[Fic TVXQ+SJ]Prince With Soul...วิญญาณสยอง เจ้าชายแสยง[Yaoi]

ลำดับตอนที่ #4 : [Part 4]Unfortunate Friend...สหายผู้โชคร้าย

Prince With Soul...วิญญาณสยอง เจ้าชายแสยง

[Part 4]Unfortunate Friend...สหายผู้โชคร้าย

เอี๊ยดดดดดด!!

เสียงเบรกของรถเบนซ์สีดำคันหรูราคาแพงที่แล่นเข้ามาเทียบจอดอยู่หน้าบ้านที่มีชื่อเสียงเรื่องความลี้ลับ

จะเป็นบ้านใดไปไม่ได้นอกเสียจาก...คฤหาสถ์หลังโตของตระกูลคิม

ร่างสูงของบุรุษในเสื้อทักซิโด้ผูกหูกระต่ายใส่แว่นกันแดดสีดำค่อยๆก้าวออกมาจากรถในมาดคุณชายที่ดูเพลย์บอยไม่น้อย

รอยยิ้มประหลาดปรากฏที่มุมปากเมื่อมองเข้าไปในบ้าน

‘ไม่เลวเลยนี่...’

“ไอ้ยุนโฮ!! แกออกมาเดี๋ยวนี้น๊า!!!!”ยูชอนยมทูตที่เพิ่งโผล่หัวออกจากขุมนรกเริ่มร้องโวยวายอยู่หน้าบ้าน

แหมๆ...อย่ามองผมแบบนั้นสิคร้าบบ~

ยมทูตในชุดเสื้อคลุมกับเคียวยาวโค้งนั่นมันหมดยุคสมัยไปแล้ว ตอนนี้มันต้องสวมชุดทักสีโด้ผูกคอซอง เอ๊ย! หูกระต่ายน้อย (เนคไทจะดีกว่ามั๊ยมิก - -)

เจออีแบบนั้นเข้าไปสาวๆก็หัวใจวายตายพอดีหน่ำซ้ำอาจถูกจับข้อหาพกพาอาวุธ ผมน่ะนะเป็นยมทูตรุ่นคลาสสิคดูดีมีระดับไม่เหมือนไอ้ยุนรุ่นเดอะ รุ่นปู่ รุ่นรักษาวัฒนธรรมยมทูตถ้ายมทูตมียูเนสโก้คงยกให้มันเป็นสมบัตินรก ^O^!

โม้ไปนั่นความจริงมีผมคนเดียวนั่นแหล่ะที่นอกคอก - -

“เฮ้! ไอ้มี๊หมี!!!....แกออกมาสิว้า~”

เงียบฉี่............

“ไอ้หมีทึก100ปี!!!!”

ฟิ้ว~ว

ลมพัดพร้อมใบไม้ปลิวโดยมียูชอนยืนเป็นแบล็กกราวด์

“งั้นเจอนี่!...เอ๊กอีเอ๊กเอ๊ก เผา!!!”คาถาประหลาดถูกร่ายขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยเป็นเหตุให้บ้านหลังโตสั่นเป็นเจ้าเข้าทันที

แอ๊ด...

ประตูบานเบ่อเร้อถูกเปิดออกเมื่อบ้านหยุดสั่น คิม จุน ซูค่อยๆคลานออกมาพร้อมย่ามเน่าๆและไหประหลาดที่แผ่รังสีม่วง

ทำไม....ข้าถึงรู้สึกเกลี๊ยดเกลียดไหนั่นจังเลยฟ่ะ - -

“แกสั่นบ้านฉันทำไม?...”จุนซูลากเสียงยานและดูหอบน้อยๆ สงสัยคงหนีตายจากเหตุแผ่นดินไหวเมื่อครู่

ผมเลิกคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นเจ้าของร่างบางท่าทางบ้าๆบอๆแต่ก็ดูน่ารักไม่หยอก

“สวัสดีครับนางฟ้า....” ^ ^

“ฉันไม่เชื่อเรื่องนางฟ้า...ฉันเชื่อแต่เรื่องผีสางนางไม้ อาคม กุมารทองและควายธนู!!”คำตวาดจากคนที่เพิ่งถูกเรียกว่านางฟ้าทำเอาคนฟังทำตาโต

“เจ้าเป็น...สัปเหร่อ?”

