คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [Part 5] Innocent, Trick, Riddle....สอนมารยาทและปมปัญหา
Prince With Soul...วิญญาณสยอง เจ้าชายแสยง
[Part 5] Innocent, Trick, Riddle....สอนมารยาทและปมปัญหา
ดีนะครับเนี่ย...
ที่วันหยุดสุดสัปดาห์ได้มาบ้านไอ้แจ...และได้มาทำอะไรแบบนี้...
หึหึ....
ร่างสูงของฮันกยองเดินผ่านบ้านที่มีคนลอยละล่องผ่านไปมาสองสามคน ตั้งแต่คนหน้าหวานๆที่เดินตามคิบอมต้อยๆ จุนซูที่อุ้มไหไปมา(รู้สึกว่าจะได้ยินเสียงเอคโค่จากไหว่า'ปล่อยช้านนนน') คนที่แจจุงบอกว่าชื่อยุนๆอะไรประมาณนี้ทำหน้าเย็นและทะลุกำแพงหายไป โดยมีแจจุงวิ่งตามและโบกไม้เบสบอลไล่...ถึงตอนนี้หนุ่มจีนเวียนหัวชอบกล ยิ่งเข้ามาในบ้านเพื่อนคนนี้แล้วปวดหัวไม่มีที่สิ้นสุด
ถามอับดล อับดุลยังไม่รู้เลยว่ามันเกิดอะไรขึ้น-*-
"ป้ารี่อินฮะ"เสียงทุ้มเรียกแม่นมที่กำลังขัดบันไดอย่างเมามัน จางรี่อินหันมามองและยิ้มให้ฮันกยอง"ฮยอกแจอยู่ไหนฮะ?"
"อ๋อ....คุณหนูอยู่ในครัวค่ะ ตอนนี้กำลังจัดโชยุใส่เคาน์เตอร์อยู่"
ฮันกยองพยักหน้ารับรู้และเลี้ยวซ้ายไปทางห้องครัว ในใจเริ่มเต้นตึกตักๆ รอยยิ้มที่ห้ามไม่ได้ผุดขึ้นมาตรงริมฝีปาก
จะได้เจอหน้าอนาคตภรรยาแล้วเฮ้ย~!
อ่า...ฟังไม่ผิดหรอกครับท่านผู้อ่าน
แจจุงมันเกริ่นๆไว้ในตอนแรกใช่มั้ยว่ามีเพื่อนมันคนนึงชอบฮยอกแจอยู่?
นั่นล่ะผมเอง ฮันกยองคนนี้นี่ล่ะ!
แอ๊ด.....
ผลักประตูไม้บานสวยเบาๆก่อนจะแง้มหน้าเข้าไปในห้องครัวที่ไม่มีใครอยู่นอกจากร่างบอบบางหน้าตาใสซื่อที่ตอนนี้กำลังนั่งกินนมรสกล้วยอยู่บนโต๊ะไม้ ผมสีน้ำตาลเข้มระต้นคอ ไหล่บางที่โผล่พ้นเสื้อตัวโคร่งที่สวมใส่ทำให้ร่างสูงเกิดอาการหื่นขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ฮยอกแจหันหน้ามามองต้นกำเนิดเสียงและยิ้มออกมาด้วยใบหน้าอินโนเซนต์
"หวัดดียามเช้าฮะพี่ฮันกยอง^ ^"
"อื้อ..."
น่ารักอิ๊บอ๋ายเลยเว้ยยยยย!!!!!=O=
เสียงกรีดร้องในใจที่พูดออกมาไม่ได้เพราะคนตัวเล็กที่นั่งทำหน้าใสแป๋วอยู่บนโต๊ะ
"พี่มาทำอะไรเหรอฮะ?"
