Prince With Soul...วิญญาณสยอง เจ้าชายแสยง
[Part 6] Realize My Life?....อาการระลึกชาติ
ก้อนเนื้อข้างในทางด้านซ้ายที่ไม่มีอยู่ไปนานแล้วกลับเต้นขึ้นมาอีกครั้งอย่างน่าประหลาด
หรือผมจะคืนชีพ!! O_O”
เดอะ ดงแฮ รีเทิร์น อะโช๊ะ! >O<
“ดงแฮนายเป็นไข้รึเปล่า...หน้าแดงๆ”คิบอมว่าพลางเอามือมาวางไว้กลางหน้าผากด้วยความเป็นห่วงและนั่นก็ทำให้ผมหน้าแดงฉ่าทันที
ทำไมเป็นแบบนี้เนี่ยย!!
กริ๊งก่องงงง...
เสียงออดหน้าประตูบ้านดังขึ้นพร้อมๆกับแจจุงที่เปิดประตูเข้ามาในห้องประเคนคำสั่งให้ถึงที่ เดลิเวอร์ลี่ส่งถึงที่ถึงห้อง
“ไปเปิดประตูเด่ะไอ้บอม” =O=
“พี่อ่ะ...ใช้ผมทุกทีเลย เกิดเป็นน้องนี่อนาถชิ่!”คิบอมลุกขึ้นบ่นเบาๆเหมือนเสียงยุงบิน แจจุงไม่สนใจเพราะกำลังสนใจหมีที่ทำหน้าเหมือนซังกะตายกับปลอกคอ
เกิดเป็นยมทูตมาหลายร้อยปี...ดันมาโดนจับใส่ปลอกคอ
มันช่างหน้าขายหน้า...แต่ก็ยังดีกว่ายูชอนล่ะน่า
คิบอมหัวเราะหึๆ ขณะมองหน้ายุนโฮกับพี่ชายสลับไปมา ลูกชายคนเล็กของตระกูลคิมค่อยๆเดินลงไปข้างล่างเพื่อประตูรับแขกโดยมีดงแฮลอยตามมาเหมือนชัตเตอร์ - -*
แอ๊ดดด
“หนูบอม...เป็นยังไงบ้างจ้ะ”คุณป้าที่มาพร้อมตะกร้ามะม่วงแต่คนละคนกับฟิคเรื่องที่แล้วฉีกยิ้มทักทาย คิบอมรับตะกร้ามะม่วงเข้ามาถือแล้วขอบคุณ คุณป้าจึงถือโอกาสรวบตัวเด็กน้อยเข้ามากอดทันที
ดงแฮมองตาค้าง...นึกไม่ถึงว่าคิบอมจะมีรสนิยมแบบนี้
และคุณป้าคนนั้นก็เป็นโลลิค่อน >O<!
“ป้าเรียวอุคฮะ...ขอบคุณมากๆเลยนะ ทุกอย่างที่ป้าให้ครอบครัวผมมันมากมายนัก”คิบอมบอกยิ้มๆ
ตอนต้นเรื่องผมก็เคยบอกไปแล้วใช่มั๊ยครับว่ามีผู้ใหญ่คอยดูแลกิจการธุรกิจของบริษัท นั่นก็คือป้าเรียวอุคกับคุณลุงเยซอง (คนเขียนแอบฮา...ป้ากะลุง -*-)
คุณป้าเรียวอุคเป็นคนใจดีมีน้ำใจคอยแบ่งอาหารและดูแลพวกเราด้วยดีมาโดยตลอด ส่วนลุงเยซองผมไม่ค่อยได้เห็นเขาหรอกเค้าเป็นคนมีปมปริศนา
เค้าชอบใส่เสื้อสีดำกับแว่นตาดำเหมือนพวกมาเฟีย ชอบกลับบ้านตอนดึกๆดื่นๆด้วยใบหน้าที่ถมึงทึงแต่บางทีก็ยิ้มกว้างเสียจนน่ากลัว
“จ๊ะเอ๋...คิบอม” >O<!
