ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : [Part 8] Story of Pumpkin...เมื่อฟักทองออกอาละวาด
Prince With Soul...วิญญาณสยอง เจ้าชายแสยง
[Part 8] Story of Pumpkin...เมื่อฟักทองออกอาละวาด
“เดินเร็วๆหน่อยสิเดี๋ยวปั๊ดจับยัดลงไหเลยนี่!!”เสียงแหลมของโลมาร้องลั่นพลางกระตุกสายสิญจน์ที่ปลายอีกข้างผูกกับยมทูตที่ชื่อปาร์ค ยูชอนที่กำลังโอดครวญ
“โธ่...ข้ายังไม่อยากกลับบ้านนี่นา”
จุนซูหันมามองตาเขียวปั๊ดและแอบจะดูเรืองแสงนิดหน่อย
“แต่ตอนนี้ยืนอยู่หน้าบ้านแล้วนะ!!”
“พวกแกจะเข้ามามั๊ย!!”เสียงสยองตวาดลั่นพร้อมการเปิดประตูอย่างฉับพลันและเจ้าของใบหน้าสวยประจำบ้านกะหนึ่งหน้าหมีโผล่ออกมาดู
คนหนึ่งด่าอีกคนเพียงแค่มองนิ่งๆ - -
“อ้าว...กลับมาแล้วเหรอจุนซู นี่นายพาเพื่อนใหม่มาด้วยเหรอ?...”ฮันกยองโผล่หน้าเหรอหราเข้ามาถาม ใบหน้าคมติดจะมีรอยแปลกๆเหมือนถูกประทุษร้ายและนั่นก็ไม่ใช่ฝีมือใครอื่นนอกจากไอ้คุณแจจุงที่ไล่เตะเขาเมื่อกลางวัน
ยูชอนเงยหน้าขึ้นมามองคนรอบข้างท่ามกลางความตะลึงตึง...ตึง
“เพื่อนใหม่นายนี่หล่อดีนี่หว่าจุนซู...”
“ตาถึงนะครับคุณฮันกยอง...”ยูชอนว่าพลางโปรยยิ้มเสน่ห์ที่ฮันกยองได้แต่มองอึ้งๆ มันรู้จักเราได้ไงหว่า
อ้อ...ใช่เรามันดัง เด่น เป็นดาวโรงเรียน ก๊ากกกก!!!
ยูชอนวิ่งลากสายสิญจน์ไปหาคนที่ยืนนิ่งๆอยู่ข้างๆแจจุงแล้วถือวิสาสะรวบกอดคอหน้าตาเฉย ไอเย็นเริ่มแผ่ออกมาจากร่างสูงพร้อมสายตาดุๆ
“มองดูใกล้ๆแกก็หน้าหมีเหมือนเดิม”
ยุนโฮขมวดคิ้วกับคำพูดสหายนรกก่อนจะออกปากพูดประโยคที่ยาวที่สุดของวัน
“จุนซู...จับยูชอนลงไหที”
จุนซูพยักหน้าหงึกๆรับคำอย่างว่าง่ายร่างเล็กเริ่มสวดมนต์งึมงำส่วนยูชอนก็แหกปากร้องโวยวาย ไหสีม่วงเรืองแสงวาบแล้วร่างสูงสง่าที่เอะอะโวยวายก็อันตรธานหายไป
ภาพที่แสนปกติธรรมดาแต่ไม่ใช่สำหรับฮันกยอง คนจากจีนแผ่นดินใหญ่อ้าปากค้างพอจะจับความเป็นมาของไอ้หน้าหล่อที่เพิ่งแหกปากได้ว่ามันไม่ใช่คน
แต่เป็นไอ้บางสิ่งบางอย่างที่จุนซูนั่งคุยด้วยทุกวี่ทุกวัน...ไอ้สิ่งนั้นที่อยู่ในไห =[]=”
กุมารทองของจุนซู >O<!