"แจจุงให้พี่มาช่วยสอนมารยาทให้ฮยอกแจน่ะ=w="
ดูอีโมติคอนหลังประโยคให้ดี มันบ่งบอกว่าตอนนี้หน้าของรุ่นพี่สุดหล่อกำลังคิดอะไรอยู่...ฉายาคาสโนว่าที่ได้รับมาสี่ปีซ้อนไม่ทำให้ใครผิดหวังง่ายๆ....
เมื่อความใสซื่อปะทะความเจ้าเล่ห์...อะไรจะเกิดขึ้น!!
"รู้มั้ยฮยอกแจ แจจุงบอกว่านายน่ะเอ๋อไปทั่วแล้วนะ^O^"
"ฮะ^ ^......"
"เพราะอย่างนี้ไงนายถึงน่ารัก..."
"อะไรนะฮะ?"
"เปล่าๆ...= ="
"ครับ^ ^ "
"นี่รู้มั้ย เวลาเพื่อนสนิทเค้าเจอกันจะทำยังไง"ร่างสูงตัดสินใจยกแผนการที่วางไว้ในหัวขึ้นมาใช้ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดพรายอย่างกลบไม่มิด ไม่ว่าใครก็ต้องดูออกว่าสีหน้าตอนนี้น่ะมันหื่นแค่ไหน เดินเข้าไปใกล้ๆและกอดเอวบางนั่นไว้ ซบลงไปตรงซอกคอขาว แต่สำหรับอินโนเซนต์อย่างร่างบางตรงหน้า....เอียงคอเอียงหัวดูยังไงก็ดูไม่ออก
"ไม่รู้ฮะ(- - )( - -)(- - )( - -)"
"แบบนี้ไง^O^"
ว่าแล้วเจ้าตัวก็หอมแก้มนิ่มๆของฮยอกแจไปทีนึง หัวเราะในลำคอเล็กน้อย ฮยอกแจเอียงคอมองทำตาใสซื่อ
"ไม่เคยรู้เลยอ่ะฮะ"
"ก็รู้ไว้ซะ....นี่...แล้วเวลาเพื่อนสนิทเค้าจะแสดงความรักต่อกันน่ะ ทำยังไงรู้มั้ย?"ฮันกยองรุกต่อ ในใจกำลังเริงร่าที่ได้กำไรไปเต็มๆ...ได้ทั้งหอมแก้ม โอบเอวคนที่ตัวเองแอบปิ๊งมาสองปีเต็มเนี่ย~ มันเป็นอะไรที่ยอดเยี่ยมเลยรู้มั้ย
ใช่ครับ...สองปีก่อนผมแอบชอบเจ้าตัวเล็กนี่อยู่ สมัยนั้นผมขึ้นมัธยมปลายปีหนึ่ง ฮยอกแจยังอยู่มัธยมต้นอยู่เลย...ตั้งแต่ที่ได้มาทัวร์บ้านเจ้าเพื่อนปากร้ายเป็นครั้งแรกก็เห็นคนที่นั่งกอดตุ๊กตาหมีสีขาวดูทีวีอยู่...นั่นล่ะครับ ผมประทับใจฮยอกแจตั้งแต่ตอนนั้นเลย
"ไม่รู้ฮะ(' ')"
เจ้าตัวทำหน้าแบ๊ว....ฮันกยองค่อยๆดันตัวรุ่นน้องลงแนบกับโต๊ะกินข้าว และคร่อมตัวเองตามลงไป....จนหน้าแนบชิดกับเจ้าคนหน้าซื่อที่ป่านนี้ยังไม่มีอาการหน้าแดง หรือขวยเขินให้เห็นแม้แต่นิดเดียว ไม่รู้ว่าใจแข็งหรือซื่อจนไม่รู้อะไรกันแน่ ใบหน้าหวานใสกับกลิ่นแชมพูหอมๆที่โชยออกมาทำให้ใบหน้าของรุ่นพี่หน้าแดงระเรื่อ...ริมฝีปากบางเฉียบก้มลงไปจนแตะกับปากของฮยอกแจ...
