คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : [Part 7] Romance in The Jar...เรื่องหวานของไหน้อย
Prince With Soul...วิญญาณสยอง เจ้าชายแสยง
[Part 7] Romance in The Jar...เรื่องหวานของไหน้อย
"นายว่ายังไงนะจองซู?"คิบอมทวนคำ ดวงตาจับไปที่ใบหน้าของเพื่อนที่สนิทที่สุดอย่างสงสัย ใบหน้าที่ติดจะหวานของ'ปาร์ค จองซู' เพื่อนของคิบอมดูเคร่งเครียด
"เมื่อก่อน....เวลาฉันกลับบ้าน จะมีเด็กคนนึงที่อายุเท่าๆกับฉันมาหาฉันเสมอ เขาคนนั้นชื่อ ลีดงแฮ...."จองซูขมวดคิ้ว ตาสวยเริ่มส่อแววเครียดจัด"ฉันกล้าพูดว่าฉันรักเขาเหมือนน้องชาย.....แต่วันนึง เขาก็จากฉันไป...."
ริมฝีปากบางสีชมพูสั่นระริก ดวงตาสวยดูเศร้าหมอง
"ฉันจำได้ว่า...ฉันเห็นเงาๆหนึ่ง...แล้วก็มีเสียงปืน พอฉันวิ่งไปดู ดงแฮก็นอนจมกองเลือด..."
คิบอมเบิกตากว้าง...หันขวับไปมองที่ดงแฮที่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ คิบอมกับจองซูเดินไปเรื่อยๆจนถึงห้องเรียน ก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ประจำ....นัยน์ตาของดงแฮจับไปที่ใบหน้าของจองซูอย่างคิดถึง...มือบางที่พยายามจะสัมผัสตัวของจองซูแต่ก็ทำไม่ได้.....
ทำไมนะ....
"ลีทึก....ฉัน...ฮึก..."ดงแฮพึมพำเรียกชื่อที่ฟังไม่คุ้นหู จองซูที่กำลังก้มหน้าเงยหน้าขึ้นพลางหันซ้ายหันขวา
"เหมือนฉันได้ยินเสียงดงแฮ! คิบอม ดงแฮอยู่แถวนี้ใช่มั้ย!?!"คำถามลุกลี้ลุกลนพร้อมรอยยิ้มที่เจือความเศร้าถูกส่งมาหา คิบอมพยักหน้าเบาๆ...ในใจยังคงสงสัยอยู่กับดงแฮที่มีการตายอันลึกลับ.....
ถูกฆาตกรรม?.....
สาเหตุล่ะ?.....
แต่เขาก็รู้มาอีกเรื่องว่าดงแฮกับจองซูไม่ใช่กิ๊กเก่ากันอย่างแน่นอน= =''
โล่งใจ....
กิ๊กทั่วเกาหลีไปกับดงแฮ=[]=
"นี่ๆคิบอมม>[]< ฝากบอกทึกกี้ๆหน่อยสิว่าฉันคิดถึงเขามากกก~!"ดงแฮกระตุกแขนเสื้อคิบอม จนมันไหวพะเยิบพะยาบ..ทั้งๆที่บริเวณนั้นไม่มีลม จองซูมองภาพนั้นด้วยสีหน้าดีใจ...เพราะสำเหนียกได้ว่าคนที่ตนคิดถึงอยู่ใกล้ๆนี่เอง(นี่ไม่กลัวผีเลยเรอะ=[]=)
"นี่จองซู...คือดงแฮของนายเค้ามาอาศัยอยู่กับฉันน่ะ"เสียงอ้อมแอ้มของคิบอมทำให้รู้ว่าเจ้าตัวรู้สึกอึดอัดที่ต้องบอก ไอ้เรื่องแบบนี้มันมีกันปกติซะที่ไหนล่ะ"เค้าฝากบอก...อะไรนะ...ทึกกี้ๆอะไรเนี่ยล่ะว่าเขาคิดถึงมาก"
"หือ....ทึกกี้นั่นชื่อเล่นของฉันเอง ดงแฮน่ะตั้งให้ฉัน เขามักจะเรียกฉันว่าลีทึกน่ะ"จองซูยิ้มบางๆ สีหน้าสดใสขึ้น"แล้วที่นายมองเห็นเขาได้เนี่ย....เหมือนนิยายเลยเนอะ^ ^ หรือพวกนายอาจจะเป็นคู่แท้ก็ได้...งั้นฉันจะอนุญาตให้นายเรียกฉันว่าลีทึกนะคิบอม^O^ ถ้าไม่เรียกฉันโกรธนะ!"