“เย้ยย!...ลุงเย่ฮะ วันนี้อยู่บ้านด้วยเหรอ?” =O=”
สิ่งมีชีวิตวัยทอง (เยซองเขกหัวไป 1 ที) ที่โผล่มาจากหลังป้าเรียวอุคยิ้มกว้างทักทายผมก่อนจะบอกด้วยน้ำเสียงแจ่มใส
“ธุรกิจของตระกูลคิมกำลังไปได้ดีนะเออ...” ^ ^
“ขอบคุณฮะ” ^ ^”
ผมโค้งตัวขอบคุณคุณลุงข้างบ้านอีกครั้งเพราะพวกเค้านี่แหล่ะทำให้ธุรกิจตะกูลคิมไม่ล่มจม เพราะตอนแรกกะส่งพี่แจจุงเป็นผู้บริหารแต่มันก็แสนจะกลัวธุรกิจจะล้มละลาย
หลังจากคุยกับเยซองกับเรียวอุคได้สักพักผมก็เดินกลับเข้าบ้านพร้อมปิดประตู คิบอมเดินถือตะกร้ามะม่วงไปวางบนโต๊ะอาหารพี่แจจุงคงดีใจกับอาหารฟรี
งกจริงพี่ใครวะ? - -
“นี่...คิบอม”
“วอซ?”หันไปตอบรับวิญญาณด้วยภาษาไฮโซ ดงแฮลอยเข้ามาใกล้ๆก่อนจะบอกด้วยผมด้วยใบหน้าครุ่นคิด
“ฉันเหมือนคุ้นๆกะลุงเยซอง”
“หมายความว่ายังไง...”
“เหมือนก่อนตาย...เค้าอยู่กะฉัน”ดงแฮทำท่านึกแต่คิบอมที่เมื่อคืนเพิ่งนั่งดูคู่กรรมกับแจจุงนั้นคิดไปไกลสุดกู่ซ่ะแล้ว
ลุงเยซอง = โกโบริ
ดงแฮ = อังสุมาริน
“ก่อนตาย...เค้าอยู่กะฉัน”ดงแฮบอกเสียงเลื่อนลอย คิบอมขมวดคิ้วแล้วภาพบางอย่างก็แล่นวาบเข้าหัว
“ดงแฮอย่าตายนะ!!”
“ฉ...ฉันไม่ไหวแล้วเยซอง~”ดงแฮบอกเสียงพร่ากับคนที่กอดเขาไว้ในอ้อมแขน
“ดงแฮ!!...นายอย่าเป็นแบบนี้สิ นายจะทิ้งฉันคนที่รักนายไปแบบนี้ได้ยังไง!!”
“เยซอง...ฉันก็รักนาย...ย”
ย๊ากกกกกก!!...อย่ามาเย่ด๊องแถวนี้น้า~ >O<!
คู่แปลกพิลึก - -“
( คนคิดก็พิลึก = =” )
“คิบอมนายคิดอะไรอยู่อ่ะ”ดงแฮยื่นหน้ามาถามใกล้ๆ
ใกล้ขึ้น...ใจผมเริ่มเต้นรัว
ใกล้ขึ้น...
“เฮ้ยย! แกทำอะไรน้องฉัน!!”แจจุงผู้มีเสียงมาก่อนตัวร้องลั่นก่อนจะตามมาด้วยฝ่ามืออรหันต์หมายจะตบหัวดงแฮแต่เจ้าตัวคงลืมไปว่าจับตัวดงแฮไม่ได้
ดังนั้น...มันจึงผ่านหวืดหัวดงแฮไปแล้วมาแปะกลางหน้าผมแทน
“โอ๊ยยย!!”ผมร้องน้ำตาแทบไหล ดั้งผมจะหักมั๊ยเนี่ย TTOTT
“คิบอมพี่ขอโทษ...”แจจุงถลาเข้ามาดูหน้าน้องชายที่หน้าขาวๆเป็นรอยแดงของฝ่ามือ ถึงปากจะบอกว่าขอโทษแต่ทำไมผมเห็นพี่แสยะยิ้มล่ะ “เออ...พรุ่งนี้นายอยู่บ้านกับยุนโฮไปนะดงแฮ พวกฉันต้องไปโรงเรียน”
ดงแฮมองพี่ชายสุดสยองแสยงตามชื่อเรื่องแล้วทำตาโตแบบส่องแสงประกายวิ้งๆจนแสบตาเหมือนการ์ตูนผู้หญิงตาหวาน ตาเป็นไข่ห่านประมาณนั้นซึ่งผมไม่ชอบเลยผมชอบแบบคินดะอิจิ หรืออะไรก็ได้ที่มันบู๊กันเลือดสาด
“แกอยากไปด้วยเรอะดงแฮ....อ่านปากของฉันนะ....ไ-ม่-ใ-ห้-ไ-ป”แจจุงบอกดงแฮเป็นทำนองเพลง รักเธอ ของโต๋ ดงแฮทำปากบู้แล้วหันมาทำสายตาวิ้งๆนั่นใส่ผมแทน
เย้ย...อย่านะ
อย่าทำแบบนี้!....รู้มั๊ยว่าผมเป็นคนใจอ่อน
ยิ่งกับผีน่ารักๆแบบนี้แล้ว...
