คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : [Part 15]
[Part 15]
“ยุนโฮ!!...นี่อะไรเนี่ย!!!....ปล่อยฉันนะ!”แจจุงโวยวายขณะที่โดนลากไปตลอดทาง แต่ยุนโฮก็ไม่มีท่าทีจะสนใจร่างสูงเอาแต่ก้าวสวบๆกระชากแขนแจจุงซ่ะแทบหลุดอยู่แล้ว
หนอย...เจ้าคยูฮยอน
ก็เข้าใจอยู่หรอกว่าจะปล่อยกลิ่นตัวเองกลบกลิ่นของแจจุง
แต่ว่า...วิธีอื่นก็มีตั้งเยอะแยะไม่ใช่รึไงเล่า!
“นายหึงฉันรึไงเนี่ย!...”แจจุงโวยอีกรอบซึ่งก็ได้ผลยุนโฮหันมามองแต่หันมามองด้วยสายตาขวางแบบสุดๆ
“เมื่อกี้มันจูบแรกคุณเลยด้วยรึเปล่า?”
“ก็......ใช่”แจจุงตอบอ้ำอึ้ง ยุนโฮแทบจะอยากพ่นไฟ
หงุดหงิดเว้ยยยยย!!!!
แต่ไม่ทันไรปราสาทสีดำสไตล์หรูหราแบบตะวันตกก็ปรากฎตรงหน้า ยุนโฮยืนอยู่หน้าบานประตูก่อนจะแงะๆอะไรกับลูกกุญแจจนมันเปิดออกแล้วก้าวพรวดเข้าไป
“น...นายงัดเข้าบ้านคนอื่น?”
“รอจนเช้าก็ไม่มีใครมาเปิดให้หรอกคุณ...”ยุนโฮตอบเรียบก่อนทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟาตัวใหญ่ “โอ๊ยย เจ็บ!!!”
“ฉันนึกว่านายไม่เจ็บซ่ะอีก”แจจุงว่าอย่างหมันไส้ ก็เมื่อกี้มันใครกันล่ะที่ลากเขาพรวดๆเข้ามา “ฉันนึกว่านายจะถึกกว่านี้ซ่ะอีก”
“งัดเข้าบ้านคนอื่นมาแล้วยังส่งเสียงเอะอะอีกนะฮะ...”เจ้าของบ้านร่างสูงเดินเข้ามาพลางหาวหวอดๆ “รู้ไหมผมกำลังหลับสบายเลย”
“เอาน่า...ชางมินนี่ก็ใกล้เช้าแล้วถือซ่ะว่าฉันมาปลุก”ยุนโฮตอบ
“แล้วนี่...สภาพดูไม่ได้เลยนะฮะ...เจอคยูฮยอนเข้าใช่ไหมล่ะ?”ชางมินงึมงำก่อนจะเดินเข้ามาหายุนโฮ “ถือซ่ะว่าผมใจดีช่วยเหลือเด็กด้อยประสบการณ์ซ่ะก็ได้นะ”
ไอ้ชั่วววว~ (ยุนโฮโหยหวน)
ชางมินวางมือไว้เหนือศรีษะยุนโฮปล่อยให้แสงสีเงินยวงไหลวนคลุมร่างกายยุนโฮก่อนมันจะค่อยๆสมานแผลทุกอย่างให้อย่างน่าอัศจรรย์
แจจุงอ้าปากค้างตอนแรกก็นึกว่าชางมินจะเป็นพวกคนธรรมดาเสียอีกแต่ดูท่าจะไม่ใช่
ดูท่าคิมแจจุงคงห่างไกลกับชีวิตสามัญไปมากทีเดียว...
“แปลกแฮะ...ทำไมคุณเหมือนบาดแผลมันสมานเองเลยล่ะ”ชางมินเดินเข้าไปหาแจจุงและนั่นก็เป็นครั้งแรกที่แจจุงรู้สึกว่าตัวเองเตี้ยจริงๆ “นี่มัน...”