คิบอมอ้าปากค้างกับการคิดเองเออเองของเพื่อนสนิทอย่างปาร์คจองซู...หรือที่ตอนนี้เขาต้องเรียกว่าลีทึก หันหน้าไปมองวิญญาณแบ๊วและหน้าแดงขึ้นมาแวบนึง....
คู่แท้ปาฏิหาริย์....
เขินนะเนี่ย=/////=.............
"อย่าว่าแต่ฉัน คังอินนายน่ะไปไหนแล้ว"ย้อนกลับด้วยจุดอ่อนที่ทำให้เพื่อนที่ออกจะเงียบๆคนนี้หน้าแดงเมื่อพูดถึง'คิม ยองอุน'หรือ'คังอิน' ว่าที่คนรักของจองซูที่ตอนนี้คังอินกำลังตามจีบอยู่
"ไป...ไป...หาหมีในป่ากว้างแล้ว>////< นี่ๆ คิบอม นายต้องเป็นล่ามให้ฉันกับดงแฮนะ ฉันคิดถึงเขามากเลยล่ะ"จองซูยิ้มสดใสพลางหยีตามองไปที่อากาศโล่งๆ....แต่เขารับรู้ได้ว่าดงแฮอยู่ตรงนั้น
"คิบอม^ ^ ดีแล้วๆ ถามทึกซิว่าตอนนี้เหงามั้ย~"
ชายหนุ่มแก้มป่องได้แต่เซ็งที่ตัวเองกลายเป็นสื่อกลางระหว่างคนกับผี แต่พอเห็นใบหน้าที่มีความสุขของดงแฮและจองซูมันก็ดีใจ....ไม่รู้สิเนอะ......
ในด้านของปาร์คจองซู อันที่จริงเขากังวลกับการตายของดงแฮที่มีเขาเป็นผู้รู้เห็นสภาพคนเดียว....ความรู้สึกกังวลนี่เขาไม่อยากให้ดงแฮรู้ เพราะกลัวไอ้แอ๊บแบ๊วนี่จะตระหนกไปซะก่อน....แต่สภาพของดงแฮที่ถูกกระสุนเจาะหัวใจ ใบหน้าหวานที่เปรอะไปด้วยเลือดกับดวงตาที่เบิกกว้างอย่างตกใจทำให้เขาอยากร้องไห้มาตลอด เสียงหัวเราะของใครบางคนที่ห่างออกไปกับเสียงเก็บปืนมันยังคงเตือนเขา....ที่เขาทำได้คือรีบแจ้งตำรวจก่อนจะวิ่งเข้าไปหาเพื่อนที่เหมือนน้องชายซนๆของตัวเองและร้องไห้....
ดงแฮเป็นคนที่ขาดความอบอุ่น....
เขารู้..และเขาก็พยายามให้ความอบอุ่นแก่ดงแฮ.....
แต่ทำไมดงแฮต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยนะ....
ที่เขารู้ตอนนี้....สิ่งที่เขาสัมผัสได้คือความรู้สึกที่แล่นวาบเข้ามาหาตัว ในทันทีที่คิบอมเดินเข้ามานั่งข้างๆและเหลือบมองไปที่ข้างๆตัวตลอดเวลา ความรู้สึกเคยคุ้นแล่นเขามาจนต้องเดินไปถามคำถามเพี้ยนๆนั่น.....
ดีแล้วล่ะที่ตอนนี้ดงแฮมีคิบอมดูแล......
แต่ที่เขาค้างคาคือการตายของเจ้าตัวดี....
เขาต้องรู้ความจริงให้ได้...
เวลาผ่านไปชั่วขณะที่ดงแฮกับลีทึกพูดคุยกันผ่านตัวกลางอย่างคิบอม แต่เมื่อมีคนเข้ามาเต็มห้องก็ต้องเลิกซะก่อน นักเรียนหญิงก็แอบชะเง้อมองคุณชายคิมอย่างสนใจ คู่หูคู่เงียบของห้องได้แต่ก้มหน้าก้มตามองกันเอง ดงแฮก็ถือโอกาสลอยว่อนเป็นชัตเตอร์ไปรอบห้อง จนถึงเวลาเข้าเรียน....