“ห...หยาบคาย!!!”จุนซูขึ้นเสียงสูงปี๊ดจนแทบเอามือปิดหูไม่ทัน

“ไอ้หมอผีบ้า!!...แก้วแตกไป 5 ใบแล้วนะ!!”แจจุงเปิดประตูพรวดออกมาด่าไอ้คนตะโกน ก่อนใบหน้าสวยสยองจะหันไปมองอีกคน “อ้าว...แขกนายเรอะ...งั้นรับแขกไป”ว่าจบพี่แกก็ปิดประตูปัง

ยุนโฮ...ข้าชักสงสารเจ้าเหลือทน T^T

ว่าแต่ว่า...มันมองเห็นเรากันได้ไงหว่าแล้วเมื่อกี้ที่คนสวยนั่นเรียก

ห...หมอผี =[]=”

“เจอนี่แน่ะข้าวกล้องเสก!!”ว่าแล้วจุนซูก็ซัดข้าวกล้องเสกออกมาปาใส่ผมมือเป็นระวิง “ข้าวชนิดนี้ไม่ได้ขัดสีบำรุงผิวพรรณให้กับผี~!” >O<

“เฮ้! ไอ้เตี้ย...มันคัน!!” =[]=”

“ใครเตี้ย หนอยๆ....ไอ้ผีโลกบาดาล!!!”คำด่าพร้อมข้าวกล้องเสกอีกชุด

“ข้าเป็นยมฑูต ไม่ใช่ผีโลกบาดาล!!”ปากก็ตอบโต้ไปงั้นแต่มือก็ได้ปัดข้าวสารนั่นมือเป็นระวิง “ชุดข้าเปื้อนหมดแล้วนะ!”

“นี่แน่ะ! ไอ้ผีนรกแตก”ว่าปุ๊ปพี่แกก็ปล่อยควายธนูวิ่งมาชนปั๊บ

จุกอิ๊บอ๋ายยย TTOTT

ยังไม่ทันได้ตั้งตัวทั้งแหทั้งอวนอักเท่าบักฟายก็เขวี้ยงมาทางยมทูตสุดหล่อ แล้วใครมันจะยอมกันล่ะฟ่ะ ข้าไม่ใช่พวกสวะวิญญาณปลายแถวนะเฟ้ยยย!! >O<

และผมก็ฉีกแหและอวนทิ้งอย่างง่ายดาย....

“เจ้าไอ้หมอผีโลมาเตี้ยขึ้นอืด~”ยมทูตหนุ่มลุกขึ้นมาชี้หน้าด่า ความจริงจะร่ายมนต์ให้ไอ้เตี้ยนี่หายไปเขาก็ทำได้

แต่ก็ไม่ทำ...เพียงเพราะคิดว่า

แบบนี้มันก็...สนุกดี...

“พูดได้แค่นั้นล่ะม๊างงง”จุนซูลากเสียงยานคางน่าขนลุก จังหวะเดียวกับที่ประตูข้างหลังถูกแง้มออกนิดๆเห็นร่างสูงของเพื่อนรักร้อยกว่าปีที่สวมเสื้อยืดกางเกงยีนส์ผู้ใดไม่รู้กำลังยืนเท่ห์

ยุนโฮเห็นเพื่อนตัวเองในชุดทักซิกำลังสู้กับจุนซูก็ยังงง

แต่ยังไม่ทันได้ทักทายสหายร่วมนรก จุนซูหมอผีรั่วๆแต่อาคมเก่งกล้าประมาณอย่าลองของก่อนเปิดไหออก

“ไอ้ไก่ ~เผา~ Would you marry me”พอร่ายคาถาแปลกๆจบไหก็สว่างวาบ แสงสีม่วงสว่างจ้าจากปากไหแก้วแล้วพุ่งตรงเข้าไปหายูชอนอย่างรวดเร็ว

“เฮ้ยยย!!!”

วาบ....