“เอะอะอะไรกันเหรอฮะ?”คนแก้มป่องเดินออกมาถามพร้อมพ่วงวิญญาณมา 1 ตัวและคนเอ๋อๆมาด้วย แจจุงหรี่ตามองน้องชายตัวเองแล้วยิ้มหวาน
“ทำไมไม่มาถามเอาพรุ่งนี้เช้าเลยล่ะ!~...ไม่รู้ก็ไม่ต้องรู้อย่ามาแส่!!”
ดั่งน้ำมนต์ศักดิ์รดหน้าคิบอมอ้าปากค้างเหมือนได้รับพร ดงแฮย่นจมูกส่วนฮยอกแจก็ฉีกยิ้มกว้างบอกรับเสียงใส
“ฮะ!...พี่แจจุง” ^O^
_________________________________________________________________________________________________________________
“ฟักทอง...เชิ้บๆ~”เสียงฮัมเพลงประหลาดกับเจ้าของใบหน้าน่ารักที่กำลังเดินสบายอารมณ์ เจ้าตัวเดินฮัมเพลงงึมงำๆไปตลอดทางจนถึงหน้าบ้านแห่งหนึ่ง “นี่ไง” ^^
มือบางกดกริ่งหน้าประตูเบาๆก่อนจะเริ่มมันสุดฤทธิ์จิ้มเอาๆเหมือนกำลังเล่นออดิชั่น
“ฟักทองไซ่ย่า!!!”มือบางเตรียมกดอีกรอบแต่ก็ต้องหยุดเมื่อมีคนมาเปิดและตวาดใส่
“เป็นบ้าอะไรฮะ...ซองมิน!!”
“ค...คิบอม”ซองมินเงองะ “เค้าแค่มาเยี่ยม....” -3-
ฟักทองตัวน้อยฉีกยิ้มให้อย่างน่ารักจังหวะเดียวกับที่ดงแฮลอยเข้ามาหาที่หน้าตื่น
“บอมบี้...หม้อจะระเบิดแล้ว~” >O<!
=[]=”
“หา!!!”คิบอมอุทางลั่น ซองมินมองงงๆ
“นายจะหาอะไร?”
คิบอมไม่ตอบวิ่งผลุนผลันเข้าไปในบ้านทิ้งให้ซองมินมองตามไปอย่างไม่เก็ท เจ้าของฉายากระต่ายแอ๊บแบ๊วเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนจะถือวิสาสะก้าวเข้าไปในบ้าน
“เฮ้ยๆๆ!! ซวยจริงๆ” >O<!
คิบอมสบถเป็นวรรคเป็นเวรขณะที่มองดูแกงกิมจิที่ไหม้เป็นเถ้าถ่าน นี่พี่แจจุงคงให้เขาขัดหม้อดำๆนี่แล้วโดนสวดจนขี้หูเต้นระบำเชิ้บๆแหงแก๋
“ทำไมนายไม่ปิดแก๊สล่ะดงแฮ”หันไปตวาดใส่ผีอย่างหัวเสีย ดงแฮทำหน้ามู่ทู่แล้วบอกเสียงอ่อย
“ฉันตกใจ...ก็เลยวิ่งไปบอกคิบอม” TTOTT
“แล้ว...จะวิ่งมาบอกฉันทำ ตี๊ด อะไร...” =O=”
ผมมองภาพเบื้องหน้าอย่างไม่เก็ทอีกแล้ว...ไม่น่าเชื่อว่าญาติของผมคนนี้มีรสนิยมชอบพูดคนเดียว ทำหม้อไหม้ยังไปโทษอากาศ
แย่จริงๆ = =”
พลันความรู้สึกประหลาดก็วูบขึ้นมาในอกเหมือนถูกน้ำแข็งคลุมร่าง ผมหันขวับไปทางด้านหลังเห็นคนไม่คุ้นหน้ายืนอยู่ข้างหลัง หมอนั่นเลิกคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นหน้าผม
____________________50%_____________________
“ไอ้คนหน้าหมี~ ไปเที่ยวกะฉันหน่อยเด้!”แจจุงกระโดดเกาะคนหน้าหมีแล้วหันมามองผม “สวัสดีซองมิน...ใครให้แกมานี่ล่ะ ร้อยวันพันปีไม่เคยมา”
“โห...พี่แจจุง เราญาติกันผมมาเยี่ยมไม่ได้เหรอ?” =O=
“แกนับฉันเป็นญาติด้วยเหรอ เห็นไม่เคยจะไปมาหาสู่กันเลยพอได้ไปอยู่หอพักก็หายหัวไอ้ฟักทองเน่าเอ๊ย!!”