"อาจารย์ยังไม่มาอีกเหรอ?"ดงแฮบินโฉบลงมาถามคิบอม ร่างสูงส่ายหน้านิดๆจนแทบมองไม่เห็น แต่พอดงแฮจะถามต่อก็ถูกขัดด้วยเสียงประตูเปิดและนักเรียนที่เงียบลงทันควัน
"มาแล้ว....."คิบอมพึมพำ
ร่างที่ก้าวเข้ามาในห้องพร้อมหนังสือเรียนหนาหนึ่งปึกนั้นคือร่างโปร่งของชายในวัยยี่สิบกว่าๆ แต่ใบหน้าหวานยิ่งกว่าผู้หญิง ผมยาวประบ่านั่นยิ่งทำให้เจ้าตัวดูหวานมากขึ้น...ร่างผอมบางนั่นดูไม่น่าจะแบกหนังสือหนักขนาดนั้นได้...อาจารย์คนนี้เป็นอาจารย์ที่คิบอมคุ้นด้วยมากที่สุดในโรงเรียน
"โย่ว็อทซั่บบ~"
แต่คำที่เอ่ยออกมาคำแรกทำให้ร่างบางของวิญญาณงุนงง ครูบ้านไหนเค้าทักทายนักเรียนแบบนี้วะ= =??
แต่ว่า...ดวงตากลมโตของอาจารย์ที่กวาดมามองเขาที่กำลังลอยตัวเหลือหัวคิบอมทำให้เขาตกใจ ใบหน้าหวานนั่นฉีกยิ้มให้ดงแฮและเลยผ่านไป
"เช้านี้มีเรื่องจะแจ้งอยู่นิดเดียว เรื่องที่หนึ่งคนที่ได้รับใบประกาศเมื่ออาทิตย์ก่อนเดี๋ยวพักกลางวันไปที่ห้องปกครองด้วย"เสียงหวานเอ่ยเรื่อยๆ ดวงตาจ้องไปที่วิญญาณที่ลอยตัวสบตากับเขาอย่างขำๆ คิบอมมองตามสายตาก็รู้ว่าอาจารย์กำลังจ้องอะไร...
'คิมฮีชอล'อาจารย์ของเขา....เห็นผี?
คนที่เข้ามาเป็นอาจารย์ตั้งแต่อายุยี่สิบสาม แถมถูกผู้อำนวยการตามจีบไม่เว้นแต่ละวันนี่นะ.....
"แล้วก็..เรื่องสุดท้าย"คิมฮีชอลเปรยยิ้ม ไม่สนใจนักเรียนที่เริ่มคุยกันเอง"ถ้าใครจะเอาอะไรติดเข้ามาในห้อง ก็ดูแลให้ดีๆแล้วกัน"
นัยน์ตาใสสบกับคิบอม คนที่เอา'อะไร'ติดเข้ามาด้วยและเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้ร่างสูงอ้าปากค้างมองหน้าดงแฮแบบงงๆ
"เจ๊ฮีชอลเห็นดงแฮเหรอ?"จองซูเอียงหัวมากระซิบเบาๆกับคิบอม ร่างสูงพยักหน้าเบาๆและหันไปมองดงแฮที่ตอนนี้กำลังไปเปิดอ่านการ์ตูนหลังห้อง....แววตาของอาจารย์ที่มองมาที่ดงแฮดูเหมือนมีอะไรบางอย่างซ่อนไว้....
"อือ.....จอ...เออไม่ใช่ ลีทึก นายต้องช่วยฉันสืบเรื่องดงแฮนะ"
เพราะอะไรไม่รู้ทำให้คิบอมพูดออกไปว่าอย่างนั้น จองซูเบิกตากว้างด้วยความคาดไม่ถึงก่อนที่จะพยักหน้า
"ฉันก็อยากรู้ว่าใครกันแน่ที่ฆ่าดงแฮ..........."