ชางมินหยิบเครื่องรางบนคอขาวของแจจุงขึ้นมาดูก่อนจะนึกถึงหน้าเจ้าของเครื่องรางที่ดูท่าจะเล่นสนุกไปทั่ว
“ของซีวอนใช่ไหม?”
“ใช่มั้ง...”แจจุงตอบเพราะเขาก็เริ่มลืมชื่อคนไปมั่งแล้วเหมือนกันแต่ก็รู้สึกว่าจะชื่อซีวอนล่ะมั้ง
“โชคร้ายนะ...”ชางมินยิ้มให้ “สำหรับเครื่องรางนี่พลังเวทย์ที่ผมอ่านได้คือปกป้องคุณแต่ทำลาย...ยุนโฮผมไม่แปลกใจเลยที่ทำไมยุนโฮถึงได้สะบักสะบอมขนาดนั้น...ก็ประมาณว่าถ้าคุณเอ่อ....แจจุงบาดเจ็บแต่ความเจ็บปวดจะเกิดขึ้นกับยุนโฮไงล่ะ”
“ทำไมฉันอ่านไม่ได้ถึงความชั่วร้ายของเครื่องราง”ยุนโฮถามเครียดก็คนเจ็บมันเขาไม่ใช่แจจุงนี่
“ก็เพราะว่าซีวอนไม่ได้ใส่จิตความชั่วร้ายลงไป...หมอนั่นทำเพราะเล่นสนุกเท่านั้น”ชางมินตอบก่อนจะหันไปบอกแจจุง “ถ้าคุณแค้นยุนโฮมากๆล่ะก็คุณจะลองตบหัวตัวเองก็ได้นะ”
“ยูชอนอยู่ไหน?”ยุนโฮตัดบทก่อนที่ชางมินจะเสี้ยมสอนคนสวยไปมากกว่านี้ ไม่แม้แต่อยากจะคิด
“พี่ยูชอน...ยังไม่ตื่นมั้งฮะ”ชางมินตอบ “อะไรนี่มาหาพี่ยูชอนเหรอ?...สนใจเคะให้พี่ผมหรือไง”ชางมินว่าพลางทำตาลุกวาวส่วนยุนโฮแทบจะตบหัวชางมินให้ทิ่ม
“แจจุงอยากมาหาจุนซูน่ะ”ยุนโฮเฉลยขณะที่กัดฟันกรอดๆ “พี่นายมันดันบ้าไปชุบชีวิตน้องเค้าขึ้นมานี่”
คราวนี้ชางมินหันมามองหน้าแจจุงก่อนจะยิ้มแหยๆส่งให้เป็นเชิงขอโทษ แจจุงส่ายหน้ารับและสักพักคนในบทสนทนาทั้งคู่ก็โผล่มา
“ฉันว่าแล้วว่านายต้องมา...”ยูชอนว่าเซ็งๆ ร่างสูงกรอกตาขึ้นมองเพดานก่อนจะดึงคนตัวเล็กที่ยืนหลบอยู่ข้างหลังให้ออกมาข้างหน้า “นายไม่เคยเกาะฉันเป็นปลิงอย่างนี้นี่จุนซู...”
สำหรับแจจุงกับยุนโฮอาจจะไม่รู้สึกอะไรแต่สำหรับชางมิน...
โคตะระตกใจเลยก็ว่าได้...
ยูซูเรียลจริงๆๆๆๆ!!!! (อย่าเพิ่งรั่วเหมือนฟิคเก่าสิฟ่ะ!)