แต่ด้วยความสุภาพบุรุษ(ที่เหลืออยู่น้อยนิด)ทำให้ฮันกยองชะงักไว้แค่ลวนลามนิดๆหน่อยๆ...ร่างสูงละปากออกมาและเบือนหน้าซ่อนใบหน้าของตัวเองที่แดงระเรื่อ มือแกร่งกุมหน้าอกข้างซ้ายที่ดูเหมือนก้อนเนื้อข้างในจะเต้นแรงเกินปกติ ฮยอกแจมองฮันกยองด้วยใบหน้าซื่อใสตามปกติ
"ไม่ต่อเหรอฮะพี่ฮันกยอง?"
"ถามจริงเหอะนายใสอย่างนี้ตลอดรึเปล่า?"ร่างสูงที่ดูอดทนไม่ไหวถามออกมาด้วยใบหน้าไม่เข้าใจ ฮยอกแจหยัดตัวลุกขึ้นนั่งและเอามือลูบปาก
"ก็ตะกี้ผมรู้สึกดีนี่นา(-////-)"
ใบหน้าหวานแดงระเรื่อขึ้นมาแวบหนึ่ง...แค่แวบนึงจริงๆสิน่า.....
"งั้นพี่กลับนะ-/////-"ร่างสูงตัดสินใจบอกลาร่างเล็ก เพราะถ้าเกิดอยู่นานกว่านี้อาจอยากจับคนตรงหน้ากดให้มันรู้แล้วรู้รอดไปซะเลย....
"บ๊ายบายฮะ^ ^"ฮยอกแจยิ้มหวานและโบกมือลา ร่างสูงรีบหนีออกมาจากห้องครัว...เมื่อออกมาได้ก็พิงผนังพลางหอบหายใจ...
ทำไมมันน่ารักวะ!!!
ย๊ากกก!!!!
__________________________________
"ฮัน...เข้าไปไม่ถึงสิบนาทีนายจะกลับละ?"
เสียงถามของแจจุงที่เดินว่อนอยู่แถวๆห้องนั่งเล่น ในใจยังคงเคียดแค้นยุนโฮที่ทำให้เขาฟาดไม้ไปโดนตุ๊กตาหมีในห้องของเขาแทน แถมยังลอยทะลุกำแพงห้องซะจนคิบอมที่กำลังอ่านหนังสือแทบตกเก้าอี้ ...แถมไอ้วิญญาณหน้าหวานก็ยังก่อสงครามกับยุนโฮซะด้วย= =''
วิญญาณปัญญาอ่อน...ที่เขาต้องเผาชุดส่งไปให้ทุกวัน!!!=O=
"อื้อ...-////-"
"นายเป็นไข้?"
"ไข้หวัดนกน่ะ"
"นายท่าจะบ้า...กลับไปเถอะ พรุ่งนี้ยังต้องเรียนนะ ตื่นเช้าๆไปทำเวรกะฉันด้วย!!!=O="โบกมือไล่และในใจหมายมั่นว่าจะต้องทุบหัวยมฑูตอีกรอบให้ได้ ฮันกยองโบกมือลาก่อนจะเดินหายไปทางซ้าย แจจุงวิ่งขึ้นไปบนห้องตัวเองอีกครั้ง.....
"ยุนโฮ!!! มานี่นะ!!!!=O="
เสียงหวานเปล่งออกมาเต็มสตรีมเมื่อหาไม่เจอ...แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น สุดท้ายเลยเดินตามฮยอกแจไปที่ห้องคิบอมแทน...ไม่รู้ว่าไอ้ไก่นี่จะไปทำอะไรอีก คราวก่อนเข้าห้องคิบอมทีก็ไปให้สอนการบ้าน แต่สุดท้ายก็หลับคาเตียงคิบอม เดือดร้อนเขาต้องไปยกตัวไก่อืดลงมาจากเตียง...
