คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : [Part 7]
[Part 7]
“ฉัน...ก็ไม่เห็นว่าคิบอมจะเฮงซวยตรงไหน”แจจุงเอ่ยลอยๆขณะที่ร่างบางกำลังเตรียมมื้อเย็น ยุนโฮเบ้หน้าไม่พอใจน้อยๆเมื่อได้ยิน
เพราะเข้าไม่เข้าใจว่า...คิบอมมันดีตรงไหน
คำตอบที่หาไม่ได้ ทำไมแจจุงถึงหาเจอ?...
“คิบอมดีกว่านายเยอะเลยนะยุนโฮ”แจจุงพูดต่อไม่สนใจร่างสูงว่าจะฟังหรือไม่ มือบางยังคงสาละวนกับการหั่นผักต่อไป “ดงแฮโชคดีจริงๆนั่นแหล่ะ”
“แจจุง...”
“หืมม์?”
“ไปทานข้างข้างนอกกัน มื้อนี้ฉันจะเลี้ยง”ยุนโฮว่าพลางดึงแจจุงออกมาจากครัว ร่างบางร้องโวยวายเพราะตัวเองกำลังทำกับข้าวแล้วการทิ้งของไว้แบบนั้นมันก็จะเน่าและสิ้นเปลือง “คุณไม่อยากไปทานข้าวนอกบ้านบ้างเหรอ?”
“เปลืองจะตาย!”ร่างบางบอกอย่างหัวเสีย ยุนโฮขยับยิ้มแล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้
รอยยิ้มที่ทำให้คนมองหัวใจเต้นแรง...
“คุณ...ไม่อยากไปดินเนอร์กับผมเหรอ?”คำถามจากคนที่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ไม่ถึงคืบทำให้แจจุงต้องหน้าแดงเสียดื้อๆ หัวใจเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะก่อนยุนโฮจะหัวเราะเบาๆแล้วยืนขึ้นเต็มความสูง “ฉันล้อเล่น...ก็แค่อยากจะพาคุณออกไปทานข้าวข้างนอกบ้างเพราะฉันก็เบื่อที่จะต้องอยู่บ้านเท่านั้นเอง นี่คงคิดล่ะสิว่าผมอยากไปดินเนอร์กับคุณ”
ใบหน้าขาวเริ่มแดงขึ้นไปอีกแต่มันหาใช่เพราะความอายแต่เป็นเพราะความโกรธ
ร่างบางที่โดนยุนโฮลากไปตามทางเดินตัวสั่นเทิ้มด้วยแรงโทสะ
“ปากเสีย...”เสียงที่พยายามจะข่มให้เรียบ ยุนโฮหันมามองคนข้างตัวแล้วก็ต้องเหงื่อตก “แก...แกมันเฮงซวย ไอ้หมีชั่ว!!!!”คำด่าเสียงสูงที่เรียกคนแถวนั้นให้หันมามองแล้วเริ่มจับกลุ่มซุบซิบนินทา แจจุงกำลังเลือดขึ้นหน้า “แกมันปากไม่มีหูรูด!!”
“ดูสิเธอ...ผัวเมียตีกัน”
“อย่าไปยุ่งกับเขาเลยเธอ...ผัวเมียคู่นี้เค้าตีกัน”
และอีกหลายเสียงนกเสียงกาที่แจจุงได้แต่ส่งสายตาวาวโรจน์ไปให้คนพูดส่วนยุนโฮต้องรีบแก้ต่างเป็นพัลวันว่าเขากับแจจุงไม่ได้เป็นอย่างนั้นก่อนที่แจจุงจะถลาตัวเองไปฆ่าคนพวกนั้น
แจจุงเริ่มทำตัวเหมือนอสูรกายที่น่ากลัวที่สุดเท่าที่ยุนโฮเคยเจอ ร่างบางกระแทกส้นเท้าใส่ร่างสูงอย่างแรงก่อนจะหัวเราะโฮะๆด้วยความสะใจปล่อยให้คนปากเสียกระโดดเหยงด้วยความเจ็บ
“เร็วๆสิ...จะไปกินข้าวข้างนอกไม่ใช่เหรอยุนโฮ?”