“อย่ามาลงที่ของโปรดผมนะ!!” >O<!
“ไปเหอะยุนโฮ...อย่าไปสนใจฟักทองเน่าเลย”แจจุงจิ๊ปากแล้วลากคนตัวสูงออกไป
เชอะ!...พี่แจจุงเอาหมีมาเลี้ยง =O=
ว่าแต่ว่า...ไปสนเรื่องของคิบอมคนพูดคนเดียวก่อนดีกว่า
และทันทีที่ผมหันไปมองที่ห้องครัว...ก็เห็น
เห็นฮยอกแจเอาโซยุราดขนมปัง ยังบ้าเหมือนเดิมเลยแฮะไอ้ไก่นี่...แล้วคิบอมหายไปไหนซ่ะแล้วล่ะ
“ซองมิน นายมานี่มีไรรึเปล่า?”เสียงถามมาจากทางด้านหลัง หันไปเจอคิบอมกำลังยืนกอดอกถามหน้านิ่ง “ร้อยวันพันปีไม่เคยมา”
“เชื่อละว่าเป็นพี่น้องกับแจจุงสยองโหด”ผมพึมพำ คิบอมมุ่นหัวคิ้ว “เออ...ทำไมนายถึงพูดคนเดียว”คำบอกจากผมเล่นเอาใบหน้าคมเหวอไปชั่วครู่
“ไม่มีใครสอนรึไงว่าอย่าแอบดูชาวบ้าน” =[]=”
“อ่า...ที่แท้นายก็ปากเหมือนแจจุง”ซองมินพึมพำแต่คนหูไวก็ยังหูไวอยู่วันยังค่ำ คิบอมถอนหายใจหน่ายๆ “อ้าว สวัสดีฮะพี่จุนซู!” ^^
“อ้ะ! ซองมินกลับไปซ่ะ!!!”>O<!
“อะไรน่ะพี่จุนซู” =O=”
“กลับไปซ่ะ! ไม่งั้นนายจะมีอันตราย ลางฉันบอกมาแบบนั้น!”จุนซูบอกเสียงเฉียบขาด “และถ้ากลับไปนายจะเจอคู่แท้~”
เท่านั้นแหล่ะลี ซองมินก็วิ่งหน้าตั้งฉันรักเธอออกไปทันที
“วันหลังผมจะมาเยี่ยมใหม่นะคร้าบบบ~!!”
คิบอมมองตามพยักหน้าหงึกๆดงแฮทำหน้าแหยๆส่วนจุนซูหมอผีที่เริ่มกลายมาเป็นหมอดูก็โบกมือบ๊ายบายไปให้
ไหในมือกระพริบแสงสีม่วงถี่ระยิบ จุนซูก้มลงมองเห็นคนตัวเท่าหัวแม่โป้งค่อยๆปีนขึ้นมาแล้วมานั่งแกว่งขาสบายอารมณ์อยู่ที่หัวไหล่
“สบายเชียวนะ”จุนซูประชด คิบอมหันไปมองดงแฮแล้วยักไหล่
“ฉันจะไปอ่านหนังสือข้างบน...”คิบอมว่ายิ้มๆก่อนจะจับมือดงแฮที่มีเขาจับได้เพียงคนเดียวขึ้นไปบนห้อง ร่างสูงจัดโต๊ะหนังสือก่อนจะหันมายิ้มให้วิญญาณที่ลอยไปลอยมา
น่ารัก...
