คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [Part 3] Home Alone...โดดเดี่ยวผู้น่ารัก
Prince With Soul...วิญญาณสยอง เจ้าชายแสยง
[Part 3] Home Alone...โดดเดี่ยวผู้น่ารัก
"นายจะให้ฉันไปไหน"
คำถามแรกที่แจจุงถามคือจุดหมายปลายทางอยู่ไหน แต่คำตอบที่มาจากยมฑูตเงียบจัดคือความเงียบตามคอนเส็ปต์ เจ้าตัวปรายตามองอย่างเย็นชาและเลือกจะเงียบต่อไป ร่างบางมุ่นหัวคิ้วและเริ่มทนไม่ไหวกับความเงียบที่น่าอึดอัดนี้
"เอาฉันไปลงนรก?"
"ไปเสนอท่านลีซูมาน"คำตอบสั้นๆก็ไม่ช่วยให้ความกระจ่างได้เท่าไหร่ แจจุงถอนหายใจอย่างเอือมระอา
"เอาเถอะๆ....นายนี่มันหอยแครงลวกไม่สุกจริงๆ ปากไม่ยอมอ้าเล้ยย~ ทำยังกะอ้าปากแล้วดอกลาเวนเดอร์จะร่วง"
"............"
"เอ๊ะ! ฉันด่าไปขนาดนี้นายยังเงียบ?"แจจุงชักเดือด ไม่เคยจริงๆที่จะมาเจอคนที่เงียบบรรลัยได้เท่าหมอนี่ น่าตบให้ดิ้นตายชักจริงๆเล้ย!
"ข้าไม่ชอบต่อปากต่อคำกับคนบ้า"
"ไอ้บ้า!!=[]= ไอ้จุงยุนโฮ ไอ้จุงมี๊หมี~=O=! อย่านึกนะว่าคิมแจจ๋าคนนี้จะยอม!"
คนมี๊หมีมองหน้าแจจุงที่นึกบ้าอะไรไม่รู้แปรชื่อตัวเองเล่นด้วยสายตาเหนื่อยๆ เขาพอร่างบางมาจดที่สายถนนที่จะนำไปสู่นรก มือแกร่งจับต้นคอที่มีรอยสักรูปหัวกะโหลกอันเล็กๆและรอยสักสีดำสนิทก็ส่องสว่างขึ้นมาวาบหนึ่ง ร่างสูงคว้ามือตรงไปในอากาศข้างหน้าและลากโซ่สีดำอันเล็กๆมาจากความว่างเปล่า ก่อนจะนำมันไปวางที่ข้อมือแจจุงที่ยืนมองรอบๆอย่างสนอกสนใจ
จะว่าไปเขาก็ไม่เคยมาที่ถนนสายนี้มาก่อนเลย...
กริ๊ก!
โซ่เส้นบางขยับตัวราวกับมีชีวิตและพันรอบข้อมือบางอย่างรวดเร็ว แจจุงเม้มปาก เขาไม่ชอบความรู้สึกถูกพันธนาการอย่างนี้เท่าไหร่นัก แต่มันก็เถียงไปก็ไม่ได้อะไร...
ยุนโฮกระชับโซ่ที่โยงแจจุงไว้และเตรียมหายตัวด้วยวิธีการเดิมๆ....จิตตั้งมั่นอยู่ที่สถานที่ที่ต้องการไปและรอพลังเวทที่จะมาปะทะ...แต่คราวนี้...
.......................
"นายจะให้เรารากงอกก่อนแล้วลงนรก?"
คำถามจากคนที่ยืนอดทนรอทำให้ยุนโฮชักสีหน้าเล็กๆ ก่อนจะพยายามหายตัวครั้งที่ห้าแต่มันไม่ได้ผลซักครั้ง...
'มี๊หมี~!! รับโทรศัพท์ด่วนนนน!!'