น้ำเสียงเยาะเย้ยที่ยุนโฮต้องสบถอุบในใจ ร่างสูงเดินตามร่างบางไปอย่างหงุดหงิด
แต่จะว่าไป...
ตอนแจจุงหน้าแดง...
เขาเป็นอะไรไป...เหมือนว่าเขาจะลืมวิธีการหายใจไปเลยด้วยซ้ำ
หัวใจ...ทำไมเต้นไม่เป็นจังหวะ เต้นเหมือนจะกระโจนออกไปอยู่ข้างนอก
บางที...เขาคงป่วย
“แจจุงฉันรู้สึกไม่ค่อยสบาย...กินข้าวเสร็จแล้วกลับบ้านนะ”
เมื่อเดินมาได้สักพักร่างกายมันก็เริ่มล้า ล้าปานเดินขึ้นเขาสักสิบลูกเหมือนหนังสักเรื่องที่เขาเคยดูมารู้สึกจะชื่อแดจังกึมไรสักอย่าง แจจุงหอบหายใจเหนื่อย แรงกดดันจากอะไรบางอย่างทำให้ร่างบางรู้สึกอึดอัดไม่มีแรง
“ย...ยุนโฮ ฉ..ฉันรู้สึกไม่ค่อยดีเลย”ร่างบางบอกเสียงติดขัดส่วนอีกคนก็ทำหน้าเครียด ยุนโฮกวาดสายตามองไปรอบตัวแล้วสั่งเสียงเฉียบขาด
“คุณมาอยู่ข้างๆผม”คำสั่งที่ทำให้แจจุงต้องขมวดคิ้วด้วยความสงสัยแต่ก็ต้องเก็บความสงสัยนั้นไว้เพราะท่าทางยุนโฮตอนนี้ไม่มีเค้าความล้อเล่นเหลืออยู่เลย แจจุงเดินเข้าไปใกล้ยุนโฮมากขึ้นแล้วความจริงทั้งหมดก็กระจ่างในประโยคถัดมาของร่างสูง “มองกันตาเป็นมันเชียวนะไอ้พวกสัตว์เหลือเดน”
พวกสัตว์ร้ายพวกนั้น?
พวกที่ฆ่าจุนซูและจ้องจะเล่นงานเขา?
ความกลัวแล่นริ้วไปทั่วร่าง แจจุงตัวสั่นระริกด้วยความหวาดกลัวที่รุมล้อม
“ย...ยุนโฮ”
“อะไร?”ขานตอบเสียงเรียบโดยไม่หันกลับมามองร่างบางที่อยู่ข้างๆเลยสักนิด
“ฉ...ฉันขอจับมือนาย...ได้ไหม?”คำขอแปลกประหลาดทำให้ยุนโฮต้องเลิกคิ้วหันมามองคนพูด
แจจุงที่ร้ายกาจคนนั้นกำลังตัวสั่นเหมือนลูกนก..
กลัว?
รอยยิ้มขบขันระบายบนดวงหน้าคมสลักทันที ยุนโฮยื่นมือไปให้แจจุงพร้อมรอยยิ้มกวนโอ๊ย
ท่าทางและสายตาอวดดีทำให้เจ้าของร่างบางคว้ามือนั่นมาจับอย่างไม่สบอารมณ์ คนสวยเบ้หน้าน้อยๆหน่ำซ้ำยังบ่นอุบอิบเป็นวรรคเป็นเวรด้วยภาษาที่ฟังไม่ค่อยจะรู้เรื่องแต่อย่างน้อยยุนโฮก็รู้ว่ามันเป็นคำด่าซึ่งตัวเขาเองก็ไม่อยากจะฟัง
พลันอากาศก็เริ่มหนาวขึ้นจับขั้วหัวใจ แจจุงกระชับเสื้อตัวเองเข้ามาเพราะอากาศที่แปรปรวนและสักพักวัตถุสีขาวนุ่มจะค่อยโปรยลงมาจากฟ้า
หิมะ?
มาจากไหน?
