คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : [Part 6]
[Part 6]
“นี่แจ....ไอ้คิบอม!!!”คำที่เรียกชื่อแจจุงนั้นเปลี่ยนไปเรียกชื่ออีกคนเสียงดังทันทีก่อนร่างสูงจะเข้าไปดึงตัวคิบอมที่หน้าติดกับแจจุงเสียจนน่ากลัวออกมา “แกทำอะไรเนี่ย!”
“ฉันว่าแล้ว...”เจ้าตัวดีหน้านิ่งร้ายลึกมองหน้ายุนโฮแล้วแย้มออกมา ท่าทางที่ทำให้ยุนโฮต้องสบถอุบที่ตัวเองนั่นดันบ้าเดินตามเกมส์ที่เพื่อนเฮงซวยของเขามันวางหมากไว้
“ไอ้บ้าเอ๊ย มันไม่ใช่อย่างที่คิด!”
“ตื่นตูมไปได้ฉันว่าอะไรนายสักคำรึยังล่ะ?”คำพูดย้อนที่เรียกหมัดที่งัดขึ้นมาเตรียมจะซัดไอ้แก้มป่องตรงหน้าให้คว่ำแต่ก็ต้องเปลี่ยนใจเมื่อแจจุงกำลังยืนมองพวกเขาสองคนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม
“แจจุงผมหิวแล้ว”ยุนโฮหันไปบอกคนสวยที่ยืนอยู่แจจุงพยักหน้ารับก่อนจะหันมาตอบคำถามคิบอมที่ถามไว้เมื่อครู่
“มา...ดงแฮมานะ”
“มาหาแกนั่นแหล่ะ”ยุนโฮต่อหน่ายๆ “ทะเลาะกันใช่ไหมล่ะ?”
“นิดหน่อย...”คนแก้มป่องตอบเสียงอู้อี้ “มันแค่อารมณ์ชั่ววูบ”
“ฑิฐิกันทั้งคู่...ไม่มีใครยอมใครมันก็เป็นแบบนี้แหล่ะ”ยุนโฮออกโหมดสั่งสอนเพื่อนตัวเองหน้าตาเฉย “ต่อหน้าทำเป็นไม่สนใจ ลับหลังก็แอบตามหา แอบมองกัน ให้ตายดิ่คิเฮ~”
“นายเองก็ฑิฐิ...ถามจริงเหอะยุนโฮถ้านายทะเลาะกับแจจุงนายจะยอมง้อรึเปล่า?”คิบอมย้อนถาม ยุนโฮมุ่ยหน้าเหล่ตาไปมองแจจุงข้างตัว
ยอมไหม?
“ไม่...”คำแรกที่ย้ำชัด “ฉันไม่ผิดก็มีแต่แจจุงนั่นแหล่ะที่คงจะทำเรื่องเดือดร้อนให้...”คำตอบที่ทำให้อีกฝ่ายขยับยิ้มส่วนแจจุงก็เหยียบเท้าหมีไปหนึ่งที
“นั่นแหล่ะ...ฉันก็ไม่ผิดเหมือนกัน นายมาสอนฉันแล้วนายกับฉันต่างกันตรงไหน?”คำถามที่เรียกให้ยุนโฮกลับมามองตัวเอง
นั่นสิ...ต่างกันตรงไหน?
“ก็อาจจะใช่...”ร่างสูงตอบกลับ “ถ้าเป็นฉันกับแจจุง ฉันไม่ง้อ...แต่ถ้าฉันเป็นนาย นายที่รักดงแฮขนาดนั้น ฉันยอมง้อ เพราะความรักคือความสุข ถ้าทำแบบนั้นแล้วมันจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้นฉันก็จะทำ”
“พูดดีๆกะเขาก็เป็นด้วยแฮะ”แจจุงพูดอย่างอึ้งๆ ท่าทางน่ารักแต่น่าหมันไส้ในสายตายุนโฮ ร่างสูงทำเป็นหูทวนลมไม่ได้ยินเสียงของแจจุงแล้วพูดต่อ
“แต่มันก็เรื่องของนาย นายอยากทำอะไรก็ทำเหอะส่วนฉัน....ฉันหิวข้าว”ปลายประโยคหันไปบอกคนสวยที่ยืนอยู่ข้างๆ แจจุงพยักหน้าเนิบๆก่อนจะเดินนำลงไปโดยมียุนโฮเดินตามหลัง
ภาพที่ทำให้คิบอมต้องแย้มรอยยิ้มบาง
นายจะรู้ตัวรึเปล่ายุนโฮว่านายเปลี่ยนไป...