_____________________________________
ย้อนกลับไปเมื่อสามสิบนาทีก่อน...ตัดไปห้องแจจุง
"ฮันกยองงงง=O="
เสียงหวีดแหลมดังเข้ามาในห้องทำให้หนุ่มชาวจีนเลิกคิ้ว มือวางหนังสือกำลังภายในลงและหันไป กะจะอ้าปากทักทายเพื่อนหน้าสวยซักคำ...แต่ไอ้คนที่ลอยละล่องผ่านสายตาใครหลายๆคนมาทำเอาอ้าปากค้าง=[]=
"นักเรียนใหม่ของนายเหรอแจ?= ="
"อื้อ! ฉันไปขอผอ.มาละ หมอนี่คือจุงยุนโฮ คนหน้าหมี~ เค้ามาเยี่ยมร.ร.เราน่ะ=w="เหตุผลบ้าๆที่ทำให้ยมฑูตได้เรียนร่วมกับคนทำเอาหนุ่มจีนงงสุดขีด เหล่านักเรียนที่อยู่ในห้องเรียนต่างทำตาถลนมองยุนโฮที่ดูเหมือนกึ่งเดินกึ่งลอยเข้ามาในห้องกับหนุ่มหน้าสวยที่ดังพอๆหนุ่มฮอตของโรงเรียน...ยมฑูตหน้าหมีขมวดคิ้วนิดๆเพราะไม่ชอบใจนักกับการตกเป็นเป้าสายตา เหล่านักเรียนเริ่มสุมหัวปรึกษาถึงข่าวที่ได้รับมาใหม่ แจจุงวางกระเป๋าก่อนจะหันไปคุยกับฮันกยอง
"นายเอายุน...อะไรของนายมาทำไม= =??"
"มาเปิดหูเปิดตา คลายความหน้าหนาในตัว"
ตอบได้....
ไม่เสียศักดิ์ศรีเจ้าแม่จอมโหดมากมาย-*-
ไอเย็นบางๆแผ่ซ่านมาจากคนที่ลากเก้าอี้ใครซักคนมานั่ง ยุนโฮตวัดตามองแจจุงที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ก่อนจะตัดสินใจลอยหนีไป เพราะไม่อยากทนรับความอับอายขายหน้าไปมากกว่านี้...ร่างสูงๆของยุนโฮทะลุกำแพงออกไปพาเอาคนในห้องตาถลน แจจุงเบ้ปากพลางหันไปจัดโต๊ะต่อ...
ไอ้หมีนี่....
กวนประสาทชิบเป๋งเลย-*-
"ว่าแต่...."เบือนหน้าจากกำแพงสีขาวที่ยุนโฮเพิ่งทะลุออกไปเมื่อไม่กี่นาทีก่อน แจจุงหันมายิ้มให้ฮันกยองที่เริ่มเสียวสันหลังวาบ"เมื่อวานสอนไรให้ฮยอกมัน- -??"
"แหะๆ....==;;;"
"มาให้เตะเลยนะไอ้แผ่นดินใหญ่!! น้องฉันเกือบเสียความบริสุทธิ์เพราะแก๊!!>[]<"
______________________________________
ดวงอาทิตย์เลื่อนผ่านหัวไป...จนถึงเข็มนาฬิกาสั้นชี้เลขสองเกือบสาม จุนซูปาดเหงื่อเพราะตอนนี้อากาศร้อนเหลือทน อาจารย์ยังจะมามีเทสต์อะไรงี่เง่าให้เขาทำเล่นอีก...ประวัติศาสตร์นี่มันถูกกับหมอผีที่ไหนเล่า!!!!
เบือนหน้าไปมองฮยอกแจที่ฮัมเพลงหงุงหงิงอยู่ที่โต๊ะข้างๆ ดูท่าไอ้ไก่จะทำข้อสอบเสร็จแล้วเรียบร้อย แปลกที่มันแบ๊วเรื่องปกติ แต่ไอ้เรื่องเรียนๆเขียนๆล่ะมันแม่นนัก...ประวัติศาสตร์เกาหลียุคเก่านี่มันก็น่า....
เว้ยย!!!
จุนซูมุ่นหัวคิ้วก่อนจะเตะเท้าไปที่ไหอย่างระบายอารมณ์ หูได้ยินเสียงโวยจากคนในไห...จุนซูเบ้ปากพลางจิ้มปากกาไปที่ข้อสอบอย่างหงุดหงิด...