“นี่มันหน้าร้อนนะ”แจจุงเอ่ยขึ้นอย่างงงๆกับสภาพอากาศที่ไม่ปกติ หิมะตกในหน้าร้อนโลกชักเพี้ยนขึ้นทุกวัน
“หึ!...กลิ่นเลือดคุณนี่ดีจริงๆเรียกมาได้แม้แต่ปีศาจหิมะ!!”ยุนโฮสบถอย่างหัวเสียและนั่นก็ทำให้แจจุงกลัวมากขึ้นไปอีก
คนมีกลิ่นเลือดหน้าซีดยิ่งกว่าเดิม และในตอนนี้หิมะก็กำลังตกหนักขึ้นเรื่อยๆ
“ห...หาที่หลบกันก่อนเถอะ”แจจุงเสนอ ยุนโฮแค่นเสียงหัวเราะราวกับข้อเสนอของแจจุงนั้นน่าขันเสียเต็มประดา
“หาที่หลบไปก็เท่านั้น...คุณคิดว่าพวกมันจะตามมาไม่ได้รึไง?”
ค่าเท่ากันไม่ว่าจะหนีหรือจะยืนอยู่ตรงนี้
ทางเดินเริ่มเลือนรางมองไม่เห็น และอาจจะเป็นได้ว่าทั้งเขาและยุนโฮอาจจะต้องได้ตายอยู่ตรงนี้จริงๆ
ลมเริ่มพัดแรงขึ้นเรื่อยๆความรู้สึกอย่างเดียวที่มันพุ่งแซงความกลัว
ความหนาว...
“อ...อย่าปล่อยมือฉันนะยุนโฮ”ร่างบางบอกเสียงแผ่วราวเสียงกระซิบ ตอนนี้แจจุงกำลังรู้สึกหวาดกลัวจริงๆ
ความกลัวที่มากเกินระงับแผ่มาถึงร่างสูงจนยุนโฮต้องบีบมือบางแน่นขึ้น
“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น...นายจะต้องไม่ปล่อยมือฉันนะยุนโฮ”แจจุงเอ่ยกำชับ ท่าทางที่ทำให้ร่างสูงต้องบอกเสียงอ่อนโยน
“ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ผมจะไม่ปล่อยมือคุณ...ผมสัญญา”
คำสัญญาที่ทำให้หัวใจดวงน้อยอบอุ่น
อบอุ่น...แม้จะอยู่ท่ามกลางหิมะที่เหน็บหนาว
ยุนโฮยังคงพาแจจุงเดินต่อไปเรื่อยๆความรู้สึกอะไรบางอย่างกำลังฉายชัดว่าเราต้องรอด ทันใดนั้นร้านอาหารเล็กๆก็ประจักษ์ขึ้นท่ามกลางพายุหิมะ
ร้านอาหารจีน...
มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?
รอยยิ้มประดับบนดวงหน้าคมสลัก ร่างสูงหันไปหาแจจุงแล้วถามเสียงหยียวน
“แจจุง...คุณยังสนใจจะดินเนอร์กับฉันอยู่ไหม?”คำถามที่ให้ร่างบางต้องทำหน้างงและยุนโฮก็ไม่ปล่อยให้แจจุงงงนานเมื่อร่างสูงเริ่มออกแรงลากร่างบางที่ยืนเคว้งเข้าไปในร้านอาหารจีน
ภายในร้านดูอบอุ่นจัดด้วยโทนสีแดง ดำและสีทองดูหรูหราตามสไตล์จีนแม้จะเป็นเพียงร้านเล็กๆก็ตามที
ชายคนหนึ่งที่ก้มงุดๆอยู่ตรงเคาเตอร์ซึ่งแจจุงเดาว่าเป็นเจ้าของร้านเอ่ยทัก
“ร้านยังไม่เปิดนะครับ”
“เอ่อ...ผมขอ...”แจจุงยังพูดไม่ทันจบประโยคดีชายเจ้าของร้านก็ยืนขึ้นเต็มความสูงแล้วมอบรอยยิ้มส่งให้พวกเขา