เสียงหนึ่งดังขึ้น แจจุงแอบขำเล็กๆที่มีคนคิดเหมือนเขาด้วยว่าตาคนนี้หน้าหมี ยุนโฮหยิบสิ่งที่คล้ายโทรศัพท์ของมนุษย์โลกสีดำสนิทขึ้นมาและบ่นอุบอิบ
"บอกกี่หนแล้วว่าอย่าเปลี่ยนเสียงให้ฉัน ไอ้ไก่เผา"
ยุนโฮกดรับสายและรอเสียงที่โผล่ขึ้นมาด้วยใบหน้านิ่งๆจนร่างบางที่ตอนนี้เริ่มเมื่อยยืนมองอย่างหมั่นไส้
"(ยุนโฮ..............)"
"ครับท่านลีซูมาน"
"(คำสั่งจากชางมิน.....)"
"ครับ...."
แจจุงเลื่อนตัวเข้ามาฟังเสียงในโทรศัพท์อย่างอยากรู้อยากเห็น ถนนสายนั้นแทบไม่มีผู้คน เสียงซักเสียงก็แทบไม่มี ดังนั้นเสียงในสายจึงลอดออกมาอย่างง่ายดาย
"(ไม่รู้นะว่าชางมินคิดยังไง....แต่สิ่งที่พระเจ้าต้องการคือ...)"
"ครับ?....."
"(ห้ามนายลงนรกเป็นเวลาสี่เดือน...งั้นฉันจะให้นายลาพักร้อนแทนละกัน เงินเดือนยังปกตินะ ตอบแทนที่นายทำงานหนักมาสามร้อยห้าสิบห้าปี)"
"อะไรนะครับ!!!!"
"(ให้นายไปส่องดูมนุษย์สาวๆสวยๆในชุดบิกินี่ที่ไหนก็ตามใจ เห็นเพื่อนนาย ปาร์คยูชอนโดดงานไปทำประจำ ส่องเผื่อฉันด้วยล่ะ^ ^)"
"= =..................."
"ว่าไง? นายจะไปอยู่ไหน?"แจจุงถามขึ้น เขาแอบยิ้มเมื่อได้ยินว่าคนตรงหน้ากลับนรกไม่ได้ ใบหน้าหวานมองคนที่ยืนกัดปากอย่างเคร่งเครียดด้วยสีหน้าขำๆ"อยู่บ้านฉันมั้ย?"
"........"
"ว่าไง?....มีห้องน้ำห้องนอนหรืออาหารฟรีนะ ไอ้ยมมี่มี๊หมี"
"ยมฑูต....หากอยู่บนโลกจำเป็นต้องเสพอาหาร หรือทำในสิ่งที่มนุษย์ทำพราะกระแสพลังที่ไม่เหมือนในนรก ดังนั้น ข้าไม่อยากกวนเจ้า"
"กวนที่ไหน ให้นายไปเป็นตัวอย่างทดลองเล่นไง ชีวิตนึงใครจะได้รับเลี้ยงยมฑูตมั่งละ>O<"
ไม่รู้ว่าทำไมต้องชวนให้คนหน้าตายอย่างหมอนี่อยู่ด้วย...ไม่รู้ว่าทำไมถึงหน้าแดงเวลาสายตาเย็นๆนั่นส่งมาให้ ปกติในนิยายรักเค้าจะหน้าแดงเวลาพระเอกทำตัวน่ารักๆ แต่ทำไมแค่หมอนี่มองเราตรงๆก็แทบจะเผาอยู่แล้วล่ะ!?!
เหตุผลที่ยกมาอ้างก็ข้างๆคูๆจนฟังเองยังรู้สึกอยากอ้วกเอง- -''
สายตาของแจจุงที่มองมายังยุนเต็มไปด้วยความหวัง(ดีและร้าย) ทำเอายุนโฮต้องถอนหายใจออกมาเบาๆ
"ข้าอยู่คนเดียวได้....."
"มาสิๆ! ถ้าครบสี่เดือนเมื่อไหร่นายลงนรกไปได้เลย^O^"
"ข้าอยู่คนเดียวได้....."