“จุนซู....”แจจุงร้องเรียกน้องชายที่ยืนอยู่ด้านหลังยูชอน “นายเป็นอะไรของนายน่ะ...ทำไมต้องหลบฉันแบบนั้น”
“ก็พี่ดีใจรึไงที่เห็นผมเป็นซอมบี้”
“เอาน่า...แต่ก็เป็นนายนี่นา”แจจุงยิ้มรับก่อนจะต่อด้วยประโยคที่ยุนโฮถลึงตาพรวดส่วนชางมินก็กลั้นหัวเราะ “พี่ชินแล้วล่ะกะเรื่องเหลือเชื่อแบบนี้...ไอ้ที่ว่าเจอแปลกกว่านี้ยังมีเลยอย่างหมียุนโฮที่เป็นหมีแล้วยังพูดได้เหมือนคนนี่ไง”ไม่ว่าเปล่าคนสวยยังตบบ่าเขาแปะๆแล้วเสริมต่อ “เชื่องด้วยนะ”
“ข...เขาเป็นหมีจริงๆเหรอ?”จุนซูก็ดันบ้าจี้เชื่อจนยุนโฮต้องอ้าปากค้าง
“อย่าไปเชื่อแจจุงสิ!”ยุนโฮโวยวาย “ฉันเป็นนักล่านะ...”
“น...นักล่า?”จุนซูพึมพำก่อนร่างเล็กจะแย้มรอยยิ้มกว้าง “งั้นนายก็ฆ่าฉันได้สิ!!!”คำพูดที่ทำให้ทุกคนมองจุนซูอย่างตกใจยกเว้นยูชอนที่ถอนหายใจหน่ายๆ
“ทั้งๆที่พี่เจอนายอีกครั้งน่ะเหรอ?”แจจุงถามออกไปรู้สึกกลัวคำตอบอยู่นิดหน่อยแต่ไหนแต่ไรแล้วที่เด็กคนนี้ชอบคิดอะไรไม่เหมือนชาวบ้าน
“นั่นน่ะสินะ”คราวนี้จุนซูระบายรอยยิ้มบางอีกครั้ง น้ำตาใสๆเริ่มคลอเต็มนัยน์ตาคู่กลม คนตัวเล็กปาดมันทิ้งก่อนจะวิ่งเข้าไปกอดคนเป็นพี่ไว้แน่น
ความอบอุ่นที่...โหยหามาตลอด
ใบหน้าเดียว คนคนเดียวที่ทำให้จุนซูรู้สึกว่าชีวิตยังมีค่า
สัมผัสที่คุ้นเคยและคิดถึง...
“พี่...รู้ไหมว่าฉันหนาวทุกคืน”ร่างเล็กบอกอู้อี้เพราะซบตรงหน้าอกของแจจุงที่กำลังลูบหัวน้องตัวเองเบาๆอย่างเอ็นดู
“พี่ก็ว่าตัวนายเย็นๆ...ไม่ห่มผ้าเหรอ?”แจจุงถามติดตลก
“เปล่า...เพราะพี่ไม่กอดผมต่างหาก”จุนซูตอบอู้อี้ เสื้อแจจุงเริ่มเปียกเป็นวงๆซึ่งเป็นฝีมือของของคนที่กอดเขาอยู่นั่นแหล่ะ
ขี้แยเหมือนเดิมเลยแฮะ...
“โตเป็นโลมาแล้วนะ...ทำตัวเป็นเด็กๆไปได้”แจจุงว่าพลางดึงตัวจุนซูออก คนสวยมองคนน่ารักก่อนจะหันไปพยักเพยิดทางเจ้าบ้าน “ทำเป็นเด็กมีปัญหาไปได้ชางมินกับยูชอนไม่เล่นด้วยรึไง”
แจจุงว่าพลางหันไปมองคนที่ตัวเองกล่าวถึงชางมินยิ้มตอบให้ส่วนยูชอนก็หลบหน้าซ่ะเสียดื้อๆจนแจจุงต้องมุ่นหัวคิ้ว
ดูท่าว่ายูชอนจะไม่เล่นด้วยแฮะ...