ตรงที่...ที่เคยมีใครบางคนยืนอยู่

ตรงที่...ที่เคยมีใครบางคนร้องโวยวาย

บัดนี้...หายไป

หายไป...อยู่ในไหแทน = =

จุนซูมองไหด้วยสายตาโรคจิตลูบมันไปมาปานลูกในไส้ ส่วนยูชอนก็ได้แต่ทุบปั๊กๆในไหแก้วอย่างไร้ค่า

สักพักยูชอนก็เริ่มร่ายมนต์ที่เขารู้ดีว่ามันคือมนต์อะไร มนต์หายตัว...

ปลงซ่ะเถอะ...มนต์นี้เขาก็เคยลองแล้วแต่ก็มันใช้กับคิม จุน ซู ไม่ได้ผล

“ฮา ยัง ดือ เร ชือ รึล อี บึน คืด เด ทอค ชี โด รึล อี บึน นา เอ โม ชึบ”มนต์ประมาณร้องแรพในเพลง Marry U ดังงึมงำๆแต่ก็ไร้ผล

((ขอแปลเพลงค่ะ : คุณอยู่ในชุดสีขาว(หมอผี) ส่วนผมก็อยู่ในชุดทักซิโด้ เราจะก้าวไปด้วยกันทีละก้าวภายใต้แสงจันทร์ - -“))

จุนซูหัวเราะหลอนๆก่อนเดินเฉียดหน้ายมทูตอีกคนไป คนในไหมองตาละห้อยมายังสหายรักแต่ก็ไม่ได้อะไรตอบกลับไปนอกจากแววตาเย็นเยียบอย่างทุกที

“ไอ้ยุน...เพื่อนบังเกิดเกล้าซวยทั้งทีไม่เคยช่วยอ่ะ!!”

ยุนโฮครางเสียงเห๊อะในลำคอก่อนก้าวเท้าฉับๆออกไปราวกับไม่สนใจเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่เลยสักนิด

แบบนี้น่าจะตัดเพื่อนมันไปตั้งนานแล้ว...ไอ้เนรคุณ!

“นายจะต้องเป็นทาสฉันตลอดกาล ฟอร์เอเวอร์~”ร่างเล็กของหมอผีกู่เสียงก้องพลางลูบไหแก้วไปมาอย่างสยองขวัญจับจิต

“สำเนียงอังกฤษห่วยแตก” =[]=”

“ไอ้ไก่!”โลมาเหวเสียงสูงก่อนเขย่าไหไปมา

“เฮ้ๆๆ เวียนหัว!!” = =”

อนาถจริงชีวิตยมทูตอย่างผม...อยู่มาห้าร้อยสามสิบห้าปีดันเพิ่มมาถูกจับใส่ไหดองปลาร้าของไอ้หมอผีประหลาด

หมอผีประหลาด...ที่ตอนแรกเห็นเป็นนางฟ้า

และประหลาดจริงๆ...ที่ผมเสียท่าเจ้านี่!!!

“ข้างล่างเสียงดังจังแฮะ...”คิบอมพึมพำ “เฮ้ย! ดงแฮฉันบอกกี่รอบแล้วว่าอย่าโผล่เข้ามาใกล้แบบนี้!”คนแก้มป่องพลักหน้าหวานของวิญญาณไร้ที่สิงออกไปห่างๆ

“ฮยอก...ยังเคยทำ”ดงแฮเริ่มบู้ปากน้อยๆเหมือนคนกำลังงอน

“เว้นหมอนั่นไว้สักคน...มันไม่เต็ม” = =

“จริงเหรอ!”ดงแฮหันมาทำตาวาวใส่จนผมต้องดีดหน้าผากคนตัวเล็กไปอย่างหมันไส้ ดงแฮเริ่มแบะปากเอามือลูบหน้าผากตัวเองอย่างงงๆ “บอมเค้าเจ็บนะ” -3-

“ผีเจ็บได้ด้วยเหรอ?” ^ ^

“งื้อ...บอมอ่ะ”

จะว่าไป...มันก็น่ารักดีแฮะ

อีกแล้ว....ใจเต้นอีกแล้ว

ขอทีเถอะ...คิม คิ บอม เวลาจะใจเต้นกรุณาเต้นกับคน - -

ปัง!!