สัญชาตญาณเขามันบอกว่ายุนต้องทำอะไรอยู่ในห้องคิบอมม!!!
หึหึ....
"คิบอม^ ^"
เสียงใสดังขึ้นพร้อมกับการหันหน้ามาจากกองหนังสือท่วมหัวของคิบอม = ='' ดงแฮที่ใส่ชุดตัวเก่าของแจจุงหันหน้ามามองอย่างสนใจ....เขาเพิ่งรู้มาจากเจ้าที่ที่อยู่ในบ้านนี้ว่าฮยอกแจเป็นญาติห่างๆของคิบอมที่ถูกฝากฝังให้มาอยู่บ้านนี้...และเจ้าตัวก็เรียนห้องเดียวกับคิบอม....แถมติดคิบอมมากกว่าใครในบ้าน...เพราะแจจุงก็...ไม่น่าจะไปใกล้ชิด- -'' ส่วนจุนซู...รายนั้นมีกุมารทองไว้พูดคุยเรียบร้อย
เขาคิดผิดรึเปล่านะที่มาหลบยุนโฮในบ้านนี้...= ='
"ยุนโฮ~ หึหึ"
เสียงของแจจุงดังขึ้นหน้าประตูห้อง เพราะคุณเธอมองเห็นยุนโฮกำลังอ่านนิยายฆาตกรรมของคิบอมอย่างสนใจ...แจจุงยิ้มเหี้ยมและกระตุกด้ายแดงของตัวเองหนึ่งที ร่างหนาของยุนโฮก็ลอยเข้ามาหาแจจุง ใบหน้ายมฑูตสุดหล่อมีแต่แววเย็นชา....สายใยสีแดงบางๆกำลังสาวตัวยุนโฮออกไปจากห้อง...และประตูห้องของคิบอมก็ปิดลงด้วยแรงส่งจากเท้าของแจจุง พร้อมเสียงหัวเราะหลอนที่ลอยมาจากพี่ชายคนโตของตระกูลคิม คิบอมทำหน้าเซ็งก่อนปิดหนังสือลง...และเดินมาหาฮยอกแจที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวเล็กสีดำขนฟูริมห้อง
"มีไรอ่ะฮยอก=w="
"เปล่า....ตะกี้พี่ฮันมาหาด้วยล่ะ"
"อื้อ...มาทำไมอ่ะ= ="
"ฮันกยอง.....เอ๊ะ...ฉันคุ้นๆชื่อนี้นะ..."ดงแฮแทรกขึ้นมา"เหมือนก่อนตายฉันเคยคุยกับพี่เค้าด้วยล่ะ=w="
"ก่อนตาย...มันคือแบบไหนเหรอ?"ฮยอกแจทำหน้าบ๊องแบ๊ว คิบอมกุมขมับอย่างเครียดๆโดยมีดงแฮจับตามองอย่างสนใจตลอดการสนทนา..
"แบบที่นายเป็นตอนนี้อ่ะ= ="
"อ๋อ...นี่...บอม..."เสียงครางตอบรับดังขึ้นก่อนที่เจ้าตัวจะช้อนตาขึ้นมามองร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้า...บนพรมสีขาวขนฟูบนพื้น"นายคิดยังไงกับฉันเหรอ?"
O_______o?????
เย้ยยย!!!=[]=
มันจะบอมฮยอกกันตั้งแต่ต้นเรื่องเลยเร๊อะ!!!!!!
ร่างเล็กที่ใสซื่อซะเหลือเกินลุกขึ้นยืนและผลักคิบอมลงไปนอนบนพื้นและขึ้นคร่อมตามด้วยใบหน้าแอ๊บแบ๊วเหมือนเดิม...จนไม่น่าเชื่อว่าจะทำเรื่องอย่างนี้ลงไปได้ ผีน่ารักๆอย่างดงแฮมองตาค้าง....อ้าปากจนเหมือนรูปสี่เหลี่ยม ส่วนคิบอมนั้นช็อกไปนานแล้ว...