"= =+.....น่าๆ"
จุงยุนโฮหันหลังและเดินออกจากถนนสายตา ชั่วพริบตาที่ยมฑูตผู้น่าเกรงขามก้าวเท้าออกจากบริเวณที่ลงอาคมไว้ ถนนสายเงียบสายนั้นก็กลายเป็นหน้าบ้านแจจุง ทำเอาร่างบางออกอาการเหวอเล็กๆ ชายเสื้อคลุมสีดำสะบัดเบาๆก่อนที่ร่างสูงจะเริ่มออกเดิน แจจุงเม้มปากด้วยความขัดเคือง มือบางวิ่งตามไปคว้าแขนของยุนโฮไว้
"อยู่ด้วยกันสิ!"
"ข้าอยู่คนเดียวได้...."
"เวลานายลงนรกจะได้เอาดงแฮไปด้วยไง=[]="
"เดี๋ยวค่อยกลับมาเอา...."
"อยู่ด้วยกันสิ...."
"ข้าอยู่คนเดียวได้...."
ร่างสูงดึงแขนออกจาการเกาะกุมอย่างไม่สนใจว่าคนเกาะจะมีสีหน้าเป็นอย่างไร แจจุงยิ้มสวยก่อนหัวเราะหึๆเป็นสัญญาณว่าเมฆหมอกดำทะมึนเริ่มเคลื่อนตัวมาครอบหัวร่างบางไว้ มือขาวคว้าไม้เบสบอลที่วางพาดไว้หน้ากำแพงบ้านเพื่อประโยชน์เฉพาะกินอย่างดักตีหมาที่มายุ่มย่ามและยิ้มเหี้ยม
"งั้นฉันก็ต้องตีหัวนายแล้วพาเข้าถ้ำ!!!!!!"
ผัวะ!!!!!!
ของหนักๆตีกระทบศีรษะของจุงยุนโฮ ยมฑูตผู้ยิ่งใหญ่แห่งนรก ภาพสุดท้ายที่ฉายเข้ามาในนัยน์ตาคือคิมแจจุง มนุษย์คนแรกที่กล้าตีหัวเขา....
_________________________________
"แล้วพี่นายล่ะคิบอม?"
ดงแฮที่ตอนนี้เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอนลายหมีสีชมพูเรียบร้อยด้วยฝีมือของแจจุงที่จัดการเผาแล้วปักธูปส่งไปให้อย่างง่ายดายด้วยรอยยิ้มเย็นเยือก คิบอมเห็นว่าพี่ชายจอมโหดเหี้ยมของตนลากร่างยมฑูตมาด้วยใบหน้าทะมึนอย่าแรง ร่างสูงมองหน้าดงแฮที่ทำหน้าใสอยู่บนเตียงของเขา
"เข้านอนไปแล้วนู่น ดงแฮ...นายจะอยู่ที่นี่จริงๆเหรอ?"คำตอบสั้นๆถูกส่งออกมาแล้วตามด้วยคำถามที่ทำให้ผีทำหน้าม่อย
"ก็ฉันอยากอยู่กับนาย....=3=....ไม่รู้นะ เวลาฉันอยู่ในโลกกว้างใบนี้....ไม่มีใครมองเห็นฉันเลยซักคน แล้วก็ไม่มีใครจับตัวฉันได้ด้วย มีแต่นายเท่านั้นล่ะคิบอม ฉันขออยู่กับนายนะ"
ด้วยน้ำเสียงเหมือนลูกแมวบวกสายตาปิ๊งๆทำเอาคิบอมอดใจอ่อนไม่ได้ ยิ่งเขามองหน้าน่ารักๆของดงแฮ ผีไม่มีบ้านอยู่แล้วยิ่งเอาเข้าไปใหญ่....ดวงตาสีดำส่องประกายออดอ้อนทำเอาเขินขึ้นมาซะงั้น ร่างสูงเสตาหลบและเอ่ยเสียงเข้ม
"นายอยู่ก็อยู่นะ=//////="
"ทำไมนายหน้าแดงล่ะคิบอม?.....เป็นหวัดเหรอ?"ดงแฮเคลื่อนตัวจากเตียงนอนนุ่มๆมาหาเขาพลางเอาหน้าผากแนบกับหน้าผากของเขา สัมผัสอุ่นๆทำให้นึกว่าเหมือนมนุษย์มากกว่าวิญญาณทั่วไป...คิบอมยิ้มบางๆกับใบหน้าน่ารักที่อยู่ใกล้ๆ
"นอนได้แล้ว...นะดงแฮ"
"อื้อ!"ใบหน้าหวานยิ้มสดใสให้และล้มตัวลงนอนบนเตียง...ของเขา คิบอมอ้าปากค้างก่อนจะส่ายหัวเบาๆ
นอนข้างล่างก็ได้วะ...= ='
คิบอมหยิบผ้าห่มสำรองมาปูไว้ที่พื้นพลางชำเลืองตามองคนที่หลับปุ๋ยอยู่บนเตียง...หน้าแดงอย่างช่วยไม่ได้อีกหน มือแกร่งยกขึ้นจับหน้าอกข้างซ้ายที่เต้นเร็วจนเกินควร....