ความคิดแรกที่แวบเข้ามาในหัว
และเขาต้องรู้ให้ได้ว่าดงแฮตายยังไง...
“นี่คิบอม...หน้าฉันมีขาแมลงสาบติดอยู่รึไง จ้องอยู่ได้” -///-
“อื้อสิ!”
“หา จริงดิ่!!”ดงแฮทำตาโต ส่วนคุณชายแก้มป่องก็พยักหน้าหงึกๆแล้วถือโอกาสปัดแก้มเนียนนั่นเบาๆเหมือนของสูงค่า
ทั้งๆที่ไม่รู้ว่าทำเพื่ออะไร
และที่สำคัญ...หน้าดงแฮไม่ได้มีอะไรติดสักนิด =[]=”
แอ๊ดดด...
“โซยุหมดแล้วฮะ!”^O^
ประตูเปิดออกพร้อมร่างของมารน้อยที่ยืนยิ้มอวดฟันขาว
ม...มาบอกฉันทำไมเนี่ย!!!
“อี ฮยอก แจ!!!” >O<!!
“ฉันชื่อลี ฮยอก แจ ต่างหาก” ^^
................................................................................................................................................................................................................
ซองมินกลับขึ้นห้องพักด้วยแรงปรารถนาอยากเห็นคู่แท้เต็มแก่ที่หวังอย่างยิ่งว่าจะเป็นมนุษย์ฟักทองอะไรประมาณนั้น
กระต่ายซองมินแย้มยิ้มกว้างมากขึ้นก่อนเจ้าตัวจะลงไปด้านล่างของหอพักที่มีร้านขายฟักทองเปิดบริการอยู่และนี่ก็เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ซองมินย้ายมาอยู่หอพัก
โลเกชั่น ทำเลดีเหมาะสม
สโลแกนหอพัก...สะดวก รวดเร็วกับฟักทอง >O<!
อิยะฮะฮ่าๆ
ทุกๆวันซองมินต้องมาเดินเล่นที่ร้านแห่งนี้เพื่อมาดูอาหารตาจนคนในร้านจำหน้าได้หมด ทุกคนเอ็นดูเจ้าของใบหน้าน่ารักคนนี้เหมือนลูกหรือเพื่อน
แต่วันนี้แปลกไป...
คนดูแลร้านไม่ใช่คนที่ซองมินรู้จัก...
“นี่คุณ...เดินเข้าออกร้านมาเป็น 10 รอบแล้วคุณจะซื้อรึเปล่าเนี่ย” -*-
“เอ่อ...นายคงมาใหม่ ทุกคนไม่เคยว่าฉันอย่างนี้นายรู้มั๊ย...”ซองมินหันไปดุ สักพักก็มีคนเข้ามาในร้านคุณป้าใจดีของผมนี่เอง
“อ้าว...ซองมิน สวัสดีจ้ะ”^^
“สวัสดีครับคุณป้า” ^ ^
“เออ...คยูฮยอนขอบใจมากนะจ้ะ ไปทำงานต่อเถอะ...เธอนี่ทำงานเยอะจังยังเด็กอยู่แท้ๆ เลิกงานที่นี่ก็ต้องไปทำงานที่อื่นต่อไม่เหนื่อยบ้างเหรอ?”คุณป้ายิ้มใจดีให้คนที่ชื่อคยูฮยอน
สงสัยขาดแคลนทรัพย์เป็นโรคทรัพย์จางเลยต้องทำงานเยอะล่ะมั้ง
ชื่อคยูฮยอน อย่างนั้นเหรอ....
“ไม่เหนื่อยหรอกครับ...ขอบคุณมาก”
_______________________________
ลงได้แค่ห้าสิบเพราะไฟล์ที่พี่เมย์ส่งมาให้มันขาดตอน=[]=!!
เดี๋ยวไปรีดๆขู่ๆมาแล้วจะเอามาลงให้เร็วที่สุดค้าบบบบ~
(พรุ่งนี้ไปเจอพี่เมย์....หึหึ)
หนูมาแล้วววว>______<!!!