อาณาจักรสามอาณาจักรมันมีอะไรมั่งว๊า!!!=[]=
เขามองเห็นศูนย์ลอยมาไกลๆ...อะไรดลใจให้อาจารย์เทสต์ขึ้นมาวันนี้เนี่ย!~
"อาณาจักรทั้งสามอาณาจักรมีโกคูรยอ ชิลลา แพกเจ ชิลลารวมกำลังกับราชวงศ์ถังของจีนเพื่อเข้าครองอีกสองอาณาจักร...อ้อ แล้วก็ในราชวงศ์โชซอนเป็นสมัยที่อักษรฮันกึลถูกคิดค้นขึ้นมาด้วย"
เสียงเล็กๆดังขึ้นข้างหู จุนซูสะดุ้งเฮือก...อาจารย์จ้องมาอย่างจับผิด จุนซูยิ้มแหยๆและทำเป็นขีดๆเขียนๆ นัยน์ตาสีเข้มจ้องไปทางที่ร่างสูงประมาณหนึ่งฝ่ามือที่ปีนขึ้นมาจากไหน
"แล้วข้อนี้ล่ะ"
น่าน...ทุจริตกันซึ่งๆหน้า...
แต่ว่า...คราวนี้ทุจริตผ่านยมฑูตจิ๋วนี่น่ะสิ...
กุมารทองยิ้มภูมิใจและเกาะไหล่จุนซูไปมองข้อสอบ เสียงทุ้มๆของยูชอนตอบคำตอบออกมาอย่างลื่นไหล ไอ้ประวัติศาสตร์เกาหลีนี่มันอยู่ในหัวของเขาอยู่แล้ว....เขาเล่นเกิดมาก่อนไอ้เรื่องแบบนี้ตั้งนาน....
อิยะฮะฮะฮะฮ่า~!!!
"เกาหลีเป็นอิสระจากญี่ปุ่นในวันที่18สิงหาคม พ.ศ.2488 จากนั้นเรื่องสงครามเย็นที่เกิดในปีค.ศ.1948 เอ้า หมดแล้ว นายได้เต็มแน่นอนจุนซู"
เสียงกระซิบสุดท้ายจบลงพร้อมกระดิ่งเลิกเรียนพอดี จุนซูยิ้มกริ่มพลางส่งกระดาษสอบไปข้างหน้า...วิชานี้เขาได้คาบเส้นหรือไม่ก็ตกตลอด นี่ล่ะครั้งแรกที่เขาจะได้เต็ม!!>[]<
"จุนซู...ทำได้มั้ย?"ฮยอกแจหันหน้ามาถาม ใบหน้าใสดูตกใจนิดๆเมื่อเห็นยูชอนกระโดดจากไหล่ลงไหไปเรียบร้อย..จุนซูยิ้มสดชื่น แน่นอนว่ามันไม่เคยเกิดขึ้นในคาบประวัติศาสตร์
"ฉลุยเลยล่ะไก่น้อย>O<!"เอามือไปลูบหัวฮยอกแจพร้อมส่งสายตาไปหาไห เพื่อนร่วมห้องของเขาดูไม่ค่อยอยากเข้าใกล้ไหนี่ซะเท่าไหร่...แหงล่ะ ตั้งแต่แบกมันเข้ามาในห้องก็มีไอสีม่วงลอยออกมาซะเด่นชัด-*-"เย็นนี้ไปเดินห้างกัน ฉันจะเลี้ยงไอติม^O^"
"หือ?"ไก่แบ๊วตาโต เพราะไม่เคยที่โลมาดองเค็มตัวนี้จะเลี้ยงอะไรก่อน
"เลี้ยงขอบคุณน่ะ"ว่าจบก็เดินไปที่ไหและกรอกเสียงลงไป"ยูชอน...นน...กุมารทองงง เย็นนี้ฉันเลี้ยงไอติมนะ^O^"
"แล้วข้าจะกินยังไง คงไม่ตักหย่อนลงไหมาทีละช้อนนะ= ="
"ไม่ต้องกังวล~ ฉันมีคาถาอีกบท..รอให้เราไปหาพี่แจจุงก่อนแล้วฉันจะใช้><"
ว่าแล้ว....พอกริ่งดัง จุนซูจูงมือฮยอกแจออกไปข้างนอกอย่างที่ทำทุกวัน มือหนึ่งก็กุมไหไว้แนบอก เดินผ่านท่ามกลางสายตางงๆของนักเรียนนอกห้อง...