ทำไมฉันถึงหวั่นไหวกับนายนะ?
นายเป็นใครกันแน่นะดงแฮ........
ถัดไปอีกห้อง....
"ไม่ตื่น..."
.....
"ทำไงตานี่ก็ไม่ตื่น"
เสียงพึมพำเบาๆกับการก้าวเดินที่ดูเหมือนนับรอบได้มากว่าร้อยของเจ้าของห้องทำให้เห็นว่าคิมแจจุงคนนี้กำลังเครียด!....บนเตียงนอนสีน้ำตาลสกรีนลายหมีเท็ดดี้มีร่างหมีๆของยมฑูตปัญญาอ่อนที่โดนเขาตีหัวก่อนจะลากกลับบ้านมา แต่พอเขาต้องการจะหลับจะนอน..ตานี่ไม่ตื่น!!!
=[]=.............
จะนอนที่ไหนดีวะ!!!!!!
เว้ยยย!!!!
วันนี้ก็เจอวิญญาณปัญญาอ่อน! มาต่อที่ยมฑูตงี่เง่าอีก!=O=
คิดผิดจริงๆที่ไปหน้าแดงกับหมอนี่- -*
"นี่...หมี~ ตื่นสิ"แจจุงทรุดตัวลงนั่งที่เตียงข้างๆหมีสลบและโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ๆตามคอนเส็ปต์ในการ์ตูนตาหวานที่เคยอ่าน และมันก็พอดีอย่างแรงที่ดวงตาสีดำขลับของยุนโฮลืมขึ้นมาในเวลานั้นพอดีเป๊ะ สิ่งแรกที่รับรู้คือใบหน้าสวยของคนที่จำได้รางๆว่าฟาดหัวเขาอย่างที่ไม่มีมนุษย์ตนไหนทำได้มาก่อน แต่นัยน์ตาสีเข้มที่มีแววห่วงใยทำให้เขาหน้าแดงขึ้นมา....
หน้าแดงครั้งแรกของการอยู่มาห้าร้อยสามสิบห้าปี=///////=
"ฟื้นแล้วเหรอ?"แจจุงถาม"นึกว่าจะนอนกินหมีไปจนตายแล้วซะอีก"
ไม่เคยปล่อยให้ปากว่างคำด่าได้เกินสามสิบวิ- -''
"ถ้าไม่ฟื้นข้าจะนั่งมองเจ้า?"
"ไอ้ฟาย=[]="
เมื่อยุนโฮถามด้วยเหตุผลที่กวนทีนเหลือกำลังแจจุงก็เลือกตอบด้วยถ้อยคำง่ายๆเหมือนกัน ใบหน้าสวยมองยุนโฮอย่างพินิจและเอ่ยปากชวน
"ว่าไง...จะอยู่บ้านฉันรึเปล่า?"
"ข้าอยู่คนเดียวได้...."