เอามาแล้วเคอะ~
[Part 8] Story of Pumpkin...เมื่อฟักทองออกอาละวาด
“เดินเร็วๆหน่อยสิเดี๋ยวปั๊ดจับยัดลงไหเลยนี่!!”เสียงแหลมของโลมาร้องลั่นพลางกระตุกสายสิญจน์ที่ปลายอีกข้างผูกกับยมทูตที่ชื่อปาร์ค ยูชอนที่กำลังโอดครวญ
“โธ่...ข้ายังไม่อยากกลับบ้านนี่นา”
จุนซูหันมามองตาเขียวปั๊ดและแอบจะดูเรืองแสงนิดหน่อย
“แต่ตอนนี้ยืนอยู่หน้าบ้านแล้วนะ!!”
“พวกแกจะเข้ามามั๊ย!!”เสียงสยองตวาดลั่นพร้อมการเปิดประตูอย่างฉับพลันและเจ้าของใบหน้าสวยประจำบ้านกะหนึ่งหน้าหมีโผล่ออกมาดู
คนหนึ่งด่าอีกคนเพียงแค่มองนิ่งๆ - -
“อ้าว...กลับมาแล้วเหรอจุนซู นี่นายพาเพื่อนใหม่มาด้วยเหรอ?...”ฮันกยองโผล่หน้าเหรอหราเข้ามาถาม ใบหน้าคมติดจะมีรอยแปลกๆเหมือนถูกประทุษร้ายและนั่นก็ไม่ใช่ฝีมือใครอื่นนอกจากไอ้คุณแจจุงที่ไล่เตะเขาเมื่อกลางวัน
ยูชอนเงยหน้าขึ้นมามองคนรอบข้างท่ามกลางความตะลึงตึง...ตึง
“เพื่อนใหม่นายนี่หล่อดีนี่หว่าจุนซู...”
“ตาถึงนะครับคุณฮันกยอง...”ยูชอนว่าพลางโปรยยิ้มเสน่ห์ที่ฮันกยองได้แต่มองอึ้งๆ มันรู้จักเราได้ไงหว่า
อ้อ...ใช่เรามันดัง เด่น เป็นดาวโรงเรียน ก๊ากกกก!!!
ยูชอนวิ่งลากสายสิญจน์ไปหาคนที่ยืนนิ่งๆอยู่ข้างๆแจจุงแล้วถือวิสาสะรวบกอดคอหน้าตาเฉย ไอเย็นเริ่มแผ่ออกมาจากร่างสูงพร้อมสายตาดุๆ
“มองดูใกล้ๆแกก็หน้าหมีเหมือนเดิม”
ยุนโฮขมวดคิ้วกับคำพูดสหายนรกก่อนจะออกปากพูดประโยคที่ยาวที่สุดของวัน
“จุนซู...จับยูชอนลงไหที”
จุนซูพยักหน้าหงึกๆรับคำอย่างว่าง่ายร่างเล็กเริ่มสวดมนต์งึมงำส่วนยูชอนก็แหกปากร้องโวยวาย ไหสีม่วงเรืองแสงวาบแล้วร่างสูงสง่าที่เอะอะโวยวายก็อันตรธานหายไป
ภาพที่แสนปกติธรรมดาแต่ไม่ใช่สำหรับฮันกยอง คนจากจีนแผ่นดินใหญ่อ้าปากค้างพอจะจับความเป็นมาของไอ้หน้าหล่อที่เพิ่งแหกปากได้ว่ามันไม่ใช่คน
แต่เป็นไอ้บางสิ่งบางอย่างที่จุนซูนั่งคุยด้วยทุกวี่ทุกวัน...ไอ้สิ่งนั้นที่อยู่ในไห =[]=”
กุมารทองของจุนซู >O<!
