดี...ถ้าพี่ยูชอนมีสัมพันธ์ที่ดีกับจุนซู
แล้วก็....ความจริงๆน่ะนะ
ผมก็อยากไปเที่ยวงานสิ้นปีกับจุนซูเหมือนกัน....
นี่มันวันที่เท่าไหร่ เดือนอะไรแล้วนะ
จุนซูมองมือขาวซีดของตัวเองแล้วยิ้มออกมา
“น่าเกลียดจัง”ร่างเล็กพึมพำกับมือของตัวเอง “มือของฉันน่าเกลียดขนาดนี้เลยเหรอ”
ก๊อก...ก๊อก
“ใครน่ะ!”จุนซูส่งเสียงถามออกไปและเสียงที่ตอบกลับมาทำให้จุนซูอยากหายตัวไปจากห้องนี้ให้รู้แล้วรู้รอด
“ฉันเอง...”
“คนอย่างนายมีมารยาทพอที่จะเคาะประตูห้องตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”จุนซูแค่นเสียงถาม ยูชอนเปิดประตูเข้ามา ร่างสูงมองร่างเล็กนิ่ง
“ทำไมไม่ขึ้นไปนอนบนเตียง”
“เตียงสกปรกๆของนายฉันไม่อยากแตะต้องหรอกนะ”จุนซูย้อนใส่อย่างไม่ยอมแพ้ ยูชอนแค่นเสียงหัวเราะอย่างเย็นชา
“ความจริงฉันก็ไม่อยากจะเสวนากับนายสักเท่าไหร่หรอกนะ”ยูชอนบอกก่อนต่อ “แต่สงสาร...ไหนๆวันนี้ก็วันสิ้นปี...นายสนไหมคืนนี้ที่จะไปงานสิ้นปีกับฉัน”
“กับนายงั้นเหรอ?”จุนซูย้อนถามเสียงสูง “ไปกับนาย...งานอะไรก็ไม่เคยสนุกหรอกนะ”
“ไม่ดีเหรอ...อาจจะได้เห็นพี่ชายนายด้วยนะ”ยูชอนยิ้มเจ้าเล่ห์ จุนซูเงียบอย่างเก็บงำความคิด “ไหนๆนายก็ไม่ได้ออกไปข้างนอกนานแล้วด้วย....ไม่สนจริงๆเหรอ?”
คราวนี้จุนซูเงยหน้าขึ้นมาสบกับยูชอน แววตาคู่นั้นที่ทอแววสับสนอย่างประหลาดที่ยูชอนอ่านออกได้เพียงแค่คำว่า...ไม่เชื่อใจและหวาดกลัว
“เอางี้...ฉันสัญญาว่าจะทำตัวดีๆ ไม่ล่วงเกินนาย...โอเคไหมจุนซู”
ถ้อยคำที่ทำให้จุนซูต้องขมวดคิ้วตอบ
“สัญญา....”ยูชอนย้ำอีกครั้ง “นายไปกับฉันได้ไหมจุนซู?”
........................
..............
.....
“อ...อือ~”
________________________________
[....M@Y Talk...]
มาแล้วๆๆ ฮ่าๆๆ หนีไปเที่ยวมา
กลับมาอัพแล้วนะ >O<!!!
อ่า...รู้สึกว่ายุนแจน่ารักขึ้นทุกทีแฮะ (มิกก็....เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายเหมือนเดิม)
ไรเตอร์ไปภูเก็ตมาทำให้มีความรู้สึกว่าของกรุงเทพถูกมากกกกก ><!
ราคาฝรั่งๆๆ =O=" ไปเกาะพีพีมา...ไอติมลูกละ 55 บาทอิ่มเลย - - (กรุงเทพ 10 บาทก็ซื้อได้)
เกาะเจมส์บอนด์(เขาตะปู)...ไปพายเรือแคนนู
ไรเตอร์บ้าจัดเอาท้ายเรือพายแล้วพายไม่ไปเรือลอยออกนอกเกาะแทบร้อง - -"
อยากบอกว่าน้ำใสเหมือนน้ำสระเลย
ภูเก็ตแฟนตาซีเที่ยวนี้ไม่ได้ไปแต่คราวแล้วไป แย่จังอดเห็นหน้าดงบัง
อ้อ...ไปขับรถ ATV มา ไรเตอร์ซ้อนเพื่อน เครื่องดับไหลลงเนิน ^^ น่ากลัวดี
ขับขึ้นเขา น่ากลัวมากก ชนกันตลอดทาง (ขับไม่เป็น)
ไหลลงป่า ลงเนิน สารพัด
ไปขี่ช้างและอีกมากมาย
ปล.เม้นหน่อยน้า~
ความคิดเห็น