“ไม่น่าเชื่อว่าจะมีแขกมาในเวลาแบบนี้”หนุ่มชาวจีนขยับยิ้มบางก่อนจะเริ่มชงชา
“พูดมาก...ขอพักหน่อยไม่ได้รึไง ข้างนอกปีศาจมันตามกลิ่นเลือดกันมาเป็นขโยง...”ยุนโฮว่าพลางทิ้งตัวลงบนเก้าอี้โดยมีแจจุงนั่งอยู่ข้างๆ
“เขตอาคมร้านฉันยังคงดีเสมอล่ะ”ชายหนุ่มเดินเข้ามาพร้อมชาจีน “นี่ชาจีนนายคงอยากกินเวลาหนาวๆ”
“ขอบใจฮันกยอง”ยุนโฮรับถ้วยชาเข้ามาถือในมือ ในขณะที่หนุ่มชาวจีนขยับยิ้มเอื่อยเหมือนรู้เหตุการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้นข้างนอกนั่นก่อนเจ้าตัวจะหันไปส่งชาให้แจจุง
“สวัสดีครับ...คุณแจจุง”
ร่างบางทำหน้างงเล็กน้อยไม่เข้าใจว่าทำไมใครต่างก็รู้จักชื่อเขาทั้งๆที่เขาไม่รู้จักใครเลย คิบอมนั่นก็คนหนึ่งแล้วไอ้หน้าจีนนี่ก็ด้วยเหรอ
“นายน่ะ...คนในความดูแลฉันใครๆก็รู้จักหมดนั่นแหล่ะ”ยุนโฮแถลงไขคำตอบให้ แจจุงยิ้มเก้อให้ฮันกยองก่อนหนุ่มชาวจีนจะเอ่ยเสียงเรียบ
“ยุนโฮ...เห็นทีว่าคืนนี้นายคงต้องอยู่ที่นี่”
“ฉันก็ว่าอย่างนั้น”ร่างสูงว่าพลางจิบน้ำชาสบายอารมณ์ “พวกข้างนอกโกรธใหญ่เลยสินะที่เข้ามาไม่ได้”
“ใช่...อาคมของฉันพังไปชั้นหนึ่งแล้วด้วยล่ะ”ฮันกยองยังคงมีรอยยิ้มประดับในขณะที่ยุนโฮทำเพียงแค่เลิกคิ้วแต่ไม่ใช่สำหรับแจจุง
ทำไม...
ยังไม่จบอีกเหรอ?
“อย่ากังวลไปเลยครับคุณแจจุง...อาคมของผมน่ะกางไว้ 1000 ชั้นเลยนะครับแค่พังไปชั้นเดียวเอง”ฮันกยองหันมาตอบให้แจจุงเมื่อสังเกตสีหน้าของร่างบาง ยุนโฮจึงเสริมให้
“หมอนี่มันอันดับหนึ่งเรื่องอาคมน่ะ”
ปลอดภัยแล้วใช่ไหม
“พรุ่งนี้ก็ออกไปได้แล้วล่ะ...ตอนเช้าน่ะพวกมันก็ไม่อยู่แล้ว”
“นี่เกิง...ฉันกับแจจุงยังไม่ได้กินข้าวเย็นเลย”หมีเริ่มโอดครวญอยากอาหารและยังไม่ทันที่ฮันกยองจะตอบรับร่างสูงของอีกคนก็วิ่งพรวดเข้ามาจากทางด้านหลังร้าน
“ฮันกยอง...หัวหน้านายเรียกพบน่ะ”
“คิบอม?”แจจุงร้องทักงงๆเมื่อเห็นเพื่อนเฮงซวยของยุนโฮก็อยู่ที่นี่ด้วย คิบอมหันมามองแขกของฮันกยองทั้งสองคนแล้วก็ขยับยิ้มส่ง
“ที่สำนักงานมีงานเลี้ยง...นายพาคุณแจจุงเข้าไปสิ”คำชักชวนที่ทำให้หมีที่กำลังหิวขยับยิ้มแฉ่ง
มันช่างประจวบเหมาะอะไรอย่างนี้~!
“เข้าไปทางด้านหลังร้านแล้วเข้าไปทางประตูแดงนะ นั่นล่ะทางเชื่อมไปสำนักงานใหญ่”ฮันกยองบอกยุนโฮก่อนตัวเองจะเดินไปอีกทาง “คิบอมนายฉันเรียกทำไมวะ?”