“เอะอะอะไรกันเหรอฮะ?”คนแก้มป่องเดินออกมาถามพร้อมพ่วงวิญญาณมา 1 ตัวและคนเอ๋อๆมาด้วย แจจุงหรี่ตามองน้องชายตัวเองแล้วยิ้มหวาน
“ทำไมไม่มาถามเอาพรุ่งนี้เช้าเลยล่ะ!~...ไม่รู้ก็ไม่ต้องรู้อย่ามาแส่!!”
ดั่งน้ำมนต์ศักดิ์รดหน้าคิบอมอ้าปากค้างเหมือนได้รับพร ดงแฮย่นจมูกส่วนฮยอกแจก็ฉีกยิ้มกว้างบอกรับเสียงใส
“ฮะ!...พี่แจจุง” ^O^
_________________________________________________________________________________________________________________
“ฟักทอง...เชิ้บๆ~”เสียงฮัมเพลงประหลาดกับเจ้าของใบหน้าน่ารักที่กำลังเดินสบายอารมณ์ เจ้าตัวเดินฮัมเพลงงึมงำๆไปตลอดทางจนถึงหน้าบ้านแห่งหนึ่ง “นี่ไง” ^^
มือบางกดกริ่งหน้าประตูเบาๆก่อนจะเริ่มมันสุดฤทธิ์จิ้มเอาๆเหมือนกำลังเล่นออดิชั่น
“ฟักทองไซ่ย่า!!!”มือบางเตรียมกดอีกรอบแต่ก็ต้องหยุดเมื่อมีคนมาเปิดและตวาดใส่
“เป็นบ้าอะไรฮะ...ซองมิน!!”
“ค...คิบอม”ซองมินเงองะ “เค้าแค่มาเยี่ยม....” -3-
ฟักทองตัวน้อยฉีกยิ้มให้อย่างน่ารักจังหวะเดียวกับที่ดงแฮลอยเข้ามาหาที่หน้าตื่น
“บอมบี้...หม้อจะระเบิดแล้ว~” >O<!
=[]=”
“หา!!!”คิบอมอุทางลั่น ซองมินมองงงๆ
“นายจะหาอะไร?”
คิบอมไม่ตอบวิ่งผลุนผลันเข้าไปในบ้านทิ้งให้ซองมินมองตามไปอย่างไม่เก็ท เจ้าของฉายากระต่ายแอ๊บแบ๊วเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนจะถือวิสาสะก้าวเข้าไปในบ้าน
“เฮ้ยๆๆ!! ซวยจริงๆ” >O<!
คิบอมสบถเป็นวรรคเป็นเวรขณะที่มองดูแกงกิมจิที่ไหม้เป็นเถ้าถ่าน นี่พี่แจจุงคงให้เขาขัดหม้อดำๆนี่แล้วโดนสวดจนขี้หูเต้นระบำเชิ้บๆแหงแก๋
“ทำไมนายไม่ปิดแก๊สล่ะดงแฮ”หันไปตวาดใส่ผีอย่างหัวเสีย ดงแฮทำหน้ามู่ทู่แล้วบอกเสียงอ่อย
“ฉันตกใจ...ก็เลยวิ่งไปบอกคิบอม” TTOTT
“แล้ว...จะวิ่งมาบอกฉันทำ ตี๊ด อะไร...” =O=”
ผมมองภาพเบื้องหน้าอย่างไม่เก็ทอีกแล้ว...ไม่น่าเชื่อว่าญาติของผมคนนี้มีรสนิยมชอบพูดคนเดียว ทำหม้อไหม้ยังไปโทษอากาศ
แย่จริงๆ = =”
พลันความรู้สึกประหลาดก็วูบขึ้นมาในอกเหมือนถูกน้ำแข็งคลุมร่าง ผมหันขวับไปทางด้านหลังเห็นคนไม่คุ้นหน้ายืนอยู่ข้างหลัง หมอนั่นเลิกคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นหน้าผม
____________________50%_____________________
“ไอ้คนหน้าหมี~ ไปเที่ยวกะฉันหน่อยเด้!”แจจุงกระโดดเกาะคนหน้าหมีแล้วหันมามองผม “สวัสดีซองมิน...ใครให้แกมานี่ล่ะ ร้อยวันพันปีไม่เคยมา”
“โห...พี่แจจุง เราญาติกันผมมาเยี่ยมไม่ได้เหรอ?” =O=
“แกนับฉันเป็นญาติด้วยเหรอ เห็นไม่เคยจะไปมาหาสู่กันเลยพอได้ไปอยู่หอพักก็หายหัวไอ้ฟักทองเน่าเอ๊ย!!”