“ไปก็ไปสิ....” = =
ดงแฮยิ้มหวานแจจุงยิ้มเครียดส่วนผมน่ะเหรอ....ยิ้มไม่ออก - -“
“อ้าว...ยุนโฮ”ผมหันไปทักร่างหมีๆที่เดินผ่านมา คนถูกเรียกหันมามองแล้วเลิกคิ้วเล็กน้อย ความจริงก็เรียกไปงั้นๆแหล่ะ - -
“เออ...”แจจุงดีดนิ้วเป๊าะ ผมเริ่มขนลุก ยิ้มเครียดเมื่อครู่เริ่มแสยะ...ยุนโฮยั่งคงนิ่งในขณะที่พี่ชายตัวดีของผมเดินเข้าไปฉีกยิ้มให้ตรงหน้า “พรุ่งนี้ฉันจะพานายไปโรงเรียน...แนะนำให้เพื่อนรู้จักสักหน่อย”
ยุนโฮเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนจะยกมือโชว์ข้อมือที่ถูกรัดด้วยด้ายสีแดงเช่นเดียวกับของแจจุง
“เป็นไรไป...กะอีแค่ด้ายบ้าๆบอๆที่หมอผีบ้าๆบอๆเป็นคนผูกให้ ฉันก็แค่บอกเพื่อนไปว่านายกะฉันไปงานรับขวัญที่เดียวกันเลยได้ผูกมาก็จบ”=O=”
- -* << หน้ายุนโฮแม้จะนิ่งแต่เหงื่อก็ตก
=[]=” << หน้าผมกะดงแฮ
พี่ใครหว่า...แหลได้เนียนและน่าเกลียดสุดๆ
สรุปคือ...พรุ่งนี้ผมพาดงแฮไปโรงเรียนและไม่มีใครเห็นดงแฮและพี่แจจุงหิ้วหมีไป 1 ตัวคนเห็นเพียบ!!
ฮยอกแจไปโรงเรียนแบบเอ๋อๆเหมือนเคยส่วนพี่จุนซู...ผมคาดว่าคงหิ้วไหไปด้วยเป็นแน่
~แดดส่องฟ้าเป็นสัญญาณวันใหม่ พวกเราแจ่มใส~
“หือ...”เสียงประหลาดดังอยู่ในไหทำให้ผมกระพริบตาปริบๆมองเห็นยูชอนผู้หน้าสงสารกำลังร้องเพลงปลุก ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าถูกขังจนเพี้ยนไปเลยรึเปล่า
“ตื่นแล้วสินะจุนซู...ไปโรงเรียนได้แล้ว”
“นายเมาอากาศในไหเหรอยูชอน?”ผมถามไปอย่างงงๆ ยูชอนฉีกยิ้มอยู่ในไห คนตัวเล็กๆในไหเริ่มโปรยยิ้มเพลย์บอย
“ตอนนายหลับนายน่ารักรู้รึเปล่าจุนซู....”
คำชมที่มาแบบไม่ทันตั้งตัวทำเอาผมหน้าแดงฉ่าก่อนจะหันหน้าหลบความเขินลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำ แล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าไปเรียน
“ฉันมีตาทิพย์นะจุนซู จุ๊กกรู๊~”
“ห้องน้ำฉันแปะยันต์ลงอาคมโว๊ยย!! ไอ้ไก่หื่นน”ถึงจะตะโกนตอบโต้ไปด้วยเสียงกระโชกโฮกฮากแต่คนพูดกลับไม่ได้เป็นอย่างนั้นเลย ร่างเล็กยิ้มกว้างให้กระจกกับใบหน้าหวานที่แดงระเรื่อ
นายเป็นกุมารคนแรกที่ชมฉันเลยนะยูชอน....
แล้วเมื่อคืน...นายนั่งมองหน้าฉันตอนหลับทั้งคืนเลยรึเปล่าเนี่ย >///<
ผมมองพี่จุนซูด้วยสายตาแปลกๆเพราะพี่จุนซูนั้นแปลกๆน่ะสิ ถือไหแล้วพึมพำกับคนในไห บางทีก็หยอกเย้าบางทีก็ด่ากัน
คนอื่นที่ไม่รู้เรื่องเค้าจะหาว่าพี่บ้านะเนี่ย =O=
“นายทำแบบนี้ที่โรงเรียนไม่ได้นะจุนซู”แจจุงออกมาเตือน “เดี๋ยวฉันจะโดนกล่าวหาว่าอยู่ร่วมกับคนบ้า!”