“นี่...เอาเป็นว่าถ้าวันไหนสะดวกเดี๋ยวพี่จะมาหาล่ะกันนะ”แจจุงว่าพลางดันหัวกลมๆของจุนซูจนเซ คนตัวเล็กทำหน้ามุ่ยกุมหัวตัวเองอย่างงอนๆ
“เออ...พี่แจจุง พี่เป็นแฟนกับยุนโฮเหรอ?”จุนซูถามพลางบุ้ยใบ้ไปทางหมีที่ยืนเซ็งโลกอยู่ ซึ่งคำถามนี้ก็ได้ผลทีเดียวที่ทำให้หมีเซ็งอ้าปากค้างกับคำถามหันไปมองหน้าคิมแจที่ยืนหน้าแดงแปร๊ดชนิดห้ามไม่อยู่กันเลยทีเดียว “หรือไม่ใช่?”คิมจุนก็เหมือนเพิ่งเข้าใจสถาการณ์เลยแก้ให้และคำตอบก็คือ
“ใช่ที่ไหนเล่า!~/ก็ไม่ใช่น่ะสิ!”คนสองคนที่ตอบพร้อมกันในแทบจะทันทีทำให้คิมคนน้องยิ้มกว้าง
เหมาะสมกันจริงๆ
ดูแล้วพี่เขาก็มีความสุขดีนี่...
สงสัยจะได้เจอผู้ชายดีๆ (จุนซู:เอ๊ะ!พี่เขามันก็ผู้ชายไม่ใช่เหรอ?)
“ใจตรงกันจังเลยนะ”และอดไม่ได้ที่จะแซว คนพี่ที่เขินเป็นทุนเดิมอยู่แล้วตบไหล่จุนซูดังแป๊ะจุนซูหัวเราะออกมาเบาๆ
นานแล้วนะที่ไม่ได้หัวเราะแบบนี้...
นานเท่าไหร่แล้วล่ะ?
แต่สำหรับยูชอน...ภาพที่จุนซูกำลังหัวเราะและมีรอยยิ้ม
งดงามยิ่งกว่าอะไรที่เคยเจอ...
ล้ำค่า...
แต่สิ่งนั้นก็หายไปเพราะเขาเป็นคนทำลายมันกับมือ....
รู้สึกผิดรึเปล่า....คงไม่ล่ะมั้ง
แต่ว่า...ความรู้สึกผิดมันเป็นยังไงกันล่ะ?
“นี่...ฉันเอาจุนจังไปอยู่ที่บ้านด้วยได้ไหมยุนโฮ?”ว่าด้วยน้ำเสียงอ้อนๆก่อนจะตามด้วยสายตาอ้อนๆเป็นประกายวาววิ้งๆที่จุนซูได้แต่มองพี่ชายเขาอย่างทึ่งๆ
มารยาหญิงแจ!! =[]=”
ยุนโฮกลืนน้ำลายเอื๊อกพยายามข่มสตินับไม่ถ้วน บอกไม่ถูกว่าทำไมตอนนี้ต่อมหื่นที่น่าจะตายๆไปจากชายจองไปแล้วถึงได้ทำงานหนักขึ้นมาแบบนี้รู้สึกเหมือน....กำลังอยากกดใครสักคน
“อ....เอ่อ....ไม่ได้หรอกคุณ”ตอบด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสุดๆ “จุนซูต้องอยู่ที่นี่...มันเป็นด้วยเหตุปัจจัยหลายอย่างน่ะ”แต่เขาก็ไม่ได้โกหกจริงๆนะ จุนซูมีปัจจัยหลายอย่างจริงๆที่ไปไม่ได้
“ไม่เป็นไรน่าพี่...ผมอยู่ที่นี่ดีกว่า”จุนซูก็เข้าใจเรื่องเหล่านั้นดี ร่างเล็กยิ้มปลอบให้แจจุงที่เริ่มทำท่าเหมือนจะเป็นห่วงอีกแล้ว “ผมไม่เป็นไรหรอกฮะ...”
“จริงนะ...”
“จริงสิฮะ...ผมจะโกหกพี่ทำไมล่ะ”จุนซูว่าพลางฉีกยิ้มน้อยๆส่ง “ชางมินดีกับผมจะตายไป”พูดแค่นั้นโดยไม่พูดถึงอีกคนแต่แจจุงก็ไม่ได้สนใจอะไรแต่นั่นก็ทำให้คนอย่างยูชอนฉุนได้เหมือนกัน
ไม่ได้ฉุนเพราะไม่ได้เอ่ยถึงตัวเขา
แต่เป็นเพราะจุนซูพูดถึงชางมินคนเดียวต่างหาก...