“อย่ามาลงที่ของโปรดผมนะ!!” >O<!
“ไปเหอะยุนโฮ...อย่าไปสนใจฟักทองเน่าเลย”แจจุงจิ๊ปากแล้วลากคนตัวสูงออกไป
เชอะ!...พี่แจจุงเอาหมีมาเลี้ยง =O=
ว่าแต่ว่า...ไปสนเรื่องของคิบอมคนพูดคนเดียวก่อนดีกว่า
และทันทีที่ผมหันไปมองที่ห้องครัว...ก็เห็น
เห็นฮยอกแจเอาโซยุราดขนมปัง ยังบ้าเหมือนเดิมเลยแฮะไอ้ไก่นี่...แล้วคิบอมหายไปไหนซ่ะแล้วล่ะ
“ซองมิน นายมานี่มีไรรึเปล่า?”เสียงถามมาจากทางด้านหลัง หันไปเจอคิบอมกำลังยืนกอดอกถามหน้านิ่ง “ร้อยวันพันปีไม่เคยมา”
“เชื่อละว่าเป็นพี่น้องกับแจจุงสยองโหด”ผมพึมพำ คิบอมมุ่นหัวคิ้ว “เออ...ทำไมนายถึงพูดคนเดียว”คำบอกจากผมเล่นเอาใบหน้าคมเหวอไปชั่วครู่
“ไม่มีใครสอนรึไงว่าอย่าแอบดูชาวบ้าน” =[]=”
“อ่า...ที่แท้นายก็ปากเหมือนแจจุง”ซองมินพึมพำแต่คนหูไวก็ยังหูไวอยู่วันยังค่ำ คิบอมถอนหายใจหน่ายๆ “อ้าว สวัสดีฮะพี่จุนซู!” ^^
“อ้ะ! ซองมินกลับไปซ่ะ!!!”>O<!
“อะไรน่ะพี่จุนซู” =O=”
“กลับไปซ่ะ! ไม่งั้นนายจะมีอันตราย ลางฉันบอกมาแบบนั้น!”จุนซูบอกเสียงเฉียบขาด “และถ้ากลับไปนายจะเจอคู่แท้~”
เท่านั้นแหล่ะลี ซองมินก็วิ่งหน้าตั้งฉันรักเธอออกไปทันที
“วันหลังผมจะมาเยี่ยมใหม่นะคร้าบบบ~!!”
คิบอมมองตามพยักหน้าหงึกๆดงแฮทำหน้าแหยๆส่วนจุนซูหมอผีที่เริ่มกลายมาเป็นหมอดูก็โบกมือบ๊ายบายไปให้
ไหในมือกระพริบแสงสีม่วงถี่ระยิบ จุนซูก้มลงมองเห็นคนตัวเท่าหัวแม่โป้งค่อยๆปีนขึ้นมาแล้วมานั่งแกว่งขาสบายอารมณ์อยู่ที่หัวไหล่
“สบายเชียวนะ”จุนซูประชด คิบอมหันไปมองดงแฮแล้วยักไหล่
“ฉันจะไปอ่านหนังสือข้างบน...”คิบอมว่ายิ้มๆก่อนจะจับมือดงแฮที่มีเขาจับได้เพียงคนเดียวขึ้นไปบนห้อง ร่างสูงจัดโต๊ะหนังสือก่อนจะหันมายิ้มให้วิญญาณที่ลอยไปลอยมา
น่ารัก...
ความคิดแรกที่แวบเข้ามาในหัว
และเขาต้องรู้ให้ได้ว่าดงแฮตายยังไง...