สุดท้ายก็ปิดประโยคด้วยคำด่า - -
ผมกับคนอื่นๆเดินมาที่โรงรถที่จอดรถเบนซ์ไว้มากมายและหนึ่งในนั้นเป็นของยูชอนที่แจจุงลักเข้ามาเก็บ พวกผมอ้อมไปด้านหลังโรงรถและหยิบจักรยานมาคนละคัน
“ยุนนายขี่เดี๋ยวฉันจะซ้อนน!!”แจจุงบอกด้วยเสียงหวีดสยองจังหวะเดียวกับที่ผมขี่แล้วให้ดงแฮซ้อน จุนซูเอาไหวางไว้ที่ตะกร้าหน้ารถจักรยานและฮยอกแจซ้อนท้ายจุนซู
จักรยานบ้านเขามีเป็นสิบจนแทบเปิดร้านได้ บางทีก็ขี่สองคัน บางทีก็คนละคันแต่ไม่มีวันไหนที่ฮยอกแจได้ขี่เอง
เพราะ...กลัวว่ามันจะขี่ไปไม่ถึงโรงเรียน - -“
พอขี่ไปได้ครึ่งทางผมก็อ้าปากค้าง...
“แย๊กกกกกกก ไอ้ยุนโฮลงไปเดี๋ยวนี้นะ!!!”พี่แจจุงกรีดเสียงร้องโหยหวนเมื่อยุนโฮพึมพำอะไรบางอย่างก่อนรถมันจะลอยขึ้นเหนือพื้นดินแล้วบินฉิ่วหายลับไปจากสายตา
บางที...พี่แกคงรำคาญที่มันช้า
แต่ก็...น่าจะสงสารพี่ผมหน่อยก็ดี - -“
ความรู้สึกเหมือนเห็นอีที...มนุษย์ต่างดาวยังไงไม่รู้ ใครเคยดูบ้างครับอีที ผมเคยดูครั้งนึงมันเป็นมนุษย์ต่างดาวตาโปนๆตัวเขียวๆพอขึ้นจักรยานแล้วมันจะบินขึ้นฟ้าไป
นั่นแหล่ะ...คล้ายๆกะเมื่อกี้เลยผิดตรงที่อีทีไม่มีคนซ้อนแต่นี่มีคนซ้อนและร้องโวยวาย -*-
พอถึงโรงเรียนก็เห็นพี่ผมกำลังยืนรออยู่ด้วยอารมณ์บูดๆ ผมกระเซอะกระเซิงเหมือนไปขึ้นรถไฟเหาะมาข้างๆมียุนโฮยืนตีหน้านิ่ง
ผมเดินเข้าไปอย่างเหนื่อยๆนับตั้งแต่ดงแฮเข้ามาในชีวิตผม การอยู่อย่างสงบสุขก็หายไป...
“อรุณสวัสดิ์คิบอม”เสียงใสของเพื่อนร่วมห้องเดินเข้ามาทักส่วนดงแฮก็เอาอีกละ อาการระลึกชาติแต่นึกไม่ออกเนี่ย
อยากจะบอกว่า...ถ้าจะนึกกรุณานึกให้ออกด้วย มิฉะนั้นจะเกิดเหตุการณ์ที่ผมคิดไปมั่วซั่วอีกเหมือนเรื่องความสัมพันธ์ของเยซองกะดงแฮที่ยังคงคลุมเคลือ
“ฉัน...รู้จักเพื่อนนายคนนี้นะคิบอม”ดงแฮพูดเสียงสั่น บอกไม่ถูกความรู้สึกเหมือนอยากจะร้องไห้ยังไงไม่รู้
“สวัสดีจองซู...”ผมทักเพื่อนยิ้มๆ จองซูเดินเข้ามาใกล้ผมแล้วมุ่นหัวคิ้ว
“ทำไม...ฉันถึงได้รู้สึกเหมือนดงแฮอยู่ใกล้ๆนาย...”
“หา!!”ผมร้องลั่น จินตนาการเริ่มทำงานอีกแล้ว
สงสัย...ดงแฮจะกิ๊กเยอะ -*-
ความคิดเห็น