"จุนซู..กลับบ้าน=[]=!~"
เสียงของพญามารประจำบ้านทำให้หมอผีหันไปยิ้มกับไห....ทำเอาคนที่อยู่ในไหหน้าแดงไปทีเดียว....
ไม่นึกว่าไอ้หมอผีบ้านี่จะยิ้มใส่...
น่ารักอ่ะ=..=.....
เขินอยู่คนเดียวในไหและก็ไม่ได้สังเกตว่าจุนซูเดินออกมาจากบริเวณนั้นเรียบร้อย...ร่างสูงแนบหน้าลงกับผนังเย็นๆของไหสีม่วงลงอาคมนั่นและรับรู้ว่าคู่คิเฮและยุนแจกำลังลอยอยู่ไกลๆ....โดยมีรุ่นพี่ของเจ้าหมอผีที่พูดเพี้ยนๆกำลังจ้องฮยอกแจตาปิ๊งๆอยู่....
นี่ล่ะน้ามนุษย์........
เรื่องเยอะซะจริง.....
ส่ายหัวเบาๆก่อนจะล้มตัวลงนอนในเต็นท์ที่เอามาตั้งในไหสีม่วง เพื่อรอเวลาที่จุนซูจะพาไปที่ไหนซักแห่ง...อากาศร้อนๆกับการกระแทกของรถเมล์อยู่รอบๆตัวเขา แต่ปาร์คยูชอย ยมฑูตผู้ยิ่งยงก็ยังคงหลับอยู่ในเต็นท์....ณ ไหหมอผีเพี้ยนต่อไป.....
_____________________________________
หือม์........
"ไอ้กุมารทองง>O< ตื่นได้แล้ววว~"
เสียงแหลมๆแว้ดขึ้น ลอดผ่านปากไหลงมากระทบหลังคาเต็นท์จนมันพะเยิบพะยาบ จุนซูก้มลงมองเต็นท์อันเล็กนิดเดียวและรอเวลาที่ยมฑูตจะคลานออกมา เมื่อยูชอนคลานออกมา...นิ้วเรียวเล็กก็คีบหลังเสื้อทักซิโดของยูชอนขึ้น
"นายเปลี่ยนชุดก่อนสิ ฉันไม่อยากเดินกะคนบ้า=O="
"เห.....นี่มันชุดทักซิโดที่ได้รับความนิยมสูงสุดในนรกเลยนะเฟ้ย>[]<!...ราคาตั้งกี่วอนรู้มั้ยห๊ะ!!~"
"ถ้าไม่เปลี่ยนไม่ต้องออกจากไหมาชมโลกภายนอก= ="
"ครับ...= ="
จุนซูยิ้มอย่างพอใจก่อนจะดีดยมฑูตกลับไหไป ตอนนี้เขากำลังนั่งอยู่ในร้านอาหารแห่งหนึ่ง...ตรงมุมอับหน่อยๆ เวลายูชอนโผล่หัวขึ้นมาจะได้ไม่เป็นที่ตกใจนัก
"เสร็จแล้ว"
เสียงบูดๆดังขึ้น จุนซูก้มลงมองก่อนขมวดคิ้วมุ่น เมื่อเห็นยูชอนใส่กางเกงม่วงเสื้อเหลือง= ='''
Sky~
"นายไปซื้อเสื้อผ้าแบบนี้มาจากไหนเนี่ย..=[]="
"ตลาดของมือสองที่ทางสี่แพร่ง แยกกระทะทองแดง"ตอบอย่างภูมิใจโดยไม่ได้สังเกตว่าหมอผีกำลังจะหมดความอดทน ร่างบางเอามือประกบกันก่อนท่องมนต์ ชุดตัวเล็กๆก็ลอยออกมาในมือ เจ้าตัวโยนลงไปทับหัวยูชอนก่อนจะสั่งเสียงเขียว
"ใส่ไปเลย! ถ้าไม่ใส่อดออกเว้ย!!!"
จุนซูวางไหไว้ที่เดิมก่อนจะไปสั่งอาหารกับพนักงานที่เดินมาพอดี ทิ้งให้ยมฑูตเกาะไหมองตาม.....
ไม่เคยมีใครเอาใจใส่กับข้านานมากแล้ว....