เพียงแค่ไม่กี่วันที่ได้รับหน้าที่มาดูแลแจจุง ไม่น่าเชื่อว่าจะทำให้นายเปลี่ยนไปได้
คิดถึงเรื่องของตัวเองน้อยลงและคิดถึงคนอื่นมากขึ้น...
รู้สึกเหมือนว่าจะเป็นคนดีขึ้นแฮะ
___________________________________
“ชางมิน...จุนซูอยู่ไหน?”ยูชอนถามเด็กโย่งที่เดินสวนทางมาโดยเจ้าตัวจมหัวตัวเองเข้ากับตำราเวทมนต์เล่มโต
“สนใจด้วยเหรอฮะ?”ซึ่งคำย้อนถามจากเด็กอัจฉริยะเจ็บจี๊ดได้ทุกครั้ง
“เปล่า...แค่ไม่เห็นอยู่ที่ห้องหลายครั้งแล้ว”
“พี่ไปหา?”ชางมินทำเสียงตกใจจนน่าถีบและเจ้าตัวคงได้รับมันมาอย่างไม่ต้องร้องขอหากไม่ยอมตอบคำตอบ “โอเคๆ...จุนซูอยู่ที่ปีกตะวันตกฮะ”
“จุนซูไปทำอะไรที่นั่น?”
“ผมกลัวเขาไปขัดจังหวะพี่กะพี่ฮีชอลเมื่อวันก่อน ผมก็เลยพาเขาไปที่ห้องโถงของผม แต่จุนซูดันชอบจากนั้นเขาก็มาทุกวัน”เจ้าตัวดีตอบแจ่มแจ้ง ยูชอนครางเหอะๆในลำคอ
“หมายความว่าจุนซูไปหาแกทุกวัน?”
“พี่หึงเหรอ?”ชางมินถามกวนส้น
“เปล่า...แค่อยากนายมันรู้ซ่ะบ้างว่านั่นน่ะของของฉัน”ยูชอนเอานิ้วชี้ดันหน้าอกชางมินแรงๆอย่างหมันไส้ซึ่งเจ้าตัวดีก็ยังคงยิ้มรื่น
“ฮะ...ผมรู้ และผมก็ไม่เคยคิดที่จะเอาจุนซูมาเป็นของตัวเองเพียงแต่เขามาหาผมเองอีกอย่างถ้าพี่อย่างได้ของคืนพี่ก็ไปเอาเองสิฮะ”ชางมินตอบระรื่นก่อนตบท้ายด้วยการแสดงความคิดเห็น “แต่...ผมว่าคงยาก...”
“เอาเถอะ!...ยังไงฉันก็ไม่สนใจ”ยูชอนบอกปัดคำเสียดสีของชางมินอย่างไม่สนใจ
“พี่หมายความว่ายังไง?”
“คู่นอน...”คำตอบสั้นๆสองพยางค์ที่เรียกรอยยิ้มกวนโทสะให้หายไปจากใบหน้าคนอ่อนเยาว์ในทันที ร่างสูงขมวดคิ้วกับคำตอบของผู้มีศักดิ์เป็นพี่อย่างไม่พอใจ
ถึงแม้จะชินแล้วแต่ก็ไม่เคยจะชอบสักนิด...
ปราสาทงี่เง่าในสภาพแบบนั้น...
เวลาพี่ยูชอนพาคู่นอนมาที่นี่ทีไร เขาก็ต้องไปหมกตัวเองอยู่ที่ปีกตะวันตกทุกทีทั้งๆที่คิดว่ามันน่าจะดีขึ้นเมื่อจุนซูมา
เห็นทีจะไม่ใช่...