“นี่คิบอม...หน้าฉันมีขาแมลงสาบติดอยู่รึไง จ้องอยู่ได้” -///-
“อื้อสิ!”
“หา จริงดิ่!!”ดงแฮทำตาโต ส่วนคุณชายแก้มป่องก็พยักหน้าหงึกๆแล้วถือโอกาสปัดแก้มเนียนนั่นเบาๆเหมือนของสูงค่า
ทั้งๆที่ไม่รู้ว่าทำเพื่ออะไร
และที่สำคัญ...หน้าดงแฮไม่ได้มีอะไรติดสักนิด =[]=”
แอ๊ดดด...
“โซยุหมดแล้วฮะ!”^O^
ประตูเปิดออกพร้อมร่างของมารน้อยที่ยืนยิ้มอวดฟันขาว
ม...มาบอกฉันทำไมเนี่ย!!!
“อี ฮยอก แจ!!!” >O<!!
“ฉันชื่อลี ฮยอก แจ ต่างหาก” ^^
................................................................................................................................................................................................................
ซองมินกลับขึ้นห้องพักด้วยแรงปรารถนาอยากเห็นคู่แท้เต็มแก่ที่หวังอย่างยิ่งว่าจะเป็นมนุษย์ฟักทองอะไรประมาณนั้น
กระต่ายซองมินแย้มยิ้มกว้างมากขึ้นก่อนเจ้าตัวจะลงไปด้านล่างของหอพักที่มีร้านขายฟักทองเปิดบริการอยู่และนี่ก็เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ซองมินย้ายมาอยู่หอพัก
โลเกชั่น ทำเลดีเหมาะสม
สโลแกนหอพัก...สะดวก รวดเร็วกับฟักทอง >O<!
อิยะฮะฮ่าๆ
ทุกๆวันซองมินต้องมาเดินเล่นที่ร้านแห่งนี้เพื่อมาดูอาหารตาจนคนในร้านจำหน้าได้หมด ทุกคนเอ็นดูเจ้าของใบหน้าน่ารักคนนี้เหมือนลูกหรือเพื่อน
แต่วันนี้แปลกไป...
คนดูแลร้านไม่ใช่คนที่ซองมินรู้จัก...
“นี่คุณ...เดินเข้าออกร้านมาเป็น 10 รอบแล้วคุณจะซื้อรึเปล่าเนี่ย” -*-
“เอ่อ...นายคงมาใหม่ ทุกคนไม่เคยว่าฉันอย่างนี้นายรู้มั๊ย...”ซองมินหันไปดุ สักพักก็มีคนเข้ามาในร้านคุณป้าใจดีของผมนี่เอง
“อ้าว...ซองมิน สวัสดีจ้ะ”^^
“สวัสดีครับคุณป้า” ^ ^
“เออ...คยูฮยอนขอบใจมากนะจ้ะ ไปทำงานต่อเถอะ...เธอนี่ทำงานเยอะจังยังเด็กอยู่แท้ๆ เลิกงานที่นี่ก็ต้องไปทำงานที่อื่นต่อไม่เหนื่อยบ้างเหรอ?”คุณป้ายิ้มใจดีให้คนที่ชื่อคยูฮยอน
สงสัยขาดแคลนทรัพย์เป็นโรคทรัพย์จางเลยต้องทำงานเยอะล่ะมั้ง
ชื่อคยูฮยอน อย่างนั้นเหรอ....
“ไม่เหนื่อยหรอกครับ...ขอบคุณมาก”
_______________________________
ลงได้แค่ห้าสิบเพราะไฟล์ที่พี่เมย์ส่งมาให้มันขาดตอน=[]=!!
เดี๋ยวไปรีดๆขู่ๆมาแล้วจะเอามาลงให้เร็วที่สุดค้าบบบบ~
(พรุ่งนี้ไปเจอพี่เมย์....หึหึ)
หนูมาแล้วววว>______<!!!
เอามาแล้วเคอะ~
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น