“พี่แจคร้าบบ...ประตูห้องผมได้พังเพราะพี่แหงๆเลย”

“เหอะ...คนเสียตังค์มันก็ฉัน แกอย่ามาทำพูดมากเลยน่ะ!!”คนเป็นพี่สวนกลับทันควันอย่างดุร้ายก่อนทำหน้าเบ้แบบที่ว่ามันต้องมีเรื่องอะไรอีกแน่ๆ

“พี่ครับ...เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”

“นั่นสิๆ...วันนี้แจจุงดูไม่ค่อยสวยเลย~”ดงแฮปากพาจน แจจุงหันมาส่งสายตา ชิ้งง  - -++

“จุนซูไปเก็บกุมารตัวใหม่มาเลี้ยงอีกแล้ว...”ว่าเสร็จพี่แกก็ทำหน้าถมึงทึง “ผีมันจะเต็มบ้านอยู่แล้วก็เพราะไอ้หมอผีงี่เง่านั่นกะผีหน้าหวานงี่เง่านี่อีกตัว!!”

“กุมารนั่น...เพื่อนข้า”เสียงเอื่อยๆเย็นๆที่ทะลุเข้าห้องมาจะเป็นใครไม่ได้นอกจาก จุง ยุน โฮ ยมฑูตประจำบ้าน - -“

“อ้อ!...แล้วก็ยังมียมฑูตงี่เง่าอึมครึมนี่อีกตัว!!”แจจุงว่าพลางจิ๊ปากอย่างขัดอารมณ์แต่คนถูกด่าก็ยังเฉยยิ่งทำให้ร่างบางยิ่งอารมณ์เสีย “เออ...แกรักกันมาก เพื่อนกันเดี๋ยวฉันจะให้จุนซูมันยัดลงไหไปอยู่ด้วยกันเลยเป็นไง!!!”

“ไม่เอาน่าพี่...อารมณ์เสียแล้วพาล”

“หนอยแนะไอ้น้องเวร...เจอะเมะเหมือนกันก็ปกป้องเลยนะ!!”

“พี่ครับ...พี่ฮันจะมาไม่ใช่เหรอ”คิบอมตัดบทเสียงเหนื่อย “ที่ว่าพี่ฮันจะมาสอนมารยาทให้ฮยอกน่ะ...”

“จริงสิ!”แจจุงลุกพรวดทำตาโตเหมือนเพิ่งนึกออกก่อนจะวิ่งพรวดลงไปข้างล่างเสียงดังตึงตังกับเสียงร้องของป้ารี่อินเป็นเสียงบ่งบอกได้อย่างดีว่าป้าเค้าคงคิดเหมือนผม

กลัวบันไดจะพัง =[]=”

“ฮันเป็นใคร?”เสียงจากผู้ที่นิยมชมชอบความเงียบอยู่เป็นนิจดังขึ้นจนผมตกใจว่ามันพูดได้ด้วยเหรอ - -

“พี่ฮันเป็นเพื่อนพี่แจ....หึงรึไง” - -

ร่างสูงไม่ตอบก่อนพุ่งทะลุจากกำแพงหายไปปล่อยให้ผมหันมามองหน้าดงแฮอย่างงงๆ

“ยุนโฮเป็นอะไร...”ดงแฮว่าพลางทำท่าเอียงคอถามอย่างน่ารัก

“ไม่รู้”

ไม่ใช่หมายถึง...ยุนโฮเป็นอะไรไม่รู้หรอกนะแต่หมายถึงผมน่ะเป็นอะไรไม่รู้ต่างหาก

หัวใจน่ะ...เต้นเร็วเกินไปแล้ว!!!

ติ้งน่องต้างน่องงง...ง

“มาแล้วโว้ยย!”แจจุงวิ่งถลาออกไปเปิดประตูแล้วฉีกยิ้มให้คนมากดออดอย่างสยองขวัญ “แกนิ่...กดซ่ะรัวเลย รอไม่เป็นรึไงวะ!”