“เอาเถอะฮะ...พี่จะทำอะไรก็ตามใจพี่เถอะ”
“แกพูดอย่างนี้หมายความว่ายังไง?”ยูชอนหรี่ตามถามคนอ่อนวัยกว่า ชางมินยักไหล่
“ผมว่าพี่ในตอนนี้ไม่เข้าใจหรอกฮะ...คนเรามันก็ต่างมุมมองแต่ผมว่าสักวันพี่ก็จะเข้าใจมันเอง”เจ้าเด็กอัจฉริยะพูดแฝงความนัยที่ทำให้ยูชอนต้องขมวดคิ้ว “ผมไปละ...ยังไม่ได้อ่านอีกหลายบท”
งั้นเหรอ?...
คิม จุน ซู อยู่ที่นั่นอย่างนั้นเหรอ?
“ยูชอน...”เสียงหวานดังขึ้นจากด้านหลังทำให้ร่างสูงต้องขยับยิ้มตามนิสัย “ฉันมาแล้ว...นะ”
“น่ารักเหมือนเดิมเลยนะซองมิน”ยูชอนเชยคางซองมินขึ้นมามองตนแต่ถึงแม้สายตาจะมองซองมินแต่ใจกลับนึกถึงอีกคน “ซองมินไปกะฉันที่ปีกตะวันตกหน่อยสิ”
คำขอที่เรียกความแปลกใจฉายชัดในดวงตาคู่กลม กระต่ายตัวน้อยมองยูชอนงงๆก่อนจะพยักหน้ารับ ร่างสูงขยี้หัวกลมๆนั่นอย่างเอ็นดู
“จะไปเยี่ยมชางมินเหรอ?”คำถามที่ได้รับเพียงรอยยิ้มที่อ่านไม่ออกตอบกลับ
เปล่า...
ไปดูอีกคนน่ะ...ว่าเป็นยังไงบ้าง
ท้องฟ้าจำลอง...
วันนี้ชางมินก็เปลี่ยนอากาศให้อีกแล้วสินะ...
เมื่อวานนี้ฝนตกวันนี้อากาศแจ่มใส การมีเวทมนต์มันดีอย่างนี้นี่เอง...
ร่างเล็กทรุดตัวลงนั่งกับพื้น นัยน์ตาคู่กลมมองตามพระอาทิตย์ที่ถูกสร้างขึ้นด้วยเวทมนต์ที่ไม่มีอันตรายต่อจุนซู
คุณพระอาทิตย์...เราคงไม่เจอกันอีกแล้วล่ะ
ฉันโดนแสงแดดไม่ได้...
“อยู่ที่นี่จริงๆด้วยสินะ”เสียงจากคนเกลียดที่สุดดังขึ้น จุนซูลุกขึ้นยืนมองคนที่เข้ามาด้วยแววตาไม่เป็นมิตร “สายตาที่มองฉัน...ไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ”
“ไม่ใช่ชางมินนี่...”ซองมินเอียงคออย่างแปลกใจ หูกระต่ายบนหัวตั้งขึ้นแล้วกระดิกไปมาบ่งบอกว่าตัวเองนั้นไม่ใช่มนุษย์อย่างชัดเจน
แต่ยูชอนก็ไม่สนใจคนตัวเล็กข้างตัวเพราะจุนซูกำลังทำตัวให้สนใจมากกว่า
ทั้งแววตา น้ำเสียงหรือแม้แต่ใบหน้า
“คู่นอน?”น้ำเสียงเย้ยหยันกับสายตาดูแคลนที่ทำให้ยูชอนหน้าชา ร่างสูงจ้องกลับด้วยสายตาเย็นเยียบ
“ของของฉัน...ซึ่งนายเองก็เป็นทำไมถึงได้มาอยู่ที่นี่..”ยูชอนกดเสียงต่ำถาม จุนซูขมวดคิ้ว
“ฉันไม่ใช่ของของนาย...แล้วทำไมฉันถึงมาที่นี่ไม่ได้”
“ฉันเป็นคนให้ชีวิตนาย นายเป็นของฉัน”ร่างสูงกระตุกยิ้มร้ายกาจ จุนซูยังคงนิ่งก่อนรอยยิ้มเย้ยหยันจะฉาบลง