O[]O<--- ดงแฮ
O_O!<--- คิบอม
(' ')?<--- ฮยอกแจ
"บ้าเหรอ...เรื่องอย่างนี้..เอ่อ....เค้าเอามาพูดเล่นกันซะที่ไหนเล่า"
ตะกุกตะกักเล็กน้อยเพราะความตกใจอย่างแรง ร่างสูงหน้าขึ้นสีระเรื่อ ฮยอกแจเอียงคอมองอย่างงงๆ
"เรื่องแบบนี้...ฉันไม่ได้พูดเล่นนะ"
"ฮยอกแจ...."
"สำเร็จ!!! ฉันจับหมียุนใส่ปลอกคอได้แล้ววว~~!! คิบอม....ห๊ะ!!!O O ฮยอกแจ แกทำอะไรน้องช้านนนน!!!!"
เสียงสดใสของแจจุงดังขึ้นพร้อมเจ้าตัวที่ลากยมฑูตในปลอกคอสีม่วงตามมาด้วย ยุนโฮลอยตามมาเหนื่อยๆ...ปฏิกิริยาของทั้งสองต่างกันนัก...แจจุงนั้นหวีดร้องออกมาอย่างตกใจจนบ้านแทบพัง= =^^ แต่ยุนโฮแค่เลิกคิ้วนิดหน่อยเท่านั้น...
We Are Different!~
= =".......
เพราะเราแตกต่างงง~ อะโช๊ะ!!!
"ฮยอกแจผีเข้าเหรออ....ออ....ห๊ะ!!! ฮยอกทำอะไรบอมอ่ะO_o?"
เสียงจุนซูดังขึ้น เจ้าตัววิ่งเข้ามาพร้อมกอดไหที่มีเสียงครวญครางลอยมาด้วย
ให้ตายเถอะ.......
เสียงครางในใจอย่างหมดหวังของคิบอมไม่ได้ส่งไปถึงคนที่กำลังกระทำมิดีมิร้ายต่อเขาเลย...ฮยอกแจยังคงซื่อ เซ่อ ใส และหน้าด้านพอที่จะไม่อายในสิ่งที่เกิดขึ้นเลย....ถึงแม้คนมุงจะมีมากมายแต่มันก็ยังขยับหน้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ...จนหัวใจเขาเต้นตึกตัก...
ที่บอกกับดงแฮคงจะจริง...
ไม่เต็ม= =''................
หึหึ......
"นายคิดกับฉันยังไง...."
"ฮยอกแจ...."
เสียงทุ้มครางเรียกชื่อคนตรงหน้าเบาๆ..ความเงียบแผ่ลงมาปกคลุมคนที่กำลังทัศนาฉากเรทเล็กๆตรงหน้า ฮยอกแจเอียงคอมองน้อยๆ
"ทำอย่างนี้ไม่ดีนะ...."
"หือ?....ไม่ดียังไงล่ะ?"
"ก็ฉันกับนายเป็นแค่เพื่อนสนิทกัน...."
"ก็เพื่อนสนิทเค้าทำกันแบบนี้ไม่ใช่เหรอ= ="
คำพูดบ๊องๆที่แย้งออกมาทำเอาอ้าปากค้างกันทั่วห้อง แจจุงกุมขมับ ฮันกยองสอนยังไงวะเนี่ยถึงเป็นยังงี้~
"ใครบอกนาย= ="
"พี่ฮันกยอง(- -)"
"เฮ้อ...พี่แจจุง พี่คุมเพื่อนพี่ให้ดีหน่อย ฮยอกแจ....นายลงไปซะ!=O="
พอจบเรื่องปุ๊บ คิบอมก็ดันตัวฮยอกแจลงไปเบาๆ...แจจุงเดินจูงยุนโฮออกไปนอกห้อง ปากก็พึมพำถึงเพื่อนตัวเองไม่ขาด จุนซูก็เดินลูบไหจากไปพลางทำหน้าโรคจิต เหลือแต่ดงแฮที่ยังอ้าปากค้างอยู่บนเตียง ฮยอกแจเปิดประตูห้องเตรียมจะลงไปข้างล่างโดยที่ไม่ลืมหันมาโบกมือบ๊ายบายให้คิบอม ใบหน้าใสไม่มีแววเขินอายใดๆทั้งสิน..= =''
"ดงแฮ แมลงวันบินเข้าปาก=A="
"ห๊ะ!...แหะๆ..."