“เออ...รถเบนซ์หน้าบ้านนี่ของใครเหรอ?”ฮันกยองถามงงๆ แจจุงก็งงๆและเหมือนเพิ่งนึกได้ว่าเป็นของกุมารจุนซู - -

“อ้อ...ของแขกไอ้จุนซูเพื่อนไอ้ยุนแต่ตอนนี้กลายเป็นกุมารทองให้ไอ้จุนซูไปแล้ว”

=[]=” < สีหน้าฮันกยอง

“ยุนนี่ใครอ่ะ...”ฮันถามไปอย่างงงๆอีกแล้ว ไม่มาบ้านเพื่อนสุดสวยนี่แป๊บเดียวมันเอาใครไม่รู้มาสุมไว้ในบ้านเต็มเลยเว้ยเฮ่ย

“เออๆ...เข้ามาเหอะ แต่ฮยอกมันอยู่ไหนไม่รู้นะเฟ้ย วันๆได้แต่เอ๋อไปทั่ว เอ๋อไม่เป็นหลักเป็นแหล่ง”แจจุงบ่นเหมือนติดจรวด ฮันกยองถอนหายใจหน่ายๆกับฤทธิ์ฝีปากของเพื่อน ใครได้มันเป็นแฟนนี่ซวยตายโหง

“หือ....”ร้องงงๆมาอีกรอบเมื่ออยู่ๆก็มีใครไม่รู้ลอยมายืนตรงหน้า “แจจุงไอ้หน้าหล่อนี่เป็นใคร...”

“ไอ้ยุน...แกมาขวางทางเพื่อนฉันทำไมเนี่ย ปัญญาอ่อน!”จบประโยคด้วยคำด่าเบสิกพื้นฐานของคิม แจ จุง

ร่างสูงเพียงแค่ส่งสายตาดุๆมาให้ก่อนจะเดินจากไปพร้อมความเงียบ - -

วันๆไม่เคยพูดเกิน 10 ประโยคแล้วแต่ละประโยคสั้นสิ้นดี!

“ฮยอก...น่าจะอยู่ในห้องนั่งเล่น รึไม่ก็ห้องครัวนะ...ลองไปหาดูสิฮัน”แจจุงบอกกับเพื่อนรัก “เออ...แกไปหาเองเดี๋ยวฉันจะไปล่าหมีตัวเมื่อกี้มาก่อน หมันไส้...แล้วแกก็สอนมารยาทให้ไอ้เอ๋อนั่นด้วย!!”

“ได้....” ^ ^

หึๆ....ทิ้งไก่ให้มังกรงาบแล้วงานนี้ >O<!

จะสอนมารยาทให้บรรลุเลยงานนี้ ^O^ หึๆ....

...........................................................................................................................................................................................................

ลงแทนพี่เมย์อีกตอนเคอะ=___=

รู้สึกผิดหวังกับคอมเม้นยังไงไม่รู้ อย่าให้มีนใช้มาตรการเม้นถึงเท่าไหร่ๆแล้วอัพเลยนะ~

ถ้าไม่อยากให้มีคำขู่ก็เม้นนะเคอะTT[]TT

สปอยล์~**

"อ๋อ...นี่...บอม..."เสียงครางตอบรับดังขึ้นก่อนที่เจ้าตัวจะช้อนตาขึ้นมามองร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้า...บนพรมสีขาวขนฟูบนพื้น"นายคิดยังไงกับฉันเหรอ?"

O_______o?????

เย้ยยย!!!=[]=

มันจะบอมฮยอกกันตั้งแต่ต้นเรื่องเลยเร๊อะ!!!!!!

ร่างเล็กที่ใสซื่อซะเหลือเกินลุกขึ้นยืนและผลักคิบอมลงไปนอนบนพื้นและขึ้นคร่อมตามด้วยใบหน้าแอ๊บแบ๊วเหมือนเดิม...จนไม่น่าเชื่อว่าจะทำเรื่องอย่างนี้ลงไปได้ ผีน่ารักๆอย่างดงแฮมองตาค้าง....อ้าปากจนเหมือนรูปสี่เหลี่ยม ส่วนคิบอมนั้นช็อกไปนานแล้ว...

O[]O<--- ดงแฮ

O_O!<--- คิบอม

('  ')?<--- ฮยอกแจ

"บ้าเหรอ...เรื่องอย่างนี้..เอ่อ....เค้าเอามาพูดเล่นกันซะที่ไหนเล่า"

ตะกุกตะกักเล็กน้อยเพราะความตกใจอย่างแรง ร่างสูงหน้าขึ้นสีระเรื่อ ฮยอกแจเอียงคอมองอย่างงงๆ

"เรื่องแบบนี้...ฉันไม่ได้พูดเล่นนะ"

"ฮยอกแจ...."
_______________________

ตาลุกวาว หึหึ