“ร่างกายของฉัน ชีวิตฉัน...มันเรื่องของฉันไม่ใช่ของนาย!!”คำสวนที่ทำให้ยูชอนต้องเดินเข้าไปหาจุนซูแล้วบีบคางมนขึ้นมาให้มองตน
“สนใจชางมินเหรอ...ถึงอยู่ที่นี่น่ะ จะใช้มารยาหลอกล่ออะไรเด็กนั่นให้เขาหลงกันล่ะคิม จุน ซู...”วาจาราวกับไม้ตีแสกหน้าให้จุนซูต้องตัวสั่นเทิ้มด้วยแรงโทสะ ร่างบางปัดมือยูชอนทิ้งอย่างไม่ไยดี ยูชอนยักไหล่อย่างไม่สนใจก่อนจะหันไปหาซองมิน “จูบเป็นไหมจุนซู หรือว่าอยากจะให้ทำให้ดู”สิ้นคำกล่าวไม่มีการตอบรับจากคนถูกถามยูชอนก็จัดแสดงการสอนให้ดูกันสดๆจนคนมองตั้งตัวไม่ถูก
“ฉันไม่ต้องการ!!...”จุนซูร้องเสียงสูงความรู้สึกในตอนนี้มันแปรปรวนกันไปหมดเหมือนสมองจะระเบิดออกมา
ภาพของยูชอนที่จูบกันอย่างดูดดื่มกับซองมินตรงหน้า
เหมือนถูกตีแสกหน้า...
หน้าชาวูบเมื่อเหมือนถูกหักหน้าอย่างแรง...
นายมันเลวที่สุดยูชอน...
“นี่พี่สองคนทำอะไรกันน่ะ!!!”ชางมินที่เดินเข้าทำหนังสือตกพื้นแล้วร้องลั่นเมื่ออยู่ๆที่ปีกตะวันตกของตัวเองก็มีหนังสดมาบริการถึงที่
“อื้ม~ อะไรเล่าชางมิน”ยูชอนบอกเสียงเหนื่อยหน่าย ชางมินส่งสายตาตอบยูชอนประมาณว่ายังต้องถามอีกเหรอ
“ที่นี่เป็นที่ของผม...พี่ไม่มีสิทธิทำอะไรแบบนี้ที่นี่!!!”ชางมินบอกเสียงกร้าว
“ห้ามกันกลางคันแบบนี้...มันทำให้ค้างรู้ไหม”ยูชอนบอกอย่างไม่สบอารมณ์และนั่นก็ดึงเส้นฟางเส้นสุดท้ายให้ขาดผึง
“พี่จะกลับไปเองหรือว่าจะให้ผมอัญเชิญไป?”คนเชี่ยวชาญเรื่องเวทมนต์ต้องเสียงก้องบ่งบอกว่าเขาเอาจริง ยูชอนโบกมือไล่ก่อนจะโอบไหล่ซองมินให้เดินไปด้วยกัน
ปีศาจกระต่ายตัวน้อยยังคงหน้าแดงเถือกแต่เจ้าตัวก็ยังไม่วายหันมายิ้มให้ชางมิน
“สวัสดีนะ...ชางมินแล้วก็...คุณด้วย”ปลายประโยคส่งไปให้อีกคนที่ยืนนิ่ง
ชางมินมองจุนซูอย่างเหนื่อยอ่อน
บางที...การให้ชีวิตแก่จุนซูมันไม่สมควรทำตั้งแต่แรก
ทั้งๆที่คิดว่ามันน่าจะสนุก...แต่ทำไมกันนะ?
“จุนซูอย่าไปสนใจพี่ยูชอนเลยนะ....เขาก็เป็นคนแบบนี้แหล่ะ”
ใช่...เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแล้วล่ะ
แต่บางครั้ง...ก็อยากให้จุนซูได้รู้จักอีกมุมหนึ่งของพี่ชายของเขาคนนี้เหมือนกัน....
จะมีวันนั้นไหมนะ?