“เอางี้...วันไหนพี่อยากมาพี่ก็มา หรือวันไหนผมอาจจะให้ชางมินไปรับพี่ก็ได้รับรองหายใจเข้าทีเดียวถึงนี่เลย”จุนซูว่าพลางพยักเพยิดไปทางอีกคนที่ได้แต่ยิ้มรับแหยๆเหมือนจะบอกว่ายืนเฉยๆก็งานเข้าซ่ะงั้น
“มาบ่อยไม่ได้นะ...แค่นี้ฉันก็เจ็บจะตายอยู่แล้ว”ยุนโฮเสริม แจจุงพยักหน้าให้น้อยๆ
“วันนี้เดี๋ยวผมให้ชางมินไปส่งนะ...”จุนซูว่าต่อ “พวกพี่จะได้ไม่ต้องผ่านป่านั่น”
“ดูสนิทกันดีนะ”น้ำเสียงเหยียดๆที่ดังขึ้นมาจากยูชอนไม่ได้รื่นหูจุนซูเลยสักนิด ร่างเล็กหันมามองคนทำลายบรรยากาศดีๆด้วยสายตาขวางๆ ยูชอนแค่นเสียงหัวเราะเหอะก่อนจะสะบัดตัวเดินออกไป
“อย่าสนใจเค้าเลยฮะ...จิตไม่ปกติ”จุนซูหันมาบอกแจจุง ยุนโฮหลุดขำออกมาหน่อยๆพลางมองตามชายปาร์คไป
หมอนั่น...คงหวงของ
.
.
.
.
.
เวลาผ่านไปเร็วไม่นานนักตะวันก็เริ่มคล้อยตกดิน ยุนโฮลุกขึ้นยืนและชางมินก็พยักหน้าอย่างรู้หน้าที่ จุนซูโบกมือให้พี่ชายอย่างเสียดายที่ในที่สุดก็ก็หมดเวลา
“บายฮะ...แล้วเจอกันใหม่นะ”จุนซูว่าพร้อมรอยยิ้มน้อยๆ รอยยิ้มที่ชางมินเห็นแล้วรู้สึกผิด
ผิดที่เผลอให้หัวใจเต้นไปกับกับรอยยิ้มน่ารักนั่น
มันจะ...เป็นเขาได้ไหมนะ
เขาจะกลายเป็นพระเอกของเรื่องนี้ได้ไหมนะ...?
แสงสีเงินสว่างวาบหุ้มร่างของแจจุงกับยุนโฮไว้ก่อนร่างทั้งสองจะค่อยๆเลือนรางแล้วอันตธานหายไปกับธาตุอากาศ จุนซูส่งยิ้มให้กับธาตุอากาศตรงนั้นอย่างมีความสุข
ไม่คิดเลยว่า...จะได้คุยกับพี่ชายอีกครั้ง
“อ๊า~...วันนี้รู้สึกดีจัง”จุนซูว่าพลางเอียงคออย่างน่ารักให้ชางมิน ร่างสูงทำเพียงแค่พยักหน้ารับเบาๆข่มจังหวะหัวใจที่นับวันยิ่งทรยศเจ้าของ
ทรยศพี่ยูชอน...
ผมขอโทษ....