"เป็นอะไร ทำหน้าเหมือนเพิ่งเห็นไก่เต้นบัลเลต์"
"ตั้งแต่ฉันเกิดจนตายแล้ว ยังไม่เคยเห็นใครที่แบ๊วเท่านี้มาก่อนเลยแฮะ- -;;"ดงแฮปรารถ คิบอมทำหน้าไม่ถูก เคยได้ยินแต่...ตั้งแต่เกิดจนโต หมอนี่มาตั้งแต่เกิดจนตาย มันก็ต้องพิลึกๆเป็นธรรมดาสินะ......
"เออนี่ดงแฮ...แล้วก่อนตายนายเคยเห็นหน้าพี่ฮันกยองเค้าที่ไหนเหรอ?"ร่างสูงเปลี่ยนเรื่อง โดยเอาเรื่องที่ไม่ค่อยจะสนใจนักขึ้นมาคุย แต่ทำไปเพื่อไม่ให้อายมากกว่านี้...
รู้สึกไม่ดีที่ดงแฮเห็นว่าเรามีซัมติงกะไอ้ฮยอกแจ- -''
"ไม่รู้นะ....เหมือนพี่เค้าเป็นเพื่อนข้างบ้านฉันน่ะ ดูท่าจะจำฉันไม่ได้หรอก=3="
"เออนี่....นายตายยังไงเหรอ?"
คำถามที่คนชอบนิยายทริลเลอร์เลือดสาดอย่างคิบอมถูกนำมาถกประเด็นเล่น ดงแฮขยับตัวหาที่นั่งที่สบายขึ้น...ทำหน้าครุ่นคิดซักพักและส่ายหน้าเบาๆ
"ไม่รู้อ่ะ จำได้ว่าอยู่ในที่มืดๆ....จากนั้นฉันก็ตายเลย อยู่ดีๆเหมือนทุกอย่างมันดับไปพักนึง รู้สึกตัวอีกทีก็ลอยอยู่แถวๆหน้าบ้านนายแล้ว=[]="
"อื้อ...แล้วนายตายแบบฆาตกรรม?"
คำถามที่ทำให้คนถามหน้าเครียดเอง เพราะดงแฮไม่ได้พูดถึงฉากในโรงพยาบาล....แต่กลับว่าว่าอยู่ในที่มืดๆ...แถมเป็นการตายอย่างกะทะหันจนน่ากลัว ดงแฮมุ่นหัวคิ้วนิดๆ
"ไม่รู้สิ....ฉันไม่มีญาติที่ไหนหรอกนะ ฉันเป็นเด็กที่อาศัยอยู่ที่บ้านญาติ ญาติคนนั้นก็ไม่ห่วงฉันเท่าไหร่หรอก....ป่านนี้คงทำแค่สวดส่งฉันมั่วๆซั่วๆไป แล้วก็เอาลงหลุมเท่านั้นเอง...ฉัน...."
น้ำตาเม็ดใสที่ดูจับต้องไม่ได้ของดงแฮไหลลงมาตามร่องแก้ม ความเหงา ความโดดเดี่ยวที่สัมผัสไม่ได้มาซักพักประดังเข้าใส่...ความรู้สึกที่ว่าตัวเองเป็นคนไร้บ้าน ขนาดตายแล้วยังไม่มีใครมาห่วงทำให้รู้สึกเดียวดาย.....