ไม่เคยโดนบังคับให้ใส่เสื้อผ้าล้าสมัยแบบนี้นานแล้ว...(แล้วชุดแกมันนำสมัยมากเนอะ= =++)
หมอผีเพี้ยนนี่คนแรกเลยล่ะ....โฮะๆๆ
"เสร็จแล้วใช่มั้ยไอ้ไก่ ออกมานี่!"สั่งพลางคีบเจ้าตัวเล็กขึ้นมาบนมือ"โอมมม.....ไรซิ่งซันนน>O<~!!!"
แสงเล็กๆวาบขึ้นที่มือของจุนซู.....ร่างจิ๋วๆของยูชอนเลือนหายไปแล้ว....เหลือแต่ชายหนุ่มร่างสูงในชุดเสื้อสีขาวกางเกงยีนส์เท่านั้น.....
"จุนซู......"
"นี่นายจริงอ่ะ=[]=....."
"ทำไมล่ะฟะ= ="
"หล่อ....."
พึมพำกับตัวเองเบาๆและอดหน้าแดงไม่ได้ คนหูไวก็จับเสียงนั้นได้ มุมปากยกยิ้มขึ้น....ก่อนที่จะขยับตัวเข้ามาชิดกับจุนซู
"ข้าหล่อขนาดนั้นเลยเหรอ?..."
"ไม่!...เอ่อ.....ไม่ๆๆๆ>O< อาหารมาแล้ววว"
อาหารถูกลำเลียงมาเสิร์ฟบนโต๊ะ จุนซูเบือนหน้าจากคนหล่อไปที่อาหาร แก้มใสยังคงมีรอยแดงระเรื่อ ยูชอนผิวปากสบายใจที่ได้แกล้งคน....
"นี่จุนซู ทำไมเจ้าถึงทำให้ข้ากลายเป็นแบบนี้ได้ล่ะ= ="
"ฉันใส่เวทพันธนาการลงไปพร้อมกับใช้เวทคืนร่างเดิมให้ นายจะไม่มีสิทธิ์กลับนรก"ยกส้อมขึ้นชี้หน้าอีกคนที่ถูกอัปเปหิไปอยู่ฝั่งตรงข้าม"ยกเว้นฉันจะตัดบ่วงนี่ออก"
จุนซูชี้ไปที่รอยอะไรซักอย่างที่ดูเหมือนรอยตีตราบนแขนของยูชอน มันเป็นโลมาโต้คลื่นสีม่วงกำลังขยับดุ๊กดิ๊ก=____=
"ลายปัญญาอ่อน"
"ชิ! มาว่าแบบนั้นได้ไง อุตส่าห์นั่งทำนะ!!~"
เสียงใสว่างอนๆก่อนจะสะบัดหน้าหนี ยูชอนยิ้มขำใส่หมอผีขี้งอนตรงหน้า....
ไม่เคยมีใครทำให้เขายิ้มแบบนี้มาตั้งห้าร้อยสามสิบห้าปีแล้ว.....
และสายสัมพันธ์ของยมฑูตกับหมอผี....ก็เริ่มขึ้น ณ ไหและอาณาเขตของสายสิญจน์
______________________________________
[MeaN Talks:]
หึหึหึหึ!!
อัพตอนหกโมงครึ่ง...
พี่เมย์ช่างน่าสงสาร โครงงานรับมอสี่= =;;;(เน็ตบ้านพี่เค้าก็ใช้มะได้)
เปิดเทอมเป็นอะไรที่เครียด??...มั้ง
แต่ตอนนี้กำลังเร่งเก็บเงิน=O=
สปอยล์ตอนหน้า***
“อ้ะ! ซองมินกลับไปซ่ะ!!!”>O<!
“อะไรน่ะพี่จุนซู” =O=”
“กลับไปซ่ะ! ไม่งั้นนายจะมีอันตราย ลางฉันบอกมาแบบนั้น!”จุนซูบอกเสียงเฉียบขาด “และถ้ากลับไปนายจะเจอคู่แท้~”
เท่านั้นแหล่ะลี ซองมินก็วิ่งหน้าตั้งฉันรักเธอออกไปทันที
“วันหลังผมจะมาเยี่ยมใหม่นะคร้าบบบ~!!”
โฮะๆๆๆ.....ซองมินเป็นบ้าไรไม่รู้เนอะ พี่เมย์แกก็เข็นออกมาได้ฮาเสมอ=____=!!
เม้นค่าาา
ความคิดเห็น