_______________
“ฮ่ะๆ...สุดยอดเลยปุ๊บเดียวถึงบ้าน”แจจุงยิ้มร่า “ชางมินเก่งชะมัดไม่เหมือนแกเลยไอ้หมี”ชมชางมินและไม่วายกระทบยุนโฮ ร่างสูงเบ้หน้าก่อนสะบัดตูดงอนๆออกไปทางห้องตัวเอง “ฮ่ะๆ งอนเหรอไอ้หมีงี่เง่า”
“ไม่ได้งอนเว้ย!”ยุนโฮบอกห้วน แจจุงหัวเราะคิกก่อนจะกระโดดเข้าไปกอดร่างสูงจนยุนโฮที่ไม่นึกว่าจะได้รับสัมผัสนี่ถึงกับชะงัก
“นี่....ขอบคุณนะ”
ยุนโฮเหมือนรู้สึกว่าบ้านนี้มันร้อนมากหรือไม่เขาก็กำลังเป็นไข้
“แล้วก็ขอโทษ...”น้ำเสียงหวานที่ดังอ่อยทำให้ยุนโฮรู้สึกสะท้าน หัวใจเริ่มเต้นเป็นจังหวะรัวกลองโอ๊ยนี่ใครกำลังเปิดคอนเสิร์ตร็อกในหัวใจเขาเนี่ย!
“แล้วนี่คุณ...กำลังหลอกแต๊ะอั๋งฉันรึเปล่า?”ยุนโฮเปรยขึ้นพยายามหาเรื่องอะไรสักอย่างที่ทำให้หัวใจของเขาสงบลง
“บ้า!”แจจุงช้อนใบหน้าสวยขึ้นมาแล้วเหวลั่นก่อนจะก้าวฉับๆเดินหนีไปอีกมุม ยุนโฮถอนหายใจเฮือกโดยไม่แม้แต่จะหันไปมองแจจุงเพราะกลัวหัวใจมันจะบ้าอะไรขึ้นมาอีก
แต่ถ้ายุนโฮหันไปมอง...
อาจจะได้รู้ว่าคนสวยก็กำลังหน้าแดงเขินอายอยู่เหมือนกัน
------------------------------------
[....M@Y Talk...] [สถานะ....หลงจุนซ์!]
จุนซ์น่ารักมากอ่า...จากวันที่เจอจุนซ์ ไปแล้วสติสเตอะ....หลงจุนซ์ไปแล้ววว!!!
เฮ้อ... = =" ยุนฉันไม่ได้นอกใจแกนะ
http://horo.teenee.com/birthdate2.html <<< ลองไปเล่นดู ทำนายนิสัยตามวันเกิด คือแบบมันแม่นมากอ่า - -
อันนี้ของเรา....แล้วมีใครเคยบอกว่าเราเกิดวันเดียวกับชางมินรึเปล่า?
เกิดวันที่ 18 : ทำนายว่า
ดูเพียงผิวเผิน คุณจะเหมือนคนที่พูดน้อยและสงบเสงี่ยม แต่ที่จริงแล้วคุณเป็นคนร่าเริงไม่น้อยทีเดียว เพียงแต่ว่าความร่าเริง ของคุณค่อนข้างจะมีเงื่อนไข คือมันจะถูกแสดงออกตอนที่คุณอารมณ์ดีเท่านั้น ถ้าคุณหงุดหงิดคุณจะน่ากลัวและไม่มีใครเข้าใกล้ คนรอบๆตัวคุณ จึงรู้สึกว่าคุณคบยาก ซึ่งก็เป็นเพราะคุณใช้อารมณ์ตัวเองเป็นใหญ่และแสดงออกอย่างตรงไปตรงมาจนเกินไปนั่นเอง ในตอนแรกคุณคงแสดงให้ใครรู้ได้ยากว่าคุณชอบอีกฝ่าย ส่วนอีกฝ่ายก็หาจังหวะที่จะแสดงให้คุณทราบไม่ค่อยได้เหมือนกัน เพราะ คุณเป็นคนประเภทผีเข้าผีออก ก็เลยมักสวนทางกัน แต่เมื่อเวลาผ่านไป คุณจะเป็นที่เข้าอกเข้าใจและรูสึกชอบพอ ตลอดจนความคลั่งไคล้จาก เพศตรงข้ามได้เพราะที่จริงแล้วคุณเป็นคนจริงใจนั่นเอง
ตรงจริงๆนะ ตรงมาก.....และดูเหมือนว่าจะตรงกับชางมินด้วย - -"
ปล.เม้นกันบ้างนะจ้ะ
ความคิดเห็น