ดงแฮแค่จำได้รางๆว่าเคยมีพ่อแม่...แต่นั่นก็นานมาแล้ว...เพื่อนที่ดีที่สุดของเขาก็ยังไม่ได้พูดคุยกันก่อนตาย.....ญาติของเขาคนนั้น...ป่านนี้คงขายบ้านของพ่อแม่เขาที่เคยมีชื่อเขาเป็นเจ้าของไปแล้ว....
เขาไม่มีใครเลย...
"คิบอม...ฉัน...ไม่มีใคร...ฉัน...เหงา..."คำพูดปนสะอื้นดังขึ้น ร่างสูงที่นั่งอยู่ข้างๆมองใบหน้าหวานที่เปื้อนน้ำตาด้วยสีหน้าสงสาร...ก่อนจะตัดสินใจตวัดแขนเข้ากอดปลอบอย่างสงสาร มือหนึ่งลูบผมหนานุ่มที่มีเขาสัมผัสได้คนเดียวอย่างอ่อนโยน...เสียงสะอื้นของดงแฮค่อยๆเบาลง...มือเล็กยึดคนที่ตนสามารถสัมผัสได้เพียงหนึ่งเดียวเอาไว้...
ความรู้สึกนี้กลับมาอีกหน.....
สิ่งที่เขาไม่ได้สัมผัสหลังจากการตาย....
จังหวะของสิ่งที่เคยอยู่ในหน้าอกด้านซ้าย.....
มันคืออะไรนะ?.....
"นายก็มีฉันไงดงแฮ....."
_____________________________
[MeaN Talks:]
กระจ่างแล้วนะคะ=w=+++
สรุปฮยอกมันแบ๊วจนก่อเรื่อง โฮะๆๆๆๆ>O<
ขออย่างนึงได้มั้ยคะ??
ถ้าคอมเม้นถึง 55 แล้วจะมาอัพให้แน่นอน
พูดจริงๆว่ารู้สึกผิดหวังกับคอมเม้น- -;
เออ...รับประกันว่าไม่เบี้ยว เพราะคนแต่งแต่งไว้ถึงตอนที่11แล้ว
ถ้ายิ่งเม้นเยอะ...อาจจะลงเร็วก็ได้นา...
หึหึ
สปอยล์**(พักนี้บ่อยแฮะ= =)
“เออ...”แจจุงดีดนิ้วเป๊าะ ผมเริ่มขนลุก ยิ้มเครียดเมื่อครู่เริ่มแสยะ...ยุนโฮยั่งคงนิ่งในขณะที่พี่ชายตัวดีของผมเดินเข้าไปฉีกยิ้มให้ตรงหน้า “พรุ่งนี้ฉันจะพานายไปโรงเรียน...แนะนำให้เพื่อนรู้จักสักหน่อย”
ยุนโฮเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนจะยกมือโชว์ข้อมือที่ถูกรัดด้วยด้ายสีแดงเช่นเดียวกับของแจจุง
“เป็นไรไป...กะอีแค่ด้ายบ้าๆบอๆที่หมอผีบ้าๆบอๆเป็นคนผูกให้ ฉันก็แค่บอกเพื่อนไปว่านายกะฉันไปงานรับขวัญที่เดียวกันเลยได้ผูกมาก็จบ”=O=”
- -* << หน้ายุนโฮแม้จะนิ่งแต่เหงื่อก็ตก
=[]=” << หน้าผมกะดงแฮ
พี่ใครหว่า...แหลได้เนียนและน่าเกลียดสุดๆ
สรุปคือ...พรุ่งนี้ผมพาดงแฮไปโรงเรียนและไม่มีใครเห็นดงแฮและพี่แจจุงหิ้วหมีไป 1 ตัวคนเห็นเพียบ!!
____________________
หึหึหึ
ความคิดเห็น