“ไม่รู้...เขาไม่ได้เรียกฉัน”คำตอบที่ให้หนุ่มชาวจีนต้องแยกเขี้ยวส่ง คิบอมไม่สนใจก่อนจะเดินนำแจจุงกับยุนโฮไปทางด้านหลังร้าน
_______________________________________
ร่างสูงสง่าในชุดผ้าคลุมยาวถึงพื้นกำลังเดินเล่นตามทางเดินลาดยาวของปราสาทเฉกเช่นเหมือนทุกคืนก่อนร่างสูงจะเลิกคิ้วเมื่อเสียงบางอย่างแว่วเข้าหู
เสียงร้องไห้?
จุนซู...
ยูชอนเร่งฝีเท้าไปทางห้องจุนซูทันที ร่างสูงยืนนิ่งอยู่หน้าห้องนัยน์ตาคู่คมฉายแววอ่อนลงเมื่อเสียงที่ได้ยินมันแจ่มชัดขึ้นและชัดเจนว่าจุนซูร้องไห้
ไม่ใช่แค่ครั้งเดียว
ตั้งแต่จุนซูมาอยู่ที่นี่...ทุกคืนเขาจะได้ยินร้องไห้
ทำไมล่ะจุนซู...ทำไมนายถึงต้องร้องไห้
การที่ได้ชีวิตคืนมาอีกหนมันเป็นเรื่องที่น่ายินดีไม่ใช่หรือ?
ทำไม?...ฉันไม่เข้าใจ
“อึก....ฮือๆ ยูชอน ฉันเกลียดนาย”เสียงสะอื้นจากคนในห้องทำยูชอนเกือบจะพลักประตูเข้าไปแต่ก็ต้องชักมือกลับ
ตอนแรกที่ได้ยินมันเต็มไปด้วยโทสะ
แต่เมื่อคำพูดนั้นย้ำชัด...
โทสะ...เจ้าหายไปไหนกัน?
“ฮึก....ฮือๆ พี่แจจุง ผมคิดถึงพี่ ฮือออ”
แจจุง?
พี่ชาย?
งั้น...ถ้าเขาพาจุนซูไปหาแจจุงล่ะ จุนซูจะเลิกร้องไห้ใช่ไหม?....
“โธ่เอ๊ยย!!”ร่างสูงสบถอย่างหัวเสียเมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังปล่อยความรู้สึกที่น่ารังเกียจเข้าครอบงำ ความรู้สึกที่ยูชอนไม่เคยมีและไม่เคยยอมรับ
ความสงสาร...
แต่มันจะนอกเหนือจากความสงสารด้วยรึเปล่าตัวเขาเองก็ไม่รู้
จุนซูจะร้องไห้หรืออะไรก็ตามแต่เขาจะไปสนใจทำไมกัน...จุนซูเป็นของเขารู้แค่นั้นเรื่องอื่นไม่จำเป็นต้องไปสนใจ
ร่างสูงเดินผ่านห้องของจุนซูไปด้วยอารมณ์ที่เจ้าตัวก็ไม่เข้าใจ เสียงร่ำไห้ของคนตัวเล็กยังแจ่มชัดโสตประสาท
ทั้งเสียงร้องไห้และเสียงเล็กที่สะอื้นบอกว่าเกลียดเขา...
.
.
.
.
ฉันก็เกลียดเสียงร้องไห้ของนายเหมือนกันคิม จุน ซู
เกลียดจริงๆ
-------------------------------------
[...M@Y Talk...]
แง่มๆ.... = =" ฮันโผล่ละ
ยุนดูน่าตีจริงๆ แจน่าร้ากก
เม้นนะคร้าบบบ
มีเรื่องจะถามคนอ่าน คืออยากรู้ว่าฟิคดงบังนี่อ่านได้ทุกคู่รึเปล่าแล้วรับคู่ไหนไม่ได้มากที่สุดเพราะอะไร?
(ไม่รู้สิไรเตอร์รับทูคิมไม่ค่อยได้ = =)
ความคิดเห็น