“ฮึก!...ฮือๆๆๆ ฮือ.....”คนตัวเล็กที่อดกลั้นมานานในที่สุดความอดทนทั้งหมดมันก็พังทลาย ร่างเล็กทรุดตัวลงกับพื้นในขณะที่น้ำตายังนองหน้า “ฉ...ฉันเกลียดเขา”
“พี่ยูชอนไม่ใช่คนเลว...”ชางมินนั่งลงข้างๆจุนซูแล้วบอกแผ่ว จุนซูเงยหน้าขึ้นมามองชางมินราวกับเขาเพิ่งพูดประโยคอันร้ายกาจออกไป “เชื่อผม...พี่ยูชอนไม่ใช่คนเลว อย่าโกรธแล้วก็อย่าเกลียดเขาเลยนะฮะ”
เพราะนิสัยยูชอนเป็นแบบนั้นเอง...
ไม่เคยทำตามหัวใจเรียกร้องเลยสักครั้ง
และบางครั้งก็ไม่ทำอะไรเพื่อตัวเอง...
เอาความสนุก ความสะใจและฑิฐิเป็นตัวกำหนดทางเดิน ไม่แปลกว่า...ยูชอนจะกลายเป็นคนแบบนี้
“ฉ...ฉันไม่รับปาก”จุนซูบอกเสียงสั่นแต่ก็เต็มไปด้วยความเกลียดชัง ชางมินถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจุนซูจะเริ่มสะอื้นหนักเข้าไปอีก
“เป็นอะไรฮะ?”น้ำเสียงที่ดูออกจะตกใจนิดๆ ยิ่งกับชางมินที่ไม่เคยปลอบใครทำให้ร่างสูงดูเงอะงะเข้าไปอีก
“ฉ...ฉันคิดถึงพี่แจจุง”บอกเสียงสั่นที่เจ้าตัวพยายามข่มให้มันเรียบแต่ก็ไม่เป็นผล “ฉันอยากเจอพี่แจ...จุง ฮึก!”
“แล้วเคยคิดว่าเขาจะดีใจไหมถ้าเห็นจุนซูอยู่ในสภาพนี้?”คำถามที่ย้อนมาทำให้ร่างเล็กสะอื้นหนักเข้าไปอีก
นั่นสิ...พี่แจจุงคงไม่ดีใจ
มีน้องเป็นตัวประหลาด...ไม่มีใครต้องการหรอก
ไม่มีใครต้องการ...
ไม่มี...
ร่างเล็กชันเข่าขึ้นมากอดซบหน้าลงกับหัวเข่า ความรู้สึกอ้างว้างมันเจ็บปวด ในหัวอื้ออึงเหมือนมีสายลมตีกันข้างใน
ทุกอย่าง...
ทุกอย่างที่เกิดขึ้น...
เป็นเพราะปาร์ค ยู ชอน
ปาร์ค ยู ชอน ทำลายทุกอย่างของคิม จุน ซู
“ฉ...ฉันเกลียดยูชอน ฮือ...”จุนซูพึมพำราวเสียงกระซิบ ชางมินที่นั่งอยู่ข้างๆถอนหายใจแล้วเบ้หน้าคิดถึงอีกคนที่ถูกกล่าวถึง
ช่วยไม่ได้นะพี่...พี่อยากทำตัวให้เขาเกลียดเองนี่นา
“อยากเจอพี่ใช่ไหม?”ชางมินเอ่ยลอยๆราวกับไม่เจาะจงในการถาม “ทำไม...ไม่ลองขอพี่ยูชอนดูล่ะ?”
“ถ้าต้องขอร้องหมอนั่นฉันยอมไม่เจอพี่แจจุง”กระแสเสียงเต็มไปด้วยความเกลียดชังที่ชางมินประเมินค่าไม่ถูกว่ามันมากมายขนาดไหน
“ขอโทษนะฮะ...ถ้าผมช่วยได้ผมก็อยากจะจะช่วยแต่ผมช่วยไม่ได้จริงๆ”ชางมินบอกเสียงอ่อน จุนซูพยักหน้าก่อนจะซบหน้าลงกับหัวเข่าของตัวเองตามเดิม
“งั้น...นายช่วยปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียวได้ไหม?”
------------------------------
[...M@Y Talk...]
ย๊ากกกก
ไฟล์ฟิกหายไปสี่ตอนละ!!!
แง๊!!! จะพยายามอัพต่อไป ชีวิตรันทดเจ๊ง(วิบัติ)
เม้นกันด้วยนะ ฮืออออ T^T
ความคิดเห็น