"มุกเก่าเล่าใหม่จริงๆนะนายน่ะ= =| |....ฉันนับถือเลยนะเนี่ย อยู่กับฉันเห๊อะ!"ร่างบางรวบรัด"นายไปไหนไม่ได้ด้วย เพราะฉันให้จุนซูทำสายสิญจน์ต้องอาคมลงมนตร์มัดนายไว้แล้ว^O^"
ยุนโฮก้มลงมองสายสิญจน์สีแดงสดใสที่พันไว้กับข้อมือของเขาอย่างเคร่งเครียด ดวงหน้าคมฉายแววเบื่อหน่าย....แต่ยังไงก็รู้ว่าออกไปจากบ้านนี้ไม่ได้แล้ว ถึงแม้หมอผีที่ดูภายนอกจะบ้า รั่วแค่ไหน...แต่ฝีมือก็ยังคงแก่กล้า สายสิญจน์ต้องอาคมแบบนี้ทำให้ผู้ล่ามออกจากบริเวณที่ลงอาคมได้มีอยู่วธีเดียวคือผูกไว้กับผู้เป็นพยานในพิธี ยุนโฮมองไล่ไปตามแจจุงจนไปหยุดที่ด้ายสีแดงที่พันไว้ที่ข้อมือเหมือนเขาเช่นกัน
"หือ?....บอกไว้ก่อนนะว่าฉันไม่เชื่อเรื่องด้ายแดง ฉันไม่เชื่อว่าคู่ของฉันจะเป็นยมฑูต คู่ของฉันต้องสาวสวยน่ารักเท่านั้นตะหาก"แจจุงที่สังเกตว่าสีหน้ายุนโฮดูขุ่นมัวกับสีด้ายกล่าวขึ้น"คนหน้าหมีอย่างนาย...ฉันไม่เอาหรอก ฉันทำเพราะฉันจะพานายไปเที่ยวในโลกหรอก จะได้คลายปมบนหัวคิ้วนายบ้าง"
กล่าวจบร่างบางก็นำนิ้วเรียวจิ้มๆตรงหัวคิ้วที่ขมวดมุ่นของยุนโฮ
"ทำยังกะข้าจะเอาเจ้า"
"แน่ะ! พอพูดทีล่ะวอนถีบซะจริงนะยมฑูตหน้าหมี~"เสียงล้อเลียนอย่างหมั่นไส้ของแจจุงดังขึ้น มือขาวบีบแก้มคนหน้าหมีและแลบลิ้นปลิ้นตาให้ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไป มือบางแง้มประตู โผล่หน้าออกไปตะโกนเสียงดัง
"ป้ารี่อินฮะ~ เดี๋ยวเตรียมข้าวผัดกิมจิมาด้วยนะฮะ>O<"
คิมแจจุง....
คนที่ทำให้เขาหน้าแดงได้ครั้งแรกตราบเท่าที่อยู่มา....
นายทำอะไรฉันเนี่ย?......
"ให้ผู้ชายที่อยู่ในห้องคุณหนูเหรอคะ? รอแป๊บนึงนะคะ"เสียงกุกกักดังขึ้น ที่ประตูปรากฎร่างของแม่บ้านวัยกลางคนและถาดใส่จานใบสวย"คุณหนูแจจุงเอาเพื่อนมาค้างเหรอคะ?"
"เอ้อ...ฮะ..เค้าอาจจะพักนานหน่อย"แจจุงทำหน้าครุ่นคิดถึงข้อแก้ตัวที่ยุนโฮจะมาอาศัยที่บ้าน ยมฑูตหมีบนเตียงของเขาจะดูงงๆที่ป้าจางรี่อินเห็นตัวเขาได้"เขาเพิ่งเลิกกับแฟนฮะ แล้วทะเลาะกับแม่เรื่องว่าที่ภรรยาในอนาคตเค้าเลยมาพักรักษาแผลใจที่บ้านผมฮะ^O^"
ยุนโฮถลึงตาใส่คนกุเรื่องบ้าๆนั่นขึ้นมา แต่แจจุงหันมาขยิบตาให้และรับถาดข้าวผัดอะไรซักอย่างมาถือไว้ในมือ
"แต่ป้าไม่เคยเห็นเพื่อนคนนี้เลยนะ....ป้าจำได้แต่คุณฮันกยองที่คุณหนูเคยมาให้พักด้วยเท่านั้นเอง"
"อ๋อ...เค้าเป็นเพื่อนแบบเงียบๆน่ะฮะ ป้ารี่อินนอนเถอะฮะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นมาทำกับข้าวให้ผมไม่ไหวแล้วผมจะแห้งตายเอา=3="
แจจุงปิดประตูและเดินมาทางเตียง พลางทำหน้าโล่งอกที่แก้ตัวไปได้แบบลื่นปรื๊ดๆ
"ทำไมป้ารี่อินถึงมองเห็นนายล่ะ?"
"เพราะถ้าข้าหลุดออกจากหน้าที่...จะมีสถานภาพใกล้เคียงมนุษย์ มีกายเนื้อ...แต่ยังไม่ใช่มนุษย์เต็มตัว"เสียงตอบเรียบเย็นไม่ได้ทำให้ร่างบางหยุดอารมณ์ดีได้ รอยยิ้มหวานถูกจุดขึ้นพร้อมช้อนที่ตักข้าวไว้เต็มถูกยื่นมาข้างหน้ายุนโฮ
"นี่สองทุ่มแล้ว...นายยังไม่กินข้าวเลย กินสิ^O^"
"= =....ไม่"
"กินสิ!!!"
"ไม่...."
"ฉันไม่ได้ใส่ยาพิษไว้นะ"
"ข้าไม่ชอบ=3="
ยุนโฮแสดงสีหน้าแปลกๆที่แจจุงเพิ่งเคยเห็นครั้งแรกใส่ข้าวผัดกิมจิ ใบหน้าคมเบ้ลง แจจุงหัวเราะออกมานิดๆที่ได้เห็นด้านอื่นนอกจากความเย็นชาของยุนโฮ ร่างบางตักข้าวผัดขึ้นมาหนึ่งคำก่อนจะป้อนใส่ปากยุนโฮ
"กินสิ อร่อยน้า~ นายกินๆให้หมดแล้วแปรงฟันซะ ฉันถีบจักรยานไปซื้อให้นายมาอันนึง ฉันนอนนะ"
พูดจบก็เดินไปล้มตัวลงนอน ลากผ้าห่มลายหมีขึ้นมาคลุมโปงและหลับอย่างรวดเร็ว ยุนโฮอ้าปากค้างแบบที่ทำไม่บ่อยนัก....ส่ายหัวเบาๆพลางมองข้าวผัดอย่างไม่แน่ใจ...แต่สุดท้ายก็หมดจานจนได้ เนี่ยน้าคนปากแข็ง.....
"สีชมพู...."
หลังจากที่เอาจานไปวางไว้หน้าห้องแล้ว ยุนโฮก็เข้าไปในห้องน้ำและพบกับแปรงสีฟันแปะโน้ตจากแจจุง
'เอาสีนี้เถอะ! คนหน้าเย็นอย่างนายจะได้อ่อนหวานบ้าง^O^'
ยุนโฮส่ายหัวเบาๆและเลือกจะเก็บความรู้สึกไว้ภายในตามประสาคนไม่พูด ดวงตาสีเข้มมองแปรงสีฟันลายกระต่ายน้อยในมือด้วยความรู้สึกหลากหลาย...
คิมแจจุง.....
มนุษย์ที่กล้าหาญมาตีหัวยมฑูต แถมยังทำอะไรปัญญาอ่อน...
นายก็น่าสนใจดีนี่นา....
____________________________
บรรยากาศหม่นมัวกระจายไปทั่วดินแดนแห่งนี้ แสงสีแดงที่ส่องไปทั่วทำให้ยากแก่การรับรู้ภาพทางสายตายิ่งนัก แต่ดูเหมือนมหาชนที่อาศัยอยู่ในนี้จะไม่ว่าอะไร...ไม่สิ ไม่มีสิทธิ์พูดต่างหาก ร่างของวิญญาณที่ถูกนำตัวไปทรมาณครั้งแล้วครั้งเล่าส่งเสียงกรีดร้อง เลือด น้ำหนองกระจายเต็มพื้น ส่งกลิ่นคาวคลุ้งน่าสะอิดสะเอียน เนื้อหนังที่หลุดออกมาตามใบมีดคมกริบหรือเครื่องทรมานกระจายว่อน ตับไตไส้พุงที่หลุดออกมากองถูกสุนัขสีดำสนิทและแร้งผีจิกกินจนกลายเป็นสภาพของเน่าไปจนหมด ตรงที่ดูน่าชมสุดนั้นคงจะเป็นบริเวณบัลลังก์สีทองที่มีร่างของชายแก่...นาม'ลีซูมาน'ผู้เป็นเจ้านรก ตรงหน้าเขานั้นมีร่างสูงของชายหนุ่มคุกเข่า เหมือนรอคำพิพากษา
"เอ่อ...ท่านลีซูมานครับ...ข้าอยากรู้ว่าสหายของข้า จุงยุนโฮหายไปไหน?"
เสียงทุ้มเซ็กซี่ของชายหนุ่มในเสื้อคลุมสีดำดังขึ้น
"อ๋ออออออ"ลีซูมานลากเสียงยาว"จุงยุนโฮไปพักร้อนสี่เดือนที่โลกมนุษย์น่ะยูชอน"
"อ้าว..."คำอุทานแสดงความข้องใจดังขึ้น 'ปาร์คยูชอน' ยมฑูตอีกตนหนึ่งแห่งนรกแสดงสีหน้างุนงงที่เพื่อนของตนเปลี่ยนไปได้...ร้อยวันพันปีมันไม่เคยลางาน เขาสิ- -'' หยุดเป็นว่าเล่น"ยุนโฮป่วยหรือครับ?"
"เปล่า^O^ พระเจ้าสั่งมาน่ะ หรือเจ้าจะขึ้นไปอยู่เป็นเพื่อนจุงยุนโฮได้นะ ข้าอนุญาต"
"จริงเหรอครับ*O*"ยูชอนตาลุกวาวและรีบทำความเคารพก่อนที่ท่านซูมานจะเปลี่ยนใจ"ขอบคุณนะครับท่านลีพญามาร^__^"
ว่าแล้วก็รีบเร้นกายหนี ในใจมาดหมายเตรียมขึ้นไปตามยุนโฮมาเที่ยวด้วยกันในโลกมนุษย์....
ยุนโฮนายอยู่ที่ไหนนะ>.,<!!
_________________________________________
[MeaN Talks:]
ชอบคู่ยูซูแฮะเรื่องนี้>[]<
หมอผีกับยมฑูต..ฮากระจาย
สปอยล์เล็กๆน้อยๆ
Next Part!
ห...หมอผี =[]=”
“เจอนี่แน่ะข้าวกล้องเสก!!”ว่าแล้วจุนซูก็ซัดข้าวกล้องเสกออกมาปาใส่ผมมือเป็นระวิง “ข้าวชนิดนี้ไม่ได้ขัดสีบำรุงผิวพรรณให้กับผี~!” >O<
“เฮ้! ไอ้เตี้ย...มันคัน!!” =[]=”
“ใครเตี้ย หนอยๆ....ไอ้ผีโลกบาดาล!!!”คำด่าพร้อมข้าวกล้องเสกอีกชุด
“ข้าเป็นยมฑูต ไม่ใช่ผีโลกบาดาล!!”ปากก็ตอบโต้ไปงั้นแต่มือก็ได้ปัดข้าวสารนั่นมือเป็นระวิง “ชุดข้าเปื้อนหมดแล้วนะ!”
“นี่แน่ะ! ไอ้ผีนรกแตก”ว่าปุ๊ปพี่แกก็ปล่อยควายธนูวิ่งมาชนปั๊บ
จุกอิ๊บอ๋ายยย TTOTT
ยังไม่ทันได้ตั้งตัวทั้งแหทั้งอวนอักเท่าบักฟายก็เขวี้ยงมาทางยมทูตสุดหล่อ แล้วใครมันจะยอมกันล่ะฟ่ะ ข้าไม่ใช่พวกสวะวิญญาณปลายแถวนะเฟ้ยยย!! >O<
และผมก็ฉีกแหและอวนทิ้งอย่างง่ายดาย....
“เจ้าไอ้หมอผีโลมาเตี้ยขึ้นอืด~”ยมทูตหนุ่มลุกขึ้นมาชี้หน้าด่า ความจริงจะร่ายมนต์ให้ไอ้เตี้ยนี่หายไปเขาก็ทำได้
แต่ก็ไม่ทำ...เพียงเพราะคิดว่า
แบบนี้มันก็...สนุกดี..
________________________
รั่วได้ใจ= =^^
เม้น~
ความคิดเห็น